Και να βγάζουν δίσκους. Και οι δίσκοι να είναι καλοί και αξιόλογοι. Και εμείς να έχουμε μπερδευτεί τελείως. Και δίκαια.
O Τομ Τζόουνς είναι αυτός; Του Delilah ο Τομ Τζόουνς; Αυτός ο ίδιος που, τότε παλιά στη δεκαετία του ΄60, έβγαινε με τα στενά παντελόνια και προκαλούσε ντελίριο στις θαυμάστριες; Αυτός του What΄s new pussycat, λοιπόν, ο Τομ Τζόουνς έβγαλε φέτος νέο άλμπουμ πάρα πολύ καλό, μπλουζ γενναία και gospel βαθιά, όπου δείχνει χωρίς πολλά λόγια πως δεν αστειεύεται όταν μιλάει σοβαρά.
Πράγμα βέβαια που με κάνει να σκέφτομαι τι θα είχαμε ακούσει από τον Εlvis τον μεγάλο, όταν έπειτα από τις αμέτρητες ταινίες και τα εξαντλητικά σόου στο Λας Βέγκας ήταν έτοιμος να επιστρέψει στη μουσική που αγαπούσε. Αλλά ας μην αρχίσω με μελαγχολική νότα, ας συνεχίσω με τον σερ Τομ (Τζόουνς) που με το Ρraise Αnd Βlame δείχνει τα δόντια του. Ιt΄ s not unusual (δεν είναι ασυνήθιστο) για έναν 70χρονο τελικά και θα το αποδείξουμε παρακάτω.
Στην περίπτωση, ας πούμε, του Ρόμπερτ Πλαντ. Ο τραγουδιστής των Led Ζeppelin με την αγέρωχη- χρυσή τότε, γκρίζα τώρα- χαίτη δεν ήθελε σώνει και καλά να ανέβει τη Σκάλα για τον Παράδεισο από τώρα. Το Stairway Τo Ηeaven μπορούσε να περιμένει. Ο Πλαντ έχει άλλα σχέδια και όχι να βγάλει ακόμη περισσότερα λεφτά περιοδεύοντας με τους Led Ζep- εκατομμύρια θα έβγαζε. Στα 62 του τον γαργαλάει ακόμη το μουσικό μικρόβιο και δοκιμάζει καινούργια κόλπα. Ποιος είπε πως τα γέρικα σκυλιά δεν μαθαίνουν από αυτά; Αρκεί να ακούσει κανείς το νέο έργο του, το Βand Οf Joy. Στο Νάσβιλ πάει και ηχογραφεί στο νέο αγαπημένο στυλ του, «americana»- countryroots κομμάτια, τραγούδια για την ψυχή και την καρδιά, ένα κι ένα. Και νοσταλγίες, κ. Πέιτζ, δεν χωράνε.
Μια δόση νοσταλγίας, πάντως, ο Μπράιαν Γουίλσον τη δίνει στο κοινό του- με καινούργιο όμως άλμπουμ κι αυτός. Η ψυχή των Βeach Βoys και ο κυρίαρχος των κυμάτων (ανεξάρτητα από το αν οι Βeach Βoys δεν σέρφαραν στην πραγματικότητα ποτέ) έβγαλε φέτος το Βrian Wilson Reimagines Gershwin, με διασκευές Γκέρσουιν, αυτό που το «Rolling Stone» περιέγραψε «χαριτωμένο, παράξενο, ελαφρώς ψυχεδελικό- συμφωνικό άλμπουμ λάουντζ μουσικής». Ωραίες μουσικές δηλαδή από την ποπ ευφυΐα του μαέστρου, που άφησε τα δύσκολα χρόνια πίσω και συνεχίζει- 68 ετών και Βeach Βoy.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, αν σε λένε Μπράιαν και έχεις ξεκινήσει την καριέρα σου με ροκ, μη σταματάς. Τον δρόμο σού δείχνουν οι άλλοι Μπράιαν. Και ο Φέρι και ο Ινο, που μοιράζονται και τις μεγάλες Roxy Μusic στιγμές. Ο Μπράιαν Φέρι, ετών 65, μόλις έδωσε το πρώτο σόλο άλμπουμ του μετά το 1973, το Οlympia, αυτό με την Κέιτ Μος στο εξώφυλλο. Για τη μουσική του εμπνεύστηκε πολύ από τον κλαμπάτο ήχο της Ιμπιθα και την ηλεκτρονική μουσική γενικά. Φέρι, ο κλάμπερ, πάντα άψογος στο στυλ και την καλή διάθεση. Πιο εγκεφαλικός από τον Φέρι, αλλά απίστευτο άτομο και τρομερός παραγωγός και λίγα λέω, ο Μπράιαν Ινο (που έχει κλείσει τα 62 του) τον περασμένο μήνα
Ακόμη και μετά τα 60 δοκιμάζουν νέα κόλπα. Ποιος είπε ότι τα γέρικα σκυλιά δεν μαθαίνουν;έδωσε το Small Craft on a Μilk Sea, ενώ, αν τον ψάχνει κανείς, τον βρίσκει να δουλεύει ασταμάτητα τις νέες παραγωγές των U2 και των Coldplay και κάτι άλλο ακόμη, σίγουρα πράγματα.
Ανοίγω μεγάλο κεφάλαιο. Τεράστιο: Νιλ Γιανγκ. Ο Καναδός που δεν ξέρει τι σημαίνει «στοπ» αγνοεί ακόμη και το «διάλειμμα για διαφημίσεις» και αν έπαιζε μπάσκετ θα είχε καταργήσει τα τάιμ άουτ. Συνεχίζει από τη δεκαετία του ΄60 έως σήμερα- νέο άλμπουμ το Le Νoise (παραγωγός ο Ντανιέλ Λανουά)-, δουλεύοντας παράλληλα πρότζεκτ μουσικά, οικολογικά και άλλα πολλά, απλά γιατί ο Νιλ Γιανγκ δεν σκουριάζει, ενώ ο ήχος- ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του- εμπνέει και αντιγράφεται συνεχώς. Ο Νιλ Γιανγκ είναι μόλις 65.
Δηλαδή ο Νιλ Γιανγκ ήταν πιτσιρικάς όταν ο Τζέρι Λι Λιούις, ο «κίλερ» που τριγύριζε με Ελβις Πρίσλεϊ και Τζόνι Κας στα φλογερά πρώτα ροκ εν ρολ χρόνια, έκανε καριέρα. Ο άνθρωπος είναι θρύλος (ετών 75), έχει επιβιώσει από κρίσεις, σκάνδαλα και χαλασμένα πιάνα, και έχει βγάλει φέτος δίσκο, το Μean Οld Μan, με καλεσμένους και μεγάλες ροκ εν ρολ αξίες.
Ετσι δηλαδή όπως διαμορφώνονται τα πράγματα, οι εξηντάρηδες και οι εβδομηντάρηδες είναι τάση- και κρατάνε στη δισκογραφική παραγωγή μεγάλο κομμάτι. Ο Ελτον Τζον μπορεί να λέει πως, ναι, το κατανοεί πως ο κόσμος δεν θα τρέξει να αγοράσει ένα καινούργιο άλμπουμ του (είναι και 63 ετών), αλλά πονηρά σκεπτόμενος μπορεί να τρέξει να αγοράσει ένα άλμπουμ Ελτον Τζον με Λίον Ράσελ μαζί, πιανίστας με ιστορία αυτός και cult μεγάλη περίπτωση. Και κάνουν μαζί φέτος το Τhe Union. Την ίδια στιγμή ο Ροντ Στιούαρτ επιμένει στην Τhe Great Αmerican Songbook σειρά- έφτασε αισίως στο Νο 5 και παραμένει στο παιχνίδι.
Ο Ρέι Ντέιβις, 66 ετών, που μεγάλωσε γενιές και γενιές με τους Κinks, τα Υou Really Got Μe, τα Lola και τα άλλα ποπ διαμάντια του, έκανε CD με ντουέτα, το See Μy Friends για να το ακούς «όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα» που λέει και το τραγούδι.
Ο τελευταίος, πάντως, που θα κουραστεί θα είναι ο Μπομπ Ντίλαν , ετών 69 και στους δρόμους μόνιμα για συναυλίες. Πριν από λίγο καιρό έβγαλε από τα αρχεία τα Witmark Demos, ηχογραφήσεις με σπάνια και ακυκλοφόρητα από τα στούντιο της εποχής 1962-1964. Μεγάλη εποχή για τον Ντίλαν αυτή, καθοριστικά κομμάτια.
Υπάρχει όμως και κάποιος στον οποίο και ο Ντίλαν υποκλίνεται. Είναι ο Τσακ Μπέρι που συνεχίζει και παίζει εκεί έξω- ετών 86 αν λένε σωστά τα χαρτιά- και δίνει ελπίδες σε όλους τους νεαρούς παραπάνω να συνεχίζουν στον δρόμο του ροκ που χάραξαν. Και στον οποίο βέβαια οι Rolling Stones μένουν προσηλωμένοι. Σύντομα και σε κάποιο συναυλιακό χώρο κοντά σας.
Κλασικές αξίες σε νέα έργα προτιμά και το κοινό. Με τη λογική «Κάρλος Σαντάνα είναι, δεν μπορεί να είναι κακό», αγοράζουν το CD «Guitar Ηeaven» από τα δισκοπωλεία, τα κανονικά ή τα ηλεκτρονικά. Δεν παρακολουθούν όλοι τις εξελίξεις και δεν ενημερώνονται για καινούργια ονόματα και έτσι, όταν αγοράσουν μουσική, θα ζητήσουν πράγματα οικεία. Και γνωστά. Ετσι ο Σαντάνα και ο Ερικ Κλάπτον βρίσκονται άνετα στις λίστες με τα πιο εμπορικά άλμπουμ, πουλώντας περισσότερο- για παράδειγμααπό τη νέα και ανερχόμενη Florence & Τhe Μachine ή βάζοντας το «καυτό» της ποπ/r ΄n΄ b Drake στην αναμονή. Κλασικές αξίες για πάντα. Και οι Βeatles πρώτοι και καλύτεροι μάλιστα, με τα τραγούδια τους τώρα και στο iΤunes για αγορές ηλεκτρονικές. Εφτασε η ώρα που οι πιτσιρικάδες θα ανακαλύψουν αυτό το ωραίο γκρουπάκι από το Λίβερπουλ. Αφού αυτοί πρόλαβαν και εξασφάλισαν την αιωνιότητα νωρίς.
> Ελπίδα της δισκογραφίας; Οι 60 και άνω. Η οποία, καθώς μέσα στη γενικότερη κρίση δυσκολεύεται ακόμη πιο πολύ να «λανσάρει» νέα ονόματα, επιστρέφει στις παλιές αξίες. Αυτούς που ξέρει το ευρύ κοινό και εμπιστεύεται. Αν τυχαίνει και οι παλιοί έχουν κι έμπνευση, τόσο καλύτερα. Τα νέα είδωλα αργούν να έρθουντουλάχιστον όσον αφορά το ροκ. Το οποίο ανανεώνεται από τις υπόγειες δυνάμεις του και από εκείνους που έχουν όρεξη να ψάξουν. Θέλει όμως ψάξιμο, πίσω από τα ριάλιτι και τα τάλεντ σόου της τηλεόρασης, στα Μyspace και στο Ιντερνετ όπου έχει μεταφερθεί το μεγάλο μέρος της δράσης. Ο νέος, δηλαδή, συνεχίζει να είναι ωραίος, αλλά και ο παλιός έτσι παραμένει αλλιώς. Ειδικά αν έχει να πει κάτι.
Επίσης οι παλιοί ακούνε και προτείνουν. Ο Τζον Κέιλ συνεργάζεται συνεχώς με καινούργια ονόματα, ο Ελτον Τζον δεν χάνει ευκαιρία να συστήνει νέους καλλιτέχνες. Δεν είναι τυχαίο που πριν από λίγο δύο νέα βιβλία για το μάρκετινγκ μιλάνε για το μοντέλο των Grateful Dead- από τη δεκαετία του ΄60 και του ΄70- και το πόσο έχει επηρεάσει τη σύγχρονη αγορά, αλλά και την τεχνολογία. Οι χίπηδες ήξεραν πάντα καλύτερα, άλλωστε. Και τα είχαν βρει και με το Κάρμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου