ΒΛΑΣΤΗ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Κάποτε : Παιδεία και Πολιτισμός !
Σήμερα : Αδιαφορία – Παρακμή – Κατάντια και Ξεπεσμός !!!
Υπογράφει ο
Γιώργος Καραχάλιος
Δημοσιογράφος – Φιλόλογος
Δημοσιογράφος – Φιλόλογος
… Ένας νεκρός σημαίνει μια ζωή λιγότερη πάνω στη Γη.
Σημαίνει ακόμη ένας καημός
– ίσως βαθύτερος απ’ τους άλλους –
σε κάποια ψυχή.
Σημαίνει ακόμη ένα δάκρυ
στα τόσα που βάζει στα μάτια μας η ζωή
– ίσως καυτότερο απ’ τ’ άλλα!..
Ένας άνθρωπος
νεκρός σημαίνει ακόμη ένας τάφος,
που θα τον κλείσει στη σκοτεινή αγκαλιά του και θα τον σκεπάσει, επιβάλλοντας
την ατέλειωτη σιωπή, την αιώνια αφάνεια …
Ένα, ωστόσο, έρημο
αντικείμενο, ένα … κτήριο, ας
πούμε, εγκαταλελειμμένο δεν σημαίνει μια
απώλεια.
Θυμίζει ίσως ΠΟΛΕΜΟ,
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΣΥΜΦΟΡΑ και ΘΥΕΛΛΑ!..
Σίγουρα, όμως, δεν είναι κάτι ΝΕΚΡΟ !..
Το πλάσμα δεν
μπορεί, παρά να έχει στενή σχέση με
το δημιουργό του. Να εξαρτάται
απ΄ αυτόν. Γιατί από’ κείνον παίρνει τη μορφή και το σχήμα και μέσα από την παλάμη
του δημιουργού περνάει στην ύπαρξη !
Η εξάρτηση όμως
αυτή συνεπάγεται για το δημιουργό υπευθυνότητα
απέναντι στο δημιούργημά του.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ σχετικά με τη ΜΟΙΡΑ του !...
Κάθε - φορά εδώ και χρόνια – που οι κάτοικοι του πανέμορφου χωριού ΒΛΑΣΤΗ Κοζάνης (οι Βλατσιώτες) αντιμετώπιζαν μια δυσκολία, έψαχναν να βρουν τον τρόπο, με τον οποίο θα την αντιμετώπιζαν και θα την ξεπερνούσαν.
Έτσι, όταν κάποτε πριν από χρόνια – γύρω στα 1920 – διαπίστωσαν πως το χωριό τους
είχε ΑΝΑΓΚΗ από ένα κτήριο που θα στέγαζε τα παιδιά τους
στα πρώτα σχολικά τους χρόνια, φρόντισαν να τ΄ αποκτήσουν, όσο το δυνατόν συντομότερα …
Και βρέθηκε ένας φιλόγενης
ευπατρίδης, έμπορος σε διάφορες περιοχές των Βαλκανίων, ο Βλατσιώτης ευεργέτης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΡΑΝΑΚΗΣ.
Είναι από τους πολλούς ευεργέτες της
Βλάστης – πρόγονος και προπάτορας των σημερινών οικογενειών Βρανάκη της Βλάστης - που με
δαπάνες του οικοδομήθηκε το Σχολειό («Βρανάκειο»). Κι έγινε
έτσι, το όνειρο – πραγματικότητα !..
Κι οι Βλατσιώτες
αισθάνθηκαν πολύ ευτυχείς την ημέρα που το καινούργιο κτήριο – το «Σχολειό τους» - φιγουράρισε έτοιμο, φρεσκοβαμμένο … Το «Σχολειό
τους» που κράτησε στην αγκαλιά του τα
παιδιά του χωριού για χρόνια ολόκληρα… Το «Σχολειό
τους» που τα προφύλαξε από το κρύο και το χιόνι, όταν μάθαιναν να γράφουν, να διαβάζουν και να μετρούν
…
Το «Σχολειό τους» που αποτέλεσε το πρώτο φυτώριο για τους μελλοντικούς
επιστήμονες . Για πολλά χρόνια ήταν το «ζωντανότερο κτήριο» της Βλάστης, αφού μέσα στους τοίχους του
κράτησε όλα τα παιδιά από τα έξι ως
τα δώδεκα χρόνια τους και στην αυλή
τους αντήχησαν τα γέλια κι οι φωνές τους !..
Το «Σχολειό τους»
- το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» από το οποίο αποφοίτησαν μαθητές οι οποίοι διακρίθηκαν και καταξιώθηκαν στους χώρους της πολιτικής, της επιστήμης και της
τέχνης, μεγαλούργησαν, πλούτισαν, κατέλαβαν υψηλές κυβερνητικές θέσεις και
τίτλους και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους για τη Πατρίδα, όχι μόνον εδώ στην
Ελλάδα, αλλά και στους τόπους όπου
εγκαταστάθηκαν μόνιμα( Βενετία, Τεργέστη, Μασσαλία, Βουκουρέστι και ιδιαίτερα
στη Βιέννη).
Κι ύστερα … μα «δεν υπάρχει ύστερα» …
Ωστόσο, στην περίπτωση αυτή, υπάρχει «ύστερα»,
καθώς η αδιαφορία, η αμέλεια και
η έλλειψη προβληματισμού για το «τί μέλλει γενέσθαι» στάθηκαν αρκετά για
να … περάσει το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»
από τη μια μέρα στην άλλη σε αχρηστία!..
Το ζωντανό
«Σχολειό τους» να γίνει το … «άχρηστο
παλιό Σχολείο».
Ένα Σχολείο που θυμίζει… ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΕΡΕΙΠΙΟ, με τις αίθουσές του να φαίνονται… πελώριες από
την εντύπωση που δίνει το «κενό»!..
Και όχι μόνον:
Μια τουλάχιστον θλιβερή
και απογοητευτική «εικόνα» που
σκιαγραφείται και οριοθετείται από κάθε είδους βανδαλισμούς και καταστροφές,
ευκαιριακή διαμονή παράνομων μεταναστών και από κάθε λογής συμπεριφορές παραβατικότητας
: ακόμα και με «καταστροφή» - «αφαίρεση» - όπως μας ενημέρωσαν - της Χάρτας του Ρήγα, αλλά και της αξιόλογης
Βιβλιοθήκης που ιδρύθηκε με δωρεά και μέριμνα της πρώτης γυναίκας
ευεργέτιδας της Βλάστης, της δασκάλας Αγγελικής
Σταμπαρίδου .
Μια «μελαγχολική» εικόνα για το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», με ό,τι πλέον αρνητικό συνεπάγεται – εκτός των άλλων - και για τους χιλιάδες κατοίκους και επισκέπτες της περιοχής και ιδιαίτερα για την οικουμενικότητα της ευεργεσίας, που σήμερα - για άλλη μια φορά -
την έχει ανάγκη η Πατρίδα μας.
Και τούτο, καθώς το ιστορικό Μπλάτσι, εκτός από το φυσικό
του περιβάλλον και τη συμμετοχή του
στους αγώνες του Έθνους, υπερηφανεύεται και
για το μεγάλο πνευματικό δυναμικό
που έχει να επιδείξει και κυρίως για τους μεγάλους Εθνικούς Ευεργέτες που ανέδειξε.
Ευεργέτες οι οποίοι με την εν γένει πολιτεία τους, τη
δράση και τη δημιουργικότητά τους, αποτέλεσαν φωτεινό παράδειγμα – προπύργιο
με μεγάλη διεθνή ακτινοβολία,
αξιοπρόσεχτη προβολή και ενεργό συμμετοχή στη δημιουργία αξιόλογων και απαραίτητων
κοινωφελών έργων.
Υπάρχει, λοιπόν, στη Βλάστη
Κοζάνης ένα κτήριο, που δεν χρειάζεται σε τίποτα;
Δεν έχουν καμία
ανάγκη οι Βλατσιώτες;
Κι αν τώρα το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ
ΣΧΟΛΕΙΟ» είναι πολύ μεγάλο για
τους… «μαθητές που δεν υπάρχουν»,
δεν θα μπορούσε τάχα να μετατραπεί
σε κάτι άλλο χρήσιμο;
Ενδεχομένως σ’ ένα Πνευματικό
Κέντρο, σ’ ένα Ιστορικό και
Λαογραφικό Μουσείο, σ’ ένα Κέντρο Νεολαίας, σ’ ένα Κέντρο Πολιτιστικών εκδηλώσεων, καθώς η Βλάστη και οι Σύλλογοί της διακρίνονται για την πληθώρα των εκδηλώσεων που διοργανώνουν («Γιορτές της Γης», «ΔούμπειỨ,
«Γιορτή Μανουρίου», «Τρανός Χορός», «Αγίου Παντελεήμονος- Αγίου Πνεύματος
– Ιωάννου Προδρόμου – Αϊ Γιάννη Κλάδονα» κλπ.)
* *
* *
Μέσα από την «παλάμη»
της Βλάστης πέρασε στην ύπαρξη το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ» Σχολείο, αφού στη Βλάστη… «αναστήθηκε» κι’ «ανάστησε»
τα παιδιά της !!!
Και η ΒΛΑΣΤΗ,
οι Βλατσιώτες και πάνω απ’ όλα οι «καθ’ ύλην αρμόδιοι» είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ!!!
Θα τα’ αφήσουν, λοιπόν να σαπίσει και… να καταρρεύσει
έρημο… επειδή δεν υπάρχουν μαθητές!...
Και όχι μόνον:
Άραγε θα
ευαισθητοποιηθούν και τι έχουν να πουν και τι σκοπεύουν να κάνουν οι κατά
τόπους Σύλλογοι Βλατσιωτών, ο Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου, η Δήμαρχος Εορδαίας, ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Ενότητας Κοζάνης,
ο Περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας,
οι οποίοι ωστόσο έχουν ενημερωθεί προφορικά
και γραπτά, εδώ και κάποιους μήνες!...
Και κάτι τελευταίο:
Εκλογές έρχονται… Για να μην τα ξεχνάμε και να μην… τους ξεχνούμε!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου