Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Edith Piaf L'Hymne à l'amour


Πέθανε ο συγγραφέας Ερνέστο Σάμπατο

Πέθανε σε ηλικία 100 ετών ο Αργεντινός συγγραφέας Ερνέστο Σάμπατο στο σπίτι του στο Σάντος Λουγκάρες, στην επαρχία του Μπουένος Αιρες.
Ο Σάμπατο επρόκειτο να τιμηθεί αύριο στην Έκθεση Βιβλίου που οργανώνεται στο Μπουένος ’ιρες. Ο συγγραφέας του "Τούνελ" (1948), του "Περί ηρώων και τάφων" (1961) και του "Αβαδδών ο εξολοθρευτής" (1974) θα γιόρταζε έναν αιώνα ζωής στις 24 Ιουνίου. 


Γιατί Πέθανε ο Τσε

του Ερνέστο Σάμπατο



Ο Ερνέστο Γκεβάρα δεν πέθανε για μιαν απλή ανύψωση του βιοτικού επιπέδου των φτωχότερων λαών. Για μένα και πιστεύω για πολλούς, στην πραγματικότητα για εκατομμύρια πρόσωπα και κυρίως για τους νέους που θρήνησαν το τέλος του, πέθανε για ένα ιδανικό απείρως υψηλότερο, για το ιδανικό ενός Νέου Ανθρώπου.
Αυτό το ιδανικό προϋποθέτει προφανώς την πάλη ενάντια στην αθλιότητα των καταπιεζόμενων λαών. Αλλά προϋποθέτει επίσης -σε τελευταία και ίσως και σε πρώτη ανάλυση- και μια νέα μορφή συμβίωσης, μία κοινότητα στην οποία θα εξασφαλίζονται για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις όχι μόνο τα υλικά αγαθά αλλά και μια αυθεντική επικοινωνία: μια κοινωνία, ένας βαθύτερος δεσμός ελεύθερων ανθρώπων, μια συνεργασία μεταξύ αυθεντικών προσώπων. Όχι ένα σύμφυρμα μηχανών και συναθροισμένων υπάρξεων. Όχι μια νέα κοινωνία η οποία, αφού θα έχει προηγηθεί μια αιματηρή επανάσταση, θα καταλήγει να μας προσφέρει ένα είδος Βόρειας Αμερικής από την ανάποδη, χωρίς την ηγεμονία των καπιταλιστικών τραστ αλλά κυριαρχούμενη από τα παντοδύναμα εργαλεία μιας εξίσου απάνθρωπης γραφειοκρατικής δικτατορίας.
Ουσιαστικά, νομίζω ότι πάλεψε και πέθανε για μια συμβίωση στην οποία οι άνθρωποι θα είναι αληθινές ανθρώπινες υπάρξεις, με την υψηλότατη αξιοπρέπεια που τους ανήκει, απελευθερωμένοι επιτέλους όχι μόνο από την οικονομική αλλοτρίωση που προκαλείται από καθεστώτα εκμετάλλευσης, αλλά και από αυτήν την άλλη μορφή αλλοτρίωσης, την πιο λεπτή και τρομερή, επειδή είναι ικανή να επιβιώνει πολύ πιο πέρα από μια εσφαλμένη κοινωνική επανάσταση και που έγκειται στην επιστημονική αλλοτρίωση, αυτή την ίδια που μετασχηματίζει τον κόσμο σε έναν τερατώδη μηχανισμό από ρομπότ.
Ο Γκεβάρα είχε αμφισβητήσει έντονα αυτή την κατάληξη στο όνομα του διαλεκτικού υλισμού του. Αλλά αυτή η άρνησή δεν θα διέθετε ιστορική και φιλοσοφική διάσταση, γιατί αυτό που μας λέει ο λόγος σε σχέση με τις στάσεις του ανθρώπου είναι λιγότερο έγκυρο από όσα μας υπαγορεύουν, ενστικτωδώς αλλά με δύναμη, εκείνοι οι λόγοι που ο Πασκάλ αποκαλούσε "της καρδιάς".
Εξάλλου, όταν ήταν φοιτητής, αυτός δεν ρίχτηκε στην πάλη για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια, αφού προηγουμένως είχε μελετήσει το "Κεφάλαιο" ούτε αφού είχε πειστεί για την ορθότητα των θέσεων του μαρξισμού. Ούτε και τα εκατομμύρια των νέων που σε αυτόν τον κόσμο της αγωνίας ακολουθούν τη σκιά του και τοποθετούν το πορτρέτο του πάνω από το κρεβάτι τους, το κάνουν με πάθος επειδή έχουν πειστεί για την αλήθεια του διαλεκτικού υλισμού. Η εξέγερση του μεγαλύτερου μέρους αυτών των ίδιων νέων ενάντια στο χοντροκομμένο υλισμό της σοβιετικής κοινωνίας -που σε τελευταία ανάλυση είναι μια ορθόδοξη συνέπεια του μαρξισμού- δείχνει ότι διακυβεύεται κάτι βαθύτερο και πιο σημαντικό από αυτούς τους διαβόητους οικονομικούς παράγοντες και από αυτή την υπερεκτίμηση της επιστήμης και της τεχνικής που χαρακτηρίζει τη θεωρία.
Ακριβώς αυτή η νοοτροπία της τεχνικής αποτελεσματικότητας κατέκτησε την ψυχή πολλών επαναστατών (ίσως γιατί δεν μπορεί να παλεύει κανείς σκληρά ενάντια σε έναν ισχυρό αντίπαλο χωρίς να καταλήγει να του μοιάζει) και αυτό γίνεται αντιληπτό σε ορισμένες κριτικές προς τον Γκεβάρα.
Οι κομμουνιστές, που τον εγκατέλειψαν στην τελική τραγική μάχη, τον κατηγορούσαν για τυχοδιωκτισμό, για έλλειψη αίσθησης της πραγματικότητας, για αναρχικό ρομαντισμό. Σίγουρα είναι πιθανόν, ότι αν ήταν κλεισμένος σε κάποιο απόμερο και ασφαλές γραφείο, στέλνοντας διαταγές με το ταχυδρομείο ή με το ραδιόφωνο, θα φαινόταν πιο αποτελεσματικός στα μάτια αυτών των επιστημόνων της επανάστασης. Αλλά αναμφίβολα δεν θα ήταν ποτέ τόσο αποτελεσματικός όσο με αυτόν τον άλλο τρόπο, το ρομαντικό και ηρωικό, νεκρός επικεφαλής ενός μικρού και χαμένου στρατιωτικού αποσπάσματος, αφού πάλεψε μέχρι την τελευταία του πνοή και μέχρι το τελευταίο χτύπημα της καραμπίνας του. Ενάντια στη νοοτροπία των καταλόγων και των αρχείων των γραφείων, αυτός διεκδίκησε με τη ζωή του τη θυσία και τη μοναξιά.
Ο Γκεβάρα, στον οποίο θα αναφέρονταν αυτοί οι τεχνικοί, θα είχε ζήσει λίγα χρόνια περισσότερο. Αυτός που πέθανε επικεφαλής της ομάδας των συντρόφων του θα έχει αντίθετα τη διάρκεια των σημαιών, την αιωνιότητα των συμβόλων.
Ο θάνατός του, πράγματι, έχει αυτό το χαρακτήρα: έχει την αξία ενός συμβόλου. Και στην ορθολογιστική κοινωνία μας, που έχει πετάξει, ξεχάσει και περιφρονήσει τα σύμβολα, σε αυτή την κοινωνία στην οποία η αποτελεσματικότητα και η τεχνική έχουν γίνει περισσότερο πολύτιμες από το πάθος και τη θυσία, μπορούμε πράγματι να αποδώσουμε στον Γκεβάρα έναν απερίσκεπτο ρομαντισμό.
Αλλά είναι ακριβώς αυτός ο ηρωισμός, ακριβώς αυτή η ηρωική και μοναχική εικόνα που γεννάει την ελπίδα, το θάρρος και την πίστη σε εκατομμύρια γενναιόδωρους νέους σε όλες τις γωνιές της Γης.
Ας αφήσουμε τους Βορειοαμερικάνους να μιλούν για αποτελεσματικότητα. Ας αφήσουμε τον Μακναμάρα να μιλάει για το Βιετνάμ με όρους επιχειρηματικούς, υπολογίζοντας το κόστος σε δολάρια για κάθε Βιετκόνγκ που πεθαίνει για την πατρίδα του. Από τη δική του σκοτεινή σκοπιά αυτός είναι συνεπής, αφού σε τελευταία ανάλυση αυτός αποτελεί μέρος αυτού του παραδείγματος ποσοτικού πολιτισμού που εκπροσωπεί η χώρα του. Αλλά οι ηρωικοί Βιετναμέζοι δεν λειτουργούν με βάση μια τέτοια αριθμητική και δείχνουν με το ολοκαύτωμά τους ότι οι ανθρώπινες αξίες είναι ποιοτικού χαρακτήρα, ότι η πίστη είναι πιο ισχυρή από τον αριθμό των κανονιών. Ότι η ελπίδα είναι πιο δυνατή από την απληστία των εμπόρων. Ότι η αξιοπρέπεια είναι πιο ανθεκτική από το βρόμικο και αιματηρό πείσμα των επιχειρηματιών.
Για αυτούς τους λόγους λοιπόν και όποιες και αν ήταν οι αυταπάτες του ή οι θεωρίες του για την κατίσχυση των οικονομικών παραγόντων στην ιστορία, πιστεύω ότι η πάλη του Γκεβάρα ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσώπευε μια πάλη του πνεύματος ενάντια στην ύλη.
Και όπως στον προηγούμενο αιώνα ορισμένοι μεγάλοι στοχαστές πίστεψαν ότι έχουν ανακαλύψει ψυχρά σε διάφορες πραγματείες τις υλικές αιτίες της αδικίας, οι οποίες πραγματείες όμως κατέληγαν να προκαλούν στους έντιμους ανθρώπους μια φλογερή έξαψη διεκδικήσεων, εξαιτίας του πάθους με το οποίο στις σελίδες τους εγκωμίαζαν τις αρετές μιας ιπποτικής κοινωνίας που καταστράφηκε από τους εμπόρους, έτσι και στη δύστυχη εποχή μας ένας νέος, ο οποίος προσωπικά δεν είχε ανάγκη από τίποτα, αφού είχε γεννηθεί, όπως και εκείνοι οι στοχαστές, στους κόλπους μιας προνομιούχας οικογένειας, ρίχτηκε στην πάλη υποκινημένος από ρομαντικά ιδεώδη.
Και όσο και αν τον απασχολούσαν οι αριθμητικές όψεις της παραγωγής, σε μια κρίσιμη στιγμή της κουβανικής οικονομίας, αρνήθηκε να αναπτύξει αυτήν την παραγωγή προσφεύγοντας σε υλικά κίνητρα.
Υποστήριξε αντίθετα ότι ήταν αναγκαίο να αλλάξουμε τη νοοτροπία των μαζών για να δημιουργήσουμε το νέο άνθρωπο στον οποίο απέβλεπε η επανάσταση και έκανε έκκληση στον επαναστατικό ενθουσιασμό, στον πατριωτισμό, στην ανιδιοτελή στράτευση, στην πίστη που κινεί τα βουνά. Θα μπορούσε να λεχθεί -και σίγουρα έχει λεχθεί- ότι αυτές οι ιδέες δεν είναι συνετές. Αλλά ποιος απέδειξε ποτέ ότι είναι η σύνεση αυτή.


http://www.naftemporiki.gr και http://www.cheguevara.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=61:2010-05-24-19-03-14&catid=42:2010-05-24-18-56-16&Itemid=67

Σκρουτζ Μακ Ντακ

  Καρλ Μπαρκ
Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, ή Θείος Σκρουτζ (Αγγλικά: Scrooge McDuck ή Uncle Scrooge ) είναι φανταστικός χαρακτήρας της Ντίσνεϋ. Σε αντίθεση με τα περισσότερα παπιά-ήρωες της εταιρίας δεν δημιουργήθηκε στο χώρο των κινουμένων σχεδίων αλλά στα περιοδικά κόμικς. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1947 δια χειρός του μεγάλου σχεδιαστή Καρλ Μπαρκς στην ιστορία Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας. Τα κύρια χαρακτηριστικά του Σκρουτζ είναι τα απίστευτα πλούτη του (είναι μακράν το πιο πλούσιο άτομο στον κόσμο της Ντίσνεϊ αλλά και ίσως σε όλο τον κόσμο της φαντασίας - μυθοπλασίας) αλλά και η απύθμενη τσιγκουνιά του. Σύμφωνα με φήμες, η περιουσία του Σκρουτζ είναι τόσο μεγάλη, που φτάνει τα 6 απιθανικομμύρια, 7 φανταστικομμύρια, 8 πολυμυριαδομμύρια, 9 δισεκατομμύρια, 1 εκατομμύριο, 23 δολάρια και 45 σέντς. Το όνομα Σκρούτζ είναι βασισμένο στον Εμπενήζερ Σκρούτζ, τον βασικό πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Καρόλου Ντίκενς.


Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Κωνσταντίνος Καβάφης

 http://www.liantinis.org/content.php?id=85
Σαν σήμερα, 29 Απριλίου, γεννήθηκε (το 1863) και πέθανε (το 1933) ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Στο παρακάτω ηχητικό ντοκουμέντο ο Δημήτρης Λιαντίνης αναλύει το ποίημα "Περιμένοντας τους βαρβάρους" και μέσω αυτού μιλά για τις δικές μας μέρες.Πρόκειται για Ηχογραφημένο μάθημα του Λιαντίνη προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαρασλείου.
 Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

 

Κόμικς, η ένατη τέχνη

Τα κόμικς (αγγλ. comics), που είναι γνωστά και ως ένατη τέχνη, είναι μια μορφή οπτικής τέχνης που αποτελείται από εικόνες που συνήθως συνδυάζονται με κείμενο, το οποίο συχνά βρίσκεται σε συννεφάκια κειμένου ή λεζάντες. Ο μεγάλος θεωρητικός και δημιουργός κόμικς Σκοτ Μακ Λάουντ στο βιβλίο του Understanding Comics δίνει έναν πλήρη ορισμό της τέχνης σαν "σχήματα και εικόνες ευρισκόμενα εσκεμμένα σε σειρά με σκοπό να μεταδώσουν πληροφορίες και/ή να προκαλέσουν μια αισθητική αντίδραση από τον χρήστη". Ο ορισμός αυτός αφήνει ορθά έξω τις γελοιογραφίες που είναι μεμονωμένες εικόνες, αφού στα κόμικς υπάρχει σαφώς μια αφηγηματική αλληλουχία μεταξύ των εικόνων. Η ύπαρξη κειμένου επίσης δεν είναι απαραίτητη

Αναλόγως το πως ορίζει κανείς τα κόμικς, οι ρίζες τους μπορούν να αναζητηθούν στο 15ο αιώνα ή ακόμα και στα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Παρόλα αυτά, η σημερινή μορφή τους (με καρέ και κείμενο σε συννεφάκια ή λεζάντες) εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Πρωτοπόροι λοιπόν του είδους θεωρούνται για την μεν Ευρώπη το περιοδικό Ally Sloper's Half Holiday που κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1884 για τις δε ΗΠΑ το Hogan's Alley του Ρίτσαρντ Άουτκολτ (Richard Outcault), του οποίου κύριος χαρακτήρας ήταν το Κίτρινο Παιδί και ξεκίνησε να δημοσιεύεται σαν ένθετο στριπ σε εφημερίδες το 1895.
Τα κόμικς γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα στην Αμερική, κυρίως από τις ιστορίες με υπερήρωες εταιριών όπως η DC Comics και η Marvel comics. Στην Ευρώπη υπήρχε μια μικρή σκηνή, που ξεκίνησε με πρωτοπόρους τους Βέλγους και εκδόσεις όπως ο Τεντέν και το περιοδικό Spirou. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με την άφιξη των αμερικάνικων κόμικς στην Ευρώπη αλλά και τη μεσολάβηση της δεκαετίας του '60, που αγκάλιασε αντικουλτούρες όπως τα κόμικς, αυτά σιγά-σιγά καθιερώθηκαν ως σοβαρό είδος τέχνης.
wikipedia

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Πνευματικά δικαιώματα και στα links; (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_26/03/2011_436872)

Διαμάχη της ΑΕΠΙ με ιστότοπους για τη διάχυση πληροφοριών στο Διαδίκτυο
 
Του Χρηστου Συλλα

Με πιθανότητα που αγγίζει το 100%, είναι η μοναδική πράξη που δεν μπορείς να αποφύγεις όταν μπεις στο Ιντερνετ: να «κλικάρεις» πάνω σε links. Για να «μεταφερθείς», να παραπέμψεις, να προτείνεις, να μοιραστείς.
Οι σύνδεσμοι υπερκειμένου (ελληνιστί) είναι οι «νευρώνες» του Διαδικτύου· μέσω αυτών γίνεται ο διαμοιρασμός και η διάχυση πληροφοριών, ειδήσεων και πολιτιστικών προϊόντων. Μπορεί όμως ένα link να γυρίσει «μπούμερανγκ» σ’ αυτόν που το αναρτά; Πού ξεκινούν και πού τελειώνουν τα όρια της πνευματικής ιδιοκτησίας;
Εντοπίσαμε μια δικαστική διαμάχη η οποία αφορά links που παραπέμπουν σε έργα τα οποία προστατεύονται από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Πρόσφατα, η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας  (www. aepi. gr) κατέθεσε μήνυση εναντίον του ιδιοκτήτη του site www. livemovies. gr  («ευρετήριο» ελληνικών εκπομπών και ταινιών) για ηθική βλάβη, διεκδικώντας αποζημίωση πολλών χιλιάδων ευρώ. Η υπόθεση προχώρησε, με αποτέλεσμα ο εισαγγελέας να διατάξει την έναρξη προκαταρκτικής εξέτασης για κακούργημα. Ο ισχυρισμός της ΑΕΠΙ εδράζεται στο ότι ορισμένα από τα links του livemovies καθιστούν «προσιτά στο κοινό» έργα για τα οποία η ΑΕΠΙ έχει δικαιοδοσία – και άρα νομιμοποιείται να ζητήσει άδεια, καθώς και το προβλεπόμενο αντίτιμο.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον δικηγόρο του livemovies. gr,  Βασίλη Σωτηρόπουλο, η αξίωση της ΑΕΠΙ δεν είναι βάσιμη. «Το livemovies. gr είναι ένα καθαρά ευρετηριακό site,  το οποίο σέβεται τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και μάλιστα καλύπτεται από τον νόμο 2121/1993 (άρθρο 2, παρ. 2-α) περί “βάσης δεδομένων”». «Πρόκειται για απλή παράθεση links», εξηγεί ο κ. Σωτηρόπουλος. «Δεν συνιστά παραβίαση της πνευματικής ιδιοκτησίας, αφού δεν αποτελεί αναπαραγωγή ούτε μετάδοση στο κοινό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ισοδυναμεί με την παραπομπή σ’ ένα βιβλίο. Δεν υπάρχει κανένα έννομο συμφέρον για είσπραξη δικαιωμάτων».
Η υπόθεση ξεκινάει το 2008, όταν η ΑΕΠΙ είχε πρωτοεπικοινωνήσει με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας ζητώντας ενημέρωση για το καθεστώς λειτουργίας της. Παρά τις εξηγήσεις από την πλευρά του livemovies. gr, η Εταιρεία επέμεινε στη διεκδίκηση αντιτίμου. Σημειώνεται πως τα επίμαχα links «ανοίγουν» σε ιστοσελίδες τηλεοπτικών σταθμών οι οποίες νόμιμα φιλοξενούν το οποιοδήποτε οπτικοακουστικό έργο.
«Από το 2008 μέχρι σήμερα, έχω χάσει τον ύπνο μου και μερικές χιλιάδες ευρώ», λέει ο ιδιοκτήτης του livemovies. gr. «Δεν θεωρώ ότι παραβιάζω πνευματικά δικαιώματα – υπάρχουν εκατοντάδες ιστοσελίδες που παραπέμπουν με link σε διαθέσιμα οπτικοακουστικά έργα. Μάλιστα, θεωρώ εξωφρενική την απαίτηση της ΑΕΠΙ, όταν τα ίδια τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν το κουμπί “share” για διαμοιρασμό του οπτικοακουστικού υλικού».
Πρόκειται για μια υπόθεση που έχει πολλές προεκτάσεις, καθώς αφορά και τους χρήστες των social media, τους bloggers,  αλλά και τα διαδικτυακά ραδιόφωνα. Η συχνή χρήση links για τραγούδια, φωτογραφίες και κείμενα, το live-streaming και η οn demand αναπαραγωγή έργων αποτελούν παγιωμένες συμπεριφορές στο Διαδίκτυο. Την τελευταία τριετία, μάλιστα, με την αυξανόμενη διείσδυση του Twitter στην ελληνική διαδικτυακή σφαίρα, η τοποθέτηση links αφορά σε μεγάλο ποσοστό το καθημερινό «τιτίβισμα».
Ο διαμοιρασμός οπτικοακουστικών αρχείων είναι ένα εγγενές στοιχείο της διαδικτυακής δομής, ωστόσο, όπως εξηγεί ο Νίκος Σμυρναίος, λέκτορας της Επιστήμης της Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζ, στο blog του (smyrnaios. net)  αναφερόμενος στους περιορισμούς που θέτει η πολιτιστική βιομηχανία στους χρήστες. «Το ζήτημα είναι κατά πόσον το ισοζύγιο αυτών των μέτρων μεταξύ προσδοκώμενων αποτελεσμάτων και ανεπιθύμητων παρενεργειών είναι θετικό ή αρνητικό».
Επικοινωνήσαμε με την ΑΕΠΙ προκειμένου να φιλοξενήσουμε την άποψή της για τη συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά αρνήθηκε να σχολιάσει, «δεδομένου ότι η υπόθεση εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη».
Τις τελευταίες ημέρες, μια παρόμοια υπόθεση που αφορά την τοποθέτηση συνδέσμων που οδηγούν σε άλλο δικτυακό τόπο ήρθε στη δημοσιότητα από την ιστοσελίδα XanthiPress. gr. Η υπόθεση αφορά τον 22χρονο διαχειριστή του tainies. org, στον οποίο έχει επιβληθεί απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Ο νεαρός συνελήφθη πρόσφατα έπειτα από διαδικασίες που κίνησε εναντίον του η Εταιρεία Προστασίας Οπτικοακουστικών Eργων, ενώ, μεταξύ άλλων, κατηγορείται για διαφυγόντα κέρδη της τάξεως των 15 - 25 εκατ. ευρώ.
Aπό την πλευρά του, ο 22χρονος υποστηρίζει ότι μέσω της ιστοσελίδας του παρέπεμπε σε τρίτο διαδικτυακό τόπο, όπου οι χρήστες έβρισκαν οδηγίες για να δουν ταινίες μέσω file sharing· διευκρίνιζε, μάλιστα, ότι δεν επρόκειτο για downloading.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Βουτιά


Στίχοι: Δημοπούλου Λίνα


Μουσική: Cyril Paulus

Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Τσακνής





Μια παλιά μοίρα μ`ανεβάζει

στα φτερά κάτι ολόλευκων πουλιών

κι από ψηλά στο κενό μ`αδειάζει

στις σπηλιές των κατάμαυρων βυθών.



Μια υπέροχη βουτιά στα λημέρια μου τα σκοτεινά

στα δικά μου τα νερά,στης αβύσσου μου τη σιγουριά.

Στην αγκαλιά σου μπορώ σα μωρό να γείρω και να κοιμηθώ.



Δε μιλώ και δεν ανασαίνω

στο βυθό σαν το βότσαλο χτυπώ

ποιος ξέρει αν σωθώ.



Μια υπέροχη βουτιά στα λημέρια μου τα σκοτεινά

στα δικά μου τα νερά,στης αβύσσου μου τη σιγουριά.

Στην αγκαλιά σου μπορώ σα μωρό να γείρω και να κοιμηθώ

μόνο εκεί ίσως βρω τη φόρα μου ν`αναδυθώ.

89 Xρόνια ταφικό Εθιμο στα Σούρμενα


Τρίτη 26 Απριλίου 2011





French

Paroles, Paroles

C'est étrange,
Je ne sais pas ce qui m'arrive ce soir,
Je te regarde comme pour la première fois.
Encore des mots toujours des mots
Les mêmes mots
Je ne sais plus comme te dire,
Rien que des mots
Mais tu es cette belle histoire d'amour...
Que je ne cesserai jamais de lire.
Des mots faciles des mots fragiles
C'était trop beau
Tu es d'hier et de demain
Bien trop beau
De toujours ma seule vérité.
Mais c'est fini le temps des rêves
Les souvenirs se fanent aussi
Quand on les oublie
Tu es comme le vent qui fait chanter les violons
Et emporte au loin le parfum des roses.
Caramels, bonbons et chocolats
Par moments, je ne te comprends pas.
Merci, pas pour moi
Mais tu peux bien les offrir à une autre
Qui aime le vent et le parfum des roses
Moi, les mots tendres enrobés de douceur
Se posent sur ma bouche mais jamais sur mon coeur
Une parole encore.
Paroles, paroles, paroles
Écoute-moi.
Paroles, paroles, paroles
Je t'en prie.
Paroles, paroles, paroles
Je te jure.
Paroles, paroles, paroles, paroles, paroles
Encore des paroles que tu sèmes au vent
Voilà mon destin te parler....
Te parler comme la première fois.
Encore des mots toujours des mots
Les mêmes mots
Comme j'aimerais que tu me comprennes.
Rien que des mots
Que tu m'écoutes au moins une fois.
Des mots magiques des mots tactiques
Qui sonnent faux
Tu es mon rêve défendu.
Oui, tellement faux
Mon seul tourment et mon unique espérance.
Rien ne t'arrête quand tu commences
Si tu savais comme j'ai envie
D'un peu de silence
Tu es pour moi la seule musique...
Qui fit danser les étoiles sur les dunes
Caramels, bonbons et chocolats
Si tu n'existais pas déjà je t'inventerais.
Merci, pas pour moi
Mais tu peux bien les ouvrir à une autre
Qui aime les étoiles sur les dunes
Moi, les mots tendres enrobés de douceur
Se posent sur ma bouche mais jamais sur mon coeur
Encore un mot juste une parole
Paroles, paroles, paroles
Écoute-moi.
Paroles, paroles, paroles
Je t'en prie.
Paroles, paroles, paroles
Je te jure.
Paroles, paroles, paroles, paroles, paroles
Encore des paroles que tu sèmes au vent
Que tu es belle!
Paroles, paroles, paroles
Que tu est belle!
Paroles, paroles, paroles
Que tu est belle!
Paroles, paroles, paroles
Que tu est belle!
Paroles, paroles, paroles, paroles, paroles
Encore des paroles que tu sèmes au vent



Είναι περίεργο
Δεν ξέρω πώς θα είναι για μένα το αποψινό βράδυ
σε κοιτώ όπως την πρώτη φορά
άλλα λόγια, πάντα λόγια, τα ίδια λόγια

  δεν ξέρω πώς αλλιώς να σου το πω

  τίποτα άλλο από λόγια
όμως εσύ είσαι εκείνη η όμορφη ιστορία  αγάπης
  που δεν θα πάψω ποτέ να διαβάζω
εύκολα λόγια, εύθραυστα λόγια
  ήταν τόσο όμορφα
είσαι ο ένας του σήμερα και του αύριο
είσαι πάντα η μοναδική  μου αλήθεια
  όμως τέλος η ονειροπόληση
  οι αναμνήσεις είναι τόσο αμυδρές
όταν τις ξεχνάμε
είσαι σαν τον άνεμο που κάνει τα βιολιά να παίζουν
 παίρνεις το άρωμα των ρόδων
γλυκά και σοκολάτες
μερικές φορές δεν σε καταλαβαίνω
σε ευχαριστώ, όχι για μένα
  μείνε στο στόμα μου αλλά ποτέ στην καρδιά μου
λόγια, λόγια, λόγια.......
   



Dalida


Γεννήθηκε στην Αίγυπτο από Ιταλούς γονείς και το πραγματικό της όνομα ήταν Ιολάντα Κριστίνα Τζιλιότι (Iolanda Cristina Gigliotti).  Tο 1955 στέφθηκε σε καλλιστεία, Μις Αίγυπτος.  
Τελικά, χωρίς να εγκαταλείψει την ηθοποιία, στράφηκε κυρίως στο τραγούδι, όταν το 1956 ήλθε μια απρόσμενα μεγάλη επιτυχία, τραγουδώντας το Βambino, το οποίο αν και 45άρι κατάφερε να πουλήσει περισσότερα από 300 χιλιάδες αντίτυπα τις πρώτες εβδομάδες της κυκλοφορίας του. Έκτοτε η πορεία της απογειώθηκε, καθώς συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα του τραγουδιού, ενώ η ίδια τραγουδούσε άνετα σε 10 διαφορετικές γλώσσες, κάνοντας περιοδείες σε όλο τον κόσμο.
Συνολικά έλαβε 55 χρυσούς δίσκους κι έναν διαμαντένιο, πούλησε περισσότερα από 85 εκατομμύρια αντίτυπα σ' όλο τον κόσμο, ενώ πρωταγωνίστησε σε συνολικά σε 11 ταινίες και σε 2 αυτοβιογραφικά ντοκιμαντέρ. Ανάμεσα στα τραγούδια της, ξεχώρισε το ελληνικό Ντιρλαντά το οποίο διασκεύασε στα γαλλικά και ιταλικά ως Darla dirladada, ο Ζορμπάς του Μίκη Θεοδωράκη με γαλλικό στίχο (Zorba), καθώς και Τα παιδιά του Πειραιά επίσης στα γαλλικά (Les enfants du Pirée).
Στην προσωπική της ζωή η Δαλιδά έζησε 2 μεγάλους έρωτες, αρχικά με τον Ιταλό τραγουδιστή Λουίτζι Τένκο και στη συνέχεια με τον Γάλλο παρουσιαστή Ρισάρ Σανφρέ. Και οι δύο αυτοκτόνησαν, κάτι που κλόνισε τη Δαλιδά. Το τέλος της, μοιραία, ήταν ανάλογο. Στις 3 Μαΐου 1987 βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της έχοντας λάβει μία ισχυρή δόση βαρβιτουρικών. Είχε αφήσει σημείωμα στο οποίο ανέφερε: "Η ζωή μου άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Συγχωρέστε με".


 

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

ΕΝΩΣΗ ΠΟΝΤΙΩΝ ΣΟΥΡΜΕΝΩΝ

Οι πρώτοι κάτοικοι στα Σούρμενα.
Στην περιοχή των Σουρμένων του δήμου Ελληνικού Αττικής, έχει την έδρα της η Ένωση Ποντίων Σουρμένων. Είναι ιστορικός πολιτιστικός Σύλλογος που ιδρύθηκε το 1924 από πρόσφυγες των Σουρμένων του Ευξείνου Πόντου, όταν διωγμένοι έφτασαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στους πρόποδες του Υμηττού.

Σκοπός του Συλλόγου είναι η διάσωση, η μελέτη και η διατήρηση του λαογραφικού πλούτου και των παραδόσεων των Ελλήνων του Ευξείνου Πόντου, καθώς και η μετάδοση τους στις νεότερες γενιές των Ποντίων και των Ελλήνων γενικότερα.
Ο Σύλλογος στεγάζεται σήμερα σε νεοκλασικό κτίριο στην κεντρική πλατεία των Σουρμένων, την είσοδο της οποίας κοσμεί μνημείο αφιερωμένο στον Ποντιακό Ελληνισμό. Στον χώρο αυτό λειτουργεί το Ιστορικό και Λαογραφικό Ποντιακό Μουσείο όπου φιλοξενείται μία μεγάλη συλλογή από αυθεντικά αντικείμενα, έγγραφα και φωτογραφικό υλικό μέσω της οποίας παρουσιάζονται διάφορες πτυχές της ζωής αλλά και της ιστορικής πορείας των Ποντίων από τα τέλη του 19ου αιώνα έως σήμερα.

Ο Σύλλογος διαθέτει Πολιτιστικό Κέντρο 300 θέσεων, το οποίο λειτουργεί ως χώρος θεάτρου, διαλέξεων, συνεστιάσεων. κλπ εκδηλώσεων
Επίσης ο Σύλλογος λειτουργεί από το 2009, το Σπουδαστήριο Σουρμένων, όπου διδάσκονται Ποντιακή διάλεκτος και Ιστορία, θέατρο στην Ποντιακή διάλεκτο , Βυζαντινή μουσική, Ποντιακοί χοροί, Ποντιακό τραγούδι καθώς και όλα τα παραδοσιακά όργανα του Πόντου.

Κορωνίδα των εκδηλώσεων που οργανώνει κάθε χρόνο ο Σύλλογος είναι η τέλεση του «ταφικού εθίμου», την Κυριακή του Θωμά, στο κοιμητήριο των Σουρμένων. Με άξονα το έθιμο αυτό, το οποίο έφεραν μαζί τους οι Πόντιοι πρόσφυγες και του οποίου οι ρίζες χάνονται στην αρχαιότητα, διοργανώνεται ένα πολιτιστικό 5νθήμερο παγκόσμιας εμβέλειας, που περιλαμβάνει ομιλίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις και παρουσίαση χορευτικών συγκροτημάτων τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό.

http://www.sourmena.gr/index.html

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΝΑ ΜΠΕΙ..ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ



Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης


Τα λόγια ήτανε καλά
καλά και τιμημένα
μαλαματένιος ο σταυρός
χωρίς καδένα

Άνοιξε το παράθυρο να μπει
δροσιά να μπει του Μάη
εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι' αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει 

Οι βέρες ήτανε χρυσές
χρυσές κι οι αλυσίδες
που δέσανε τα νιάτα μας
πως δεν τις είδες

Άνοιξε το παράθυρο να μπει
δροσιά να μπει του Μάη
εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι' αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει 

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Ανάσταση του Χριστού, νέκρωση του Θανάτου Του Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Μεταλληνού , Κοσμήτορος Θεολογικής Σχολής Αθηνών

..αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις...
Το μεγαλύτερο γεγονός της Ιστορίας:  Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην Ιστορία. Είναι αυτό που διαφοροποιεί τον Χριστιανισμό από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.  Οι άλλες θρησκείες έχουν αρχηγούς θνητούς, ενώ κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Αναστημένος Χριστός.  «Ανάσταση του Χριστού» σημαίνει θέωση και ανάσταση της ανθρώπινης φύσεως και ελπίδα της θέωσης και ανάστασης της δικής μας υποστάσεως.  Αφού βρέθηκε το φάρμακο, υπάρχει ελπίδα ζωής. 
Δια της Αναστάσεως του Χριστού αποκτά άλλο νόημα και η ζωή και ο θάνατος.  Ζωή σημαίνει κοινωνία με τον Θεό. Δεν είναι πλέον θάνατος το τέλος της παρούσας ζωής, αλλά η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Χριστό.  Ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα δεν είναι θάνατος, αλλά προσωρινός ύπνος.
Η Ανάσταση του Χριστού δικαιώνει τη μοναδικότητα και αποκλειστικότητά Του ως Σωτήρα, ικανού να ζωοποιήσει αληθινά, να μεταγγίσει την καταλύτρια του θανάτου Ζωή Του στη φθαρτή ζωή μας.  Ένας ο Χριστός, μία η Ανάσταση, μία και η δυνατότητα σωτηρίας-θέωσης.  Γι’ αυτό και προσανατολίζεται στον Χριστό η προσδοκία για την υπέρβαση των αδιεξόδων που συμμίγουν τη ζωή μας.  Στον Χριστό των Αγίων, τον Χριστό της Ιστορίας.
Ο αλλοιωμένος «Χριστός» των αιρέσεων ή ο «σχετικοποιημένος» Χριστός του θρησκειακού συγκρητισμού της νεοεποχικής πανθρησκείας συνιστά απόρριψη του αληθινού Χριστού και της προσφερόμενης από Αυτόν Σωτηρίας. Ο Χριστός των Αγίων μας είναι ο Χριστός και της Ιστορίας και αποκλείει κάθε σύγχυσή Του με οποιαδήποτε λυτρωτικά υποκατάστατα που επινοούνται για την παραπλάνηση των μαζών.  Διότι μόνο έτσι μπορεί η πλάνη να συντηρεί την απάτη, διευκολύνοντας την κυριαρχία αντίχριστων δυνάμεων (μπορεί να έχουν εισχωρήσει ακόμα και στην Εκκλησία) που σκορπίζουν μεν τον θάνατο, αλλά εμφανίζονται ως «άγγελοι φωτός» και «διάκονοι δικαιοσύνης».
Μέσα από την εμπειρία των Αγίων μας συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν τραγικότερες υπάρξεις από τους «μη έχοντας ελπίδα» - ελπίδα ανάστασης, βλέποντας τον βιολογικό θάνατο ως καταστροφή και τέλος. Σ’ αυτή την τραγικότητα υποκύπτει δυστυχώς και η επιστήμη, αναζητώντας απεγνωσμένη μεθόδους για παράταση της ζωής και μεταδίδοντας την ψευδαίσθηση υπερνίκησης του φυσικού θανάτου. Εξίσου όμως τραγικοί είναι και όσοι – ακόμη και Χριστιανοί -  παγιδεύονται στα στεγανά χιλιαστικών οραμάτων καθολικής ευημερίας και ενδοκοσμικής εσχατολογίας, χάνοντας το αληθινό νόημα της Ανάστασης και θυσιάζοντας το υπερκόσμιο στο ενδοκομικό και το αιώνιο στο πρόσκαιρο.
Η Ανάσταση του Χριστού ως ανάσταση και του ανθρώπου και σύνολης της κτίσης αποκτά νόημα μόνο στο πλαίσιο της Αγιοπατερικής σωτηριολογίας. Στη συσταύρωση δηλαδή και συνανάσταση με τον Χριστό.  Έτσι βιώνει την Ανάσταση και ο Ελληνισμός στην ιστορική του πορεία. Πιστή στην Ανάσταση του Χριστού η Ορθοδοξία, έχει χαρακτηριστεί «Εκκλησία της Αναστάσεως», διότι οικοδομεί εκεί όλη την ιστορική της παρουσία, εμβολιάζοντας στη συνείδηση των Λαών της την αναστάσιμη ελπίδα, κάτι που φανερώνεται στην πολιτιστική της συνέχεια.  Ανάμεσά τους και ο Ελληνικός Λαός έμαθε να διαλύει στο Φως της Ανάστασης τα σκοτάδια της δουλείας του, όπως στην Τουρκοκρατία, όταν στο «Χριστός Ανέστη» δεν απόσταινε να προσθέτει:  «και  Ελλάς ανέστη!»  Και αυτό για τετρακόσια χρόνια….
Σε αυτό το νοηματικό πλαίσιο κινείται η ελπιδοφόρα εκείνη πρόσκληση:  «Δεύτε λάβετε Φως!».   Είναι η πρόσκληση στο αναστάσιμο άκτιστο Φως, που το δέχονται όσοι έχουν καθαρίσει την καρδιά τους από τις κακίες και τα πάθη.  Χωρίς την «κάθαρση» της καρδιάς, δηλαδή, τη μετάνοια, δεν μπορεί να κοινωνήσει κάποιος το Αναστάσιμο Φως.  Μετάνοια είναι η υπέρβαση της αμαρτίας, της αιτίας κάθε θανάτου μας. Αυτό μας υπενθυμίζει διαρκώς ο περίεργος στα ώτα των αμύητων μοναστηριακός λόγος: «Ε, αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις»!
Χριστός Ανέστη !!

http://www.oodegr.com/oode/swthria/anast_xrist1.htm

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ- ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΚΑΖΑΝΤΖΗ




ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ

Η ζωή εν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν.

Η ζωή πως θνήσκεις;
πώς και τάφω οικείς;
του θανάτου το βασίλειον λύεις δε
και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.

Μεγαλύνομέν σε,
Ιησού Βασιλεύ,
και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου,
δι' ων έσωσας ημάς εκ της φθοράς.

Μέτρα γής ο στήσας,
εν σμικρώ κατοικείς,
Ιησού Παμβασιλεύ, τάφω σήμερον,
εκ μνημάτων τους θανόντας ανιστών.

Ιησού Χριστέ μου,
Βασιλεύ του παντός,
τι ζητών τοις εν τω άδη ελήλυθας;
ή το γένος απολύσαι των βροτών.

Ο Δεσπότης πάντων
καθοράται νεκρός,
και εν μνήματι καινώ κατατίθεται,
ο κενώσας τα μνημεία των νεκρών.

Η ζωή εν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
και θανάτω σου τον θάνατον ώλεσας
και επήγασας τω κόσμω την ζωήν.

Ἐν τῷ δείπνῳ τοὺς Μαθητὰς διατρέφων....



Ἐν τῷ δείπνῳ τοὺς Μαθητὰς διατρέφων, καὶ τὴν σκέψιν τῆς προδοσίας γινώσκων, ἐν αὐτῷ τὸν Ἰούδαν διήλεγξας, ἀδιόρθωτον μὲν τοῦτον ἐπιστάμενος, γνωρίσαι δὲ πᾶσι βουλόμενος, ὅτι θέλων παρεδόθης, ἵνα Κόσμον ἁρπάσῃς τοῦ ἀλλοτρίου. Μακρόθυμε δόξα σοι.

ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ - ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΙΤΑΝΟΣ





Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,
ο των αγγέλων βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται,
ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο,
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Σήμερα κρεμάται πάνω στο ξύλο (του Σταυρού) Εκείνος που πάνω στα νερά κρέμασε τη γη. Στεφάνι από αγκάθια φοράει στο κεφάλι ο Βασιλιάς των Αγγέλων, Ντύνεται με ψεύτικη βασιλική χλαμύδα, Αυτός που ντύνει με σύννεφα τον ουρανό, Δέχτηκε ράπισμα Εκείνος που (με το βάπτισμά Του) στον Ιορδάνη ελευθέρωσε τον Αδάμ (το ανθρώπινο γένος). Με καρφιά καρφώθηκε ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Με λόγχη τρυπήθηκε ο υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμε τα Πάθη Σου, Χριστέ. Δείξε μας και την ένδοξη Ανάστασή Σου.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για το ελληνο-γερµανικό δηµοσιογραφικό βραβείο «Ελένη Βλάχου» 2011

Για πέµπτη φορά προκηρύσσεται εφέτος από την Πρεσβεία της Οµοσπονδια-κής ∆ηµοκρατίας της Γερµανίας το ελληνογερµανικό δηµοσιογραφικό βραβείο «Ελένη Βλάχου». Αρχής γενοµένης από το 2003, το βραβείο «Ελένη Βλάχου» απονέµεται ανά διετία σε έναν δηµοσιογράφο µε διακεκριµένη παρουσία στα ελληνικά µέσα για να τιµήσει τις εξαιρετικές επιδόσεις στον τοµέα της ειδησεο-γραφικής κάλυψης διεθνών και κυρίως ευρωπαϊκών θεµάτων.

Το βραβείο περιλαµβάνει ένα ταξίδι στη Γερµανία στα πλαίσια του επίσηµου προγράµµατος επισκεπτών της Οµοσπονδιακής Κυβέρνησης, ένα χρηµατικό έπαθλο ύψους 3.000 ευρώ µε την ευγενική χορηγία των επιχειρήσεων Bosch Ελλάς και Bayer Ελλάς καθώς και δωρεάν διετή πρόσβαση στις υπηρεσίες του πρακτορείου ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Στον διαγωνισµό µπορούν να υποβληθούν άρθρα δηµοσιογράφων, τα οποία δηµοσιεύτηκαν σε ελληνικά έντυπα µέσα, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση ή το διαδίκτυο (συµπεριλαµβανοµένων και των blogs) σε ηµεροµηνία µεταγενέστε-ρη της λήξης υποβολής άρθρων για τον προηγούµενο διαγωνισµό (05/05/2009). Τα µέσα ενηµέρωσης µπορεί να είναι τόσο πανελλαδικής, όσο και τοπικής εµβέλειας. Ιδιαιτέρως ενθαρρύνεται η συµµετοχή νέων
δηµοσιογράφων στον διαγωνισµό.
Η Επιτροπή για την απονομή του βραβείου αποτελείται από τον πρέσβη της Γερμανίας στην Ελλάδα, Ρόλαντ Βέγκενερ, τον Γενικό Γραμματέα Επικοινωνίας και Ενημερώσης, Γιώργος Πετρουλάκη, τον Εκπρόσωπο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννη Μιχελάκη, τον εκπρόσωπο της ΠΟΕΣΥ, Σταμάτη Νικολόπουλο, τον πρόεδρο της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στην Αθήνα (ΕΑΞΤ), Βασίλη Τριανταφύλλου, τον πρόεδρο του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Ενημέρωσης του πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Στυλιανό Παπαθανασόπουλο, τον Γενικό Διευθυντή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων - Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, Ηλία Μάτσικα, τον πρόεδρο της ΕΡΤ, Θανάση Παπαγεωργίου, τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, Πάνο Σόμπολο ενώ την οικογένεια Βλάχου εκπροσωπεί ο Δημήτριος Μιχαήλ Λούρδας.
Κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, τα μέλη της Επιτροπής συμφώνησαν ότι η ελληνική υπηκοότητα δεν αποτελεί προϋπόθεση για το άτομο που θα βραβευθεί. Προϋπόθεση αποτελεί να εργάζεται σε ελληνικό μέσο ενημέρωσης (τηλεόραση, έντυπο Τύπο, ραδιόφωνο και διαδίκτυο).
Επίσης, διευκρινίστηκε ότι τα μέλη της Επιτροπής έχουν τη δυνατότητα να προτείνουν υποψήφιους για το βραβείο. Παράλληλα, ωστόσο, έγινε σαφές ότι όποιος δημοσιογράφος το επιθυμεί μπορεί να θέσει υποψηφιότητα καταθέτοντας πέντε άρθρα του των τελευταίων δύο ετών ενώπιον της Επιτροπής.

Τα σχετικά δηµοσιεύµατα πρέπει να υποβληθούν στην Πρεσβεία της Οµοσπονδιακής ∆ηµοκρατίας της Γερµανίας έως την 11η Μαΐου µέσω ηλεκτρονικού ταχυδροµείου (στη διεύθυνση pr-100@athe.diplo.de ) ή µέσω ταχυδροµείου στην παρακάτω διεύθυνση (παρακαλούµε όπως αναγράφετε τα στοιχεία
του αποστολέα):

Πρεσβεία της Οµοσπονδιακής ∆ηµοκρατίας της Γερµανίας
Θέµα: «Βραβείο Ελένη Βλάχου»
Καραολή & ∆ηµητρίου 3
10675 Αθήνα – Κολωνάκι

Έως σήµερα µε το βραβείο Ελένη Βλάχου έχουν τιµηθεί οι εξής δηµοσιογράφοι: ο κ. Ιωάννης Ε. ∆ιακογιάννης (2003), ο κ. Κώστας Ιορδανίδης (2005), ο κ. Κώστας Αργυρός (2007) και η κα Μαρία Νικολάου (2009).

Για περαιτέρω πληροφορίες παρακαλούµε να απευθύνεστε στο Τµήµα Τύπου της Πρεσβείας (κα Σαµψωνίδου) στο τηλ. 210-7285-225 ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση pr-100@athe.diplo.de . Για περισσότερες πληροφορίες αναφορικά µε το δηµοσιογραφικό βραβείο «Ελένη Βλάχου» και τους νικητές των προηγούµενων διαγωνισµών µπορείτε να ανατρέξετε στην ιστοσελίδα: http://web.ana-mpa.gr/vlachou .

                                               

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ- ΦΕΥΓΩ




Στίχοι: Ορφέας Περίδης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Άλλες ερμηνείες: Ορφέας Περίδης


Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ότι τελειώνει.

Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει απο'κει
που ήμουνα ξένος.

Φεύγω,φεύγω,κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω,φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.

Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

R.I.P. ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ- (Θεσσαλονίκη 20 Μαρτίου 1948 - 17 Απριλίου 2011

Εφυγε ο τραγουδιστής Νίκος Παπάζογλου

Έφυγε σήμερα το πρωί από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Ο δημοφιλής τραγουδιστής απεβίωσε σε ηλικία 63 ετών. Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 4:00 μ.μ., στον ιερό ναό «Αγίου Θεράποντα» στην Τούμπα Θεσσαλονίκης.

Ο Νίκος Παπάζογλου ξεκινά τη συστηματική του απασχόληση με τη μουσική στα τέλη της δεκαετίας του '60. Σε ένα μικρό στούντιο γράφει τα πρώτα του τραγούδια και κάποια από αυτά τραγουδιούνται από τον Πασχάλη, τον οποίο αντικατέστησε στους OLYMPIANS για να κάνει τη στρατιωτική του θητεία!

Οι αρχές της δεκαετίας του 1970 τον βρίσκουν στο Aachen της Γερμανίας με το Σαλονικιώτικο συγκρότημα ZEALOT. Κάνει προσπάθειες να προωθήσει τη δουλειά του στον ευρωπαϊκό χώρο και ηχογραφεί κάποια κομμάτια στο Μιλάνο. Επιστρέφει στα πάτρια εδάφη το 1976.

Το 1977 συμμετέχει στην παράσταση «Αχαρνής - Ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια», για την οποία συνεργάζεται με τους Διονύση Σαββόπουλο και Μανώλη Ρασούλη και συμμετέχει στον ομώνυμο δίσκο.

Δυο χρόνια μετά, οι τρεις τους και ο Νίκος Ξυδάκης δημιουργούν αυτό που έμελλε να αφήσει σφραγίδα στη νεοελληνική μουσική σκηνή, το δίσκο "Η εκδίκηση της Γυφτιάς" με την χαμογελαστή εικόνα του Νίκου σε πρώτο πλάνο.

«Τρελλή κι αδέσποτη», «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» και άλλα έντεκα κομμάτια που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν όσο λίγα. Έχει ήδη με προσωπική εργασία και μεράκι "οικοδομήσει" το στούντιο του στην Κάτω Τούμπα, το γνωστό ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ το οποίο γίνεται γι' αυτόν εργαλείο δημιουργίας μερικών από τα καλύτερα τραγούδια της τελευταίας εικοσαετίας στην Ελλάδα.

Η συνέχεια έρχεται το 1979 με τα «ΔΗΘΕΝ» των Ξυδάκη - Ρασούλη, όπου τραγουδά μαζί με τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τη Σοφία Διαμαντή.

Το 1983 πραγματοποιεί μερικές εμφανίσεις στο ΖΟΟΜ στην Αθήνα με την «Ταχεία Θεσσαλονίκης» που δεν είχαν την αναμενόμενη από το κοινό ανταπόκριση. Την ίδια χρονιά συγκεντρώνει τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος στον δίσκο «ΧΑΡΑΤΣΙ». Δίσκος σταθμός, επηρεάζει αρκετούς νεότερους τραγουδοποιούς και σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους που κυκλοφορεί ο Παπάζογλου αργότερα, δημιουργείται η «σχολή της Σαλονίκης», το «ρεύμα Παπάζογλου»... Στο «ΧΑΡΑΤΣΙ» το ροκ συνδυάζεται με το μπαγλαμαδάκι και το τσέλο με το μπουζούκι σε ένα εκπληκτικό άκουσμα. Είκοσι χρόνια μετά το κλασικό είναι πλέον το τραγούδι «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ». Όπως επίσης ο «Υδροχόος», «Λεμόνι στην πορτοκαλιά» του Μανώλη Ρασούλη και της Βάσως Αλαγιάννη, το «Χαράτσι» του Σιμώτα (στίχος) και τα «Καρυάτιδα», «Στάλα-στάλα», «Με το τραγούδι», «Ευχή», «Χθες βράδυ», «Πέρασα έτσι», «Χτυπάει τηλέφωνο».

Εκτός όμως από τις προσωπικές του δουλειές, τον συναντάμε στη Ρεζέρβα (1984) και στο «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» (1986) του Σαββόπουλου. Επίσης στο «Πότε Βούδας πότε Κούδας» δίσκος του Μ. Ρασούλη (1986) όπου τραγουδά το ομότιτλο κομμάτι. Αλλά και στο «Σείριο υπάρχουνε παιδιά» του Χατζιδάκι το 1988. Στο δίσκο «Ολοι δικοί μας είμαστε» με τους Μ. Ρασούλη, Χ. Νικολόπουλο και Π. Τερζή και στο «Σκόρπια 1» του Μ. Ρασούλη με τη Γλυκερία.

Παράλληλα κυκλοφορούν και οι δικοί του δίσκοι ΜΕΣΩ ΝΕΦΩΝ το 1986 και ΣΥΝΕΡΓΑ το 1991. Την ίδια χρονιά 30 Σεπτέμβρη 1991 ηχογραφεί και κυκλοφορεί την ΕΠΙΤΟΠΙΟΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ από το θέατρο του Λυκαβηττού.

Διαχρονικές σιωπηλές επιτυχίες, τα τραγούδια των δίσκων του, «Ένα κι ένα», «Ο μοναχός ο άνθρωπος», «Στη ρωγμή του χρόνου», «Φύσηξε ο Βαρδάρης», «Καλημέρα», «Είναι αργά», «Απόψε σιωπηλοί», «Δεν είμαι ποιητής», «Νυκτερινό Α' και Β», «Όμως εγώ», «Μάτια μου» και άλλες.

Το 1995 κυκλοφορεί η τελευταία του δουλειά "ΟΤΑΝ ΚΥΝΔΥΝΕΥΕΙΣ ΠΑΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΥΡΟΥΔΑ" (πουρούδα: στα κυπριακά το κλάξον του ποδηλάτου).

Όλες οι δουλειές του έχουν ηχογραφηθεί στο ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ με την ετικέτα «Στρόγγυλοι δίσκοι».

Άξιες αναφοράς είναι και οι συνεργασίες του (στις περισσότερες είχε την επιμέλεια) με το Μανώλη Λιδάκη, τη Γλυκερία, τη Χορωδία Αιγαίου, τη Σαραγούδα Γιασεμή, τους Παλαιολόγους, το Λουδοβίκο των Ανωγείων, τη Νένα Βενετσάνου, τη Λιζέτα Καλημέρη, την Κατερίνα Σιαπάντα, τη Όλγα Δεραινίτη κ.ά.

Ο Νίκος στηρίζει τη μουσική με το δικό του τρόπο, δίνοντας ευκαιρίες σε καλλιτέχνες όπως τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τις Μικρές Περιπλανήσεις, τον Ορφέα Περίδη, τη Μελίνα Κανά και αρκετούς άλλους.

Τα καλοκαίρια μαζί με τους συνεργάτες του, το γκρουπ «Λοξή Φάλαγγα» οργώνει την Ελλάδα δίνοντας συναυλίες. Συνήθως επισκέπτεται ξεχασμένες από τους πολλούς περιοχές, δίνοντας τη δυνατότητα για πραγματική διασκέδαση σε ανθρώπους που ζουν μακριά από τις μεγαλουπόλεις.
tanea.gr


Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Leona Lewis - Sorry seems to be the hardest word kingy17

Ουμπέρτο Έκο


Ποιος τραβάει πιστόλι όταν ακούει «κουλτούρα»;


Στη γειτονική μας Ιταλία, η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι έχει κηρύξει «πόλεμο» εναντίον των διανοουμένων. Σχεδόν καθημερινά, υπουργοί της κυβέρνησης ή και ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι εξαπολύουν υβριστικές επιθέσεις είτε εναντίον της διανόησης γενικά είτε εναντίον επώνυμων εκπροσώπων της. Η αντίδραση του Ουμπέρτο Εκο καταγράφεται στο ακόλουθο κείμενο, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Alfabeta 2».



Ποιος τραβάει το πιστόλι; Εχουμε συνηθίσει εδώ και πολύ καιρό στις επιθέσεις εναντίον των διανοουμένων, από την κλασική έκφραση, που αποδίδεται κατά διάφορους τρόπους στον Γκέμπελς, τον Γκέρινγκ ή του Χες, «όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα τραβάω πιστόλι» (η οποία στην πραγματικότητα προέρχεται από το ναζιστικό δράμα Schlageter του Χανς Γιοστ) έως τους «κουφιοκεφαλάκηδες» διανοούμενους της μακαρθικής περιόδου, τους «κουλτουριάρηδες» του Σπύρου Αγκνιου και τους «χρήσιμους ηλίθιους», φράση που αποδίδεται στον Λένιν, αλλά που χρησιμοποιήθηκε έπειτα, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ιταλία, για να υποδεικνύει τους διανοούμενους της αριστεράς ή τους «συνοδοιπόρους» του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε χοντρές γραμμές, επρόκειτο πάντοτε για υπαινικτικές αναφορές στον «βρομοδιανοούμενο», που γέννησαν μάλιστα και το λαϊκό ανέκδοτο για τους χωροφύλακες που βαδίζουν πάντοτε τρεις μαζί, ένας που ξέρει να διαβάζει, ένας που ξέρει να γράφει και ένας που ελέγχει αυτούς τους δύο επικίνδυνους διανοούμενους.

Charlie Chaplin Google Doodle



Ο Σέρ Τσάρλς Σπένσερ Τσάπλιν ο νεότερος (Charles Spencer Chaplin Jr, 16 Απριλίου 1889 - 25 Δεκεμβρίου 1977), γνωστότερος με το υποκοριστικό Τσάρλι και, στην Ελλάδα κυρίως, με το προσωνύμιο "Σαρλώ", υπήρξε Άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης, που μεγαλούργησε στις πρώτες δεκαετίες του Χόλυγουντ. Είναι χρονικά η πρώτη παγκόσμια αναγνωρίσιμη φιγούρα της κινηματογραφικής τέχνης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα Σαρλό που ενσάρκωνε στις πρώτες ταινίες του.

Στο διάστημα 1912 - 1918 αξιοποίησε το ταλέντο του σε πολλές μικρές κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου δημιουργώντας τον τύπο του Σαρλό. Ο ίδιος όχι μόνο πρωταγωνιστούσε, αλλά ήταν επίσης ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συνθέτης της μουσικής των ταινιών του. Η παγκόσμια καταξίωση ήρθε μέσα από τις μεγάλου μήκους ταινίες του, όπως οι Μοντέρνοι Καιροί, Ο Μεγάλος Δικτάτωρ, Τα Φώτα της Πόλης, Ο κύριος Βερντού και άλλες, που τον κατέταξαν ανάμεσα στους σημαντικότερους δημιουργούς της έβδομης τέχνης.

Το 1952, στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου και της Μαύρης Λίστας, έπεσε σε δυσμένεια λόγω των αριστερών πολιτικών φρονημάτων του. Ενώ ταξίδευε προς το Λονδίνο, έμαθε την απόφαση του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης να άρει τη βίζα του και επομένως το δικαίωμα επιστροφής. Μετά από αυτό το γεγονός παρέμεινε οριστικά στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Βεβέ της Ελβετίας όπου πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου του 1977. Στο διάστημα αυτό ταξίδεψε στην Αμερική μόνο μια φορά, το 1972, προκειμένου να παραλάβει το ειδικό Τιμητικό Όσκαρ για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κερδίζοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα της ιστορίας των βραβείων. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει δέκατο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.

Abba - Dancing Queen





Something you should know about Dancing Queen Lyrics

Title: Abba - Dancing Queen lyrics

Artist: Abba Lyrics

Visitors: 148820 visitors have hited Dancing Queen Lyrics since June 03, 2010.






You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen

Friday night and the lights are low
Looking out for the place to go
Where they play the right music, getting in the swing
You come in to look for a king
Anybody could be that guy
Night is young and the music’s high
With a bit of rock music, everything is fine
You’re in the mood for a dance
And when you get the chance...

You are the dancing queen, young and sweet, only seventeen
Dancing queen, feel the beat from the tambourine
You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen

You’re a teaser, you turn ’em on
Leave them burning and then you’re gone
Looking out for another, anyone will do
You’re in the mood for a dance
And when you get the chance...

You are the dancing queen, young and sweet, only seventeen
Dancing queen, feel the beat from the tambourine
You can dance, you can jive, having the time of your life
See that girl, watch that scene, dig in the dancing queen

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

“Smile in the Mind” Η Αθήνα πρέπει να είναι ευτυχισμένη


Η αναζήτηση της ευτυχίας έχει αναγνωριστεί ως ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Αυτή η αίσθηση, που παραπέμπει στον Τζέφερσον (είχε πει: «ένα φόβο έχουμε να φοβηθούμε»), μας έχει επηρεάσει και θα είναι το μότο μας στο φετινό Athens Fringe Festival. Η ζωή δεν χρεοκοπεί, η πόλη δεν χρεοκοπεί, ο πολιτισμός δεν έχει όρια.
            Το τρίτο Athens Fringe Festival ξεκίνησε την Παρασκευή 8 Απριλίου από το Βρυσάκι, με ένα Open Day: Ο πρόεδρος του φεστιβάλ και η ομάδα της διοργάνωσης επίσημα παρουσίασαν τους στόχους τους και συναντήθηκαν με καλλιτέχνες και ομάδες κοινωνικής δράσης που θα αποτελέσουν τον πυρήνα και του φετινού φεστιβάλ.  
            Το τρίτο Athens Fringe Festival με σταθερό μότο «Η πόλη μας ανήκει» θα διεξαχθεί από τις 20-26 Ιουνίου 2011 στην Τεχνόπολη, στο Βρυσάκι, στο @Ρουφ χώρο πολιτισμού, στο θέατρο Eliart, σε συνεργαζόμενους χώρους και στους δρόμους και τις πλατείες σε πολλές ευαίσθητες περιοχές της Αθήνας. Ένα πραγματικό ανοιχτό κάλεσμα στον κόσμο και στην πόλη. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέσω του ίντερνετ (www.fringefestival.gr) αλλά και σε όλα τα καταστήματα Public. Όλοι μπορούν να λάβουν μέρος, χωρίς κριτική και χωρίς φραγμούς.
            Νέοι καλλιτέχνες Έλληνες και ξένοι, φοιτητές, νέοι που επιστρέφουν από τις χώρες που σπουδάζουν, στο χορό, στη μουσική, στο θέατρο φέρνουν νέα δεδομένα και νέες τάσεις από τις άλλες σύγχρονες πόλεις. Happenings, installations, performances, street theater, συνεργασίες κινήσεων πολιτών, συλλόγων, Μ.Κ.Ο. και δράσεις που στόχο έχουν την αλληλεπίδραση με το χώρο και τους περαστικούς, την καλλιτεχνική και ακτιβιστική χαρτογράφηση της πόλης, τη συνάντηση της Τέχνης με τη Δράση, θα βρουν το χώρο τους στο Athens Fringe Festival. Με εθελοντές στο οργανωτικό κομμάτι. Από την πόλη για την πόλη. Από φτασμένους και πρωτοεμφανιζόμενους. Από Έλληνες και ξένους. Από επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Mε απλότητα που γοητεύει.
            Πάνω απ’ όλα τονίζουμε αυτό: χωρίς εσάς δεν θα πετυχαίναμε τα αποτελέσματα που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια. Μας κατανοήσατε, μας εμπιστευτήκατε, μας υποστηρίξατε. Σας ευχαριστούμε για την ευγένεια, τη διαθεσιμότητα, την ποιότητα σας.

Χαμογελάστε και μείνετε συντονισμένοι στο Athens Fringe Festival 2011.


Ένα όχι..



Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη


Ένα όχι θα με πείραζε δε λέω
μα δεν θα μ’ έκανε νύχτες να κλαίω,
ένα όχι θα με πείραζε λιγάκι
μα δεν θα μ’ έκανε να κλαίω σαν παιδάκι.


Το όχι που ’φτιαξες με το κεφάλι σου
μαλλιά, χείλια, μέτωπο και μάτια,
το όχι αυτό, το όχι αυτό
μ’ έκανε χίλια κομμάτια.


Ένα όχι θα με πείραζε δε λέω
μα δεν θα μ’ έκανε νύχτες να κλαίω,
ένα όχι θα με πείραζε δε λέω
μα δεν θα μ’ έκανε τραγούδια να σου λέω.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Η Επιστολή των Πανεπιστημιακών προς τον Ομπάμα και στα Ελληνικά

8 Μαΐου, 2009, http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com

Προς τον Αξιότιμο Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα
Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
Λευκός Οίκος
1600 Pennsylvania Avenue, NW
Washington, DC 20500
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Με την παρούσα επιστολή, οι υπογράφοντες ζητούμε με κάθε σεβασμό την παρέμβασή σας για να τακτοποιηθούν συντρίμμια ιστορικής αταξίας που άφησε πίσω της στη νοτιοανατολική Ευρώπη η προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Στις 4 Νοεμβρίου 2004, δύο ημέρες μετά την επανεκλογή του Προέδρου George W. Bush, η κυβέρνησή του ομόφωνα αναγνώρισε τη ‘Δημοκρατία της Μακεδονίας’.
Αυτή η πράξη όχι μόνο κατέλυσε γεωγραφικά και ιστορικά δεδομένα, αλλά και έδωσε έναυσμα να ξεσπάσει μια επικίνδυνη επιδημία ιστορικού ρεβιζιονισμού, του οποίου το πιο προφανές σύμπτωμα είναι η καταχρηστική οικειοποίηση από την κυβέρνηση των Σκοπίων του πιο διάσημου Μακεδόνα, του Μέγα Αλέξανδρου.
Πιστεύουμε ότι αυτή η ανοησία έχει ξεπεράσει κάθε όριο και ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμιά δουλειά να υποστηρίζουν την παραποίηση της ιστορίας. Ας κάνουμε μια ανασκόπηση των δεδομένων. (Η τεκμηρίωση αυτών των δεδομένων που απεικονίζονται εδώ με έντονα γράμματα, βρίσκεται στο http://macedonia-evidence.org/documentation.html).
Η εν λόγω περιοχή, με τη σύγχρονη πρωτεύουσά της τα Σκόπια, ονομαζόταν στην αρχαιότητα Παιονία. Τα όρη Βαρνούς και Όρβηλος (που σχηματίζουν σήμερα τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας) αποτελούν ένα φυσικό όριο που χώριζε και χωρίζει τη Μακεδονία από τη βόρεια γείτονά της. Η μόνη πραγματική σύνδεση βρίσκεται κατά μήκος του Αξιού/Βαρδάρη ποταμού αλλά ακόμα και αυτή η κοιλάδα ‘δε σχηματίζει μία δίοδο επικοινωνίας γιατί τέμνεται από χαράδρες’.
Αν και είναι αλήθεια ότι οι Παίονες υποτάχθηκαν στο Φίλιππο Β΄, πατέρα του Μέγα Αλέξανδρου, το 358 π.Χ., δεν ήταν Μακεδόνες και δεν ζούσαν στη Μακεδονία. Παρομοίως, για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι που κατακτήθηκαν από τον Αλέξανδρο, μπορεί μεν να κυβερνούνταν από τους Μακεδόνες, συμπεριλαμβανομένης και της γνωστής Κλεοπάτρας, αλλά δεν υπήρξαν ποτέ οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος δεν ονομάστηκε ποτέ Μακεδονία.
Αντίθετα, η Μακεδονία και οι Μακεδόνες Έλληνες βρίσκονταν για τουλάχιστον 2500 χρόνια εκεί ακριβώς όπου είναι η σύγχρονη ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας. Ακριβώς η ίδια σχέση ισχύει για την Αττική και τους Αθηναίους Έλληνες, το Άργος και τους Αργείους Έλληνες, την Κόρινθο και τους Κορίνθιους Έλληνες κ.ο.κ.
Δεν κατανοούμε πώς οι σύγχρονοι κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας, που μιλούν Σλάβικα—μια γλώσσα που εισήχθη στα Βαλκάνια περίπου μια χιλιετία μετά το θάνατο του Αλέξανδρου—μπορούν να διεκδικούν τον Αλέξανδρο για εθνικό τους ήρωα. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν εξολοκλήρου και αδιαμφισβήτητα Έλληνας. Ο προ-προ-προπάππος του, Αλέξανδρος Α΄, αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου η συμμετοχή επιτρεπόταν μόνο σε Έλληνες.
Ακόμα και πριν από τον Αλέξανδρο Α΄οι Μακεδόνες τοποθετούσαν τις προγονικές τους ρίζες στο Άργος και πολλοί από τους βασιλείς τους χρησιμοποιούσαν την κεφαλή του Ηρακλή—του κατεξοχήν Έλληνα ήρωα-- στα νομίσματά τους.
Ο Ευριπίδης—που πέθανε και θάφτηκε στη Μακεδονία—έγραψε το έργο του Αρχέλαος προς τιμήν του μεγάλου θείου τού Αλέξανδρου και το έγραψε στα ελληνικά. Όσο βρισκόταν στη Μακεδονία, ο Ευριπίδης έγραψε ακόμα τις Βάκχες, επίσης στα ελληνικά. Κατά συνέπεια, το Μακεδονικό κοινό μπορούσε να καταλάβει τι έγραψε και τι άκουγαν.
Ο πατέρας του Αλέξανδρου, Φίλιππος, κέρδισε αρκετές νίκες σε ιππικούς αγώνες στην Ολυμπία και τους Δελφούς, τα δύο πιο ελληνικά από όλα τα ιερά της αρχαίας Ελλάδας, όπου δεν επιτρεπόταν σε μη-Έλληνες να αγωνιστούν. Ακόμα πιο σημαντικό, ο Φίλιππος ορίστηκε διοργανωτής των Πύθιων Αγώνων στους Δελφούς το 346 π.Χ. Με άλλα λόγια, ο πατέρας του Μέγα Αλέξανδρου και οι πρόγονοί του ήταν εξολοκλήρου Έλληνες. Η ελληνική γλώσσα ήταν η γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο Δημοσθένης και η πρεσβεία του από την Αθήνα όταν επισκέπτονταν τον Φίλιππο επίσης το 346 π.Χ. Ένας άλλος Έλληνας του Βορρά, ο Αριστοτέλης, πήγε να σπουδάσει για περίπου 20 χρόνια στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Στη συνέχεια, επέστρεψε στη Μακεδονία και έγινε ο δάσκαλος του Αλέξανδρου Γ΄. Μιλούσαν Ελληνικά στην σχολή που σώζεται ακόμα και σήμερα κοντά στη Νάουσσα στην Ελληνική Μακεδονία.
Ο Αλέξανδρος είχε μαζί του σε όλες του τις εκστρατείες την έκδοση του Αριστοτέλη της Ιλιάδας του Ομήρου. Ο Αλέξανδρος διέδωσε την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό σε όλη του την αυτοκρατορία, ιδρύοντας πόλεις και εγκαθιστώντας εκπαιδευτικά κέντρα. Εξού και βρίσκουμε επιγραφές που αφορούν χαρακτηριστικούς ελληνικούς θεσμούς όπως είναι το γυμνάσιο τόσο μακριά όσο στο Αφγανιστάν. Είναι γραμμένες στα Ελληνικά.
Προκύπτουν οι εξής ερωτήσεις: Γιατί ήταν η Ελληνική γλώσσα η lingua franca σε όλη την επικράτεια του Αλέξανδρου αν αυτός ήταν ΄Μακεδόνας’; Γιατί γράφτηκε η Καινή Διαθήκη στα Ελληνικά;
Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες: ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας, όχι Σλάβος, και οι Σλάβοι και η γλώσσα τους δεν σχετίζονταν με τον Αλέξανδρο ή την πατρίδα του παρά 1000 χρόνια αργότερα. Αυτό μας φέρνει πίσω στη γεωγραφική περιοχή που ήταν γνωστή στην αρχαιότητα ως Παιονία. Γιατί οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτήν την περιοχή σήμερα αποκαλούν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και τη χώρα τους Μακεδονία; Γιατί να κλέψουν μια απόλυτα ελληνική μορφή για εθνικό τους ήρωα;
Οι αρχαίοι Παίονες μπορεί να ήταν ή να μην ήταν Έλληνες, πάντως σίγουρα έγιναν ελληνίζοντες, και δεν υπήρξαν ποτέ Σλάβοι. Επίσης δεν ήταν Μακεδόνες. Η αρχαία Παιονία ήταν ένα μέρος του Μακεδονικού κράτους, όπως ήταν η Ιωνία και η Συρία και η Παλαιστίνη και η Αίγυπτος και η Μεσοποταμία και η Βαβυλωνία και η Βακτρία και πολλές άλλες περιοχές. Μπορεί λοιπόν να έγιναν προσωρινά ‘Μακεδονικές’ αλλά καμιά δεν ήταν ποτέ ΄Μακεδονία΄. Η κλοπή του Φίλιππου και του Αλέξανδρου από μια χώρα που δεν ήταν ποτέ η Μακεδονία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.
Οι παραδόσεις της αρχαίας Παιονίας ωστόσο θα μπορούσαν να υιοθετηθούν από τους τωρινούς κατοίκους αυτής της γεωγραφικής περιοχής με αρκετά αιτιολογικά. Η επέκταση του γεωγραφικού όρου ‘ Μακεδονία’ ώστε να καλύπτει τη νότια Γιουγκοσλαβία δεν μπορεί. Ακόμα και στον ύστερο 19ο αι. αυτή η λάθος χρήση υπονοούσε μη υγιείς εδαφικές βλέψεις.
Το ίδιο κίνητρο βρίσκεται και σε σχολικούς χάρτες που δείχνουν την ψευδο-μεγάλη Μακεδονία να εκτείνεται από τα Σκόπια μέχρι τον Όλυμπο και να επιγράφεται στα Σλαβικά. Ο ίδιος χάρτης και οι διεκδικήσεις του βρίσκεται σε ημερολόγια, αυτοκόλλητα αυτοκινήτων, χαρτονομίσματα κλπ που κυκλοφορούν στο νέο κράτος από τότε που διακήρυξε την ανεξαρτησία του από τη Γιουγκοσλαβία το 1991. Γιατί να επιχειρεί μια τέτοια ιστορική ανοησία μια φτωχή νέα χώρα, εσωτερική και περικυκλωμένη από στεριά; Γιατί να κοροϊδεύει θρασύτατα και να προκαλεί τη γείτονά της;
Όπως και να θέλει κανείς να χαρακτηρίσει μια τέτοια συμπεριφορά, σίγουρα δεν πρόκειται για πίεση για ιστορική ακρίβεια, ούτε για σταθερότητα στα Βαλκάνια. Είναι λυπηρό ότι οι ΗΠΑ έχουν ενισχύσει και ενθαρρύνει τέτοια συμπεριφορά. Στρεφόμαστε σε Εσάς, Κύριε Πρόεδρε, για να ξεκαθαρίσετε στην κυβέρνηση των Σκοπίων ότι δεν μπορεί να εισέλθει στην οικογένεια των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ όσο επιχειρεί να οικοδομήσει την εθνική της ταυτότητα εις βάρος της ιστορικής αλήθειας. Η κοινωνία μας από κοινού δεν μπορεί να επιβιώσει όταν η ιστορία αγνοείται, πολύ λιγότερο δε όταν η ιστορία κατασκευάζεται για να εξυπηρετήσει αμφίβολα κίνητρα.
Με εκτίμηση,
NAME TITLE INSTITUTION