Σαν χρονογράφημα…
«ΝΕΚΡΑ»
Στον απόηχο της κρίσης και της απαξίωσης των ΑΞΙΩΝ!...
Υπογράφει
ο Γιώργος Καραχάλιος
Δημοσιογράφος – Φιλόλογος
«… Είσαι γεμάτος με τη σκόνη των
πεθαμένων λέξεων. Πλύνε την ψυχή σου με Σιωπή!..»
Λόγια
απλά, πλατιά σαν την απεραντοσύνη της μεγάλης Αλήθειας, σαν το άπειρο της Σιωπής!..
Μα που να
βρεθεί το θείο τούτο βάλσαμο;
Σήκωσε
τέτοιο… σίφουνα το στόμα, οι άδειες λέξεις, οι κούφιες χειρονομίες, οι ανέξοδες
υποσχέσεις…
Δεν
υπάρχουν πια Αξίες. Δεν υπάρχει Αλήθεια!
Κανένας δε βλέπει πια «τι
είναι;». Όλοι καμαρώνουν για ό,τι
ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως είναι…
Η μεγάλη
αγωνία του ατόμου είναι … να αποδείξει
πως ξεχωρίζει από το πλήθος για
τούτο ή για κείνο το λόγο, για την ικανότητά
του, για την ευστροφία του νου κλπ. Και η ικανότητα αυτή θεωρείται δύναμη. Έτσι, ανάμεσα σε δύο «αντιπάλους», δυνατότερος θεωρείται εκείνος που θα βρει… τα πιο πικρά λόγια να πληγώσει τον άλλο, εκείνος που αντέχει να σηκώνει το χέρι και να χτυπάει
αμείλιχτα τον άλλον…
Εσύ, Δάσκαλέ μου, τι κρίμα να είσαι τόσο Άνθρωπος!.. Εσύ διάλεξες την … τρικυμία για να με διδάξεις… Λόγια πομπώδη
που ειπώθηκαν με ύφος ρητορικό – λόγια μόνον που στάθηκαν ανίκανα να με πείσουν.
Δεν
ζήτησα από σένα σπάνιες λέξεις, ρητορικές εκφράσεις, θόρυβο πολύ, γιατί τούτα όλα ήταν νεκρά!
Έψαχνα
πάντα να βρω την αληθινή ΔΥΝΑΜΗ.
Ποθούσα
ν’ ανακαλύψω σε σένα ένα τόσο-δα δείγμα
που να προσδίδει εσωτερική πάλη, συντριβή ψυχική, πίστη βαθειά σε όσα έλεγες,
για να σε πιστέψω!..
Μάταιη προσμονή!.. Εγώ δε σου γύρεψα να δείξεις το μεγαλείο της ψυχής
σου!..
Εσύ
δεν κατάφερες να κρύψεις τη Νέκρα
της!
Μου είχες
πει: «να μην εμπιστεύεσαι ΚΑΝΕΝΑ!..»
Μα η φωνή
σου ήταν άχρωμη, κούφια και δε φάνηκα να σε πολυπιστεύω.
Και τότε
ήρθε το ζωντανό παράδειγμα:
Με
απάτησες συ ο ίδιος!
Με
πρόδωσες! Με ταπείνωσες! Με πόνεσες πολύ...
Σ’ ευχαριστώ, Δάσκαλε, για όσα μου έμαθες!..
Δε με
δίδαξε η «σκόνη των πεθαμένων σου λέξεων».
Με δίδαξε η «Σιωπή» που είδα πως σου
΄λειπε… Με έπεισε η αποσύνθεση, η
απόλυτη Νέκρα, που ανακάλυψα μέσα
σου… Στάθηκες ανίκανος να με μάθεις να κυνηγάω τις μεγάλες ΑΞΙΕΣ!
Μ΄έμαθες
όμως με το αρνητικό παράδειγμα σου
να τις δημιουργώ, αποφεύγοντας ό,τι ΤΑΠΕΙΝΟ ανακαλύπτω!...
Αλλά και κάτι άλλο:
Όταν με πρόδωσες,
Δάσκαλε,
μου πέταξες κατάμουτρα την εκτίμηση και την αγάπη, που σου χα δώσει. Εγώ ήρθα κοντά σου. Εσύ όμως με ταπείνωσες στρέφοντας αλλού το πρόσωπό σου, ενώ εγώ σου είχα ανοίξει την ψυχή μου. Πρόσμενα μόνον
ένα δείγμα της απήχησης που εύρισκαν
τα λόγια σου μέσα σου, για να σε πιστέψω ανεπιφύλαχτα!..
Όταν σκότωσες τις προσδοκίες μου, Δάσκαλε, εγώ πόνεσα. Μα εσύ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕΣ!..
Εγώ πλήρωσα με τον πόνο την… πείρα μου. Μα εσύ γλίστρησες από το βάθρο
που σε είχα τοποθετήσει, που σε είχα ανεβάσει κι’ έγινες χιλιάδες μικρά, τόσα – δα κομματάκια…
Είχε
διαλυθεί πια η σκόνη των λέξεων και φάνηκε γυμνή η ΝΕΚΡΑ!..
* * * * * * *
Υ.Γ.: Τη λέξη «ΔΑΣΚΑΛΟΣ»
ο καθένας μπορεί να την …αντικαταστήσει
με οποιαδήποτε άλλη λέξη επιλέξει
και του …ταιριάζει. Ο νοών νοείτω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου