«…Δε σε φοβάμαι-Με τηνΕλλάδα εγώ ξυπνάω και κοιμάμαι…»

 

                                                                       

Υπογράφει

                                                            ο Γιώργος Καραχάλιος

                                                            Δημοσιογράφος-φιλόλογος

           

«…Δε σε φοβάμαι κι ας μου

            λες,

            κρατάω μαχαίρι,

            έχω στα στήθια μου τους

            στίχους του Σεφέρη,

            έχω του Γκάτσου την

            Αμοργό,

            Εχω τον Κάλβο, το  Σολωμό

            Δε σε φοβάμαι….»

….Είναι μέρες τώρα που η Ελλάδα….οι νεοέλληνες…οι πολίτες ζουν –σε απόλυτο βαθμό- το θέατρο του παραλόγου:

* Από τη μιά οι επικίνδυνες ακρότητες του… «αγοριού Ουάου», του αναξιόπιστου πλέον πρώην Τσάρου της Οικονομίας Γιάνη Βαρουφάκη. Του «asset» του πρωθυπουργού που σπεύδει να δίνει κατά κόρον συνεντεύξεις σε διεθνή Μέσα Ενημέρωσης για να….«διαφημίζει» το μεγαλοφυές σχέδιό του για παράλληλο νόμισμα και την υποκλοπή των ΑΦΜ  των πολιτών.

* Από την άλλη οι «κινήσεις» ενός πρώην υπουργού, του δραχμολάγνου Παναγιώτη Λαφαζάνη, που δεν κάνει τίποτε περισσότερο από την πολύχρονη τακτική της διαμαρτυρίας και του καταγγελτικού λόγου. Μία τακτική, ωστόσο που είναι συνεπής σε όσα πρεσβεύει, πιστεύει και διακηρύττει… Μία τακτική, όμως, που είναι εντελώς εξωπραγματική και αντιπαραγωγική.

* Κι από κοντά η Πρόεδρος της Βουλής, η Ζωή να…. «τραβά μόνη την ανηφόρα», να ακονίζει μαχαίρια και να ξιφουλκεί, σε κάθε ευκαιρία, κατά των «πραξικοπηματιών» και της αλλοπρόσαλλης Ευρώπης.

* Και πιο…πίσω, ένας κυβερνήτης –ένας πρωθυπουργός, που καθημερινά εκτίθεται από όλες αυτές τις προαναφερόμενες απαράδεκτες και πρωτόγνωρες ακρότητες και αντιπαραθέσεις, τόσο στην Κυβέρνηση, όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ…

Ενας φέρελπις νέος πολιτικός ηγέτης –που μόλις προχθές έκλεισε τα σαράντα ένα χρόνια του, να τα εκατοστήσει- του ευχόμαστε!..Ενας πρωθυπουργός που θα πρέπει να αντιδράσει άμεσα για να σώσει «ό,τιδήποτε αν σώζεται, κι ας έχει τις συνέπειες του νόμου… το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας… στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε, αφού η ιστορία σας ανήκει, σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε…».

 

Και στο βάθος… το αβέβαιο ΜΕΛΛΟΝ ενός λαού… του Ελληνικού λαού, που στέκει απαισιόδοξος, αμήχανος, φοβισμένος, απελπισμένος… Tων Ελλήνων, που δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίναι»… Πού να ακουμπήσουν;

*Που να ακουμπήσουν άραγε;

** Να ακουμπήσουν στα Capital Controls, στις κλειστές τράπεζες, ή στον… «οδηγό» επιβίωσής τους;

** Να ακουμπήσουν άραγε στην Κυβέρνηση, που στέκεται στην εξουσία, ακουμπώντας στην Αντιπολίτευση;

** Να ακουμπήσει στον εργασιομανή και καθ’όλα συμπαθέστατο Αλέξη, που καλείται να αντιμετωπίσει ένα πολιτικό και οικονομικό χάος;

** Να ακουμπήσει, άραγε, στην αξιωματική Αντιπολίτευση, που «ακουμπά» στις πλάτες του μεταβατικού προέδρου της, που εσπευσμένα επιζητεί τη… «βαθειά αλλαγή στο κόμμα της ΝΔ»… Ακόμα και με την επιστροφή του Γιώργου Βουλγαράκη, ο οποίος –μετά τη συνάντησή του με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη- έθεσε «νόμιμα και ηθικά» τον εαυτό του στη διάθεση του κόμματος…

** Να «ακουμπήσει», άραγε, στο πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, που απαγοήτευσε εκατομμύρια ελλήνων που πίστεψαν στο όνειρο της ΕΝΤΙΜΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ;

** Να «ακουμπήσει», άραγε, στη νέα αρχηγό; Την κόρη του αείμνηστου οραματιστή Γιώργου Γεννηματά; Στη Φώφη -εναντίον της οποίας, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες,- οργανώνει «κοινοβουλευτικό αντάρτικο» ο Ευάγγελος Βενιζέλος;

** Να «ακουμπήσει», άραγε, στο νεόκοπο και άπειρο «ΠΟΤΑΜΙ», που αγωνίζεται να… αποδείξει πως θα είναι ο «ρυθμιστής των εξελίξεων;»

** Να «ακουμπήσει» εξάλλου στις Επιτροπές Θεσμών και Διαφάνειας, που οιονεί έχουν ανακριτικές αρμοδιότητες, ή «να ακουμπήσει» τέλος, στη Δικαιοσύνη, γενικότερα;

      

… Στη Δικαιοσύνη, της οποίας ωστόσο, τις ευεργετικές διατάξεις του «Νόμου Παρασκευόπουλου» έκανε χρήση ο πρώην Δήμαρχος Θεσ/νίκης Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, για να αφεθεί ελεύθερος, αφού εξέτισε το 1/5 της ποινής του στη φυλακή για μία υπόθεση που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στην Ιστορία της Θεσσαλονίκης.

                                    **************

Άραγε, που να….πρωτοακουμπήσουν σήμερα οι Ελληνες;;;

Μήπως στη…. «σκιά» της άφιξης των εκπροσώπων της μισητής τρόϊκας, που έγιναν τώρα κουαρτέτο και των συζητήσεων που άρχισαν ήδη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;

Διαπραγματεύσεις μ’ένα νέο Μνημόνιο να περιμένει τους Ελληνες, το οποίο –απ’ό,τι εκτιμάται- θα έχει ως «παρελκόμενα» ακόμα πιο σκληρά δημοσιονομικά και φορολογικά μέτρα και αντίστοιχες αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις…

                                          ************

Η μόνη…«παρηγοριά», το μόνο «αποκούμπι»….η μοναδική -τουλάχιστον ως τώρα- «απάντηση» σε όλα αυτά, είναι οι παρακάτω στίχοι:

«Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
κρατάω μαχαίρι,

έχω στα στήθια μου τους στίχους του Σεφέρη,
έχω του Γκάτσου την Αμοργό,
έχω τον Κάλβο, τον Σολωμό.
Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε Μελίνα,
έχω έναν ήλιο φυλαχτό απ’ τη Βεργίνα,
έχω τον Όλυμπο, τον Υμηττό,
το Παλαμίδι, την κυρά της Ρω.
Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι,
δε σε φοβάμαι,
με την Ελλάδα εγώ ξυπνάω
και κοιμάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε σου λέω,
έχω μια θάλασσα αγάπες στο Αιγαίο,
έχω στην Κρήτη ένα Θεό,
ένα ακρωτήρι κι ένα σταυρό.
Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε απ’ τη μέση,
έχω ένα δέντρο στην Επίδαυρο φυτέψει,
έχω μια ορχήστρα κι ένα βωμό,
έχω το λόγο μου τον τραγικό.
Δε σε φοβάμαι».

            Στίχοι συμβολικοί, στίχοι δραματικοί, στίχοι ιδιαίτερα επίκαιροι…

            Στίχοι που είχα την ευκαιρία να τους ακούσω από τα χείλη της Μελίνας Ασλανίδου… Της αγαπημένης φίλης μου Μελίνας, που τους απέδωσε με το πλέον ρεαλιστικό, γλαφυρό και λυρικό ύφος που την χαρακτηρίζει…. Σε μία «συναυλία-ποταμό» που την παρακολούθησαν, την απόλαυσαν και την καταχειροκρότησαν περισσότερα από δύο χιλιάδες άτομα στον πολυχώρο «Χώρα-τόπο Τεχνών» στα Λελέϊκα της Υπάτης Φθιώτιδας.