Στο δημοσιογράφο, το θεατρικό συγγραφέα, το στιχουργό,

                                                Στον   ΑΝΘΡΩΠΟ   ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΜΙΤΣΗ

Υπογράφει ο Γιώργος ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

 

… Τον γνώρισα πριν από επτά χρόνια … Μέσα στο στενό στούντιο και τα γραφεία της ΝΕΤ …  Ήταν ένα φθινοπωρινό πρωινό Πέμπτης που μου χτύπησε την πόρτα του γραφείου, «ανακοινώνοντας» πως από την ερχόμενη Δευτέρα θα αναλάμβανε εκπομπή από τις 6 έως τις 8 το πρωί : … «Πρωινές χειρηλασίες».

    Ομολογουμένως χάρηκα, αλλά και συνάμα σάστισα … Και όταν, συζητώντας για την προετοιμασία, οργάνωση και δομή της εκπομπής, έσπευσα να τον αποκαλέσω «… Κύριε Καλαμίτση …», η αντίδρασή του ήταν άμεση και - όπως πάντα – καυστική :   «Γιατί ρε Γιώργο με … βρίζεις !...»

    Κι από τότε γίναμε φίλοι, καλοί φίλοι και τον ευχαριστώ που με θεωρούσε εδώ και χρόνια, μέχρι και χθες φίλο !...

Κάθε πρωί, αδιάλειπτα, στις πεντέμισι τα χαράματα ήταν στο στούντιο της ΝΕΤ … σαν καλός και πιστός στρατιώτης … και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, τα χαρακτηριστικά του γυαλιά και τα … αγαπημένα του «καρέλια κασετίνα» που δεν τα πρόδωσε ποτέ!...

     Και όταν ακόμα τον χτύπησε η αρρώστια του, ήταν εκεί … στη ΝΕΤ, από τις πρωινές άγριες ώρες, καθημερινά μπροστά στο μικρόφωνο, καθώς το ξημέρωμα είναι δύσκολη και απάνθρωπη ώρα να αφήνεις το ζεστό κρεβάτι σου…  Κι όταν τέλειωνε την εκπομπή του, ζούσε για λίγο σαν «παιδί» ανάμεσά μας… Κι ύστερα, «μονάχος», έσπευδε αμέσως στο «Κέντρο» για την απαραίτητη αιμοκάθαρση…

«… Υπάρχουν Άνθρωποι που ζουν μονάχοι …» οι στίχοι που σιγοψιθύριζε και που απέδωσε χαρισματικά με τη φωνή της η μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού !.. 

     Και μείναμε, ωστόσο, πιο «μονάχοι» - από χθές - χωρίς το Γιάννη … έναν άνθρωπο παράδειγμα ήθους, εντιμότητας και αλληλεγγύης … Χωρίς την ανήσυχη, αιχμηρή και ισχυρή πένα του … Χωρίς το ιδιόρρυθμο ύφος που το αγαπήσαμε, γιατί ήταν πηγαίο και αληθινό.  

     Παρακαταθήκη ωστόσο τα εκατοντάδες αποκαλυπτικά καυστικά και σατυρικά του κείμενα, τα επιθεωρηστογραφικά του σενάρια και τα περισσότερα από 400 τραγούδια του, που πολλά απ’αυτά «χειροκροτήσαμε», αγαπήσαμε και τραγουδήσαμε!

     Οξύς, αλλά και ευαίσθητος, εργασιομανής και σκωπτικός με χαρακτηριστική ελευθεροστομία, αλλά και λυρικός στιχουργός.   Μα και ενεργός πολίτης που στην προσωπικότητά του , στα κείμενά του και τα λόγια του αναγνωρίζαμε ένα δικό μας άνθρωπο … Τον άνθρωπο – τον ερασιτέχνη οινοποιό και ζωγράφο – που θα μας τον θυμίζουν για πάντα τα … «μπουκάλια» με το «παυσίλυπον Καλαμίτση»  που μας χάριζε για την προσωπική κάβα μας κάθε Παραμονή Πρωτοχρονιάς!...

     Κρίμα που η εξόδιος ακολουθία θα γίνει σε στενό κύκλο. Η σεμνότητά του θέλησε να ακολουθήσει αυτή τη στάση ζωής και στο ταξίδι του προς τη «Γειτονιά των Αγγέλων».

     Κρίμα που δεν θα μπορέσουμε να εναποθέσουμε ένα λουλούδι στην τελευταία κατοικία του.

Κρίμα που δεν θα μπορέσουμε να του πούμε το «στερνό αντίο» …

ü  Αντίο φίλε …

ü  Αντίο  Γιάννη …

ü  Αντίο ταλαντούχε και ασυμβίβαστε δημοσιογράφε

ü  «Στερνό αντίο Γιάννη», με ένα από τα τελευταία άρθρα σου με τίτλο «Ακούω θορύβους» όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο “politikotsunami.blogspot.gr” και το οποίο ήταν μια «φωνή αφύπνισης» για όσους εξακολουθούν να εφησυχάζουν :

« ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΕΒΡΕΧΕ. Και συνέχισε να βρέχει μέχρι και το μεσημέρι της ημέρας που είχε ξημερώσει. Από το μεσημέρι και μετά σταμάτησε η βροχή και άρχισε ο αέρας.

Οταν φυσάει τόσο δυνατά, με οχτώ και εννιά μποφόρ, το σπίτι τρίζει και ακούγονται διάφοροι θόρυβοι. Κάτι χτυπούσε. Προσπαθούσα να καταλάβω από πού προερχόταν αυτός ο θόρυβος. Κοίταξα ένα ένα όλα τα παραθυρόφυλλα και μία μία όλες τις πόρτες. Ηταν όλα καλά κλεισμένα. Αλλά το χτύπημα συνεχιζόταν. Μπορεί να ήταν και ιδέα μου, επειδή, τον τελευταίο καιρό, ακούω συνεχώς θορύβους.

Εχω ακούσει να λένε για την «μπότα του κατακτητή». Ζουν ακόμη πολλοί Ελληνες που έζησαν την Κατοχή και τη θυμούνται. Αλλά και πολλοί σύγχρονοι, μικρότεροι σε ηλικία, συμπατριώτες μας χρησιμοποιούν αυτή τη φράση, ειδικά τώρα που μιλάμε για την τρόικα και τις επισκέψεις των ελεγκτών της. Τι θόρυβο να κάνει η μπότα του κατακτητή; Λέτε να ήταν αυτό το ντούκου ντούκου που άκουγα, αφού δεν χτυπούσε κανένα παραθυρόφυλλο;

Οταν πλησιάζει η καταστροφή, τι θόρυβο κάνει; Οταν απομακρύνονται νησίδες, που εμείς τις λέμε Ιμια και οι Συριζαίοι συμφωνούν με τους Τούρκους και τις λένε «Καρντάκ», τι θόρυβο κάνουν; Είναι τόσο δυνατός ώστε να τον ακούν όλοι οι Ελληνες ή συλλαμβάνεται μόνον από λίγα αφτιά και γι’ αυτό οι περισσότεροι κοιμούνται ανέμελοι. Τον ύπνο του δικαίου, λένε... Αυτοί που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, ροχαλίζουν κιόλας; Κάνουν θόρυβο; Ρωτώ, επειδή πολύ ροχαλητό νομίζω πως ακούω και πρέπει να είναι από τους εφησυχασμένους συμπατριώτες μου. Κι εγώ λέω πως δεν γίνεται να ακούς να μιλούν για δύο εκατομμύρια ανέργους που δεν θα ξαναβρούν ποτέ δουλειά, να ακούς για διακόσιες πενήντα χιλιάδες Ελληνες που περιμένουν από κάποιες οργανώσεις και την Εκκλησία ένα πιάτο φαΐ κάθε ημέρα κι εσύ να νομίζει πως κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου!

Δεν είναι δυνατόν να ακούς για είκοσι ή τριάντα χιλιάδες άστεγους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια κι εσύ να νομίζεις πως κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου και να ροχαλίζεις κιόλας!

Ελληνες κρυώνουν, παγώνουν, ανάβουν τζάκια και μαγκάλια, πεθαίνουν από το κρύο ή τις αναθυμιάσεις, κι εσύ κοιμάσαι και ροχαλίζεις.

Ακούω τον θόρυβο που κάνει το ροχαλητό σου τώρα που κοιμάσαι, ανέμελος, τον ύπνο του αδίκου».