Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

"Χλιδόφτωχος"

Συζήτηση στον ΙΑΝΟ
ΣΤΑΔΙΟΥ 24 - ΑΘΗΝΑ
Πέμπτη, 8 Δεκεμβρίου 2011, 12:30
Ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο Ν.Γ.Ξυδάκης και ο Κώστας Βαξεβάνης συζητούν στον ΙΑΝΟ με αφορμή το φαινόμενο
"Χλιδόφτωχος".
Είσοδος ελεύθερη
Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν
θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο; Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είνααυτό που
θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος
και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ναι, κι από τη γωνία θα πεταχτεί ο Παπαμιχαήλ και η Βουγιουκλάκη να τραγουδάνε με αυθόρμητα μπουζούκια "κάν' υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός...". Χωρίς ν' αμφισβητώ τη ρηχότητα ορισμένων πτυχών της πρόσφατης νεοελληνικής πραγματικότητας, όπως και το ότι η κρίση έφερε αναγκαστικά ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, η φτώχεια δε φέρνει κατ' ανάγκην τον εξευγενισμό. Μάλλον το αντίθετο. Καλό είναι να κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία, αλλά να μην εθελοτυφλούμε κιόλας...

Ανώνυμος είπε...

Επίσης είναι τεράστια προσβολή να υποτιμάτε το τι γίνεται έξω και ότι για πάρα πολλούς από εμάς ο φόβος δεν είναι που θα κάνουμε μανικιούρ-πεντικιούρ. Μάλλον εσείς είστε χλιδόπτωχοι τελικά και αναμασάτε αεναώς το μόνο που ξέρετε καλά. Δεν πήγα στο σίτι για να γίνω από κατιμάς επιστήμονας, δε θα είχα ποτέ Φιλιππινέζα για τα παιδιά μου, αν θέλω να βάψω τα νύχια μου θα το κάνω μόνη μου, όλα μου τα ρούχα είναι κυρίως ζάρα σε εκπτωσεις, το πτυχιο και το μεταπτυχιακό μου είναι ελληνικά και παρόλο που δουλεύω από τα 20 (ως φοιτήτρια) και δεν έχω μείνει ποτέ άνεργη δεν πάω ούτε στα μπουζούκια. Ούτε τα έκανα τα λεφτά μου Πόρσε. Ομοίως και οι άνθρωποι που γνωρίζω. Μάλλον αγνοείτε πόσοι υπάρχουν σαν κι εμένα εκεί έξω κι αυτή τη στιγμή το πρόβλημα τους είναι αν θα έχουν ρεύμα και φαγητό για τα παιδιά τους. Μάλλον οι δικές σας παρέες ήταν χλιδάνεργοι και πλέον χλιδόφτωχοι. Δε γίνεται να είστε τόσο τυφλοί και να σχολιάζετε τον κόσμο ως Αντουανέτες...

Ανώνυμος είπε...

Πόσο δίκιο έχεις , μέσα στην υπερβολή σου. Και βέβαια υπάρχουμε πολλοί ακαδημαϊκά καταρτισμένοι οι οποίοι ψάχνουμε απεγνωσμένα για δουλειά για ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ....Και όχι μόνον τώρα ...Από πάντα..... Αλλά από την άλλη μεριά πόσοι δεν ζούσανε με τον τρόπο που περιγράφει ο Κώστας ; Πάάάάάρα πολλοί περισσότεροι....Αν κοιτάζαμε γύρω μας θα τους βλέπαμε....Τα παραδείγματα είναι πολύ περισσότερα από όσα αναφέρονται...Για πολλούς για για πολλά δεν υπήρχε το μέτρο...Δυστυχώς...Και ήταν ΚΑΙ αυτός ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ...Δυστυχώς...