Οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ. Ούτε αρχίζουν. Μόνο
διαρκούν σε έναν αιώνιο χρόνο κι είμαστε πάντα εκεί γι’ αυτούς. Κι όταν
οι εραστές ξανασυναντηθούν είναι σαν χτύπημα. Χαμογελούν αμήχανα,
κοιτούν βαθιά στα μάτια, κουνάνε το κεφάλι κάνοντας νεύμα με το βλέμμα
να ξεχειλίζει δάκρυα και τρυφερότητα. Μένουν σιωπηλοί για ένα λεπτό, συγκινημένοι,
κι έπειτα αγγίζονται, κρατούν σφιχτά τα χέρια ο ένας του άλλου και λένε
αντίο. Και παίρνει λίγη ώρα μέχρι να μπορέσουν ξανά στα μάτια να κοιτάξουν κάποιον άλλο...
Marina Abramovic & Ulay.
Ένας μεγάλος έρωτας τη δεκαετία του ’70-80. Δύο ανατρεπτικοί
καλλιτέχνες. Μαζί έκαναν πολλές παράξενες performances στην προσπάθειά
τους να χαρτογραφήσουν τα όρια της αγάπης και της συμβίωσης μέσω της
ζωντανής αναπαράστασης, προσπαθώντας παράλληλα να τοποθετήσουν την
performance ως τέχνη ισάξια με τις υπόλοιπες. Ακόμα και το χωρισμό τους
έτσι τον έζησαν. Περπάτησαν οι δυο τους για πολλές μέρες κατά μήκος του
Σινικού Τείχους από αντίθετες πλευρές και συναντήθηκαν στη μέση.
Αγκαλιάστηκαν και δεν ξαναείδαν ποτέ ο ένας τον άλλο... Μέχρι την
αναδρομική της έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Νέα Υόρκη 30
χρόνια μετά (τον Μάιο του 2010). Στο «The Artist is Present»*,
τη μεγαλύτερη και πιο απαιτητική της performance, η ιέρεια της σύχρονης
τέχνης παρέμεινε για τρεις μήνες απαθής σε μια καρέκλα. Για 7.30 ώρες τη
μέρα καθόταν ακίνητη, χωρίς να έχει το δικαίωμα να πιει, να φάει ή να
κάνει οτιδήποτε, και οι επισκέπτες μπορούσαν να καθίσουν απέναντί της
σιωπηλοί για ένα λεπτό. 750 χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν στο βλέμμα της.
Ανάμεσά τους, χωρίς εκείνη να το γνωρίζει, ήταν και ο Ulay...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου