ΔΗΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ – ΠΑΙΔΕΙΑΣ Κ΄ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού Σπύρος Πέγκας και ο Σύλλογος Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος (Σ.Κ.Ε.Τ.Β.Ε) σας προσκαλούν στην έκθεση των εικαστικών- βραβευθέντων στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό "Παράλληλοι δρόμοι".
Ειρήνη ΒAZOYKOY (ζωγραφική)
Ολυμπία ΛENΤΣΙΟΥ-ΜΑΝΤΑΛΕΡΗ (γλυπτική)
Γιώργος ΤΟΥΛΚΕΡΙΔΗΣ (χαρακτική)
Δημήτρης ΤΣΙΑΝΤΑΣ (αγιογραφία)
Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012 και ώρα 19.30 στην Casa Bianca, Β. Όλγας 180 & Θεμ. Σοφούλη.
Διάρκεια έκθεσης : 16 - 30 Ιανουαρίου 2012
Ημέρες και ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Κυριακή 10.00-18.00 (Δευτέρα κλειστά)
Τηλ 2310.427550
ΤΕΧΝΟΚΡΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
"Η ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΟ-ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΒΑΖΟΥΚΟΥ"
Γράφει η Πόλυ Χατζημάρκου, Ιστορικός Τέχνης και Design & σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό (Δεκέμβριος 2011)
Τη δουλειά της Βαζούκου την παρακολουθώ χρόνια. Γνωριστήκαμε όταν αναζητούσα καλλιτέχνες για το εικαστικό πρόγραμμα Μο.Τέ.Ρ. στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης στη Ρόδο. Δέκα χρόνια μετά από εκείνη τη συνεργασία, συνεχίζω να ‘βουτάω’ στις εικαστικές της ενότητες, στις νέες και παλαιότερες ζωγραφικές εμμονές της, στο αυθαίρετο των εικόνων-ονείρων και στο αθέατο που τελικά γίνεται απτό πάνω στους καμβάδες της.
Ο μίτος για τη νέα ενότητα «Γυναίκες» άρχισε να ξετυλίγεται με αφορμή τον Πανελλήνιο Εικαστικό Διαγωνισμό του ΣΚΕΤΒΕ με θέμα «Παράλληλοι Δρόμοι» τον περασμένο Μάιο. Το ομότιτλο ζωγραφικό της έργο, το οποίο και η Καλλιτεχνική Επιτροπή βράβευσε, απεικονίζει πέντε γυναίκες από διαφορετικούς πολιτισμούς και παραδόσεις να στέκονται σε ισάριθμες λωρίδες δρόμου. Το «ομιχλώδες» φόντο στον εικονιστικό βιότοπο διατηρεί το αίνιγμα. Συναντιούνται κάπου αυτοί οι δρόμοι για να γίνουν Ένα? Υπάρχει κάποιος συμπαντικός ιστός που να συνδέει, για παράδειγμα, τη δυτική εργαζόμενη -με τον χαρτοφύλακα στο χέρι- με την γυμνόστηθη αφρικανή ιθαγενή ή όλα είναι παράλληλοι δρόμοι –ή καλύτερα, κούρσες- ζωής που δεν τέμνονται κοινωνικά ή ιδεολογικά? Τελικά σ’ αυτή την παράδοξη εθνογραφική αναπαράσταση, οι γυναίκες πάλλονται σαν σε μια δραματική συγχορδία άσπρου και μαύρου. Γίνονται νότες πάνω σε ένα πεντάγραμμο αντιθέσεων που τελικά μετατρέπεται σε μια εκρηκτική συστοιχία, θυμίζοντάς μας κάτι από Χαλίλ Γκιμπράν όταν σημείωνε «να στέκεστε δίπλα αλλά όχι πολύ κοντά, σαν τις χορδές που πάλλονται ταυτόχρονα…».
Το θηλυκό βίωμα εν γένει είναι ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συνολικό έργο της ζωγράφου. Ένα άλλο, δομικό, στοιχείο είναι η μεταφυσική αίσθηση. Εκείνες οι εξαϋλωμένες μορφές που λαμβάνουν, τροποποιούν και τελικά αποβάλλουν νοήματα του ‘φαίνεσθαι’, προτείνοντας νέες κοσμικές εκδοχές μιας θηλυκής γεωγραφίας. Στη σειρά αυτών των σύγχρονων «αγιογραφιών», το ασήμαντο ή καθημερινό καταλαμβάνει μνημειώδη θέση και οι γυναίκες γίνονται ηρωίδες που αναδύουν μια πολυσχηματική ευλαβικότητα. [...]
Στο έργο «Καθαρίστρια στο νηπιαγωγείο», η γυναίκα είναι στημένη όρθια στη μέση του κάδρου σαν στρατιώτης σε στάση προσοχής. Η έκφραση στο πρόσωπό της μειλίχια, ίσως με μια μικρή θλίψη. Η Βαζούκου βγάζει από την εικαστική φαρέτρα το όπλο της ηρωίδας: μια ποταπή σκούπα. Στο πεδίο μάχης, με τις μολυβί-μωβ μινιατουρίστικες τουαλέτες του νηπιαγωγείου και τις μικρές χαρακιές-αντανακλάσεις, η ηρωίδα έχει επιτελέσει το έργο της -η αποστολή επετεύχθη. Το ίδιο συμβαίνει και με την «Καλή μαγείρισσα» με την κατακόκκινη ποδιά της, τα σχεδόν αδιόρατα φτερά αγγέλου και το λευκό φως πίσω της που ‘καίει’ τον πραγματικό χώρο για να τον μεταμορφώσει συναισθηματικά. Στην αυτο-προσωπογραφία «Πορεία ζωής», η Βαζούκου εγκιβωτίζει σε τέσσερα ζωγραφισμένα κάδρα, εντός των καμβάδων, τα ομοιώματά της. Σε παρόμοια στάση, ο εαυτός-ρέπλικα παίζει με το παρόν και το μέλλον –τη σαρκική αλλοίωση με το πέρασμα του χρόνου- για να ταξιδέψει ως θηλυκός Οιδίποδας προς το εσωτερικό φως.[...]
Παίζοντας με το χώρο (εξωτερικός, εσωτερικός ή φαντασιακός), με το χρόνο, με τους ρόλους των μορφών, με πρωτότυπους συνδυασμούς ψυχρών και θερμών χρωμάτων, με τη στιβαρή πυκνότητα ή τη διαφάνεια, η Βαζούκου στήνει ένα γερά δεμένο υφάδι συναισθημάτων και πραγμάτων, μια εικαστική στρωματογραφία δηλούμενων και άρρητων.
"ΒΑΘΙΕΣ ΧΑΡΑΚΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ"
Από την Παναγιώτα Καρρά. Ιστορικός. Δεκέμβριος 2011.
Για τη Ολυμπία Λέτσιου – Μανταλέρη η γλυπτική δεν αποτελεί απλά ένα μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης. Η σκόπιμη επιλογή κυρίως ψυχρών και σκληρών υλικών όπως το μάρμαρο και η πέτρα λειτουργούν καταλυτικά, τόσο στη διαμόρφωση των τρισδιάστατων μορφών, όσο και στο σαφή συσχετισμό ( μεταξύ ) της πρώτης ύλης και της τιτλοφορίας του έργου.
Με την απόδοση νοσταλγικών τίτλων ( όπως ) ΄΄ Τα χρόνια φεύγουν θες δε θές΄΄, ΄΄Μικρό το τέλος μια γουλιά΄΄, ΄΄Ο χρόνος δέντρο στη φωτιά΄΄, η καλλιτέχνης κατορθώνει να παραμερίσει την προσωπική-κοινή απόδοσή της σχηματοποίησης των μορφών και με ερευνητική διάθεση, αναζητά την καθολικότητα που προσδίδουν οι βαθιές χαρακιές του χρόνου στην ανθρώπινη φύση.
Αντιήρωες παραγκωνισμένοι από την αδιαφορία της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας αναγάγονται σε πρωταγωνιστικές φιγούρες, στοχεύουν στη ΄΄ Διάρρηξη΄΄ του εσωτερικού μας κόσμου και με βουβή σχεδόν προκλητική καρτερικότητα ζητούν να αποκρυπτογραφήσουμε όσα τα σφραγισμένα τους χείλη αρνούνται να παραδεχθούν.
"ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΚΕΡΙΔΗΣ: ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΡΦΗ"
Γράφει η Πόλυ Χατζημάρκου. Ιστορικός Τέχνης και Design & σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό (Δεκέμβριος 2011)
Παρατηρώ τα χαρακτικά του Γιώργου Τουλκερίδη-πορταίτα ασπρόμαυρα μέσω μιας τέχνης με μακραίωνη παράδοση. Ως την εμφάνιση και διάδοση της φωτογραφίας στο διάβα του 19ου αιώνα, το πιο πολύτιμο εργαλείο στην αναπαραγωγή και μεταφορά ιδεών και εικόνων υπήρξε η χαρακτική. Η σύγχρονη εκδοχή της, μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης, έχει αποδεσμευθεί από εκείνο τον αναπαραγωνικό ρόλο δηλώνοντας έτσι την αυθυπαρξία καθώς και ΄ισονιμία΄ της σε σχέση με τις υπόλοιπες εικαστικές τέχνες. Η περιπέτεια της χαρακτικής πλέον συνοδοιπορεί με τις περιπέτειες της εικαστικής γλώσσας των δημιουργών, με μοναδικά αποτυπώματα που συνδυάζουν προσωπικούς αισθητικούς πειρασμούς και τεχνικές ικανότητες.
Παρατηρώ λοιπόν τις χαρακτικές περιπέτειες του Τουλκερίδη. Ταξιδεύω οπτικά και διανοητικά στους χάρτες ανθρώπινων προσώπων. Χάρτες αλλιώτικοι, δισυπόστατοι χάρτες συμβολισμών και εξπρεσιονιστικών καταθέσεων, χάρτες στους οποίους ψηλαφίζεις μια πλειάδα ζευγμάτων: γέννηση και χάος, κραυγή και σιωπή, υλικότητα και πνευματικότητα, σκληράδα και ευαισθησία, φως και σκοτάδι. Μου έρχεται στο νου τούτο που είχε γράψει ο Αργύρης Χιόνης στο «Ακίνητο Δρομέα»: «χρόνια επιχειρούσε, δίχως αποτέλεσμα, να φτάσει ως τα βάθη της ψυχής του, ως αυτό που πίστευε πώς είναι φως ανέσπερο, ζωής πυρήνας. Κάποτε, επιτέλους, τα κατάφερε βρήκε τόσο πυκνό σκοτάδι που το μάσαγε» Αν ο κόσμος είναι ένα ιερογλυφικό λεξικό, θυμίζοντας τον Μπωντλέρ, ο καλλιτέχνης τέμνει και ανατέμνει τους κώδικές του. Καλλιγραφεί ελεύθερες συντεταγμένες, χαράσσει τα ίχνη υπαρξιακής αγωνίας στην ανθρώπινη μορφή, πλάθει τοπία-σάρκες αρχέγονης υφής και, σ΄ ένα ακόμα επίπεδο, συνδιαλέγεται με την προσωπική δίνη-κύημα της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Παρατηρώ την εικαστική βυρσοδεψία του Γιώργου Τουλκερίδη, μια εικονογραφία με ενδιαφέρουσες διαβαθμίσεις του γκροτέσκ και της οξύτητας, και περιμένω να πλοηγηθώ και σε επόμενες δικές του ΄χαρτογραφικές΄ αποτυπώσεις της πολυσχιδούς μορφής.
"ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ…"
Από τον Ιερομόναχο Μάξιμο Κελί Αγίου Αντωνίου, Άγιο Όρος. Νοέμβριος 2000.
Ο Δημήτρης Τσιάντας από μικρός ασχολήθηκε με την αγιογραφία διατηρώντας σχέσεις με Μοναχούς. Χωρίς να σπουδάσει σε κάποια σχολή, μαθήτευσε κοντά σε έμπειρους αγιογράφους συνεργαζόμενος με τον Γεώργιο Κοψιδά στην αγιογράφηση του Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών και εξελίχθηκε σε άριστο αγιογράφο, χαρισματούχο και εμπνευσμένο δημιουργό. Κατάφερε να δημιουργήσει μια τέχνη προσωπική, βαθιά επηρεασμένη από την ελληνορθόδοξη παράδοση και τον αγιορείτικο μοναχισμό.
Τα έργα του προκαλούν ξεχωριστή εντύπωση όταν παρουσιάζονται σε εκθέσεις. ΄Εχει αναπτύξει , καίτοι νέος, σημαντικό έργο αγιογράφησης ναών, που διακρίνεται για την ποικιλία των θεμάτων και την τελειότητα της τέχνης. Επίσης, με τρόπο γλαφυρό καταγράφει σκηνές και μορφές από τα μοναστήρια και κυρίως τον αγιορείτικο βίο, τον οποίο ζει από κοντά ως επισκέπτης του Αγίου Όρους. Σε ώρες περισυλλογής, αναπολώντας τον, εκφράζει τις εντυπώσεις του με τον δικό του τρόπο, σχεδιάζοντας με πενάκι, μολύβι και χρώμα, με την άρτια προσωπική τεχνική του. Η συχνή επαφή του με την έρημο του Άθω τον έχει κάνει βαθύ γνώστη της ζωής των Μοναχών.
Στα σκίτσα που δημοσιεύσαμε στο βιβλίο « Ασκητικές μορφές και διηγήσεις από τον Άθω» ( Άγιο Όρος ,2000 ) αποτυπώνει φυσιογνωμίες με μεγάλη φυσικότητα, με απλό και λιτό τρόπο, δείχνοντας τη σχεδιαστική δεξιότητά του και τη δυνατότητα απόδοσης του όγκου με διαβάθμιση της φωτοσκίασης.
