| «η Σφαγή της Χίου» |
Γάλλος ζωγράφος και χαράκτης (Σαίν-Μωρίς Σαραντόν 1798-Παρίσι 1863). Ήταν ο αρχηγός της γαλλικής ρομαντικής σχολής και μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ευρωπαϊκού ρομαντισμού. Γιός αντιπροσώπου της Συμβατικής και διπλωμάτη στην εποχή του Διευθυντηρίου, έλαβε επιμελημένη λογοτεχνική εκπαίδευση, που έδωσε αριστοκρατική λεπτότητα στο πνεύμα του και σε όλη την προσωπικότητά του. Στο εργαστήριο του ακαδημαϊκού δασκάλου του Γκερέν γνώρισε τον Τεοντόρ Ζερικώ και συνδέθηκε μαζί του με αδελφική φιλία. Γρήγορα όμως εγκατέλειψε το εργαστήριό του, από αντίδραση προς την κλασική τεχνοτροπία του δασκάλου του.
Ο εξαίρετος καλλιτέχνης Ζερικώ, γοήτευσε τον νεαρό Ντελακρουά και του άνοιξε το δρόμο για μια πρωτότυπη έρευνα η οποία, αντίθετα από την ακαδημαϊκή τάση προς την ψυχρή τελειότητα, απέβλεπε με την μελέτη των Βενετσιάνων ζωγράφων, του Ρούμπενς και του Βελάσκεθ, στην εκφραστικότητα που μπορεί να δώσει το ορμητικό και βίαιο χρώμα. Η επίδραση του Ζερικώ, είναι φανερή στο πρώτο σημαντικό έργο του Ντελακρουά «Ο Δάντης και ο Βιργίλιος» (1822), όπου η ωχρή και μουντή χρωματική κλίμακα συγγενεύει πολύ με εκείνη του αριστουργήματος του Ζερικώ, της περίφημης «Σχεδίας της Μέδουσας».
Στις «Σφαγές της Χίου» (1824) που παρουσιάστηκαν δύο χρόνια αργότερα, διακρίνεται περισσότερο η βενετσιάνικη επίδραση. Ο πίνακας αυτός είχε ήδη αναρτηθεί στο Σαλόν, όταν τέσσερις ημέρες πριν από τα εγκαίνια της εκθέσεως ξαναζωγραφίστηκε σχεδόν ολόκληρος από τον Ντελακρουά, όταν ο καλλιτέχνης είδε τα έξοχα ατμοσφαιρικά τοπία του Κόνσταμπλ, που μόλις είχαν φτάσει από τη Μεγάλη Βρετανία.
Το 1825, ο Ντελακρουά ταξίδεψε στη Μεγάλη Βρετανία, τόπος ανάπτυξης της μοντέρνας τοπιογραφίας και γνώρισε προσωπικά τον Κόνσταμπλ, τον Ταίρνερ και τον Μπόνινγκτον. Με τον τελευταίο συνδέθηκε φιλικά και διδάχθηκε από αυτόν για την τεχνική της υδατογραφίας. Φύση θερμή, πνεύμα πλατύ και φιλελεύθερο, θρεμμένος με ωραία ιδανικά, πλουτισμένος με βαθιά μόρφωση. Οι «Σφαγές της Χίου» ανοίγουν τον δρόμο για μια σειρά έργων, εμπνευσμένων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην οποία ο Ντελακρουά μέσα στον νεανικό θαυμασμό του για τον Μπάιρον, συμμετείχε ιδεολογικά όπως πολλοί νέοι της γενιάς του. Ιδιαίτερα με την «Ελλάδα που ξεψυχά στα ερείπια του Μεσολογγίου» (1827), ο καλλιτέχνης έλαβε μέρος στον φιλελληνικό αγώνα που ανέλαβε ο Βίκτωρ Ουγκώ.
Τον ίδιο χρόνο ζωγράφισε τον «Θάνατο του Σαρδανάπαλου», χαρακτηριστικό για την βενετσιάνικη λαμπρότητα των γυναικείων γυμνών, έργο που με το αισθησιακό και άγριο περιεχόμενό του είχε μεγάλη επίδραση στην ρομαντική ευαισθησία. Ακολούθησαν η «Μάχη του Νανσύ» και η «Δολοφονία του Επισκόπου της Λιέγης». Το 1830 ο Ντελακρουά, οπαδός του Βοναπάρτη, έλαβε μέρος στην επανάσταση του Ιουλίου που κατέληξε στην πτώση της μοναρχίας των Βουρβόνων και αφιέρωσε στις Τρεις Ημέρες ένα έργο, «Την Ελευθερία που οδηγεί τον λαό», όπου μια ημίγυμνη γυναίκα με τον φρυγικό σκούφο υψώνει την τρίχρωμη σημαία σπρώχνοντας τον λαό πέρα από ένα οδόφραγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου