"...Το πρόσωπο μιας τραγωδίας δεν είναι ποτέ ένα πρόσωπο. Στο πρόσωπο του προβάλλονται τα χαρακτηριστικά μυριάδων ανθρώπων, που δεν τους είδα ποτέ, δεν τους ξέρω και που φυσικά, δεν είναι δυνατόν να τους αναγνωρίσω.
Και τα πρόσωπα της σύγχρονης τραγωδίας, που την τροφοδοτούν, το δράμα της συνείδησης και η ενοχή της εποχής μας, βρίσκω πως δεν μπορούν να κινηθούν άνετα μέσα σε αυτό που ως τα σήμερα εξακολουθούμε να ονομάζουμε τραγωδία...
...αλλά φίλε Οπενχάιμερ, όχι, δεν προσθέσατε τίποτα στην καρδιά μας. Η πράξη σας έμεινε πράξη. Η σελίδα σας έκλεισε. Το ανάλαφρο σαν αστέρι όνομα σας έγινε στάχτη στη Χιροσίμα. Σε τι θα ωφελούσε να αφήσουμε τώρα την καρδιά μας αδέσποτη κάτω από τα δάκρυα μας; Σε τι θα ωφελούσε να κάτσουμε δίπλα σας αντίκρυ στο σύμπαν; Σας παραδίνουμε στη μακροθυμία των αιώνων και ευχόμαστε να αξιωθείτε τη χάρη της.
...τι να σας κάνουμε; Πού να σας κρύψουμε; Όπου και αν σας βάλει κανείς σαν πύργος πανύψηλος θα κρύβετε πάντοτε ένα μέρος του ήλιου. Πώς σας διέφυγε φίλε Οπενχάιμερ, ένα σύνολο από μικρά και μεγάλα θαύματα, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
...από εμάς και για εμάς ξεκινούν οι οδοί και τα έργα του σύμπαντος. Χωρίς εντολή πώς τολμήσατε φίλε Οπενχάιμερ; Το ακριβό κοίτασμα σας τι το κάνατε φίλε Οπενχάιμερ; Πώς χαθήκατε φίλε Οπενχάιμερ; Εμείς το γνωρίζαμε, χωρίς ένα δέκατο αγάπης φυτεμένης σαν ένα τριαντάφυλλο σε μια ποσότητα δύναμης, χωρίς μια πνοή που να δίνει φυσιογνωμία στη λάσπη, ο ουρανός τούτος κάποτε θάπεφτε πάνω μας.
Το φως περιμένει το χέρι μας.
Το σκότος το λάθος μας.
Σαν από χρέος θεϊκό ήρθαμε να σας βασανίσουμε, γιατί ο κόσμος είναι όμορφος, ο ουρανός στάζει φως και σεις σημαδέψατε στην καρδιά την ημέρα του κόσμου. Υπάρχουν σοφοί που σκάφτουν τον ήλιο με ακάθαρτα χέρια... μην εμπιστεύεστε!
Μόνο η αγάπη είναι σοφή!"
http://logothetis63.blogspot.com/2011/07/blog-post_3707.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου