Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

H Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν ενημερώνει τους υποψήφιους σπουδαστές ότι οι αιτήσεις συμμετοχής στις Εισαγωγικές Εξετάσεις για το σχολικό έτος 2011-2012, υποβάλλονται από         1 έως 25 Σεπτεμβρίου στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (Ιπποκράτους 70), καθημερινά από Δευτέρα έως Παρασκευή 12.00 – 18.00.

Παράλληλα για το Τμήμα Σκηνοθεσίας της Σχολής , το διάστημα υποβολής  αιτήσεων  παρατείνεται μέχρι 15 Σεπτεμβρίου.

Πληροφορίες στο τηλέφωνο της σχολής: 210 36 03 941

Σ'ΕΧΩ ΔΕ Σ'ΕΧΩ-ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ

Στίχοι: Λία Χατζοπούλου
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Σ' έχω δε σ' έχω, σε κρατώ δε σε κρατώ
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σε ονειρεύομαι

Είσαι δεν είσαι πάλι αυτή που με καλεί
Μένω δε μένω πάλι μένω απ' την αρχή
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σ' ονειρεύομαι

Γίνεσαι φωτιά κι αέρα, νερό κι αέρας, φωτιά
Μες τα χέρια μου κοιμάσαι χάνεσαι μετά

Σ' έχω δε σ' έχω, πάντα εσύ με οδηγείς
Μπαίνω δε μπαίνω στ' αδειανό μιας φυλακής

Σ' αγγίζω δε σ' αγγίζω
Σε ονειρεύομαι
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σ' ονειρεύομαι

Tίτλος Άλμπουμ:Υλικό Ονείρων

Ο όμορφος και παράξενος κόσμος μέσα από το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο

Κεφάλι κάμπιας (μεγέθυνση x30)

             



Η αμερικανική εταιρεία FEI, ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές ηλεκτρονικών μικροσκοπίων, βασικός χορηγός του διαγωνισμού  ηλεκτρονικής μικροσκοπίας 2011 FEI Owner Image Contest, διάλεξε τους νικητές του φετινού διαγωνισμού. Κριτήρια αξιολόγησης ήταν η αισθητική αξία, οι εφαρμογές που θα μπορούσαν να έχουν, η επιστημονική αξία και τη συνολική δημιουργικότητα των εικόνων, οι οποίες έπρεπε να είναι εικόνες από ηλεκτρονικό μικροσκόπιο φυσικά.

Οι εικόνες δεν έπρεπε να έχουν επεξεργαστεί καθόλου,εκτός από το χρωματισμό τους και αυτό γιατί τα ηλεκτρονικά μικροσκόπια δίνουν μόνο ασπρόμαυρες εικόνες.

Κουνούπι Larva - τα παράσιτα πάνω του (μεγέθυνση x200)

Κεφάλι μύγας (μεγέθυνση x79)

 http://www.youkoufme.gr/omorfos-kai-paraksenos-kosmos-me-to-hlektroniko-mikroskopio/

Τρίτη Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_25/08/2011_403455

Υπό το γενικό τίτλο «Παλιές Διασταυρώσεις- Make it new», που αναφέρεται στη θεματική επικέντρωση για τρεις συνεχείς διοργανώσεις, από το 2011 και μέχρι και το 2015, στην περιοχή της Μεσογείου, η 3η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, θα διεξαχθεί από τις 18 Σεπτεμβρίου έως τις 18 Δεκεμβρίου 2011, με κύριο διοργανωτή το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, μέσα από την «Κίνηση των 5 Μουσείων Θεσσαλονίκης» - 5Μ (Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ). Με την προσοχή στραμμένη στη Μεσόγειο, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της, διυλισμένα από τη σύγχρονη εικαστική ματιά, η φετινή διοργάνωση αναπτύσσεται σε όλη την πόλη και αποτελείται από κεντρικό και παράλληλο πρόγραμμα, που περιλαμβάνουν εκθέσεις, διεθνές εργαστήριo νέων καλλιτεχνών, φεστιβάλ performance, φιλοξενούμενες δράσεις και ένα συμπόσιο. Η 3η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης χρηματοδοτείται από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Μακεδονία-Θράκη 2007-2013 του ΕΣΠΑ, με τελικό δικαιούχο το ΚΜΣΤ και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης). Η διοργάνωση εντάσσεται στο πρόγραμμα «Θεσσαλονίκη: Σταυροδρόμι Πολιτισμών» του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, με θέμα για το 2011 τη Μέση Ανατολή, ενώ υποστηρίζεται από το Δήμο Θεσσαλονίκης και την Αντιδημαρχία Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού, την 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, καθώς και από άλλους πολιτιστικούς και εκπαιδευτικούς φορείς.

Η περιπέτεια της τεθλασμένης γραμμής

Στις 14 Σεπτεμβρίου 2011 εγκαινιάζεται στην Αίθουσα Τέχνης «Καπλανών 5» η έκθεση σχεδίων του αρχιτέκτονα Χάρη Σαββίδη με τίτλο «Χορός και Ψυχή. Οι μονοκοντυλιές του autocad».  Η έκθεση αποτελείται από 15 έργα σε επιφάνειες Plexiglas με επικολλημένες έγχρωμες ταινίες ελάχιστου πάχους.  Τα σχέδια, στιγμιότυπα χορού, είναι επεξεργασμένα στο autocad ένα πρόγραμμα που χρησιμοποιείται – κατά κύριο λόγο ως σήμερα - ως σήμερα για την εκπόνηση τεχνικών σχεδίων.  

Η περιπέτεια της τεθλασμένης γραμμής

(… Γιατί η παραγωγή συναισθημάτων είναι το μόνο πραγματικό άθλημα που όταν γίνει άθλος έρχεται η κάθαρση…)

         

του Χάρη Σαββίδη, αρχιτέκτονα d.p.l.g.

Ο Χάρης Σαββίδης ασχοληθηκε από πολύ μικρός με διάφορες εκδοχές της ανθρώπινης δημιουργικότητας.  Η μουσική ως έναρξη διεργασιών σημαδεύει ακόμα τη ζωή του.  Και ύστερα η φωτογραφία, μέσο αποτύπωσης που χρησιμοποιεί από 7 χρονών σχεδόν καθημερινά.  Ακολούθησε η αρχιτεκτονική με το γραμμικό σχέδιο, τα όργανα, τα εξαρτήματα, τα computer.  Ο σκοτεινός θάλαμος υπήρξε μια αλλιώτικη διεργασία, μια τέχνη από μόνος του.  Η ζωγραφική ως ένα μέσο αποτύπωσης αισθήσεων.  Μετά η χαρακτική ως ένας σκοτεινός θάλαμος της ζωγραφικής. Και τώρα οι μονοκονδυλιές του autocad.  Όλα λειτούργησαν και έχουν αξία ως μέσο αποτύπωσης της αίσθησης της στιγμής, της sequence που άφησε ένα στίγμα.

Η δουλειά αυτή που ολοκληρώθηκε τα δύο τελευταία χρόνια, έχει ως στόχο να ανιχνεύσει τη στιγμιαία σύλληψη του ανθρώπινου σώματος εν κινήσει και την αναπαράστασή της με γραμμές.

Χορός και Ψυχή

Η παραπάνω σειρά αποδίδει στιγμιότυπα χορού.  Προέρχονται από αντίστοιχες προσωπικές μου φωτογραφίες παραστασεων των Μπαλέτων του 20^ου αιώνα του Maurice Bejart στο Παρίσι (το 1995) καθώς και άλλων πρωτοπόρων σχημάτων από την Ευρώπη και την Αμερική .  Όμως ο χορός είναι η αφορμή και τα εν λόγω σχέδια ασχολούνται περισσότερο με το ανθρώπινο σώμα και την κίνηση. 

Οι φωτογραφίες αυτές, αφού ψηφιοποιήθηκαν, αναλύθηκαν σε γραμμές-διανύσματα τα οποία επανασχεδιάστηκαν, μεταβλήθηκαν και οριστικοποιήθηκαν μέσω του αρχιτεκτονικού λογισμικού autocad.  Από αυτό το πρόγραμμα προέκυψαν τα γραμμικά σχέδια τα οποία παρουσιάζονται εδώ.  Πρόκειται για μία μέθοδο cad (computer-aided design) με το συγκεκριμένο λογισμικό που δεν γνωρίζω να έχει χρησιμοποιηθεί από άλλους εικαστικούς καλλιτέχνες.

Η ανθρώπινη φιγούρα, χάρη στην απαλοιφή φόντου, χρωμάτων, υλικών και οποιουδήποτε άλλου εξωτερικού γνωρίσματος, εμφανίζεται στην πιο απλή της μορφή δίνοντας έτσι έμφαση μόνο σε αυτό που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο κάθε φορά instantané.  Τα σώματα παρουσιάζονται απαλλαγμένα (κατά το δυνατό) από οποιαδήποτε ξένα στοιχεία.  Το μόνο που μετρά είναι η δυναμική τους στάση και η αποτύπωση μιας στιγμής κίνησης.

Τα στιγμιότυπα αυτά αποδόθηκαν με μια νέα τεχνική επικόλλησης σχεδίων κομμένων σε ταινία επάνω σε πλεξιγκλάς, καθώς και σε έντυπη μορφή βιβλίου – λευκώματος, με ένα κείμενο του Paul Valery σε μετάφραση της Μελισσάνθης, το οποίο επιμελήθηκαν οι εκδόσεις Διάττων με τη φροντίδα του Νίκου Βοζίκη.

ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ «ΚΑΠΛΑΝΩΝ 5»

Καπλανών 5 & Μασσαλίας, Αθήνα, Τ.Κ. 106-80

τηλ. 210-3390946 & 6986-217218

web: www.kaplanon5.gr   E-mail: info@kaplanon5. gr

Η γεωμετρία είναι έμφυτη!

Ιθαγενείς που δεν γνωρίζουν καν τη λέξη «τρίγωνο» διαθέτουν ισχυρή γεωμετρική αντίληψη.

Αν και πολλοί νιώθουν άγχος και μόνο στο άκουσμα της λέξης, η Γεωμετρία τελικά φαίνεται ότι με κάποιον τρόπο είναι «γραμμένη» στα γονίδιά μας.

Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύεται από μια έρευνα που πραγματοποίησε γαλλική ερευνητική ομάδα. Όπως έδειξε, τα μέλη μιας φυλής του Αμαζονίου που δεν έχουν καν ακούσει το όνομα του Ευκλείδη έχουν την ίδια _ και σε ορισμένες περιπτώσεις καλύτερη _ αίσθηση της Γεωμετρίας από Ευρωπαίους και Αμερικανούς που διδάσκονται τα θεωρήματά του στο σχολείο.

Γεωμετρικό ένστικτο

Κάθε Δυτικός που έχει περάσει από τα μαθητικά θρανία γνωρίζει τις βασικές αρχές της Ευκλείδειας Γεωμετρίας όπως το ότι δυο σημεία μπορούν να ενωθούν με μια ευθεία, ότι δυο παράλληλες γραμμές δεν τέμνονται ποτέ ή ότι οι γωνίες ενός τριγώνου έχουν πάντα το ίδιο άθροισμα των 180 μοιρών. Αυτά όμως είναι πράγματα που μπορεί να μάθει κανείς με την εκπαίδευση. Το μεγάλο ερώτημα για τους ειδικούς είναι αν η γεωμετρική αντίληψη _ ή ένα είδος «γεωμετρικού ενστίκτου» υπάρχει σε όλους τους λαούς ανεξάρτητα από τη γλώσσα και το μορφωτικό τους επίπεδο.

Για να το διερευνήσουν οι ερευνητές του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας με επικεφαλής τον Πιερ Πικά εξέτασαν πώς οι εκπρόσωποι της φυλής Μουντουρούκου του Αμαζονίου αντιλαμβάνονται τα σημεία, τις ευθείες και τις γωνίες και συνέκριναν τις απαντήσεις τους με αυτές που έδωσαν σε αντίστοιχα τεστ γάλλοι και αμερικανοί εθελοντές.

«Η γλώσσα των Μουντουρούκου έχει μόνο αριθμούς κατά προσέγγιση» εξήγησε ο κ. Πικά μιλώντας στο BBC. «Δεν υπάρχουν γεωμετρικοί όροι όπως τρίγωνο ή τετράγωνο ούτε τρόπος να πεις ότι δυο γραμμές είναι παράλληλες. Φαίνεται ότι η γλώσσα δεν διαθέτει αυτή την αντίληψη»

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, τα οποία δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences», οι Μουντουρούκου, παρά τη γλωσσική τους ένδεια σε γεωμετρικούς όρους εμφανίστηκαν να έχουν την ίδια γεωμετρική αντίληψη με τους δυτικούς συμμετέχοντες. Προς έκπληξη δε των ερευνητών, αποδείχθηκαν καλύτεροι από τους τελευταίους σε «προβλήματα» που εμπίπτουν στη μη Ευκλείδεια Γεωμετρία, και συγκεκριμένα στην αντίληψη των σχημάτων επάνω σε σφαιρικές επιφάνειες.

Σφαίρες και νεροκολοκύθες

Ο κ. Πικά και οι συνεργάτες του «εξέτασαν» 22 ενήλικες και 8 παιδιά της φυλής των Μουντουρούκου θέτοντάς τους μια σειρά από γεωμετρικά ζητήματα. Απέφυγαν τους αφηρημένους όρους της Γεωμετρίας χρησιμοποιώντας πρακτικά παραδείγματα: αντί για δυο σημεία σε ένα επίπεδο ανέφεραν για παράδειγμα δυο χωριά σε έναν νοητό χάρτη και αντί για μια σφαίρα μιλούσαν για μια νεροκολοκύθα.

Ανάλογα ερωτήματα τέθηκαν σε 30 ενήλικες και παιδιά _ ορισμένα ηλικίας μόλις πέντε ετών _ στη Γαλλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι απαντήσεις των Μουντουρούκου ήταν σχεδόν το ίδιο ακριβείς με αυτές που έδωσαν οι γάλλοι και αμερικανοί εθελοντές. Παρ’ ότι τους έλειπε η εκπαίδευση και δεν διέθεταν καν τις αντίστοιχες λέξεις στο λεξιλόγιό τους, εμφανίστηκαν να έχουν μια ενστικτώδη αντίληψη των γραμμών και των γεωμετρικών σχημάτων.

Το εντυπωσιακό ήταν ότι οι γεωμετρικά απαίδευτοι κάτοικοι του Αμαζονίου επέδειξαν μεγαλύτερη ικανότητα αντίληψης από τους μορφωμένους δυτικούς ομολόγους τους στη νεότερη, μη Ευκλείδεια Γεωμετρία. Ηταν για παράδειγμα πιο συχνά σε θέση να διαγνώσουν ότι, αντίθετα με τους νόμους του Ευκλείδη, οι παράλληλες γραμμές στην επιφάνεια μιας σφαίρας μπορούν να τέμνονται _ κάτι το οποίο ίσχυε σε μικρότερο βαθμό για τους γάλλους και αμερικανούς εθελοντές. 

Αυτό κατά τον κ. Πικά αποτελεί ένα δείγμα του ότι η γεωμετρική παιδεία μας μπορεί να μας επηρεάζει κάποιες φορές αρνητικά. «Η παιδεία της Ευκλείδειας Γεωμετρίας είναι τόσο ισχυρή ώστε θεωρούμε δεδομένο ότι θα ισχύει παντού, ακόμη και στις σφαιρικές επιφάνειες. Η μόρφωσή μας μάς ξεγελάει, κάνοντάς μας να πιστεύουμε πράγματα που δεν είναι σωστά» τόνισε.

tovima.gr

ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ-ΕΚΕΙΝΗ

Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Μουσική: Φοίβος Δεληβοριάς
Πρώτη εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς


Γεννιέσαι την έχεις μητέρα
πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα
εκείνη σε βάζει στην κούνια
στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα

Σου δείχνει πώς κάνει η πάπια
και μοιάζει με κάποια που 'χες γκόμενα
στο μέλλον με τ' άσπρα φωτάκια
και με τ' αστεράκια τα φλεγόμενα

Μετά που σε στέλνουν σχολείο
στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται
μικρή με τα ροζ κοκαλάκια
και τα ποιηματάκια που θα μάθετε

Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις
χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι
της σπας με νεράντζια τα τζάμια
κι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι

Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι
βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα
το στήθος της θέλει να σπάσει
κυλιέται στα δάση και στα κύματα

Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσει
που θέλει να αρέσει στους ακέφαλους
που δίνει φιλιά μες στα δόντια
κι ανοίγει τα πόδια σ' άγνωστους φαλλούς

Την ψάχνεις το σκας απ' το σπίτι
σε σέρνει απ' τη μύτη αυτό το βάλσαμο
αυτή η μυρωδιά από γαζία
αυτή η τυραννία σε τραβά ενώ

Κανένας βοηθός δεν υπάρχει
να πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε
κι εκείνη δε λέει να κοιτάξει
γκαζώνεις τ' αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι

Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκο
και πάλι δε βρίσκω εκείνο που 'θελα
πριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλια
αδειάζω μπουκάλια με θολά νερά

Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει
μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεται
χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια
χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε

Περνάω την κιθάρα στο βύσμα
με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι
αρχίζω τον πρώτο μου στίχο
τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι

Ο Ελληνας που έγινε εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας

Ο Λευκάδιος Χερν γίνεται ταινία 3D κινουμένων σχεδίων. Οχι ο ίδιος αλλά το μυθιστόρημά του «Η πηγή της νιότης» με αφορμή αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Η ζωή του Λευκάδιου Χερν θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ταινία από κάποιο χολιγουντιανό στούντιο. Οταν ο πατέρας του πήρε μετάθεση από το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα Επτανήσων για τις Δυτικές Ινδίες, ο Λευκάδιος ήταν έξι ετών και με τη μητέρα του πήγαν στο Δουβλίνο για να ζήσουν με τους γονείς του άνδρα της. Εκείνη όμως δεν άντεξε τη συγκατοίκηση, με αποτέλεσμα να καταλήξει φιλοξενούμενη της μοναδικής συγγενούς, μιας θείας που έδειχνε συμπάθεια για τη Ρόζα και τους γιους της.

Λίγο αργότερα ο Κάρολος Χερν εκμεταλλεύτηκε έναν νόμο της πατρίδας του σύμφωνα με τον οποίο δεν αναγνωρίζονταν γάμοι βρετανών υπηκόων με αλλαδοπούς που έγιναν εκτός Αγγλίας και χώρισε τη γυναίκα του.

Η Ρόζα Κασσιμάτη επέστρεψε στην Ελλάδα μόνη. Τα παιδιά δεν την είδαν έκτοτε ποτέ. Και σα να μην έφθανε αυτό ο Χερν ξαναπαντρεύτηκε κι έφυγε για την Ινδία, αφήνοντας τα παιδιά του πίσω.

Ο Λευκάδιος πήγαινε σχολείο όταν ανακάλυψε ένα βιβλίο για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και ενθουσιάστηκε. «Εισήλθα στη δική μου αναγέννηση», θα έλεγε αργότερα. Συνέχισε στο γαλλικό κολέγιο του Ιβενό μετά στο καθολικό κολέγιο Σεντ Κούθμπερτ όπου εκεί σε ένα παιχνίδι έχασε το μάτι του. Από τότε κλείστηκε στον εαυτό του. Σε ηλικία 19 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Για ένα χρονικό διάστημα έζησε κάτω από συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Οταν γνώρισε τον εκδότη Χένρι Γουότκιν βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Εκείνος του πρόσφερε δουλειά σε μια εφημερίδα κι αργότερα έφθασε να εργάζεται σε υψηλότερες θέσεις στην «Cincinnati Daily Enquirer». Το 1877 μετακόμισε στη Νέα Ορλεάνη για μια σειρά άρθρων και παρέμεινε εκεί για 10 χρόνια, μεταφράζοντας έργα ξένων λογοτεχνών. Απαυδισμένος με τα ήθη των δυτικών (θεωρήθηκε σκάνδαλο η σχέση του με μια κρεολή, είχε και την τραυματική εμπειρία των παιδικών του χρόνων), το 1889 βρέθηκε στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, ανταποκριτής του «Harper's Magazine».

Εκεί πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του (κάπου 14 χρόνια). Ασπάστηκε τον βουδισμό, παντρεύτηκε, πήρε την υπηκοότητα και άλλαξε το όνομά του σε Γιάκουμο Κοϊζούμι. Τον Δεκέμβριο του 1896, το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο τού προσέφερε την έδρα του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Τα άρθρα του, αλλά και τα βιβλία του, περιέγραφαν τη ζωή στην Ιαπωνία με τέτοιο τρόπο που από πολλούς θεωρούνται ως η πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση της γιαπωνέζικης κοινωνίας από ευρωπαίο συγγραφέα.
tanea.gr

Johann Wolfgang Goethe

Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ (αργότερα: φον) Γκαίτε (Johann Wolfgang Goethe, Φρανκφούρτη, 28 Αυγούστου 1749 - Βαϊμάρη, 22 Μαρτίου 1832) ήταν Γερμανός νομικός, ποιητής και πεζογράφος.

Η οικογένεια του ήταν μια από τις πιο εύπορες στη Φρανκφούρτη, προσφέροντάς του πολλές δυνατότητες μόρφωσης. Σε ηλικία 15 χρονών έγραψε τα πρώτα του ποιήματα, τα οποία στη συνέχεια κατέστρεψε. Το 1765 ξεκίνησε σπουδές Νομικής στη Λειψία κατόπιν επιθυμίας του πατέρα του. Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τις εικαστικές τέχνες. Στην Λειψία ήρθε σε επαφή με το έντονο ελληνικό στοιχείο της πόλης. Ως φίλος των Ελλήνων και της Ελλάδος αφιέρωσε πολλά έργα του στην Ελληνική Αρχαιότητα.

Το «και εγώ στην Αρκαδία» του παρερμηνεύτηκε αργότερα ως άγνοια της Ελλάδος, καθώς ποτέ δεν είχε επισκεφτεί την Αρκαδία. (Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία, διότι η Αρκαδία είχε εντελώς διαφορετική έννοια για τους ποιητές και καλλιτέχνες της εποχής της Αναγέννησης και του Μπαρόκ. Συμβόλιζε έναν εξιδανικευμένο τρόπο ζωής, όπου οι άνθρωποι ζουν απλά ως βοσκοί σε αρμονία με τη φύση και αφιερώνουν τον χρόνο τους στην ποίηση, τη μουσική, τον έρωτα, την ανεμελιά. Ο φανταστικός τόπος αυτός τοποθετείται στην ελληνική Αρκαδία. Η δε ανωτέρω φράση απαντάται για πρώτη φορά στα λατινικά σε έναν ζωγραφικό πίνακα^. )

Το 1769 αρρώστησε και επέστρεψε στη Φρανκφούρτη. Την ίδια περίοδο άρχισε να ανακαλύπτει μέσα του και τον πρωταγωνιστή του Φάουστ. Το 1770 ολοκλήρωσε τις σπουδές Νομικής και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα Ιατρικής, Χημείας και Βοτανικής. Επέστρεψε στη Φρανκφούρτη και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Το 1774, συγκλονισμένος από την αυτοκτονία ενός φίλου του, έγραψε Τα πάθη του νεαρού Βέρθερ, ένα μυθιστόρημα που λάτρεψε ο Ναπολέων και έγινε λάβαρο του ηθικού και πνευματικού κινήματος. Η Βαϊμάρη υπήρξε σημαντικός σταθμός στη σταδιοδρομία του Γκαίτε, καθώς είχε αναλάβει εκεί καθήκοντα Υπουργού του Δούκα. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Γκαίτε είναι το Ταξίδι στην Ιταλία, το οποίο έγραψε κατά τη διαμονή του στη νότια Ιταλία. Μέχρι το 1805 είχε στενή επαφή και φιλία με τον Σίλλερ και μια βαθιά φιλία αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο ανδρών. Το 1806 παντρεύτηκε την Κριστιάνε Βούλπιους, με την οποία είχε ήδη από το έτος 1789 ένα γιο. Ο Φάουστ, το δημιούργημα ολόκληρης της ζωής του, ολοκληρώθηκε με τον δεύτερο τόμο ένα χρόνο πριν το θάνατο του, το 1832 στη Βαϊμάρη.

• «Όποιος την ιστορία του την ίδια δεν ξέρει, το πώς και το γιατί εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, στης αμάθειας το σκοτάδι μένει και ζει μονάχα απ’ τη μια στην άλλη μέρα.»
• «Ο άνθρωπος καταλαβαίνει τον εαυτό του, όχι με τις σκέψεις, αλλά με τις πράξεις. Μόνο με την προσπάθεια καταλαβαίνει ο άνθρωπος την αξία του.»
• «Ο άνθρωπος κυβερνάει τις αισθήσεις του, ενώ το ζώο κυβερνιέται από αυτές.»
• «Το ταλέντο του ανθρώπου αναπτύσσεται μέσα στη μόνωση. Αλλά ο πραγματικός του χαρακτήρας διαπλάθεται μέσα στις τρικυμίες της ζωής.»
• «Αν με ρωτήσετε με ποιον μοιάζει αυτός εδώ ο λαός, θα σας απαντήσω: "Είναι ο ίδιος με όλους τους άλλους λαούς".»
• «Καθήκον έχει η κυβέρνηση, όχι να επιβάλει τη βία, μα να ανακουφίζει το λαό.»
• «Άριστη κυβέρνηση είναι εκείνη που μας διδάσκει πώς να κυβερνάμε τους εαυτούς μας.»
• «Δεν γνώρισα ποτέ κριτικό, που αναζητώντας με επιμονή τις ελλείψεις άλλων συγγραφέων και κατακρίνοντάς τους, δεν ήταν ο ίδιος ένοχος ακόμα μεγαλύτερων, σαν τον δήμιο που συνήθως είναι χειρότερος κακούργος από εκείνον, του οποίου εκτελεί την ποινή.»
• «Όποιος κατακρίνει ένα συγγραφέα πως είναι σκοτεινός, πρέπει πρώτα να κοιτάξει καλά μέσα του για να δει αν εκεί υπάρχει αρκετό φως. Στο σκοτάδι, και το πιο καθαρό γράψιμο δεν μπορεί να διαβαστεί.»
• «Ο συγγραφέας βιβλίου, το οποίο είμαι αρμόδιος να κρίνω, έχει να διδαχτεί πολλά από μένα.»
• «Η αμαρτία γράφει την ιστορία, η αρετή σιωπά.»
• «Ό,τι άριστο μπορεί να μας δώσει η ιστορία είναι ο ενθουσιασμός που διεγείρει τις ψυχές μας.»
• «Η ιστορία της επιστήμης είναι επιστήμη. Η ιστορία των ατόμων είναι ατομική ιστορία.»
• «Δεν είμαστε όλοι ίσοι και ούτε μπορούμε να είμαστε.»
• «Μπορούμε να προσφέρουμε πολλά για τα μεγάλα πράγματα, να κάνουμε όμως θυσίες για τα μικρά είναι κάτι που συναντιέται σπάνια.»
• «Ποιος μπορεί να πει ότι πιστεύει στο Θεό και ποιος τολμάει να πει πως δεν πιστεύει;»
• «Η ζωή είναι όμορφη, οποιαδήποτε κι αν είναι.»
• «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της αληθινής ευγένειας, από αυτή που στηρίζεται βαθιά σε ηθικές αρχές.»
• «Υπάρχει η ευγένεια της καρδιάς που μοιάζει με την αγάπη. Από αυτήν πηγάζει η αληθινή ευγένεια στις κοινωνικές σχέσεις.»
• «Ό,τι άριστο μπορεί να μας δώσει η ιστορία είναι ο ενθουσιασμός που ξεσηκώνει τις ψυχές μας.»

wikipedia και sansimera.gr

SUPETRAMP - breakfast in america

"Το Νόημα"

The Nymphs of Hindu Kush

Cesária Évora (γεν. 27 Αυγούστου 1941)

Η Σεζάρια Έβορα (Cesária Évora, προφορά στα πορτογαλικά: sɨˈzaɾiɐ ˈɛvuɾɐ) είναι διεθνώς γνωστή τραγουδίστρια από το Πράσινο Ακρωτήριο. Έχει το προσωνύμιο "ξυπόλητη ντίβα" εξαιτίας της προτίμησής της στο να τραγουδά χωρίς να φορά τα παπούτσια της. Το είδος της μουσικής που υπηρετεί ονομάζεται μόρνα.

Ο Ζοζέ ντα Σίλβα, ένας Γάλλος με καταγωγή από το Πράσινο Ακρωτήριο την έπεισε να μεταβεί στο Παρίσι, όπου ηχογράφησε το άλμπουμ La Diva Aux Pieds Nus (Η Ξυπόλητη Ντίβα) το 1988. Το τραγούδι "Sodade" ήταν η πρώτη της διεθνής επιτυχία και η πρώτη της επιτυχία στη Γαλλία που δεν ήταν στα γαλλικά. Αυτό σηματοδότησε την απαρχή της παγκόσμιας φήμης για την τραγουδίστρια από την Αφρική. Ο πορτογαλικός όρος saudade έχει περίπλοκη σημασία, που είναι δύσκολο να μεταφραστεί. Σημαίνει γενικά νοσταλγία, πόθο, λύπη και μετάνοια. Η έκφραση της "sodade" αποτελεί εσωτερικό στοιχείο στη μουσική του Πράσινου Ακρωτηρίου. Το άλμπουμ εκείνο επαινέθηκε από τους κριτικούς και με αυτό ξεκίνησε την καριέρα της, συνεχίνοντας με το άλμπουμ του 1992, Miss Perfumado, το οποίο σημείωσε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Έτσι, η τραγουδίστρια έγινε διεθνές αστέρι σε ηλικία 47 ετών.

Ο πρώην αρχηγός του συγκροτήματος Talking Heads Ντέιβιντ Μπερν έχει τραγουδήσει συχνά το τραγούδι της Έβορα "Ausencia" σε δεύτερη εκτέλεση σε συναυλίες του.

Χαϊλέ Σελασιέ Α'

Ο Χαϊλέ Σελασιέ A' (αμχ. ኃይለ፡ ሥላሴ, που σημαίνει «ισχύς, δύναμη της Αγίας Τριάδας», 23 Ιουλίου 1892 – 27 Αυγούστου 1975) υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας της Αιθιοπίας, από τις 2 Απριλίου 1930 έως τις 12 Σεπτεμβρίου 1974, που διακρίθηκε για την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας του. Εισήγαγε την Αιθιοπία στην Κοινωνία των Εθνών και στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ενώ υπήρξε επίσης πρωτεργάτης της ίδρυσης του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας το 1963. Το Σεπτέμβριο του 1974 ανατράπηκε από τους στρατιωτικούς, σε μια περίοδο που ο λιμός και τα αυξανόμενα επίπεδα ανεργίας αποτελούσαν κυρίαρχα προβλήματα της χώρας. Πέθανε τον Αύγουστο του 1975. Σύμφωνα με επίσημες πηγές, ο θάνατός του προήλθε από φυσικά αίτια, ωστόσο υπάρχουν ενδείξεις πως στραγγαλίστηκε με διαταγή της στρατιωτικής κυβέρνησης^.

Θεωρείται μεσσίας για το κίνημα του ρασταφαριανισμού. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ταφάρι Μακόνεν και γεννήθηκε στο χωριό Εδζέρσα Γκόρο, κοντά στο Χαράρ, γιος του κυβερνήτη της επαρχίας του Χαράρ.

Ο Χαϊλέ Σελασιέ χρηματοδότησε την ανακατασκευή του Νοσοκομείου Μαντζαβινάτειο στο Ληξούρι μετά τους σεισμούς του 1953.

wikipedia

Αφιέρωμα στη πορεία της μεγάλης γλύπτριας Άλεξ Μυλωνά πραγματοποιείται από το Δήμο Παξών.

Πότε: Έως Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011
Που: Πρώην Δημοτικό Σχολείο Λάκκας, Παξοί
Τι: "Άλεξ Μυλωνά". Αφιέρωμα στη μεγάλη γλύπτρια
Γιατί: Ο Δήμος Παξών και το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζουν την έκθεση "Άλεξ Μυλωνά": Τέχνη, όπως Ζωή". Όσοι βρεθούμε στο μικρό παράδεισο που ακούει στο όνομα των Παξών, ας μη χάσουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την καλλιτεχνική πορεία, από το 1955 έως και το 1996, της μεγάλης γλύπτριας που επαναπροσδιόρισε το υλικό του μετάλλου με το προσωπικό της καλλιτεχνικό ιδίωμα και την εκφραστική της αυτονομία.


http://www.artxpress.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=513%3Aa&catid=12%3A2010-11-30-17-27-03&Itemid=9&lang=el

Ιλιάδα

σε μετάφραση Δημήτρη Μαρωνίτη

Διαβάζουν ο Δημήτρης Μαρωνίτης

και η Λυδία Φωτοπούλου

 

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου, 21.00 μμ

Πληροφορίες: Φεστιβάλ Μαρώνειας – Σαπών 2011

Τηλ. 25333.50040 – 41 – 42

 Kemas2011@gmail.com

Η μαγεία του Ομηρικού λόγου με όχημα τη μετάφραση του Δημήτρη Ν. Μαρωνίτη μέσα στο αρχαίο θέατρο της Μαρώνειας θα σφραγίσει την πρώτη συνεργασία του Μεγάρου Μουσικής με την κίνηση πολιτών ‘Διάζωμα’. Ο κορυφαίος έλληνας φιλόλογος την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου στις 9 το βράδυ, διαβάζει  αποσπάσματα από τη νέα μετάφραση της Ιλιάδας που φέρει την υπογραφή του. Μαζί του μια από σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της, η Λυδία Φωτοπούλου.

Η σκηνοθεσία είναι του Θοδωρή Γκόνη, συμμετέχουν οι μουσικοί Βαγγέλης Κοντόπουλος(κοντραμπάσο) και Τάσος Καπζάλλας(πνευστά). 

Το μεγαλύτερο πολιτιστικό κέντρο της χώρας ανοίγεται στην πόλη, την Ελλάδα και τον κόσμο. Στο κατώφλι των 21 χρόνων λειτουργίας του, το Μέγαρο εγκαινιάζει την νέα καλλιτεχνική του περίοδο με τρία ‘ταξίδια’ σε ισάριθμα αρχαία θέατρα της χώρας. Συνεργάζεται με τον Σταύρο Μπένο, τον Πρόεδρο  του πολιτιστικού, μη κερδοσκοπικού σωματείου, «Διάζωμα» και ‘ταξιδεύει’ στη Μαρώνεια (στο πλαίσιο και σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Μαρώνειας και Σαπών 2011) την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου, στο Ωδείο της Μεσσήνης (23/9) και το Ωδείο της Κω(28/9).

Νησί του Πάσχα

Το Νησί του Πάσχα, στα ισπανικά Isla de Pascua και επίσης Ράπα Νούι στην ομώνυμη τοπική γλώσσα, είναι νησί της Πολυνησίας που βρίσκεται στον Ειρηνικό και είναι επαρχία της Χιλής. Έχει έκταση 163 km² και πληθυσμό περίπου 2.270 κατοίκους στην απογραφή του 2002, δηλαδή αύξηση 43.1% (834) από την αντίστοιχη απογραφή του 1982. Θεωρείται το πλέον απομονωμένο νησί στον κόσμο. Ο γηγενής πληθυσμός αναφέρεται στο νησί ως Ραπανούι και οι Χιλιανοί ως Isla de Pascua. Το όνομα νησί του Πάσχα οφείλεται στον Ολλανδό θαλασσοπόρο Γιάκομπ Ρόγκεβεν, ο οποίος έφτασε εκεί το Πάσχα του 1722.

Το νησί παρουσιάζει αρχαιολογικό ενδιαφέρον, εξαιτίας της ύπαρξης των μνημειακών διαστάσεων λαξευμένων μορφών, των ταφικών της μνημείων, κτηρίων και μνημείων που αποδίδονται σε γηγενείς αρχαιότερων εποχών. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν τα γιγάντια λίθινα αγάλματα ή μοάι, ύψους και 10m, πολλά από τα οποία είναι ημιτελή. Τα αρχαιότερα αγάλματα χρονολογούνται στον 8ο αι. Το 1995 η UNESCO χαρακτήρισε την περιοχή (Εθνικό Πάρκο Ράπα Νούι) ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Είναι ασαφές γιατί οι κάτοικοι του νησιού του Πάσχα κατασκεύαζαν αγάλματα σε τέτοιο μεγάλο βαθμό. Το πως κατασκευάζονταν, είναι σχεδόν γνωστό. Κάθε άγαλμα φτιαχνότανε στο λατομείο. Η μαλακή ηφαιστειακή τέφρα ήταν τέλειο υλικό για τη γλυπτική αγαλμάτων. Χρησιμοποιούσανε μία σκληρότερη ηφαιστειακή πέτρα, για να σκαλίσουν το άγαλμα στον βράχο. Τελικά όταν ένα άγαλμα τελείωνε, αποκόπτονταν από τον βράχο και το μετακινούσανε προσεκτικά χρησιμοποιώντας τους γιγαντιαίους κορμούς των φοινίκων για να τα κυλούνε στο έδαφος. Στοιχείο της δυσκολίας της μετακίνησης των αγαλμάτων, είναι τα κατά μήκος των αρχαίων μονοπατιών σπασμένα και εγκαταλελειμμένα αγάλματα.

Αν ρωτήσετε τους σημερινούς κατοίκους του νησιού, σχετικά με την ονομασία των αγαλμάτων, θα σας απαντήσουν ότι στην γλώσσα τους τα ονομάζουν: mata kita rane. Για να βρείτε ποιο είναι το περίεργο της υπόθεσης, εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να δείτε τι ομοιότητες έχει αυτή η ονομασία, με την ελληνική φράση: Μάτια κοιτάνε ουρανό. Δηλαδή: Τα μάτια που κοιτάνε τον ουρανό.

Οι πρώτοι σύγχρονοι άποικοι όταν ανακάλυψαν το νησί, αναρωτήθηκαν πώς κάποιος θα μπορούσε να έχει επιζήσει σε μια τέτοια περιοχή χωρίς ούτε ένα δέντρο. Πράγματι, αυτό ήταν ένα μυστήριο έως ότου τα πρόσφατα δείγματα που λήφθηκαν από τους κρατήρες, έδειξαν ότι το νησί ήταν δασώδες με γιγαντιαίους φοίνικες, οι οποίοι τώρα έχουν εκλείψει. Τα δέντρα κόπηκαν για ξυλεία, για τα σπίτια, για φωτιά, και τελικά για κυλίνδρους και μοχλούς για να κινήσουν τα αγάλματα. Με την απώλεια των δασών, το έδαφος άρχισε να διαβρώνεται. Οι καλλιέργειες άρχισαν να αποτυγχάνουν και οι κάτοικοι ξεκίνησαν έναν εμφύλιο πόλεμο για τα λιγοστά αγαθά που έμειναν. Πιθανόν οι νικητές να έτρωγαν τους νεκρούς εχθρούς τους για να κερδίσουν δύναμη, τα κόκαλα που βρίσκονται στο νησί φανερώνουν τα στοιχεία αυτού του κανιβαλισμού. Ο πολιτισμός και η κοινότητες του νησιού, που είχαν αναπτυχθεί επί 300 συνεχόμενα χρόνια, κατέρρευσαν. Δεν υπήρχε κανένα ξύλο στο νησί για να φτιάξουν βάρκες διαφυγής. Οι λίγοι επιζώντες του εμφύλιου πολέμου, άρχισαν να παίρνουν τα απομεινάρια του πολιτισμού τους και να δραπετεύουν. Ένα πράγμα άφησαν πίσω, τα αγάλματα.

http://www.mistiria.com/ancienthistory/easterisland.html και wikipedia

Μάτσου Πίτσου, η χαμένη πόλη των Ίνκας

Το Μάτσου Πίτσου (στη γλώσσα Κέτσουα σημαίνει «αρχαίο βουνό»), βρίσκεται σε υψόμετρο 2430 μέτρων στις περουβιανές Άνδεις. Η δυσπρόσιτη θέση του Μάτσου Πίτσου έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι ήταν το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας, στον αγώνα τους εναντίον των Ισπανών.
Ωστόσο, παρόλο που οι ακραίες καιρικές και κλιματολογικές συνθήκες δεν είναι χαρακτηριστικό της περιοχής, σε σύγκριση πάντα με το γενικό σύνολο των κορυφογραμμών των Άνδεων, η ανθρώπινη κατοίκηση για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πόλη Μάτσου Πίτσου, δεν είναι εφικτή. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι αρχαιολόγοι δεν δέχτηκαν ότι αυτή η πόλη αποτέλεσε το τελευταίο καταφύγιο των Ίνκας στη διάρκεια της Ισπανικής κατάκτησης.

 Η πόλη ανακαλύφθηκε το 1911, στις 24 Ιουλίου, από τον Αμερικανό ιστορικό και αρχαιολόγο Χίραμ Μπίνγκαμ. Σήμερα πολλές εργασίες αναπαλαίωσης και αποκατάστασης έχουν μετατρέψει το χώρο σε ένα πολύ καλά διατηρημένο αρχαιολογικό μνημείο.Το Μάτσου Πίτσου κηρύχθηκε ως περουβιανό ιστορικό άδυτο το 1981 από τη κυβέρνηση του Περού και από την ΟΥΝΕΣΚΟ (UNESCO) ως Περιοχή Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 1983. Είναι επίσης ένα από τα Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου από τις 7 Ιουλίου του 2007.

http://perierga.gr/2011/07/

Οι νύμφες του Μεγαλέξανδρου

Σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ετσι ξεχωρίζουν οι γυναίκες της φυλής των Καλάσα (όπως είναι η σωστή προφορά αυτών που συνήθως ονομάζουμε Καλάς). Γιατί είναι οι μόνες ελεύθερες και ανεξάρτητες γυναίκες, διατηρώντας τις ρίζες της φυλής τους ανάμεσα σε εκατομμύρια γυναίκες μουσουλμάνες που ζουν γύρω τους. Και γι' αυτό τον λόγο έγιναν ντοκιμαντέρ.

Ζουν σε τρεις στενές κοιλάδες, στο Βορειοδυτικό Πακιστάν. Με όπλο τη γεωγραφική τους απομόνωση κατάφεραν να διατηρήσουν τη θρησκεία τους, τα έθιμα και τον πολιτισμό τους. Στα βουνά του Ινδοκαύκασου - ή Χίντου Κους (Hindu Kush) - μια νησίδα 4.000 ατόμων «διαφορετικών», μέσα σε μια χώρα με 165 εκατομμύρια μουσουλμάνους, βαδίζει, ιδίως χάρη στις γυναίκες της, σε έναν δικό της, αρχέγονο δρόμο.

Η φυλή των Καλάσα είναι πολυθεϊστική: πιστεύει σε θεούς - ανάμεσά τους ο Δίας και η Εστία -, νύμφες και ξωτικά. Μετρά τον χρόνο με δικό της τρόπο. Οι εποχές ορίζονται από τη φύση και τις φάσεις του φεγγαριού και οι εναλλαγές τους γιορτάζονται αναλόγως. Τα χαρακτηριστικά τους είναι εκείνα της ινδοευρωπαϊκής φυλής. Από εκεί προέρχεται και ο θρύλος ότι ενδεχομένως οι ανοιχτόχρωμοι Καλάσα να είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Περήφανη φυλή, ξεχωριστή, αυτόνομη. Σε μια χώρα όπου οι γυναίκες καλύπτουν τα πρόσωπά τους, απαγορεύεται να κυκλοφορούν ακάλυπτες και χωρίς συνοδεία του συζύγου ή άλλου συγγενικού προσώπου, οι γυναίκες των Καλάσα μοιάζουν ουρανοκατέβατες. Γιατί έχουν ακάλυπτο κεφάλι το οποίο κοσμούν με ένα πολύχρωμο καπέλο, φορούν πολύχρωμα φουστάνια και περιδέραια, κυκλοφορούν μόνες και με ακάλυπτο πρόσωπο. Είναι ανεξάρτητες και πολύ πιο ελεύθερες από ό,τι φανταζόμαστε εμείς στη Δύση.

Αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής κέντρισε την περιέργεια της σκηνοθέτιδος Αννέτας Παπαθανασίου. Η γνωριμία της με τον Θανάση Λερούνη, τον πρόεδρο της ΜΚΟ «Ελληνες Εθελοντές» (Hellenic Aid) και τη συνεργάτιδά του, Πίτσας Δρογκάρη, ήταν καθοριστική.

Το σπουδαίο αναπτυξιακό - εκπαιδευτικό έργο του Λερούνη (έχει δημιουργήσει για τους Καλάσα σχολείο, μουσείο, ενώ έκανε την πρώτη γραπτή αποτύπωση της μέχρι τώρα προφορικής γλώσσας τους), ο οποίος είχε εγκατασταθεί στην περιοχή, ήταν το κίνητρο.

Και η γνωριμία της μαζί του το «εισιτήριό» της για τη χώρα των Καλάσα και αφορμή για τις «Νύμφες του Hindu Kush», το ντοκιμαντέρ (συμπαραγωγή ΕΡΤ - Modiano AE) με θέμα τις δυναμικές γυναίκες της φυλής και με κεντρική ηρωίδα τη Σασίμ, την πρώτη Καλάσα που σπούδασε στο πανεπιστήμιο (με τη συμβολή του προέδρου της ΜΚΟ).

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4651312

Claude Debussy (γεν. 22 Αυγούστου 1862)

Η μουσική του Ντεμπυσσύ περιγράφηκε ως «ιμπρεσιονιστική» από τους συγχρόνους του, χαρακτηρισμό που ο ίδιος είχε αρνηθεί επίμονα. Ο χαρακτηρισμός αυτός έχει λίγο ως πολύ επικρατήσει σήμερα, υπάρχει όμως ακόμα η συζήτηση για το αν θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως περιγραφή μουσικού κινήματος ή απλώς ως χαρακτηρισμός μόνο για κάποια έργα του Ντεμπυσσύ. Γενικά, ως εκφάνσεις του ιμπρεσιονισμού στην μουσική του Ντεμπυσσύ θεωρούνται οι τονικές ασάφειες και η «θόλωση» της αρμονίας με τη χρήση των κλιμάκων και των συνηχήσεων που περιγράφηκαν παραπάνω, αλλά και οι ηχητικές «σκιάσεις» που προκαλούνται από τις ενορχηστρωτικούς και εκφραστικούς χειρισμούς.

Όσοι υποστηρίζουν τον χαρακτηρισμό του «ιμπρεσιονιστή» για τον Ντεμπυσσύ, προβάλλουν επιπλέον το επιχείρημα ότι στόχος της μουσικής του είναι να προκαλέσει συνειρμικές «εντυπώσεις και ειδικούς φωτισμούς», σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Ντεμπυσσύ, αποδίδοντας περισσότερο μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, παρά συγκεκριμένα συναισθήματα, ιδέες ή κάποια άλλο εξωμουσικό περιεχόμενο. Αυτό είναι που διαφοροποιεί επίσης τη μουσική του από την προγραμματική μουσική ρομαντικών συνθετών όπως ο Μπερλιόζ και ο Λιστ, αλλά και από τα εξπρεσιονιστικά έργα συνθετών όπως ο Ρίχαρντ Στράους και ο Άρνολντ Σαίνμπεργκ. Η χρήση τίτλων στα έργα του Ντεμπυσσύ, αν και είχε οδηγήσει πολλούς μουσικοκριτικούς να ονομάσουν τα ορχηστρικά του έργα «συμφωνικά ποιήματα», δεν είχε ως κύριο στόχο να εκφράσει κάποιο πρόγραμμα ή κάποια εξωμουσική ιδέα. Ενδεικτική είναι η τοποθέτηση τίτλων τέλους με αποσιωπητικά στα Πρελούδια, αντί αρχικών τίτλων, κάτι που υποδεικνύει έμμεσα ότι στόχος του δεν ήταν να εκφράσει μια κατάσταση που αντιστοιχεί στον τίτλο, αλλά μία απροσδιόριστη εντύπωση που υπονοείται από αυτόν.

Άλλοι προτιμούν τη σύνδεση της μουσικής του Ντεμπυσσύ με το κίνημα του γαλλικού συμβολισμού, θεωρώντας έναν τέτοιο παραλληλισμό περισσότερο βάσιμο, δεδομένου ότι και ο ίδιος ο Ντεμπυσσύ ανήκε στον κύκλο του Μαλαρμέ, εμπνεύστηκε από τον γαλλικό συμβολισμό και μελοποίησε πολλά ποιήματα συμβολιστών ποιητών, από τον Μπωντλαίρ μέχρι τον Βερλαίν. Η έμπνευση του Ντεμπυσσύ από το ποίημα Το απομεσήμερο ενός φαύνου του Μαλαρμέ και η προσθήκη της λέξης «Πρελούδιο» στον τίτλο του αντίστοιχου ορχηστρικού του έργο, φανερώνει αυτήν ακριβώς την έμφαση στο φαντασιακό και ονειρικό στοιχείο του συμβολισμού, καθώς και τη διαφοροποίηση από την προγραμματική μουσική που αναφέρθηκε παραπάνω. Χαρακτηρισικό δείγμα συμμετοχής του Ντεμπυσσύ στο κίνημα του συμβολισμού θεωρείται επίσης η μοναδική ολοκληρωμένη του όπερα («λυρικό δράμα») Πελλέας και Μελισσάνθη, βασισμένη στο το ομώνυμο θεατρικό έργο του Μωρίς Μαίτερλινκ.

"Συλλογή Θεσσαλονικέων Καλλιτεχνών -3 Γενιές"

Συνεχίζεται στην Κάζα Μπιάνκα η έκθεση με τίτλο "Συλλογή Θεσσαλονικέων Καλλιτεχνών-3 Γενιές", η οποία αποτελεί μέρος της μόνιμης συλλογής της, έως τις 2 Σεπτεμβρίου, από τη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης.

---

 

Έργα τέχνης ιδιαίτερης καλλιτεχνικής και Ιστορικής αξίας των Π.Ρέγκου, Ν.Φωτάκη, Δ.Βιτσώρη, Γ.Σβορώνου, Χρ.Λεφάκη, Σ.Ζερβόπουλου, Κ.Νάτση, Ι.Μανωλεδάκη, Λ.Βενετούλια, Π.Παπανάκου, Ν.Σαχίνη, Μπ.Ζαφειριάδη, Λ.Χρηστίδου, Γ.Λαζόγκα, κ.α., θα έχουν την δυνατότητα να απολαύσουν οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της πόλης.

Οι ημέρες και ώρες λειτουργίας της έκθεσης:

Τρίτη-Παρασκευή 10:00-14:00 & 18:00-21:00

Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα κλειστά

http://www.thessaloniki.gr/portal/page/portal/DioikitikesYpiresies/PolitistikesYpiresies/3-genies-kallitechnes-2011

Γιάννης Μετζικώφ: Χάζευα επί ώρες το πανωφόρι ενός ζητιάνου

• Ο Γιάννης Μετζικώφ έχει τη δύναμη ενός μάγου. «Μάγο των ψευδαισθήσεων» τον αποκαλεί κι η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, η οποία τον γνωρίζει από τα πρώτα του βήματα, την εποχή που ήταν αριστούχος μαθητής της στην Καλών Τεχνών.

Ο Γιάννης Μετζικώφ στο μαγικό «βασίλειό» του. Εκεί όπου ο χρόνος σταματά… Ο Μετζικώφ μπορεί να μεταμορφώσει ένα σπασμένο ασημένιο καθρέφτη σε εξωτικό κόσμημα κεφαλής και κουκούτσια ελιάς σε ένθετα ρινίσματα… χρυσού στο βαρύτιμο φόρεμα μιας τραγικής βασίλισσας.
Στέκεται πάνω από κάθε ένα ένδυμα ξεχωριστά, ακούραστος, ώρες ατέλειωτες, όχι μόνο κατά τη διάρκεια που ράβεται και το προβάρουν οι ηθοποιοί, οι χορευτές ή οι λυρικοί τραγουδιστές, αλλά και τη στιγμή που το κοστούμι πρόκειται να πηδήσει στα φώτα της σκηνής για την παρθενική συνάντησή του με το κοινό. Και τότε ακόμη μπορεί να του προσθέσει μια τελευταία πινελιά, μια ακόμη βελονιά. Ο ίδιος. Με τα χέρια του.
Εχει ήδη -πάντοτε- προηγηθεί ένα ολόκληρο «ταξίδι» απ’ τα «ρετιρέ» ώς τα «υπόγεια» των υφασματέμπορων της Αθήνας. Ολοι τον γνωρίζουν. Και κατεβάζουν «βροχή» τα υφασμάτινα τόπια, τα οποία ο Γιάννης Μετζικώφ ψηλαφεί τρυφερά. «Πόσος κόπος!» λέει σήμερα. «Γολγοθάδες, ώρες επί ωρών. Τους ξεχνάς, όμως, μετά».

Από τα αντικείμενα που κατασκευάζουν οι άνθρωποι, τι προτιμάτε;
«Οτιδήποτε φτιάχνεται για να φορεθεί. Κάποτε είχα συναντήσει σε μια ισλαμική χώρα ένα ζητιάνο, ο οποίος είχε βάλει τόσες πολλές βελονιές, προκειμένου να συγκρατήσει τα καταρρέοντα τμήματα των υφαδιών του πανωφοριού του, που είχε φτιάξει, χωρίς να το γνωρίζει, ένα παλίμψηστο από χιλιάδες αγγίγματα. Είχε μετατρέψει το πανωφόρι σε ένα ιερό αντικείμενο, το οποίο είχε αποφασίσει να τον συντροφεύει μέχρι την τελευταία του στιγμή… Καθόμουν και τον χάζευα»

 Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

 http://praticabile.wordpress.com

Η ιστορία ενός κτιρίου (1912 - 1997) στη Θεσσαλονίκη

Η Casa Bianca κτίστηκε το 1912 από τον Dino Fernandez - Diaz σε οικόπεδο που είχε αγοράσει το 1911 στη συνοικία των Εξοχών, κοντά στην Αποθήκη των τραμ.

Ο Dino Fernandez ήταν ιταλός υπήκοος και επίλεκτο μέλος της εβραϊκής κοινότητας της πόλης. Το 1893, σε συνεργασία με τον οίκο Misrachi, είχε ιδρύσει το Ζυθοποιείο Όλυμπος στην περιοχή των Σφαγείων, στις εγκαταστάσεις του σημερινού εργοστασίου ΦΙΞ.

Η εξοχική έπαυλη των Fernandez – Diaz κτίστηκε σε σχέδια του ιταλού μηχανικού Piero Arrigoni και ονομάστηκε Casa Bianca από το όνομα της συζύγου του Dino Fernandez, Blanche (Bianca) Meyer.

Ο Dino και η Bianca απέκτησαν τρία παιδιά, την Aline, τη Nina και τον Pierre. Στενά συνδεδεμένο με  την ιστορία του κτιρίου είναι το ειδύλλιο της κόρης του Dino, Aline Fernandez με τον έλληνα αξιωματικό Σπύρο Αλιμπέρτη.

Ο Σπύρος Αλιμπέρτης, επιμελητής του Αστεροσκοπείου Αθηνών, βρέθηκε στη Θεσσαλ­νίκη το 1912, ως υπασπιστής του διοικητή της 7ης Μεραρχίας του ελληνικού στρατού. Η τυχαία γνωριμία του με την Aline Fernandez στάθηκε η απαρχή μιας ρομαντικής ιστορίας που συγκλόνισε την πόλη και αποτέλεσε το θέμα μιας εκτεταμένης αρθρογραφίας στον τύπο της εποχής αλλά και σε μεταγενέστερες διηγήσεις.

Η συντηρητική κοινωνία του 1912 δεν συνηγορούσε υπέρ ενός τέτοιου γάμου, μεταξύ μιας εβραίας και ενός χριστιανού, με αποτέλεσμα την εκούσια απαγωγή της Aline από τον Σπύρο Αλιμπέρτη και την τέλεση του γάμου τους στην Αθήνα την άνοιξη του 1914. Στη συνέχεια όμως ο Dino Fernandez έδωσε την συγκατάθεση του και το ζεύγος επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκε στο πατρικό σπίτι της Aline.

Το 1934 πεθαίνει η Blanche στο Παρίσι και το 1943 εκτελούνται από τους Γερμανούς ο  Dino και ο γιος του Pierre στη Meina της Ιταλίας. Εκεί είχαν καταφύγει, μαζί με άλλους ιταλικής υπηκοότητας εβραίους της πόλης, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν την αποστολή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο διάστημα της Κατοχής το κτίριο επιτάχθηκε από τους Ιταλούς, και αργότερα από τους Γερμανούς, ενώ ο όροφος του χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία από τον Ιταλό πρόξενο. Αργότερα, κατά την περίοδο 1964 - 1967, ο όροφος ενοικιάστηκε σε ιδιωτικό δημοτικό σχολείο.

Ο Σπύρος και η Aline Αλιμπέρτη συνέχιζαν να κατοικούν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα στο κτίριο, όπου και πέθαναν με μικρή χρονική διαφορά το 1965.

Μετά τον θάνατο της Aline η Casa Bianca πε­ριέρχεται στην αδελφή της Nina Dervieux de Varez που ζούσε στο Παρίσι, η οποία πούλησε το κτίσμα στους Ν. και Γ.Τριάρχου και στη Σουζάνα Σολομών Μαλλάχ.

Το 1976 κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο και από τότε χρονολογείται η τμηματική καταστροφή του κτιρίου με στόχο τον αποχαρακτηρισμό του και την τελική κατεδάφιση του.

Το 1990, μετά από σειρά μέτρων με στόχο τη διάσωση του κτιρίου και του περιβάλλοντα χώρου του, η Casa Bianca περιέρχεται στον Δήμο Θεσσαλονίκης, ο οποίος προχωρά στην ανάθεση σύνταξης ειδικής μελέτης αποκατάστασης κατ στη συνέχεια στην υποδειγματική αναστήλωση του κυρίου.

http://www.thessaloniki.gr/portal/page/portal/DioikitikesYpiresies/PolitistikesYpiresies/DnsiPolitismou/TmimaPinakothikis/CasaBianca

Πέθανε ο Νίκος Θέμελης

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα το απόγευμα ο συγγραφέας και πολιτικός Νίκος Θέμελης σε ηλικία 64 ετών, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947 και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου, στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία σε θέματα Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Από το 1981 υπήρξε στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, σε όλη τη μετέπειτα πολιτική του πορεία - στα υπουργεία Γεωργίας, Εθνικής Οικονομίας, Παιδείας, Βιομηχανίας και τέλος στο Μέγαρο Μαξίμου κατά τη θητεία του ως πρωθυπουργού (1996-2004).
Εργάστηκε επίσης στην Αγροτική Τράπεζα, στο υπουργείο Οικονομικών και στη Νομική Υπηρεσία του συμβουλίου υπουργών στις Βρυξέλλες.
Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε το 1998. Έγραψε αρκετά μυθιστορήματα («η αναζήτηση» 1998, «η ανατροπή» 2000, «η αναλαμπή» 2003, «για μια συντροφιά ανάμεσά μας» 2005, «μια ζωή, δυό ζωές» 2007, «οι αλήθειες των άλλων» 2008 και «η συμφωνία των ονείρων» 2010) με αναφορές στον ελληνισμό των  τελευταίων τριών αιώνων, τόσο στον χώρο της διασποράς όσο και στον χώρο της αναδυόμενης νεοελληνικής αστικής τάξης. Κάποια από τα βιβλία του μάλιστα μεταφράστηκαν στα γερμανικά, τα ιταλικά, τα ρουμανικά και τα τουρκικά.
Το 2000 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, με το Βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού "Διαβάζω" για το μυθιστόρημά του "η ανατροπή" και με το βραβείο "πρωτοποριακής δημιουργίας - Γιάννος Κρανιδιώτης" στη Λευκωσία το 2009.

 http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=303222

Η συμφωνία των ονείρων- Νίκος Θέμελης

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
«Για την εμφύλια σύρραξη... είχε απαγορέψει στο σπίτι κάθε κουβέντα»

«Η γιαγιά Μαριάνθη πίστευε στα όνειρα. Στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι της είχε εκτός από την Αγία Γραφή και το Πηδάλιον, τον Προφητικό Ονειροκρίτη του Παζίνη. Ζούσε με τα νοήματα και τις αμφισημίες τους, στα σύμβολα, τα προμηνύματα και τα απόνερά τους. Μονολογούσε σιωπηλά ψάχνοντάς τα, ψηλαφώντας και θρυψαλιάζοντάς τα. Τα έξανε επίμονα με τα νύχια του μυαλού της, λες και ήτανε μαινάδα μπροστά σε αινιγματικές κατάλευκες δαντέλες ή μαύρα αποτρόπαια τούλια που έκρυβαν την αλήθεια...».

«Για την εμφύλια σύρραξη που συγκλόνιζε τη μεταπολεμική Ελλάδα έτσι κι αλλιώς είχε απαγορέψει στο σπίτι της κάθε κουβέντα... Καθόταν αγέρωχη και αδιαμφισβήτητη στον πιο ψηλό θρόνο της οικογενειακής εστίας, την σέβονταν πειθήνια, παιδιά, γαμπροί και νύφες. Ιδίως μετά τον αδόκητο θάνατο του παππού, χωρίς περιέργως κάποιο όνειρο να έχει δώσει μέχρι τότε έναν οιωνό, κάποιο σημάδι, προς μεγάλη έκπληξη όχι μόνο της γιαγιάς αλλά και όλης της οικογένειας».

«Στο σπιτικό της, στις συνήθειες και στον τρόπο της ζωής τους, τίποτα δεν μαρτυρούσε τα πλούτη και τα αγαθά της... Εβδομάδες πριν έρθει το κακό που σημάδεψε τον Νοέμβριο του ’43 την οικογένεια, η γιαγιά Μαριάνθη μούσκεμα στον ίδρο και αναμαλλιασμένη πετάχτηκε κάποια χαράματα από τον ύπνο της τραβώντας βίαια τα κορδονάκια του νυχτικού γύρω από το λαιμό της για να αναπνεύσει».

«...Η οικογένεια είχε υιοθετήσει την εκδοχή του Αγη, μια και η προνομιακή μεταχείριση που επεφύλασσε πάντα εκείνη για τον πρωτότοκό της του έδινε παραπάνω κύρος. Ο Στέλιος που ζούσε με εντολή της μόνος στο πατρικό της και φρόντιζε τα πάνω κτήματα, τα ζωντανά τους και διατηρούσε ένα αξιοζήλευτο τυροκομείο, σύμφωνα με την άποψη του αδερφού του, είχε λωλιάσει και τροφοδοτούσε απροκάλυπτα τους αντάρτες που έκαναν αντίσταση στον κατακτητή. Ηταν γνωστό στους πάντες, ισχυριζόταν στη διαπασών ο Αγης». «Ο Στέλιος έγινε μπουχός -στα κτήματα, στο μοναστήρι;- κατάφερε πάντως να γλιτώσει... Είχε εξαφανιστεί, όπως και δυο τρεις άλλοι, όταν είδαν τις μοτοσικλέτες των Γερμανών να ανηφορίζουν».

«Είμαι ο αδερφός της Θεοδώρας, μ’ ακούς; Ο Στέλιος ο αδικοπεταμένος... Ο παπα-Μιχάλης άφωνος, σαν μαύρο σκιάχτρο, αφέθηκε παραδομένος στα δυνατά του χέρια. Υψωσε αργά τα δικά του πίσω από του κουνιάδου του την πλάτη κι ανταποκρίθηκε ψηλαφώντας και αγκαλιάζοντας διστακτικά τα αποτρόπαια όργανα του ολέθρου και του θανάτου».

«Είπαν στον Αγη, λέω είπαν, εγώ δεν τα πιστεύω, είπαν που λες... ότι ο Λουκάς θα ψηφίσει τον Πλαστήρα!... Η Nίκη έπεσε από τα σύννεφα. Δεν φανταζόταν ότι αυτό θα μπορούσε να την απασχολεί όταν η κόρη της ήταν σε τέτοιο χάλι. Αποφάσισε αυτοστιγμεί να μην υπεκφύγει. Κούνησε το κεφάλι της ξεκάθαρα καταφατικά... ...Χάσου από τα μάτια μου, να μη σε βλέπω!...».

«Οι έρευνες των Αρχών δεν οδήγησαν πουθενά και αυτό ήταν καλοδεχούμενο για τη Μυρσίνη, τον κυρ Βασίλη, τον Καπετάνιο, ακόμη και για την παρέα του πατέρα της στο καφενείο, που επισφράγισε τις αναπάντεχες εξελίξεις σημειώνοντας λακωνικά αλλά και με νόημα: "Και επί γης δικαιοσύνη"...».

http://www.gynaikesapopseis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=246:themelis&catid=24:vivlio&Itemid=31

Χαλίλ ΓΚΙΜΠΡΑΝ-Για τα παιδιά

Kαι μια γυναίκα που βαστούσε ένα μωρό στην

αγκαλιά της είπε: Μίλησε μας για τα παιδιά.

Και είπε αυτός (ο προφήτης):

Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής

για τον εαυτό της.

Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας

αλλά δεν προέρχονται από εσάς

και παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.

Mπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας

όχι όμως τις σκέψεις σας

Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.

Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους

όχι όμως την ψυχή τους.

Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο

που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε

ούτε καν στα όνειρά σας.

Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε

μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν.

Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω

ούτε μένει στο χτες.

Eίστε τα τόξα απ’ τα οποία τινάζονται

σαν ζωντανές σαϊτες τα παιδιά σας.

Ο τοξότης βλέπει στόχο στη γραμμή του Απείρου

και σας λυγίζει με τη δύναμή Του ώστε οι σαϊτες Του

να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά.

Δεχτείτε το λύγισμά σας στα χέρια Του με χαρά.

γιατί αυτός, όπως αγαπά τη σαϊτα που εκτοξεύεται

αγαπά και τόξο που είναι σταθερό

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο προφήτης, εκδ. Printa