Αλήθεια σκεφτήκατε ποτέ πόσα κοινά μπορούν να έχουν μεταξύ τους το κρασί και η μουσική;
Και τα δύο σου προσφέρουν ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που περνά από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς και εκφράζεται με διαφορετικά ύφη και χαρακτήρα.
Ποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει ήχους από την λατινική Αμερική από τους ήχους μιας ροκ μπάντας; Ποιος δεν μπορεί αντίστοιχα να ξεχωρίσει τα εκρηκτικά αρώματα ενός Νεοζηλανδέζικου Sauvignon Blanc από τα διακριτικά αρώματα ενός φινετσάτου Pouilly-Fumé από τον Λίγηρα;
Είναι ανεξάντλητες οι παραλλαγές τους πάνω στο ίδιο θέμα και καθεμία απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό με αποτέλεσμα να υπάρχει τεράστια γκάμα ύφους ιδιαίτερα με προϊόντα ευρείας κατανάλωσης και στις δύο περιπτώσεις.
Γνωρίζετε όλοι, υποθέτω το summertime, ένα jazz στάνταρ που γράφτηκε ως άρια για την όπερα Porgy And Bess του 1935 και είναι ένα από τα πιο πολυδιασκευασμένα τραγούδια όλων των εποχών. Στο τραγούδι αυτό φαντάζομαι είναι ευδιάκριτες οι διαφορές των εκτελέσεων από την «πρώτη κυρία του τραγουδιού» Ella Fitzgerald η από τον πρωτεργάτη της soul Sam Cooke, την εκδοχή του Billy Stewart με το χαρακτηριστικό του scat style, και την πιο πρόσφατη ερμηνεία απ’ όλες τις προηγούμενες από την R & B τραγουδίστρια και συγγραφέα –και νικήτρια του Βρετανικού X Factor-Leona Lewis. Και για να ευλογάμε και τα γένια μας στη λίστα των πιο πολυδιασκευασμένων τραγουδιών στον κόσμο βρίσκονται και «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζηδάκη. Φανταστείτε την έκπληξη μου, και τη συγκίνηση, όταν κατά τη διάρκεια γεύματος στο Floridita στην Αβάνα στην Κούβα άκουσα την ορχήστρα να παίζει τα παιδιά του Πειραιά.
Αντίστοιχα αν πάρουμε μια πολυφυτεμένη παγκοσμίως ποικιλία σταφυλιών, με τη μεγαλύτερη φήμη για την παραγωγή ερυθρού οίνου, το Cabernet Sauvignon, και αντιπαραθέσουμε παραδοσιακά δείγματα της ποικιλίας από το Μπορντό με Νεοκοσμίτικα δείγματα ( πχ Αυστραλία), πιστεύω ελάχιστοι, έχοντας την στοιχειώδη εκπαίδευση, δεν θα αναγνωρίσουν τις κραυγαλέες, στις περισσότερες περιπτώσεις ,διαφορές των δυο κόσμων.
Από τα βιοδυναμικά ξηρά και ημίξηρα Riesling και Pinot Gris της Αλσατίας μέχρι τα “Aussie” Riesling με τις πετρόλ νότες τους, και τις Γαλλικές σαμπάνιες, τα Deutscher Sekt από το Muller-Thurgau και τις χαμηλές σε οξύτητα Ισπανικές Cava μέχρι τα εξαιρετικά αφρώδη με τον φρουτώδη χαρακτήρα τους από την Τασμανία, την Καλιφόρνια και τις υπόλοιπες χώρες του Νέου Κόσμου, υπάρχει μια ατελείωτη ποικιλία διαθέσιμων στιλ.
Από την άλλη και στη μουσική μια τεράστια λίστα μουσικών ειδών με τις υποκατηγορίες τους όπως pop, rock, κλασική, τζαζ ακόμα και ambient, τριπ χοπ, low bap, psychedelic trance κ.α. είναι διαθέσιμα προς εξερεύνηση μουσικών ανησυχιών.
Να προσθέσουμε ότι ανάλογα με διάφορα κρασιά που κατά καιρούς δημιουργούν μόδες και μετά εξαφανίζονται, υπάρχουν και ανάλογα τραγούδια με ημερομηνίες λήξεως, αλλά και ολόκληρα μουσικά ρεύματα που θεωρούνται πλέον ξεπερασμένα.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις περασμένες δεκαετίες την αναγνωρισιμότητα και εμπορικότητα των Γερμανικών Licbfraumilch και της παραδοσιακής φιάλης του Chianti –με περίβλημα από άχυρα- που τις αγόραζαν για την συσκευασία και όχι για το περιεχόμενό της;
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που καταδεικνύουν τις σχέσεις μουσικής και οίνου.
Και τα δύο είναι έργα ανθρώπων και στις καλύτερες περιπτώσεις αριστουργηματικές δημιουργίες εμπνευσμένων χαρισματικών ανθρώπων που ενεργοποιούν τα κύτταρα του εγκεφάλου και προκαλούν πλήθος και ποικιλία συναισθημάτων.
Ένα «Μεγάλο Κρασί» λέει ο οινοκριτικός R. Parker «αντανακλά το μέρος που παράγεται και δείχνει μια μοναδική προσωπικότητα». Όλοι οι μεγάλοι παραγωγοί έχουν μια προσωπική αύρα στις δημιουργίες τους που χαρακτηρίζει τη μοναδικότητα τους Πόσα κρασιά σαν το Petrus 1961 η 1989 του οραματιστή Jean-Pierre Moueix μπορούν να γίνουν στον πλανήτη; Πόσα δημιουργήματα σαν τη moonlight sonata (νο 14 για πιάνο) του Μπετόβεν μπορούν να υπάρξουν; Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ανέφερα δύο παραδείγματα που αποτελούν προσωπικές επιλογές. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές περιπτώσεις είναι ότι τη σονάτα για το σεληνόφως μπορώ να την απολαμβάνω πιο συχνά και χωρίς να μου στοιχίζει!
Και τα δύο δηλώνουν παρόν σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Η σαμπάνια του γάμου και το τραγούδι του γάμου, το κρασί της παρηγοριάς – κατά τον καφέ της παρηγοριάς-, η το «μαζί ήπιαμε και ένα ποτηράκι κρασί» και άλλα πολλά τα καθιστούν όχι απλούς ρολίστες αλλά αδιαφιλονίκητους πρωταγωνιστές τόσο στις καθημερινές μας συναναστροφές όσο και σε πιο ιδιαίτερες στιγμές και σημαντικές εκδηλώσεις.
Και τα δύο όμως έχουν κακοποιηθεί βάναυσα, δυστυχώς σε πολυάριθμες περιπτώσεις, έρμαια αδίστακτων κερδοσκόπων όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι, αλλά και σαν αντικείμενα επίδειξης του κοινωνικού status από διάφορους απαίδευτους.
Αν ο Bob Gaudio και Bob Crew όταν έγραφαν το Can’ t Take My Eyes Off You υποψιαζόταν ότι κάποια στιγμή θα το τραγουδούσε η …Έφη Θώδη ίσως να μην το ολοκλήρωναν ποτέ και αν ο Βενεδικτίνος καλόγερος Dom Pierre Perignon αντιλαμβανόταν τι θα έκανε η …Τζούλια με το μπουκάλι του κάποιους αιώνες μετά, ίσως να ανατίναζε όλο το Ηautviller ολοκληρώνοντας θεαματικά το στάδιο της δεύτερης ζύμωσης.
Για να απολαύσεις το μεγαλείο μιας αριστουργηματικής Βουργουνδίας η ενός μοναδικού first growth και αντίστοιχα για να αντιληφθείς την ευαισθησία που περικλείει η ερμηνεία ενός μουσικού κομματιού η τραγουδιού πρέπει να αγαπήσεις τις έννοιες που τα ορίζουν. Να νοιώσεις το πάθος των δημιουργών τους και να σεβαστείς την δημιουργία τους.
Τέλος αν μου ζητούσαν να αποχωριστώ ένα από τα δύο, αυτό θα ήταν πραγματικά ένα μεγάλο δίλημμα για μένα. Ελπίζω να μη χρειαστεί να γίνει αυτό ποτέ.
http://www.krasiagr.com/?p=1388
Και τα δύο σου προσφέρουν ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που περνά από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς και εκφράζεται με διαφορετικά ύφη και χαρακτήρα.
Ποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει ήχους από την λατινική Αμερική από τους ήχους μιας ροκ μπάντας; Ποιος δεν μπορεί αντίστοιχα να ξεχωρίσει τα εκρηκτικά αρώματα ενός Νεοζηλανδέζικου Sauvignon Blanc από τα διακριτικά αρώματα ενός φινετσάτου Pouilly-Fumé από τον Λίγηρα;
Είναι ανεξάντλητες οι παραλλαγές τους πάνω στο ίδιο θέμα και καθεμία απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό με αποτέλεσμα να υπάρχει τεράστια γκάμα ύφους ιδιαίτερα με προϊόντα ευρείας κατανάλωσης και στις δύο περιπτώσεις.
Γνωρίζετε όλοι, υποθέτω το summertime, ένα jazz στάνταρ που γράφτηκε ως άρια για την όπερα Porgy And Bess του 1935 και είναι ένα από τα πιο πολυδιασκευασμένα τραγούδια όλων των εποχών. Στο τραγούδι αυτό φαντάζομαι είναι ευδιάκριτες οι διαφορές των εκτελέσεων από την «πρώτη κυρία του τραγουδιού» Ella Fitzgerald η από τον πρωτεργάτη της soul Sam Cooke, την εκδοχή του Billy Stewart με το χαρακτηριστικό του scat style, και την πιο πρόσφατη ερμηνεία απ’ όλες τις προηγούμενες από την R & B τραγουδίστρια και συγγραφέα –και νικήτρια του Βρετανικού X Factor-Leona Lewis. Και για να ευλογάμε και τα γένια μας στη λίστα των πιο πολυδιασκευασμένων τραγουδιών στον κόσμο βρίσκονται και «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζηδάκη. Φανταστείτε την έκπληξη μου, και τη συγκίνηση, όταν κατά τη διάρκεια γεύματος στο Floridita στην Αβάνα στην Κούβα άκουσα την ορχήστρα να παίζει τα παιδιά του Πειραιά.
Αντίστοιχα αν πάρουμε μια πολυφυτεμένη παγκοσμίως ποικιλία σταφυλιών, με τη μεγαλύτερη φήμη για την παραγωγή ερυθρού οίνου, το Cabernet Sauvignon, και αντιπαραθέσουμε παραδοσιακά δείγματα της ποικιλίας από το Μπορντό με Νεοκοσμίτικα δείγματα ( πχ Αυστραλία), πιστεύω ελάχιστοι, έχοντας την στοιχειώδη εκπαίδευση, δεν θα αναγνωρίσουν τις κραυγαλέες, στις περισσότερες περιπτώσεις ,διαφορές των δυο κόσμων.
Από τα βιοδυναμικά ξηρά και ημίξηρα Riesling και Pinot Gris της Αλσατίας μέχρι τα “Aussie” Riesling με τις πετρόλ νότες τους, και τις Γαλλικές σαμπάνιες, τα Deutscher Sekt από το Muller-Thurgau και τις χαμηλές σε οξύτητα Ισπανικές Cava μέχρι τα εξαιρετικά αφρώδη με τον φρουτώδη χαρακτήρα τους από την Τασμανία, την Καλιφόρνια και τις υπόλοιπες χώρες του Νέου Κόσμου, υπάρχει μια ατελείωτη ποικιλία διαθέσιμων στιλ.
Από την άλλη και στη μουσική μια τεράστια λίστα μουσικών ειδών με τις υποκατηγορίες τους όπως pop, rock, κλασική, τζαζ ακόμα και ambient, τριπ χοπ, low bap, psychedelic trance κ.α. είναι διαθέσιμα προς εξερεύνηση μουσικών ανησυχιών.
Να προσθέσουμε ότι ανάλογα με διάφορα κρασιά που κατά καιρούς δημιουργούν μόδες και μετά εξαφανίζονται, υπάρχουν και ανάλογα τραγούδια με ημερομηνίες λήξεως, αλλά και ολόκληρα μουσικά ρεύματα που θεωρούνται πλέον ξεπερασμένα.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις περασμένες δεκαετίες την αναγνωρισιμότητα και εμπορικότητα των Γερμανικών Licbfraumilch και της παραδοσιακής φιάλης του Chianti –με περίβλημα από άχυρα- που τις αγόραζαν για την συσκευασία και όχι για το περιεχόμενό της;
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που καταδεικνύουν τις σχέσεις μουσικής και οίνου.
Και τα δύο είναι έργα ανθρώπων και στις καλύτερες περιπτώσεις αριστουργηματικές δημιουργίες εμπνευσμένων χαρισματικών ανθρώπων που ενεργοποιούν τα κύτταρα του εγκεφάλου και προκαλούν πλήθος και ποικιλία συναισθημάτων.
Ένα «Μεγάλο Κρασί» λέει ο οινοκριτικός R. Parker «αντανακλά το μέρος που παράγεται και δείχνει μια μοναδική προσωπικότητα». Όλοι οι μεγάλοι παραγωγοί έχουν μια προσωπική αύρα στις δημιουργίες τους που χαρακτηρίζει τη μοναδικότητα τους Πόσα κρασιά σαν το Petrus 1961 η 1989 του οραματιστή Jean-Pierre Moueix μπορούν να γίνουν στον πλανήτη; Πόσα δημιουργήματα σαν τη moonlight sonata (νο 14 για πιάνο) του Μπετόβεν μπορούν να υπάρξουν; Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ανέφερα δύο παραδείγματα που αποτελούν προσωπικές επιλογές. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές περιπτώσεις είναι ότι τη σονάτα για το σεληνόφως μπορώ να την απολαμβάνω πιο συχνά και χωρίς να μου στοιχίζει!
Και τα δύο δηλώνουν παρόν σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Η σαμπάνια του γάμου και το τραγούδι του γάμου, το κρασί της παρηγοριάς – κατά τον καφέ της παρηγοριάς-, η το «μαζί ήπιαμε και ένα ποτηράκι κρασί» και άλλα πολλά τα καθιστούν όχι απλούς ρολίστες αλλά αδιαφιλονίκητους πρωταγωνιστές τόσο στις καθημερινές μας συναναστροφές όσο και σε πιο ιδιαίτερες στιγμές και σημαντικές εκδηλώσεις.
Και τα δύο όμως έχουν κακοποιηθεί βάναυσα, δυστυχώς σε πολυάριθμες περιπτώσεις, έρμαια αδίστακτων κερδοσκόπων όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι, αλλά και σαν αντικείμενα επίδειξης του κοινωνικού status από διάφορους απαίδευτους.
Αν ο Bob Gaudio και Bob Crew όταν έγραφαν το Can’ t Take My Eyes Off You υποψιαζόταν ότι κάποια στιγμή θα το τραγουδούσε η …Έφη Θώδη ίσως να μην το ολοκλήρωναν ποτέ και αν ο Βενεδικτίνος καλόγερος Dom Pierre Perignon αντιλαμβανόταν τι θα έκανε η …Τζούλια με το μπουκάλι του κάποιους αιώνες μετά, ίσως να ανατίναζε όλο το Ηautviller ολοκληρώνοντας θεαματικά το στάδιο της δεύτερης ζύμωσης.
Για να απολαύσεις το μεγαλείο μιας αριστουργηματικής Βουργουνδίας η ενός μοναδικού first growth και αντίστοιχα για να αντιληφθείς την ευαισθησία που περικλείει η ερμηνεία ενός μουσικού κομματιού η τραγουδιού πρέπει να αγαπήσεις τις έννοιες που τα ορίζουν. Να νοιώσεις το πάθος των δημιουργών τους και να σεβαστείς την δημιουργία τους.
Τέλος αν μου ζητούσαν να αποχωριστώ ένα από τα δύο, αυτό θα ήταν πραγματικά ένα μεγάλο δίλημμα για μένα. Ελπίζω να μη χρειαστεί να γίνει αυτό ποτέ.
http://www.krasiagr.com/?p=1388
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου