Από την ποιητική συλλογή "Στοχασμοί"

Στην Επιστήμη δηλώνω
πένητας και άτιτλος,
στη Γνώση  ανίδεος.
στον ήχο  κουφός,
στην όραση τυφλός
στην ποίηση σιωπηρός.
Μπροστά στην πύλη  του Πι
της Θεικής  Σου Τέχνης  βρίσκομαι,
 κρατώντας το Φανό ,
από τα  τα Φι του Λόγου Σου,
που Φωσφορίζουν στο Σκοτάδι,
φωνασκούν για το Δίκιο και την Τιμή
φτεροκοπούν στο όραμα και στο όνειρο,
φανερώνουν το Αθέατο στο Θεατό
λυτρώνουν απ'την Αιώνια Λήθη
της Μνήμης φρουρός...

Ρένα Τζωράκη

Τοπία γυμνά και αληθινά

Η παρουσίαση του ανθρώπινου σώματος ως φυσικού τοπίου είναι ένα τρικ που έχει αξιοποιηθεί πολλές φορές, στην τέχνη αλλά και στη διαφήμιση. Ο παραλληλισμός της ανθρώπινης ανατομίας με βουνά, κοιλάδες και πεδιάδες είναι μία ωραία πρόκληση για φωτογράφους και κινηματογραφιστές που δοκιμάζουν την τύχη τους στην απεικόνιση του αισθησιασμού.
Ο Allan Teger είναι ένας από αυτούς τους φωτογράφους. Το project του με τίτλο Bodyscapes συμπληρώνει 37 χρόνια ζωής και – παρά τη μακροβιότητά του – δεν παύει να μας εκπλήσσει. Αντλώντας έμπνευση από τη γεωγραφία του ανθρώπινου σώματος, έστησε ολόκληρες παραστάσεις με μικροσκοπικές φιγούρες πάνω στα αρσενικά και θηλυκά μοντέλα του. Σκιέρ που πραγματοποιούν καταβάσεις πάνω σε ανθρώπινους γλουτούς, φιγούρες που απολαμβάνουν το μπάνιο τους στον αφαλό μιας γυναίκας, ποδηλάτες που κατηφορίζουν σε μία πλάτη.
Από το 1976 έως σήμερα ο Teger έχει δώσει πολυάριθμες εικόνες που συνδυάζουν τον αισθησιασμό με το χιούμορ. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν αφοπλιστικά αθώο. Το έτερο ελκυστικό στοιχείο είναι η τεχνική του. Δεν υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα στη δουλειά του. Δεν υπάρχουν φίλτρα, ούτε ψηφιακή επεξεργασία. Τα σώματα είναι αληθινά, και οι φιγούρες είναι στ’ αλήθεια τοποθετημένες πάνω σε αυτά. Καμία οφθαλμαπάτη. Ακόμη και όταν τέθηκαν στη διάθεσή του τα έξυπνα εργαλεία της τεχνολογίας, ο Teger επέλεξε να παραμείνει πιστός στον παραδοσιακό εξοπλισμό του και μόνο. Ίσως και να είναι αυτό που κάνει τη δουλειά του ξεχωριστή. Καλή η επεξεργασία, αλλά πού και πού θέλεις και κάτι... άφιλτρο.


http://theartfoundation.metamatic.gr/GR/BLOG_/texnes-politismos/1752/topia_gumna_kai_alhthina/http://theartfoundation.metamatic.gr/GR/BLOG_/texnes-politismos/1752/topia_gumna_kai_alhthina/

ΔΙΟΛΚΟΣ ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ

Μια ταινία 22 λεπτών, δημιουργημένη με το σύστημα του animation (εικονοκινητική τεχνική) αναπαριστά με μοναδικό τρόπο το εξαιρετικό μνημείο τεχνικού πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, τον Δίολκο: μια οδό από ξηράς για την μεταφορά πλοίων ανάμεσα στον Σαρωνικό και τον Κορινθιακό κόλπο κατά μήκος του Ισθμού της Κορίνθου, τότε που δεν υπήρχε ο πορθμός.

Η ταινία παρουσιάζει πολλές άλλες τεχνολογικές λεπτομέρειες, αλλά σκηνές της ζωής των ναυτικών εκείνης της μακρινής εποχής: τυχερό παιχνίδι, επίσκεψη στον ναό του Ποσειδώνα, γλέντι σε καπηλειό, καθώς και μια συναισθηματική συντυχία Πρόκειται για ένα έργο-συμβολή στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής Τεχνολογίας, μια παραγωγή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας σε συνεργασία με την Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας.
Δημιουργοί της ταινίας είναι οι Θ.Π. Τάσιος, Ν. Μήκας, Γ. Πολύζος, οι οποίοι έχουν λάβει ως τώρα δύο βραβεία: Καλύτερης ταινίας αναφερόμενης στην αρχαιότητα στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Κύπρο (Νοέμβριος 2009) και Καλύτερης εκπαιδευτικής ταινίας στην 8η Διεθνή Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας του Μεσογειακού Χώρου στην Αθήνα (Μάιος 2010)

ΔΙΟΛΚΟΣ ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ from IGN on Vimeo.

Κρασί και μουσική

Αλήθεια σκεφτήκατε ποτέ πόσα κοινά μπορούν να έχουν μεταξύ τους το κρασί και η μουσική; 

Και τα δύο σου προσφέρουν ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που περνά από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς και εκφράζεται με διαφορετικά ύφη και χαρακτήρα.
Ποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει ήχους από την λατινική Αμερική από τους ήχους μιας ροκ μπάντας; Ποιος δεν μπορεί αντίστοιχα να ξεχωρίσει τα εκρηκτικά αρώματα ενός Νεοζηλανδέζικου Sauvignon Blanc από τα διακριτικά αρώματα ενός φινετσάτου Pouilly-Fumé από τον Λίγηρα;
Είναι ανεξάντλητες οι παραλλαγές τους πάνω στο ίδιο θέμα και καθεμία απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό με αποτέλεσμα να υπάρχει τεράστια γκάμα ύφους ιδιαίτερα με προϊόντα ευρείας κατανάλωσης και στις δύο περιπτώσεις.


Γνωρίζετε όλοι, υποθέτω το summertime, ένα jazz στάνταρ που γράφτηκε ως άρια για την όπερα Porgy And Bess του 1935 και είναι ένα από τα πιο πολυδιασκευασμένα τραγούδια όλων των εποχών. Στο τραγούδι αυτό φαντάζομαι είναι ευδιάκριτες οι διαφορές των εκτελέσεων από την «πρώτη κυρία του τραγουδιού» Ella Fitzgerald η από τον πρωτεργάτη της soul Sam Cooke, την εκδοχή του Billy Stewart με το χαρακτηριστικό του scat style, και την πιο πρόσφατη ερμηνεία απ’ όλες τις προηγούμενες από την R & B τραγουδίστρια και συγγραφέα –και νικήτρια του Βρετανικού X Factor-Leona Lewis. Και για να ευλογάμε και τα γένια μας στη λίστα των πιο πολυδιασκευασμένων τραγουδιών στον κόσμο βρίσκονται και «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζηδάκη. Φανταστείτε την έκπληξη μου, και τη συγκίνηση, όταν κατά τη διάρκεια γεύματος στο Floridita στην Αβάνα στην Κούβα άκουσα την ορχήστρα να παίζει τα παιδιά του Πειραιά.


Αντίστοιχα αν πάρουμε μια πολυφυτεμένη παγκοσμίως ποικιλία σταφυλιών, με τη μεγαλύτερη φήμη για την παραγωγή ερυθρού οίνου, το Cabernet Sauvignon, και αντιπαραθέσουμε παραδοσιακά δείγματα της ποικιλίας από το Μπορντό με Νεοκοσμίτικα δείγματα ( πχ Αυστραλία), πιστεύω ελάχιστοι, έχοντας την στοιχειώδη εκπαίδευση, δεν θα αναγνωρίσουν τις κραυγαλέες, στις περισσότερες περιπτώσεις ,διαφορές των δυο κόσμων.


Από τα βιοδυναμικά ξηρά και ημίξηρα Riesling και Pinot Gris της Αλσατίας μέχρι τα “Aussie” Riesling με τις πετρόλ νότες τους, και τις Γαλλικές σαμπάνιες, τα Deutscher Sekt από το Muller-Thurgau και τις χαμηλές σε οξύτητα Ισπανικές Cava μέχρι τα εξαιρετικά αφρώδη με τον φρουτώδη χαρακτήρα τους από την Τασμανία, την Καλιφόρνια και τις υπόλοιπες χώρες του Νέου Κόσμου, υπάρχει μια ατελείωτη ποικιλία διαθέσιμων στιλ.
Από την άλλη και στη μουσική μια τεράστια λίστα μουσικών ειδών με τις υποκατηγορίες τους όπως pop, rock, κλασική, τζαζ ακόμα και ambient, τριπ χοπ, low bap, psychedelic trance κ.α. είναι διαθέσιμα προς εξερεύνηση μουσικών ανησυχιών.


Να προσθέσουμε ότι ανάλογα με διάφορα κρασιά που κατά καιρούς δημιουργούν μόδες και μετά εξαφανίζονται, υπάρχουν και ανάλογα τραγούδια με ημερομηνίες λήξεως, αλλά και ολόκληρα μουσικά ρεύματα που θεωρούνται πλέον ξεπερασμένα.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις περασμένες δεκαετίες την αναγνωρισιμότητα και εμπορικότητα των Γερμανικών Licbfraumilch και της παραδοσιακής φιάλης του Chianti –με περίβλημα από άχυρα- που τις αγόραζαν για την συσκευασία και όχι για το περιεχόμενό της;


Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που καταδεικνύουν τις σχέσεις μουσικής και οίνου.
Και τα δύο είναι έργα ανθρώπων και στις καλύτερες περιπτώσεις αριστουργηματικές δημιουργίες εμπνευσμένων χαρισματικών ανθρώπων που ενεργοποιούν τα κύτταρα του εγκεφάλου και προκαλούν πλήθος και ποικιλία συναισθημάτων.
Ένα «Μεγάλο Κρασί» λέει ο οινοκριτικός R. Parker «αντανακλά το μέρος που παράγεται και δείχνει μια μοναδική προσωπικότητα». Όλοι οι μεγάλοι παραγωγοί έχουν μια προσωπική αύρα στις δημιουργίες τους που χαρακτηρίζει τη μοναδικότητα τους Πόσα κρασιά σαν το Petrus 1961 η 1989 του οραματιστή Jean-Pierre Moueix μπορούν να γίνουν στον πλανήτη; Πόσα δημιουργήματα σαν τη moonlight sonata (νο 14 για πιάνο) του Μπετόβεν μπορούν να υπάρξουν; Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ανέφερα δύο παραδείγματα που αποτελούν προσωπικές επιλογές. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές περιπτώσεις είναι ότι τη σονάτα για το σεληνόφως μπορώ να την απολαμβάνω πιο συχνά και χωρίς να μου στοιχίζει!


Και τα δύο δηλώνουν παρόν σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Η σαμπάνια του γάμου και το τραγούδι του γάμου, το κρασί της παρηγοριάς – κατά τον καφέ της παρηγοριάς-, η το «μαζί ήπιαμε και ένα ποτηράκι κρασί» και άλλα πολλά τα καθιστούν όχι απλούς ρολίστες αλλά αδιαφιλονίκητους πρωταγωνιστές τόσο στις καθημερινές μας συναναστροφές όσο και σε πιο ιδιαίτερες στιγμές και σημαντικές εκδηλώσεις.
Και τα δύο όμως έχουν κακοποιηθεί βάναυσα, δυστυχώς σε πολυάριθμες περιπτώσεις, έρμαια αδίστακτων κερδοσκόπων όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι, αλλά και σαν αντικείμενα επίδειξης του κοινωνικού status από διάφορους απαίδευτους.
Αν ο Bob Gaudio και Bob Crew όταν έγραφαν το Can’ t Take My Eyes Off You υποψιαζόταν ότι κάποια στιγμή θα το τραγουδούσε η …Έφη Θώδη ίσως να μην το ολοκλήρωναν ποτέ και αν ο Βενεδικτίνος καλόγερος Dom Pierre Perignon αντιλαμβανόταν τι θα έκανε η …Τζούλια με το μπουκάλι του κάποιους αιώνες μετά, ίσως να ανατίναζε όλο το Ηautviller ολοκληρώνοντας θεαματικά το στάδιο της δεύτερης ζύμωσης.




Για να απολαύσεις το μεγαλείο μιας αριστουργηματικής Βουργουνδίας η ενός μοναδικού first growth και αντίστοιχα για να αντιληφθείς την ευαισθησία που περικλείει η ερμηνεία ενός μουσικού κομματιού η τραγουδιού πρέπει να αγαπήσεις τις έννοιες που τα ορίζουν. Να νοιώσεις το πάθος των δημιουργών τους και να σεβαστείς την δημιουργία τους.
Τέλος αν μου ζητούσαν να αποχωριστώ ένα από τα δύο, αυτό θα ήταν πραγματικά ένα μεγάλο δίλημμα για μένα. Ελπίζω να μη χρειαστεί να γίνει αυτό ποτέ.



 


http://www.krasiagr.com/?p=1388

Αναμονή

 

Μενέλαος Λουντέμης

 

 

 

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ' ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...

Το συγκλονιστικό γράμμα Ελληνα που ζει στη Βραζιλία -«Στη χώρα του Μουντιάλ ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ...»

Είναι Έλληνας, ζει και εργάζεται στο Μπέλο Οριζόντε της Βραζιλίας της ανάπτυξης, της αναδυόμενης οικονομίας, του επερχόμενου Μουντιάλ και γράφει για την πραγματικότητα μιας χώρας που λέγεται Βραζιλία, αλλά δεν έχει καμία σχέση με όλα τα ιδανικά που έχει κατά νου η πλειοψηφία του κόσμου. Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο μπλογκ hellasbrazil.blogspot.gr και αφορά σε ένα πόρταλ επικοινωνίας με τους Ελληνες ομογενείς που ζουν στη χώρα της Λατινικής Αμερικής.

«Αγαπητέ φίλε, ναι μιλάω σε εσένα που ακούς Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μαλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.

Τελείωσε η υπομονή. Την τελευταία εβδομάδα πήραμε τους δρόμους. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν για την αύξηση 7 λεπτών του ευρώ στις συγκοινωνίες αλλά πλέον διαμαρτυρόμαστε για όλη τη σαπίλα πίσω από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι τα επτά λεπτά αλλά τα βασικά δικαιώματα. Η στρατονομία, κατάλοιπο της δικτατορίας, μοιράζει αφειδώς λαστιχένιες σφαίρες και ληγμένα δακρυγόνα. Αλλά είναι πλέον αργά. Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με την θέση της χώρας στο οικονομικό χάρτη. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες, να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός αλλά, επιτέλους βαρέθηκε και ο πλούσιος, και θα στο εξηγήσω.

Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου ειναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε κερδίζοντας βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάουλο για παράδειγμα κάθε μέρα εχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων στις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια.

Ο πλούσιος που θα γυρίσει στο σπίτι του για το οποίο πληρώνει κατα μέσο όρο 1500 ευρώ ενοίκιο και άλλα 400 για κοινόχρηστα. Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας γιατί το δημόσιο δεν δουλέυει, πληρώνει πανάκριβα σχολεία για τα παιδιά του γιατί στο δημόσιο είναι δύσκολο να μάθουν οτιδήποτε, πληρώνει τα διπλάσια για οποιδήποτε προϊόν (αυτοκίνητο, ρούχα, υπολογιστής κλπ.) έρχεται απέξω γιατί ο φόρος εισαγωής ειναι 60% συν το κέρδος του εμπόρου. Πληρώνει με φόβο, γιατί δεν μπορεί να βγεί απο το «κάστρο» με τον ηλεκτρικό φράχτη όποτε θέλει. Γιατί δεν μπορεί να πάει μια βόλτα όπου και όποτε του γουστάρει. Γιατί φοβάται για την ζωή του καθημερινά. Και σου μιλάω πάντα για το Μπέλο Οριζόντε και τις άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Αν πάρεις τον δρόμο και πας προς το βορρά ξέχνα τα όλα αυτά, εκεί εισαι πλέον σε στάνταρντς Αφρικής.

Κανείς σχεδόν δεν τα περνάει όσο ωραία φαντάζεσαι στην Βραζιλία. Ναι, έχουμε παραλίες και ήλιο αλλά αναλφαβητισμός είναι στο 10% και κάθε μέρα περίπου 13 εκ. δεν έχουνε φαΐ στο τραπέζι τους.

Είμαστε η 6η οικονομική δύναμη στον κόσμο και την ίδια στιγμή πολύ χαμηλά στους δείκτες της παιδείας και της δημόσιας υγείας. Όσον αφορά στη διαφθορά και την γραφειοκρατία πρέπει να είμαστε στο τοπ 3 εύκολα. Πολύ ψηλά είμαστε και στην εγκληματικότητα με τα νούμερα νεκρών σε Ρίο και Σάο Πάουλο να είναι μεγαλύτερα από εκείνα σε εμπόλεμες ζώνες (49 χιλ στο 2010). Δυστυχώς το Μουντιάλ και η Ολυμπιάδα δεν θα αλλάξουν τίποτα από όλα αυτά.

Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου θα αλλάξουμε, λέει,επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο. Αντίθετα, μέχρι τώρα όλη αυτή η ιστορία έχει στοιχίσει πάνω από 27 δισ. δολάρια, περισσότερα από όσο τα τελευταία τρία μουντιάλ μαζί. Εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, το Μινεϊράο κόστισε 270 εκ. ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί σε 146εκ. Να σου πω ακόμα πως πήγα στο στάδιο «Ιντεπεντένσια», επίσης εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, που κόστισε 45 εκ. ευρώ, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση και λόγω κατασκευαστικού λάθους έχει πάνω από 6 χιλιάδες θέσεις που δεν βλέπουν το ένα τέρμα. Ανάλογες και χειρότερες είναι οι ιστορίες και στα υπόλοιπα γήπεδα.

Μιας και μιλάμε για μπάλα, να σου πω πως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα δουν το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Το φτηνό εισιτήριο για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών για τον αγώνα Ταϊτή – Νιγηρία κοστίζει κοντά στα 50 ευρώ. Φαντάσου λοιπόν τι θα πρέπει να πληρώσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μην ξεχνάς, ο βασικός μισθός είναι στα 243 ευρώ.

Μουντιάλ για ποιόν λοιπόν; Ίσως για εκείνους που θα έρθουν για να «ζήσουν το όνειρο» τους στην Βραζιλία. Αυτή ακριβώς την στιγμή γύρω στις 200 χιλιάδες Βραζιλιάνοι σε οκτώ μεγαλουπόλεις είναι στους δρόμους και διαδηλώνουν για τα δικαιώματα του. Δεν τους νοιάζει το Μουντιάλ, δεν πίνουν καφέ και σίγουρα δεν χορεύουν σάμπα».

Πηγή: Το συγκλονιστικό γράμμα Ελληνα που ζει στη Βραζιλία -«Στη χώρα του Μουντιάλ ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ...» | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/131645#ixzz2lNglM4ex

Ο Stephen Fry μιλά για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα

Σε ομιλία του για τον οργανισμό Intelligence, που διοργανώνει συζητήσεις για πολλά σημαντικά ζητήματα, ο γνωστός Βρετανός ηθοποιός, συγγραφέας, δημοσιογράφος και κωμικός μεταξύ άλλων Stephen Fry επιχειρηματολογεί πάνω στην άποψη πως τα μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να επιστραφούν στην Αθήνα.

Angel of the Morning - Nina Simone

There'll be no strings to bind you hands
Not if my love can't bind your heart
And there's no need to take a stand
For it was I who chose to start
I see no need to take me home
I'm old enough to face the dawn

Just call me angel of the morning (angel)
Just touch my cheek before you leave me (baby)
Just call me angel of the morning (angel)
Then slowly turn away from me

Maby the suns light will be dim
But it wont matter anyhow
If mornings echo says we've sinned
Well it would what i wanted now
And if we're victims of the nght
I won't be blinded by the light

Just call me angel of the morning (angel)
Just touch my cheek before you leave me (baby)
Just call me angel of the morning (angel)
Then slowly turn away, I wont beg you to stay with me, me

Through the tears, of the days, of the years
Baby, Baby, baby

Just call me angel of the morning (angel)
Just touch my cheek before you leave me (baby)
Just call me angel of the morning (angel)
Just touch my cheek before you leave me (baby)

Η ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

 […] Κατ’ αυτήν (Hannah Arendt, Η ανθρώπινη κατάσταση) το μεγαλείο της ελληνικής σύλληψης της πολιτικής συνίσταται στον πλήρη διαχωρισμό του κοινωνικού από το πολιτικό, αφήνοντας στην άκρη αυτό που ονομάζει το animal laborans, δηλαδή το ανθρώπινο ον ως εργαζόμενο – εργαζόμενο με την έννοια ότι συμμετέχει στον κύκλο βιολογικού μεταβολισμού μέσω του οποίου παράγει την τροφή του, την καταναλώνει, αναπαράγεται κ.λπ. Όλα αυτά, κατά τη συγγραφέα, δεν ανήκουν στο δημόσιο πεδίο και δεν θα έπρεπε ως εκ τούτου να αποτελούν θεμιτό αντικείμενο πολιτικής ενασχόλησης. Επομένως οι Έλληνες είχαν δίκιο να περιορίζουν αυτή τη δραστηριότητα στα όρια του οίκου και της οικονομίας, δηλαδή της διαχείρισης του νοικοκυριού, όπως συνέβαινε με τη μαγειρική ή τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών από τη μητέρα. Η πολιτική είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι το πεδίο όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται για να πετύχουν την αναγνώριση και κυρίως να αποκτήσουν χρονική διάρκεια που υπερβαίνει το πλαίσιο μιας θνητής ζωής, πραγματοποιώντας σπουδαία επιτεύγματα με το λόγο και της ενέργειες τους. […]

Πράγματι, οι καθαρά παραγωγικές δραστηριότητες γι’ αυτούς στερούνται ενδιαφέροντος, είναι βάναυσες, όπως λέει ο Αριστοτέλης – βάναυσος είναι ο ακαλλιέργητος χονδροκομμένος άνθρωπος. Και όταν είναι εντελώς τεχνητές είναι ακόμη πιο βάναυσες: Ο τεχνίτης είναι πιο βάναυσος από τον αγρότη, ο οποίος βρίσκεται σε επαφή με μια φυσική διαδικασία, συντονίζεται κατά μία έννοια με τη φύσιν, ενώ ο τεχνίτης είναι ολοκληρωτικά υποδουλωμένος σε μια υποδεέστερη, τεχνητή πραγματικότητα, με σκοπό την ικανοποίηση αναγκών με δευτερεύουσα σημασία.

Αυτή η θεωρία της εργασίας, σύμφωνα με την οποία η πραγματική ανθρώπινη ελευθερία προϋποθέτει να διαθέτει κανείς χρόνο, να μην είναι υποχρεωμένος να εκτελέσει κάποια παραγωγική εργασία για να κερδίσει τα προς το ζην, όπως λέμε, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην αρχαία Ελλάδα. Και κατά μία έννοια, η αθηναϊκή δημοκρατία συγκροτείται σε αντίθεση ακριβώς με αυτή την ιδέα, που εμποτίζει τόσο την κοινωνία στο σύνολό της όσο και τα κείμενα των φιλοσόφων. Στην πράξη το δημοκρατικό κίνημα αποσκοπεί να δώσει πολιτικά δικαιώματα στους αγρότες και τους τεχνίτες στο πλαίσιο της πόλης. Αυτή ακριβώς είναι η πραγματική κατάσταση στην Αθήνα. Ο Αριστοτέλης που καταγράφει τα γεγονότα εκ των υστέρων δέχεται ευχαρίστως την ιδέα της παραχώρησης πολιτικών δικαιωμάτων στους αγρότες, η περίπτωση όμως των τεχνητών φαίνεται ότι του δημιουργεί πρόβλημα (Πολιτικά, Γ, Ε, 1277b – 1278a).

Υπάρχει επομένως γενικά στην ελληνική θεώρηση ένας εντελώς χαρακτηριστικός παραμερισμός του κοινωνικού και του οικονομικού στοιχείου, ο οποίος τροποποιούνταν μόνον όταν επρόκειτο είτε να επιβληθούν εισφορές στους πολίτες, είτε να ληφθούν ειδικά μέτρα για να τους επιτραπεί να συμμετάσχουν στη συλλογική πολιτική δραστηριότητα,

Κορνήλιος Καστοριάδης, Η ελληνική ιδιαιτερότητα II. Η Πόλις και οι νόμοι

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ, 2008, σελ. 122-125)

http://ekivolosblog.wordpress.com/2013/11/21/%CE%B7-%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB/

Jean Michel Basquiat - Η τέχνη ανοίγει δρόμους ο ρατσισμός τους κλείνει

Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 53 ετών. Εκπρόσωπος της πρωτοπορίας στην Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 80 , ο αφρικανό-αμερικάνος καλλιτέχνης από την Αιτή, άφησε πίσω του ένα μύθο και ένα πλούσιο εικαστικό έργο που δεν έπαψε ποτέ να προσελκύει το ενδιαφέρον των γνωστότερων φουάρ τέχνης και συλλεκτών.

Γνωστός για το έργο του παρά την σύντομη πορεία του , ο Jean-Michel Basquiat ανέντακτος και παρορμητικός, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους και αξιόλογους καλλιτέχνες της σύγχρονης τέχνης.

Τα μηνύματά του αυθόρμητα, άλλοτε με αφοπλιστική αθωότητα και άλλοτε με τρομακτική σοβαρότητα. Η έμπνευση του προερχόταν από τις εικόνες του δρόμου : παιδιά, αμάξια, σκηνές φτώχιας και δυστυχίας. Ιδιαίτερα ταλαντούχος ασχολήθηκε με τη ζωγραφική ,το κολλάζ αλλά ξεχώρισε για τα γκράφιτί. Με όπλο του μια οπτική γλώσσα περνάει μέσα από τα έργα του μηνύματα με πολιτικές, φυλετικές και οικονομικές αναφορές.

Μεγάλωσε στις γειτονιές της Αμερικής. Εκεί έκανε τα πρώτα του σχέδια’ σκηνές από βιβλία, κόμικς και ταινίες όπως αυτές του Hitchcock. Στο σχολείο γνώρισε τον Al Diaz μαζί με τον οποίο ξεκίνησαν με ένα σπρέι να αλλάζουν τους τοίχους του Μανχάταν οριστικά. Εκεί πήραν χρώμα και σχήμα τα όνειρα και οι ιδέες ενός ανθρώπου που ένιωθε βαθιά ακατανόητος από τους γύρω του. Ιδέες για μια πιο ανθρώπινη, δίκαιη και ισάξια κοινωνία. Για ένα αύριο που δεν θα διακρίνει τους ανθρώπους χρωματικά και φυλετικά. Η παραστατικότητα των συνθέσεων του, η φρενίτιδα των χρωμάτων , οι καρικατούρες, τα σχόλια εντυπωσιάζουν όποιο βρεθεί μπροστά στα έργα του. Βίαιες σκηνές της καθημερινότητας, βασιλιάδες του δρόμου, ιστορικές φιγούρες, μουσικοί, αθλητές, σύγχρονοι ήρωες , εικόνες που εκφράζουν έντονα τον θυμό, την απόγνωση, τον σαρκασμό αλλά και τον ενθουσιασμό και τους προβληματισμούς του καλλιτέχνη που αναζητεί την απελευθέρωση από τους καταναγκασμούς του ‘’πρέπει’’ μιας ήδη μαζικοποιημένης καπιταλιστικής κοινωνίας.

Ως εκφραστής μιας βίαιης και αναρχικής κουλτούρας ο Basquiat καταγγέλει το star system και την κυριαρχία της τηλεόρασης. Δεν διστάζει να καταγγείλει ακόμα και το σύστημα που ανέδειξε τον ίδιο.
Το 1881, ο Baquiat δεν είναι παρά ένας άγνωστος νέος που κάνει γκράφιτι στους τοίχους των δρόμων. Γρήγορα ωστόσο, όταν ο Andy Warhol τον ανακαλύπτει γίνεται ένας από τους πιο περιζήτητους σύγχρονους καλλιτέχνες. Οι εκθέσεις του είναι πλέον το πιο πολυσυζητημένο και αναμενόμενο καλλιτεχνικό γεγονός, οι γκαλερί ανοίγουν τις πόρτες τους με ενθουσιασμό ενώ οι συλλέκτες είναι διαθέσιμοι να δώσουν όσο μεγάλα ποσά χρειαστεί για να αποκτήσουν τους πίνακές του.

Όσο δυνατός καλλιτέχνης ήταν τόσο αδύναμος αποδείχτηκε στη μάχη του με τη ζωή’ μια μάχη που έμελλε να χάσει στα 27 του χρόνια από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Ο Basquiat μεγάλωσε και έζησε σε έναν κόσμο ανισότητας και αδικίας, υπέφερε για τις φυλετικές διακρίσεις, για την κυριαρχία του χρήματος και τη σημασία που οι γύρω του έδιναν σε αυτό. Όλα όσα ένιωθε σαν άνθρωπος, η κραυγή της απελπισίας και της βίωσης του παραλόγου της πραγματικότητας καθώς και η κριτική ματιά του στον κόσμο εκφράζονται στο έργο που άφησε πίσω του.

Τα χρόνια περνάνε αλλά καλλιτέχνες με την εξευγενισμένη ψυχή και την αλτρουιστική προσωπικότητα του Basquiat δεν περνούν στη λήθη. Η κινηματογραφική παρουσίαση της ζωής του κέρδισε το ενδιαφέρον των σινεφίλ καθώς και αρκετά βραβεία.

Σήμερα τα έργα του είναι από τα πιο δημοφιλή στην αγορά τέχνης. Οι πίνακες του πωλούνται σε αστρονομικά χρηματικά ποσά ενώ πρόσφατα πουλήθηκαν δύο στο Frienze art fair 2013 του Λονδίνου.

Μαρία Ξυπολοπούλου 

http://antikleidi.com/author/xypolopoulou/

Βροχή και σήμερα

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή -Αλκυόνη Παπαδάκη.

Όλοι, εμείς, που σκάβουμε με τα νύχια μας τον ουρανό,ώρα μεσάνυχτα, για να φωνάξουμε στον ήλιο "φτου ξελεφτερία".

Όλοι εμείς, που δραπευτεύουμε απ' το φεγγίτη της οδύνης,για να φιλήσουμε στο στόμα τη χαρά. Όλοι εμείς που μαλώσαμε στη μοιρασιά των άστρων. Που δε συναντήσαμε ποτέ κανέναν στο δρόμο μας για να μας δώσει πληροφορίες, κατά που πέφτει η σιγουριά. Όλοι εμείς, που όταν όταν βρεθούμε κάτω από ερείπια,διώχνουμε με χαμόγελα τους διασώστες. Όλοι εμείς, που ψάξαμε στ' αζήτητα να βρούμε τα στολίδια της ψυχής μας. Που κάναμε τα μεγάλα ταξίδια μας στις φτερούγες των κύκνων. Όλοι εμείς, οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας υπόσχεσης μάταιης. Όλοι εμείς, που παραπλανήσαμε τους ανέμους,που ξελογιάσαμε τις ελπίδες. Όλοι εμείς, που ερωτευθήκαμε ό,τι μας αφάνιζε. Όλοι εμείς οι αφρούρητοι, που δεν είχαμε ποτέ ένα άλλοθι για τα λάθη μας. Όλοι εμείς οι αντιρρησίες της παρηγοριάς.

Αγκάλιασε σφιχτά τον εαυτό σου. Κρύψου κάτω από το δέρμα σου. Μέσα στις χούφτες σου. Ζέστανε την ψυχή σου με την ανάσα σου. Και σκέψου πόσα πράγματα σημαντικά έχεις να κάνεις μόλις περάσει η καταιγίδα...Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις.

Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς. Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου,υπεράσπισέ τα. Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί.
Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της. Και κάτι άλλο. Ίσως πιο ποιητικό. Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου. Κι ύστερα βρες ενα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε ν' απολαύσεις το άρωμά τους.Α! Κι αν θέλεις, μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο!

http://positive-thinking-greece.blogspot.gr/2012/12/blog-post_7.html

2 + 2 = 5

http://2nip-acharn.blogspot.gr/

Καταπληκτική αντιφασιστική ταινία μικρού μήκους σε σενάριο και σκηνοθεσία του Babak Anvari. Προτάθηκε στα βραβεία BAFTA 2012 ως η καλύτερη ταινία μικρού μήκους για το 2012!!

     Η ταινία πραγματεύεται, μέσα από αλληγορίες και μεταφορές του λόγου, τη χειραγώγηση της σκέψης αλλά και την προσπάθεια αντίστασης στην όποια εξουσία..Το 2+2 = 5 αποτελεί ένα παράδειγμα χειραγώγησης και επιβολής της γνώμης υπό το πέπλο της εξουσίας. Έχουν οι άνθρωποι τη βούληση να αμφισβητήσουν την όποια εξουσία τους επιβάλλεται; Έχουν την επιθυμία και αν ναι, σε ποιον βαθμό, να υψώσουν το παράστημά τους, να αμφισβητήσουν και να αντισταθούν; Ποιός είναι ο ρόλος και η δυναμική της ωμής βίας που ασκείται στην προσπάθεια χειραγώγησής μας; π

 

 

 

 

ου Βabak Anvari (σενάριο, σκηνοθεσία)
Προτάθηκε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους 2012 στα βραβεία BAFTA 2012

Η ταινία πραγματεύεται με αλληγορικό τρόπο τη σχέση χειραγώγησης της σκέψης και αντίστασης στην εξουσία.
"Ελευθερία είναι να σου επιτρέπεται να πεις ότι 2+2=4... Από εκεί και πέρα, όλα επιτρέπονται", γράφει ο Όργουελ στο "1984". Στο ίδιο έργο χρησιμοποιεί το 2+2=5 σαν ένα παράδειγμα χειραγώγησης και επιβολής: "Όταν το κόμμα λέει ότι 2+2=5, τότε είναι σωστό και δεν αρκεί μόνο να το λες, πρέπει και να το πιστεύεις." Αυτό ενέπνευσε τον Ιρανικής καταγωγής Babak Anvari, να γυρίσει την ταινία "Two & Two". Βασικό του κίνητρο ήταν, σύμφωνα με δηλώσεις του, να διερευνήσει την επιθυμία των ανθρώπων να αμφισβητήσουν την εξουσία. Σε ποιο βαθμό δέχονται να σκύψουν το κεφάλι και να υπακούσουν στις εντολές της εξουσίας και πότε αρχίζουν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται; Μπορεί η ωμή βία να καθυποτάξει τους ανθρώπους και να χειραγωγήσει τη σκέψη τους ή προκαλεί την αντίστασή τους; - See more at: http://users.sch.gr/fpanos/Vid131109-01.htm#sthash.DFCZuHW8.dpuf

του Βabak Anvari (σενάριο, σκηνοθεσία)
Προτάθηκε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους 2012 στα βραβεία BAFTA 2012

Η ταινία πραγματεύεται με αλληγορικό τρόπο τη σχέση χειραγώγησης της σκέψης και αντίστασης στην εξουσία.
"Ελευθερία είναι να σου επιτρέπεται να πεις ότι 2+2=4... Από εκεί και πέρα, όλα επιτρέπονται", γράφει ο Όργουελ στο "1984". Στο ίδιο έργο χρησιμοποιεί το 2+2=5 σαν ένα παράδειγμα χειραγώγησης και επιβολής: "Όταν το κόμμα λέει ότι 2+2=5, τότε είναι σωστό και δεν αρκεί μόνο να το λες, πρέπει και να το πιστεύεις." Αυτό ενέπνευσε τον Ιρανικής καταγωγής Babak Anvari, να γυρίσει την ταινία "Two & Two". Βασικό του κίνητρο ήταν, σύμφωνα με δηλώσεις του, να διερευνήσει την επιθυμία των ανθρώπων να αμφισβητήσουν την εξουσία. Σε ποιο βαθμό δέχονται να σκύψουν το κεφάλι και να υπακούσουν στις εντολές της εξουσίας και πότε αρχίζουν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται; Μπορεί η ωμή βία να καθυποτάξει τους ανθρώπους και να χειραγωγήσει τη σκέψη τους ή προκαλεί την αντίστασή τους; - See more at: http://users.sch.gr/fpanos/Vid131109-01.htm#sthash.DFCZuHW8.dpuf

(2 + 2 = 5) Καταπληκτική Αντιφασιστική ταινία μικρού μήκους - See more at: http://users.sch.gr/fpanos/Vid131109-01.htm#sthash.DFCZuHW8.dpuf

(2 + 2 = 5) Καταπληκτική Αντιφασιστική ταινία μικρού μήκους - See more at: http://users.sch.gr/fpanos/Vid131109-01.htm#sthash.DFCZuHW8.dpuf

(2 + 2 = 5) Καταπληκτική Αντιφασιστική ταινία μικρού μήκους - See more at: http://users.sch.gr/fpanos/Vid131109-01.htm#sthash.DFCZuHW8.dpuf

του Βabak Anvari (σενάριο, σκηνοθεσία)
Προτάθηκε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους 2012 στα βραβεία BAFTA 2012

Η ταινία πραγματεύεται με αλληγορικό τρόπο τη σχέση χειραγώγησης της σκέψης και αντίστασης στην εξουσία.
"Ελευθερία είναι να σου επιτρέπεται να πεις ότι 2+2=4... Από εκεί και πέρα, όλα επιτρέπονται", γράφει ο Όργουελ στο "1984". Στο ίδιο έργο χρησιμοποιεί το 2+2=5 σαν ένα παράδειγμα χειραγώγησης και επιβολής: "Όταν το κόμμα λέει ότι 2+2=5, τότε είναι σωστό και δεν αρκεί μόνο να το λες, πρέπει και να το πιστεύεις." Αυτό ενέπνευσε τον Ιρανικής καταγωγής Babak Anvari, να γυρίσει την ταινία "Two & Two". Βασικό του κίνητρο ήταν, σύμφωνα με δηλώσεις του, να διερευνήσει την επιθυμία των ανθρώπων να αμφισβητήσουν την εξουσία. Σε ποιο βαθμό δέχονται να σκύψουν το κεφάλι και να υπακούσουν στις εντολές της εξουσίας και πότε αρχίζουν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται; Μπορεί η ωμή βία να καθυποτάξει τους ανθρώπους και να χειραγωγήσει τη σκέψη τους ή προκαλεί την αντίστασή τους; - See more at: http://users.sch.gr/fpanos/Vid131109-01.htm#sthash.DFCZuHW8.dpuf

Πέθανε ο εικαστικός Τίτος Πετράκης

Την τελευταία του πνοή άφησε ο γνωστός Ηρακλειώτης εικαστικός Τίτος Πετράκης σε ηλικία 67 ετών. Σύμφωνα με τις πληροφορίες ο σπουδαίος ντόπιος καλλιτέχνης εξέπνευσε στο σπίτι του όπου τον βρήκαν οι δικοί του σήμερα το πρωί. Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά.

Ο Τίτος γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1946 και έζησε εκεί μέχρι το 1964. Από τότε και μέχρι το 2000 έζησε στην Αθήνα.Εκεί σπούδασε: Ηλεκτρονικός Μηχανικός στην Ανωτέρα Σχολή Ηλεκτρονικών Αθηνών
Εργάστηκε για δύο χρόνια σαν καθηγητής εργαστηρίου των σχολών Κοντοράβδη. Και κατόπιν από το 1972 εργάστηκε στην Ο.Α. έφτασε στο μεγαλύτερο βαθμό του Αρχιμηχανικού και συνταξιοδοτήθηκε μετά από 28 χρόνων υπηρεσίας από την θέση του Διευθύνοντος των αεροεπίγειων μέσων επικοινωνίας των αεροσταθμών της χώρας.Κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του σαν ηλεκτρονικός μηχανικός επικοινωνιών, έκανε δύο μετεκπαιδεύσεις σε θέματα αναλογικών επικοινωνών το 1977 στο Μόναχο της Γερμανίας και ψηφιακών επικοινωνιών το 1993 στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας.

Παράλληλα με την εργασία του ασχολήθηκε και με τον αθλητισμό, μουσική και την φιλοσοφία.Από τον γάμο του το 1975 με την Ξένη Ξανθοπούλου απέκτησε δύο κόρες την Μαρία και την Ολίβια.

Επέστρεψε στο Ηράκλειο όπου δίδασκε στο εργαστήριο του την τέχνη και την φιλοσοφία της δισδιάστατης κοπιδιαστής χαρακτικής καθώς και τον τρόπο δημιουργίας και κατασκευής του εικαστικού ψηφιδωτού.
Μια μακρά πορεία στην τέχνη της ασπρόμαυρης ερασιτεχνικής φωτογραφίας και ειδικότερα στη φωτογράφηση κόντρα στο φως, καθώς επίσης και η παιδική του αγάπη για το Θέατρο Σκιών τον έκαναν ν΄ ασχοληθεί με τα σκοτεινά περιγράμματα, που και οι δυο περιπτώσεις παρουσιάζουν στον θεατή. Από το μεγάλο δάσκαλο του Θεάτρου Σκιών Ευγένιο Σπαθάρη από τον ερευνητή του θεατρικού αυτού είδους γραφίστα Μιχάλη Ιερωνυμίδη, από τον ζωγράφο Ρωμάνο, καθώς και από άλλους μεγάλους καλλιτέχνες του είδους πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής καθώς και της δισδιάστατης χάραξης της κοπιδιαστής φιγούρας πάνω σε χαρτόνι.
Επηρεασμένος από τις φόρμες μεγάλων ελλήνων καλλιτεχνών και αναπλάθοντάς τες πολλές φορές δημιούργησε με τη δική του εικαστική αντίληψη το προσωπικό του στιλ: Τη φιγούρα κόντρα στο φως.

http://www.prismanews.gr/index.php/crete/item/63396-pethane-titos-petrakis

Γιάννης Πάριος- Θέλω να 'ρθώ

                                                                 Στίχοι:  

Ντίνα Μαρκοπούλου

            Μουσική:  

Αντώνης Βαρδής

	1.	Ελένη Δήμου
	2.	Γιάννης Πάριος

Θέλω να ’ρθώ, μα ο καημός δε μ’ αφήνει,
δρόμος στενός η καρδιά σου και κλείνει.
Και η αγάπη μ’ αγάπη δε μοιάζει,
είναι καρφί που στον τοίχο σκουριάζει.

Θέλω να ’ρθώ, μα φοβάμαι, φοβάμαι.
Έτσι κι αλλιώς πάλι μόνη μου θα ’μαι.

Θέλω να ’ρθώ κι η λαχτάρα με καίει,
όμως "μην πας" κάτι μέσα μου λέει.
Κι έτσι σκυφτή μένω εδώ καρφωμένη,
στης ερημιάς μου την πίκρα δεμένη.

Θέλω να ’ρθώ, μα φοβάμαι, φοβάμαι.
Έτσι κι αλλιώς πάλι μόνη μου θα ’μαι.

Έμμονη ιδέα

Ὅταν κάτι μέσα σου, 

ἔχει γίνει ἔμμονη ἰδέα,

 σημαίνει πὼς ὑπάρχει 

γιατί ξεπερνᾶ τὴ μετριότητα

Από το "Εν λευκώ" του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Ίκαρος.

http://yponeirwn.blogspot.gr/2010/12/blog-post.html

Κρασί: Φετίχ για λίγους;

«Είμαι οινόφιλος και είμαι καλά». Ο όρος «οινόφιλος» σε κάποιους θυμίζει διαστροφή, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι δεν είναι. Όπωσδήποτε έχει να κάνει με πολύ λεπτά σημεία της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.

Η οινοφιλία στην Ελλάδα αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια, μαζί με την άνθιση του ελληνικού κρασιού. Πριν ο Έλληνας δεν είχε και πολλούς λόγους να είναι οινόφιλος, μια και δεν υπήρχαν παρά ελάχιστα αξιόλογα κρασιά στην αγορά. Τώρα πια οινόφιλους βρίσκει κανείς παντού. Οι εκθέσεις κρασιού και οι γευσιγνωσίες είναι το σημείο συνάντησής τους. Εκεί βρίσκει κανείς ανθρώπους όλων των ηλικιών οι οποίοι αναδεύουν, μυρίζουν, πίνουν, φτύνουν και σχολιάζουν σε μια δική τους γλώσσα, δυσνόητη για όσους είναι απ’ έξω. Θα μιλήσουν για τανίνες, χρονιές, οξύτητες και στρεμματικές αποδόσεις.

Ο οινόφιλος που σέβεται τον εαυτό του φροντίζει να μάθει πρώτα τα βασικά για το κρασί. Πώς παράγεται, πώς καταναλώνεται, τι ποικιλίες υπάρχουν… Στην πορεία μαθαίνει να το δοκιμάζει, να ερμηνεύει, δηλαδή, όλα εκείνα τα μυστικά που μας αποκαλύπτει ένα κρασί για τον εαυτό του όταν το μυρίσουμε και το βάλουμε στο στόμα μας. Όταν ο οινόφιλος νιώσει αρκετή αυτοπεποίθηση για όλα τα παραπάνω, περνάει στο στάδιο της αντικειμενικής αξιολόγησης. Κι αυτό γιατί ο σωστός οινόφιλος όταν αξιολογεί, αφήνει τις προσωπικές του προτιμήσεις στην άκρη. Έτσι, αρχίζει να εκφέρει άποψη για το κατά πόσο ένα κρασί είναι καλό ή όχι. Όποιος βρίσκεται σε κάποιο από τα παραπάνω στάδια γνώσης μπορεί να αποκαλείται οινόφιλος. Γιατί όταν αγαπάς κάτι, πρέπει και να το αποδεικνύεις με πράξεις.

Ο πραγματικός οινόφιλος ποτέ δεν επαίρεται για τις γνώσεις του κι αυτό γιατί πολύ απλά γνωρίζει ότι το θέμα είναι αδύνατον να εξαντληθεί. Το κρασί είναι πολύπλοκο, ατελείωτο, εξελίσσεται και αλλάζει διαρκώς. Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι γνωρίζει καλά ένα κρασί. Μπορεί να διαψευστεί πολύ εύκολα.

Εκτός από ταπεινός, ο οινόφιλος είναι και ανήσυχος. Σε όλη του τη ζωή αναζητά νέα αρώματα, νέες γεύσεις.Δε θέλει να χάσει κανένα από τα χιλιάδες πρόσωπα του κρασιού. Γι αυτό ενημερώνεται, ταξιδεύει, αναζητά.Αναζητά το δικό του Δισκοπότηρο, που δεν είναι άλλο από το απόλυτο κρασί. Η τέλεια ισορροπία σε αρώματα και γεύσεις. Η φρεσκάδα των ουρανών και το βάρος της γης ενωμένα σε ένα ποτήρι.

Τέλος, ο οινόφιλος είναι καλοζωιστής. Αγαπά τη ζωή. Αγαπά τις τέχνες. Αγαπά τις γεύσεις. Έχει φίλους, άλλους οινόφιλους, και μαζί τους περνάει καλά, ενώ πάντα προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στον κόσμο του.Το κρασί κουβαλάει μέσα του όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Άλλοτε είναι ερωτευμένο, άλλοτε γιορτάζει, πονάει, παίζει, γελάει. Και μαζί του ο οινόφιλος μαθαίνει να ζει και να αισθάνεται. Το κρασί είναι ζωντανό και μας μιλάει. Όταν κάποιος το ακούσει για πρώτη φορά, θα ξέρει ότι είναι πραγματικός οινόφιλος.

____

  Από τον Πάνο Γεωργούντζο

  Πηγή: gourmed.gr

http://antikleidi.com/2013/11/11/wine-5/#more-64475

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΝΕΚΡΟΙ, Ο ΕΥΡΩΝ ΑΜEΙΦΘΗΣΕΤΑΙ

του Νίκου Κυριακίδη

Πήρατε τα σημερινά σας αντικαταθλιπτικά;

Αγαπήσατε εθιμοτυπικά και σήμερα τα ταίρια σας;

Μήπως και θυμηθήκατε την πρώτη σας ανατριχίλα από φόβο;

Σκουπίσατε καλά τα αίματα κάτω απ’ το κρεβάτι;

Τρώτε ακόμη τα χέρια σας σε άτοκες δόσεις;

Παίρνετε κάτι απ’ τη σύνταξη της μάνας σας;

Αποφεύγετε τους καθρέπτες;

Τσαλακώσατε πρόσφατα τη μύτη σας να μυρίσετε τη μυρωδιά της;

Πλυθήκατε μετά μια-δυο- άντε τρεις μέρες, έτσι δεν είναι;

Πέρασαν οι νεκροί σας στο όνειρο χωρίς να μιλήσουν, μόνο χαμογελώντας;

Μάθατε τεχνικές να κάνετε γλυκά, κρεατικά, σεξ όπως ποτέ άλλοτε;

Κλαίτε συχνά, αλλά μονάχα τον εαυτό σας, έτσι δεν είναι;

Σας ηρεμούν οι λάμπες το βράδυ, ναι;

Ζητούνται ζωντανοί, θα προτιμηθούν νέοι κατά προτίμηση καυγατζήδες

« Η ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΕΡΤ πρέπει εσπευσμένα να ΙΑΘΕΙ !..»

Υπογράφει ο Γιώργος ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

… Η πρόσφατη επέμβαση των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής βρέθηκε στο επίκεντρο της τρέχουσας ειδησεογραφίας με την ΕΡΤ να … «φιγουράρει» - για άλλη μια φορά – στα πρωτοσέλιδα του ελληνικού και διεθνούς τύπου, αλλά και των ηλεκτρονικών εδόσεων των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης .

… Την ΕΡΤ η οποία «κυριάρχησε» και στην πρόταση μομφής που ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε στην Εθνική Αντιπροσωπεία … Μια συνεδρίαση της Βουλής που κατέληξε σε … «θέατρο – προς μεριά Καραγκιόζ μπερντές» (ο χαρακτηρισμός ανήκει σε τρίτο πρόσωπο). Μια συνεδρίαση με τους … κορυφαίους του «θιάσου – χορού»  να ανταγωνίζονται όχι μόνο σε λόγια, ατάκες και διαξιφισμούς «κοτσαβάκηδων» αλλά και σε ανάλογη … «γλώσσα του σώματος» ... Και από την άλλη οι συμμετέχοντες  να χειροκροτούν  τις … «εξυπνάδες» και όχι τα επιχειρήματα.

    Φυσικά,  η … ανακατάληψη της ΕΡΤ ήταν μια εξέλιξη, την οποία όλοι την περίμεναν, αφού προ καιρού είχε προαναγγελθεί και σχεδόν κανέναν δεν εξέπληξε, καθώς σε κάθε περίπτωση η νομιμότητα έπρεπε να εφαρμοσθεί και μάλιστα ύστερα από την πάροδο πέντε μηνών από τον περασμένο Ιούνιο.

    Ωστόσο, η εικόνα που έκανε … το γύρο του κόσμου, τα τελευταία εικοσιτετράωρα,  με το … λουκέτο μιας αλυσίδας με ένα ζευγάρι χειροπέδες (!) δεν ήταν – ντε και καλά – το καλύτερο κινηματογραφικό πλάνο για τον Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Φορέα. 

… Την ΕΡΤ που εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, να «ζει» - με σκωπτική πάντα διάθεση και σατυρική πρόθεση – το … «γελοίον» του δράματος και της τραγωδίας που εδώ και μήνες βρίσκεται σε εξέλιξη.

     Φυσικά. ο … σκωπτικός λόγος δε χωρά στην περίπτωση της ΕΡΤ, καθώς το «τραύμα» της εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτό με ο,τι αυτό συνεπάγεται για τον τόπο μας και τους έλληνες πολίτες . 

     Και είναι ιδιαίτερα επιτακτικό και αναγκαίο η Πολιτεία  (και όχι μόνον) να σπεύσει άμεσα και να επουλώσει το … «τραύμα» της !..

 

     Είναι ιδιαίτερα αδήριτη η ανάγκη όλοι μαζί – από κοινού - να βρουν το φάρμακο και να εφεύρουν … το ίαμα.

Χρειάζεται όλοι μαζί

·        να μελετήσουν  σοβαρά

·        να σχεδιάσουν  επισταμένως

·        να οργανώσουν  με κάθε λεπτομέρεια και

·        να δομήσουν – εσπευσμένα – το νέο Ραδιοτηλεοπτικό Δημόσιο Φορέα

« Οι καιροί  ου  μενετοί !..»

     Κι ας τεθεί πλέον «τέρμα» στα κάθε λογής και είδους «παιχνίδια» στις πλάτες των εργαζομένων,  αλλά και στα … μάτια των τηλεθεατών και γενικότερα της Ελληνικής κοινωνίας.

     Είναι καιρός η Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση,  απαλλαγμένη από

•      τις έντονες επικρίσεις για τον τρόπο λειτουργίας της
•      τις  διαχρονικές  «παρεμβάσεις»
•    την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος  και
•    την παρουσία των ημιαπασχολούμενων, αργόσχολων και αργόμισθων των – πάλαι ποτέ – ορισμένων υπαλλήλων της .

… Είναι καιρός – επαναλαμβάνουμε – ο νέος Εθνικός Ραδιοτηλεοπτικός Φορέας να αποτελέσει το «ΦΑΡΟ ελπίδας» για την ενημέρωση, τον πολιτισμό, τις παραδόσεις και την ψυχαγωγία μέσα στο … «φουρτουνιασμένο»   πέλαγος του ιδιωτικού ραδιοτηλεοπτικού τομέα.

…  Είναι η ώρα πλέον η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση όχι μόνο να κερδίσει  (καταγράφοντας υψηλά ποσοστά τηλεθέασης)  τα  «πρωτεία» και τη μάχη των εντυπώσεων, αλλά και «ν’ ανθίσει», δίνοντας στο κοινό εκπομπές – διαμάντια και παραγωγές και σήριαλ  ανεπανάληπτα – όπως τον παλιό καλό καιρό. Παραγωγές και σήριαλ που έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη των τηλεθεατών.

     Αρκετοί, εξάλλου είχαν μιλήσει  εδώ και καιρό για την «ημερομηνία λήξης» της ΕΡΤ με τη «μορφή» που είχε ως τις αρχές του περασμένου καλοκαιριού…

      Ωστόσο, η ΕΡΤ (ή όπως αλλιώς θέλουμε να την ονοματίζουμε)  υπήρχε πριν από εμάς … υπάρχει τώρα και μ’εμάς και θάναι και ύστερα από εμάς, καθώς τη Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση  (με όποιο όνομα κι αν την αποκαλούν)            την έχει ιδιαίτερα σήμερα – παρά ποτέ – ανάγκη ο τόπος, η πατρίδα, οι πολίτες!..

      Και μάλιστα σήμερα, όταν ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή ο κίνδυνος αλλοίωσης, συρρίκνωσης ή ακόμα και εκμηδενισμού των εθνικών μας χαρακτηριστικών, καθώς:

-   ο γείτονάς μας σπεύδει προκλητικά να δηλώσει πως  «δεν υπάρχει κράτος που να λέγεται «Κύπρος»

   -  τα επικίνδυνα σλάλομ από την Τρόϊκα βρίσκονται τον τελευταίο καιρό σε ημερήσια  
διάταξη, και

-  εκπρόσωπος του Eurogroup δηλώνει με … χυδαίο τρόπο : «Θα πάω για σκι και μετά βλέπουμε με τους Έλληνες»

      Η ανομία, ο ετσιθελισμός, ο ωχαδερφισμός, η προχειρότητα θα πρέπει σύντομα να εκλείψει, καθώς η Ελλάδα χρειάζεται μια Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση

•     σύγχρονη
•     σοβαρή
•      παρεμβατική στα «δρώμενα» και στα  «τεκταινόμενα» της εποχής.
•   χωρίς «παρωπίδες» και
•    με «ανοιχτό το Παράθυρο» στις αγωνίες, τις θυσίες και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας με όλες τις παραμέτρους συνάμα που συνθέτουν τη σημερινή ζωή των νεοελλήνων.

     Εύλογη και έκδηλη εξάλλου είναι η αναγκαιότητα και η βούληση για έγκαιρη, έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση, ποιοτική ψυχαγωγία και πολιτιστική καλλιέργεια των πολιτών, καθώς και οι τρεις αυτοί τομείς δεν προσφέρονται για πολιτικά, κοινοβουλευτικά, συνδικαλιστικά, συντεχνιακά και άλλα «σήριαλ»…

     Ας σταματήσει πλέον το … «φλερτ» με τις παθογένειες του παρελθόντος, την ανομία, την παθητικότητα, την αδράνεια, και τους εσφαλμένους  πρόχειρους και αψυχολόγητους  χειρισμούς …

     Κι ας οργανωθεί πλέον ένα διάδοχο της ΕΡΤ  Ραδιοτηλεοπτικό Σχήμα, απολύτως αξιοκρατικά :

•  χωρίς το συντριπτικό ποσοστό των εργαζομένων και των στελεχών να διορίζεται με κομματικά ρουσφέτια, και
• χωρίς τα κόμματα να … φέρνουν του δικούς τους διευθυντές, δημοσιογράφους και παρουσιαστές ενημερωτικών εκπομπών

     Κι ας δοθεί επιτέλους η δυνατότητα στους νέους υπαλλήλους που πρόσφατα προσλήφθηκαν, να «παντρέψουν» τον ενθουσιασμό τους με την αξιόλογη και αξιέπαινη εμπειρία των παλαιών υπαλλήλων που «ευτύχησαν» να ενταχθούν και στο νέο ραδιοτηλεοπτικό σχήμα, για ένα καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα μέσα από τα τηλεοπτικά στούντιο και τους ραδιοθαλάμους της Αγίας Παρασκευής και της Κατεχάκη.

     Άλλωστε, να μην ξεχνάμε πως οι εκδηλώσεις  της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι … «προ των πυλών» του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής και οι … κάμερες θα πρέπει άμεσα ν’ ανάψουν και τα μικρόφωνα εσπευσμένα ν’ ανοίξουν…

Και κάτι ακόμα που δεν πρέπει να λησμονούμε:

     Από τον περασμένο Ιούνιο, ο νέος υπό διαμόρφωση Ραδιοτηλεοπτικός Φορέας είχε τεθεί  από πολλούς καθ’ ύλην αρμόδιους και ιθύνοντες  ως ένα «μεγάλο στοίχημα»!..

•  Ιδού λοιπόν η … Ρόδος …
•    Ιδού  το «πεδίον» …
•    Ιδού η ευκαιρία για … « δυνατά και μεγάλα» !

… «Όποιος θέλει βρίσκει τρόπους – όποιος δε θέλει βρίσκει προφάσεις»!..