«Για την εμφύλια σύρραξη... είχε απαγορέψει στο σπίτι κάθε κουβέντα»
«Η γιαγιά Μαριάνθη πίστευε στα όνειρα. Στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι της είχε εκτός από την Αγία Γραφή και το Πηδάλιον, τον Προφητικό Ονειροκρίτη του Παζίνη. Ζούσε με τα νοήματα και τις αμφισημίες τους, στα σύμβολα, τα προμηνύματα και τα απόνερά τους. Μονολογούσε σιωπηλά ψάχνοντάς τα, ψηλαφώντας και θρυψαλιάζοντάς τα. Τα έξανε επίμονα με τα νύχια του μυαλού της, λες και ήτανε μαινάδα μπροστά σε αινιγματικές κατάλευκες δαντέλες ή μαύρα αποτρόπαια τούλια που έκρυβαν την αλήθεια...».
«Για την εμφύλια σύρραξη που συγκλόνιζε τη μεταπολεμική Ελλάδα έτσι κι αλλιώς είχε απαγορέψει στο σπίτι της κάθε κουβέντα... Καθόταν αγέρωχη και αδιαμφισβήτητη στον πιο ψηλό θρόνο της οικογενειακής εστίας, την σέβονταν πειθήνια, παιδιά, γαμπροί και νύφες. Ιδίως μετά τον αδόκητο θάνατο του παππού, χωρίς περιέργως κάποιο όνειρο να έχει δώσει μέχρι τότε έναν οιωνό, κάποιο σημάδι, προς μεγάλη έκπληξη όχι μόνο της γιαγιάς αλλά και όλης της οικογένειας».
«Στο σπιτικό της, στις συνήθειες και στον τρόπο της ζωής τους, τίποτα δεν μαρτυρούσε τα πλούτη και τα αγαθά της... Εβδομάδες πριν έρθει το κακό που σημάδεψε τον Νοέμβριο του ’43 την οικογένεια, η γιαγιά Μαριάνθη μούσκεμα στον ίδρο και αναμαλλιασμένη πετάχτηκε κάποια χαράματα από τον ύπνο της τραβώντας βίαια τα κορδονάκια του νυχτικού γύρω από το λαιμό της για να αναπνεύσει».
«...Η οικογένεια είχε υιοθετήσει την εκδοχή του Αγη, μια και η προνομιακή μεταχείριση που επεφύλασσε πάντα εκείνη για τον πρωτότοκό της του έδινε παραπάνω κύρος. Ο Στέλιος που ζούσε με εντολή της μόνος στο πατρικό της και φρόντιζε τα πάνω κτήματα, τα ζωντανά τους και διατηρούσε ένα αξιοζήλευτο τυροκομείο, σύμφωνα με την άποψη του αδερφού του, είχε λωλιάσει και τροφοδοτούσε απροκάλυπτα τους αντάρτες που έκαναν αντίσταση στον κατακτητή. Ηταν γνωστό στους πάντες, ισχυριζόταν στη διαπασών ο Αγης». «Ο Στέλιος έγινε μπουχός -στα κτήματα, στο μοναστήρι;- κατάφερε πάντως να γλιτώσει... Είχε εξαφανιστεί, όπως και δυο τρεις άλλοι, όταν είδαν τις μοτοσικλέτες των Γερμανών να ανηφορίζουν».
«Είμαι ο αδερφός της Θεοδώρας, μ’ ακούς; Ο Στέλιος ο αδικοπεταμένος... Ο παπα-Μιχάλης άφωνος, σαν μαύρο σκιάχτρο, αφέθηκε παραδομένος στα δυνατά του χέρια. Υψωσε αργά τα δικά του πίσω από του κουνιάδου του την πλάτη κι ανταποκρίθηκε ψηλαφώντας και αγκαλιάζοντας διστακτικά τα αποτρόπαια όργανα του ολέθρου και του θανάτου».
«Είπαν στον Αγη, λέω είπαν, εγώ δεν τα πιστεύω, είπαν που λες... ότι ο Λουκάς θα ψηφίσει τον Πλαστήρα!... Η Nίκη έπεσε από τα σύννεφα. Δεν φανταζόταν ότι αυτό θα μπορούσε να την απασχολεί όταν η κόρη της ήταν σε τέτοιο χάλι. Αποφάσισε αυτοστιγμεί να μην υπεκφύγει. Κούνησε το κεφάλι της ξεκάθαρα καταφατικά... ...Χάσου από τα μάτια μου, να μη σε βλέπω!...».
«Οι έρευνες των Αρχών δεν οδήγησαν πουθενά και αυτό ήταν καλοδεχούμενο για τη Μυρσίνη, τον κυρ Βασίλη, τον Καπετάνιο, ακόμη και για την παρέα του πατέρα της στο καφενείο, που επισφράγισε τις αναπάντεχες εξελίξεις σημειώνοντας λακωνικά αλλά και με νόημα: "Και επί γης δικαιοσύνη"...».
http://www.gynaikesapopseis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=246:themelis&catid=24:vivlio&Itemid=31
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου