Η ζωή και η ιστορία του Γιάννη Παπαϊωάνου είναι η μαρτυρία ενός γνήσιου λαϊκού καλλιτέχνη , ενός βάρδου της ψυχής. Στην πολύχρονη καριέρα του πέρασε μέσα από φωτιά και σίδηρο. Είδε εποχές δύσκολες, όχι μόνο για μουσικούς , αλλά για την Ελλάδα ολόκληρη: μικρασιατική καταστροφή , πείνα , φτώχια , δυο παγκόσμιοι πόλεμοι , ένας εμφύλιος , κατοχή , δυο δικτατορίες , ξενιτιά. "τριανταπεντε χρόνια στο πάλκο , μέσα στη vύχτα , στη βρωμιά , που έχεις να κάνεις με κάθε καρυδιάς καρύδι , από ανθρώπους του σχοινιού και του παλουκιού μέχρι μορφωμένους λεφτάδες και βαλε , είδα τόσα και έζησα τόσα που δεν φτάνει όλο το χαρτί του κόσμου για να γραφτούνε", λεει ο ίδιος στην αυτογραφία του ντόμπρα και σταράτα. Πάνω στο πάλκο ,μέσα στην νύχτα, ο Γιάννης Παπαϊωαννου αποτύπωσε στα τραγούδια του τις χαρές, τις λύπες , τους καημούς και τα σκιρτήματα του ελληνικού λαού ,δίνοντας μια ολόκληρη ζωή σε αυτό που ονομάζεται ελληνικό τραγούδι.
O μπάρμπα-Γιάννης όπως τον αποκαλούν όσοι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν ήταν ο πρωτομάστορας , ο πρωτοπόρος που ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών , μουσικών και τραγουδιστών. Τριάντα πέντε χρόνια σε σκηνές λαϊκών μαγαζιών , οχτακόσια τόσα τραγούδια , εμφανίσεις και περιοδείες στην Ελλάδα και στην βόρειο Αμερική , και μια πλούσια δισκογραφία μαρτυρούν την κολοσσιαία συνεισφορά του. Μερικά από τα τραγούδια του όπως η Ψαροπούλα και η Φαληριώτισσα που βρίσκονται ακόμα στα χείλια μας και στις καρδιές μας είναι μια ζωντανή απόδειξη της διαχρονικότητας του έργου του , του έργου ενός μεγάλου συνθέτη.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου γεννήθηκε στη Κίο της Προποντίδας το 1913 της μικρά Ασίας. Δυο χρονών ορφάνεψε από πατέρα . αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα στη σκληρή ζωή του. Το δεύτερο χτύπημα ήρθε μετά από μερικά χρόνια το 1922. Η φρίκη της καταστροφής και του ξεριζωμού αποτυπώθηκε βαθιά στον 9χρονο Γιάννη , συνοδεύοντας τον σε όλη την ζωή. Φεύγοντας από την κιο μαζί με την μητέρα του Χρύσα και την γιαγιά του και με μόνη περιούσια μια μαξιλαροθήκη όπου είχαν φυλαγμένα κάποια χρυσαφικά πήγαν αρχικά στην Σαμοθράκη και τελικά κατέληξαν στον Πειραιά. Αφού αποβιβάστηκαν στον Πειραιά πήγαν και έμειναν στις τζιτζιφιές μαζί με τους θείους τους και την υπόλοιπη οικογένεια του.
Η πείνα τον ανάγκασε να παει στην δουλεία από μικρός. Ξεκίνησε δουλεύοντας σε ένα συνεργείο και ύστερα βγήκε στις οικοδομές. Η σκληρή βιοπάλη του απαγόρευσε να συνεχίσει το σχολείο. Φτάνουμε λοιπόν στο 1928. Ο μπάρμπα-Γιάννης ξεκίνησε να παίζει μουσική με μια φυσαρμόνικα αλλά η σχέση του με τη μουσική θα παρέμενε σε εκείνο το επίπεδο αν δεν ήταν το ποδόσφαιρο.
Όσο αστείο και αν φαίνεται η μάνα του μπάρμπα-Γιάννη του πήρε ένα μαντολίνο για να μην παίζει ποδόσφαιρο επειδή φοβόταν μην ξανατραυματιστεί όπως είχε όντως τραυματιστεί σοβαρά. Αργότερα συνέχισε να παίζει μαντολίνο μέχρι που άκουσε το μπουζούκι. Το τραγούδι που άλλαξε τη ζωή του μπάρμπα-Γιάννη ήταν "Το μινόρε του τεκέ" του Γιάννη Χαλκιά. Από εκείνη την ημέρα ο Παπαιωάννου ερωτεύτηκε το μπουζούκι και το υπηρέτησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Παπαιωάννου το 1953 ξεκίνησε μια περιοδεία στην Αμερική για την οποία έγινε γνωστός στους έλληνες του εξωτερικού.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου σκοτώθηκε τα χαράματα της τρίτης Αυγούστου του 1972 , ώρα 5:30 το πρωί καθώς πήγαινε στα Βασιλικά της Σαλαμίνας καθώς πήγαινε στο σπίτι του.
http://www.asda.gr/lyk11per/Computer_Lab/rempetiko/rempetiko.htm#%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83
Ο Γιάννης Παπαιωάννου γεννήθηκε στη Κίο της Προποντίδας το 1913 της μικρά Ασίας. Δυο χρονών ορφάνεψε από πατέρα . αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα στη σκληρή ζωή του. Το δεύτερο χτύπημα ήρθε μετά από μερικά χρόνια το 1922. Η φρίκη της καταστροφής και του ξεριζωμού αποτυπώθηκε βαθιά στον 9χρονο Γιάννη , συνοδεύοντας τον σε όλη την ζωή. Φεύγοντας από την κιο μαζί με την μητέρα του Χρύσα και την γιαγιά του και με μόνη περιούσια μια μαξιλαροθήκη όπου είχαν φυλαγμένα κάποια χρυσαφικά πήγαν αρχικά στην Σαμοθράκη και τελικά κατέληξαν στον Πειραιά. Αφού αποβιβάστηκαν στον Πειραιά πήγαν και έμειναν στις τζιτζιφιές μαζί με τους θείους τους και την υπόλοιπη οικογένεια του.
Η πείνα τον ανάγκασε να παει στην δουλεία από μικρός. Ξεκίνησε δουλεύοντας σε ένα συνεργείο και ύστερα βγήκε στις οικοδομές. Η σκληρή βιοπάλη του απαγόρευσε να συνεχίσει το σχολείο. Φτάνουμε λοιπόν στο 1928. Ο μπάρμπα-Γιάννης ξεκίνησε να παίζει μουσική με μια φυσαρμόνικα αλλά η σχέση του με τη μουσική θα παρέμενε σε εκείνο το επίπεδο αν δεν ήταν το ποδόσφαιρο.
Όσο αστείο και αν φαίνεται η μάνα του μπάρμπα-Γιάννη του πήρε ένα μαντολίνο για να μην παίζει ποδόσφαιρο επειδή φοβόταν μην ξανατραυματιστεί όπως είχε όντως τραυματιστεί σοβαρά. Αργότερα συνέχισε να παίζει μαντολίνο μέχρι που άκουσε το μπουζούκι. Το τραγούδι που άλλαξε τη ζωή του μπάρμπα-Γιάννη ήταν "Το μινόρε του τεκέ" του Γιάννη Χαλκιά. Από εκείνη την ημέρα ο Παπαιωάννου ερωτεύτηκε το μπουζούκι και το υπηρέτησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Παπαιωάννου το 1953 ξεκίνησε μια περιοδεία στην Αμερική για την οποία έγινε γνωστός στους έλληνες του εξωτερικού.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου σκοτώθηκε τα χαράματα της τρίτης Αυγούστου του 1972 , ώρα 5:30 το πρωί καθώς πήγαινε στα Βασιλικά της Σαλαμίνας καθώς πήγαινε στο σπίτι του.
http://www.asda.gr/lyk11per/Computer_Lab/rempetiko/rempetiko.htm#%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83
Απ' τις παρανομίες μου και τα μεγάλα σφάλματα
έπεσα θύμα συμφοράς και ήμουνα για κλάματα,
απ' τα μεγάλα σφάλματα.
Μεγάλες κακοκεφαλιές, παράνομα τραβήγματα.
Ρέστος μπατίρης πάντοτε και καραβοτσακίσματα,
απ' τα πολλά τραβήγματα.
Μέρα καλή δε γνώρισα, σκοτούρες στο κεφάλι μου.
Καμιά φορά δε σκέφτηκα τι θα γενεί το χάλι μου.
Θα σπάσω το κεφάλι μου.
έπεσα θύμα συμφοράς και ήμουνα για κλάματα,
απ' τα μεγάλα σφάλματα.
Μεγάλες κακοκεφαλιές, παράνομα τραβήγματα.
Ρέστος μπατίρης πάντοτε και καραβοτσακίσματα,
απ' τα πολλά τραβήγματα.
Μέρα καλή δε γνώρισα, σκοτούρες στο κεφάλι μου.
Καμιά φορά δε σκέφτηκα τι θα γενεί το χάλι μου.
Θα σπάσω το κεφάλι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου