Γιάννης Μετζικώφ: Χάζευα επί ώρες το πανωφόρι ενός ζητιάνου

• Ο Γιάννης Μετζικώφ έχει τη δύναμη ενός μάγου. «Μάγο των ψευδαισθήσεων» τον αποκαλεί κι η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, η οποία τον γνωρίζει από τα πρώτα του βήματα, την εποχή που ήταν αριστούχος μαθητής της στην Καλών Τεχνών.

Ο Γιάννης Μετζικώφ στο μαγικό «βασίλειό» του. Εκεί όπου ο χρόνος σταματά… Ο Μετζικώφ μπορεί να μεταμορφώσει ένα σπασμένο ασημένιο καθρέφτη σε εξωτικό κόσμημα κεφαλής και κουκούτσια ελιάς σε ένθετα ρινίσματα… χρυσού στο βαρύτιμο φόρεμα μιας τραγικής βασίλισσας.
Στέκεται πάνω από κάθε ένα ένδυμα ξεχωριστά, ακούραστος, ώρες ατέλειωτες, όχι μόνο κατά τη διάρκεια που ράβεται και το προβάρουν οι ηθοποιοί, οι χορευτές ή οι λυρικοί τραγουδιστές, αλλά και τη στιγμή που το κοστούμι πρόκειται να πηδήσει στα φώτα της σκηνής για την παρθενική συνάντησή του με το κοινό. Και τότε ακόμη μπορεί να του προσθέσει μια τελευταία πινελιά, μια ακόμη βελονιά. Ο ίδιος. Με τα χέρια του.
Εχει ήδη -πάντοτε- προηγηθεί ένα ολόκληρο «ταξίδι» απ’ τα «ρετιρέ» ώς τα «υπόγεια» των υφασματέμπορων της Αθήνας. Ολοι τον γνωρίζουν. Και κατεβάζουν «βροχή» τα υφασμάτινα τόπια, τα οποία ο Γιάννης Μετζικώφ ψηλαφεί τρυφερά. «Πόσος κόπος!» λέει σήμερα. «Γολγοθάδες, ώρες επί ωρών. Τους ξεχνάς, όμως, μετά».

Από τα αντικείμενα που κατασκευάζουν οι άνθρωποι, τι προτιμάτε;
«Οτιδήποτε φτιάχνεται για να φορεθεί. Κάποτε είχα συναντήσει σε μια ισλαμική χώρα ένα ζητιάνο, ο οποίος είχε βάλει τόσες πολλές βελονιές, προκειμένου να συγκρατήσει τα καταρρέοντα τμήματα των υφαδιών του πανωφοριού του, που είχε φτιάξει, χωρίς να το γνωρίζει, ένα παλίμψηστο από χιλιάδες αγγίγματα. Είχε μετατρέψει το πανωφόρι σε ένα ιερό αντικείμενο, το οποίο είχε αποφασίσει να τον συντροφεύει μέχρι την τελευταία του στιγμή… Καθόμουν και τον χάζευα»

 Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

 http://praticabile.wordpress.com