محمود درويش (Μαχμούντ Νταρβίς)

 Ο Μαχμούντ Νταρβίς γεννήθηκε το 1941 στο Αλ Μπιρουά της Γαλιλαίας, στην τότε υπό αγγλική διοίκηση Παλαιστίνη και σημερινό Ισραήλ. Είναι το δεύτερο παιδί μιας μουσουλμανικής, ορθόδοξης οικογένειας γαιοκτημόνων, με τέσσερις αδερφούς και τρεις αδερφές. Μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, το 1948, το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς και η οικογένεια Νταρουίς κατέφυγε στον Λίβανο όπου παρέμεινε έναν χρόνο προτού επιστρέψει παράνομα στο Ισραήλ και βρει στη θέση του χωριού της μια εβραϊκή αποικία. Η οικογένεια εγκαθίσταται έτσι στο Ντερ Αλ Ασαντ.

 Το έργο του Νταρβίς, κυρίως ποιητικό, είναι η αληθινή υπεράσπιση ενός τόπου, ενός λαού, ενός πολιτισμού - είναι η τολμηρή επέμβαση μιας γένεσης λογοτεχνικής. Η Παλαιστίνη κυριαρχεί σ' όλο του το έργο, ενώ η μοναξιά και η θλίψη της εξορίας το διαποτίζουν απ' άκρη σ' άκρη, μαζί με το βάρος της δημιουργίας. Αρκετά από τα ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί, ενώ το έργο του τιμήθηκε με το Βραβείο Lotus από την Ενωση Αφροασιατών συγγραφέων (1969), το Βραβείο Lenin Ειρήνης από τη Σοβιετική Ενωση (1983), το Παράσημο Γραμμάτων και Τεχνών από τη Γαλλία (1993), το Βραβείο του Ιδρύματος Lanan (2002) και το Βραβείο Prince Claus (2004).

Πέθανε  στις  9/8 2008 , σε ηλικία 67 ετών. Ο Νταρβίς άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Χιούστον, των ΗΠΑ, λόγω επιπλοκών από εγχείρηση ανοιχτής καρδίας.

Μην κοιμάσαι, αγάπη μου…
Όταν η σελήνη πάει να κοιμηθεί,
Σπασμένος καθρέφτης,
Η σκιά μεγαλώνει ανάμεσα μας
Πεθαίνει τ όνειρο.

Μην κοιμάσαι αγάπη μου.
Η πληγή μας παράσημο,
Πυρκαγιά που πυρπολεί
Την πανσέληνο.
Πέρα από το παράθυρο
Ο κόσμος απλώνεται ευτυχισμένος.
Όταν το χέρι σου με αγκάλιασε
Νόμισα πως ήταν μια ψυχή-
Πεταλούδα που ήρθε να ακουμπήσει
Πάνω σε γιορντάνι ανθισμένα ρόδα.
Τα χείλη της νυχτερινής πάχνης
Μιλούν άφωνα.

Μην κοιμάσαι αγάπη μου.
Πέρα από το παράθυρο
Ο κόσμος απλώνεται λαμπρός.
Σαν κοιμηθείς
Τα ρόδα μαραίνονται.
Μένουν δίχως πειθώ, δίχως θέρμη.

Μην κοιμάσαι αγάπη μου
Σαν κοιμηθείς
Τα πουλιά πέφτουν στην άβυσσο
Τα ματόκλαδα σου γίνονται αγκάθια.
Η φωνή σου είναι γλυκό φιλί
Χορδή κιθάρας
Κλαδί ελιάς που κλαίει
Εξόριστο πάνω σΆένα βράχο
Ψάχνοντας τις ρίζες του
Ήλιος και βροχή.

Μην κοιμάσαι αγάπη μου
Τα πουλιά αυτοκτονούν
Το φεγγάρι βυθίζεται κιΆαυτό
Στο ύπνο του-
Σπασμένος καθρέφτης
Η σκιά πίνει την καταισχύνη μας
Κρύβουμε την ψυχή μας.
Όταν το φεγγάρι πάει να κοιμηθεί
Ο ερωτάς μας σαπίζει.

Μην κοιμάσαι αγάπη μου.
Οι πληγές μας παράσημα
Τα χέρια μας στο σκοτάδι
Είναι ένα αηδόνι που κλαίει
Πάνω σε μια Χορδή...

Μαχμούτ Νταρβίς


http://www.e-poema.eu/poem.php?id=97, http://blogthea.gr