ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Προβληματισμοί… κρίσεις και απόψεις…

                                                                                      

       Υπογράφει

                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος

 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

… «Απόψε είμαστε όλοι καθαρίστριες»:

Με τη φράση αυτή η Χαρούλα Αλεξίου ένωσε προχθές βράδυ, στην Πλατεία Συντάγματος, τη φωνή της με αυτή των αγωνιζόμενων καθαριστριών σε μια Συναυλία αλληλεγγύης και συμπαράστασης στις απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, που εδώ και περισσότερο από ογδόντα ημέρες βρίσκονται έξω από το Υπουργείο στην Καραγεώργη Σερβίας, στην καρδιά της Αθήνας…

Να υπενθυμίσουμε πως οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών βρίσκονται τους τελευταίους δέκα μήνες σε καθημερινές κινητοποιήσεις, ενώ ο Άρειος Πάγος έκανε δεκτή τον Ιούνιο την αίτηση του Υπουργείου που ζητούσε να ανασταλεί προσωρινά η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών για την επανατοποθέτηση των καθαριστριών που απασχολούνται στο Υπ. Οικονομικών με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.

Σύμφωνα με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, δεν πιθανολογείται – στην παρούσα φάση – ότι υπάρχει πρόβλημα με τη διαθεσιμότητα των καθαριστριών, αλλά ούτε τα πολιτικά δικαστήρια – όπως είναι ο Άρειος Πάγος – έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν την οικονομική πολιτική του κράτους, η οποία επέβαλε το καθεστώς διαθεσιμότητας στις καθαρίστριες.

Αντίθετα, οι καθαρίστριες κρατούν στα χέρια τους τα… «χαρτιά της δικαστικής απόφασης» και απαιτούν να μάθουν το λόγο που το Υπουργείο Οικονομικών αρνείται να τις επανατοποθετήσει στις θέσεις τους.

*  *  *  *  *  *

… Αυτά, φυσικά, σε δικαστικό επίπεδο!

Από κει και πέρα έχει γίνει σε όλους κατανοητό και είναι κοινά αποδεκτό πως η «δουλειά είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου»…

Άλλωστε, τους τελευταίους μήνες, αμέτρητα ήταν τα σχόλια, οι εκτιμήσεις, οι απόψεις, οι διαπιστώσεις και όλα όσα ακούσθηκαν, γράφτηκαν και ειπώθηκαν για το δίκαιο αγώνα των συμπαθέστατων αυτών γυναικών και για το πόσο δίκιο έχουν να διεκδικούν πίσω τη δουλειά τους, να διεκδικούν αυτό που τους στέρησε η Κρίση με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθά της.

*  *  *  *  *  *

Αξιόλογο εξάλλου και συνάμα αξιέπαινο το ενδιαφέρον της καταξιωμένης και πολυαγαπημένης Χαρούλας Αλεξίου να εκδηλώσει έμπρακτα το ενδιαφέρον της για τη δικαίωση αυτών των γυναικών, τις οποίες η ίδια η καλλιτέχνης της αποκάλεσε «φωνή της συνείδησής μας – το τελευταίο καταφύγιο…»

Ωστόσο, η πρόσφατη Συναυλία αλληλεγγύης και συμπαράστασης επανέφερε το θέμα των καθαριστριών στο … «κάδρο της επικαιρότητας» με πολιτικούς από όλους τους χώρους, αλλά και με αρκετούς συνανθρώπους μας – ένθεν κακείθεν - να προβάλλουν την επιχειρηματολογία τους και να διατυπώνουν πάσης φύσεως ερωτήματα και απορίες που συμπληρώνουν – θα λέγαμε - ένα πολυσύνθετο «πάζλ».

Ένα «πάζλ» το οποίο εν πολλοίς αποκτά «προεκλογικά», «εκλογικά» και «μετεκλογικά» χαρακτηριστικά. Και μάλιστα με έναν ιδιαίτερο εκρηκτικό «λεκτικό ταμπεραμέντο».

Χαρακτηριστικά που σκιαγραφούνται από φράσεις του τύπου:

·         Το Κράτος δεν μπορεί να πετά στους δρόμους υπαλλήλους χωρίς πρόνοια.

·         Το κράτος έχει δικαίωμα να αποφασίζει για το ποιες υπηρεσίες θα παρέχονται από τον ιδιωτικό τομέα και ποιες από το Δημόσιο.

·         Οι καθαρίστριες δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα από τον κάθε άνεργο αυτής της χώρας.

·         Αναλογίσθηκε άραγε κανείς τους απολυμένους της ΕΡΤ, τους δημοτικούς αστυνομικούς, τους σχολικούς φύλακες, τους απολυμένους καθηγητές, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που τους… «εξαέρωσαν» το μισθό και τη σύνταξη τους;

·         Και πάνω από όλους: τους ενάμιση εκατομμύριο άνεργους και τους 3,7 εκατομμύρια Έλληνες που ζουν στα όρια της φτώχειας;

·         Έγινε συναυλία για τους απολυμένους και τις απολυμένες καθαρίστριες στον ιδιωτικό τομέα;

·         Όταν το κόμμα έρθει στην εξουσία θα προσλάβει όλες τις καθαρίστριες.

*  *  *  *  *  *

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η «περιπέτεια» των καθαριστριών προκαλεί εύλογη και έκδηλη συμπάθεια, συμπαράσταση, υποστήριξη και συγκινησιακή φόρτιση… Όπως, άλλωστε, και το … «δράμα» όλων των άλλων συνανθρώπων μας που βρίσκονται στην ίδια απελπιστική κατάσταση και θέση.

Δικαιολογημένη – κατά ένα ποσοστό – και όλη αυτή η κινητοποίηση και δημοσιοποίηση του προβλήματος των συμπαθέστατων αυτών γυναικών.

Αδικαιολόγητο, ωστόσο, ένα τόσο σημαντικό πρόβλημα να μετατρέπεται σε τηλεοπτικό σόου με την ευθύνη δημοσιογράφων και την … ευγενική και αφιλοκερδή συμμετοχή εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου.

Και τούτο, καθώς οι τηλεθεατές δεν έμαθαν – όλους αυτούς τους μήνες -  γιατί απολύθηκαν αυτές οι γυναίκες με τα… «ροζιασμένα χέρια».

Δεν έμαθαν ακόμη «γιατί τη δουλειά τους πρέπει να την αναλάβουν ιδιωτικές Εταιρείες με εργαζομένους ενοικιαζόμενους και ταυτόχρονα αισχρά αμειβόμενους»…

Έμαθαν όμως – όπως και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις - κάτι ιδιαίτερα σημαντικό:

«Με ποιό τρόπο μια ανθρώπινη ιστορία μπορεί να πουληθεί – στις μέρες της Κρίσης – ως εύγεστο και συναρπαστικό τηλεοπτικό προϊόν!..»