Σαν χρονογράφημα…

«ΚΗΔΕΙΕΣ ΜΕ 850 Ευρώ»

                                                                                             Υπογράφει

                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος

 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

… Ναι, καλά διαβάσατε: «Κηδείες με 850 ευρώ».

Το είδαμε κι αυτό …κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο επιφυλάσσει για το …μάτι μας (και όχι μόνο) η Κρίση που βιώνουμε.

«Για να δούμε, τι θα δούμε …», όπως επέμεινε και ο τίτλος μιας επιτυχημένης τηλεοπτικής εκπομπής της πάλαι ποτέ – αλησμόνητης ωστόσο - ΕΡΤ …

«Μακάβριος» ο τίτλος! «Μακάβρια» και η εικόνα που αντικρίσαμε πρωϊ - πρωϊ, μπροστά από το Μέγαρο των Εθνοπατέρων.

Η «σκηνή»… εξελίσσεται στην καρδιά της Αθήνας, καταμεσής στη Βασιλίσσης Σοφίας , στη διασταύρωση με την Ακαδημίας, ακριβώς απέναντι από τη Βουλή των Ελλήνων.

Δεκάδες τα αυτοκίνητα που κατεβαίνουν και ανεβαίνουν τη Λεωφόρο …Κι ανάμεσα σ’ αυτά, ακριβώς μπροστά στο φανάρι της διασταύρωσης, που έχει ανάψει «πράσινο» για τους πρωινούς διαβάτες, πρώτο … «τραπέζι πίστα» ένα Βαν, που στο πίσω τζάμι του φιγουράρει η επιγραφή:

«Κηδείες με 850 ευρώ»

Μια … μακάβρια διαφήμιση που κάνει οδηγούς και πεζούς να κοιτάνε αποσβολωμένοι και έκπληκτοι το αυτοκίνητο που … προαναγγέλλει το κόστος της …«μεταφοράς των ψυχών»: άλλοι με ορθάνοιχτα μάτια και άλλοι κάνοντας το σταυρό τους. Και με κάποιους άλλους, ωστόσο, να σπεύδουν να πιάσουν το σίδερο (τουτέστιν: τα κλειδιά του αυτοκινήτου τους), προκειμένου να …διώξουν από πάνω τους κάθε αρνητικό ενδεχόμενο, καθώς δε θέλουν – σε καμιά περίπτωση – να χάσουν το πανηγύρι της ζωής!...

… Απόρροια …παράμετρος …παράπλευρη απώλεια της Κρίσης ακόμα και η διαφήμιση (!) για το κόστος της τελευταίας πράξης» του …δράματος του νεοέλληνα.

*  *  *  *  *

Κι όμως φτάσαμε έως εδώ: να «διαφημίζεται» ακόμα και το κόστος ενός ενταφιασμού… Και μάλιστα με … «κινητή» διαφήμιση σ’ ένα τετράτροχο. 

Κι’ από την άλλη, ο εκφωνητής της ενημερωτικής εκπομπής στο ραδιοφωνάκι του ΙΧ να κάνει λόγο αφ’ ενός για «τσουχτερά εκκαθαριστικά» του φόρου εισοδήματος και αφ’ ετέρου για την τελευταία ημέρα – 31 Ιουλίου 2014 – που θα πρέπει οι νεοέλληνες να σταθούν μπροστά στα γκισέ, σ’ ένα δυσάρεστο γι’ αυτούς ραντεβού με τον Έφορο ή τον τραπεζικό υπάλληλο της γειτονιάς τους.

Από πού άραγε να «διαφυλάξεις» την… «πρωινή» ψυχολογία σου!...

Από τη φωνή του εκφωνητή που … αγχώνει έχοντες, κατέχοντες και μη έχοντες… ή από την απέναντι μακάβρια εικόνα του τετράτροχου που κάνει  λόγο για την τελευταία κατοικία, προς την οποία όλοι, κάποια στιγμή, θα πάρουμε την άγουσα;

Όλοι. Ανεξαιρέτως όλοι: Κι αυτοί που έχουν ακόμα λεφτά… κι’ αυτοί που χαρακτηρίζονται νεόπτωχοι. Κι αυτοί που βρίσκονται στα συσσίτια. Κι αυτοί που ψάχνουν στους δρόμους στους σκουπιδοτενεκέδες. Και όσοι αντίθετα διάγουν… «βίον ανθόσπαρτον» στα πολυτελή ξενοδοχεία. Και όσοι είναι χορτάτοι. Και όσοι είναι πεινασμένοι. Κι όλοι αυτοί που τρώνε «δωρεάν» στις φυλακές. Κι όσοι είναι σε κυβερνητικές θέσεις και μη. Και όσοι μας έχουν διασύρει. Κι’ οι ένοχοι κι οι αθώοι. Και οι ξένοι που «φταίνε γα όλα» και για το που «φτάσαμε εδώ». Κι αυτοί που μιλάνε. Κι αυτοί που δε μιλάνε… Κι αυτοί που ισχυρίζονται ακόμα πως «υπάρχουν λεφτά». Αλλά κι’ αυτοί που σιγοψιθυρίζουν: «Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν…»

Όλοι… μα όλοι!.. Άλλωστε «τι να τα κάνεις τα λεφτά, αφού στο τέλος θα πεθάνεις!..» Αρκεί να χεις, ωστόσο, 850 ευρώ!..

Όλοι, λοιπόν, μα όλοι… Και πάνω απ’ όλους: οι μοναχικοί άνθρωποι, οι παραπεταμένοι, αυτοί που τους έχει «απορρίψει» η κοινωνία και ιδιαίτερα οι άστεγοι που πέρα απ όλα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, έχουν και ένα μεγάλο άγχος, όπως έγραφε πρόσφατα ο καταξιωμένος συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης:

«Το άγχος που δε το φαντάζεται κανείς, αν δεν του το πουν: Είναι το άγχος πού θα τους βάλουν, όταν θα πεθάνουν»

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο (όπως διαβάζαμε πρόσφατα στο «Βιβλιοδρόμιο» της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ») - με την πένα του Μανώλη Πιμπλή - το γεγονός πώς ένα περιοδικό δρόμου, στη Γερμανία, πήρε την πρωτοβουλία να αγοράσει θέσεις νεκροταφείων για άστεγους. Και οι άστεγοι της περιοχής ενθουσιάστηκαν. «Γιατί, λέει, φοβούνται ότι θα τους πετάξουν σε… κανένα λάκο με άλλους πενήντα. Ότι θα μείνουν δηλαδή άστεγοι και μετά θάνατον».

*  *  *  *  *

…Και για να μην ολοκληρώσουμε… «μακάβρια», να προσθέσουμε πως η πρωινή θλιβερή σκηνή στη Βασιλ. Σοφίας είχε και … τη συνέχεια της στο Ζάππειο:

Δύο ηλικιωμένοι συνταξιούχοι κάθονται προβληματισμένοι σ’ ένα παγκάκι. Μιλάνε για «τα λεφτά που δεν τους φτάνουν», για τη «φοροκαταιγίδα» που τους έπεσε στο κεφάλι τους και ιδιαίτερα για τις… άδειες τσέπες τους. Κάποια στιγμή ο ένας ρωτάει τον άλλο:

- Ρε σύ, Βαγγέλη, οι αποδείξεις για όσα καταναλώνουμε, εξακολουθούν να περνάνε στην Εφορία;

- Απ’ ό, τι ξέρω ναι, απαντά ο έτερος… Και προσθέτει:

- Να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;

- Τί;

- «Η απόδειξη ότι εξακολουθούμε… να ζούμε» περνάει στην Εφορία;

… Μιλιά, σιωπή και … κάγκελο, ο άλλος… Κοιτάζονται, ωστόσο, και οι δύο στα μάτια και ξεσπούν σε τρανταχτά γέλια!..

Άλλωστε,

                δε σταματάς να γελάς, επειδή γερνάς. Γερνάς επειδή σταματάς να γελάς!..   

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Προβληματισμοί… κρίσεις και απόψεις…

                                                                                      

       Υπογράφει

                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος

 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

… «Απόψε είμαστε όλοι καθαρίστριες»:

Με τη φράση αυτή η Χαρούλα Αλεξίου ένωσε προχθές βράδυ, στην Πλατεία Συντάγματος, τη φωνή της με αυτή των αγωνιζόμενων καθαριστριών σε μια Συναυλία αλληλεγγύης και συμπαράστασης στις απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, που εδώ και περισσότερο από ογδόντα ημέρες βρίσκονται έξω από το Υπουργείο στην Καραγεώργη Σερβίας, στην καρδιά της Αθήνας…

Να υπενθυμίσουμε πως οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών βρίσκονται τους τελευταίους δέκα μήνες σε καθημερινές κινητοποιήσεις, ενώ ο Άρειος Πάγος έκανε δεκτή τον Ιούνιο την αίτηση του Υπουργείου που ζητούσε να ανασταλεί προσωρινά η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών για την επανατοποθέτηση των καθαριστριών που απασχολούνται στο Υπ. Οικονομικών με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.

Σύμφωνα με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, δεν πιθανολογείται – στην παρούσα φάση – ότι υπάρχει πρόβλημα με τη διαθεσιμότητα των καθαριστριών, αλλά ούτε τα πολιτικά δικαστήρια – όπως είναι ο Άρειος Πάγος – έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν την οικονομική πολιτική του κράτους, η οποία επέβαλε το καθεστώς διαθεσιμότητας στις καθαρίστριες.

Αντίθετα, οι καθαρίστριες κρατούν στα χέρια τους τα… «χαρτιά της δικαστικής απόφασης» και απαιτούν να μάθουν το λόγο που το Υπουργείο Οικονομικών αρνείται να τις επανατοποθετήσει στις θέσεις τους.

*  *  *  *  *  *

… Αυτά, φυσικά, σε δικαστικό επίπεδο!

Από κει και πέρα έχει γίνει σε όλους κατανοητό και είναι κοινά αποδεκτό πως η «δουλειά είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου»…

Άλλωστε, τους τελευταίους μήνες, αμέτρητα ήταν τα σχόλια, οι εκτιμήσεις, οι απόψεις, οι διαπιστώσεις και όλα όσα ακούσθηκαν, γράφτηκαν και ειπώθηκαν για το δίκαιο αγώνα των συμπαθέστατων αυτών γυναικών και για το πόσο δίκιο έχουν να διεκδικούν πίσω τη δουλειά τους, να διεκδικούν αυτό που τους στέρησε η Κρίση με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθά της.

*  *  *  *  *  *

Αξιόλογο εξάλλου και συνάμα αξιέπαινο το ενδιαφέρον της καταξιωμένης και πολυαγαπημένης Χαρούλας Αλεξίου να εκδηλώσει έμπρακτα το ενδιαφέρον της για τη δικαίωση αυτών των γυναικών, τις οποίες η ίδια η καλλιτέχνης της αποκάλεσε «φωνή της συνείδησής μας – το τελευταίο καταφύγιο…»

Ωστόσο, η πρόσφατη Συναυλία αλληλεγγύης και συμπαράστασης επανέφερε το θέμα των καθαριστριών στο … «κάδρο της επικαιρότητας» με πολιτικούς από όλους τους χώρους, αλλά και με αρκετούς συνανθρώπους μας – ένθεν κακείθεν - να προβάλλουν την επιχειρηματολογία τους και να διατυπώνουν πάσης φύσεως ερωτήματα και απορίες που συμπληρώνουν – θα λέγαμε - ένα πολυσύνθετο «πάζλ».

Ένα «πάζλ» το οποίο εν πολλοίς αποκτά «προεκλογικά», «εκλογικά» και «μετεκλογικά» χαρακτηριστικά. Και μάλιστα με έναν ιδιαίτερο εκρηκτικό «λεκτικό ταμπεραμέντο».

Χαρακτηριστικά που σκιαγραφούνται από φράσεις του τύπου:

·         Το Κράτος δεν μπορεί να πετά στους δρόμους υπαλλήλους χωρίς πρόνοια.

·         Το κράτος έχει δικαίωμα να αποφασίζει για το ποιες υπηρεσίες θα παρέχονται από τον ιδιωτικό τομέα και ποιες από το Δημόσιο.

·         Οι καθαρίστριες δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα από τον κάθε άνεργο αυτής της χώρας.

·         Αναλογίσθηκε άραγε κανείς τους απολυμένους της ΕΡΤ, τους δημοτικούς αστυνομικούς, τους σχολικούς φύλακες, τους απολυμένους καθηγητές, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που τους… «εξαέρωσαν» το μισθό και τη σύνταξη τους;

·         Και πάνω από όλους: τους ενάμιση εκατομμύριο άνεργους και τους 3,7 εκατομμύρια Έλληνες που ζουν στα όρια της φτώχειας;

·         Έγινε συναυλία για τους απολυμένους και τις απολυμένες καθαρίστριες στον ιδιωτικό τομέα;

·         Όταν το κόμμα έρθει στην εξουσία θα προσλάβει όλες τις καθαρίστριες.

*  *  *  *  *  *

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η «περιπέτεια» των καθαριστριών προκαλεί εύλογη και έκδηλη συμπάθεια, συμπαράσταση, υποστήριξη και συγκινησιακή φόρτιση… Όπως, άλλωστε, και το … «δράμα» όλων των άλλων συνανθρώπων μας που βρίσκονται στην ίδια απελπιστική κατάσταση και θέση.

Δικαιολογημένη – κατά ένα ποσοστό – και όλη αυτή η κινητοποίηση και δημοσιοποίηση του προβλήματος των συμπαθέστατων αυτών γυναικών.

Αδικαιολόγητο, ωστόσο, ένα τόσο σημαντικό πρόβλημα να μετατρέπεται σε τηλεοπτικό σόου με την ευθύνη δημοσιογράφων και την … ευγενική και αφιλοκερδή συμμετοχή εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου.

Και τούτο, καθώς οι τηλεθεατές δεν έμαθαν – όλους αυτούς τους μήνες -  γιατί απολύθηκαν αυτές οι γυναίκες με τα… «ροζιασμένα χέρια».

Δεν έμαθαν ακόμη «γιατί τη δουλειά τους πρέπει να την αναλάβουν ιδιωτικές Εταιρείες με εργαζομένους ενοικιαζόμενους και ταυτόχρονα αισχρά αμειβόμενους»…

Έμαθαν όμως – όπως και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις - κάτι ιδιαίτερα σημαντικό:

«Με ποιό τρόπο μια ανθρώπινη ιστορία μπορεί να πουληθεί – στις μέρες της Κρίσης – ως εύγεστο και συναρπαστικό τηλεοπτικό προϊόν!..»

ΛΟΓΙΚΗ....της Αδριανής Παπαδριανού...

Ποιος είπε ότι η λογική έχει πάντα νόημα;;; ψηλαφώντας την ομίχλη της δεν ξεγελάς τον καθρέφτη , φορώντας τα γυαλιά σου στα μονοπάτια της σκέψης......Πασχίζεις να σαγηνεύσεις την αλήθεια ;; πόσο αθώα είναι η αλήθεια;;; Το μόνο βέβαιο είναι ότι εμείς είμαστε αθώοι και ανυποψίαστοι μέσα στην άγνοια μας......γι αυτό μη εξηγείς με την λογική......δεν εξηγούνται όλα μόνο με την λογική , όταν σου λείπουν τα δεδομένα.....ακολούθησε την διαίσθηση σου......και βγάλε επιτέλους τα μαύρα σου γυαλιά........τα φοράς από άμυνα , γιατί απλά δεν θέλεις να δεις .....σου διέφυγε ότι το φως και η αλήθεια λυτρώνουν......

Η φιλία του σκύλου

Από τον Κωστή Παπαγιώργη  

(Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση. Όποιος πενθεί για το σκύλο του, πενθεί για την προαπώλεια του εαυτού του. Xάνει ένα μύχιο στοιχείο του εαυτού του το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυθεί στη σκυλίσια παρουσία).  






 Όταν εξημερώθηκε το σκυλί και έγινε κατοικίδιο "έπεσαν" τα αυτιά του, έγραφε ο Δαρβίνος. Σοφή παρατήρηση, ειδικά για όσους έζησαν στις επαρχίες, κοντά σε ζωντανά και σε κοπάδια. Το κυνηγιάρικο σκυλί, ο μολοσσός που φυλάει τα πρόβατα είναι ζωντανό ραντάρ, πρωτόγονος και ως εκ τούτου ατόφιος. Ο βοσκός δεν βάζει το σκυλί στο σπίτι, το σέβεται αλλά δεν το βλέπει ποτέ σαν μέρος του οίκου. Στην πόλη όμως ο σκύλος απώλεσε την επαφή με τη φύση και τον πρωτόγονο εαυτό του, στερήθηκε τους άγριους σκυλοκαβγάδες, το κυνήγι του λαγού και του τσάκαλου, ήρθε πιο κοντά στον άνθρωπο και απομακρύνθηκε από το παρελθόν του πού υπέκρυπτε πάντα κάτι το λυκίσιο και το αδάμαστο.

Η σκυλίσια αγάπη δεν είναι μόνο αμοιβαία, κυρίως δεν επιδέχεται "απάτη", μετάπτωση, λήθη - όσο το τετράποδο ζει και κινείται, παραμένει πάγια "αξία". Πηγή: www.lifo.gr

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ...



 Πηγή: www.lifo.gr

Σαν χρονογράφημα…

«ΝΕΚΡΑ»      

Στον απόηχο της κρίσης και της απαξίωσης των ΑΞΙΩΝ!...

                                                                                      

       Υπογράφει

                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος

 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

«… Είσαι γεμάτος με τη σκόνη των πεθαμένων λέξεων. Πλύνε την ψυχή σου με Σιωπή!..»

Λόγια απλά, πλατιά σαν την απεραντοσύνη της μεγάλης Αλήθειας, σαν το άπειρο της Σιωπής!..

Μα που να βρεθεί το θείο τούτο βάλσαμο;

Σήκωσε τέτοιο… σίφουνα το στόμα, οι άδειες λέξεις, οι κούφιες χειρονομίες, οι ανέξοδες υποσχέσεις…

Δεν υπάρχουν πια Αξίες. Δεν υπάρχει Αλήθεια!

Κανένας δε βλέπει πια «τι είναι;». Όλοι καμαρώνουν για ό,τι ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως είναι…

Η μεγάλη αγωνία του ατόμου είναι … να αποδείξει πως ξεχωρίζει από το πλήθος για τούτο ή για κείνο το λόγο, για την ικανότητά του, για την ευστροφία του νου κλπ. Και η ικανότητα αυτή θεωρείται δύναμη. Έτσι, ανάμεσα σε δύο «αντιπάλους», δυνατότερος θεωρείται εκείνος που θα βρει… τα πιο πικρά λόγια να πληγώσει τον άλλο, εκείνος που αντέχει να σηκώνει το χέρι και να χτυπάει αμείλιχτα τον άλλον…

Εσύ, Δάσκαλέ μου, τι κρίμα να είσαι τόσο Άνθρωπος!.. Εσύ διάλεξες την … τρικυμία για να με διδάξεις… Λόγια πομπώδη που ειπώθηκαν με ύφος ρητορικό – λόγια μόνον που στάθηκαν ανίκανα να με πείσουν.

Δεν ζήτησα από σένα σπάνιες λέξεις, ρητορικές εκφράσεις, θόρυβο πολύ, γιατί τούτα όλα ήταν νεκρά!

Έψαχνα πάντα να βρω την αληθινή ΔΥΝΑΜΗ.

Ποθούσα ν’ ανακαλύψω σε σένα ένα τόσο-δα δείγμα που να προσδίδει εσωτερική πάλη, συντριβή ψυχική, πίστη βαθειά σε όσα έλεγες, για να σε πιστέψω!..

Μάταιη προσμονή!.. Εγώ δε σου γύρεψα να δείξεις το μεγαλείο της ψυχής σου!..

Εσύ δεν κατάφερες να κρύψεις τη Νέκρα της!

Μου είχες πει: «να μην εμπιστεύεσαι ΚΑΝΕΝΑ!..»

Μα η φωνή σου ήταν άχρωμη, κούφια και δε φάνηκα να σε πολυπιστεύω.

Και τότε ήρθε το ζωντανό παράδειγμα:

Με απάτησες συ ο ίδιος!

Με πρόδωσες! Με ταπείνωσες! Με πόνεσες πολύ...

Σ’ ευχαριστώ, Δάσκαλε, για όσα μου έμαθες!..

Δε με δίδαξε η «σκόνη των πεθαμένων σου λέξεων». Με δίδαξε η «Σιωπή» που είδα πως σου ΄λειπε… Με έπεισε η αποσύνθεση, η απόλυτη Νέκρα, που ανακάλυψα μέσα σου… Στάθηκες ανίκανος να με μάθεις να κυνηγάω τις μεγάλες ΑΞΙΕΣ!

Μ΄έμαθες όμως με το αρνητικό παράδειγμα σου να τις δημιουργώ, αποφεύγοντας ό,τι ΤΑΠΕΙΝΟ ανακαλύπτω!...

Αλλά και κάτι άλλο:

                                 Όταν με πρόδωσες, Δάσκαλε,

μου πέταξες κατάμουτρα την εκτίμηση και την αγάπη, που σου χα δώσει. Εγώ ήρθα κοντά σου. Εσύ όμως με ταπείνωσες στρέφοντας αλλού το πρόσωπό σου, ενώ εγώ σου είχα ανοίξει την ψυχή μου. Πρόσμενα μόνον ένα δείγμα της απήχησης που εύρισκαν τα λόγια σου μέσα σου, για να σε πιστέψω ανεπιφύλαχτα!..

Όταν σκότωσες τις προσδοκίες μου, Δάσκαλε, εγώ πόνεσα. Μα εσύ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕΣ!..

Εγώ πλήρωσα με τον πόνο την… πείρα μου. Μα εσύ γλίστρησες από το βάθρο που σε είχα τοποθετήσει, που σε είχα ανεβάσει κι’ έγινες χιλιάδες μικρά, τόσα – δα κομματάκια…

Είχε διαλυθεί πια η σκόνη των λέξεων και φάνηκε γυμνή η ΝΕΚΡΑ!..

* * * * * * *

Υ.Γ.: Τη λέξη «ΔΑΣΚΑΛΟΣ» ο καθένας μπορεί να την …αντικαταστήσει με οποιαδήποτε άλλη λέξη επιλέξει και του …ταιριάζει. Ο νοών νοείτω…

«…Τέσσερα κομμάτια κατεψυγμένη πίτσα και δύο μπουκάλια νερό = Τριάντα Ευρώ!..»

   Υπογράφει

                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος

 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

… Απίστευτο κι όμως αληθινό!..

«Απογείωση» της… ακρίβειας για τους Έλληνες και ξένους επισκέπτες σε κυλικείο μεγάλου αεροδρομίου της πατρίδας μας: «…Τέσσερα κομμάτια κατεψυγμένη πίτσα και δύο μπουκάλια νερό = Τριάντα Ευρώ!..»

Καταγγελία από έλληνες και ξένους τουρίστες που επέλεξαν ως τουριστικό προορισμό την πόλη που βρίσκεται το επίμαχο… κυλικείο του αεροδρομίου αλλά και ανάλογο «εμπεριστατωμένο» ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Δημοκρατία» και από το συνάδελφο Αριστ. Μάτιο.

Πράγματι, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχει ακρίβεια, καθώς την… ανιούσα πήραν οι τιμές, ενδεχομένως και υπό το πρίσμα της αισιόδοξης φετινής πρόβλεψης για αφίξεις και επισκεψιμότητα είκοσι εκατομμυρίων τουριστών στη χώρα μας.

Πράγματι, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, παρατηρείται δυσαναλογία μεταξύ τιμών και παρεχόμενων ποιοτικών υπηρεσιών, καθώς δεν είναι λίγοι οι έλληνες που βίωσαν και βιώνουν τις… «τσουχτερές» τιμές σε ορισμένους τουριστικούς προορισμούς.

Και φυσικά, δεν ήταν άσχετη με τη διαπίστωση αυτή η πρόσφατη πρωθυπουργική παρέμβαση για στοχευμένες κινήσεις, ώστε να πέσουν οι τιμές, αλλά και οι συστάσεις της καθ’ ύλην αρμόδιας Υπουργού Τουρισμού που συνέστησε συμμόρφωση σε όσους σπεύδουν να αποκομίσουν ευκαιριακά κέρδη.

Ο Τουρισμός – με όλες τις παραμέτρους του – έχει ήδη αποκτήσει εθνική διάσταση. Κι’ έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους: Πολιτεία – πολίτες και επαγγελματίες τουρισμού που έχουν την ατομική ευθύνη για ό,τι προσφέρουν.

Και, σίγουρα, η αντιμετώπιση του φαινομένου της αισχροκέρδειας απαιτεί απ’ όλους:

·        μεθοδικότητα και υπευθυνότητα

·        σεβασμό στον πελάτη – επισκέπτη

·        ποιότητα στις υπηρεσίες σε λογικές τιμές, και

·        απαλλαγή από τις λογικές της… «αρπαχτής»!..

Άλλωστε, το στοίχημα είναι ένα για όλους:

Η Ελλάδα να γίνει ξανά… ΜΟΔΑ!

Γιατί, η μόδα είναι αυτή που:

·        δημιουργεί τάσεις,

·        κατευθύνει το καταναλωτικό κοινό, και

·        υπαγορεύει επιλογές, συμπεριφορές και λογικές.

Διαφορετικά, θα καταλήξει στο…

«Μόδα είναι – θα περάσει!..»

Συναίσθημα....της Αδριανής Παπαδριανού

Υπερβολικά γρήγορα έφυγε το χθες, θα ρθει το αύριο , αλλά σήμερα , σκοτώνει ο εθισμός σε επιβλαβείς επιρροές από ψυχές στερημένες ......Να μη ξεχάσουμε ότι το συναίσθημα είναι ανθρώπινη ανάγκη .Αναζητάμε όλοι μας την τρυφερότητα στην επικοινωνία μεταξύ μας . Η ποιότητα της ζωής καθορίζεται από πόσο συναίσθημα και τρυφερότητα κρύβει η καρδιά μας......και οι δήθεν δυνατοί που το θεωρουν αδυναμία ....απλά την ερημιά της ψυχής τους συμπληρώνει ο φόβος μη γίνουν ευάλωτοι....και χάνουν τα χρώματα....τα χρώματα που οι ευάλωτοι έχουν στην ζωή τους......δυνατοί είναι όσοι έχουν ζήσει το γκρι , το μαύρο ...αλλα ελπίζουν κι αναζητούν το κίτρινο του ήλιου ,το γαλάζιο της θάλασσας ,το κόκκινο της ζέστης ανθρώπινης αγκαλιας.....δυνατοί είναι οι ευάλωτοι που δεν δειλιάζουν να λυγίσουν....ξέρουν, μετά από κάθε δυσκολία , να σηκώνονται όρθιοι.....

«Όλα τα πήρε το καλοκαίρι!...»

                                                                                             

                                           Υπογράφει

                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος

 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

Στη μέση του καλοκαιριού, στον πιο δροσερό κήπο της Αθήνας και «σημείο αναφοράς» για τους Αθηναίους – στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής -  ο διεθνούς φήμης καταξιωμένος μουσικοσυνθέτης  Δημήτρης Παπαδημητρίου … χάρισε ένα καταπληκτικό πρόγραμμα, ειδικά αφιερωμένο σε όσους δέθηκαν στο …. «κατάρτι του πλοίου» της Αθήνας και αψήφησαν  τις … «Σειρήνες» του καλοκαιριού…

Ήταν μια από τις πλέον χαρακτηριστικές συνευρέσεις του φετινού καλοκαιριού, αλλά και μια μουσική διαδρομή στις καλύτερες μέρες του ελληνικού τραγουδιού και του Κήπου του Μεγάρου.

Είμασταν όλοι εκεί!...

Ιδανικός χώρος, η «σκηνή» του Κήπου του Μεγάρου για να γίνουμε όλοι μαζί μια παρέα και να σιγοτραγουδήσουμε όλα όσα αγαπήσαμε, αλλά και με τους καλλιτέχνες να γίνονται «ένα» με το κοινό που βρέθηκε στο Μέγαρο.

Με την πολύτιμη μπαγκέτα του συνθέτη και τη δυναμική ερμηνεία των καταξιωμένων καλλιτεχνών, όπως:

·        της μούσας του μαέστρου Φωτεινής Δάρα,

·        του Γιώργου Μαργαρίτη

·        του Βασίλη Παπακωνσταντίνου

·        του Μιλτιάδη Πασχαλίδη και

·        του Γιώργου Φλωράκη,

άνθισε ο Κήπος του Μεγάρου και όλοι μαζί σκιαγράφησαν μια ονειρική συναυλία και μας χάρισαν μια βραδιά με τις μελωδίες του μουσικοσυνθέτη, με τραγούδια που μας συντρόφεψαν μέσα στα χρόνια, αλλά και με καινούρια τραγούδια από το άλμπουμ που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε στίχους Χρήστου Παναγιωτόπουλου.

Τα καλύτερα τραγούδια του Δημήτρη, χαραγμένα στη μνήμη μας, τραγούδια που δέθηκαν με τη ζωή μας και άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στις πρόσφατες δεκαετίες της εγχώριας μουσικής παραγωγής, μαζί με νέα τραγούδια που σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση βρήκαν αμέσως ….μια θέση στην καρδιά μας!...

Τραγούδια που έχουν προστεθεί στην πολυσχιδή πορεία του Δημήτρη Παπαδημητρίου στο χώρο της ελληνικής μουσικής…. Πορεία στην οποία εκτός από τα ιδιαίτερα σημαντικά συμφωνικά έργα και τη θεατρική και κινηματογραφική μουσική του, ο συνθέτης έχει καταθέσει και ελληνικά τραγούδια  που από τους πλέον ειδικούς θεωρούνται και συγκαταλέγονται μεταξύ των σπουδαιοτέρων.

Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως στον Κήπο του Μεγάρου στήθηκε μια μουσική γιορτή, ένα παιχνίδι ήχων και λόγων του παρελθόντος, του παρόντος και του… μέλλοντος, με μια ευαίσθητη ανάγνωση ενός ρεπερτορίου και με την καθηλωτική ερμηνεία των καλλιτεχνών που απέδωσαν διαχρονικά τραγούδια, όπως: «Στα ίδια μέρη», «Σ’ αγαπώ», «Φεύγα», «Λένη», «Αν είσαι πλάι μου», «Όλα τα πήρε το καλοκαίρι» και άλλα πάνω σε στίχους των Καβάφη, Ελύτη, Γκάτσου, Ουράνη, Πολυδούρη, Καραγάτση, Ρίλκε (μετ. Παλαμά), Γκανά, Καψάλη, Ιωάννου, Νικολακοπούλου, Φασούλα κ.α.

Ακούσματα… στίχοι… μελωδίες… και τραγούδια του Δημήτρη Παπαδημητρίου.

… του Δημήτρη Παπαδημητρίου, τον οποίο όταν πριν 2-3 χρόνια, σε μια ανύποπτη στιγμή της συνεργασίας μας (καθώς για δύο χρόνια είχα την τιμή, την τύχη και τη χαρά να είμαι σύμβουλός του, όταν βρισκόταν στο «τιμόνι» της Γενικής Διεύθυνσης Ραδιοφωνίας - ΕΡΤ) τον ρώτησα ποιό απ’ όλα τα τραγούδια του ξεχωρίζει, μου απάντησε: «Κανένα… Γιατί αν ξεχώριζα κάποιο, θα σταματούσα να γράφω, να συνθέτω!..»

Άλλωστε σε πρόσφατη συνέντευξη του στη Real news ο ίδιος ο συνθέτης έσπευσε να επισημάνει χαρακτηριστικά:

«… Έγινα μουσικός για τη μουσική. Όχι για

Μένα… Ας μη μείνει τίποτα με το όνομα μου.

… Υπάρχει όμως, ένα πιθανό δώρο για την

Υστεροφημία μου:

Το να μη μου ανήκει πιά το έργο μου.

Να είναι ΚΤΗΜΑ όλων!...»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ