Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Janis Joplin - Ball And Chain





Sitting down by my window,
Whoa, whoa, looking at the rain.
Whoa, down by my window, baby,
And all around me,
I said suddenly I felt the rain.
Somethin' grabbed a hold of me, darling,
Honey, it felt to me, honey like, yeah, a ball and chain.
Oh honey, you know what I mean,
It just hurts me.


Say, whoa, whoa, whoa, whoa, honey, it can't be
Whoa, it can't be, babe,
Said no, no, no, no, no, no, no, no, no, no, hey.
Whoa, baby, it just can't be
Every time I want to reach out my hand.
No, no, no, no, no, babe, baby, never, no, no,
Never, never, no, no, no.
Here you gone today, but I wanted to love you, darling,
Oh, till the end of time,
Yeah! All right!



Love's got a hold on me baby
Feels like a ball and chain.
Oh, love just draggin' me down, yeah yeah yeah,
Feels like, honey sometimes it feels honey like a ball, yeah like a ball and a chain
Wonder why when I did the very best I could to love you
You wanted to leave me here, honey in so much pain
Come on, honey, I want you to tell me, please, yeah.



Say oh, oh, oh, oh,
Honey this can't be
No, no no no no no no no no no no no no no no no no no no no no yeah.
Whoa, whoa, whoa
Honey, this can't be just because I want to want you
Does this mean I have to hide to cry, cry all the time?
I just wanted to love you, darling,
Every day, oh, whoa, 'till the, to the very end, to the end of time,
Yeah, no no no no no, hit it!



Love's got a hold on me, baby,
Feels like a ball and chain.
Oh, love's holdin' on to me,
Feels to me, oh like a ball and a chain
Honey somethin' will grab around the knees, grab me in my heart,
Feels to me like a ball and a chain now,
Yeah, alright, yeah!



Say oh, oh oh oh,
Honey this can't be
Tell me please what am I askin' now,
It can't be babe
I know it just can't be, darling, no no.
Whoa whoa whoa, whoa darling don't you feel me reachin' out
Tell me, tell me, darling please
Tell, tell, tell me darling please, I'm gonna need it,
I want you to hear me baby
Tell me why, sometimes darling
I said sometimes I feel I got to know why
Sometimes I feel, honey, honey that I need to know why
I said baby when I ask you
I could use a little help sometime
When I say, I say tell me, come on man,
Tell me, tell me, babe,
Honey I never understood, why when I want to work my hands out,
I want to wear my hands out, I try the very best I can, babe
Why you always want to go, honey and let me down baby.
I said why I always want to go, honey drag me around.
Seems like anything, it could be the telephone company man,
it could be the man I love, I always got something else going, you know what I mean ?
Over on the other side, say, not quite got it right this very minute.
I'm so sorry babe, I said I'm so very sorry babe,
But I never did promise you nothing, right ? I see what you mean.
Come on, man, now come on, that ain't the name of it,
And that ain't the end of it, you know what I mean.
Sometimes, it feels just about breaking things, you know what I mean.
Just like, just like a grave, just like a grave to call
Just like a cry to call.
Honey I never understood and I said please
Lord, I swear I never understood and I say please
I want you to help me, fill it up baby,
I want you to help me, I said allow me to hear
Please, please, please, please, please, please, please,
Honey make me understand why love just feels so heavy on me, darling,
Feels so bad on my back, babe,
Feels just like a ball,
Feels like a ball, ball, oh daddy feels like a ball,
And a chain.
Songwriters: JOHN, ELTON / OSBORNE, GARY ANTHONY
Ball And Chain lyrics © Universal Music Publishing Group, Warner/Chappell Music, Inc., CARLIN AMERICA INC, EMI Music Publishing

Random Decision ....Live


Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Το μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου θα είναι υπαίθριο –Από τις 4 Αυγούστου στις ΗΠΑ

Έργα τέχνης κορυφαίων καλλιτεχνών που κόβουν την ανάσα θα απλωθούν σε μετρό, στάσεις λεωφορείου και αεροδρόμια σε όλες τις ΗΠΑ από τις 4 Αυγούστου, στο πλαίσιο της πρωτοβουλία Art Everywhere (Τέχνη Παντού).




Πέντε κορυφαία μουσεία των ΗΠΑ «Art Institute του Σικάγο, Dallas Museum of Art, LACMA,  Whitney και  National Gallery- επέλεξαν 58 έργα τέχνης, πόστερ των οποιών θα ντύσουν 50.000 στάσεις λεωφορείων, επιφάνειες υπαίθριων διαφημίσεων, εξέδρες σταθμών και βέβαια αεροδρόμια σε όλη τη χώρα.






Οι υπεύθυνοι των μουσείων επέλεξαν αρχικά 100 έργα που αποτελούν την επιτομή της αμερικανικής κουλτούρας και κάλεσαν το κοινό να επιλέξει τα αγαπημένα του. Στον κατάλογο των έργων που επελέγησαν υπάρχει μεταξύ άλλων το “Καλοκαιρινές Νύχτες» της Georgia O’Keeffe, το “Τρεις σημαίες” του Jasper Johns, η “Campell's Soup Can” του Andy Warhol's Campbell's Soup, “American Gothic” του Grant Wood και άλλα.








Και τα 58 έργα θα παρουσιαστούν στις 4 Αυγούστου στην Times Square που θα γίνει μια υπαίθρια ψηφιακή γκαλερί.






Πηγή: Το μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου θα είναι υπαίθριο –Από τις 4 Αυγούστου στις ΗΠΑ [εικόνες] | Ειδήσεις και νέα με άποψη http://www.iefimerida.gr/node/160426#ixzz35YIE8p6U

Μανώλης Αναγνωστάκης... ο ποιητής της σπαραχτικής σιωπής και της άγρυπνης συνείδησης





+ 23 Ιουνίου 2005


Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος...

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τὶς γυναῖκες τους καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στὰ μικρομάγαζα καὶ στὰ καφενεῖα τῆς συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ τὴν ἐποποιία τῆς καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιατὶ ἔτσι νικοῦμε τὴ ζωὴ
Ἢ γιατὶ ἔτσι φτύνουμε ἕνα-ἕνα τὰ τιποτένια ὁμοιώματα
Καὶ μία στιγμὴ στὸ στεγνωμένο νοῦ τους περνᾷ μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σὰ μιὰ θαμπὴ ἀνάμνηση μιᾶς ζωικῆς προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ τί νὰ λογαριάσεις
Συμβάντα ἐρωτικὰ καὶ χρηματιστηριακὲς ἐπιχειρήσεις
Δὲ βρίσκεις καθρέφτες νὰ φωνάξεις τ᾿ ὄνομά σου
Ἁπλὲς προθέσεις ζωῆς διασφαλίζουν μίαν ἐπικαιρότητα
Ἀνία, πόθοι, ὄνειρα, συναλλαγές, ἐξαπατήσεις
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.
Μὰ ποιὸς θὰ ῾ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;

Το ναυάγιο

Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
Ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
(Πού πήγαν οι άλλες βάρκες; ποιοι γλιτώσαν;)
Εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
Ένα νησί ερημικό όπως στα βιβλία
Εκεί θα χτίσουμε τα σπίτια μας
Γύρω-γύρω απ' τη μεγάλη πλατεία
Και στη μέση μια εκκλησιά
Θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία
Του καπετάνιου μας που χάθηκε - ψηλά-ψηλά -
Λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου, πιο χαμηλά του τρίτου
Θ' αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά
Κι ύστερα θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι
Καινούριο, ολοκαίνουριο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα

Θα 'χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίσουνε.

Μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ' εμάς.




Η ζωή και το έργο του
Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005).
Γεννήθηκε το 1925 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ιατρική στό Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εϊδικεύθηκε ώς ακτινολόγος στη Βιέννη (1955-1956). Aσκεί από τότε το επάγγελμα του ακτινολόγου στή Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1978 στην Αθήνα.
Έμεινε φυλακή στό διάστημα 1948-1951, καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο (1949), για πολιτική δράση στό φοιτητικό κίνημα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Εμφανίστηκε στα Ελληνικά Γράμματα στό περιοδικό «Πειραϊκά Γράμματα» (Σεπτ. 1942) και στό φοιτητικό περιοδικό «Ξεκίνημα» (Θεσσαλονίκη, όργανο του εκπολιτιστικού ομίλου Πανεπιστημίου), 20 Μαρτίου 1944.
Εξέδωσε:
Ποιητικές συλλογέςΕποχές, Θεσσαλονίκη 1945. Εποχές 2, Θεσσαλονίκη 1948, Εποχές 3, Θεσσαλονίκη 1951. Η συνέχεια, 1954. Τα ποιήματα (1941-1956), 1956 (συγκεντρωτική έκδοση, μαζί με τις «Παρενθέσεις» και τη «Συνέχεια 2»). Η Συνέχεια 3, Θεσσαλονίκη 1962. Ο Στόχος, 1970. Τα ποιήματα (1941-1971), 1977.
ΠεζάΤο περιθώριο, 1979.
ΜελέτεςΥπέρ και Κατά, 1965Αντιδογματικά, 1975.
Συνεργάστηκε με ποιήματα και κριτικά σημειώματα στα περ. «Πειραϊκά Γράμματα», «Φοιτητής» (Θεσσαλονίκη, 1945), «Φιλολογικά Χρονικά», «Ελεύθερα Γράμματα», « Τα Νέα Ελληνικά», «Επιθεώρηση Τέχνης», «Κριτική» (Θεσσαλονίκη) ως εκδότης - διευθυντής, «Εποχές», «Διάλογος» (Θεσσαλονίκη) κτλ. και στην εφ. «Αυγή».
Μετέφρασε: Δύο ωδές του Φ. Γκ. Λόρκα (σε συνεργασία με τον Κλείτο Κύρου), 1948.
Ποιήματα του μεταφράστηκαν στα: Γαλλικά, Γερμανικά, Αγ γλικά, Ιταλικά.
Υπήρξε αρχισυντάκτης στό φοιτητικό περιοδικό «Ξεκίνημα» (Θεσσαλονίκη, από το τεύχος 1, 15.2.1944 έως το τεύχος 11-12, 1 και 15.10.1944. Στά τεύχη ^Οκτωβρίου 1944 και Νοεμβρίου 1944 αναφέρονται: Διευθυντής Θαν. Φωτιάδης, αρχισυντάκτης Μανόλης Αναγνωστάκης) και εκδότης του περ. «Κριτική», (Θεσσαλονίκη, 1959-1961). Υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας «Δεκαοκτώ Κείμενα» (1970), «Νέα Κείμενα» και του περιοδικού « Η συνέχεια» (1973). 
(Αργυρίου, Αλέξανδρος, επιμ. Η ελληνική ποίηση: γραμματολογία, ανθολογία . Αθήνα: Εκδόσεις Σοκόλη, 1982


Βιβλία του Αναγνωστάκη στη βιβλιοθήκη

Αναγνωστάκης, Μανόλης, 1925-2005
  • Τα ποιήματα 1941-1971. Αθήνα: Πλειάς, 1975. [891.861 ΑΝΑ]
  • Τα ποιήματα 1941-1971. Αθήνα: Νεφέλη, 2000. [891.861 ΑΝΑ]
  • Τα ποιήματα: Εποχές, Εποχές 2, Παρενθέσεις, Εποχές 3, Η Συνέχεια, Η Συνέχεια 2, Η Συνέχεια 3, Ο Στόχος, 1941-1971. Αθήνα: Πλειάς , c1976. [891.861 ΑΝΑ]
  • Τα συμπληρωματικά: σημειώσεις κριτικής. Αθήνα: Στιγμή, 1985. [890.9 ΑΝΑ]
CD και κασέτες του Αναγνωστάκη στη βιβλιοθήκη
  • Ο Μανόλης Αναγνωστάκης διαβάζει Αναγνωστάκη [CD]. Αθήνα: Lyra, p1999. [CD 891.861 ΑΝΑ]
  • Ο Μανώλης Αναγνωστάκης διαβάζει Αναγνωστάκη [Cassette]. Athens: EMI, 1977. [ΚΑΣΕΤΑ 891.861 ΑΝΑ]
  • Γρηγορίου, Μιχάλης. Η αγάπη είναι φόβος : κύκλος τραγουδιών σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη [Cassette]. Αθήνα: Μ. Μάτσας, 1980. [ΚΑΣΕΤΑ 782.43 ΓΡΗ
Βιβλία και περιοδικά για τον Αναγνωστάκη στη βιβλιοθήκη
Βιβλία
  • Αργυρίου, Αλέξανδρος, επιμ. Η ελληνική ποίηση: γραμματολογία, ανθολογία . Αθήνα: Εκδόσεις Σοκόλη, 1982. [R 892.08 ΕΛΛ]
  • Αργυρίου, Αλέξανδρος. Μανόλης Αναγνωστάκης: νοούμενα και υπονοούμενα της ποίησής του. Αθήνα: Γαβριηλίδης, 2004. [891.861 ΑΡΓ]
  • Κούρτοβικ, Δημοσθένης. Έλληνες μεταπολεμικοί συγγραφείς: ένας κριτικός οδηγός. Αθήνα: Πατάκης, 1995. [R 890.9 KOY]
  • Μαρωνίτης, Δημήτρης Ν. Ποιητική και πολιτική ηθική: πρώτη μεταπολεμική γενιά Αλεξάνδρου, Αναγνωστάκης, Πατρίκιος. Αθήνα: Κέδρος, 1976. [891.09 ΜΑΡ]
  • Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας : από τον 10ο αιώνα μ.Χ. μέχρι σήμερα. Αθήναι :Χάρης Πάτσης , c1968 [R 890.3 ΠΑΤ]
  • Τσάκωνας, Δημήτρης. Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας και πολιτικής κοινωνίας. Αθήνα: Σώφρων, 1992. [R 890.9 ΤΣΑ ]
  • Τσιάτσικας, Θησέας, επιμ. Μεταπολεμική ποίηση. Ρέθυμνο: Τυποσπουδή, 1990. [891.07 ΜΕΤ]
  • Φραντζή, Άντεια. Ούτως ή άλλως: Αναγνωστάκης, Εγγονόπουλος, Καχτίτσης, Χατζής. Αθήνα: Πολύτυπο, 1988. [890.9 ΦΡΑ ]
Περιοδικά
  • Αργυρίου Αλεξ., «Στοχασμοί επάνω στις αφετηρίες του ποιητικού έργου του Αναγνωστάκη», Η λέξη 11(1/1982): σ. 4-11.
  • «Αφιέρωμα στο Μανόλη Αναγνωστάκη». Αντί 527-528 (30 Ιουλίου 1993).
  • «Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005)». Επτά Ημέρες (Καθημερινή)(1 Δεκ. 2005).
  • «Σε Β΄ πρόσωπο: Μια συνομιλία του Μανόλη Αναγνωστάκη με τον Αντώνη Φωστιέρη και τον Θανάση Νιάρχο», Η λέξη 11 (1/1982): σ. 54-59.
  • Στεριάδης Βασίλης, «Ποιητική και πολιτική σύμπραξη» (Κριτική για το Τα ποιήματα (1941-1971), Διαβάζω 11 (3-4/1978): σ. 67-68.
  • Χατζηβασιλείου Βαγγέλης, «Η χαμηλή φωνή, Τα λυρικά μιας περασμένης εποχής στους παλιούς ρυθμούς. Μια προσωπική ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη», Η λέξη 102 (3-4/1991): σ. 333-335. 
Σύνδεσμοι στο Διαδίκτυο για τον Μανόλη Αναγνωστάκη
Διαβάστε και ΕΔΩ 


Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Νίτσε - Η ελπίδα είναι το έσχατο κακό

Τέτοιο πάθος για την αλήθεια! Συγχωρήστε με, καθηγητά Νίτσε, αν ακούγομαι προκλητικός, αλλά συμφωνήσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά. Εσείς μιλάτε για την αλήθεια σαν να ήταν κάτι ιερό, σαν να θέλετε ν’ αντικαταστήσετε μια θρησκεία με μια άλλη. Επιτρέψτε μου να παραστήσω τον συνήγορο του διαβόλου. Επιτρέψτε μου να ρωτήσω: Γιατί τόσο πάθος, τόση ευλάβεια για την αλήθεια; Πώς θα βοηθήσει η αλήθεια τον άρρωστό μου;»



«Δεν είναι η αλήθεια ιερή, ιερή είναι η αναζήτηση της αλήθειας του καθενός μας! Μπορεί να υπάρχει πιο ιερή πράξη από την αυτοαναζήτηση; Το φιλοσοφικό μου έργο, λένε κάποιοι ότι είναι χτισμένο πάνω στην άμμο: οι απόψεις μου αλλάζουν συνεχώς. Αλλά μια από τις πάγιες φράσεις μου είναι: “Γίνε αυτό που είσαι”. Και πώς μπορεί κανείς ν’ ανακαλύψει ποιος είναι και τι είναι χωρίς την αλήθεια;»
«Η αλήθεια του αρρώστου μου όμως είναι ότι έχει πολύ λίγο χρόνο ζωής μπροστά του. Πρέπει εγώ να του προσφέρω αυτή την αυτογνωσία;»
«Η αληθινή εκλογή, η πλήρης εκλογή», απάντησε ο Νίτσε, «μόνο κάτω από τον ήλιο της αλήθειας μπορεί ν’ ανθίσει. Πώς αλλιώς μπορεί να γίνει;»
Συνειδητοποιώντας ότι ο Νίτσε μπορούσε να επιχειρηματολογεί πειστικά —και ατελείωτα— σ’ αυτή την αφηρημένη επικράτεια της αλήθειας και της εκλογής, ο Μπρόιερ είδε ότι έπρεπε να τον αναγκάσει να μιλήσει πιο συγκεκριμένα. «Κι ο σημερινός ασθενής μου; Ποιο είναι το φάσμα των επιλογών του; Ίσως η εμπιστοσύνη στον Θεό να είναι η δική του επιλογή!»
«Αυτό δεν αποτελεί επιλογή ενός άντρα. Δεν είναι ανθρώπινη επιλογή, αλλά μια προσπάθεια ν’ αδράξεις μια ψευδαίσθηση έξω απ’ τον εαυτό σου. Μια τέτοια εκλογή, η εκλογή του άλλου, του υπερφυσικού, πάντα σε αποδυναμώνει. Πάντα κάνει τον άνθρωπο μικρότερο απ’ αυτό που είναι. Εγώ αγαπώ ό,τι μας κάνει μεγαλύτερους απ’ αυτό που είμαστε!»
«Ας μη μιλάμε για τον άνθρωπο αφηρημένα», επέμεινε ο Μπρόιερ, «αλλά για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο με σάρκα και οστά —αυτόν τον ασθενή μου. Σκεφτείτε την κατάστασή του. Θα ζήσει μόνο μερικές μέρες ή εβδομάδες! Τι νόημα έχει να του μιλήσει κανείς για επιλογή;»
Απτόητος ο Νίτσε απάντησε αμέσως: «Αν δεν γνωρίζει ότι πεθαίνει, τότε πώς μπορεί ο ασθενής σας ν’ αποφασίσει πώς θα πεθάνει;»
«Πώς να πεθάνει, καθηγητά Νίτσε;»
«Ναι, πρέπει ν’ αποφασίσει πώς θ’ αντιμετωπίσει το θάνατο: να μιλήσει σε άλλους, να δώσει συμβουλές, να πει πράγματα που φύλαγε για να τα πει πριν το θάνατό του, να αποχαιρετήσει τους άλλους, ή να μείνει μόνος, να κλάψει, να περιφρονήσει το θάνατο, να τον καταραστεί, να του πει ευχαριστώ. »
«Συνεχίζετε να μιλάτε για ένα ιδεώδες, μια αφαίρεση, αλλά εγώ παραμένω υποχρεωμένος να φροντίσω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, με σάρκα και οστά. Ξέρω ότι θα πεθάνει, και μάλιστα με αβάσταχτους πόνους πολύ σύντομα. Γιατί να του το πω και να τον επιβαρύνω; Πάνω απ όλα πρέπει να διατηρήσει την ελπίδα του. Και ποιος άλλος εκτός απ το γιατρό μπορεί να τη συντηρήσει;»
«Την ελπίδα; Η ελπίδα είναι το έσχατο κακό!». Ο Νίτσε σχεδόν φώναζε. «Στο βιβλίο μου Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, έγραφα ότι όταν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, και τα κακά που είχε κλείσει εκεί ο Δίας ξέφυγαν στον κόσμο των ανθρώπων, έμεινε μόνο, χωρίς να το ξέρει κανείς, ένα έσχατο κακό: η ελπίδα. Από τότε ο άνθρωπος κάνει το λάθος να θεωρεί το κουτί και το περιεχομενό του, την ελπίδα, σαν τυχερό σεντούκι. Ξεχνάμε όμως την επιθυμία του Δία ο άνθρωπος να συνεχίσει να βασανίζεται. Η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό γιατί παρατείνει το βάσανο»
«Υπονοείτε δηλαδή ότι ο άνθρωπος θα έπρεπε να συντομεύει το θανατό του, αν το επιθυμεί»
«Είναι κι αυτό μια πιθανή εκλογή, αλλά μόνο υπο το φως της ολοκληρωτικής γνώσης»
_______
  ~Aπόσπασμα από το βιβλίο "Όταν έκλαψε ο Νίτσε"  Irvin D. Yalom
by Antikleidi , http://antikleidi.com

Έρωτας, είναι του ενός ο βασανισμός, Κική Δημουλά

Το ότι υπάρχει ένας άλλος δίπλα σου, ότι ερήμην του σκέφτεσαι και δημιουργείς, είναι πάρα πολύ σπουδαίο.



Έρωτας, είναι του ενός ο βασανισμός, Κική Δημουλά





«Οφείλει κανείς να ζει ένα πράγμα με την ένταση που του προκαλεί, κι ας βλάπτει το δεσμό αυτή η μονομερής ένταση. Κατά τη γνώμη μου, βλάπτεται ο δεσμός από το ότι το ένα μέρος παραπροσφέρει, παραπροσφέρεται, παρά είναι παράφορο.

Αλλά είναι και τόσο απίθανο να συμπέσουν οι βαθμοί του αισθήματος ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, παρά ενδεχομένως για μία μόνο στιγμή. Από εκεί και πέρα έχουμε χάσματα κι αυτό βοηθάει στο να μεγαλώνει το αίσθημα του ενός, να μικραίνει του άλλου, και να γίνεται αυτό το συναρπαστικό είτε παιχνίδι, είτε κυνηγητό, είτε μαρτύριο, αλλά οπωσδήποτε συναρπαστικό!

Τώρα, αν με ρωτήσετε από πού έχω βγάλει αυτά τα συμπεράσματα, και από πόσα όρη και βουνά ερώτων πέρασα κι ανεβοκατέβηκα, θα σας πω ελάχιστα…

Αλλά έχω μια εμμονή με το θέμα και την αξία του, και το γεγονός ότι δεν το εξήντλησα, δεν το έζησα όσο έπρεπε, όσο το ήθελα κι όσο ήμουν προορισμένη ίσως να το ζήσω, μ΄ έχει κάνει να αισθάνομαι ολίγον μελετήτρια του πράγματος σαν να έχω μία πείρα (…)

Το απεσταγμένο κέρδος αυτής της ιστορίας, είναι του ενός ο βασανισμός. Εκεί έχω καταλήξει κι έχω ευφρανθεί κάμποσο από ένα τέτοιο βάσανο…»

….«Μ΄άρεσε τότε που ζούσε ο Άθως (σ.σ.: ο επί τριάντα χρόνια σύντροφός της, ποιητής Α. Δημουλάς) και πηγαίναμε διάφορες εκδρομές με το αυτοκίνητο. Ηταν από τις ιδανικές στιγμές.

Το ότι υπάρχει ένας άλλος δίπλα σου, ότι ερήμην του σκέφτεσαι και δημιουργείς, είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Είχα πολλές φορές σκεφτεί ότι κλέβοντας από την προσοχή του άλλου, κλέβοντας από την άγνοιά του, δημιουργείς. Το ένιωθα με τον Άθω. Τον ευχαριστούσε να το κάνω, βέβαια. Δεν τον ενημέρωνα αλλά δεν με διέκοψε και ποτέ μαντεύοντας!

Ναι, μου είναι αλησμόνητη η σιωπή μέσα στο αυτοκίνητο, ο καθρέφτης δεξιά απ΄όπου περνούσαν αποκεφαλισμένα τα τοπία, έχω πολλές εικόνες ακόμα. Αλλά δεν είμαι πια, εδώ και πολλά χρόνια, τρυφερή. Και φοβάμαι ότι αυτό, μάλλον το έκανε ο θάνατος του Άθου.  Πολύ το φοβάμαι…»



Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Είμαστε στο κενό...


 Κι είμαστε στο κενό , η λογική χάθηκε , οι αυταπάτες μας βυθίστηκαν  στην καταχνιά . Σε αυτόν τον επιφανειακό κόσμο , σε αυτή την μαζική κουλτούρα του *φαίνεσθαι* πρέπει να βγούμε από τις χίμαιρες .Δεν μπορεις να φυλακίσεις τις σκέψεις , κι όμως εμείς φυλακίσαμε τη σκέψη στην λογική . Και πιστέψαμε ότι ενηλικιωθήκαμε ...κι ότι τα ξέρουμε όλα η τουλάχιστον μπορούμε να τα καταλάβουμε . 







Ξεχάσαμε και θαψαμε βαθιά το παιδί μέσα μας , που το συναίσθημα του δεν κάνει ποτέ λάθος .Το παιδί που υπάρχει μέσα μας τρέχει ακόμη σε ανοιχτούς ορίζοντες , θωπεύει με τα δάχτυλα του τους λυγμούς της καρδιάς μας , μας θυμίζει τότε που, με ορθάνοιχτα μάτια , ξέραμε τι να πιστέψουμε με την άδολη καρδιά μας . Να ξαναβρούμε την ξεχασμένη παιδικότητά μας. Ωριμάσαμε από την λογική ,ας κοιτάξουμε γύρω μας με τα μάτια του παιδιού, που υπάρχει μέσα μας , με το συναίσθημά του...... του παιδιού που είμαστε κάποτε όλοι εμείς .Τότε θα καταλάβουμε ότι η καρδιά δεν κάνει ποτέ λάθος .Μια ζεστή καρδιά πληγώνεται , αλλά ποτέ δεν πληγώνει ...και κυρίως έχει κατανόηση κι ελπίδα..... 


της Αδριανής Παπαδριανού

Πρέπει να μεθάει ο σοφός;

Aς δούμε τι απαντάει ο Αριστοτέλης στο περί μέθης
Οι φιλόσοφοι, με αφορμή την οινοποσία και το τελικό στάδιο αυτής, τη μέθη, ασχολήθηκαν με το ερώτημα, αν θα πρέπει να μεθάει ο σοφός. Η ερώτηση αυτή αποτελείται από δύο τμήματα, από τα οποία αναδεικνύεται η ηθική αρετή και κατά συνέπεια η φρόνηση και η παιδεία του σοφού.
Το ένα τμήμα αφορά στην ηθική ποιότητα,, δηλαδή το να πίνει ο σοφός, εφόσον αυτό είναι σύνηθες στα συμπόσια προς τιμή των θεών. Το άλλο τμήμα αφο­ρά στην ιδιάζουσα φύση του καλού πολίτη, που απασχό­λησε τον αριστοτελικό συλλογισμό. Ο αγαθός-καλός πολίτης δεν εμφανίζεται άφρων και συνεπώς δεν αρμόζει να πίνει υπερβολικά και να μεθάει, αλλά απλά να πίνει.
Η ερευνητική στοχοθεσία περί του ζητήματος ότι επι­τρέπεται να μεθάει ο σοφός επιχειρείται μέσα από τρία επιχειρήματα:
α. εφόσον ο σοφός επιτρέπεται να πίνει, είναι σαν να λέμε ότι επιτρέπεται και να μεθάει. Εξάλ­λου οι έννοιες «πιωμένος» και «μεθυσμένος» δε διαφέ­ρουν παρά μόνο στον ήχο.
β. Με βάση την παράδοση των προγόνων, οι οποίοι ακολουθούσαν μια συγκεκριμέ­νη διαδικασία για τις θυσίες αλλά και το χρόνο προσφο­ράς του ανόθευτου κρασιού, ανάλογα με τις περιστάσεις και όπως αρμόζει στην τάξη και χωρίς να διαπράττουν σφάλματα με τα λόγια ή τις πράξεις, στους σοφούς αρ­μόζει να πίνουν, καθώς είναι ικανοί και άξιοι να προσφέ­ρουν θυσίες, τις οποίες ολοκληρώνουν με οινοποσίες. Εί­ναι πρόδηλο ότι η ιδιαιτερότητα του σοφού στην οινοπο­σία και πολύ περισσότερο στο λεγόμενο «μεθύσι» εστιά­ζεται στην αυτοδέσμευση της συνείδησής του, που θέτει ως προϋπόθεση το μέτρο και ισοδυναμεί με την κυριαρ­χία του λογικού,
γ. Η ετυμολογία της λέξης «μέθη» αποδίδεται από ορισμένους φιλοσόφους όχι επειδή τελεί­ται μετά από τις θυσίες, αλλά επειδή αποτελεί αιτία για χαλάρωση της ψυχής. Στο πλαίσιο αυτό τονίζεται ότι υφίσταται ετερότητα ανάμεσα στο λογισμό του ανόητου και άφρονα ανθρώπου και στο λογισμό του σοφού, καθώς ο πρώτος με την οινοποσία παραδίνεται στη μέθη και στις άλογες πράξεις, ενώ ο δεύτερος παραδίνεται στην απόλαυση της άνεσης, στη χαρά και στην ευθυμία. Ο σοφός, όταν πίνει, γίνεται νηφάλιος, αποκτά πνευματική ευφορία, την οποία εξωτερικεύει και η οποία συνοδεύεται από ένα αυτοσυναίσθημα αυτάρκειας και αγαλλίασης ως αποτέλεσμα της ηδονής από το μεθύσι, χωρίς όμως να χάνει την αυτοσυνειδησία του νου. Από την ανάλυση των ανωτέρω τριών επιχειρημάτων οδηγούνται οι φιλό­σοφοι στο συμπέρασμα ότι το να πίνει κάποιος δεν είναι μεμπτό, καθώς η απόλαυση του οίνου οδηγεί στη χαλά­ρωση, ενώ το μεθύσι στη φλυαρία.
epiktetos
Παράλληλα ο Αριστοτέλης αναφέρει ονόματα ανδρών, οι οποίοι περιορίζονταν στις αλμυρές τροφές, χωρίς να τρέπονται κατ’ ανάγκη στο ποτό. Στο σημείο αυτό επι­σημαίνει τη διαφορά ανάμεσα στο κυρίως φαγητό και στο επιδόρπιο, ξεχωρίζοντας μάλιστα ως ορεκτικό και επιδόρπιο το σύκο, το οποίο εξαίρουν οι αρχαίοι για την ιερότητα και τη χρησιμότητά του. Μετά το φαγητό ο Αριστοτέλης προβαίνει και σε μια σχετική διάκριση, που προσδιορίζει και το είδος του «μεθυσιού». Συγκεκριμένα, αν το ποτό είναι από ζύθο (κριθάρι), αυτοί που το πίνουν νιώθουν ένα απλό νυσταγμό και πέφτουν ανάσκελα γέρ­νοντας προς τα πίσω το κεφάλι, ενώ όσοι πίνουν οίνο, επειδή νιώθουν βαρύ το κεφάλι, πέφτουν μπρούμυτα. Στην ίδια γραμμή ο φιλόσοφος προβαίνει και σε μια άλ­λη πρόδηλη διαπίστωση, δηλαδή, όταν το κρασί είναι αρκετά ζεστό, μεθάει λιγότερο. Και εδώ όμως επισημαίνεται μια διαφορά ότι, όταν ο πότης είναι ηλικιωμένος, μεθάει πιο γρήγορα, διότι η θερμότητα στο εσωτερικό του είναι λιγότερη και ασθενέστερη. Ωστόσο και oι πιο νέοι μεθούν γρήγορα, διότι η θερμότητα στο εσωτερικό τους είναι μεγαλύτερη.
Ο Αριστοτέλης συνιστά τη μεσότητα, κατά την οποία η θερμότητα του σώματος θα είναι τέτοια, ώστε ούτε να είναι ελάχιστη ούτε υπερβολική. Η έλλειψη της μεσότη­τας οδηγεί αναγκαία στη μέθη, είτε αυτή εντοπίζεται στον ανθρώπινο οργανισμό, είτε στην ανθρώπινη συμπε­ριφορά. Ακολούθως, ο Σταγειρίτης φιλόσοφος αναφέρεται και σε περιπτώσεις ζώων που μεθούν από οίνο. Στο σημείο αυτό εντοπίζει το διαχωρισμό των αντίθετων ψυχολογικών καταστάσεων που προξενούνται από δύο διαφορετικά είδη οίνου, δηλαδή το αποκαλούμενο «σαμαγόρειο», όταν αναμιχθεί με νερό, προκαλεί μέθη. Α­ντίθετα, το αποκαλούμενο «ροδιακό», το οποίο προσφέρεται στα συμπόσια, προκαλεί τέρψη, απόλαυση και με­θάει λιγότερο όχι μόνο εξαιτίας της θερμότητας του, αλλά και επειδή είναι αναμεμιγμένο με διάφορα μυρω­δικά που το καθιστούν πιο ελαφρύ, με αποτέλεσμα να διατηρείται νηφάλιο το πνεύμα, αλλά συγχρόνως να καταλύονται οι ερωτικές ορμές.
Από την ανωτέρω συνοπτική ανάλυση του περιεχομέ­νου του έργου αναφαίνεται ότι η κατεύθυνση της παρού­σας μελέτης εντάσσεται στην ψυχολογικο-ηθική ιδεολο­γία του Αριστοτέλη, δίνοντας στον αναγνώστη τη δυνα­τότητα να κατανοήσει και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά από το είδος του οίνου αλλά και του φαγητού που θα επιλέξει. Ο Αριστοτέλης, ανεξάρτητα από τις συνειδητές επιδιώξεις του, φαίνεται να επιχειρεί εδώ μια εκπαίδευ­ση του νου και της ψυχής μέσα από την ηδονική κατά­σταση της ευωχίας, και κυρίως της οινοποσίας, αφήνο­ντας να κατανοηθεί ότι μέσα από τη χαλάρωση της ψυ­χής και τη νηφαλιότητα του νου, που επιτυγχάνεται από την οινοποσία, απελευθερώνονται ακόμη και οι δυσεκπαίδευτες δυνάμεις της ψυχής.
    ~ Αριστοτέλης - περί μέθης...
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

«Τον Τουρισμό και…


                                Τα μάτια μας»



                                                                                                Υπογράφει
                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος
 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος






Είναι κοινά αποδεκτό πως την «τουριστική πολιτική» την άσκησαν – εδώ και πολλά χρόνια – δύο «Έλληνες οι οποίοι δεν είχαν καμιά σχέση ούτε με τον… τουρισμό ούτε με το ελληνικό κράτος»:






Ο Μιχάλης Κακογιάννης και
Ο Νίκος Καζαντζάκης…

Και, φυσικά, σ’ ένα υπέροχο συνταίριασμα, ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης και συνάμα ο Αντονι Κουίν σκιαγράφησαν, σκηνοθέτησαν και πρόβαλαν μια Ελλάδα που σαγήνευε και προσέλκυε τουρίστες με:

·        τις φυσιολατρικές, πολιτιστικές και πνευματικές συγκινήσεις της,
·        τη φιλοξενία, τη γοητεία και την ιδιοτροπία της
·        τον «εξωτισμό», τον πολιτισμό και τα νησιά της …

Και φτάσαμε αισίως στο 2014 που αναμένεται να είναι ένας «χρόνος – ρεκόρ» για τον ελληνικό τουρισμό – καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΤΕ – είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά τα μηνύματα για την πορεία του στο φετινό καλοκαίρι…

*  *  *  *  *

Κι ενώ σ’ αυτή την ιδιαίτερα θετική εικόνα έχουν ήδη συμβάλει οι δράσεις του Υπουργείου Τουρισμού, του ΕΟΤ, του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου, αλλά και του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων – μέσω της Marketing Greece- «κύμα ανατιμήσεων» στον ευρύτερο τουριστικό τομέα φαίνεται πως προκαλεί κατά το μήνα που διανύουμε η πέρα από κάθε προηγούμενη εκτίμηση και προσδοκία ζήτηση από το εξωτερικό για διακοπές στην Ελλάδα.

Και τούτο, καθώς ορισμένοι – ευτυχώς λίγοι – από τους πάσης φύσεως επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον τουριστικό κλάδο, δείχνουν:

·        να εκπέμπουν -ακόμα και σήμερα – το μήνυμα της αρπαχτής και της ξεπέτας
·        να μην έχουν αντιληφθεί τη θέση και τις υποχρεώσεις τους
·        να μη βλέπουν τις ευκαιρίες που δημιουργούνται
·        να εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται από έλλειψη τουριστικής κουλτούρας



Και τελικά να δραστηριοποιούνται και να λειτουργούν ατομικά, πρόχειρα και καιροσκοπικά, με αύξηση των τιμών στις υπηρεσίες που παρέχουν: κερδοσκοπικές πρακτικές που δυσφημούν την Ελλάδα και υπονομεύουν – κατ’ επέκταση – τις προοπτικές ανάπτυξης της Ελληνικής Οικονομίας.

Κι’ από την άλλη, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως τις τιμές στην αγορά τις καθορίζει «ο κανόνας της προσφοράς και της ζήτησης»

Σε κάθε ωστόσο περίπτωση όλοι, όσοι δραστηριοποιούνται – με κάθε τρόπο και μέσο – στον τουριστικό κλάδο απαιτείται άμεσα να συνειδητοποιήσουν πως:

·        πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που ο καθένας έστηνε μια… παράγκα, ένα παράπηγμα και το νοίκιαζε σαν ένα «τετράστερο ξενοδοχείο» προσδοκώντας να βγάλουν σ’ ένα τρίμηνο τα χρήματα μιας ολόκληρης χρονιάς …
·        πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που κυριαρχούσε το σλόγκαν: ήλιος, θάλασσα, συρτάκι και το απαραίτητο… «καμάκι»
·        πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που η ελληνική γαστρονομία είχε «εξαντληθεί» στο … σουβλάκι, το τζατζίκι, τη χωριάτικη και στο μουσακά!...

Χρειάζονται πλέον ποιοτικές υπηρεσίες – με λογικές τιμές – σε άρτιες υποδομές!..

Και τούτο, καθώς από τη μια στιγμή στην άλλη, η «σελίδα μπορεί να γυρίσει και το κλίμα ν’ αλλάξει»!

·        ΠΡΟΣΟΧΗ, λοιπόν: επαναλαμβάνοντας τα λάθη του παρελθόντος, δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο ένα από τα… υπέροχα και μοναδικά «οικόπεδα» του πλανήτη που θέλησε και μας «χάρισε»… ο Θεός, να καταντήσει ευκαιριακός προορισμός:

-        της αρπαχτής, της ρεμούλας και της ξεπέτας,
-        του βραχιολιού και του σακιδίου της πλάτης
-        της σκηνής, του σλιπιμπάνγκ και των χούλιγκαν




Ο στόχος για όλους πρέπει να εστιάζεται στην ποιότητα και όχι, φυσικά, στην ποσότητα!..
Εάν βέβαια θέλουμε να μη χαθεί ό,τι καλό και θετικό χτίστηκε, την τελευταία διετία στον τουριστικό τομέα!..





*  *  *  *  *








Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Βερολίνο – Μουσείο της Περγάμου



 

           Το μουσείο χωρίζεται σε 3 τομείς, α) στον τομέα των(ελληνικών κυρίως) αρχαιοτήτων, β) στο μουσείο ισλαμικής τέχνηςκαι γ) της «Εγγύς Ανατολής».

           Το σπουδαιότερο από τα εκθέματα του είναι ο τεράστιος σε μέγεθος βωμός από την ακρόπολη της αρχαίας Περγάμου της Μικράς Ασίας, από την οποία και έλαβε το μουσείο το όνομά του. 

          Άλλο εντυπωσιακό έκθεμα του μουσείου είναι η Πύλη της Ιστάρ από την αρχαία Βαβυλώνα.  Ανάμεσα στα εκθέματα υπάρχουν αντικείμενα από την αρχαία Μίλητο, Σάμο και Νάξοκαθώς και από Περσία, Συρία και Παλαιστίνη. Στο τμήμα της ισλαμικής τέχνης υπάρχει μια πρόσοψη ανακτόρου μήκους 45μ, από την Ιορδανία.