Στον απόηχο των εκλογών

                                                       Μαρία αντί Άννα … και στο

βάθος  ΡΕΝΑ !..

                                                                                               Υπογράφει

                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος

 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

… Επινίκια Περιφερειακών και Δημοτικών εκλογών για τους νικητές, με ξέφρενους πανηγυρισμούς, τραγούδια και χορούς… 

… Και με πρώτη «χορευταρού» τη Ρένα. Τη Ρένα Δούρου να σέρνει το χορό, στα  Προπύλαια, σ’ ένα «αυτοσχέδιο» γλέντι, υπό τους  ήχους του «Ας κρατήσουν οι χοροί» του Διον. Σαββόπουλου.  Και ν’ ακολουθεί το ζεϊμπέκικο με τη … «Ρόζα» του Δημήτρη Μητροπάνου …

Προηγουμένως, ωστόσο, είχε σπεύσει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της προς τους πολίτες της Αττικής (που της ανέθεσαν ένα δύσκολο και απαιτητικό ρόλο), κρατώντας στην αγκαλιά της τη μικρή … Μαρία.

Το κοριτσάκι το οποίο κρατούσε συχνά – πυκνά στον προεκλογικό της αγώνα και για το οποίο  πολλά ειπώθηκαν και πολλές «παρομοιώσεις»  είδαν το φως της δημοσιότητας.  

Το κοριτσάκι, στο οποίο για πολλές μέρες εστίασε το ενδιαφέρον του ο φακός της επικαιρότητας…

Η μικρή Μαρία που, ούτε λίγο ούτε πολύ, θύμισε την Αννούλα : εκείνο το γλυκό κοριτσάκι – (σίγουρα, οι παλαιότεροι το θυμούνται) – που αποτέλεσε στις … μεγάλες «Παπανδρεϊκές στιγμές» το επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας.

Πάντως, στην περίπτωση της μικρής Μαρίας,  το περιβάλλον και οι «κύκλοι» της Ρένας Δούρου διευκρίνιζαν και επεσήμαιναν πως δεν επρόκειτο για ένα … «προεκλογικό εφεύρημα και τρυκ».

 Ήταν απλά το κορίτσι μιας οικογένειας «που μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα του στάθηκαν πάρα πολύ» στη νέα Περιφερειάρχη.

 

Ωστόσο, πολιτικοί συντάκτες έσπευσαν :

·        να μελετήσουν και να διαβάσουν προσεχτικά τα βίντεο της Ρένας από τους πανηγυρισμούς και ορισμένες φάσεις του προεκλογικού αγώνα της

·        να αναλύσουν το ύφος, την έκφραση και ιδιαίτερα τη γλώσσα του σώματος της νέας Περιφερειάρχη

·        και ταυτόχρονα να εξάγουν – τελικά – «συμπεράσματα» και «εκτιμήσεις» που σίγουρα θα ενδιέφεραν για το μέλλον τον … αριστερό Αλέξη !..

Ας ελπίσουμε πως η ομοιότητα της Μαρίας με τη μικρή Αννούλα είναι συμπτωματική.

Αν και πολλοί διερωτώνται :

                                             «Τυχαίο ;  δε  νομίζω... »

ΜΕΓΑΡΟΝ PLUS- ΒΓΑΖΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ....

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

“Όταν ταιριάζει το παπούτσι” OSho

 

Όταν ταιριάζει το παπούτσι, ξεχνιέται το πόδι.

Όταν ταιριάζει η ζώνη, ξεχνιέται η κοιλιά.

Όταν η καρδιά είναι σωστή, τα υπέρ και τα κατά ξεχνιούνται.

Να θυμάσαι, όταν είσαι υγιής, δεν έχεις επίγνωση του σώματός σου.

Το σώμα ξεχνιέται.

Όταν είσαι άρρωστος δεν μπορείς να ξεχάσεις το σώμα.

Ξέρεις αν υπάρχει κεφάλι αν δεν έχεις πονοκέφαλο?
 

Όταν έχεις πονοκέφαλο δεν μπορείς να ξεχάσεις το κεφάλι.
 

Όταν το παπούτσι πιέζει, δεν ταιριάζει.
 

Όταν δεν έχεις πονοκέφαλο, που είναι το κεφάλι? Το ξεχνάς εντελώς.

                        

Κάθε τι που είναι υγιές ξεχνιέται, αλλά ότι δεν είναι υγιές, το θυμάσαι,
συνεχίζει να σε παρενοχλεί, μια συνεχής ένταση στο κεφάλι.

Ο άνθρωπος της Φύσης δεν ξέρει τον εαυτό του.
Εσύ τον ξέρεις, επειδή είσαι άρρωστος.
 

Το εγώ είναι αρρώστια, πραγματική αρρώστια.
Επειδή πρέπει να θυμάσαι αδιάκοπα πως είσαι κάποιος.
Αυτό δείχνει πως είσαι άρρωστος. Η αρρώστια δημιουργεί το Εγώ.
 

Η υγιής φύση ξεχνιέται εντελώς.
Είναι σαν σύννεφο, σαν ελαφρύ αεράκι, σαν βράχος, σαν δέντρο, σαν πουλί,

αλλά ποτέ σαν άνθρωπος.
Μόνο στην αρρώστια θυμάσαι.
 

Το να θυμάσαι είναι ένας μηχανισμός ασφάλειας και σιγουριάς.
Αν έχεις ένα αγκάθι στο πόδι, είσαι υποχρεωμένος να το θυμάσαι.
Ο νους πηγαίνει συνεχώς στο πόδι, επειδή το αγκάθι πρέπει να βγει από εκεί.
Αν το ξεχάσεις, το αγκάθι θα μείνει και θα είναι επικίνδυνο,
μπορεί να δηλητηριάσει όλο το σώμα.
 

Αν υπάρχει πονοκέφαλος, το σώμα σου λέει να τον θυμάσαι, πως κάτι πρέπει να γίνει.
Αν τον ξεχάσεις, ο πονοκέφαλος μπορεί να γίνει επικίνδυνος.
Το σώμα σου λέει πότε υπάρχει αρρώστια.
 

Όταν κάτι δεν πάει καλά, το σώμα ζητάει την προσοχή σου.
Αλλά όταν το σώμα είναι υγιές, το ξεχνάς.
Όταν το σώμα σου είναι υγιές γίνεσαι ασώματος,
κι αυτός είναι ο μόνος ορισμός για την υγεία.
 

Υγεία είναι όταν δεν έχεις επίγνωση του σώματος.
Αν υπάρχει επίγνωση του σώματος, σημαίνει πως δεν είναι υγιές.

Το ίδιο ισχύει και για τον νου.
Όταν η επίγνωσή σου είναι υγιής, δεν υπάρχει Εγώ, δεν ξέρεις τίποτα για τον εαυτό σου.
Δεν θυμίζεις στον εαυτό σου “είμαι κάτι”,  είσαι απλώς χαλαρός.
 

Υπάρχεις αλλά δεν υπάρχει Εγώ.
Είσαι απλά μια μη οντότητα, μια μη ύπαρξη, αλλά δεν υπάρχει Εγώ.
Δεν υπάρχει αποκρυσταλλωμένο Εγώ. Ο εαυτός δεν είναι εκεί.

Αυτό είναι ένα από τα πιο βαθιά πράγματα που πρέπει να καταλάβεις.
 

Όταν η καρδιά είναι σωστή, όλα τα υπέρ και τα κατά ξεχνιούνται.
Όταν η καρδιά είναι λάθος, άρρωστη, είσαι συνεχώς φορτωμένος, ανησυχείς.
 

Αυτό είναι σωστό, αυτό είναι λάθος
και πρέπει να κάνεις το σωστό και να αποφεύγεις το λάθος.
Όλη σου η ζωή μετατρέπεται σ’ ένα αγώνα,
πως ν’ αποφύγεις το λάθος και πως να κάνεις το σωστό.

Δεν είναι αυτός ο δρόμος για να φτάσεις στο σωστό!!
Αυτός είναι ο δρόμος για να χάσεις το σωστό, για πάντα…”

http://www.enarmonisi.com/post/-%E2%80%9Cotan-tairiazei-to-papoytsi%E2%80%9D-osho-(-apospasma)

Η ελευθερία δεν είναι σπατάλη

 Ν. Λυγερός

Τα νέα κοινωνικά σχήματα έχουν την τάση να μετατρέπουν την ελευθερία σε σπατάλη. Έχουν πείσει τα άτομα ότι υπάρχει μια αγορά ελευθερίας, διότι υπάρχει ελεύθερη αγορά. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν μόνο εκπτώσεις. Και η χειρότερη είναι η έκπτωση της ελευθερίας. Μόνο που η ελευθερία δεν αγοράζεται ακόμα κι αν έχει αξία και τιμή. 

Η ελευθερία στον Σπινόζα

Η διαπραγμάτευση της ελευθερίας από τον Σπινόζα αποτελεί εφαρμογή μεθόδου που αναπτύσσεται στην Ηθική, την Πολιτική Πραγματεία και την Πραγματεία για την επανόρθωση της νόησης. Στον πρόλογο του τρίτου μέρους της Ηθικής ο Σπινόζα παρατηρεί ότι αυτοί που γράψανε για τις εντυπώσεις, τα πάθη και την ανθρώπινη συμπεριφορά αναζητούν την αστάθεια και την αδυναμία του ανθρώπου, θρηνούν για λογαριασμό του, τον κοροϊδεύουν, τον περιφρονούν και συχνά τον μισούν.

Το πρώτο βήμα για να κατακτήσει κάποιος την προσωπική του ελευθερία είναι να έχει επαφή με τα συναισθήματά του

Για τη “συναισθηματική” χώρα που ζούμε…

Τώρα διάβασα πάλι ένα σχόλιο για τη “συναισθηματική” χώρα που ζούμε, που δεν ενδιαφέρεται για λογική.

Ποια είναι αυτή η χώρα; Η Ελλάδα;

Με τους περισσότερους ενήλικους και ανήλικους  μέσα στα ψυχότροπα που απωθούν το συναίσθημα; Με τους χιλιάδες καταθλιπτικούς που είτε είναι σε… κώμα, είτε χασκογελάνε, είτε κλαίνε επαναλαμβανόμενα σαν να παίζει κασέτα;

(οι δύο όψεις δηλαδή του νομίσματος που ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ το πρωτογενές συναίσθημα που τις προκαλεί και δεν αντέχουν να το διαχειριστούν βάζοντας τα δύο ημισφαίριά τους να συνεργαστούν;).

Με τα εκατομμύρια τύπους “απρόσφορου συναισθήματος”;

Ή με την υποκρισία, τα άπειρα απωθημένα, το δήθεν και το ύφος που θάβουν την όποια επίγνωσή του; Ποιό συναίσθημα; Κι αν εννοείται συναίσθημα η όποια εκτόνωση, που μόνο για να το απωθήσει κανείς την χρησιμοποιεί, τι μπορούμε να πούμε;

Κι αν μιλάμε για ένα τυφλό συναίσθημα, π.χ.  αυτό της οργής, που  είναι δευτερεύον και καλύπτει από κάτω όλα εκείνα τα συναισθήματα που κάνουν… τζιζ, που δεν τολμάνε να τα αγγίξουν… δε φαίνεται κανένα πραγματικό συναίσθημα να εκφράζεται.

Ο ελληνικός λαός, ξέχασε μάλλον τι είναι συναίσθημα.

Το καταπίεσε, το απώθησε, ή το άφησε να αποφασίζει εκείνο γι αυτόν, χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος ποιο πραγματικά ειναι… χωρίς να μπορεί να το χειριστεί, χωρίς να ξέρει τι να το κάνει.

Γιατί κανείς γύρω του δεν εκφράζει συναισθήματα αυθεντικά, πηγαία, ειλικρινά.

Εκφράζει μόνο, αυτό που θέλει οι άλλοι να δουν, αυτό που είναι αποδεκτό, αυτό που δεν εμποδίζει καθέναν να πετύχει αυτό που θέλει.

Οι έλληνες, όντως, μπορεί να μην έχουν λογική, επειδή όμως, δεν έχουν και συναίσθημα. 

Γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί! Γιατί κανείς λογικός άνθρωπος δεν έχει έλλειψη συναισθημάτων. Το αντίθετο. Έχει, και ξέρει να τα διαχειρίζεται, γι αυτό και να τα εκφράζει και να τα ζει, γιατί τα σέβεται και τα εκτιμά ανάλογα, γιατί γνωρίζει την πραγματική τους αξία επειδή εκείνα μόνο μπορούν να τον προσανατολίσουν…

Όμως, το μόνο που κάνουν οι περισσότεροι έλληνες είναι να παγώνουν τα συναισθήματά τους, και έτσι να διαστρεβλώνουν τη λογική τους, να χάνονται μέσα στην προσποιητή εικόνα τους για τους άλλους και κυρίως για τον εαυτό τους και την πραγματικότητα.

Κι όταν αυτή η υποκρισία τούς γίνεται αφόρητη, την αφήνουν να βγει σαν σκυλάδικη κραυγή, που παρέα με… μερικά γαρύφαλλα πέφτει κάτω και πατιέται σαν αποτσίγαρο.

Το συναίσθημα και η λογική θέλουν κυρίως αυτογνωσία, επίγνωση, και δύναμη και μεγαλοψυχία και πάνε μαζί.

Αρκετά ME TH ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ, ΜΕ ΤΑ ΚΑΤΑΠΑΓΩΜΕΝΑ Ή ΚΑΤΑΚΑΜΜΕΝΑ συναισθήματα – ΒΛΕΜΜΑΤΑ.

ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑΝ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΘΕ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, που έχασαν δηλαδή τη μόνη ελπίδα για ελευθερία…..

Αν θέλουμε να μιλάμε λογικά πρέπει να ξέρουμε τι νιώθουμε….   

Μερικά συναισθήματα, λοιπόν, πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα, που αναζητούν τον ΛΟΓΙΚΟ… ΧΕΙΡΙΣΜΟ ΜΑΣ: Ματαίωση, απώλεια, Χαρά, λύπη, θυμός, φόβος, έλξη, έκπληξη, μοναξιά, σύγχυση, αηδία, πλεονεξία, ντροπή, πλήξη, θλίψη, ζήλια, αγάπη, αναταση, ενδιαφερον, ευγνωμοσύνη, προδοσία, έρωτας, περηφάνεια, τρόμος, αδιαφορία, πένθος, αποδοχή, ευτυχία, οργή, και τόσα άλλα…… ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ.

Έχω παρατηρήσει επίσης, ότι δεχόμαστε πολύ εύκολα κάποιον καλό ψυχογράφο όπως ήταν ο Ντοστογιέφσκι ή ο Παπαδιαδιαμντης, που μπορεί να παρατηρεί, να εκφράζει, να αναλύει, να κριτικάρει, τα συναισθήματα των άλλων.

Όταν όμως κάποιος εκφράζει τα δικά του συναισθήματα δεν τον δεχόμαστε καθόλου εύκολα.

Μήπως γι αυτό, ούτε ο Ντοστογιέφσκι, ούτε σχεδόν κανένας (εκτός από τον Κάφκα) όπως γράφει η Άλις Μίλλερ  στα βιβλία της, δεν άγγιξε προσωπικά συναισθήματα και δεν τα εξέφρασε,  κυρίως εκείνα που αφορούσαν στην παιδική  ηλικία;

Μήπως το ίδιο κάνουμε και όλοι με τον εαυτό μας; Μήπως δεν εστιάζουμε σε μάς;

Και μήπως ξέρετε αλήθεια, όπως έχει πει ο Μπερτ Χέλινγκερ, ότι οι περισσότεροι καρκινοπαθείς συνήθως έχουν αδυναμία να… εστιάσουν στον εαυτό τους;

(και δεν μιλάω για ομφαλοσκόπηση που είναι η τρικλοποδιά στην ουσιαστική ενδοσκόπηση).

Για όσους δεν το γνωρίζουν, λοιπόν:

“ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ”

Κορνήλιος Καστοριάδης 

οκτ. 2010. Πατουλη Κρυσταλία

http://afigisizois.wordpress.com/2012/01/16/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF/

Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος;

Πριν γεννηθείς είχε ήδη καθοριστεί το επώνυμό σου.

Με τη γέννησή σου καθορίστηκε η Ιθαγένεια και η Υπηκοότητά σου.

Λίγους μήνες μετά απόκτησες και το όνομά σου μαζί με το θρήσκευμα που θα σε στιγμάτιζε για όλη σου τη ζωή.

Αργότερα σε έστειλαν στο Νηπιαγωγείο, οπότε και έμαθες να ξυπνάς στις 7:30 και να σωπαίνεις μέσα στην τάξη.

Μετά, στο Δημοτικό και αργότερα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, σου μάθανε να παπαγαλίζεις την επίσημη εκδοχή του Κράτους γύρω από την Ιστορία και το επίσημο δόγμα της Εκκλησίας σχετικά με τη Θεολογία.

Για χρόνια πηδούσες τα κάγκελα του σχολείου τ’ απογεύματα για να παίξεις μπάλα με τους φίλους σου. Η κλειδωμένη εξώπορτα ήταν για να το προστατέψουν από εσένα.

Στα 16 σου έπρεπε να αποφασίσεις τι θα κάνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Γι’ αυτό έπρεπε πρώτα να στερηθείς το χρόνο σου, το παιχνίδι και τους φίλους σου.

Για τουλάχιστον ένα χρόνο σχολούσες από το σχολείο για να πας μετά από λίγο στο φροντιστήριο.

Μετά σου ανακοινώθηκε πως πέρασες σε μία σχολή, όπου θα μάθαινες να παπαγαλίζεις κι άλλο.

Μετά στο Στρατό, για περίπου ένα χρόνο έπρεπε να καθαρίζεις τουαλέτες, να φυλάς σκοπιά και να υπακούς οποιαδήποτε διαταγή. Ευτυχώς όμως έμαθες να πολεμάς τον εχθρό που σε δίδαξαν στο Σχολείο.

Αργότερα γνώρισες τον άνθρωπο με τον οποίο θα έκανες κι εσύ με τη σειρά σου Οικογένεια.

Έτσι, όταν έγινες κι εσύ γονέας, έδωσες στο παιδί σου το όνομα και το θρήσκευμα που είθισται.

Έγραψες το παιδί σου στο Σχολείο όπου θα μάθαινε τα ίδια πράγματα με ‘σένα.

Τα χρόνια πέρασαν κι εσύ δεν πραγματοποίησες ποτέ το παιδικό σου όνειρο, παρά μόνο αναλώθηκες σε ό,τι σου απέφερε χρήματα για να ζήσεις την οικογένειά σου.

Κάποια στιγμή γύρισες πίσω και συνειδητοποίησες πως δεν έκανες ούτε ένα από τα μεγάλα ταξίδια που ονειρευόσουν και πως ο πρώτος σου Έρωτας έχει γεράσει στο πλαί κάποιου άλλου.

Κι εσύ, το μόνο που έμεινε να θυμάσαι είναι οι λίγες στιγμές Ελευθερίας.

Γιατί τελικά σ’ αυτόν τον κόσμο, ελεύθεροι είμαστε μόνο όταν ερωτευόμαστε, όταν αντιστεκόμαστε κι όταν πεθαίνουμε.

Και για ‘σένα το μόνο που έμεινε πια είναι να πεθάνεις. Γιατί τη ζωή σου τη σπατάλησες σε άσκοπους κανόνες που σου επιβλήθηκαν.

Και τους έμαθες τόσο καλά, που ακόμη και τώρα σου φαίνεται αδιανόητο να ζήσεις χωρίς αυτούς.

Κι είναι πράγματι τόσο δύσκολο να παραδεχτείς πως έζησες μια ζωή φυλακισμένος, γιατί είναι πιο εύκολο να αποδεχτείς πως η υπερβολική σου Ελευθερία θα σε έκανε άνθρωπο ανήθικο.

Πες μου όμως στ’ αλήθεια… πιστεύεις πως έζησες ποτέ ελεύθερος; 

Αλήθεια.

Arkan

- See more at: http://thearkanproject.com/post/55175483868#sthash.RhNMUbhY.cd9grH7j.dpuf

ΠΑΡΕΑ

του Νίκου Κυριακίδη

...ένα ρολόγι τοίχου

πιο ευαίσθητο κι από σκυλί.

Ένας μόνος πιτσιρίκος

Βουτηγμένος στ΄απογευματινά δωμάτια

Η συντροφιά της Λίζας.

Που δεν θυμάται λεπτομέρειες

Τουλάχιστον ο τοίχος δεν έχει υγρασία

Κι΄ο μικρός βαριέται τις βιασύνες.

Τις νύχτες η Λίζα

-χωρίς την παρέα της-

βγαίνει

εντοπίζει

σχεδιάζει

κάνει

Τους άγιους φόνους της.

Την περιμένουν όμως…

Το ένα με δυό χαρμόσυνους χτύπους

Ο άλλος μ΄ένα χαμογελάκι.

Αξιοποίηση ανθρώπινων πόρων σε ένα δίκτυο δομών για άτομα με αναπηρία

Eπιμέλεια:  Δ. Μαγριπλής – Λ. Μωράκου

Συνοπτική ανάλυση: Το  συγκεκριμένο βιβλίο περιλαμβάνει τα κείμενα των εισηγήσεων, όπως με την άδεια των συγγραφέων τα επιμεληθήκαμε,  που παρουσιάστηκαν στο Πανελλήνιο Επιστημονικό Συνέδριο με τίτλο « Αξιοποίηση Ανθρώπινου Δυναμικού στο Δίκτυο δομών για Άτομα με Αναπηρία», το οποίο οργανώθηκε από το ΠεΣΥΠ Πελοποννήσου και το Κ.Α.Φ.Κ.Α. Μεσσηνίας και πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις του Κέντρου το Σάββατο 31 Ιανουαρίου και την Κυριακή 1 Φεβρουαρίου του 2004. Σκοπός του ήταν να δώσει την ευκαιρία σε επιστήμονες ερευνητές από όλη την Ελλάδα, να διατυπώσουν την δική τους απάντηση στο ερώτημα σχετικά με την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού σε υπηρεσίες και δομές σε αναφορά με Άτομα με Αναπηρίες. Πιο συγκεκριμένα στο βιβλίο παρουσιάζονται εμπεριστατωμένες απαντήσεις σε πέντε θεματικές υποθέσεις που αφορούν : 1. Την Ανάπτυξη Δικτύου Δομών για ΑμεΑ. 2.  Την Εκπαίδευση για όλους ενάντια στον αποκλεισμό από την γνώση. 3. Τα Ανθρώπινα Δίκτυα Παραγωγικότητας. 4. Το Πρόσωπο με Πρόσωπο καθημερινά με την διαφορετικότητα και την Τέχνη. 5. Την Θεραπεία – Ανθρώπινα Δίκτυα Τέχνης. Συγκεκριμένα στα παραπάνω ερωτήματα απαντούν (με την σειρά που φιλοξενούνται στον συλλογικό τόμο), οι: Ο. Βουδούρης, «Η περιφερειόποίηση του δικτύου των δομών για Α.με.Α. / Ι. Βαρδακαστάνης, «Η λειτουργία των δικτύων δομών για Α.με.Α. στην Ευρώπη /Γ. Μανιαδάκης, «Μπορεί να αντλήσει ικανοποιήσεις από την εργασία του το προσωπικό των ενδιάμεσων δομών;» / Π. Καλλιγέρη – Βυθούλκα, «Εθελοντής – Ειδικός: Αμφισβήτηση και σύγκρουση ή παραδοχή και συνεργασία;» / Κ. Σκουμπάκη, «Προσχολική Ειδική Αγωγή» /Β. Σακκάς, «Ειδική αγωγή στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Κατασκηνώσεις Α.με.Α» / Ε. Κουδούνα – Παπαστρατηγάκη, «Ειδική αγωγή στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» / Ολ. Στασινοπούλου, « Άτομα με αναπηρίες στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση» / Α. Μιχαλακέας, «Προεπαγγελματική και Επαγγελματική Εκπαίδευση Ψυχιατρικών Ασθενών» / Δ. Ψαρούλη, «Κέντρο Κοινωνικής Υποστήριξης Κατάρτισης Α.με.Α. Ψυχοκοινωνικές Διαστάσεις» / Σ. Καρπενησιώτης, « Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης. Νέα προοπτική αξιοποίησης ανθρώπινου δυναμικού στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» /  Δ. Γ. Μαγριπλής, « Αξιοποίηση Ανθρώπινων Πόρων σε ένα Κέντρο Αποθεραπείας Φυσικής και Κοινωνικής Αποκατάστασης» / Ε. Σιδηροπούλου – Τσατσαρού, «Εμψύχωση ατόμων με νοητική υστέρηση και ψυχολογική υποστήριξη των οικογενειών τους» / Π. Νικολίνταη, « Η αναγκαιότητα της συνεργασίας των ειδικών» / Β. Καρτσωνάκης, «Ο ρόλος του Φυσιάτρου στην Αποκατάσταση» / Α. Μαρκουτσά, «Ο ρόλος του Φυσικοθεραπευτή στην Αποκατάσταση» / Π. Καταραχιάς, « Ο ρόλος της Εργοθεραπείας στην Αποκατάσταση» /Επιστημονική Ομάδα του 18 Άνω (Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών), « Θέατρο – Φωτογραφία ως θεραπευτικά μέσα» / Μ. Προυσαλέντη, «Θεραπεία μέσω της μουσικής».


 ΠεΣΥΠ Πελοποννήσου – Κ.Α.Φ.Κ.Α. Μεσσηνίας,Anko Press, Φιλιατρά 2004



http://nanodihghma.blogspot.gr/search/label/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%82

Η σφυγμομέτρηση των πολιτών έδειξε:

Η Νέα Ιωνία αλλάΖΕΙ

        Υπογράφει

ο Γιώργος Καραχάλιος

 Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος

           «Δύναμη  Προοπτικής»

«… Η πείρα μας διδάσκει,

αφού προηγουμένως την πληρώσουμε

με τα σφάλματά μας!...», διατείνεται η λαϊκή θυμοσοφία…

… Κι ήταν μεγάλο σφάλμα που η απερχόμενη Δημοτική Αρχή δε «σεβάστηκε» την «λαϊκή ετυμηγορία» των κατοίκων της Ν. Ιωνίας που της έδωσαν το 2010 την «πρωτοκαθεδρία» στο Δήμο.

Και όχι μόνον αυτό:

Αθέτησε ταυτόχρονα – σε πολλές περιπτώσεις – και τις πάλαι ποτέ προεκλογικές «υποσχέσεις» και «δεσμεύσεις» της, με αποτέλεσμα τα τέσσερα τελευταία χρόνια που πέρασαν, ήταν - χωρίς υπερβολή – χαμένα χρόνια για την πόλη και τις γειτονιές της Ν. Ιωνίας.

Και κάτι ακόμα:

Εφάρμοσε – απ’ ό,τι φαίνεται - στην πράξη το αρχαίο εκείνο ρητό: «Το φυλάξειν ταγαθά χαλεπώτερον του κτήσασθαι», καθώς όχι μόνο δεν πρόσεξε και δε συντήρησε τα έργα που είχαν γίνει πριν από το 2010, αλλά – με την ανοχή  της – τα άφησε να καταστραφούν και να αφεθούν στη… «μοίρα» τους.

Φυσικά, ο … ισχυρισμός «για όλα φταίει  η κρίση», δεν ευσταθεί. Είναι εν πολλοίς αβάσιμος και διάτρητος .

Και τούτο, καθώς λίγο νερό, λίγο τσιμέντο, καμιά βίδα κλπ. αρκούσαν για να μη βρίσκονται σε άθλια κατάσταση το πράσινο, τα πάρκα, τα παρτέρια, οι πεζόδρομοι, οι παιδικές χαρές: «στοιχεία» δηλαδή που αναβαθμίζουν την ποιότητα της ζωής των κατοίκων της πόλης.

 Σίγουρα, δε φταίει για όλα αυτά η … κρίση. Είναι κοινά αποδεκτό. Φταίει πάνω απ’ όλα: η αδράνεια, η αδιαφορία, η ατολμία, η στασιμότητα, η αναποτελεσματικότητα …

«Άλλωστε όποιος θέλει βρίσκει τρόπους… όποιος δε θέλει βρίσκει προφάσεις». Εξάλλου, το Ταμείο του Δήμου της Ν. Ιωνίας παραδόθηκε χωρίς… αρνητικό πρόσιμο. Χωρίς χρέη και οικονομικές υποχρεώσεις!

* * * * * *

Ωστόσο, σήμερα ύστερα από ένα αξιοπρεπή και έντιμο προεκλογικό αγώνα, τα δεδομένα αλλάζουν.

Τα μηνύματα  απ’ όποια πηγή κι αν προέρχονται, απ’ όποια περιοχή της Ν. Ιωνίας κι’ αν αποστέλλονται, κινούνται στο ίδιο «μήκος κύματος»:

«Η Νέα Ιωνία αλλάΖΕΙ…»

Κι αλλάζει, όχι γιατί κάποιοι νοιώθουν άνετα στην «κομματική στρούγκα», αλλά γιατί οι ψηφοφόροι, οι δημότες της Ν. Ιωνίας, δε ζουν πλέον σε εποχές που ακολουθούν … «ως πρόβατο τον τσοπάνη»

Οι Δήμοι, οι πόλεις, οι γειτονιές δεν είναι «κομματικά λάφυρα»… Την επόμενη των εκλογών, τα σκουπίδια δε θα τα μαζέψει ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Κουτσούμπας, ούτε ο Κουβέλης…

Θα τα μαζέψουν αυτοί, για τους οποίους οι ψηφοφόροι πιστεύουν πως διαθέτουν τόλμη για δράσεις, που από πολλούς θεωρούνται ανέφικτες και ακατόρθωτες.

Αυτοί που θέλουν να πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι του Δήμου Ν. Ιωνίας, όχι για να αποδημήσουν και να καταστρέψουν, αλλά για να δημιουργήσουν!..

Στη σημερινή χρονική συγκυρία, ο κόσμος, οι πολίτες, οι δημότες γνωρίζουν και έχουν καταχωρήσει και καταγράψει  αρνητικά  πλέον στο μυαλό τους και μάλιστα  με ανεξίτηλο μελάνι – όλους εκείνους που δεν  «αντιστάθηκαν» στις παθογένειες του παρελθόντος.

Όλους  εκείνους που με «εκβιασμούς», μικροπολιτικές σκοπιμότητες, διλήμματα, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, έντονο λαϊκισμό, πολιτικές ίντριγκες, καταγγελίες, συνθήματα, και χωρίς σοβαρή επιχειρηματολογία… «ρίχνουν τη μπάλα στην εξέδρα...» και «πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Κι’ αυτό είναι θλιβερό!..

Κι από την άλλη :

Οι δημότες «γυρίζουν την πλάτη» σ’ όλους εκείνους που τους … «βομβαρδίζουν» - μέρες τώρα - με πολυτελή πανάκριβα φυλλάδια και πολυσέλιδα έντυπα προγραμμάτων, ομαδικές ταχυδρομικές αποστολές στα σπίτια τους και στις δουλειές τους και με απεριόριστο αριθμό αφισών σε κάθε δρόμο, δρομάκι και γειτονιά της Ν. Ιωνίας.

… «Επικοινωνιακές» παλαιοκομματικές «πρακτικές» που συνάμα κάνουν τους δημότες – ψηφοφόρους να προβληματίζονται και να αναρωτιούνται :

«Μα, υπάρχουν τόσα λεφτά για ξόδεμα;

Πού βρέθηκαν; Ποιός τα έχει; Ποιός τα διαθέτει; Και σε τι πρεσβεύει;»

Και  μάλιστα σε μια εποχή που πολλοί κάτοικοι της Ν. Ιωνίας έχουν ήδη χάσει την αξιοπρέπειά τους, έχουν φτωχοποιηθεί και εξαθλιωθεί…

Κι’ όταν την ίδια ώρα όλοι αυτοί οι υποψήφιοι δήμαρχοι δε διστάζουν – με την επικοινωνιακή αυτή «επιλογή» τους – να επιδεικνύουν πολιτικό ύφος και ήθος που δε συνάδει με την καθημερινότητα των πολιτών της Ν. Ιωνίας.

Και συνάμα οι ίδιοι – (έλεος !) – να «κόπτονται» για την κοινωνική αλληλεγγύη!..

* * * * * *

Ωστόσο, ο λαός της Νέας Ιωνίας, οι δημότες – ψηφοφόροι της Νέας Ιωνίας έχουν «αφομοιώσει» πλέον συνειδητά  πως … «το Σήμερα είναι εδώ και τους καλεί       – με την ψήφο τους  -  να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων!..»

*        Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλους πειραματισμούς!

*        Δεν υπάρχει χρόνος για άλλη αδράνεια:

Και κάτι ακόμα:

-        Οι εκλογές δε γίνονται κάθε χρόνο.

-        Δεν μπορούμε να αφήσουμε να πάει χαμένη μια πενταετία!

-        Η επιλογή Δημοτικής Αρχής ισοδυναμεί – σ’ αυτές τις εκλογές – με την επιλογή για το ΑΥΡΙΟ της Ν. Ιωνίας!

-        Η «Δύναμη Προοπτικής» - με την εμπνευσμένη και καταξιωμένη καθοδήγηση της Δέσποινας Θωμαϊδου - έχει τις ικανότητες να εγγυηθεί ότι «θα κάνει το όραμα – πράξη»

-        Η «Δύναμη Προοπτικής» υπογράφει το «ΜΕΛΛΟΝ της Ν. Ιωνίας!..»

Indila - Dernière Danse

Dernière Danse

Oh ma douce souffrance,

Pourquoi s'acharner tu r'commence

Je ne suis qu'un être sans importance

Sans lui je suis un peu "paro"

Je déambule seule dans le metro

Une dernière danse

Pour oublier ma peine immense

Je veux m'enfuir, que tout recommence

Oh ma douce souffrance

Je remue le ciel, le jour, la nuit

Je danse avec le vent, la pluie

Un peu d'amour, un brin de miel

Et je danse, danse, danse, danse, danse, danse

Et dans le bruit, je cours et j'ai peur

Est-ce mon tour?

Vient la douleur...

Dans tout Paris, je m’abandonne

Et je m'envole, vole, vole, vole, vole

Que d’espérance...

Sur ce chemin en ton absence

J'ai beau trimer, sans toi ma vie n'est qu'un décor qui brille, vide de sens

Je remue le ciel, le jour, la nuit

Je danse avec le vent, la pluie

Un peu d'amour, un brin de miel

Et je danse, danse, danse, danse, danse, danse

Et dans le bruit, je cours et j'ai peur

Est-ce mon tour?

Vient la douleur...

Dans tout Paris, je m’abandonne

Et je m'envole, vole, vole, vole, vole

Dans cette douce souffrance.

Dont j'ai payé toutes les offenses

Ecoute comme mon cœur est immense

Je suis une enfant du monde

Je remue le ciel, le jour, la nuit

Je danse avec le vent, la pluie

Un peu d'amour, un brin de miel

Et je danse, danse, danse, danse, danse, danse

Et dans le bruit, je cours et j'ai peur

Est-ce mon tour?

Vient la douleur...

Dans tout Paris, je m’abandonne

Et je m'envole, vole, vole, vole, vole

Taken from http://lyricstranslate.com/el/indila-derni%C3%A8re-danse-lyrics.html#ixzz31PObAaJX

Ο τελευταίος χορός

Για την νομιμοποίηση της πολιτικής και την εμβάθυνση της δημοκρατίας

Η ορθολογική προσέγγιση των κοινών συμβαδίζει ασφαλώς με το  συμπέρασμα  ότι οι κρίσεις οποιασδήποτε μορφής  δεν αποτελούν αποκύημα της φύσης ή κάποιας θεϊκής προστακτικής αλλά είναι αδήριτο αποτέλεσμα κάποιων συλλογικών ανθρώπινων επιλογών και αποφάσεων

Ακριβώς σε αυτό το πνεύμα των συλλογικών αποφάσεων και στην θέσπιση αντίστοιχων κανόνων και διαδικασιών έγκειται το φάσμα της σύγχρονης πολιτικής στον βαθμό που της αποδίδουμε δημοκρατικό και όχι απολυταρχικό πρόσημο. Θεσμικές διαδικασίες λοιπόν που εμφορούνται από δημοκρατικό πνεύμα επιχειρούν να σπάσουν εκείνες τις προϋποθέσεις που παράγουν τις λεγόμενες ολιγαρχίες .

Οι 7 λόγοι που δεν θα κάνεις κάτι πραγματικά εξαιρετικό στη ζωή σου

 

Μεταφράζει ο Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης από το πρωτότυπο του Raymmar Tirado



Ναι, καλά με άκουσες…Σε σένα μιλάω…Σε ξεμπροστιάζω.
Σε κοιτάω στα μάτια, (εντάξει, όχι ακριβώς αφού μάλλον διαβάζεις αυτό το άρθρο, αλλά μεταφορικά, σκίζω μία κυκλωπική τρύπα στο πρόσωπό σου αυτή τη στιγμή) και σου λέω ότι δεν έχεις καμιά ελπίδα.
Σου λέω ότι αν μπορείς να διαβάσεις αυτό το άρθρο, να δεις αυτήν τη λίστα και να μην πεις ότι αφορά εσένα, τότε πρέπει να ανησυχήσεις λιγάκι.
Για την ακρίβεια, πρέπει να ανησυχήσεις πολύ. Πρέπει να παρατήσεις τα πάντα και να αμφισβητήσεις αμέσως την ύπαρξή σου στη Γη. Πρέπει να βρεις έναν καθρέπτη, να κοιτάξεις τον εαυτό σου στα μάτια, να σηκώσεις το χέρι σου και να χαστουκίσεις το πρόσωπό σου.
Κατάλαβες; Τώρα επανάλαβε μέχρι να συνέλθεις και συνέχισε το διάβασμα όταν είσαι έτοιμος.

Μιλάω για το πανεπιστήμιο της ζωής, φίλε!