του Νίκου Κυριακίδη...
Ένας άγνωστος μου φίλος που με τίμησε με τη κριτική του,
έγραψε για το βιβλιαράκι μου πως ‘’οι αναμνήσεις μου’’που το συνθέτουν, είναι
μιας άλλης εποχής που ευτυχώς οι νεότεροι δεν θα ζήσουν.
Χαίρομαι που άσχετα με τα σκαριφήματά μου με μηδενική
επίδραση στη θάλασσα της ποίησης και την αποτίμησή τους, όλα όσα νόμιζα
‘’σημερινά’’, δεν είναι παρά οι τραυματικές προβολές του ‘’χθες μου’’, στο
σήμερα. Χαίρομαι που το 1970 που ήμουν στα δέκα μου και θυμάμαι πιο ανοιχτά,
δεν θυμίζει καθόλου τις όμορφες μέρες
που βιώνουμε για ενεστώτα.
Θυμάμαι μια χούντα-έτσι τη λέγαν-και ένα χαφιέ της γειτονιάς
που έκανε τον χασάπη, να φέρνει βράδυ σπίτι στα κρυφά και κυρίως πολύ ακριβά, το καλό ντόπιο (άλογο ) για... το παιδί.
Βλέπω στα σούπερ μάρκετ, αρκετά: τα ευαίσθητα κοινωνικά τους
ληγμένα να πηγαίνουν σε άγνωστο προορισμό αλληλεγγύης, με διαφημιστική προώθηση
και καμπάνιες ‘’εθελοντισμού’’, ν’ αφήσουμε όλοι κάνα ψώνιο -κάνα ευρώ να
θρέψουμε κάποιους που θα βγούν από κλήρωση. Ακόμη βλέπω και κάποιους γέρους να
μαζεύουν απ’τη πίσω πόρτα φαγητά ,‘’σπάταλα πεταγμένα’’ όπως και κάτω απ’ το
δρόμο, φρέσκα φρούτα και λαχανικά στο τέλος της λαικής. Είναι όλοι
καλοντυμένοι, κάποιοι γεράκοι και με γραβάτα ...γιατί κάποιοι πιο ξεθαρεμένοι,
ίσως και πιο πεινασμένοι, ψάχνουν
λιγότερο καλοντυμένοι μαζί με τους Πακιστανούς ,κατευθείαν στα σκουπίδια-στους
κάδους. Απλά αυτοί, δεν έχουν τα στραβωμένα σίδερα για το γάντζωμα των
μεταλλικών πραγμάτων.
Τι σου είναι το μυαλό, τι σου είναι οι έμμονες ιδέες……
Θυμάμαι τους δοσατζήδες,οι θαυματοποιοί των πιτσιρικάδων. Τα
φέρναν όλα σε κάθε γειτονιά, κάποια που είχαν σ΄ενα μικρό πάντα μαγαζί (
πολυέλαιους, έπιπλα, μικρές ηλεκτρικές συσκευές) και δέχονταν παραγγελίες και
για μεγάλα πράγματα: Τηλεοράσεις που είχαν ελάχιστοι και μαζευόταν το σόι και
οι γνωστοί να δουν κυρίως τα κυνήγια του θησαυρού στην Αθήνα. Ακόμη και
...αυτοκίνητα, έφερνε! Εμείς το δεύτερο δεν το μπορέσαμε, μπόρεσε όμως κάποιος
θείος με καλλίτερη δουλειά.
Κράταγε το τεφτέρι του με τα γραμμάτια, ερχόταν κάθε μήνα
και υπήρχε στο σπίτι ένας πανικός να πληρωθεί αυτός πρώτος, μέχρι που όλοι τον
λέγαν με το επίθετό του. Το εργαλείο του, δεν ήταν το μαγαζί, ήταν το αυτοκίνητο.
Γύριζε σαν τη σβούρα, μοίραζε, έπαιρνε λεφτά..πάντα έλεγε : ‘’Χάρηκα και για
ό,τ άλλο χρειαστείτε, πάντα στη διάθεσή σας...’’
Τώρα κοιτάω τις τράπεζες, τα ειδοποιητήρια, που
λογαριασμούς, τους φόρους ( κυρίως ακινήτων, αυτό το φεγγάρι...τι θυμάμαι!όχι
βιωματικά...οι νικητές του εμφύλιου πέρασαν/επέβαλαν μαζικά την ιδιοκατοίκηση
στους φτωχούς, για το χτίσιμο της συνείδησης του νοικοκύρη) κοιτάω την
αποπληρωμή αυτών που δεν μπορούσαμε, αλλά ‘’κακομαθημένα’’ κάναμε...αλλά και ‘’τότε’’
δεν μπορούσαμε, νομίζω. Κι εδώ αυτά πρώτα..πριν απ΄το γιατρό, τα ψώνια, τους
καφέδες και κάνα σινεμά...γενικά όλα τα ‘’ελαστικά έξοδα’’.
Τι σου είναι το μυαλό, τι σου είναι οι έμμονες ιδέες……
Θυμάμαι τη γενικευμένη απάθεια, τις αληθινά τεράστιες
συγκεντρώσεις της χούντας, τίποτε από μαζικό αντιδικτατορικό αγώνα ιδίως πριν
το ‘73..κάποιοι γνωστοί αριστεροί, αλλά
αυτοί πιάνονταν και χωρίς χούντα μου φαίνεται. Για τα λοιπά.., καλά, κάνα
αστείο, κάνα τραγουδάκι, καμιά αμφίσημη δήλωση και νάτην η....
‘’αντιδικτατορική ‘’ζαβολιά. Ψέμμα, φόβος, ‘’η ζωή αρχίζει στα πενήντα,
έρχονται όμορφες τουρίστριες’’, αίσθηση αιωνιότητας όχι απλά ακινησία...
Βλέπω κυρίως, μια αριστερά απόντων που προσέχει για να έχει.
Τους έχουμε ταράξει στη νομιμότητα και τη θετική λύση ανεξάρτητα
περιτυλίγματος. Επίσης συνεχίζουμε τη συνεπή στάση του καρπαζοεισπράχτορα, στο
τέλος οι καλοί θα νικήσουν! Ειδικά τώρα που όλοι οι γεωπόνοι συμφωνούν, πως το
φρούτο σαπίζει μόνο του
Τους βλέπουμε να παίζουν με τα γκάλοπ, άλλοι πάλι, σαν
βλέπουν καμιά χιλιάδα που μαζεύτηκε να έχουν ονείρωξη για λαικά ποτάμια....τι
περίεργο ; Οι μοναδικοί που μάλλον ‘’κινούνται’’ που δένονται με το σημερινό
χάος. είναι κάποιοι τριτοκλασάτοι μεροκαματιάρηδες λούμπεν ( της ασφάλειας
λέγαμε τότε) ναζίδες-ναι, κάτι φονιάδες Γκοτζαμάνηδες του 21ου , που λένε –έμπραχτα κυρίως-‘’...οι εκλογές, η
δημοκρατία τους , μας φέρνουν αναγούλα’’, κι ας το λένε απατεωνίστικα κι ας
είναι τσιράκια αυτής της... ‘’δημοκρατίας’’τους.
Τι σου είναι το μυαλό, τι σου είναι οι έμμονες ιδέες……
Τελικά είμαι εντελώς διπολικός :
Σιχαίνομαι ό,τι πάντα ήθελα να με προσδιορίζει
Χαίρομαι όμως, που πέρα από αναμνήσεις και νοσταλγίες, θα
πεθάνω πιο θυμωμένος και λιγότερο φοβισμένος από ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου