Οι γυναίκες της Πίνδου

Εθαυμάσθησαν οι γυναίκες αυτές. Όταν φύγαμε από τη Λάρισα για να πάμε στην Κοζάνη, στο Σαραντάπορο εκεί πέρα οι δρόμοι τότε ήτανε καλντερίμια και χωματόδρομοι, θυμάμαι εκεί επάνω πριν από τα Σέρβια ότι ήταν γυναίκες οι οποίες την δεύτερη ημέρα ακριβώς προς την τρίτη φτιάχνανε τον δρόμο, δηλαδή ρίχνανε πέτρες μες στις λάσπες. Από τότε, από την ίδια μέρα και βέβαια εν συνεχεία στην Ήπειρο εθαυμάσθησαν οι γυναίκες αυτές. Εθαυμάσθησαν πολύ γιατί μετέφεραν εκεί που δεν μπορούσε ούτε μουλάρι. Βάζανε στην πλάτη, μαθημένες αυτές, αυτές κουβαλούσαν νερό και ξύλα. Πήγαιναν στο ρουμάνι μια ώρες δυο, φορτωνόταν τα ξύλα στην πλάτη και τα μετέφεραν στα σπίτια τους μέσα στα χιόνια. Εκάνανε βέβαια μια προμήθεια από το καλοκαίρι για τον χειμώνα, κάνανε για ένα μήνα, από κει και ύστερα. Πηγαίνανε πλέον μέσα στα χιόνια... (Προφορική μαρτυρία Τάκη Τράντα, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού,Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 103.) Γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά. 7 Νοεμβρίου 1940. Σήμερα σκοτώθηκαν δύο παιδιά του 33ου Συντάγματος και αυτό μάνιασε περισσότερο τους στρατιώτες. Φωνάζαν εμπρός για τη Ρώμη. Ο θάνατος αυτός αντί να μας δειλιάσει μας έδωσε περισσότερα φτερά για να κυνηγήσουμε τους Ιταλούς. Συνάντησα γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά. Μία ήτο 88 ετών. Μία μου είπε κλείδωσε το μικρό σε μια καλύβα για να βοηθήσει τον στρατό. Το βράδυ είδα μια γριούλα να κρατά δυο μικρά και η μητέρα τους ζύμωνε ψωμί για τον στρατό με το φως δυο κεριών που είχε μέσα σ' ένα ποτήρι. Τα χιόνια, ο πάγος, το τρομερό κρύο, δεν φαίνονταν να τις τρόμαζε. Όλες γεμάτες χαρά ήθελαν να προσφέρουν στο στρατό ό,τι δεν μπορούσαν τα μεταγωγικά. Αλήθεια γυναίκες θαύμα. Τι διαφορά με τις πόλεις! (Από το Ημερολόγιο Πολέμου του Αργύρη Μπαλατσού, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 103) Ζωντανό τείχος. Οι νικηταί της Πίνδου προχωρούσαν. Καθώς έφτασαν στον ποταμό Βογιούσα κι είδαν οι ατρόμητες γυναίκες της Πίνδου πως το απότομο ρέμα εμπόδιζε τους σκαπανείς στη δουλειά τους, έκαναν αυθόρμητα κάτι, που ξανάγινε ύστερα στον Καλαμά και στο Δρίνο: μπήκαν οι ίδιες μέσα στα νερά και, πιασμένες σφικτά από τους ώμους, σχημάτισαν πρόσχωμα, που ανάκοβε την ορμή του ποταμού και ευκόλυνε τους γεφυροποιούς! (Τάκης Ε. Παπαγιαννόπουλος, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού,Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982, σ. 104) Ο αντίκτυπος του πολέμου στην πολιτιστική ζωή Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, τον Οκτώβριο του 1940, οι πνευματικοί άνθρωποι και οι καλλιτέχνες συνενώθηκαν με τον ελληνικό λαό και επιστρατεύτηκαν κι αυτοί στο μέτωπο ή στα μετόπισθεν. Από τις πρώτες μέρες της εισβολής μερικοί Έλληνες διανοούμενοι, όπως ο Κωστής Παλαμάς, ο ’γγελος Σικελιανός, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος κατέθεσαν μια γραπτή δήλωση διαμαρτυρόμενοι για την "ιταμή αξίωση της φασιστικής βίας". Η πολιτιστική ζωή στα μετόπισθεν και για όσο διάστημα ο ελληνικός στρατός βρισκόταν στο μέτωπο συντονίστηκε στο ρυθμό των πολεμικών γεγονότων. Για να εμψυχώσουν τους Έλληνες στρατιώτες, αλλά και να παρηγορήσουν τους ανθρώπους που είχαν μείνει πίσω και αγωνιούσαν, οι καλλιτέχνες του θεάτρου, ηθοποιοί, τραγουδιστές και σεναριογράφοι, επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στα γεγονότα του πολέμου. Επιθεωρήσεις με χαρακτηριστικούς τίτλους όπως "Κορόϊδο Mουσολίνι", "Πολεμικές Καντρίλιες ", "Aθήνα-Pώμη  και φεύγουμε" αναδείκνυαν μια θεματική που πρόβαλλε τις ελληνικές νίκες, διακωμωδούσε την αποτυχημένη απόπειρα των Ιταλών να καταλάβουν την Ελλάδα και καλούσε όλους τους Έλληνες να δείξουν θάρρος και υπομονή. Αξέχαστα έχουν μείνει τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο που εμψύχωναν τόσο τον κόσμο στα μετόπισθεν όσο και τους στρατιώτες στα πεδία των μαχών. Εκτός από τις επιθεωρήσεις και οι γελοιογραφίες ακολουθούσαν τα πολεμικά ανακοινωθέντα και τις ανταποκρίσεις από το μέτωπο. Γνωστοί σκιτσογράφοι όπως ο Φώκος Δημητριάδης, ο Αντώνης Βώττης, ο Γ. Γκεϊβέλης, ο Σοφοκλής Αντωνιάδης, ο Nίκος Καστανάκης, ο Στ. Πολενάκης και πολλοί άλλοι αξιοποιούσαν γόνιμα τη δύναμη του γέλιου για να ενισχύσουν το ηθικό του πληθυσμού. Στα πεδία των μαχών βρέθηκαν και ζωγράφοι με την επίσημη ιδιότητα του πολεμικού εικονογράφου, όπως ο Ουμβέρτος Αργυρός και ο Γιώργος Προκοπίου ή υπηρετώντας ως μάχιμοι, όπως ο Αλέξανδρος Αλεξανδράκης και ο Γιάννης Τσαρούχης που αποτύπωσαν τις εμπειρίες τους στο έργο τους. Εξάλλου, πολλοί εικαστικοί καλλιτέχνες (Κωσταντίνος Παρθένης, Γιώργος Γουναρόπουλος, Περικλής Βυζάντιος, Δημήτρης Γιολδάσης κλπ.) φιλοτέχνησαν μεμονωμένα έργα εμπνευσμένα από το έπος του 1940-41.  Ένα από τα πιο εντυπωσιακά μέσα λαϊκής έκφρασης αλλά και ενημέρωσης, υπήρξαν οι λαϊκές εικόνες, λιθογραφίες επώνυμων ή ανώνυμων καλλιτεχνών, που τα θέματά τους ετούτη την περίοδο ήταν αποκλειστικά αφιερωμένα στα γεγονότα του πολέμου. Οι λαϊκές εικόνες παράγονταν με αδιάπτωτο ρυθμό και πριν καλά καλά στεγνώσουν τα λιθογραφικά μελάνια από τα πιεστήρια, οι εκδότες τις έβγαζαν στους αθηναϊκούς δρόμους ενώ κάποιες ποσότητες τις διοχέτευαν και στην επαρχία. Με αυτή την τελευταία δραστηριότητα συνδέεται και η δημιουργία αφισών από γνωστούς χαράκτες, μέλη του εργαστηρίου χαρακτικής του Γιάννη Κεφαλληνού στη Σχολή Καλών Τεχνών, οι περισσότεροι από τους οποίους συνέχισαν ένα γόνιμο όσο και μαχητικό έργο κατά την περίοδο της Κατοχής. Ο αντίκτυπος του πολέμου στην πολιτιστική ζωή Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, τον Οκτώβριο του 1940, οι πνευματικοί άνθρωποι και οι καλλιτέχνες συνενώθηκαν με τον ελληνικό λαό και επιστρατεύτηκαν κι αυτοί στο μέτωπο ή στα μετόπισθεν. Από τις πρώτες μέρες της εισβολής μερικοί Έλληνες διανοούμενοι, όπως ο Κωστής Παλαμάς, ο ’γγελος Σικελιανός, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος κατέθεσαν μια γραπτή δήλωση διαμαρτυρόμενοι για την "ιταμή αξίωση της φασιστικής βίας".  Η πολιτιστική ζωή στα μετόπισθεν και για όσο διάστημα ο ελληνικός στρατός βρισκόταν στο μέτωπο συντονίστηκε στο ρυθμό των πολεμικών γεγονότων.  Για να εμψυχώσουν τους Έλληνες στρατιώτες, αλλά και να παρηγορήσουν τους ανθρώπους που είχαν μείνει πίσω και αγωνιούσαν, οι καλλιτέχνες του θεάτρου, ηθοποιοί, τραγουδιστές και σεναριογράφοι, επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στα γεγονότα του πολέμου. Επιθεωρήσεις με χαρακτηριστικούς τίτλους όπως "Κορόϊδο Mουσολίνι", "Πολεμικές Καντρίλιες ", "Aθήνα-Pώμη  και φεύγουμε" αναδείκνυαν μια θεματική που πρόβαλλε τις ελληνικές νίκες, διακωμωδούσε την αποτυχημένη απόπειρα των Ιταλών να καταλάβουν την Ελλάδα και καλούσε όλους τους Έλληνες να δείξουν θάρρος και υπομονή. Αξέχαστα έχουν μείνει τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο που εμψύχωναν τόσο τον κόσμο στα μετόπισθεν όσο και τους στρατιώτες στα πεδία των μαχών.  Εκτός από τις επιθεωρήσεις και οι γελοιογραφίες ακολουθούσαν τα πολεμικά ανακοινωθέντα και τις ανταποκρίσεις από το μέτωπο. Γνωστοί σκιτσογράφοι όπως ο Φώκος Δημητριάδης, ο Αντώνης Βώττης, ο Γ. Γκεϊβέλης, ο Σοφοκλής Αντωνιάδης, ο Nίκος Καστανάκης, ο Στ. Πολενάκης και πολλοί άλλοι αξιοποιούσαν γόνιμα τη δύναμη του γέλιου για να ενισχύσουν το ηθικό του πληθυσμού. Στα πεδία των μαχών βρέθηκαν και ζωγράφοι με την επίσημη ιδιότητα του πολεμικού εικονογράφου, όπως ο Ουμβέρτος Αργυρός και ο Γιώργος Προκοπίου ή υπηρετώντας ως μάχιμοι, όπως ο Αλέξανδρος Αλεξανδράκης και ο Γιάννης Τσαρούχης που αποτύπωσαν τις εμπειρίες τους στο έργο τους. Εξάλλου, πολλοί εικαστικοί καλλιτέχνες (Κωσταντίνος Παρθένης, Γιώργος Γουναρόπουλος, Περικλής Βυζάντιος, Δημήτρης Γιολδάσης κλπ.) φιλοτέχνησαν μεμονωμένα έργα εμπνευσμένα από το έπος του 1940-41.  Ένα από τα πιο εντυπωσιακά μέσα λαϊκής έκφρασης αλλά και ενημέρωσης, υπήρξαν οι λαϊκές εικόνες, λιθογραφίες επώνυμων ή ανώνυμων καλλιτεχνών, που τα θέματά τους ετούτη την περίοδο ήταν αποκλειστικά αφιερωμένα στα γεγονότα του πολέμου. Οι λαϊκές εικόνες παράγονταν με αδιάπτωτο ρυθμό και πριν καλά καλά στεγνώσουν τα λιθογραφικά μελάνια από τα πιεστήρια, οι εκδότες τις έβγαζαν στους αθηναϊκούς δρόμους ενώ κάποιες ποσότητες τις διοχέτευαν και στην επαρχία.  Με αυτή την τελευταία δραστηριότητα συνδέεται και η δημιουργία αφισών από γνωστούς χαράκτες, μέλη του εργαστηρίου χαρακτικής του Γιάννη Κεφαλληνού στη Σχολή Καλών Τεχνών, οι περισσότεροι από τους οποίους συνέχισαν ένα γόνιμο όσο και μαχητικό έργο κατά την περίοδο της Κατοχής.

www.ime.gr

Kerry James Marshall: Πολεμώντας το ρατσισμό στην ιστορία της τέχνης

 Για αιώνες, οι μαύροι άνθρωποι εμφανίστηκαν στην τέχνη ως σκλάβοι  - και ο ζωγράφος Κέρι Τζέιμς Μάρσαλ θέλει να αμφισβητήσει αυτές τις ρατσιστικές ιδέες .

 "Αν κοιτάξεις οποιοδήποτε περιοδικό , σου εγγυώμαι ότι εννέα από τα 10 εξώφυλλα θα διαθέτουν μια λευκή , ξανθιά , γαλανομάτα , λεπτή γυναίκα γιατί αυτό είναι ακόμα το ιδανικό της ομορφιάς . Όταν μια έγχρωμη ή Ασιάτισα εμφανίζεται σε ένα περιοδικό μόδας , αυτή είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας . Λοιπόν, τι σημαίνει αυτό , όταν μιλάμε για ισότητα ; Για μένα , η ισότητα σημαίνει ότι θα είναι πιο πιθανό να δούμε μαύρες φιγούρες , όπως οποιοσδήποτε άλλη . "

Ο Μάρσαλ γεννήθηκε στην Αλαμπάμα και , για πρώτη φορά κατάλαβε την αφάνεια των μαύρων ανθρώπων μέσα σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί « το οπτικό πεδίο " όχι μέσα από επίσκεψη μουσείων , αλλά διαβάζοντας κόμικς.

Δεν υπήρχαν μαύροι υπερήρωες », θυμάται . « Όταν παρουσιάστηκε ο Μαύρος Πάνθηρας στο Fantastic Four [ το 1966 ] , κατάλαβα ότι ο μαύρος υπερήρωας ήταν ένα περίεργο φαινόμενο - μια εξαίρεση στον κανόνα . Τότε άρχισα να παρατηρώ το ίδιο πράγμα και οπουδήποτε αλλού . Μαύρες φιγούρες δεν ήταν ποτέ τα κεντρικά θέματα σε βιβλία τέχνης ή την ιστορία . Για εμάς τους μαύρους ανθρώπους , " λέει , " ό, τι κάνουμε πρέπει να επικυρωθεί και να εγκριθεί από μια δομή εξουσίας που είναι λευκή . Και αυτό ενισχύει ένα είδος φυλετικής ιεραρχίας όπουη λευκότητα είναι η προνομιακή θέση για να υπάρχεις. Αλλά αν πάντα στέκεσαι στο περιθώριο ως μάρτυρας σε άλλους ανθρώπους που πραγματοποιούν μεγάλα πράγματα , αυτό τελικά έχει καταστροφικές ψυχολογικές συνέπειες , διότι υπονομεύει την αίσθηση της αυτο-αξίας σου . "

Ε.Ν. από bbc.com

«Από δυο χωριά… χωριάτες» : Βρείτε τα!...

                                                                       

                          

 Υπογράφει

                                                                                           ο Γιώργος Καραχάλιος

 Δημοσιογράφος - Φιλόλογος

Ως «αναλαμπή αισιοδοξίας», χαρακτηρίζεται από τους πολιτικούς συντάκτες το προχθεσινό «τετ α τετ»  Αβραμόπουλου - Τσίπρα, στο Πεντάγωνο,  για μια θεσμική ενημέρωση του Αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για θέματα άμυνας.

Και τούτο, καθώς νοσηρό σκιαγραφείται, τούτες τις μέρες, το κλίμα και η ατμόσφαιρα στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο… Μπαρουτοκαπνισμένο, το πολιτικό σκηνικό :

Διαλεκτικές αντιπαραθέσεις, αμφισβητήσεις ηγεσιών, εσωκομματικές έριδες, μετακινήσεις και διαγραφές, πολιτικά ειδύλλια,  φλέρτ και μελλοντικοί αρραβώνες και γενικά αψιμαχίες στα  τηλεοπτικά παράθυρα και λεκτικά πυρά που είναι φυσικό να οριοθετούν πολιτικές συνθήκες αναξιοπιστίας, έντασης και ειδικότερα πολιτικής αστάθειας με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα…

Αποτέλεσμα : να σκιαγραφείται μια «διχαστική πόλωση», αλλά και μια πρωτόγνωρη έμμεση αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος με ενδεχόμενο να πυροδοτήσει αρνητικές καταστάσεις και να οδηγήσει - γιατί όχι - σε ακυβερνησία.

Στο επίκεντρο, φυσικά, της αντιπαράθεσης η επικείμενη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με τους νεοέλληνες, ωστόσο, να βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση και αμηχανία από τα λεκτικά πυρά που εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν:

«- Αργυρώνυτος ο βουλευτής που δε θα ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας…»

«- Αργυρώνυτος και ο βουλευτής που θα ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας…»

Διαλέγεις και παίρνεις…

Άλλωστε, οι Έλληνες στα λόγια και το … κρασί  «επιλέγουμε και προτιμάμε το … χύμα» . 

Πολλοί εξάλλου «οι τραγικοί - μικρή, η Επίδαυρος!..»

… Και όπως έλεγε και ο Εμμαν. Ροϊδης:

«Στην Ελλάδα αυτοί που έχουν νύχια, αγωνίζονται να τα μπήξουν σ’ αυτούς που έχουν φτερά».

Το ερώτημα, ωστόσο, «είναι ποιός έχει τα … νύχια και ποιός τα … φτερά»;»

*  *  *  *

Στη σκιά λοιπόν της … «πολιτικής κόντρας» για μελλοντικούς ενδεχομένως  «αργυρώνυτους βουλευτές» και μη, αλλά και στη σκιά της πρόσφατης «ελεύθερης πτώσης» στο Χρηματιστήριο, με την κομματική αντιπαράθεση να βρίσκεται στο «κόκκινο» και με τις «θεωρίες συνομωσίας» για την εκλογή του Προέδρου Δημοκρατίας επί τάπητος…

«Λάσπη» στον ανεμιστήρα… «Ψέκασμα» με λάσπη… Λάσπη και «κουμπαράδες» σε ημερήσια διάταξη…

Αντιπαράθεση, ωστόσο, σε λάθος ώρα, σε λάθος στιγμή, σε λάθος εποχή. Και τούτο, καθώς:

·        Σε συνθήκες οικονομικής αστάθειας, οι αγορές αντιμετωπίζουν την κάθε χώρα ως σύνολο, χωρίς να δίνουν σημασία για το ποιος βρίσκεται στο τιμόνι της διακυβέρνησης της… Και το κυριότερο:

·        Σε γεωπολιτικό θρίλερ για πολύ γερά νεύρα εξελίσσεται το προκλητικό παιχνίδι από την Τουρκία και το λάδι στη φωτιά, που ρίχνει η Άγκυρα, με τη διέλευση του τουρκικού πλοίου «Barbaros” στη Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου!..

·        Κι όταν συνάμα σε… «μπαρουτοαποθήκη» φαίνεται να μοιάζει αυτό τον καιρό η ευρύτερη περιοχή του Νησιού της Αφροδίτης.

Χωρίς, ωστόσο, να μπορεί κάποιος να προβλέψει την εξέλιξη της κατάστασης…

MODUS VIVENDI

Ανέκαθεν, η αρχομανία, η αλαζονεία, η πεισματική  κομματική ιδεολογία, η κομματική ζυγαριά, η πολιτική της κολοκυθιάς για ευθύνες και μη, η άγνοια, η απειρία, το κομματικό συμφέρον και τόσα άλλα, αποτελούσαν δυνητικά παράγοντες που μπορούσαν να βλάψουν τόσο τα εθνικά συμφέροντα, όσο και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού…

Άλλωστε, τις δυσκολίες δεν τις αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση, αλλά η χώρα και ο λαός της…

… Ο λαός που σίγουρα δεν αντιμετωπίζει δα και με την καλύτερη ματιά την έλλειψη εθνικής συναίνεσης και την αμφισβήτηση της πολιτικής σταθερότητας.

… Ο λαός που θεωρεί ιδιαίτερα επιτακτική τη θεσμική συνεννόηση και αναγκαίους τους δίαυλους και τις γέφυρες επικοινωνίας τουλάχιστον σε κρίσιμα θέματα εθνικής ασφάλειας, άμυνας, εξωτερικής πολιτικής.

… Ο λαός που εξακολουθεί να έχει τις αγωνίες και τα προβλήματα που είναι συναρτημένες με την επιβίωση, την καθημερινότητα και την ποιότητα της ζωής του… 

Είναι εξάλλου κοινά αποδεκτή η αναγκαιότητα ενός minimum εθνικής συνεννόησης. Και ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές και εποχές, καθώς στην πολιτική δεν υπάρχουν αμετάκλητες σταθερές.

Η «σιγή ασυρμάτου», καθώς και ο «διάλογος κωφών» δεν ωφελεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση, κανέναν και τίποτα…

Απαιτείται η… ελάχιστη συνεννόηση, ένα modus Vivendi για ζητήματα που σίγουρα δεν αποτελούν «κτήμα» και «βιλαέτι» κανενός κόμματος και καμιάς κυβέρνησης…

Εκτός κι’ αν αυτή η… «απαίτηση» της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού χαλάει τη… «σούπα της πόλωσης» που δυστυχώς ορισμένοι επιθυμούν διακαώς να μην… «αναταραχθεί»!..

Απαιτείται από όλες τις πλευρές «πολιτική ουσίας» και όχι «πολιτική τεχνασμάτων»…

Καιρός να διορθωθούν τα λάθη του παρελθόντος και του παρόντος

Καιρός να δοθεί στο λαό όραμα, όνειρο και προοπτική για το μέλλον… Ιδιαίτερα για τους νέους.

Οι καιροί οι μενετοί … ή κατά το λαϊκότερο:

«Όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος…»

Και όπως έλεγε ο αείμνηστος καθηγητής μου, αρχαιολόγος Μανόλης Ανδρόνικος:

«Η ευγένεια ενός ανθρώπου είναι αντιστρόφως ανάλογη με το εμβαδόν του χώρου που καταλαμβάνει όταν κάθεται»!..

…Όπως, εξάλλου, ευθέως ανάλογη με το χρόνο είναι... και  η προσπάθεια να πεισθεί ο ελληνικός λαός για ό, τι καλύτερο γι’ αυτόν και την πατρίδα!... 

Η τέχνη του αποχαιρετισμού

Πάντα κάποιος φεύγει, κάτι αλλάζει, κάτι χάνεται ή κάτι αρχίζει και πάντα υπάρχει ένα αίτημα αποχαιρετισμού.

Εκείνο το βράδυ στο Μαρόκο καθώς ο Χάμφρευ Μπόγκαρντ αποχαιρετούσε την Ίνγκριτ Μπέργκμαν με την αγωνία του πολέμου στον αέρα γύρω τους και τον έρωτα μετέωρο στη ματιά τους γραφόταν μια από τις κλασσικότερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου. Καζαμπλάνκα. Οι δυο τους συμβόλιζαν όλους τους άντρες και όλες τις γυναίκες που ξαφνικά, εσπευσμένα και αθέλητα αναγκάστηκαν να αποχαιρετιστούν σπρωγμένοι από συνθήκες που δεν μπορούσαν να ελέγξουν.

Την εμπειρία αυτή την έχει γευτεί σε άπειρες παραλλαγές ολόκληρη η ανθρωπότητα από τότε που πρωτάρχισε τα όρθια βήματά της. Πάντα κάποιος φεύγει , κάτι αλλάζει, κάτι χάνεται ή κάτι αρχίζει και πάντα υπάρχει ένα αίτημα αποχαιρετισμού. Συνήθως δεν το καλωσορίζουμε. Μάλλον το φοβόμαστε. Το συνδέουμε με το τέλος, με ένα είδος απώλειας.

Όμως πέρα από την πρώτη βιαστική αντίδρασή μας, αν ξανακοιτάξουμε την εμπειρία του αποχαιρετισμού θα δούμε πως κανένα τέλος δεν έρχεται αζευγάρωτο.

Συνοδεύεται πάντα από μια αρχή. Καμιά λήξη δεν έρχεται χωρίς να σηματοδοτεί ταυτόχρονα και μια έναρξη. Εξάλλου υπάρχουν αποχαιρετισμοί που ευχαρίστως θα κάναμε. Στις ρυτίδες λ.χ. ή στα παραπανίσια κιλά, σε μια κακοποιητική σχέση, σε μια μελαγχολική περίοδο ή σε μια ανεπιθύμητη παρέα. Όλες μπορούμε να φτιάξουμε μια λίστα από πρόσωπα και καταστάσεις που πρόθυμα θα αποχαιρετούσαμε. 

η συνέχεια εδώ..

πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr/life/aytoveltiwsi/i-texni-tou-apoxairetismoy?fb_action_ids=10204832868003077&fb_action_types=og.comments#.VEijvPmsWfJ

Η ερμηνευτική ιστορία ενός τραγουδιού....

 written by Burt Bacharach and Hal David






Richard Chamberlain




      





 Dionne Warwick

Περίπτερα, περιπτεράδες και ιστορίες της γειτονιάς !

 

Κάτι σαν εισαγωγή

Τα περίπτερα στη χώρα μας είναι κομμάτι της κοινωνίας μας εδώ και πολλά χρόνια. Η μορφή τους όπως την ξέρουμε, είναι Ελληνική ιδιαιτερότητα και πρωτοτυπία, η οποία όμως παρέχει ευκολία και πρακτικότητα στην καθημερινότητα, και τη δικιά μας και των τουριστών.

Ετυμολογία 

Η λέξη «περίπτερο» είναι σε χρήση από την αρχαιότητα, ως επιθετικός προσδιορισμός. Συγκεκριμένα, ο ναός που περιβαλλόταν από κίονες σε όλες του τις πλευρές ονομαζόταν«περίπτερος ναός». 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: http://www.lolanaenaallo.blogspot.gr/2014/04/blog-post_26.html

«Η χαμένη αδερφή» (Missing Sister)

11 τεχνάσματα χειραγώγησης

Αν τους δώσεις μια ευκαιρία, οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να σε χειραγωγήσουν.

Είναι ένα λυπηρό γεγονός της ζωής. Και δεδομένου ότι η γνώση είναι η καλύτερη άμυνα, ορίστε δώδεκα τεχνικές που κατά πάσα πιθανότητα θα προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν κάποιοι για να σας χειραγωγήσουν.

 
1. Στοχεύοντας την έλλειψη χρόνου ή προσοχής.

Κάποιος σε πείθει εσκεμμένα να δεσμευτείς σε κάτι, ακριβώς τη εκείνη τη στιγμή που σε άλλη περίπτωση θα είχες πει «όχι». Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν βιάζεσαι ή είσαι ψυχικά κουρασμένος.

Παράδειγμα:
Στις 5μμ την Παρασκευή, καθώς περπατάς έξω από το γραφείο σου, ένας συνάδελφος σε ρωτάει αν μπορείς να αναλάβεις αντί για αυτόν την Χ εργασία, επειδή την επόμενη εβδομάδα θα βρίσκεται σε διακοπές. «Εντάξει», απαντάς γρήγορα. «Στείλε μου ένα email με τις λεπτομέρειες». Τη Δευτέρα το πρωί μαθαίνεις ότι η Χ εργασία είναι αρκετά σημαντική και θα προτιμούσες να μην είχες δεσμευτεί να την κάνεις.

 
2. Παραποίηση γεγονότων βασιζόμενοι σε δημοφιλής πεποιθήσεις.

Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι κάτι είναι αποδεδειγμένο γεγονός, μόνο και μόνο επειδή είναι μια δημοφιλής πεποίθηση.
Παράδειγμα:
«Όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά 9 στους 10 γιατρούς συμφωνούν ότι το X χάπι διατροφής είναι ασφαλές».

 
3. Χρησιμοποιώντας σύνθετες λέξεις για να εξηγήσουν κάτι απλό.

Ειδικά στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας, η αργκό και η συσκότιση είναι τακτικές που χρησιμοποιούνται συχνά για να σε προκαλέσουν να συμφωνήσεις με κάτι που δεν κατανοείς πλήρως.

Παράδειγμα:
«Ο δυναμικής ροής πίνακας μας έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί ένα πρωτόκολλο απαράμιλλης αντοχής».

 
4. Εκμετάλλευση μιας θέσης εξουσίας.

Είναι πολύ πιο πιθανό να πειστείς από κάποιον που σου αρέσει ή κάποιον που έχει μια θέση εξουσίας.

Παράδειγμα:
Ένας αστυνομικός σου λέει, «Είναι νόμιμο να ψάξω το διαμέρισμα σου αυτή τη στιγμή». Και από τη στιγμή που είναι αστυνομικός, (αν και ποτέ δεν σου έδειξε το ένταλμα) πιστεύεις ότι λέει την αλήθεια.

 
5. Κάνοντας μια παράλογη αίτηση πρώτα.

Όταν κάποιος κάνει πρώτα μια αίτηση που είναι υπερβολική και την οποία σίγουρα θα αρνηθείς. Στη συνέχεις φαίνονται απογοητευμένοι και κάνουν ένα δεύτερο αίτημα, το οποίο φαίνεται πιο λογικό.

Παράδειγμα:
- «Θα δωρίσεις 100€ για τον σκοπό μας»;
- «Δεν βγαίνω οικονομικά».
- «Ω! Καλά, θα μπορούσες τότε να δωρίσεις 5€»;

 
6. Βγάζοντας σχετικά συμπεράσματα.

Όταν κάποιος προσπαθεί να σε πείσει για κάτι, βγάζοντας ένα συμπέρασμα που είναι σχεδόν σχετικό με τις πληροφορίες που του έδωσες.

Παράδειγμα:
«Αυτή η τροφή για μωρά είναι εμπλουτισμένη με βιταμίνες και μέταλλα. Είναι εξαιρετικά υγιεινή. Αν ακόμα αγοράζεις άλλες παιδικές τροφές, παραμελείς την υγεία του μωρού σου».

 
7. Η ψευδαίσθηση της έλλειψης.

Αν το προϊόν βρίσκεται σε έλλειψη, τότε πρέπει να υπάρχει μεγάλη ζήτηση, σωστά; Πολλές φορές η έλλειψη είναι ψευδής και προέρχεται από τον πωλητή του προϊόντος. Επειδή, τα προϊόντα φαίνονται πολύ πιο ελκυστικά όταν υπάρχει περιορισμένη διαθεσιμότητα.

Παράδειγμα:
«Εκπτώσεις μόνο για σήμερα! Προσφορά περιορισμένων τεμαχίων! Προλάβετε πριν εξαντληθούν!».

 
8. Χρυσώνοντας το χάπι.

Όταν κάποιος σε κάνει να συμφωνήσεις με κάτι που δεν είναι ιδανικό, λέγοντας σου ότι είναι ελαφρώς καλύτερο από ότι είναι.

Παράδειγμα:
 «Θα είναι έτοιμο σε πέντε λεπτά».

– Γιατί ακούγεται πολύ καλύτερο από τα 15 λεπτά που χρειάζονται στην πραγματικότητα.

 
9. Αλλάζοντας το θέμα.

Όταν κάποιος εκτρέπει την προσοχή από το θέμα της συζήτησης σε ένα εντελώς νέο (αλλά αόριστα σχετικό) θέμα σε μια προσπάθεια να σε πείσει.

Παράδειγμα:
«Ώστε δεν πιστεύεις ότι η πράσινη ενέργεια αποτελεί βασική προτεραιότητα αυτή τη στιγμή με την τρέχουσα κατάσταση της οικονομίας. Λοιπόν, όλοι είδαμε τι συνέβη στον Κόλπο του Μεξικού με την πετρελαϊκή καταστροφή. Αυτό θέλεις; Να δεις αθώα θαλάσσια πλάσματα καλυμμένα με πετρέλαιο; Εντάξει λοιπόν, προχώρα, καταψήφισε το πράσινο νομοσχέδιο του τρέχοντος έτους».

 
10. Το τεκμήριο της ενοχής.

Όταν η ερώτηση ή δήλωση υποθέτει αυτόματα ότι το πρόσωπο είναι ένοχος.

Παράδειγμα:
«Είδα τους μώλωπες στην πλάτη του γιού σου. Πότε αποφάσισες ότι το να χτυπάς το παιδί σου με όλη σου τη δύναμη είναι εντάξει;».

 
11. Δημιουργώντας φόβο και μια λύση για αυτό.

Κάποιος παίζει με τα συναισθήματα σου βάζοντας διακριτικά τον φόβο μέσα σου και όταν αρχίζεις να το σκέφτεσαι και ψάχνεις μια λύση, σου προσφέρει μια.

Παράδειγμα:
«Οι επιδόσεις σου είναι πεσμένες τον τελευταίο καιρό και ο διευθύνων σύμβουλος μου πρότεινε να κάνω περικοπές στο προσωπικό. Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να το κάνω ακόμα. Αλλά θέλω να μου δείξεις για το τι είσαι ικανός. Θα σε πείραζε να εργαστείς το Σάββατο για να ανεβάσεις τον μέσο όρο σου;».

Πηγή: dailyarticle.gr

Thessaloniki Arts and Culture,   http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Με συναίσθημα, ψυχή κι αλήθεια…

Του Γιώργου Καραχάλιου

                                                            Δημοσιογράφου - φιλόλογου

Για σένα,

η πιο θερμή μου προσευχή,

Εσύ

είσαι η χαρά μου η πιο μεγάλη.

Σε πρωτογνώρισα,  μια μέρα μια στιγμή.

Σ΄ αγάπησα βαθιά μιαν άλλη.

Πρωταντικρίζοντας  εσέ,                                              

γλυκιά μου αγαπημένη,

στην πρώτη νιότη της ζωής

τη ζήση την τρελή,

σ΄ αγάπησα ειλικρινά,

γλυκιά μου αγαπημένη,

και σούδωσα το είναι μου,

αφού ήμουνα παιδί.                                                             

Αγάπη μούδωσες  τ’  Απρίλη δειλινό,

προμήνυμα αλησμόνητο του Μάη,

κραυγή στα μάτια, στην ψυχή

το    « Σ’   α γ α π ώ »

κι ύστερα ψίθυρος στα χείλη.

Δικός σου εγώ κι εσύ πάντα δική μου

το λένε οι χτύποι της καρδιάς, τα χάδια

μέχρι το θάνατο μαζί σου!...

«…Στο Μάριο Τόκα»

                                                       Υπογράφει

                                                                                               ο Γιώργος Καραχάλιος

     Δημοσιογράφος - Φιλόλογος

Παρασκευής φθινοπωρινό απόβραδο στην Αθήνα: εκατοντάδες κόσμου ανηφορίζουν την Αρειοπαγείτου  για μια σύναξη πολιτιστική στο Ηρώδειο…

Για ένα… «αντάμωμα» με το Μάριο. Mε το Μάριο από τον… «ουρανό» και τους χιλιάδες φίλους του στα διαζώματα του πάλαι ποτέ τυπικού ρωμαϊκού ωδείου… Αλλά και για ένα συναπάντημα με την Πατρίδα του Μάριου: «τη δική του πατρίδα, που έχει μοιραστεί στα δυό»!...

Ήταν μια βραδιά παρέας, όπως θα έλεγε - και θα το ήθελε άλλωστε - ο Μάριος.

Ήταν μια μουσική βραδιά, αφιερωμένη στο Μάριο και εμμέσως και στους φίλους του που κάνουν παρέα στη «γειτονιά των αγγέλων»: το Γιάννη (Ρίτσο), το Δημήτρη (Μητροπάνο), τον Άλκη (Αλκαίο), τον Ιάκωβο (Καμπανέλλη)…

Θύμησες και μνήμες από το παρελθόν, με τον αφηγητή-ηθοποιό Στέλιο Μάινα να ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής και της προσφοράς του Μάριου…

Μια ζωή και μια προσφορά, «ένα ταλέντο και ένα έργο, που – όπως είπε ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης – το σφράγισε η ευαισθησία του Μάριου και η σεμνή, διακριτική, «σιωπηλή», όμως πάντα σοβαρή παρουσία του στο χώρο της ελληνικής μουσικής»!.

…Ήταν μια ανεπανάληπτη μουσική-παρουσίαση, ένα αφιέρωμα στα τραγούδια και τη μουσική του αγαπημένου μας Μάριου, αλλά και στην αγάπη του για την πατρίδα του: την Κύπρο, τη Λεμεσό που γεννήθηκε…

Ταυτόχρονα, ήταν μια «ειδική», ωστόσο, βραδιά, στο πλαίσιο τω εκδηλώσεων για την επέτειο της εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας της Κύπρου και τη συμπλήρωση σαράντα χρόνων από την τουρκική εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού.

Ζεστή ατμόσφαιρα και θερμά χειροκροτήματα… θλίψη, συγκίνηση και μάτια βουρκωμένα… Ακόμα και του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη, που διακρίναμε  στην πρώτη σειρά του Ηρωδείου μαζί με άλλα αναγνωρίσιμα πρόσωπα από τον κόσμο των γραμμάτων και των τεχνών, του πνεύματος και την πολιτικής σκηνής…

Μα πάνω απ’όλα με τους χιλιάδες ανώνυμους που αγάπησαν το Μάριο, τη μουσική και τα τραγούδια του.      

… Και με το Γιώργο Νταλάρα, τη Γλυκερία, το Γιάννη Κότσιρα, το Μίλτο Πασχαλίδη, το Δώρο Δημοσθένους και τη Δήμητρα Σταθοπούλου, με μια 12μελή ορχήστρα καταξιωμένων μουσικών - υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Παπαζαχαράκη και με το Γιώργο Παπαχριστούδη στο πιάνο - να συνεπαίρνουν τους χιλιάδες θεατές με τα :

«Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη»,  « Λαδάδικα», «Αννούλα του Χιονιά»,  «Θάλασσες», «Το Σημάδι»,  «Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη», «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί», «Κι όλο εγώ περίμενα», «Έλα κρυφά, έλα λαθραία», «Εξαρτάται», «Η εθνική μας μοναξιά»,  «Φωνάζουν οι γειτόνοι», «Μια στάση εδώ»,  «Σαν τρελό φορτηγό»,  «Επιστροφές, καταστροφές»,  «Μια βροχή», «Κάνε το δάκρυ σου φιλί», «Τον Αύγουστο που μου χρωστάς»,  «Δίδυμα φεγγάρια»…

Κι ακόμη : «Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου», «Η δική μου Πατρίδα», «Κερύνεια 1974», «Στιγμές Εισβολής», «Δεν κλαίω γι ‘ αυτά που μου’ χεις πάρει»

                                   * * * * * * * * * * * * * *

Το Μάριο τον γνώρισα στην Αθήνα, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου,  όπου ήρθε να σπουδάσει αμέσως μετά τη στρατιωτική του θητεία στην Κύπρο και το τέλος του Πολέμου στο νησί.

Κι αργότερα, στα τηλεοπτικά στούντιο και πλατό και στις μουσικές συναντήσεις, παρουσιάσεις και συναυλίες. …Οικείος και γλυκομίλητος, σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή. Πολύ ευαίσθητος, απλός, τρυφερός άνθρωπος. Αυτό που φαίνεται και στις μελωδίες του. Αυτό ήταν ο Μάριος: Με τρυφερά αισθήματα. Αυτό που βγαίνει και μέσα από τη μουσική του. Σεμνός και άξιος μουσικός συνθέτης, αλλά και ένας σπάνιος άνθρωπος.

Μια ξεχωριστή καλλιτεχνική προσωπικότητα με κοινωνικές και εθνικές ανησυχίες.

Ίσως γι’ αυτό ν’ αγαπιούνται τα τραγούδια του από τον κόσμο, γιατί «του μίλησαν», γιατί «μιλάνε στην καρδιά του».

Και σίγουρα για «κάποιους τόσο σημαντικούς ανθρώπους δεν υπάρχει λησμονιά», όπως είπε ο Γιάννης Κότσιρας…

·        Θα τον θυμόμαστε για πάντα το Μάριο…

·        Όπως οι μελωδίες του θα τον κρατάνε για πάντα δίπλα μας…

·        Όπως θα τον θυμούνται για πάντα η γυναίκα του, η Αμαλία και τα τρία τους παιδιά: η Χαρούλα, ο Κωστής και ο Άγγελος.

Νάναι όλοι τους καλά!­­­­­

ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΑΣΤΟΥ : «Η Μαργαρίτα της … ΖΩΗΣ»

  Υπογράφει

     ο Γιώργος Καραχάλιος

            Δημοσιογράφος - Φιλόλογος

… Τη συνάντησα  προχθές .  Στο Ζάππειο. Στον “6^ο Αγώνα δρόμου - περιπάτου Greece Race for the Cure”,  ενάντια στον Καρκίνο του Μαστού. 

Διοργανωτής :    ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής»

Σύνθημα :

«Τρέχουμε … πιο γρήγορα από τη σκιά του!»

…  Την πρωτογνώρισα, ωστόσο, ακριβώς πριν από έντεκα χρόνια .  Στο Ινστιτούτο Παστέρ.  Σε μια ενημερωτική συνάντηση για τον Καρκίνο του Μαστού,  που είχε οργανώσει το «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ».

Τη λένε   Μ α ρ γ α ρ ί τ α .

Είναι παντρεμένη, με ένα παιδί…

Ήταν τότε όλες εκεί.  Γυναίκες καρκινοπαθείς, χτυπημένες από την «επάρατο» νόσο στο μαστό.  Κι ακόμη : συγγενείς, φίλοι και πάνω απ΄ όλα η ψυχή του «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» :  η πρόεδρός του, η αγαπητή φίλη μου Κλεοπάτρα.  Η Κλεοπάτρα Γαβριηλίδου.

Αισθητά τα σημάδια της αρρώστιας στις περισσότερες.  Μ’ ένα πλαστικό ποτήρι καφέ στο χέρι, στο προαύλιο του Παστέρ. Και μ’ ένα απλανές βλέμμα στο … κενό.  Αλλά και με πολλές σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό τους.  Κάποιες δεν άντεξαν : κρυφά ή φανερά κρατούσαν κι ένα τσιγάρο στο άλλο χέρι …

Ωστόσο, όλες - μα όλες, είχαν κάτι να πουν, μόλις  μπήκαν στην αίθουσα του Ινστιτούτου. Μια μαρτυρία: την προσωπική τους ιστορία, τη δική τους εμπειρία, το δικό τους βίωμα με τον καρκίνο του μαστού.

Συντονιστής της ενημέρωσης και συνάμα κεντρικός ομιλητής, ο καθηγητής Ογκολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Γεννατάς.

 Ένας καταξιωμένος επιστήμονας-λειτουργός διεθνούς εμβέλειας. Ένας Άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Και ειδικότερα, με κύρος, ήθος και σοβαρότητα. Πάντα μειλίχιος, χαμογελαστός και ευγενέστατος: αυτό το γιατρό που χρειάζεται ως συμπαραστάτη της στον αγώνα της μια πονεμένη γυναίκα: ανύπαντρη, σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη…

Τον γνωρίζω, χρόνια τώρα, τον καθηγητή. Όπως γνωρίζω πολύ καλά τον αγώνα του, την καθημερινή μάχη του στον …«πόλεμο» για την αντιμετώπιση του καρκίνου του Μαστού (Και όχι μόνον…).

Και τον ευχαριστώ, για άλλη μια φορά, που με θεωρεί φίλο του. Όπως και την Κλεοπάτρα Γαβριηλίδου…

Κι ύστερα ήρθε η σειρά της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ… Ανέβηκε, αργά αλλά σταθερά, στο βήμα της αίθουσας. Κοίταξε, για τριάντα δευτερόλεπτα, το ακροατήριο.

Στα χέρια της κρατούσε ένα λουλούδι: μια Μ α ρ γ α ρ ί τ α.

Την είχε κόψει, πριν έρθει στο Ινστιτούτο Παστέρ, από τον κήπο της πολυκατοικίας της.

Την έφερε μπροστά στο μικρόφωνο.  Κι άρχισε να μαδάει τη μαργαρίτα - θυμίζοντας σ’ όλους εμάς το πάλαι ποτέ «παιχνιδάκι» με το λουλούδι: «… μ’ αγαπάς … δε μ’ αγαπάς κ.ο.κ.»

Η φωνή της ήταν ψυχρή. Το πρόσωπό της, ωστόσο, γαλήνιο:

«Θα ζήσω … Δε θα ζήσω … Θα ζήσω … Δε θα ζήσω … Θα ΖΗΣΩ !..»

Τελικά της βγήκε : «Θα ΖΗΣΕΙ», όπως είπε ….

Η Μαργαρίτα κόμπιασε για λίγο. Έβγαλε έναν αναστεναγμό …

Κι ύστερα;  Ύστερα άρχισε να ξετυλίγει το «κουβάρι» της περιπέτειάς  της - την «Οδύσσειά» της :

Δύσβατος και ανηφορικός όλος ο δρόμος  του αγώνα της :

·        Η διάγνωση της αρρώστιας της

·        Το πρώτο … «ξάφνιασμα»

·        Το μυαλό της κόλλησε στη λέξη :  Κ α ρ κ ί ν ο ς. «Καρκίνος Μαστού - στάδιο δεύτερο»

Ο χρόνος και ο κόσμος γύρω της  πάγωσε.  Ήταν ανυποψίαστη.  Ήταν αναπάντεχο. Εύλογο, το ερώτημά της :  «Γιατί σε μένα, Θεέ μου;». 

Χωρίς απάντηση,  ωστόσο.

Όλα τα σχέδιά της φάνηκαν να καταρρέουν σα χάρτινος Πύργος …

Και τα συναισθήματα:  Θλίψη, πίκρα αλλά και θυμός. Και πάντα το ίδιο ερώτημα:

 «Γιατί σε μένα Θεέ μου;».  

Χωρίς απάντηση, για άλλη μια φορά…

Προβληματίστηκε στιγμές, ώρες, μέρες …  Θα έχανε το «σαρκικό της σύμβολο»…

Η λογική της, ωστόσο, αρνήθηκε να «υποκύψει» μπροστά σ΄ αυτή τη σωματική της αλλαγή!   Προείχε - όπως είπε - το υπέρτατο δώρο της ΖΩΗΣ !... Όπως πιστεύουν οι περισσότερες ομοιοπαθείς του «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ»

Είδε τον καρκίνο … «κατάματα».   Και θεώρησε τη συνάντηση ΜΑΖΙ  του σαν μια δεύτερη  ευκαιρία  για ΖΩΗ!...

«Το καρκίνο σίγουρα, δε τον διάλεξε εκείνη.  Τη διάλεξε εκείνος.»

Όπως, άλλωστε πρεσβεύουν και όλες οι γυναίκες που βρίσκονται στη θέση της Μαργαρίτας.

Κι ύστερα - όπως είπε η Μαργαρίτα - θυμήθηκε τον αγαπημένο της Νίκο Καζαντζάκη.  Τον διάβαζε στα εφηβικά της χρόνια :

«Μη ρωτάς αν θα νικήσεις ή θα νικηθείς - Πολέμα!...»

Κι η απόφασή της ήρθε αβίαστα :

«Θ α    π ο λ ε μ ή σ ω !..»

Πίσω της, εξάλλου, είχε έναν άντρα, με πολλές υπευθυνότητες στη δουλειά του και πολλές ώρες να λείπει από το σπίτι. Αλλά και ένα γυιό στο … κατώφλι των Πανελληνίων Εξετάσεων.  ΄Επρεπε να τους συμπαρασταθεί, αλλά και να της συμπαρασταθούν κι εκείνοι.

Ο γιατρός που διάλεξε, ήταν ο Κωνσταντίνος Γεννατάς… Αυτός που καθόρισε την θεραπεία της, το Σχήμα που θα ακολουθούσε, ύστερα από τη χειρουργική της επέμβαση στο μαστό:

Χημειοθεραπεία… Ακτινοθεραπεία… Ορμονοθεραπεία… και εξετάσεις. Πολλές και – κατ΄ επανάληψη – εξετάσεις.

Κι όλα αυτά να τα ακολουθεί με «θρησκευτική ευλάβεια». Και σε χρόνο πρίν από  την ώρα που το παιδί της θα επέστρεφε από το Σχολειό!..

Ταυτόχρονα, έπρεπε να διαχειριστεί το χρόνο της, τις υποχρεώσεις και την καθημερινότητά της…

Και το κυριότερο: να κρατήσει το «μυστικό». Να μην περάσει ούτε καν σαν υποψία στο γυιό της ότι ήταν άρρωστη.

Η αγάπη που της είχε το παιδί της, σίγουρα θα το επηρέαζε στις εξετάσεις του για το Πανεπιστήμιο:

Και κάθε φορά να υποκρίνεται απέναντι στο γυιό της: πονοκέφαλος, στομάχι, ίωση, δισκοπάθεια, περίοδος…

Δεν έχασε – η Μαργαρίτα – τα μαλλιά της. Όπως συνήθως, συμβαίνει. Κι αυτό ήταν μια «αναλαμπή» στην καθημερινή μάχη της.

Αντίθετα, ο δρόμος της αποθεραπείας εξακολουθούσε να είναι δύσκολος, επώδυνος και με κατάπτωση: σωματική και ψυχική.

Ωστόσο, σήκωσε το βάρος της αρρώστιας της στους ώμους της… Και προχώρησε!…



                                    *  *  *  *

Τη Μαργαρίτα την είδα ξανά, ύστερα από οχτώ χρόνια. Το 2011. Σε μια Ημερίδα, αυτή τη φορά. Σε μια Ημερίδα που είχα την πρωτοβουλία και την τύχη να οργανώσω στο Πνευματικό Κέντρο. Αφορμή: η «Ημέρα της Γυναίκας». Θέμα της Ημερίδας: «Γυναίκα και Υγεία».

Ομιλητές: ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών καθηγητής Μαιευτικής-Γυναικολογίας Γεώργιος Κρεατσάς, ο καθηγητής Ογκολογίας-Παθολογίας Κωνσταντίνος Γεννατάς, ο καθηγητής Μαιευτικής-Γυναικολογίας – Ουρογυναικολογίας  καθηγητής Άγγελος Λιάπης και ο επίκουρος καθηγητής Μαιευτικής-Γυναικολογίας Κων/νος Πανούλης.

Κι ακόμη: ο ομότιμος καθηγητής Καρδιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών και Ιδρυτής του ΕΛΙΚΑΡ Παύλος Τούτουζας, ο επίκουρος καθηγητής Καρδιολογίας Κων/νος Τσιούφης, η ομότιμη καθηγήτρια Διατροφής και προληπτικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντωνία Τριχοπούλου και ο Διευθυντής Ορθοπεδικής Κλινικής του ΚΑΤ Παναγιώτης Σμυρνής.

Όλοι τους διακεκριμένοι και καταξιωμένοι επιστήμονες με σημαντική συμβολή και προσφορά στο παγκόσμιο «ιατρικό γίγνεσθαι»…

Κι ακόμη ήταν εκεί το «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ», το «Κ.Ε.Φ.Ι.», το «ΑγκαλιάΖΩ», το «ΕΥ ΖΩ με καρκίνο», η Unicef κ.α.

Όλοι τους, καθηγητές, πρόεδροι και μέλη των συλλόγων, προσωπικοί μου φίλοι, που ανταποκρίθηκαν άμεσα στο κάλεσμά μου.

Και πάνω από όλους: η Μαργαρίτα.

 Ήταν ίδια – όπως πριν από οκτώ χρόνια… Ίσως και καλύτερη. Πιο νέα, πιο ζωντανή και με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Κομψή και ντυμένη με την …«τελευταία λέξη της μόδας». Και χωρίς τσιγάρο στο χέρι…

Έτρεξε και μ΄ αγκάλιασε. Μου έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο και με μια αισιοδοξία στο πρόσωπο της ….αναφώνησε:

«Σε δυό χρόνια, Γιώργο, κλείνω την κρίσιμη δεκαετία… Θα τα καταφέρω!..»

…Ήταν η «διαβεβαίωση» της.

Κι’ αμέσως άρχισε να γελά δυνατά και ασταμάτητα.

Ξαφνιάστηκα… Απόρησα… Ίσως, και να την κοίταξα περίεργα, αν κρίνω από τα λόγια της:

«Γιώργο, δεν γερνάς, επειδή γελάς… Γερνάς επειδή δε γελάς!..», μου είπε

Χαμογέλασα… Κι εκείνη έσκυψε και μου σκασε, για ακόμη μια φορά,  άλλο ένα φιλί στο μάγουλο…

Σε λίγο, οι καθηγητές άρχισαν τις ενημερωτικές ομιλίες-παρεμβάσεις τους...

Κι εγώ (παίρνοντας θάρρος από τη Μαργαρίτα) να προσπαθώ να συντονίσω τη συζήτηση και τις ερωτοαπαντήσεις ακροατών και ομιλητών…

Σ΄ ένα ακροατήριο που διψούσε για πληροφόρηση, ενημέρωση, μάθηση και πρόληψη. Ανάμεσα και πολλές γυναίκες-Γυναίκες με καρκίνο μαστού.

To κλίμα, ωστόσο, και η ατμόσφαιρα (θα έλεγα) μελαγχολική… Πρόσωπα μελαγχολικά, αλλά με ανοιχτά μάτια και κυρίως αυτιά!...

Κι αφού τελείωσαν οι γιατροί, σειρά είχαν οι …«γιατροί της καρδιάς μας»:

Οι τραγουδοποιοί και αφιλοκερδώς συμμετέχοντες φίλοι μου, Διονύσης Τσακνής και Ανδρέας Παπασταματίου, καθώς και το μουσικό συγκρότημα «Τρόπος».

«Μουσικός επίλογος…» για αλλαγή σκηνικού, σελίδας και ατμόσφαιρας, προκειμένου όλες και όλοι να αποχωρήσουν ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι.


                                        *  *  *  *

Η Τρίτη φορά που συνάντησα τη Μαργαρίτα ήταν ύστερα από τρία χρόνια. Φέτος. Προχθές στο Ζάππειο.

Στον «Αγώνα δρόμου-περιπάτου» που οργάνωσε το «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ». Μια εκδήλωση που μου έδωσε την αφορμή γι’ αυτή τη γραπτή «απόπειρα παρέμβασης». Γι΄ αυτό το γραπτό Σημείωμα…

Η Μαργαρίτα ήταν ανάμεσα στους «δρομείς-αθλητές»… Χαρούμενη, ευδιάθετη, ζωντανή, γύρω στα εξήντα, με την αθλητική της φόρμα, έτοιμη να κάνει το …«γύρο της Αθήνας».

«Γιώργο, την πέρασα τη δεκαετία… Ζω, χαίρομαι και αισιοδοξώ… Χαίρομαι την οικογένειά μου: τον άντρα μου και το γυιό μου, που σήμερα είναι πλέον ένας νέος επιστήμονας, με όνειρα και φιλοδοξίες!..»

Την αγκάλιασα, την έσφιξα πάνω μου, της έδωσα ένα ζεστό φιλί και της είπα ένα … μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ !..

Και η ατάκα της Μαργαρίτας ήρθε ξανά να… με αποστομώσει :

«Γιώργο, να ξέρεις πως τίποτα δεν αρχίζει χωρίς αισιοδοξία και τίποτα δεν τελειώνει χωρίς μάχη και αγώνα», είπε με νόημα.

Με κοίταξε … συγκαταβατικά κι έσπευσε να κρυφθεί στο «μπουλούκι» των αγωνιστών - αθλητών …

Έναν αγώνα που οργάνωσε η πρόεδρος και τα μέλη του «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» : όλες γυναίκες, με ιστορικό καρκίνου μαστού … Αλλά και με μια απεριόριστου μεγέθους και ανυπολόγιστη διαχρονική ποιοτική προσφορά…

Γενναίες γυναίκες που δίνουν κουράγιο και δύναμη, ολόψυχα και ακούραστα, στις άλλες γυναίκες που ζουν το δικό τους … μαρτύριο, το δικό τους γολγοθά και σηκώνουν στους ώμους τους το Σταυρό της αρρώστιας τους !.. 

Και, ταυτόχρονα, εκπέμπουν προς κάθε κατεύθυνση και πολλούς και ποικίλους αποδέκτες το μήνυμα :

·        Τίποτα δεν είναι σίγουρο και δεδομένο …

·        Ούτε τα υλικά αγαθά … Ούτε οι φίλοι μας …

·        Ούτε οι άνθρωποί μας : αυτοί που αγαπάμε και αυτοί που μας αγαπούν

·        Ο καρκίνος δεν είναι … «ροζ κορδελάκια» και Pink event

·        Ο καρκίνος μαστού είναι πάνω απ’ όλα:

Π Ρ Ο Λ Η Ψ Η !..

Και κάτι ακόμα :

«… Δεν είμαι μόνη. Ούτε η μόνη …

Δεν νιώθω ενοχή

Δεν πάω εκεί που είναι η ενοχή.

Υπομένω, επιμένω και πάω παραπέρα,

Δεν μετράω τις μέρες…

Μετράω στιγμές…

Στιγμές που κόβουν την ανάσα

Γελάω μέχρι να μου κοπεί η ανάσα…»

… Λόγια, στίχοι και προβληματισμοί από μια γενναία γυναίκα.

Μια γυναίκα που κατάφερε με αγώνα, αισιοδοξία, επιμονή και υπομονή να είναι πλέον… «ελεύθερη από τον καρκίνο της!..»

Λόγια της Πάκυ Καραλή, Γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Γυναικών Μαστού Νομού Αχαΐας, «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ»…

Λόγια που κρύβουν δύναμη, κουράγιο και αισιοδοξία…

                                             *  *  *  *

«Να ναι όλες τους καλά… Γερές και δυνατές!». Το ευχόμαστε ολόψυχα!..

*  *  *  *

Υστερόγραφο: Το όνομα «Μαργαρίτα» μπορεί οποιοσδήποτε να το αντικαταστήσει με όποιο άλλο όνομα ήθελε επιλέξει…

Σίγουρα, όλοι μας έχουμε κάποιο κοντινό πρόσωπο με Καρκίνο Μαστού: συγγενή, φίλη, συνάδελφο, γειτόνισσα, γνωστή…