Τα παιδιά που πεινάνε
Με την αγρύπνια τους χορταίνουν.
Λες τότε :
‘’Μπερδεύτηκαν τα πράγματα
Τα λουλούδια ανθίζουν αφύτευτα
Τα πόδια σαπίζουν στις κάλτσες’’
Πηγαίνουμε...
Αναβάλλουν τις αναχωρήσεις
Βαρομετρικά χαμηλά
Άλογα που μεταφέρουν άμφια
Ένα θαρρείς, με τα φτύματα των πικρών στομάτων
Παιχνιδιάρης θάνατος
Χιτώνες ζεστοί απ τον αργαλειό
Για το δικό μου πτώμα
Ρουμπινέδες που σαν γυρίσουν
Τρέχει νερό χρησιμοποιημένο
Γιατροί, πολλοί γιατροί.
Λαβίδες κρατούν
Άλλα μικρόζωα βάζουν
Άλλα τα βγάζουν
Αρμονικά, με τάξη.
Εγώ πάλι, δεν έχω τύψεις
Γιατί δεν έχω αναμνήσεις.
Η τιμωρός καταιγίδα που περίμενα..φήμη ήταν.
Δεν φοβούνται πια
Τίποτε
Ιδίως τις πληγές της σάρκας
Δυνατότεροι κι απ τους σκύλους
-αυτοί φοβούνται τα περιστέρια-
...τα παιδιά σαν πεινάνε
παθαίνουν πια πονόδοντο
μόνα τους ,
την προηγούμενη.
Φτάσαμε...
( για όσους με οποιονδήποτε τρόπο πεινούν και γίνονται αντιπαθητικοί γι΄αυτό)
Ευχαριστούμε το Νίκο Κυριακίδη που επέλεξε τον "Πολιτισμό" για το αδημοσίευτο -μέχρι σήμερα- ποίημά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου