Σκονισμένοι δρόμοι κι ένας ήλιος κατακίτρινος είχε σκουριάσει κάθε σκέψη , ένα αίσθημα εγκατάλειψης τρεμόπαιζε μέσα σου ........Προχώρησες κάτω από τις σκιερές στοές που άφηναν ανάμεσα τους οι πορτοκαλιές , γύρω σου μυρωδιές και θυμήθηκες , τότε , που κάθε μέρα ήταν καθαρή.......οι σκιές του φόβου και της μοναξιάς χάθηκαν στους καταπράσινους ορίζοντες . Οι άνθρωποι με ψυχή δεν είμαστε ευάλωτοι ...στις σκοτεινές νύχτες ο ουρανός είναι πάντα σπαρμένος με χιλιάδες αστέρια που λαμπυρίζουν... αρκεί να τα βλέπουμε.....Να παραμείνουμε ζωντανοί ....οι πληγές κάποια μέρα θα επουλωθούν και θα είναι παρελθόν .....Την ζωή μας δεν την παίζουμε στα ζάρια .......Τα βήματα μας , οι αντοχές μας......καθορίζουν τελικά το ανάστημα μας.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου