ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!

Δεκα κανόνες για να είσαι άνθρωπος

"Η ζωή αποτελείται από μία σειρά  μαθημάτων τα οποία πρέπει να τα ζήσουμε για να τα κατανοήσουμε." ~ (Helen Keller)

--------

1. Θα λάβεις ένα σώμα. Μπορεί να σου αρέσει ή να το μισείς αλλά είναι δικό σου να το κρατήσεις για όλη την περίοδο της ζωής σου.

2. Θα πάρεις μαθήματα. Είσαι γραμμένος σε ένα υποχρεωτικό και πλήρους φοίτησης ανεπίσημο σχολείο που ονομάζεται “ζωή”.

3. Δεν υπάρχουν λάθη, μόνο μαθήματα.  Η προσωπική ανάπτυξη είναι μια διαδικασία δοκιμών, λαθών και πειραματισμών…Τα «αποτυχημένα» πειράματα είναι μέρος της διαδικασίας τόσο όσο είναι και τα πειράματα που τελικά «πέτυχαν».

4. Τα μαθήματα επαναλαμβάνονται μέχρι να τα μάθεις. Ένα μάθημα θα σου παρουσιαστεί με διάφορες μορφές, μέχρι να το μάθεις. Όταν θα το έχεις μάθει, μπορείς να προχωρήσεις στο επόμενο.

5. Η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν υπάρχει καμία περίοδος της ζωής σου που δεν περιλαμβάνει μαθήματα. Αν είσαι ζωντανός, αυτό σημαίνει ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μαθήματα.

6. Το “εκεί” δεν είναι καλύτερο μέρος από το “εδώ”. Όταν το “εκεί” έχει γίνει “εδώ”, απλά θα αποκτήσεις ένα άλλο “εκεί” που θα μοιάζει πάλι καλύτερο από το “εδώ”.

7. Οι άλλοι άνθρωποι είναι απλώς καθρέφτες σου. Δεν μπορείς να αγαπήσεις ή να μισήσεις κάτι σχετικά με ένα άλλο πρόσωπο εκτός και αν αντανακλά κάτι που αγαπάς ή μισείς στον εαυτό σου.

8. Το τι θα κάνεις την ζωή σου, εξαρτάται από εσένα. Έχεις όλα τα εργαλεία και τους πόρους που χρειάζεσαι. Τι τι θα κάνεις με αυτά εξαρτάται από εσένα. Η επιλογή είναι δική σου.

9. Οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα σου. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής βρίσκονται μέσα σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παρατηρήσεις, να ακούσεις και να εμπιστευτείς.

10. Θα τα ξεχάσεις όλα αυτά.

     ~ Dr. Chérie Carter-Scott , "If Life Is a Game, These Are the Rules", 1998

 

 ~ kala-nea.gr/archives/32665

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Dust in the wind

«Καταστροφική»  η … αποχή !

 … Δεν υπάρχουν γαλάζιες, πράσινες και κόκκινες

             δημοτικές παιδικές χαρές  και δημοτικά πάρκα !..»

 

Υπογράφει

ο Γιώργος Καραχάλιος

        Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

 

«… Πού πήγες ελπίδα, περάσαν οι μέρες,

 περάσαν τα χρόνια κι  ακόμα δεν είδα

ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες,

μεγάλους αντάρτες να σπάζουν τις πύλες,

 να ρίχνουν τα τείχη, ν’ αλλάζουνε τις στράτες

 κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η χώρα λιακάδα …»

Ιδιαίτερα προφητικός και επίκαιρος στις μέρες μας – όπως πάντα – ο Νίκος Γκάτσος, καθώς βρισκόμαστε «προ των πυλών» των αυτοδιοικητικών εκλογών !..

Άλλωστε, και ο Οδυσσέας Ελύτης – για να θυμηθούμε και τον νομπελίστα μας -ακριβώς πριν από τριανταοχτώ (!) χρόνια σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και απαντώντας στην ερώτηση : «Τί σας απασχολεί … Τί σας ανησυχεί περισσότερο, όταν αναλογίζεστε στο μέλλον ;» επεσήμανε χαρακτηριστικά :  

  «… Είναι η βαρβαρότητα . Τη βλέπω να’ ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δε θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου.  Για τον πλήρη εξευτελισμό του.  Για την ατίμωσή του.  Οπόταν αναρωτιέται κανείς :  Για τί παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας ; Παλεύουμε για ένα τίποτε,  που, ωστόσο είναι το παν.   Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δε θ’ αντέξουν για πολύ.  Είναι και η ποιότητα που και γι’ αυτή δε δίνει κανείς πεντάρα !..»

… Λόγια απλά, λόγια σοφά, λόγια που επαληθεύονται καθημερινά και που θα πρέπει να προβληματίσουν κάθε πολίτη – δημότη και ψηφοφόρο πριν προσέλθει στις κάλπες στις 18 και στις 25 του Μάη.

Κι’  ιδιαίτερα σ’ αυτές τις εκλογές, όταν εδώ και καιρό το χάσμα των τοπικών κοινωνιών και της πολιτικής ορισμένων δημοτικών Αρχών έχει μεγαλώσει επικίνδυνα, καθώς σε κάποιες περιπτώσεις το πάλαι ποτέ «κομματικό σκηνικό» αρνείται να εγκαταλείψει τα … «στερεότυπα»  εκείνα με τα οποία γαλουχήθηκε και μεγαλούργησε. 

Και  ταυτόχρονα, ορισμένοι υποψήφιοι – ευτυχώς ελάχιστοι – να εξακολουθούν  να … «επενδύουν» ψηφοθηρικά σε μια «πελατεία» που ωστόσο τους εγκαταλείπει … Αντί φυσικά να διεκδικούν – όπως θα έπρεπε – τη δημιουργικότητα και την επίλυση των προβλημάτων των περιοχών τους.

Και ταυτόχρονα, αντί  να επιδιώκουν προεκλογικά την απεριόριστη επαφή με τους συμπολίτες τους, αλλά και την ενσωμάτωσή τους με τα πλέον δημιουργικά στρώματα των δημοτών τους. Και τούτο, καθώς για την «ποιότητα – όπως έλεγε και ο Οδυσσέας Ελύτης – δε δίνει κανένας πεντάρα !..»

Βέβαια, από τις προηγούμενες Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές έχουν αλλάξει πολλά !..

Τότε αν και η κρίση βρισκόταν στο …  «κατώφλι της χώρας μας», οι πολίτες προτίμησαν και  «ψήφισαν» … μονοήμερη «εκδρομή» και έξοδο στην ύπαιθρο και τις ταβέρνες .

Σήμερα, αντίθετα, το «ραντεβού» των ψηφοφόρων με την κάλπη είναι μονόδρομος, καθώς η αποχή φαντάζει … καταστροφική !..

Είναι αναγκαιότητα λοιπόν, είναι επιτακτική υποχρέωση όλων των ψηφοφόρων να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσέλθουν στην κάλπη, πριν η ίδια επιφυλάξει για τους περισσότερους … «οδυνηρές εκπλήξεις».

Και σίγουρα – όπως έγραφε πρόσφατα και ο Δημήτρης Δανίκας – «οι ψηφοφόροι δε θα πρέπει να ξεχάσουν την ουσία των πραγμάτων.  Πριν από τους αριθμούς, είναι οι άνθρωποι.  Δηλαδή, η πολιτική.  Απλό.  Η χρεοκοπία αρχίζει από εκεί. Γιατί οι μέτριοι, οι ασήμαντοι, οι απολίτιστοι, οι φελλοί, οι απατεώνες και οι διαπλεκόμενοι στρογγυλοκάθισαν (σε ορισμένες περιπτώσεις) στην εξουσία : Πολιτική, κοινωνική, δημαρχιακή, περιφερειακή, πολιτιστική και συνδικαλιστική…»

Και όχι μόνον :

Το κριτήριο της επιλογής δε θα πρέπει να είναι εκείνο το κριτήριο που οριοθετεί η «πελατεία», η γνωριμία, η εξυπηρέτηση, το τζάκι, η οικογενειοκρατία, η κομματική ταυτότητα, η «ευκαμψία» η ευνοιοκρατία … Οτιδήποτε δηλαδή, εκτός από την ουσία !.. Και φυσικά βασικός άξονας: ποιον ψηφίζουμε και γιατί τον ψηφίζουμε.

Προέχουν : οι καλύτεροι, οι αξιότεροι, οι ειδικοί, οι έμπειροι, οι σοβαροί, οι έντιμοι, οι άφθαρτοι, οι εργατικοί, οι πραγματιστές με όραμα, λογισμό και όνειρο!..

Κι όταν μάλιστα – ειδικά στην  εποχή που βιώνουμε – δεν υπάρχουν γαλάζιες, πράσινες, κόκκινες και οποιουδήποτε άλλου «χρώματος» δημοτικές παιδικές χαρές και δημοτικά πάρκα … Ούτε μνημονιακές και αντιμνημονιακές κούνιες και τσουλήθρες στις γειτονικές αλάνες (όσες βέβαια εξακολουθούν να υπάρχουν και δεν τις έχει… «απαγορεύσει» η Τρόικα)

Κι όταν, επιπροσθέτως, στις επικείμενες εκλογές – (με βάση τα σημερινά δεδομένα, δρώμενα και τεκταινόμενα) – θα πρέπει να αναδειχθούν οι καταλληλότεροι για να διαχειριστούν την Αυτοδιοίκηση και όχι απλά εκείνοι προκειμένου οι κατά τόπους Δημαρχίες να αποκτήσουν τοπικούς «κομματικούς και μη άρχοντες»!..

Και κάτι ακόμα για τους ψηφοφόρους:

*        να μην παρασυρθούν από εκείνη την προεκλογική ρητορική που θυμίζει το «χθες»,

*        να μην πιστέψουν στις ανέξοδες υποσχέσεις αλλά  και στις … «υποσχέσεις μιας χρήσης», και

*        να μην παρασυρθούν από τον ισοπεδωτικό αντίλογο και τη συστηματική καταστροφολογία

Και πάνω απ’ όλα:

*        να επιλεγούν όσοι προβάλλουν πειστικές και υλοποιήσιμες εναλλακτικές προτάσεις

*        και φυσικά όλοι εκείνοι που έχουν τη διάθεση, την όρεξη και την αποφασιστικότητα να δημιουργήσουν και να… «χτίσουν» με την «πέτρα» της επιμονής, της υπομονής, του πείσματος, της εργατικότητας, της εντιμότητας και της ουσιαστικής προσπάθειας.

Άλλωστε, όποιος θέλει, βρίσκει τρόπους. Όποιος δε θέλει, βρίσκει προφάσεις !..

Εξάλλου, σίγουρα,  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ !..

Κρισναμούρτι: Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση

[…] Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση.
Μιλάμε για μια επανάσταση η οποία μεταμορφώνει ριζικά, βαθιά, την ψυχολογική δομή του ανθρώπου [...]

[…] Ένα σοβαρό πείραμα βαθιάς αλλαγής πρέπει ν’ αρχίσει από τον εαυτό μας, από τον καθένα μας. Είναι μάταιο να αλλάζουμε μόνο τις εξωτερικές συνθήκες χωρίς βαθιά εσωτερική αλλαγή.
Η κοινωνία είναι ό,τι είναι ο άνθρωπος΄ αυτό που είναι η σχέση τού ενός με τον άλλο είναι και η δομή της κοινωνίας μιας χώρας.

Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ειρηνική κοινωνία που να έχει νοημοσύνη, αν το άτομο είναι αδιάλλακτο, βάναυσο και ανταγωνιστικό.

Αν από κάθε άνθρωπο λείπει η ευγένεια, η στοργή, η φροντίδα στη σχέση του με τους άλλους, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί σύγκρουση, ανταγωνισμό και σύγχυση.

Η κοινωνία είναι επέκταση των ανθρώπων, η κοινωνία είναι προβολή του εαυτού μας. Μέχρι να το συλλάβουμε αυτό, να κατανοήσουμε βαθιά τον εαυτό μας και να τον αλλάξουμε ριζικά, η αλλαγή απλώς του έξω δεν θα δημιουργήσει ειρήνη στον κόσμο ούτε θα φέρει αυτή την ηρεμία και τη γαλήνη που είναι απαραίτητες για ευτυχισμένες σχέσεις σε μια κοινωνία.

Ας μη σκεφτόμαστε, λοιπόν, ν’ αλλάξουμε το περιβάλλον ΄ αυτό θα συμβεί –και πρέπει να συμβεί- αν ολόκληρη η προσοχή μας κατευθύνεται στη μεταμόρφωση του ατόμου, του εαυτού μας και της σχέσης μας με τον άλλο…

[…] Τι είναι κοινωνία; Δεν είναι δημιούργημα της σχέσης μας, της σχέσης ανάμεσα σε εσάς και σε εμένα και κάποιους άλλους;  Οι σχέσεις μας είναι η κοινωνία και η κοινωνία δεν είναι κάτι ξεχωριστό από εμάς.

Επομένως, το ν’ αλλάξουμε τη δομή της τωρινής κοινωνίας χωρίς να κατανοήσουμε τις σχέσεις μας μεταξύ μας είναι απλώς το να συνεχίζουμε την τωρινή κοινωνία με τροποποιημένη μορφή.

Η σύγχρονη κοινωνία είναι σάπια, είναι μια διαδικασία διαφθοράς, βίας, μέσα στην οποία υπάρχουν πάντα αδιαλλαξία, σύγκρουση και πόνος΄ και για να επιφέρουμε μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία, της οποίας είμαστε μέρος, πρέπει να υπάρξει κατανόηση του εαυτού μας.

[…] Μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία μπορεί να γίνει όχι μέσα από ιδέες, αλλά μέσα από τη δική μου μεταμόρφωση στη σχέση μου με τους άλλους.

Η κοινωνία προφανώς χρειάζεται μεταμόρφωση –πάντα όλες οι κοινωνίες χρειάζονται μεταμόρφωση. Θα έπρεπε, όμως, αυτή η μεταμόρφωση να βασίζεται σε κάποια ιδέα, δηλαδή στην σκέψη, σε υπολογισμούς, σε έξυπνες διαλεκτικές αποδοχές ή αρνήσεις κι ένα σωρό άλλα; Ή από τη στιγμή που όλα τα μοντέλα το μόνο που δημιουργούν είναι αντιθέσεις, θα έπρεπε μια τέτοια επανάσταση να πραγματοποιηθεί χωρίς κανένα ιδιαίτερο μοντέλο;

Μια πραγματική επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο όταν πάψει να υπάρχει η ιδέα του «εγώ σαν μια οντότητα ξεχωριστή από την κοινωνία΄ και αυτό το «εγώ» θα υπάρχει μόνο όσο θα συνεχίζεται η σκέψη, που είναι η διαμορφωμένη επιθυμία για ασφάλεια με διάφορους τρόπους.

Η κοινωνική επανάσταση –είτε είναι η γαλλική είτε η κομμουνιστική είτε οποιαδήποτε άλλη- είναι αποτέλεσμα γεγονότων, απρόβλεπτων περιστάσεων, εννοιών, ιδεών, συμπερασμάτων και, τελικά, το συμπλήρωμα ενός κύκλου.

[…] Εμείς μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική επανάσταση. Μιλάμε για μια επανάσταση η οποία μεταμορφώνει ριζικά, βαθιά, την ψυχολογική δομή του ανθρώπου.

[…] Βλέπει κανείς ότι μια ριζική επανάσταση πρέπει να γίνει στο κέντρο, όχι στην επιφάνεια. Η αλλαγή στην επιφάνεια δεν έχει κανένα νόημα.

[…] Αυτό, λοιπόν που πρέπει σίγουρα να κάνουμε είναι να έχουμε επίγνωση του συνόλου του προβλήματαος, όχι μόνο στο συνειδητό, αλλά κυρίως στο υποσυνείδητο΄  πρέπει να έχουμε επίγνωσή του εσωτερικά, βαθιά.

Ο επιφανειακός νους μπορεί να δώσει αιτίες, εξηγήσεις, μπορεί λογικά να ξεδιαλύνει ορισμένα προβλήματα΄ αλλά όταν ενδιαφερόμαστε για ένα βαθύ πρόβλημα, η επιφανειακή προσέγγιση έχει πολύ μικρή αξία.

Κι εμείς νοιαζόμαστε για ένα πολύ βαθύ πρόβλημα, που είναι πώς να φέρουμε μια αλλαγή, μια επανάσταση στο κέντρο.

Χωρίς αυτή τη θεμελιώδη μεταμόρφωση, οι αλλαγές απλώς στην επιφάνεια δεν έχουν νόημα και οι αναμορφώσεις χρειάζονται διαρκή αναμόρφωση.
[…] Δεν ξέρετε πραγματικά τον εαυτό σας. Το να ξέρετε τον εαυτό σας σημαίνει ότι ξέρετε την εξαιρετική ικανότητα του νου σας να φωτίζει τις κρυφές γωνίες της καρδιάς σας΄ σημαίνει ότι ξέρετε πώς λειτουργεί ο νους σας και αν αυτό που σκέφτεστε είναι δράση ή απλώς αντίδραση΄ σημαίνει ότι έχετε επίγνωση της πολυπλοκότητας του υποσυνείδητου και ότι βλέπετε όλους τους υπαινιγμούς και τις νύξεις που το υποσυνείδητο προβάλλει στο συνειδητό.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Jiddu Krishnamurti, "Εγώ χωρίς εγώ", εκδόσεις Καστανιώτη, 2013. Ανθολόγηση: Νίκος Πιλάβιος. Μετάφραση: Ανθή Ανδρεοπούλου, Νίκος Πιλάβιος

Ο Τζίντου Κρισναμούρτι κατάγεται από οικογένεια Βραχμάνων. Γεννήθηκε το Μάιο του 1895 στο Μαντάναπαλι, ένα μικρό χωριό κοντά στο Μαντράς. Η μητέρα του πέθανε το 1905 και ο πατέρας του, την επόμενη χρονιά, πήγε μαζί με τους τέσσερις γιους του να ζήσει στο Άντιαρ, όπου ήταν τα κεντρικά γραφεία της Θεοσοφικής Εταιρείας, στα οποία τον προσέλαβαν.
Λίγο αργότερα ο Κρισναμούρτι υιοθετήθηκε από την Annie Besant, πρόεδρο της Θεοσοφικής, που είχε πειστεί ότι το αγόρι ήταν ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος τον οποίο περίμεναν οι θεοσοφιστές σε όλο τον κόσμο. Τρία χρόνια αργότερα τον πήγαν στην Αγγλία για να μορφωθεί, ενώ ίδρυσαν στο όνομά του το "Τάγμα του Αστέρα της Ανατολής", που αριθμούσε χιλιάδες οπαδούς.
Το 1929, όμως, ύστερα από 18 χρόνια, ο Κρισναμούρτι το διέλυσε και επέστρεψε όλη την περιουσία του πίσω στους δωρητές της. Η αναγγελία της διάλυσης εκείνη την ημέρα άρχισε έτσι: "Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς κανένα μονοπάτι προς αυτήν, και δεν μπορεί να πλησιαστεί μέσα από κανένα δρόμο, καμιά θρησκεία, καμιά οργάνωση...".
Από τότε ο Κρισναμούρτι -και μέχρι το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 1986- συνέχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο μιλώντας, συζητώντας και ακούγοντας εκατοντάδες ανθρώπους που ήθελαν να τον δουν.
Μιλούσε όπου τον καλούσαν - σε ιδιώτες και μικρά σχολεία, σε πανεπιστήμια ή στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών στο Los Alamos και στον Ο.Η.Ε., που τον παρασημοφόρησε για το έργο του, λίγο πριν πεθάνει, το 1985. Ο Κρισναμούρτι ανέπτυξε τη μοναδική, πραγματικά, διδασκαλία του αντλώντας την από την ίδια του την ύπαρξη και τη ζωή του, αφού δεν είχε διαβάσει κανενός είδους φιλοσοφικό ή θρησκευτικό βιβλίο.
Έως τώρα έχουν εκδοθεί γύρω στα 80 δικά του βιβλία, ενώ τα πιο πολλά έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 10 γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν επίσης καταγραμμένες, σε βιντεοκασέτες και κασέτες ήχου, δημόσιες ομιλίες του και προσωπικές συζητήσεις του με διάφορους επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους, ενώ γι' αυτόν έχουν γράψει κείμενα ο Άλντους Χάξλεϋ, ο Χένρι Μίλλερ, η Άιρις Μέρντοχ κ.ά.
Ο Κρισναμούρτι υπήρξε τελικώς ένας παγκόσμιος διδάσκαλος. Παρ' όλο που είχε γεννηθεί από Ινδούς γονείς, δε σταμάτησε να δηλώνει ότι δεν είχε καμιά εθνικότητα, ότι δε συνέχιζε καμιά παράδοση και δεν ανήκε σε καμιά οργάνωση. Ο ίδιος βίωσε όλα όσα έλπιζε πως θα μάθουν εκείνοι που τον άκουγαν.
Ο Κρισναμούρτι άφησε ένα πολύ μεγάλο υλικό από δημόσιες ομιλίες, συζητήσεις (με δασκάλους, μαθητές, επιστήμονες, σημαντικούς εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών, ιδιώτες), τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, γραπτά κείμενα και επιστολές. Ένα μεγάλο μέρος από αυτό το υλικό έχει καταγραφεί σε βιβλία, κασέτες ήχου και DVD.
---
Επιμέλεια: Κρυσταλία Πατούλη

πηγή: http://tvxs.gr/news/biblio/krisnamoyrti-emeis-milame-gia-mia-entelos-diaforetiki-epanastasi-0

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

ΑΠΟΥΣΙΑ

 

Κανείς δεν περίμενε τίποτε

Στ’ αλήθεια ήταν όλοι αιφνιδιασμένοι

Τόσο κενό σε τόσες λέξεις

Τόση αγάπη σε τέτοια απάθεια.

Όλα προχωρούν

Φτάνουμε σ΄ένα ψήλωμα

Δεν έχει πιο κάτω...

Στη δημοσιά η πιο σκληρή άγνοια

Νεκρά σώματα σκαντζόχοιρων, σαν αλεπουδάκια

Τους χρειάζεται μισή μέρα να περάσουν τον δρόμο

Φαίνεται,

Στο τέλος βαριούνται.

του Νίκου Κυρυακίδη

Τα 12 είδη του έρωτα και η κρίση που κουβαλάμε μέσα μας, από τον Ματθαίο Γιωσαφάτ

Να παντρευτείς ή να μην παντρευτείς, ένα βιβλίο με τον συγκεκριμένης σαιξπηρικής απόχρωσης τίτλο, από τον Γιωσαφάτ.

Εκεί υποστηρίζει ότι υπάρχουν 12 είδη έρωτα, απολύτως αντίστοιχα της σχέσης που αναπτύξαμε με τη μητέρα μας στον πρώτο χρόνο της ζωής μας.

“Η αγάπη ξεκινάει από την ευγνωμοσύνη” Ματθαίος Γιωσαφάτ

«Ένας στερημένος άντρας περιμένει να πάρει από τη γυναίκα ό,τι δεν πήρε από τη μητέρα του, άλλος δημιουργεί εξαρτητική σχέση. Επιλέγεις κάποιον για να κυριαρχείς ή να σε κυριαρχούν. Κι αυτό δεν είναι αγάπη, είναι ανάγκη».

Θέλετε να πείτε ότι δεν υπάρχει πραγματική αγάπη;

«Στους ώριμους ανθρώπους υπάρχει. Έχουν δεχτεί τα δικά τους ελαττώματα και του συντρόφου τους, έχουν ζήσει την υπαρξιακή μοναξιά. Τον πρώτο χρόνο της ζωής τους έχουν πάρει αρκετή αγάπη από τη μητέρα τους κι έχουν δεχτεί ότι δεν μπορούν να τα έχουν όλα. Η αγάπη ξεκινάει από την ευγνωμοσύνη».

Δηλαδή;

«Η ευγνωμοσύνη δημιουργεί συνθήκες ενδιαφέροντος για τον άλλον. Ο έρωτας διαρκεί πόσο; Εναν χρόνο; Μετά, ή μεταμορφώνεται σε αγάπη με στοιχεία ευγνωμοσύνης, ή διαλύεται. Οι εξαρτημένοι, οι στερημένοι από μητρική αγάπη ονειρεύονται καρβέλια, μια ιδανική γυναίκα. Ακριβώς όπως τα παιδιά πιστεύουν ότι η μάνα τους είναι όλος ο κόσμος».

Μιλάτε για το σύνδρομο Παναγίας και πόρνης προφανώς – εξόχως ελληνικό σύνδρομο…

«Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Είχα κάποτε έναν σαραντάρη σε μια ομάδα. Είχε πάει μ’ ένα τσουβάλι γυναίκες και δεν έβρισκε μια να του ταιριάζει. Γιατρέ, μου έλεγε, τι ζητάω; Μια γυναίκα τρυφερή, αλλά όχι αδύναμη. Να μου είναι πιστή, αλλά να είναι ελκυστική, να την κυνηγούν οι άλλοι άντρες. Τι ζητούσε; Την ιδανική μητέρα.

Θυμάμαι ένα σονέτο που έγραψα για τη μάνα μου στην εφηβεία, πώς τη σφίγγω στην αγκαλιά μου και μέσα στα μάτια της αναζητώ τη δική μου μορφή. Δεν βλέπετε πώς κοιτάζονται οι έφηβοι στα πάρκα; Σαν να είναι ο ένας η μητέρα του άλλου».

Να σας πω την αλήθεια, δεν βλέπω πια εφήβους να φιλιούνται στα πάρκα…

«Δεν τους βλέπετε, επειδή σήμερα τα παιδιά κλειδώνονται στα δωμάτιά τους και βγάζουν τα μάτια τους. Παλιά εμείς δεν μπορούσαμε να φέρουμε την κοπέλα στο σπίτι, ξημεροβραδιαζόμασταν στα πάρκα. Είχαμε αυνανιστικές φαντασιώσεις με τους σουηδούς πατεράδες που σου άνοιγαν το σπίτι τους.

Κλειδωνόσουν με την κόρη τους σ’ ένα δωμάτιο και μετά σου έλεγαν κι ευχαριστώ. Σήμερα τα παιδιά είναι στερημένα, επειδή οι μητέρες τους δουλεύουν και παρατάνε τα μωρά στις Φιλιππινέζες. Το παιδί έχει ανάγκη το χνότο της μάνας του, τη χροιά της φωνής της, ιδίως τον πρώτο χρόνο. Με τη ρουτίνα εμπιστευόμαστε τον κόσμο, υποχωρεί η απειλή του αφανισμού. Η καλή μάνα τραγουδάει συνεχώς το ίδιο τραγούδι. Εχετε παρατηρήσει ότι αν αλλάξεις τα λόγια ενός παραμυθιού, το παιδί σε διορθώνει; Χρειάζεται την ασφάλεια της αρχικής αφήγησης».

Ενοχοποιείτε την ελληνίδα μητέρα με αυτό που λέτε…

«Κοιτάξτε, και η γυναίκα μου δούλευε όταν η κόρη μας ήταν μικρή, κι εγώ άλλαζα πάνες. Ομως η Αθήνα κάηκε από τα βαριεστημένα παιδιά των βορείων προαστίων. Μεγάλωσαν με υπαρξιακό κενό και οικιακές βοηθούς. Δεν αγάπησαν, επειδή δεν αγαπήθηκαν. Η επιθετικότητα είτε ενδοστρέφεται με αυτοκτονικές τάσεις είτε καταλήγει σε βία. Οσοι δεν αγαπήθηκαν τον πρώτο χρόνο της ζωής τους προσπαθούν να χάσουν τα όρια, όπως στην αγκαλιά μιας μάνας. Αλλοι το βρίσκουν αυτό στη θρησκευτική μεταρσίωση, άλλοι στα ναρκωτικά, άλλοι λένε “θρησκεία μου είναι ο Ολυμπιακός”».

Και ο πατέρας πού βρίσκεται σε όλη αυτή την ιστορία; Τι κάνει τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού του;

«Ο πατέρας στηρίζει τη μάνα. Γίνεται η μητέρα της μητέρας του παιδιού του, παρέχοντας στοργή και τρυφερότητα άνευ όρων. Στην πραγματικότητα, όμως, τι κάνει ο άντρας; Ζηλεύει που η μητέρα αφιερώνεται στο παιδί της και την απατά».

Απατούν περισσότερο οι άντρες από τις γυναίκες στον γάμο;

«Το 92% των αντρών απατά. Και στις γυναίκες τα ποσοστά έχουν αυξηθεί, μιλάμε σήμερα για 70%. Το αρσενικό ζώο είναι πολυγαμικό, η πολυγαμία είναι μέσα στη φύση του άντρα».

Εδώ θα διαφωνήσουμε.

«Μα δεν το λέω εγώ, η επιστήμη το λέει και η στατιστική. Οταν πούμε ότι οι περισσότερες γυναίκες στην Ελλάδα είναι μελαχρινές αυτό δεν είναι καλό ή κακό, είναι στατιστική. Γιατί είναι πολυγαμικοί οι άντρες; Επειδή η μόνη άμυνα απέναντι στον θάνατο είναι τα γονίδια. Η γυναίκα ξέρει ότι τα γονίδιά της έχουν πάει στο έμβρυο που κυοφορεί. Ο άντρας δεν ξέρει αν είναι δικό του το παιδί. Στον κόσμο των ζώων τα αρσενικά κατασπαράζουν το ένα το άλλο για να κερδίσουν το θηλυκό. Ή πνίγουν το μωρό τους, επειδή έτσι το θηλυκό αποκτά ξανά οίστρο».

Είναι διαφορετικά τα θέματα που απασχολούν τις γυναίκες και τους άντρες που σας επισκέπτονται;

«Οι άντρες έχουν συνήθως παράπονα από το σεξ, επειδή η γυναίκα χάνει το ερωτικό της ενδιαφέρον. Οι γυναίκες λένε “δεν είναι τρυφερός, δεν μου φέρνει πια λουλούδια”. Γιατί οι άντρες έχουν μυς; Για να υπερασπίζονται τη γυναίκα και το παιδί τους. Παλιά σκότωναν το ελάφι και το έσερναν στη σπηλιά. Σήμερα φέρνουν λεφτά, είναι στη φύση τους να κουβαλάνε».

Εχουν αλλάξει αυτά τα δεδομένα. Επιπλέον χτυπήθηκαν και οι άντρες από την ανεργία.

«Ναι, αλλά αυτά είναι τα κυτταρικά χαρακτηριστικά που κληρονομήσαμε. Πράγματι, έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Σήμερα, οκτώ στις δέκα φορές η γυναίκα ζητάει διαζύγιο, επειδή δουλεύει πια και δεν φοβάται. Οι γονείς μου είχαν έξι παιδιά, η μάνα μου ήταν αγράμματη – ακόμη κι αν ήθελε, πώς να ζητούσε διαζύγιο;».

Εχει αλλάξει η ερωτική συμπεριφορά των Ελλήνων λόγω της οικονομικής κρίσης; Τι σας λένε τα ζευγάρια που σας επισκέπτονται;

«Η κρίση έχει εντείνει την ανασφάλεια. Οι πιο ανώριμοι προβάλλουν το πρόβλημά τους ο ένας στον άλλον. Αλλά είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας. Εδώ σου λένε πάντα “ο άλλος φταίει”. Στην Αγγλία, που είχα δουλέψει, ο καθένας στο ζευγάρι αναλάμβανε τις ευθύνες του.

Μια αμερικανίδα συγγραφέας που είχε εκπονήσει διδακτορική διατριβή για την Ελλάδα μού έλεγε ότι τα ελληνικά σίριαλ είναι γεμάτα επιθετικότητα, διεκδίκηση και πάθη. Το πάθος δείχνει, αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουμε, έλλειψη αισθήματος. Τώρα, βέβαια, θα ήταν πολιτικά ορθό να σας πω ότι η κρίση φταίει για όλα. Η αλήθεια είναι πως όσοι είχαν προβλήματα από πριν θα δουν τώρα μια αύξηση των συμπτωμάτων. Αν είσαι σχετικά υγιής, δεν παθαίνεις κατάθλιψη λόγω της κρίσης».

Για να το ξεκαθαρίσουμε, επειδή όλοι μεταχειρίζονται αυτόν τον όρο επιπόλαια. Τι είναι κατάθλιψη;

«Η κατάθλιψη μπορεί να είναι οργανική, να προέρχεται δηλαδή από τα γονίδια ή τις ορμόνες. Αλλά μπορεί να προέρχεται από τη στέρηση της μητέρας που σας έλεγα πριν, από ένα βαθύ αίσθημα απώλειας. Καθώς τώρα έχουμε απώλεια της ελπίδας, της χαράς της ζωής και πραγματικές δυσκολίες, αναβιώνουν τα παλιά αισθήματα. Δεν φταίει λοιπόν η κρίση, αλλά αυτό που κουβαλάμε μέσα μας. Στην Κατοχή, που εγώ την έζησα, πέθαιναν τα αδύναμα παιδιά».

Στις νέες γενιές παρατηρείτε διαφορετικές συμπεριφορές;

«Τα αγόρια σήμερα φοβούνται τα κορίτσια. Ενα κορίτσι 12 ή 14 ετών έχει συχνά ελευθεριάζουσα ερωτική συμπεριφορά. Αρκεί να σας πω ότι το 15% των κοριτσιών αρχίζει την ερωτική του ζωή στα 12 και το 20% με 25% στα 14. Τα κορίτσια θέλουν να τους πει το αγόρι “τι ωραία που είσαι” και επειδή δεν το λέει γίνονται προκλητικά για να δημιουργήσουν σχέση.

Ερχονται αγόρια 20 ετών που κάνουν έρωτα μια φορά τον μήνα. Μπορεί να φταίει και το Τσερνόμπιλ, οι τροφές που τρώμε, το κλίμα, τι να σας πω; Το σπέρμα των αγοριών, πάντως, έχει μικρότερη κινητικότητα, εξού και οι δυσκολίες σύλληψης».

Και η ψυχοπαθολογία της ελληνικής οικογένειας; Βλέπουμε παιδιά που δυσκολεύονται να αποκοπούν από τη γονεϊκή οικογένεια και να την αντικαταστήσουν με τη νέα οικογένεια που φτιάχνουν.

«Αυτό συνέβαινε παλαιότερα. Τώρα παρατηρούμε παλινδρόμηση σε τέτοιες συμπεριφορές λόγω της κρίσης. Το ελληνικό σπίτι παρείχε ασφάλεια σε δύσκολες στιγμές και οι γονείς χρησιμοποιούσαν τα παιδιά τους. Για να τα προφυλάξουν από τη ζωή τα μεγάλωναν εξαρτητικά και τα έκαναν ανώριμα. Δεν υπήρχε ΙΚΑ – κοινωνικό κράτος για τους γονείς ήταν τα παιδιά. Να φροντίζεις τη μάνα σου, λένε στην Ελλάδα.

Βασανίζονται οι νέοι έτσι, επειδή ο δικός τους ρόλος είναι να προσφέρουν στα δικά τους παιδιά. Εγώ κράτησα χρήματα στην άκρη, έχω πει στην κόρη μου να με βάλει σ’ ένα καλό γηροκομείο – και το εννοώ. Δείτε τι γίνεται στη φύση: οι γάτες από δύο μηνών είναι ανεξάρτητες.

Αλλά και στο εξωτερικό δεν συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Στην Αγγλία υπάρχουν καταπληκτικά γηροκομεία. Πηγαίνουν οι ηλικιωμένοι θέατρο όλοι μαζί, ερωτεύονται σφόδρα. Οι άνθρωποι που με ερωτεύτηκαν με το περισσότερο πάθος στη ζωή μου είναι η κόρη μου όταν ήταν τριών ετών και κάτι γριές στο γηροκομείο…».

Επειδή γνωρίζετε τους Γερμανούς εξίσου καλά με τους Ελληνες, θα μπορούσατε να ερμηνεύσετε την ελληνογερμανική κρίση με ψυχολογικούς όρους;

«Οι Γερμανοί είναι πρωκτικός λαός κι αυτό σημαίνει ανάγκη για εξουσία. Αντλούν μια καθαρά προτεσταντική ικανοποίηση δουλεύοντας, ενώ εμείς ζώντας. Σήμερα κυριαρχούν οικονομικά, αλλά αν το δούμε αντικειμενικά κάθε χώρα κοιτάζει το συμφέρον της, επεκτείνεται. Οι ισχυρές χώρες υποτάσσουν τις αδύναμες.

Η Ελλάδα, από την άλλη μεριά, δεν αντιμετώπισε ποτέ τον εαυτό της. Τι κάναμε ως χώρα; Γιατί ανεχθήκαμε τόσο κλέψιμο; Εχουμε πολύ επιθετική κουλτούρα. Στην κοινωνική μας ζωή είμαστε ατομικιστές και αγενέστατοι. Δείτε πώς οδηγούμε, πώς εξυπηρετούμε τους ανθρώπους στα νοσοκομεία. Είμαστε και καταθλιπτικός λαός. Απλώς καταπιέζουμε την κατάθλιψή μας και την εκφράζουμε υπομανιακά, ως άμυνα, με κέφι, χορό και φωνές. Αλλά εμένα μ’ αρέσει η Ελλάδα, το κλίμα, το φως. Το καθαρό περίγραμμα των πραγμάτων. Η ελληνική γλώσσα».

Σε αυτή την ατμόσφαιρα που περιγράφετε πώς θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε το νόημα και τη χαρά της ζωής;

«Αν ξέραμε το νόημα της ζωής, δεν θα χρειαζόμασταν τη λογοτεχνία και την τέχνη. Οταν ρώτησαν τον Φρόιντ για το νόημα της ζωής, εκείνος απάντησε: “Lieben und arbeiten”. Δηλαδή να αγαπάς και να εργάζεσαι. Δεν υπάρχει ευτυχία, μόνο στιγμές ευτυχίας. Διαβάζεις ένα ωραίο μυθιστόρημα και ξανανιώθεις σαν να βρίσκεσαι στην αγκαλιά της μάνας σου. Αυτό κάνει η τέχνη.

Οταν ήμουν 22 ετών, θυμάμαι, γύριζα με οτοστόπ την Ιταλία. Στο Ουφίτσι στάθηκα μπροστά στην Αφροδίτη του Μποτιτσέλι. Δίπλα μου στάθηκαν δύο Αμερικανίδες με σορτς, πανέμορφες. Βρε ηλίθιε, λέω στον εαυτό μου, ολόκληρος Μποτιτσέλι κι εσύ κοιτάς τις κοπέλες; Ομως το μάτι μου εκεί. Βλέπετε, ενώ βρίσκουμε καταφύγιο στην καλή ζωγραφική, στη λογοτεχνία, κατά βάθος όλοι έχουμε ανάγκη από μια αγκαλιά».

Πηγή: BHmagazino 23-6-2013

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

ΒΛΑΣΤΗ  ΚΟΖΑΝΗΣ

ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ   ΣΧΟΛΕΙΟ

            Κάποτε : Παιδεία και Πολιτισμός !

        Σήμερα : Αδιαφορία – Παρακμή – Κατάντια και Ξεπεσμός !!!

 Υπογράφει ο Γιώργος Καραχάλιος
Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

…  Ένας νεκρός σημαίνει μια ζωή λιγότερη πάνω στη Γη.

Σημαίνει ακόμη ένας καημός – ίσως βαθύτερος απ’ τους άλλους – σε κάποια ψυχή.

Σημαίνει ακόμη ένα δάκρυ στα τόσα που βάζει στα μάτια μας η ζωή – ίσως καυτότερο απ’ τ’ άλλα!..

Ένας άνθρωπος νεκρός σημαίνει ακόμη ένας τάφος, που θα τον κλείσει στη σκοτεινή αγκαλιά του και θα τον σκεπάσει, επιβάλλοντας την ατέλειωτη σιωπή, την αιώνια αφάνεια …

Ένα, ωστόσο, έρημο αντικείμενο, ένα … κτήριο, ας πούμε,  εγκαταλελειμμένο δεν σημαίνει μια απώλεια. 

Θυμίζει ίσως ΠΟΛΕΜΟ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΣΥΜΦΟΡΑ και ΘΥΕΛΛΑ!..

Σίγουρα, όμως, δεν είναι κάτι ΝΕΚΡΟ !..

Το πλάσμα δεν μπορεί, παρά να έχει στενή σχέση με το δημιουργό του.  Να εξαρτάται απ΄ αυτόν.  Γιατί από’ κείνον παίρνει τη μορφή και το σχήμα και μέσα από την παλάμη του δημιουργού περνάει στην ύπαρξη !

Η εξάρτηση όμως αυτή συνεπάγεται για το δημιουργό υπευθυνότητα απέναντι στο δημιούργημά του.

ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ σχετικά με τη ΜΟΙΡΑ του !...

Κάθε - φορά εδώ και χρόνια – που οι κάτοικοι του πανέμορφου χωριού ΒΛΑΣΤΗ Κοζάνης (οι Βλατσιώτες) αντιμετώπιζαν μια δυσκολία, έψαχναν να βρουν τον τρόπο, με τον οποίο θα την αντιμετώπιζαν και θα την ξεπερνούσαν.

Έτσι, όταν κάποτε πριν από χρόνια – γύρω στα 1920 – διαπίστωσαν πως το χωριό τους είχε ΑΝΑΓΚΗ από ένα κτήριο που θα στέγαζε τα παιδιά τους στα πρώτα σχολικά τους χρόνια, φρόντισαν να τ΄ αποκτήσουν, όσο το δυνατόν συντομότερα …

Και βρέθηκε ένας φιλόγενης ευπατρίδης, έμπορος σε διάφορες περιοχές των Βαλκανίων, ο Βλατσιώτης ευεργέτης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΡΑΝΑΚΗΣ. Είναι από τους πολλούς ευεργέτες της Βλάστης – πρόγονος και προπάτορας των σημερινών οικογενειών Βρανάκη της Βλάστης -  που με δαπάνες του οικοδομήθηκε το Σχολειό («Βρανάκειο»).  Κι έγινε έτσι, το όνειρο – πραγματικότητα !..

Κι οι Βλατσιώτες αισθάνθηκαν πολύ ευτυχείς  την ημέρα που το καινούργιο κτήριο – το «Σχολειό τους» -  φιγουράρισε έτοιμο,  φρεσκοβαμμένο …  Το «Σχολειό τους» που κράτησε στην αγκαλιά του τα παιδιά του χωριού για χρόνια ολόκληρα…  Το «Σχολειό τους» που τα προφύλαξε από το κρύο και το χιόνι, όταν μάθαιναν να γράφουν, να διαβάζουν και να μετρούν … 

Το «Σχολειό τους»  που αποτέλεσε το πρώτο φυτώριο για τους μελλοντικούς επιστήμονες .   Για πολλά χρόνια ήταν το «ζωντανότερο κτήριο» της Βλάστης, αφού μέσα στους τοίχους του κράτησε όλα τα παιδιά από τα έξι ως τα δώδεκα χρόνια τους και στην αυλή τους αντήχησαν τα γέλια κι οι φωνές τους !..

Το «Σχολειό τους» - το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»  από το οποίο  αποφοίτησαν μαθητές οι οποίοι διακρίθηκαν και καταξιώθηκαν στους χώρους της πολιτικής, της επιστήμης και της τέχνης, μεγαλούργησαν, πλούτισαν, κατέλαβαν υψηλές κυβερνητικές θέσεις και τίτλους και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους για τη Πατρίδα, όχι μόνον εδώ στην Ελλάδα, αλλά και στους  τόπους όπου εγκαταστάθηκαν μόνιμα( Βενετία, Τεργέστη, Μασσαλία, Βουκουρέστι και ιδιαίτερα στη Βιέννη).

Κι ύστερα … μα «δεν υπάρχει ύστερα» … 

Ωστόσο, στην περίπτωση αυτή,  υπάρχει «ύστερα»,   καθώς η αδιαφορία, η αμέλεια και η έλλειψη προβληματισμού για το «τί μέλλει γενέσθαι» στάθηκαν αρκετά για να … περάσει το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» από τη μια μέρα στην άλλη σε αχρηστία!..

Το ζωντανό «Σχολειό τους» να γίνει το … «άχρηστο παλιό Σχολείο».

Ένα Σχολείο που θυμίζει… ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΕΡΕΙΠΙΟ, με τις αίθουσές του να φαίνονται… πελώριες από την εντύπωση που δίνει το «κενό»!..

Και όχι μόνον:

Μια τουλάχιστον θλιβερή και απογοητευτική «εικόνα» που σκιαγραφείται και οριοθετείται από κάθε είδους βανδαλισμούς και καταστροφές, ευκαιριακή διαμονή  παράνομων μεταναστών και από κάθε λογής συμπεριφορές  παραβατικότητας : ακόμα και με «καταστροφή» - «αφαίρεση» - όπως μας ενημέρωσαν - της Χάρτας του Ρήγα, αλλά και της αξιόλογης Βιβλιοθήκης που ιδρύθηκε με δωρεά και μέριμνα της πρώτης γυναίκας ευεργέτιδας της Βλάστης, της δασκάλας Αγγελικής Σταμπαρίδου . 

Μια «μελαγχολική» εικόνα για το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», με ό,τι πλέον αρνητικό συνεπάγεται – εκτός των άλλων - και για τους χιλιάδες κατοίκους και επισκέπτες της περιοχής και ιδιαίτερα για την οικουμενικότητα της ευεργεσίας, που σήμερα - για άλλη μια φορά - την έχει ανάγκη η Πατρίδα μας.

Και τούτο, καθώς το ιστορικό Μπλάτσι, εκτός από το φυσικό του περιβάλλον και τη συμμετοχή του στους αγώνες του Έθνους, υπερηφανεύεται και για το μεγάλο πνευματικό δυναμικό που έχει να επιδείξει και κυρίως για τους μεγάλους Εθνικούς Ευεργέτες που ανέδειξε. 

Ευεργέτες  οι οποίοι με την εν γένει πολιτεία τους, τη δράση και τη δημιουργικότητά τους, αποτέλεσαν φωτεινό παράδειγμα – προπύργιο με μεγάλη διεθνή ακτινοβολία, αξιοπρόσεχτη προβολή και ενεργό συμμετοχή στη δημιουργία αξιόλογων και απαραίτητων κοινωφελών έργων.

*     *     *     *

Υπάρχει, λοιπόν, στη Βλάστη Κοζάνης ένα κτήριο, που δεν χρειάζεται σε τίποτα;

Δεν έχουν καμία ανάγκη οι Βλατσιώτες;

Κι αν τώρα το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» είναι πολύ μεγάλο για τους… «μαθητές που δεν υπάρχουν», δεν θα μπορούσε τάχα να μετατραπεί σε κάτι άλλο χρήσιμο;

Ενδεχομένως σ’ ένα Πνευματικό Κέντρο, σ’ ένα Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο,  σ’ ένα Κέντρο Νεολαίας, σ’ ένα Κέντρο Πολιτιστικών εκδηλώσεων, καθώς η Βλάστη και οι Σύλλογοί της διακρίνονται για την πληθώρα των εκδηλώσεων που διοργανώνουν («Γιορτές της Γης», «ΔούμπειỨ, «Γιορτή Μανουρίου», «Τρανός Χορός», «Αγίου Παντελεήμονος- Αγίου Πνεύματος – Ιωάννου Προδρόμου – Αϊ Γιάννη Κλάδονα» κλπ.)

*     *     *     *

Μέσα από την «παλάμη» της Βλάστης πέρασε στην ύπαρξη το «ΒΡΑΝΑΚΕΙΟ» Σχολείο, αφού στη Βλάστη… «αναστήθηκε» κι’ «ανάστησε» τα παιδιά της !!!

Και η ΒΛΑΣΤΗ, οι Βλατσιώτες και πάνω απ’ όλα οι «καθ’ ύλην αρμόδιοι» είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ!!!

Θα τα’ αφήσουν, λοιπόν να σαπίσει και… να καταρρεύσει έρημο… επειδή δεν υπάρχουν μαθητές!...

Και όχι μόνον:

Άραγε θα ευαισθητοποιηθούν και τι έχουν να πουν και τι σκοπεύουν να κάνουν οι κατά τόπους Σύλλογοι Βλατσιωτών,  ο Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου, η Δήμαρχος Εορδαίας, ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Ενότητας Κοζάνης, ο Περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας, οι οποίοι ωστόσο έχουν ενημερωθεί προφορικά και γραπτά, εδώ και κάποιους μήνες!...

Και κάτι τελευταίο:

Εκλογές έρχονται… Για να μην τα ξεχνάμε και να μην… τους ξεχνούμε!..

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΛΑΣΤΗ...ΕΔΩ...