Ενα αγόρι και ένα κορίτσι από τα Πομακοχώρια μιλούν για τη ζωή τους στην απομονωμένη κοινωνία τους και κάνουν όνειρα για το μέλλον
Εχουν περάσει 30 χρόνια. Νεαρός δημοσιογράφος προσπαθούσα να ξεχωρίσω τους «καλούς» από τους «κακούς». Θυμάμαι τους στρατιώτες στα φυλάκια και τους άλλους με τα πολιτικά να με ρωτάνε για τον σκοπό της επίσκεψης. Επρεπε να έχεις άδεια για να μπεις στα χωριά. Αδεια από την Αστυνομική Διεύθυνση Ξάνθης! Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα Πομακοχώρια φόβιζαν τόσο το κράτος των Αθηνών. Είχαν μπερδέψει τους κινδύνους. Μουσουλμάνοι που μιλούν «άγνωστη σλαβική διάλεκτο». Και «Τούρκοι» και «Βούλγαροι» μαζί. Ο,τι χειρότερο δηλαδή. Στους φόβους του Εμφυλίου προστέθηκαν τα κόμπλεξ των χουντικών και η περιοχή παρέμεινε επιτηρούμενη ζώνη. Η Μεταπολίτευση δεν τα άλλαξε τα πράγματα. Ούτε η αλλαγή του Παπανδρέου. Επρεπε να φτάσουμε στο 1996 για να ξηλωθεί και η τελευταία μπάρα και να σταματήσει η ντροπή. Σήμερα έχει μείνει μόνο η ξεθωριασμένη ταμπέλα. Τα φυλάκια έχουν γίνει στάσεις λεωφορείων.
Για τέσσερις ημέρες γυρνάω από χωριό σε χωριό. Σμίνθη, Μύκη, Γλαύκη, Κύκνος, Ωραίον, Σιρόκο, Εχίνος, Τέμενος, Σάτρες, Θέρμες, Μέδουσα, Κοττάνη, Κένταυρος. Θα δείτε την ομορφιά τους, αύριο, στους «Πρωταγωνιστές» στο Mega. Οι κάτοικοι δεν μου χαμογελούν. Δεν έχουν συνηθίσει να βλέπουν ξένους στα χωριά τους. Ή μάλλον συνήθως οι ξένοι που τους επισκέπτονται είναι πραγματικά ξένοι. Κρατικοί υπάλληλοι δηλαδή που υπερασπίζονται κρατικές υποθέσεις. Ελληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, Αμερικανοί κατά καιρούς, που έχουν βάλει στο μικροσκόπιο τη μειονότητα και προσπαθούν να βγάλουν συμπεράσματα. Στα καφενεία που είναι ταυτόχρονα και μπακάλικα είναι όλοι τους ευγενικοί. Το ίδιο και στα τζαμιά και στα παζάρια. «Μπορεί να μη γελάμε, αλλά έχουμε στο αίμα μας και εμείς την ελληνική φιλοξενία», θα μου πει ο ξυλουργός στην είσοδο του Κενταύρου.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο http://www.tanea.gr/news/greece/article/5002764/sto-spiti-milame-th-dikia-mas-glwssa-ta-pomakika/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου