A Woman’s Story:
«Ποτέ δεν θέλησα να παίξω αισθησιακούς ρόλους ή ρόλους επιθυμητών γυναικών. Αυτό που ήθελα πάντα είναι να παίζω εμένα…δηλαδή την ανεξάρτητη αγωνίστρια…». Στο άκουσμα και μόνο αυτής της όλο δυναμισμό και φιλελεύθερο πνεύμα έκφρασης, δεν θα ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς, ότι βγήκε από τα χείλη της Ειρήνης Παππά. Ο χείμαρρος του ταλέντου και της λαμπερής της προσωπικότητας, κατάφερε να ξεπεράσει τα σύνορα της πατρίδας της και να μην αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και τον πιο αυστηρό θεατή-κριτή.
Η Ειρήνη Παππά (Ειρήνη Λελέκου, το πραγματικό της όνομα), γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1926, στο Χιλιομόδι, ένα μικρό χωριό Κορινθίας. Οι γονείς της ήταν και οι δύο δάσκαλοι. Η μητέρα της, Ελένη, συνήθιζε να λέει παραμύθια στην κόρη της, από τότε που ήταν πολύ μικρή, πράγμα που τη βοήθησε να διαμορφώσει την έντονα δημιουργική της φαντασία. Μέσα από τα παραμύθια της μητέρας της, η ίδια έπλαθε εικόνες με τις οποίες γέμιζε το μυαλό της, εικόνες μέσα στις οποίες ήταν πρωταγωνίστρια. Ο πατέρας της, από την πλευρά του, ο οποίος ήταν καθηγητής κλασσικού δράματος, την βοήθησε να διαμορφώσει προσωπική άποψη για τον χώρο των γραμμάτων και της τέχνης.Στην πορεία της εφηβείας της, η νεαρή Ειρήνη, αποφάσισε να παρακολουθήσει τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής στην Εθνική Σχολή Κλασσικού Θεάτρου στην Αθήνα και από την ηλικία των 15 χρόνων ξεκίνησε την καριέρα της ως ραδιοφωνική παραγωγός, τραγουδίστρια και χορεύτρια σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Την δεκαετία του ΄50, συμμετείχε σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου. Το ξεχωριστό της ταλέντο και οι εξαιρετικές της ερμηνείες σε αρχαίες τραγωδίες, όπως «Μήδεια» και «Ηλέκτρα», δεν αργούν να την κάνουν διάσημη.
Η σπάνια φυσιογνωμία και οι υποκριτικές της ικανότητες προσέλκυσαν αμέσως το ενδιαφέρον μεγάλων ξένων παραγωγών της εποχής, που την πείθουν να επεκτείνει την επιτυχημένη πορεία της εκτός των ελληνικών συνόρων.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 τη συναντάμε να ενσαρκώνει το ρόλο της αγωνίστριας Μαρίας Παπαδήμου στην αξέχαστη υπερπαραγωγή του Hollywood «Τα Κανόνια του Ναβαρόνε» (1961), ενώ αργότερα γίνεται η Χήρα στον «Αλέξη Ζορμπά» (1964). Για την συγκεκριμένη ταινία με πρωταγωνίστησε με τον αείμνηστο Άντονι Κουήν (Anthony Quinn). Ήταν μάλιστα, όπως λέγεται, τόσο μεγάλη η επιτυχία της ταινίας και της ερμηνείας της ηθοποιού, καθώς και η διαφήμιση που δέχθηκε η Ελλάδα για τις όμορφες παραλίες και τη ζεστή ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της, ώστε στάθηκε η πραγματική αφορμή για να αναπτυχθεί ο ελληνικός τουρισμός, ιδιαίτερα στην Αμερική.
Από εκεί και έπειτα οι μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη, για την Ειρήνη Παππά. Το πρόσωπό της βρίσκεται για πολλές δεκαετίες στο διεθνές κινηματογραφικό προσκήνιο και είναι ονομαστή σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Το 1969 κερδίζει το βραβείο «Oscar» για την ερμηνεία της στην ταινία «Ζ», με σκηνοθέτη τον διάσημο Έλληνα Κώστα Γαβρά.
Το θεατρικό της ντεμπούτο στη σκηνή του «Broadway», πραγματοποιείται το 1967 με το έργο «Εκείνο το καλοκαίρι, εκείνο το φθινόπωρο» στο πλευρό του Γιον Βόιντ (πατέρα της Αντζελίνα Τζολί), ενώ αργότερα τη συναντάμε να ερμηνεύει την Ελένη στις «Τρωάδες» (1972) και την Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια» σε σκηνοθεσία του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη.
Το 1972 επιχειρεί να αναδειχθεί και σε μια άλλη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, πρωτόγνωρη για το ευρύ κοινό. Τραγουδά στο πλευρό του μεγάλου και βραβευμένου με Oscar Έλληνα συνθέτη, Βαγγέλη Παπαθανασίου, στον τελευταίο δίσκο που είχε φτιάξει μαζί με τον Ντέμη Ρούσσο. Ο δίσκος αυτός ονομαζόταν «666», και τα μουσικά του θέματα ήταν βασισμένα στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Όσον αφορά τα βραβεία, η Ειρήνη Παππά μετράει πολλές τιμές και βραβεύσεις κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης καλλιτεχνικής της πορείας.
Tο 1969 κερδίζει το βραβείο Oscar για την ερμηνεία της στην ταινία «Ζ», με σκηνοθέτη τον διάσημο Έλληνα Κώστα Γαβρά.
Το έτος 2000 της απονεμήθηκε ο τίτλος «Γυναίκα της Ευρώπης», ένας τίτλος που απονέμεται κάθε χρόνο σε γυναίκες που έχουν τιμήσει την ευρωπαϊκή τους καταγωγή με το σπουδαίο πολιτιστικό ή πνευματικό τους έργο. Τα τελευταία χρόνια η Ειρήνη Παπά ζει και εργάζεται στην Πορτογαλία, εκεί όπου έχει ιδρύσει το δικό της θέατρο, ανεβάζοντας αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.
Το 2008 βραβεύεται με το «Βραβείο Ρώμη» στο αρχαίο θέατρο της «Όστια Αντίκα», λίγα χιλιόμετρα έξω από την ιταλική πρωτεύουσα. Όταν ανέβηκε στην σκηνή για να παραλάβει το βραβείο της είχε δηλώσει με εμφανή συγκίνηση: «Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω, μπορώ μόνο να πω ότι η Αθήνα θα είναι πάντα η μητέρα μου, αλλά η Ρώμη, παράλληλα, είναι δεύτερη μητέρα μου, από ξεκάθαρη επιλογή μου».
Ο διευθυντής της εφημερίδας «Ιλ Σόλε 24 Ώρες», Φερούτσιο Ντε Μπόρτολι, ο οποίος βραβεύθηκε για την προσφορά του στο χώρο της δημοσιογραφίας, απευθυνόμενος προς την πρωταγωνίστρια των έργων του Μιχάλη Κακογιάννη, σημείωσε: «παραμένει το ίδιο ακριβώς σαγηνευτική και όμορφη, όπως την γνωρίσαμε στις μεγάλες κινηματογραφικές ταινίες».
Το 2009 βραβεύεται με τον Χρυσό Λέοντα της Μπιενάλε Θεάτρου Βενετίας, για τη μεγάλη της προσφορά στο χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου, από τον σκηνοθέτη Μαουρίτσιο Σκαπάρρο.
Στην ιταλική εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», γράφεται: «όλοι οι Ιταλοί, συνεχίζουν να θυμούνται την Ειρήνη Παπά, για την ερμηνεία της στην «Οδύσσεια», σε σκηνοθεσία του Φράνκο Ρόσσι, έστω και αν έχουν περάσει, από τότε, τέσσερις δεκαετίες».
Τα παραπάνω είναι μερικά από τα βραβεία που δέχτηκε.
Η Ειρήνη Παππά, πρόσφατα, θέλησε να μεταφέρει την εμπειρία της στους μαθητές του πανεπιστημίου Τορ Βεργκάτα της Ρώμης. Το πανεπιστήμιο την ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα. Σε μια από τις τελευταίες δηλώσεις της σε συνέντευξή της, στην εφημερίδα της Ρώμης «Αβενίρε», αναφέρεται στα νέα καλλιτεχνικά μονοπάτια στα οποία θα ήθελε να περιπλανηθεί: «Θα ήθελα να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία, τόσο τηλεοπτική, όσο και κινηματογραφική. Αποφάσισα όμως, ότι δεν θα παίξω πια, διότι η τραγωδία συνεπάγει μια τεράστια ευθύνη. Και ο φόβος ότι θα μπορούσα να μην ανταπεξέλθω, θα με έκανε να νοιώσω πολύ άσχημα».
Χωρίς αμφιβολία, η Ειρήνη Παππά θα είναι πάντα ένα πρόσωπο-σημείο αναφοράς για το αστείρευτο ταλέντο της, τον δυναμισμό και την γοητεία της.
http://www.all4fun.gr/columns/59-a-womans-story/531-a-womans-story-.html
