To αλεξικέραυνο της...Ηθικής

Υπογράφει 

ο Γιώργος Καραχάλιος

Δημοσιογράφος- Φιλόλογος

Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

-------------------------------------------------

Πάνε πενήντα χρόνια τώρα που οι γενιές του '50, του '60, του '70.του '80 και βάλε- όλοι εμείς οι παλιότεροι- ακούγαμε και μας..."πιπιλιζαν τ΄αυτιά" για:

•  τους δεξιούς, τους κεντρώους και τους αριστερούς
• τους εθνικόφρονες, τους προδότες και τα μιάσματα
• τα μπλε και τα πράσινα καφενεία και πρόσφατα για
• τους μνημονιακους και αντιμνημονιακούς 

"Ετικέττες" εκ διαμέτρου αντίθετες με την έντιμη στάση πολιτικής ζωής της Αριστεράς...Και όχι μόνον...Τη φαρέτρα και το δισάκι της ...πολιτικής ΗΘΙΚΗΣ!...

Και φτάσαμε αισίως στο 2015,

όπου ήρθαν οι .."Μέλισσες" :

Να σε μισήσω είν`αργά
αέρας με δροσολογά
με κυνηγούν οι μέλισσες
κι εσύ που δε με θέλησες...

Θα ρίχνω εκεί που περπατάς
τον όρκο μας να τον πατάς...

"Ορκοι", συμφωνίες και ..."συμβόλαια" που δεν τηρήθηκαν και "δεν τίμησαν την υπογραφή τους"...

Οχι μόνο τώρα αλλά εδώ και σαράντα χρόνια!

Κι ήρθε πριν από επτά μήνες ο...first time left- o Σύριζα, με κάποια, ωστόσο, από τα στελέχη του να...λοξοδρομούν από το δρόμο της ηθικής που έως τώρα ευαγγελίζονταν...

Ενδεκτικά κάποια παραδείγματα:

• Τα βουλευτικά αυτοκίνητα. Ανυπακοή στην ...προτροπή του πρωθυπουργού που τους προέτρεψε να μην κάνουν χρήση
• Τα "ρουσφέτια". Το βόλεμα των ημετέρων φίλων και συγγενών σε υπουργικά γραφεία, σε θέσεις του Δημοσίου Τομέα και γενικότερα στον κρατικό μηχανισμό
• Η περιπτωση Νάντια Βαλαβάνη. Η απόσυρση καταθέσεων από λογαριασμό της μητέρας της (?) πριν τα Capital Controls. Νόμιμο μεν- ηθικό δε?
• Η Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, Διαχώρισε τη θέση  της από υο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας οτι είναι συνεπής με τις προεκλογικές και προγραμματικές κυβερνητικές δεσμεύσεις του κόμματος...
• Δεν ήταν όμως συνεπείς όλοι αυτοί της Αριστερης Πλατφόρμας με την ...υπογραφή τους.
• Δεν τήρησαν το "συμφωνο τιμής" που είχαν υπογράψει πως θα παραδώσουν τις έδρες τους αν διαφωνήσουν με τη γραμμη και την πλειοψηφία της Κυβέρνησης!...

Οσο για τους "άλλους"' : τους "μπλε", τους "πρασινους" και τους .."συγκυβερνήσαντες", το "χρονοντούλαπο της Ιστορίας" των σαράντα και πλέον χρόνων είναι "ασφυκτικά γεμάτο" από γεγονότα καταπάτησης της πολιτικής ηθικής!...

Κι επειδή, εν κατακλείδι, ήρθε πρόσφατα και ο ..."κεραυνός των εκλογών" (όχι πως δεν τον περιμέναμε, φυσικά) ,

ας ελπίσουμε

πως δεν θα  έχει εντελώς καταστραφεί- έως την επόμενη των εκλογών- και το "αλεξικέραυνο της ...Ηθικής!..."

«…Δε σε φοβάμαι-Με τηνΕλλάδα εγώ ξυπνάω και κοιμάμαι…»

 

                                                                       

Υπογράφει

                                                            ο Γιώργος Καραχάλιος

                                                            Δημοσιογράφος-φιλόλογος

           

«…Δε σε φοβάμαι κι ας μου

            λες,

            κρατάω μαχαίρι,

            έχω στα στήθια μου τους

            στίχους του Σεφέρη,

            έχω του Γκάτσου την

            Αμοργό,

            Εχω τον Κάλβο, το  Σολωμό

            Δε σε φοβάμαι….»

….Είναι μέρες τώρα που η Ελλάδα….οι νεοέλληνες…οι πολίτες ζουν –σε απόλυτο βαθμό- το θέατρο του παραλόγου:

* Από τη μιά οι επικίνδυνες ακρότητες του… «αγοριού Ουάου», του αναξιόπιστου πλέον πρώην Τσάρου της Οικονομίας Γιάνη Βαρουφάκη. Του «asset» του πρωθυπουργού που σπεύδει να δίνει κατά κόρον συνεντεύξεις σε διεθνή Μέσα Ενημέρωσης για να….«διαφημίζει» το μεγαλοφυές σχέδιό του για παράλληλο νόμισμα και την υποκλοπή των ΑΦΜ  των πολιτών.

* Από την άλλη οι «κινήσεις» ενός πρώην υπουργού, του δραχμολάγνου Παναγιώτη Λαφαζάνη, που δεν κάνει τίποτε περισσότερο από την πολύχρονη τακτική της διαμαρτυρίας και του καταγγελτικού λόγου. Μία τακτική, ωστόσο που είναι συνεπής σε όσα πρεσβεύει, πιστεύει και διακηρύττει… Μία τακτική, όμως, που είναι εντελώς εξωπραγματική και αντιπαραγωγική.

* Κι από κοντά η Πρόεδρος της Βουλής, η Ζωή να…. «τραβά μόνη την ανηφόρα», να ακονίζει μαχαίρια και να ξιφουλκεί, σε κάθε ευκαιρία, κατά των «πραξικοπηματιών» και της αλλοπρόσαλλης Ευρώπης.

* Και πιο…πίσω, ένας κυβερνήτης –ένας πρωθυπουργός, που καθημερινά εκτίθεται από όλες αυτές τις προαναφερόμενες απαράδεκτες και πρωτόγνωρες ακρότητες και αντιπαραθέσεις, τόσο στην Κυβέρνηση, όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ…

Ενας φέρελπις νέος πολιτικός ηγέτης –που μόλις προχθές έκλεισε τα σαράντα ένα χρόνια του, να τα εκατοστήσει- του ευχόμαστε!..Ενας πρωθυπουργός που θα πρέπει να αντιδράσει άμεσα για να σώσει «ό,τιδήποτε αν σώζεται, κι ας έχει τις συνέπειες του νόμου… το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας… στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε, αφού η ιστορία σας ανήκει, σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε…».

 

Και στο βάθος… το αβέβαιο ΜΕΛΛΟΝ ενός λαού… του Ελληνικού λαού, που στέκει απαισιόδοξος, αμήχανος, φοβισμένος, απελπισμένος… Tων Ελλήνων, που δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίναι»… Πού να ακουμπήσουν;

*Που να ακουμπήσουν άραγε;

** Να ακουμπήσουν στα Capital Controls, στις κλειστές τράπεζες, ή στον… «οδηγό» επιβίωσής τους;

** Να ακουμπήσουν άραγε στην Κυβέρνηση, που στέκεται στην εξουσία, ακουμπώντας στην Αντιπολίτευση;

** Να ακουμπήσει στον εργασιομανή και καθ’όλα συμπαθέστατο Αλέξη, που καλείται να αντιμετωπίσει ένα πολιτικό και οικονομικό χάος;

** Να ακουμπήσει, άραγε, στην αξιωματική Αντιπολίτευση, που «ακουμπά» στις πλάτες του μεταβατικού προέδρου της, που εσπευσμένα επιζητεί τη… «βαθειά αλλαγή στο κόμμα της ΝΔ»… Ακόμα και με την επιστροφή του Γιώργου Βουλγαράκη, ο οποίος –μετά τη συνάντησή του με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη- έθεσε «νόμιμα και ηθικά» τον εαυτό του στη διάθεση του κόμματος…

** Να «ακουμπήσει», άραγε, στο πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, που απαγοήτευσε εκατομμύρια ελλήνων που πίστεψαν στο όνειρο της ΕΝΤΙΜΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ;

** Να «ακουμπήσει», άραγε, στη νέα αρχηγό; Την κόρη του αείμνηστου οραματιστή Γιώργου Γεννηματά; Στη Φώφη -εναντίον της οποίας, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες,- οργανώνει «κοινοβουλευτικό αντάρτικο» ο Ευάγγελος Βενιζέλος;

** Να «ακουμπήσει», άραγε, στο νεόκοπο και άπειρο «ΠΟΤΑΜΙ», που αγωνίζεται να… αποδείξει πως θα είναι ο «ρυθμιστής των εξελίξεων;»

** Να «ακουμπήσει» εξάλλου στις Επιτροπές Θεσμών και Διαφάνειας, που οιονεί έχουν ανακριτικές αρμοδιότητες, ή «να ακουμπήσει» τέλος, στη Δικαιοσύνη, γενικότερα;

      

… Στη Δικαιοσύνη, της οποίας ωστόσο, τις ευεργετικές διατάξεις του «Νόμου Παρασκευόπουλου» έκανε χρήση ο πρώην Δήμαρχος Θεσ/νίκης Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, για να αφεθεί ελεύθερος, αφού εξέτισε το 1/5 της ποινής του στη φυλακή για μία υπόθεση που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στην Ιστορία της Θεσσαλονίκης.

                                    **************

Άραγε, που να….πρωτοακουμπήσουν σήμερα οι Ελληνες;;;

Μήπως στη…. «σκιά» της άφιξης των εκπροσώπων της μισητής τρόϊκας, που έγιναν τώρα κουαρτέτο και των συζητήσεων που άρχισαν ήδη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;

Διαπραγματεύσεις μ’ένα νέο Μνημόνιο να περιμένει τους Ελληνες, το οποίο –απ’ό,τι εκτιμάται- θα έχει ως «παρελκόμενα» ακόμα πιο σκληρά δημοσιονομικά και φορολογικά μέτρα και αντίστοιχες αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις…

                                          ************

Η μόνη…«παρηγοριά», το μόνο «αποκούμπι»….η μοναδική -τουλάχιστον ως τώρα- «απάντηση» σε όλα αυτά, είναι οι παρακάτω στίχοι:

«Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
κρατάω μαχαίρι,

έχω στα στήθια μου τους στίχους του Σεφέρη,
έχω του Γκάτσου την Αμοργό,
έχω τον Κάλβο, τον Σολωμό.
Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε Μελίνα,
έχω έναν ήλιο φυλαχτό απ’ τη Βεργίνα,
έχω τον Όλυμπο, τον Υμηττό,
το Παλαμίδι, την κυρά της Ρω.
Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι,
δε σε φοβάμαι,
με την Ελλάδα εγώ ξυπνάω
και κοιμάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε σου λέω,
έχω μια θάλασσα αγάπες στο Αιγαίο,
έχω στην Κρήτη ένα Θεό,
ένα ακρωτήρι κι ένα σταυρό.
Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες,
φύγε απ’ τη μέση,
έχω ένα δέντρο στην Επίδαυρο φυτέψει,
έχω μια ορχήστρα κι ένα βωμό,
έχω το λόγο μου τον τραγικό.
Δε σε φοβάμαι».

            Στίχοι συμβολικοί, στίχοι δραματικοί, στίχοι ιδιαίτερα επίκαιροι…

            Στίχοι που είχα την ευκαιρία να τους ακούσω από τα χείλη της Μελίνας Ασλανίδου… Της αγαπημένης φίλης μου Μελίνας, που τους απέδωσε με το πλέον ρεαλιστικό, γλαφυρό και λυρικό ύφος που την χαρακτηρίζει…. Σε μία «συναυλία-ποταμό» που την παρακολούθησαν, την απόλαυσαν και την καταχειροκρότησαν περισσότερα από δύο χιλιάδες άτομα στον πολυχώρο «Χώρα-τόπο Τεχνών» στα Λελέϊκα της Υπάτης Φθιώτιδας.

           

           

"Και μια λέξη να είναι σωστή, οι Θερμοπύλες φρουρούνται"

Μιά θάλασσα....του Νίκου Κυριακίδη...

Σκέφτομαι αυτό το απέραντο νεκροταφείο που έχει φισκάρει και τις γραφικές μικρές ''αντιδράσεις'' ζωής.
-''Πάμε κάπου να πιτσιλίσουμε τα πόδια μας, να δροσιστούμε''
-''Σήμερα γίνονται, ''όσα δεν γίνονται'', τα θαύματα''.

Που και που η θάλασσα φρεσκάρει, οι ορδές των οικογενειών που δεν ξέρουν μπάνιο, βλέπουν πως το πιτσίλισμα κάποιος κακός το καταράστηκε. Μένει ο ιδρώτας να φτάσεις, να ξαναφύγεις...αδρόσιστος, νίκη της φύσης, αναπόφευκτη.

Που και που καταλαβαίνεις πως θαύματα δεν γίνονται ''σήμερα'', γίνονται κάθε μέρα, δεν αντέχουμε μόνον εμείς -οι ''τίποτε'', ξαφνικά κάποιος άγνωστος θυσιάζεται για κάποιον που μόλις είδε.


Κι αυτό θάλασσα, είναι...

Kανείς δεν θυμάται τα λόγια , μόνο τον τόνο...του Νίκου Κυριακίδη

]

 

Πιο πολύ απ' όλα, τρέμω τη γραφικότητα.
Μπορεί ο λόγος  νάναι, πως καιρό τώρα της ανήκω.
Δεν είναι δα, δύσκολο να την καταλάβεις.

Όπως λέει ο μέγας τροβαδούρος των αστικών δείπνων Neil Diamond...''κανείς δεν θυμάται τα λόγια , μόνο τον τόνο'',
κανείς δεν ασχολείται με το ''ποιος'', μόνον με τη μανιέρα, το στυλ.

Ίσως γι΄αυτό είναι καλό νάσαι τουλάχιστον, ένας ελκυστικός στη μορφή άνθρωπος ( μην πείτε για ''υποκειμενικότητες'', μιλώ για την πλειοψηφία τους-μεταξύ μας, μιλούμε)

Τότε τουλάχιστον θυμούνται κάτι σωματικό, κάτι που χαράζεται, όχι για κάτι φλύαρο: μοναξιά, θυμός, σιωπή, φανατισμός, υπερβολή, ταπεινότητα

Πρόκειται σαφώς για μια νίκη της δυνατής φωνής, κόντρα σ΄έναν ψιθυριστό υπαινιγμό.