2015: «Ευχές και ποδαρικό, με… εκλογές,…»

Υπογράφει

                                                                                   ο Γιώργος Καραχάλιος

                                                                            Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

·        Μέρες χαράς… Μέρες γιορτής… Μέρες, ωστόσο, εκλογών: «Πρωτοχρονιάτικο», αλλά και πρωτόγνωρο γεγονός για τα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα!...

Και μια και η μέρα το καλεί, ας ευχηθούμε:

§  Ιπποκράτειο Υγεία

§  Ιώβεια Υπομονή και

§  Ελύτειο πείσμα και Δημιουργικότητα

Και όχι μόνον:

Ελπίδα   για όλους και για όλα, καθώς η ελπίδα αλλά και... ο φόβος θα κυριαρχήσουν, (απ’ ό,τι φαίνεται) στις μέρες που ακολουθούν.

Οφείλουμε, ωστόσο, όλοι – μα όλοι – να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα για ένα νέο χρόνο καλύτερο και δημιουργικότερο για την Πατρίδα μας και τους Έλληνες.

Άλλωστε, οι πολίτες είναι εκείνοι που κρατούν… στα χέρια τους την πορεία της χώρας και τις μελλοντικές εξελίξεις.

Ευχή όλων:

Ο «Θεός της Ελλάδας» να νικήσει το φόβο!.. Και να ενώσει τους Έλληνες… Και ιδιαίτερα τις πολιτικές ηγεσίες τους!...

Οι ανθρωπιστικές αξίες εξάλλου, αλλά και οι αξίες του Πολιτισμού μας, μπορούν και πρέπει να χαράξουν μια νέα πορεία για τη χώρα μας!...

Μια πορεία που θα σκιαγραφείται από Ανθρωπιά, Αλληλεγγύη, Κοινωνική Συνοχή, Ανάπτυξη, Πρόοδο και σταθερό και αργό βήμα προς το ΜΕΛΛΟΝ!..

Γιατί – όπως λέει και ο λαός μας – «αν θέλεις στου ανήφορου την κορφή να φθάσεις, βάστα το βήμα σου αργά, γιατί θα λαχανιάσεις!..»

Όσο για τους εθνοπατέρες μας, που κι αν είμαστε στην αρχή της προεκλογικής περιόδου ο ένας σπεύδει , ωστόσο, να κατηγορήσει τον άλλον, ας έχουν υπόψη και τούτο:

«Τα ελαττώματα μας μοιάζουν με τους προβολείς των αυτοκινήτων. Μόνον των άλλων μας ενοχλούν!...»,

Κατά τα άλλα:

Ευτυχισμένος, χαρούμενος και παραγωγικός ο νέος χρόνος με περισσότερο χαμόγελο και λιγότερες δυσάρεστες ειδήσεις!... 

ΦΩΣ του Νίκου Κυριακίδη

Κρατούσε ένα φαναράκι

‘’Τυφλώνομαι μετά το σεξ’’, έλεγε

‘’ακόμη και το αποτυχημένο’’

Βαθμολογούσε γρήγορα συνήθως τυφλή, όχι τυφλά.

Δε μας φώτιζε, ήταν για ατμόσφαιρα

Έρχονταν και κουνούπια.

Έμπαινε κάθε πρωί στο λεωφορείο

Σαφρίδι μάλλον, μες τα ογδόντα χρόνια του

Ηρεμος μέχρι του Φίξ.

Μετά έπιανε να κλείσει με μανία το στόμα

Να κρύψει την οχιά που θα κατασπάραζε όλους εμάς

Επώδυνα:  έτρεμε, χτύπαγε με το πόδι το δάπεδο, μας προστάτευε.

Στις Στήλες πάντα, άρχιζε να σκοτώνει με τα δάχτυλα Γερμανούς

Από το στόμα βγαίναν οι ριπές του όπλου του.

Κρατούσε ακόμη το στόμα σφιχτά σκεπασμένο

Μη σκοτώσει όλους

Μη σκοτώσει και δικούς του, παράπλευρα.

Κατέβαινε στον Κήπο.

‘’Πρέπει να διορθώσουμε τα μάτια μας’’...

όλα τα άλλα, είναι δεύτερα.

Λιαντίνης – Ο Ελληνικός πεσιμισμός

Έρχομαι τώρα στα τέσσερα σημεία που δείχνουν την κακή πορεία της παιδείας μας.

Το πρώτο σημείο της άγνοιας και της πλάνης είναι ότι δεν μας έ­μαθαν ποτές, πως οι έλληνες στάθηκαν ένας κόσμος άκρα μελαγ­χολικός.

Το καθημέρα των ελλήνων είναι το όρος Σίπυλο της Νιόβης, ό­που όλες οι βρύσες στάζουνε λύπη. Η λιγνή Ελλάδα ήταν μία κλαίου­σα ιτιά. Εδώ ως και τα ζώα μύρουνται και δακρύζουν. Θυμήσου, για παράδειγμα, τα δάκρυα που χύνανε τα άλογα του Αχιλλέα [Ομήρου, Ρ 437-8].

Στη χλωρίδα του ελληνικού στοχασμού βασιλεύουν τα κλαδιά των νεκρών. Το κυπαρίσσι και ο ασφόδελος.

Ούτε πριν ούτε μετά, κανένας λαός δεν ερεύνησε τα άγνωστα της φύσης και τα μυστήρια της ψυχής, για να φτάσει το βαθύ σκοτάδι και το συμπαγές μηδέν που φτάσανε οι έλληνες.

Κανένας λαός δεν βυθίστηκε όσο οι έλληνες στη μαύρη χολή του απαίσιου και της ματαιότητας. Μαύρη χολή. Μελαγχολία αλλιώς.

Βούδας, Σοπενχάουερ και όλες οι φιλοσοφίες του πεσσιμισμού και της άρνησης, μπροστά στον καημό των ελλήνων είναι αθλοπαι­διές και αθύρματα.

Και καμία θεωρία που υψώθηκε στο γενικό δεν άφηκε να της ξε­φύγουν τόσες φωνές αίρεσης, παράπονου, και απόγνωσης, όσο η κο­σμοθεωρία των ελλήνων.

Οι έλληνες είναι οι αυτουργοί, οι πρωτουργοί, και οι δημιουργοί του θρήνου και της σφοδρής σιωπής. Πρώτοι αυτοί δουλέψανε το νόημα της μοίρας και της συμφοράς. Σε σχέση με τον άνθρωπο, το άδικο το είδαν σε κλίμακα πανανθρώπινη. Και σε σχέση με τον κό­σμο, το κακό το είδαν σε κλίμακα παγκόσμια. Το κακό που είδαν οι έλληνες στη φύση η σύγχρονη φυσική το ονόμασε εντροπία, και τό ‘κλεισε στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής.

Είναι παράξενο που ετούτος ο Καύκασος της μοναξιάς και του πά­γου φαίνεται πως δεν φαίνεται στα έργα και στα λόγια τους.

Καθώς τα καράβια τους ταξιδεύουν στις γλαυκοκύανες θάλασσες, το μαγνάδι της επιφάνειας δεν αφήνει να φανεί πουθενά, ότι σε ό­λους εκείνους τους πλησίστιους πλόες λάμνει η βέβαιη αίσθηση και η βέβαιη γνώση τους για το κακό του κόσμου και για το άδικο του ανθρώπου.

Από ένα σημείο μάλιστα και πέρα αυτό το παράξενο γίνεται θαυμαστό. Γιατί όλος εκείνος ο κόσμος του θρήνου μετουσιώνεται σε κατανόηση και σε πικρή περηφάνεια. Γίνεται δηλαδή η ελληνική τέχνη.

Γίνεται εγκαρτέρηση, ήμερη κυριαρχία του λόγου στο άλογο, ό­ραση και εννόηση της βαθύτερης οργάνωσης του σύμπαντος.

Γίνεται το μελαγχολικό μειδίαμα ενός μελλοθάνατου που βλέπει ότι πεθαίνει. Δεν αφήνεται όμως στην παρηγοριά που προσφέρεται να του δώσει ο λόγος των γύρω του ότι θα ζήσει χρόνια ακόμη.

Αυτός ο μεταπλασμός της μελαγχολίας των ελλήνων σε τέχνη εί­ναι καίριας σημασίας. Γιατί άλλαξε το ποιόν και την υφή της. Τη μετέτρεψε από άρνηση σε δύναμη, και από εγκατάλειψη σε καρτερία. Έγινε δηλαδή ένας πεσσιμισμός χαρούμενος. Μία δυστυχία, που ωστόσο βρίσκει να χαίρεται. Αυτή την αιχμηρή κορυφογραμμή της χαρμολύπης, που οι έλληνες την περπατούν πολύ προσεχτικά, ο Ό­μηρος τη λέει «δακρυόεν γελάν» [Ομήρου Ζ 484].

Από ένα πανίσχυρο αποθεματικό θέσεων που μιλούν για τη με­λαγχολία των ελλήνων, θα φέρω δύο δημώδεις μαρτυρίες και μία λόγια κατάθεση, για να δειχτεί ο όγκος και το βάρος της ελληνικής λύπης.

Λένε, λοιπόν, πως κάποτε έγινε ένας αγώνας [Το γνωστό Certamen Homeri et Hesiodi] ανάμεσα στον Ό­μηρο και στον Ησίοδο για το πρωτείο. Να κριθεί, τέλος πάντων, στους έλληνες, ποιος από τους δύο μεγαλύτερους είναι ο πιο μεγάλος.

Η επιτροπή κρίσης, εκεί κάπου στην Αυλίδα ή στις Θήβες, κάθι­σε με σεβασμό τους δύο σοφούς στο θρονί τους, και άρχισε να τους ερωτά. Ήθελαν να μετρήσουν, ποιος θα δώσει τις πιο φρόνιμες α­ποκρίσεις στα ζητήματα.

Ρωτήσανε τον Ησίοδο, και αποκρίθηκε ζυγιασμένα. Οι θέσεις που έλαβε, φανέρωναν τον άνθρωπο με την πλούσια πείρα που έζησε στον κόσμο ζωντανός. Που έκαμε, και έπαθε, και έμαθε.

Ρωτήσανε και τον Όμηρο. Ο γλυκός αοιδός με τη λευκή κεφαλή και τα άδεια μάτια, που κάποια ερμηνεία θέλει να επιμένει πως έχα­σε το φως του γιατί δεν άντεξε το πολύ κακό που αντίκρυσε στον κόσμο, τους άκουσε μειλίχια.

Πες μας, λοιπόν, αστέρι στις θάλασσες και ήλιε στα βουνά, του είπανε. Πες μας, ποιο είναι το μεγαλύτερο στον άνθρωπο καλό. «Άριστο σε όλους και σε όλες», αποκρίθηκε ο Όμηρος, «είναι ο άν­θρωπος ποτέ να μη γεννιέται!».

Η επιτροπή έμεινε καγκελόξυλο. Ένας πονηρός όμως ανάμεσα στους κριτές, ένας ελληνικά πονηρός, ένας μικρός Οδυσσέας, σκόρ­πισε την ταραχή που γέννησε η σπαθιά του Ομήρου με μια δεύτερη ερώτηση.

Κανένας, του λέει, δεν μας ζήτησε γνώμη, αν θέλουμε να μας γεν­νήσει ή όχι. Να μας ειπείς, λοιπόν, ποιο είναι το δεύτερο στον άν­θρωπο καλό, που να το κρατά και στο χέρι. Το πάντων αιρετώτατον. Εκείνο που να μπορούμε δηλαδή να το διαλέγουμε κιόλας.

«Το δεύτερο στον άνθρωπο καλό», είπε ο Όμηρος, «είναι όταν γεν­νηθεί ο άνθρωπος, αμέσως να πεθαίνει» [Homeri opera, υπό T.W. Allen. Εκδ. Οξφόρδης, τόμος V, σ. 288: «αρχήν μεν μη φύναι επιχθονίοισιν άριστον· φύντα δ’ όμως ώκιστα πύλας Αίδαο περήσαι.»].

Αυτή η απόκριση κρύβει τη βία της ανάγκης και την αλυπησιά του χάρου. Και κάνει τον Όμηρο να γίνεται ο πρώτος τιμητής του θεού, όπως ο Κάιν είναι ο πρώτος φονιάς του ανθρώπου.

Όσο και να εξερευνά κανείς στη χώρα του θρήνου, δεν θα βρει πικρότερη θέση. Όπως δεν πρόκειται να βρει γυναίκα πιο ωραία από την ωραία Ελένη, που και κείνη την έπλασε ο Όμηρος.

Ωστόσο εμείς μπορούμε να γνωρίζουμε πως πίσω από τον Όμη­ρο δεν μιλάει ο Όμηρος, αλλά το συλλογικό πνεύμα της Ελλάδας.

Τα λόγια του είναι η δημοτική απήχηση του πνεύματος ενός λαού απάνου σ’ ένα ερώτημα που αγωνίζεται να κλείσει όλα του ανθρώ­που τα υπάρχοντα. Είναι μία απόκριση ίδια με τη λύση που προσπα­θεί να δώσει σήμερα η θεωρία του ενιαίου πεδίου, όπου μέσα σ’ ένα τύπο οι φυσικοί αγωνίζουνται να κλείσουν όλους τους νόμους της φύσης.

Άλλωστε το ξέρουμε, διακόσιους χρόνους τώρα κοντά, πως ο Όμηρος δεν υπήρξε. Το αθάνατο όνομά του είναι το δημοτικό τρα­γούδι των παλαιών ελλήνων.

Στα ίδια πατήματα βρίσκεται και η ιστορία που σώθηκε στα Απο­σπάσματα του Αριστοτέλη, και σ’ ένα κείμενο του Πλουτάρχου. Εί­ναι μάλιστα σημαδιακό, που η ιδέα αρχίζει με τον Όμηρο, την εκκίνηση, περνάει από τον Αριστοτέλη, το τέρμα της κλασικής Ελ­λάδας, και τελειώνει στον Πλούταρχο, την κατακλείδα του ελληνι­κού κόσμου.

Και να μη λησμονούμε ότι ο Πλούταρχος είναι μία επιβλητική μορ­φή στην Ελλάδα. Ρουσσώ, Γκαίτε, και Ναπολέων τον είχαν ολοζωής στο μαξιλάρι τους.

Κυνηγούσε, λέει η αφήγηση [Rose V., Aristotelis qui ferebantur Librorum Fragmenta, Lipsiae 1886, 40, 1481b], ο βασιλιάς Μίδας αγρίμια στα όρη της Μακεδονίας. Εκεί, αποσταμένος, έγειρε στη ρίζα ενός δρυ να συνεφέρει. Τότες ήταν που είδε δίπλα του το Σιληνό να κοιμάται.

Έχω την ευκαιρία, συλλογίστηκε ο ξύπνιος βασιλιάς. Και πιάνει το δαίμονα, και τον δένει με το σκοινί, να μη φύγει. Λέει:

—  Εγώ θα σ’ απολύσω, αλλά πρώτα να μου ειπείς.

—  Πες το μου, να στο ειπώ, κι απέ να μ’ αφήσεις να φύγω, του λέει ο αρχισάτυρος. Κι ούτε χρειαζόταν να με δέσεις, για να σου ειπώ.

—  Εξήγα μου, λοιπόν. Εσύ που κρέμεσαι ανάμεσα ουρανού και γης, και γνωρίζεις πράγματα που δεν τα φτάνει ανθρώπου νους. Ε­ξήγα μου, γιατί χρόνους τώρα τυραννιέμαι, και πάω να κρεπάρω. Ποιο είναι το μεγαλύτερο στον άνθρωπο καλό;

Ο Σιληνός αλαφιάστηκε. Τον συνεπήρε το ξάφνιασμα, ιδιοτρόπησε, κοίταξε πέρα.

—  Λύσε με να πηγαίνω, του λέει, και τράβα στο καλό σου. Ρωτάς πράγματα που δεν απαντιούνται.

Ο Μίδας εστάθηκε.

—  Κι αν δε μου αποκριθείς, του λέει, σ’ αυτό που σ’ ερωτώ, δεν έχεις λευτεριά. Εδώ στο δέντρο θα μείνεις δεντρωμένος. Όσο να σε λύσει ο λιμός, και να σε κατελύσει ο λύκος.

Θύμωσε τότε ο δαίμονας. Τίναξε βίαια τα χέρια του ψηλά, πέσανε τα δεσμά. Έστρεψε και κοίταξε τον άνθρωπο βλοσυρά, κι όλα τα γύρω μυρίσανε θειάφι. Το θείο συνεπήρε τον τόπο. Ο Μίδας, του πάρθηκε η μιλιά, κι έπεσε κατά γης. Και τότε ο Σιληνός, ο κορυφαίος στα όργια και ο σύντροφος του Διονύσου, τον επετίμησε:

- «Δαίμονος επιπόνου και τύχης χαλεπής εφήμερον σπέρμα, τι με βιάζεσθε λέγειν, ά υμίν άρειον μη γνώναι;»

μ’ ερωτάς, συνεχίζει,

«τί εστι το βέλτιστον τοις ανθρώποις, και τί τών πάντων αιρετώτατον»· μάθε το λοιπόν, και σκάσε:

«μετ’ αγνοίας των οικείων κακών αλυπότατος ο βίος. Άριστον γαρ πάσι και πάσαις το μη γενέσθαι. Δεύτερον δε το γενομένους αποθανείν ως τάχιστα» [Πλουτάρχου, Παραμυθητικός προς Απολλώνιον, 115 d].

Εντελώς ομοιότυπη για τον πεσσιμισμό των ελλήνων με τις δημο­τικές μαρτυρίες του Ομήρου, του Αριστοτέλους και του Πλουτάρχου, είναι και η προσωπική κατάθεση του Σοφοκλή που γίνεται με το στό­μα του χορού στο βασιλιά Οιδίποδα:

Μη φύναι τον άπαντα νι­κά λόγον· το δ’, επεί φανήι, βήναι κείσ’ οπόθεν περ ήκει πολύ δεύτερον ως τάχιστα.

(Το πιο καλύτερο απ’ όλα θε νά ‘τανε να μην είχε κανείς γεννηθεί, ή, μια που ήρθε στο φως, να γυρνά κείθ’ όπου ήρθε μια ώρα πιο μπρος. [Σοφοκλέους, Οιδίπους επί Κολωνώι, 1224. Μετάφρ. Γ. Γρυπάρη]. Εκτός από το Σοφοκλή είναι και πολλοί άλλοι έλληνες που μιλάνε με την ίδια πεσιμιστική σφοδρότητα. Ο Πλάτων λ.χ., ο Ευριπίδης, ο Βακχυλίδης, ο Θέογνις).

Το συμπέρασμα είναι πως από όλη ετούτη την κοιλάδα των κλαυθμών οι δάσκαλοι και οι διδακτικοί δεν μας έδειξαν φύλλο. Αντίθετα, μας είπαν τα αντίθετα. Μιλούν για ήλιο τα μεσάνυχτα και για πανη­γύρια στο καταχείμωνο.

Η Ελλάδα, μας λένε, σημαίνει την ηρεμία, το ρυθμό, τη γαλήνη. Ελλάδα είναι ο λογισμός, η αγνή απλότητα, η ευδαιμονία, το μέτρο. Προπάντων το μέτρο.

Όλα της Ελλάδας τα χωρεί ο Ζυγός στον ουρανό των ζωδίων. Και τα εννιά ξανθά κορίτσια της Αρμονίας τρέχουν με μικρές φωνές στα ειρηνικά πλατάνια του ποταμού. Ασπροεντυμένες και γάργαρες, σαν τη Ναυσικά και τις άλλες λουίζες, παίζουν τον κλήδονα και τη σφαίρα. Αλλά «quid πλατανών opacissimus» [Σεφέρη Γ., Ποιήματα, Ίκαρος 1979, σ. 60], που έλεγε ο Πλίνιος Νεότερος, και ο Σεφέρης. Γιατί helas θα πει αλίμονο, λέει ο Σεφέρης πάλι [Σεφέρη Γ., Έξι νύχτες στην Ακρόπολη. Εκδ. Ερμής, Αθήνα 1974, σ. 47], και όλοι οι γαλλόφωνοι [Η λέξη helas στα γαλλικά σημαίνει αλλίμονο].

....

Το δεύτερο σημείο της άγνοιας και της πλάνης είναι η λάθος εικόνα που μας δώσανε για την ελληνική τέχνη.

Πώς στέκεται ο σύγχρονος έλληνας απέναντι στην κλασική τέχνη; Οι μισοί κάτοικοι της Αθήνας δεν ανέβηκαν ποτέ στην Ακρόπολη. Και οι άλλοι μισοί ανέβηκαν για να ιδούν το Λυκαβηττό και τα ελενίτ στις στέγες του Ταύρου.

Τα καλοκαίρια ταξιδεύουμε στους Φιλίππους και στη Δωδώνη, να ιδούμε αρχαία τραγωδία, κι έχουμε το τέμπο των γιουρούκηδων, όταν εισβάλλουν στα γήπεδα.

Τι Μητρόπουλος, τι Μητροπάνος! άκου­σα κάποτε να λένε δυο νέοι μπροστά στην προτομή του Μητρόπουλου στην Επίδαυρο.

Στην πραγματικότητα, η τέχνη των Ελλήνων καθρεφτίζει τον αγώνα τους να νικήσουν τον πεσσιμισμό τους.

Η ελληνική τέχνη είναι το γέννημα του αδυσώπητου αλλά και του εξαίσιου κόπου να μετουσιώσει το βάρος του κόσμου σε ελαφράδα ζωής. Η θλίψη που γέννησε στον Έλληνα η γνωριμία του με το κακό του κόσμου, με το malum physicum  καθώς το λεν, παραχώρησε τη θέση της σε μία πικρή αποδοχή, σε μία συναίνεση ανάγκης με τις σκληρές δομές της φύσης. Και το πράγμα έγινε μ’ έναν τρόπο, ώστε την εγγενή συφορά του ανθρώπου να μην τη νοθέψει η δειλία και ο δόλος. Να μην κουκουλωθεί το κακό δηλαδή με την αυταπάτη και το ψέμα.

Πολύ περισσότερο, από αυτή την αισχρή παραποίηση να μην προκύψει στο τέλος παρηγοριά και συμφέρο. Γιατί όταν η συμφορά συμ­φέρει, να τη λογαριάζεις για πόρνη, λέει ο Ελύτης.

Αυτό το τελευταίο σημείο είναι ανάγκη να κατανοηθεί ως την ά­κρη του. Αλλιώτικα, η εικόνα μας για τους Έλληνες και την τέχνη τους θα σωριαστεί συγκορμοδεντρόριζη.

Το παράδειγμα που φέρνω, για να δείξω ότι οι Έλληνες δε νοθέψανε τη γνώση τους για τη σκληρότητα και την απανθρωπιά της φύ­σης, είναι ότι μπροστά στον τρόμο του θανάτου αρνήθηκαν να παρηγορήσουν με την ψευτιά για μια ζωή μετά θάνατο.

Θάνατος για τους Έλληνες δεν εσήμαινε το σταθμό που αλλάζω τραίνο. Από Γευγελή δηλαδή τραβάω για Λουμπλιάνα, και πάει λέ­γοντας.

Θάνατος για τους Έλληνες εσήμαινε ανυπαρξία ατελεύτητη, και σκοτάδι για πάντα. Αυτή την οδηγία  τους έδωκε η γλώσσα  και η σοφία της φύσης. Όλα τα άλλα είναι γεννήματα του φόβου μπροστά στο θάνατο, και δουλειά της φαντασίας. Είναι το τι δεν αντέχουμε, το τι δε θα θέλαμε, είναι πλύση εγκεφάλου από την παράδοση και τη συνήθεια, και δόλος αβυσσαλέος.

Ξέρεις πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνον που τιμά τη φυσική γνώση πως όταν πεθάνει θα χαθεί, όπως χάνεται το φύλλο του δέντρου, που λέει ο Όμηρος, και ανάμεσα σ’ εκείνον που τον έμαθαν να  πιστεύει πως όταν  πεθάνει, θα μεταναστέψει σε κάποια υπερουράνια Αμερική;

  ~ Δημήτρης Λιαντίνης - "Τα Ελληνικά".

  Πηγή: liantinis.org

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Βίλχελμ Ράιχ: Ανθρωπάκο σε περιφρονούν κι εσύ φωνάζεις «ζήτω, ζήτω»

Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν ψυχίατρος και ψυχαναλυτής του οποίου η θεωρία της οργόνης χαρακτηρίστηκε ψευδοεπιστημονική, όμως η επιρροή που άσκησε στα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης στις δεκαετίας του ’60 και του ’70, θεωρείται αδιαμφισβήτητη. Άσκησε σφοδρή κριτική στα υφιστάμενα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενώ έγινε κυρίως γνωστός από τα βιβλία του «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» και «Άκου Ανθρωπάκο». Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο.

Διαβάστε τρία αποσπάσματα από το «Άκου Ανθρωπάκο»:

***********************

«Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράγμα! Τελικά δεν βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι  ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα• πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός.

Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά. Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ' όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που 'κείνος άντεχε δίχως καμιά προστασία. Όταν τα πράγματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι' άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν - έπρεπε να βρεθεί - ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι' εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα.

Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γι' αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι' έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και ν'ασαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι. Σ' έμαθαν και να ορύεσαι "Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!". Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι' ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου».

***************************

«Δε σʼ αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του. Σε ξέρουν απ' έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”»,

«Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου».

*********************************

<<Θα σου πω γιατί γελούν μαζί σου, ανθρωπάκο: επειδή σε παίρνω στα σοβαρά, πολύ στα σοβαρά. To σκεπτικό σου πάντα χάνει την ουσία. Μου θυμίζεις δεινό σκοπευτή που σκόπιμα χάνει το κέντρο του στόχου, από καπρίτσιο.

Διαφωνείς; Θα σου το αποδείξω. Αν η σκέψη σου επικεντρωνόταν στην ουσία, θα ‘χες γίνει κύριος της ζωής σου από καιρό.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα της σκέψης σου:

«Για όλα φταίνε οι Εβραίοι», λες.
«Τι είναι ο Εβραίος;» σε ρωτώ.
«Κάποιος που στις φλέβες του κυλάει εβραϊκό αίμα», απαντάς.
«Και πώς ξεχωρίζεις το εβραϊκό αίμα από το αίμα των άλλων;» Η ερώτηση σου προκαλεί σύγχυση. Μπερδεύεσαι, κομπιάζεις.
Ύστερα λες, «Εννοούσα ότι ανήκει στην εβραϊκή φυλή».
«Τι είναι η φυλή;» σε ρωτώ.
«Η φυλή; Αυτό είναι προφανές. Όπως υπάρχει γερμανική φυλή, έτσι υπάρχει κι εβραϊκή».
«Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της εβραϊκής φυλής;»
«Ο Εβραίος έχει μαύρα μαλλιά, μακριά, γαμψή μύτη και δια-περαστικό βλέμμα. Οι Εβραίοι είναι άπληστοι και κεφαλαιοκράτες».
«Αν δεις ένα Γάλλο της Μεσογείου ή έναν Ιταλό δίπλα σ’ έναν Εβραίο, θα τον ξεχωρίσεις;»
«Ε, όχι, για να είμαι ειλικρινής…»
«Τότε, λοιπόν, τι είναι ο Εβραίος; To αίμα του δε διαφέρει από το αίμα των άλλων. Η εμφάνισή του δε διαφέρει από εκείνη ενός Γάλλου ή ενός Ιταλού. Και μια και το ‘φερε η συζήτηση, έχεις δει Γερμανοεβραίους;»
«Μοιάζουν με τους Γερμανούς».
«Τι είναι ο Γερμανός;»
«Ο Γερμανός ανήκει στη βόρεια φυλή των Αρίων».
«Οι Ινδοί είναι Άριοι;»
«Ναι».
«Είναι βόρειοι;»
«Όχι».
«Είναι ξανθοί;»
«Όχι».
«Βλέπεις; Δεν ξέρεις καν ποιος είναι ο Εβραίος και τι ο Γερμανός».
«Μα, υπάρχουν Εβραίοι!»
«Ασφαλώς και υπάρχουν. Όπως υπάρχουν Χριστιανοί και Μωαμεθανοί».
«Σωστά! Να, αυτό εννοούσα, την εβραϊκή θρησκεία».
«Ήταν Ολλανδός ο Ρούσβελτ;»
«Όχι».
«Και γιατί ονομάζεις τον Εβραίο απόγονο του Δαβίδ κι όχι τον Ρούσβελτ Ολλανδό;» «Με τον Εβραίο είναι διαφορετικό».
«Σε τι διαφέρει;»
«Δεν ξέρω».

Τέτοιες κουταμάρες λες, ανθρωπάκο.

Και με τέτοιες κουταμάρες, συγκροτείς ένοπλες συμμορίες που σκοτώνουν δέκα εκατομμύρια ανθρώπους επειδή είναι Εβραίοι κι ας μην ξέρεις να μου πεις τι είναι ο Εβραίος.

Να γιατί γελάνε μαζί σου. Να γιατί όποιος θέλει να κάνει κάτι σοβαρό σε αποφεύγει. Να γιατί είσαι χωμένος στο βούρκο μέχρι το λαιμό. Όταν αποκαλείς κάποιον «Εβραίο», αισθάνεσαι ανώτερος.

Αισθάνεσαι ανώτερος, επειδή νιώθεις κατώτερος. Νιώθεις κατώτερος, επειδή εκείνο που θέλεις να εξοντώσεις στους ανθρώπους που αποκαλείς Εβραίους, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Και τούτο είναι απλά ένα δείγμα του τι είσαι στ’ αλήθεια, ανθρωπάκο. Όταν αποκαλείς κάποιον περιφρονητικά «Εβραίο», η αίσθηση της μηδαμινότητάς σου ξαλαφρώνει. Αυτό το ανακάλυψα μόλις πρόσφατα. Αποκαλείς Εβραίο όποιον σου εμπνέει είτε υπερβολικό, είτε ελάχιστο σεβασμό. Σαν να ‘σαι αντιπρόσωπος κάποιας ανώτερης δύναμης επί της γης, ανέλαβες να αποφασίζεις ποιος είναι και ποιος δεν είναι Εβραίος. Αμφισβητώ το δικαίωμά σου να το κρίνεις αυτό, είτε είσαι τιποτένιος Άριος, είτε τιποτένιος Εβραίος. Μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να πω τι είμαι. Είμαι βιολογικός και πολιτισμικός μιγάς κι είμαι περήφανος γι’ αυτό, ούτε σωβινιστής όπως εσύ, ασήμαντε φασίστα, όποια κι αν είναι η εθνικότητά σου, η φυλή και η τάξη σου>>.

«Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου».

http://antikleidi.com/2014/12/26/raix-anthropako-se-perifronoyn/

ΑΥΛΑΙΑ ΣΤΟ… «Θέατρο Σκιών»

«Τι βάζουμε μπροστά; το κόμμα ή την πατρίδα;»

                                                                                         

   Υπογράφει

                                                                                   ο Γιώργος Καραχάλιος

                                                                            Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

·        Στον παλμό των γεγονότων… στο ρυθμό της επικαιρότητας…

·        Στην «πρέσα» των πολιτικών εξελίξεων, με ορίζοντα την Τρίτη ψηφοφορία για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και με τα σενάρια για την επόμενη μέρα…

·        Στο «δυσώδες» πολιτικό κλίμα που προκάλεσε το «Χαϊκαλη γκέιτ», με τη θεωρία του «κουμπαρά», αλλά και με ένα «θέατρο σκιών» που η Θέμις έσπευσε να «ρίξει την αυλαία», καθώς ο δημοφιλής ηθοποιός φαίνεται πως έβλεπε τον… καλύτερο ρόλο της καριέρας του σ’ αυτή την υπόθεση, σε ένα έργο (θα λέγαμε) που σε πολλούς θυμίζει την πάλαι ποτέ επιτυχημένη ταινία:

«Ένας βλάκας και μισός».

* * * * * * * * * * * * *

·        Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα που ορισμένοι προσπαθούν να …πνίξουν την πολιτική ζωή στο βούρκο,

·        μέσα σ’ αυτό το κλίμα που ελλοχεύει ο κίνδυνος «το καράβι να πέσει στα βράχια»,

·        μέσα σ’ αυτό το κλίμα των αντιδράσεων για τις «δηλώσεις Βουδούρη και Παραστατίδη» καθώς και  την «υιοθεσία Χαϊκάλη»,

·        αλλά και μέσα σ’ αυτό το κλίμα της αποσύνθεσης και της σήψης, προβάλλουν δύο αναλαμπές αισιοδοξίας, δύο βαρυσήμαντες δηλώσεις με πολλούς αποδέκτες, προκειμένου να αποφευχθεί η σηψαιμία και η βακτηριαιμία!...

* * * * * * * * * * * * *

Η πρώτη: Η παραίνεση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου που επεσήμανε πως «η πατρίδα χρειάζεται συναίνεση, κοινωνική και πολιτική. Είμαι πνευματικός πατέρας και μπορώ να πω κάποια πράγματα παραπάνω. Χρειάζεται συναίνεση, κοινωνική και πολιτική. Το θέμα είναι τι βάζουμε  μπροστά; το κόμμα ή την πατρίδα;» διερωτήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος, εγκαινιάζοντας το Κοινωνικό Παντοπωλείο «Αποστολή Αγάπης» από τη Μητρόπολη Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας.

Γνωρίζω, εδώ και εικοσιπέντε χρόνια, τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, από την εποχή που ήταν Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδειάς.

(Με τον Αρχιεπίσκοπο σε εκδήλωση βράβευσης συμβολής σε κοινωνικό έργο)

Όπως γνωρίζω πολύ καλά και την αποτελεσματική φροντίδα του και το αμέριστο ενδιαφέρον του για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, την επούλωση των πληγών των συνανθρώπων μας και γενικά το φιλανθρωπικό και θεάρεστο έργο του.

Ένα έργο που οριοθετείται από δεκάδες πρωτοβουλίες, ποικίλων μορφών και διαφορετικών στόχων, και ιδιαίτερα, (τον τελευταίο καιρό), από δεκάδες συσσίτια απόρων!...

Συσσίτια απόρων, για τα οποία ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εξέφρασε, με τις χθεσινές δηλώσεις του, και την ευχή να μη γίνονται σε δύο-τρία χρόνια, από τώρα!...

* * * * * * * * * * * * *

Η δεύτερη: Η γενναία στάση του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζου που κατέκρινε ως «Μνημείο ηθικής πολιτικής παρακμής τις δηλώσεις Παραστατίδη-Βουδούρη», τονίζοντας ταυτόχρονα πως είναι «ανεπίτρεπτο βουλευτές της σημερινής βουλής να εξαπολύουν λάσπη εναντίον συναδέλφων τους – με τους οποίους διαφωνούμε κάθετα – περί χρηματισμού τους, έτσι χωρίς στοιχεία και ανεξέλεγκτα».

Παράλληλα, επεσήμανε πως «έχουμε φθάσει στον πάτο» και πρόσθεσε με νόημα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να υπηρετήσει το λαό και τον τόπο, ας αναρωτηθεί: Με τέτοιες συμπεριφορές θα υπηρετήσουμε το στόχο μας; Οι δύο βουλευτές, δεν πρέπει, με κανένα τρόπο, να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια του… Αν θέλουμε να είμαστε αξιόπιστοι και να δείξουμε στον ελληνικό λαό ότι δεν μας ενδιαφέρει μόνον η εξουσία…».

Μια γενναία, επαναλαμβάνουμε, δήλωση για την οποία έσπευσε να του τηλεφωνήσει ο Κων/νος Μητσοτάκης προκειμένου να τον συγχαρεί λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Μανώλη έσωσες την τιμή του πολιτικού κόσμου!...»

Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές, που ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης έχει κάνει ανάλογες παρεμβάσεις ήθους και ηθικής. Άλλη μία πρόσφατη επισήμανση του: «είναι αδιανόητο το κόμμα να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά του βουλευτές της σημερινής βουλής, οι οποίοι επιδιώκουν ως καριέρα το βουλευτιλίκι και προκειμένου να το πετύχουν, μετέρχονται μέσα άγνωστα στο ήθος της Αριστεράς…».

(Με το Μανώλη Γλέζο και την παρουσιάστρια Όλγα Παπαϊωάννου σε παλαιότερη επετειακή τηλεοπτική εκπομπή.)

* * * * * * * * * * * * *

 Επίλογος: Δυό βαρυσήμαντες παρεμβάσεις, με πνεύμα ορθολογισμού, προσωπική ανιδιοτέλεια και αφοσίωση στο κράτος δικαίου, προς όλους αυτούς που προσκολλημένοι στις παθογένειες του παρελθόντος παίζουν τα «δικά τους παιχνίδια» σε…«πεδία» που όχι μόνον δεν είναι ενθαρρυντικά, αλλά εντελώς α π ο κ α ρ δ ι ω τ ι κ ά!...

         

ΒΟΥΡΚΟΣ – ΔΥΣΟΣΜΙΑ & ΟΡΓΗ

«Θ’ αγοράσουμε το σχοινί για να μας κρεμάσουν;

                                                                   

                         Υπογράφει

                                                                                   ο Γιώργος Καραχάλιος

                                                                            Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

…«Μύλος»: Ίσως η μοναδική λέξη που θα μπορούσε να αποδώσει χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν, το τελευταίο τριήμερο, στο πολιτικό σκηνικό της χώρας…

Ένα σκηνικό που σκιαγράφεται:

·        από στημένα βίντεο και τηλεφωνικές συνομιλίες διαφόρων αποχρώσεων και σκοπιμοτήτων,

·        από ένα όργιο αναπόδεικτων καταγγελιών (Χαϊκάλη γκέιτ) για δήθεν απόπειρες εξαγοράς βουλευτών με «σκοτεινά πρόσωπα» που κινούνται και δραστηριοποιούνται στο ημίφως του πολιτικού στερεώματος,

·        από τα «Pampers του ‘89» στα «τάπερ» του Χαϊκάλη (κωδικός της ΕΛΑΣ για την επιχείρηση της σύλληψης του Γ. Αποστολόπουλου),

·        από σκοτεινές συκοφαντίες και αθλιότητες, άθλια παζάρια και πολιτικά αμαρτωλά «ειδύλλια»,

·        από …«ρολόγια-κάμερες», μηχανορραφίες και άγρια παιχνίδια εξουσίας,

Με την κορυφαία, ωστόσο, διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας να φαντάζει ως …reality show, αλλά και με έναν προβληματισμό και πλήθος ερωτημάτων που ταλανίζει το λαό μας με κυρίαρχη την απορία:

«Π ο ύ  π ά μ ε;»

Και τούτο, καθώς η σύγχυση και η ανασφάλεια που έχει ως αποδέκτες τους πολίτες, συμβάλλουν ακόμη περαιτέρω στην απαξίωση του πολιτικού προσωπικού και ταυτόχρονα προκαλούν μεγάλη ζημιά για την προοπτική της χώρας.

* * * * * * * * * * * * * *

Τη μόνη «αναλαμπή αισιοδοξίας» αποτέλεσε η χθεσινή συναινετική πρωθυπουργική πρόταση για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, προκειμένου… «το καράβι να μην πέσει στα βράχια!».

Μια συναινετική πρόταση, που:

·        Στοχεύει να τερματιστεί η πολιτική αβεβαιότητα,

·        Να βαδίσει η Ελλάδα ασφαλής στην εποχή που ακολουθεί, και  ταυτόχρονα

·        «Ρίχνει τη μπάλα στο γήπεδο άλλων», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όσα ακολουθήσουν.

·        Μια συναινετική πρόταση που έρχεται να μας …δικαιώσει απόλυτα, όταν πρίν από πολλούς μήνες γράφαμε από τούτο εδώ το βήμα, για την αναγκαιότητα της συναίνεσης (βλέπε: άρθρα 10 Ιουλίου 2014, 23 Οκτωβρίου 2014, 25 Νοεμβρίου 2014)

«ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ!...»

·        Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της αυριανής δεύτερης ψηφοφορίας και κυρίως από αυτό της τρίτης ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας,

·        ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα και την ανταπόκριση που θα έχει η πρωθυπουργική πρωτοβουλία,

·        ανεξάρτητα από το ποιός θα είναι ο μετά Κάρολο Παπούλια νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας,

·        ανεξάρτητα από τις ποικίλες εκτιμήσεις, υποθέσεις και σενάρια που διαρρέονται ένθεν κακείθεν,

·        ανεξάρτητα από πιρουέτες – «τύπου Κομανέτσι» - λεκτικά  σλάλομ και οβιδιακές μεταμορφώσεις ορισμένων του πολιτικού συστήματος ,

Ένα είναι το ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ:

Το πολιτικό προσωπικό θα πρέπει να σταθεί στο «ύψος των περιστάσεων» και να βάλει επιτέλους «φραγμό» στην… «ολοκληρωτική» απαξίωσή του.

Και τούτο, καθώς σύμφωνα με τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσκοπήσεων, τόσο ο λαός, όσο και ο επιχειρηματικός και εμπορικός κόσμος (και όχι μόνον), εκφράζουν την αντίθεσή τους σ’ ένα ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.

* * * * * * * * * * * * * *

Δύσκολο να προβλέψει κάποιος τι θα επικρατήσει τελικά στην σκακιέρα των εξελίξεων.

Δύσκολος και δύσβατος, ταυτόχρονα, ο δρόμος για την επίτευξη συναίνεσης.

Δύσκολο να επιτευχθεί έστω μια στοιχειώδη συναίνεση, όταν η μια πλευρά διαφωνεί και η άλλη λέει «όχι σε όλα»…

Δύσκολο οι διεθνείς αγορές να χορέψουν τσάμικο, πεντοζάλη και ποντιακούς χορούς, αν προηγουμένως η Ελλάδα δε καταφέρει να …«σταθεί στα πόδια της»: πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά.

Γιατί διαφορετικά ο κάθε ελληνικός χορός μπορεί να εξελιχθεί σε… «χορό του Ζαλόγγου»…

Και όχι μόνον:

Ευκαιρία να θυμηθούμε τον Ουϊστον Τσώρτσιλ που έλεγε «αν οι Έλληνες ενωθούν, ουαί και αλοίμονον»… Και γιατί όχι – και το Λένιν που χαρακτηριστικά έλεγε: «Οι αστοί είναι τόσο ηλίθιοι, που αγοράζουν οι ίδιοι το σχοινί για να τους κρεμάσουν…».

Και κάτι πρόσφατο:

Ο νέος Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, διακεκριμένος - με παγκόσμια εμβέλεια – καθηγητής της Φυσικής Επιστήμης, Δημήτρης Νανόπουλος, σε χθεσινή συνέντευξή του στη Real News και στον Κώστα Χαρδαβέλλα τόνισε: «Δε θέλω εκλογές στην παρούσα φάση. Ήθελα να δω την Αντιπολίτευση σε μια σύγκλιση, σε μια συναίνεση, γιατί διαφορετικά δε βλέπω πως θα υπάρξει σωτηρία για τη χώρα… Αν δεν υπήρχε η φαγωμάρα, είμαι βέβαιος πως με το σωστό πολιτικό σχεδιασμό, η Ελλάδα θα ήταν σήμερα Μονακό.

Δεν είναι άλλωστε λίγοι αυτοί που εκτιμούν πως «κανείς δεν θα είχε λόγο να θέλει, αυτό τον καιρό, την εξουσία, καθώς αυτή καθ’ εαυτή η διακυβέρνηση της χώρας σηματοδοτεί και το γεγονός πως… «πρέπει ο ίδιος να βγάλει και τα κάστανα από τη φωτιά».

Αρκεί, (θα προσθέταμε) – βγάζοντας τα κάστανα από τη φωτιά.. να μην κάψει για μια ακόμα φορά, το λαό!...

* * * *  * * * * * * * * * *

Δεν παίρνουμε το μέρος κανενός… Ούτε της μιάς, ούτε της άλλης πλευράς!…

Εκείνο που, ωστόσο, είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να επαναλάβουμε είναι πως απαιτείται:

·        Πολιτική σωφροσύνη

·        Υπέρβαση και στοιχειώδη εθνική συναίνεση

·        Ειλικρινείς προθέσεις και καθαρές λύσεις

Και κάτι ακόμα:

Οι σημερινοί πολιτικοί θα πρέπει να αποδείξουν έμπρακτα πως «το εθνικό συμφέρον δεν το ερμηνεύουν κατά το δοκούν – αν σε κάποιες περιπτώσεις δεν το ταυτίζουν με το προσωπικό τους…».

Και τελειώνουμε:

Ας μην επιβεβαιωθεί – προς Θεού – για άλλη μια φορά, η λαϊκή σοφία που διατείνεται πως: «τα λάθη είναι ανθρώπινα. Το να ρίχνεις όμως το φταίξιμο στους άλλους, αυτό είναι Πολιτική!...».

ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ωστόσο – θα προσθέταμε εμείς - δεν παράγεται μεταξύ Εισαγγελέων Εφετών, Κοινοβουλίου, Τηλεοπτικών Δικτύων και καλλιτεχνικής μονταζιέρας!...