Evolution of Music

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Από το ΜΑΥΡΟΛΙΘΑΡΙ στο ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟ:

«Στα βήματα του ΑΡΗ και του ΖΕΡΒΑ»-ΑΝΑΓΚΑΙΑ μια ελάχιστη ΣΥΜΦΩΝΙΑ και ΣΗΜΕΡΑ-

         

                                                                                                Υπογράφει

                                                                                               ο Γιώργος Καραχάλιος

     Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

Τούτες τις μέρες του Νοέμβρη – ακριβώς πριν από σαράντα δύο χρόνια (1942) – οι αρχηγοί των αντιστασιακών Οργανώσεων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ Άρης Βελουχιώτης και Ναπολέων Ζέρβας, παρουσία και αγγλικής ομάδας σαμποτέρ, όρκισαν τους μαχητές της Εθνικής Αντίστασης κάτω από τον ίσκιο του γεροπλάτανου της πλατείας του χωριού Μαυρολιθάρι Φωκίδας (ορεινή Παρνασσίδα).

Και ταυτόχρονα, κάτω από τον ίδιο … αιωνόβιο Πλάτανο, σχεδίασαν την επιχείρηση «Χάρλινγκ», για την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοπόταμου, ακριβώς πριν από σαρανταδύο χρόνια – ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – στις 25/11/1942!..

Η επιχείρηση σχεδιάστηκε, έτσι ώστε να εκτελεστεί από 150 άνδρες του ΕΛΑΣ, 60 του ΕΔΕΣ και 12-14 Άγγλους αξιωματικούς και σαμποτέρ. Θα διαρκούσε μόνο 15 λεπτά της ώρας. 

Στη σύσκεψη, ο Άρης υπαγόρευσε τη διαταγή, καταλήγοντας::

«Γενικός αρχηγός της Επιχείρησης, ο αρχηγός του ΕΔΕΣ, συνταγματάρχης Ναπολέων Ζέρβας». 

Το γέλιο του Ζέρβα τον διέκοψε 

«Ω αδερφέ Άρη, γιατί μου τρως ένα βαθμό;» 

Ο ΕΛΑΣίτης Άρης έσπευσε να διορθώσει: 

«Ο στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας».

Ήταν η μοναδική διαφωνία...

Η ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοπόταμου προκάλεσε – όπως είναι κοινά αποδεκτό - το θαυμασμό της κατεχόμενης Ευρώπης και χαρακτηρίστηκε από τον Τσώρτσιλ ως η σπουδαιότερη μέχρι τότε δολιοφθορά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατάφερε βαρύτατο πλήγμα για τον Άξονα, καθώς διέκοψε τον ανεφοδιασμό του «Africa Cops», για περίπου σαράντα ημέρες, από πολεμικό υλικό που μεταφερόταν δια μέσου της σιδηροδρομικής γραμμής.

Τα γεγονότα της επιχείρησης για την ανατίναξη της Γέφυρας είναι γνωστά… Ως επίμετρο για το εγχείρημα αυτό, θα μπορούσε να λεχθεί αυτό που κατ’ επανάληψη έχει ακουσθεί και γραφτεί :

«Αν δεν ήταν ο Ζέρβας, δε θα γινόταν η επιχείρηση. Κι αν δεν ήταν ο Άρης, δε θα πετύχαινε!..»

Ήταν άλλωστε η πρώτη φορά – και η τελευταία – που οι δύο Ηγέτες των Αντιστασιακών Οργανώσεων μόνιασαν για το καλό της Πατρίδας!...

Εκείνο που στους περισσότερους νεοέλληνες δεν είναι ευρύτερα γνωστό, είναι το γεγονός πως ύστερα από την επιτυχία της Επιχείρησης, οι αντάρτες και των δύο Οργανώσεων – με τη χαρά ζωγραφισμένη στα ταλαιπωρημένα πρόσωπά τους – πήραν το δρόμο της επιστροφής, ανηφορίζοντας προς το Μαυρολιθάρι Φωκίδας (απ’ όπου και ξεκίνησαν) για να γιορτάσουν τα επινίκια, μέσα σ’ ένα κλίμα και σε μια ατμόσφαιρα πανηγυρική που κυριαρχούσε σ’ όλο το χωριό.     

Πριν από έντεκα χρόνια – το Νοέμβριο του 2003 – είχα την ευκαιρία και τη χαρά να ακούσω από το στόμα του και να διαβάσω τα γραφόμενα του τόσο για το σχεδιασμό της Επιχείρησης όσο και για τα όσα ακολούθησαν, από έναν αγαπημένο και αδελφικό μου φίλο, τον αείμνηστο Νίκο Μώκο που τα' ζησε ως Μαυρολιθαρίτης – (παιδί τότε σε ηλικία δώδεκα χρόνων).   

Παραθέτω τα όσα μου μετέφερε σχετικά με τα επινίκια μέσα από τη δική του ματιά:   

  

«…Κατά τις 8 το πρωί, την επόμενη ημέρα της ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου, το ευχάριστο νέο έγινε γνωστό αρχικά στην Παύλιανη και από εκεί διαδόθηκε στο Μαυρολιθάρι, που το διέδωσε σε όλα τα γύρω χωριά.  Κάποια στιγμή χτύπησε  χαρμόσυνα και η καμπάνα της εκκλησίας.

Οι «υπεύθυνοι» μοίρασαν αλεύρι σε κάποιες γυναίκες να ζυμώσουν ψωμί για να φάνε οι Αντάρτες.  Είχαν στήσει έξω από το σχολείο τρία μεγάλα καζάνια: το ένα με φασόλια και τα άλλα δύο με κρέας από προβατίνες και πατάτες.  Υποχρέωσαν και του γείτονες να πάνε ξύλα για τη φωτιά.  Νερό κουβάλαγε από τη βρύση της  «ψωρομύτης» ένας φουκαράς ταλαίπωρος Ιταλός αιχμάλωτος, ο Τζιοβάνι. Μετά 4 μήνες τον σκότωσαν με την κατηγορία ότι ήταν Π..)

Κατά τις 11 η ώρα, φάνηκαν κατά ομάδες οι πρώτοι αντάρτες από τον επάνω Σταυρό, από το δρόμο της Γκούρας.  Τότε άρχισαν οι χωριανοί, κυρίως οι γυναίκες, να βγαίνουν στο δρόμο για  να τους καλωσορίσουν. Και κάποιες τους έδιναν και γλυκά.

Λίγο αργότερα φάνηκαν άλογα και μουλάρια και πολλοί μαζί αντάρτες. Στα άλογα ήταν καβάλα ο Άρης σε μια καφέ φοράδα και ο Ζέρβας σε ένα ψαρί άλογο. Σε άλλα ήταν ο Πυρομάγλου, ο Παπασταμάτης και μερικοί Εγγλέζοι.  Στα μουλάρια είχαν και κάποιους τραυματίες, κυρίως από πεσίματα και στραμπουλίγματα.  ‘Εναν - δυο τους έφεραν στη Μακαρίτισσα τη μάνα μου, την Κωνσταντινιά,  που έκανε τον ορθοπεδικό…

Όταν πλησίαζαν στο Μαυρολιθάρι, εγώ, μαζί με την παρέα των παιδιών του μαχαλά μας, ανεβήκαμε πάνω από τις πουρνάρες, λίγο πιο κάτω από το «Αγρι Αλώνι» για να τραγουδήσουμε. Αρχίσαμε του «Αετού ο γιος» (άγνοια και παιδική αφέλεια).

Τότε φάνηκε ο μακαρίτης ο Δρόσος Τζιβάρας και έξαλλος μας φώναξε: «σταματήστε».  Σταματάμε τα τραγούδι τρομαγμένοι.  Όταν έφτασε κοντά μας, ρώτησε ποιος μας είπε να τραγουδήσουμε αυτό το τραγούδι.  Αυτός, του είπε ο Γιάννης Κόκορες (συχωρεμένος) και έδειξε εμένα.  Τότε με έπιασε από το αυτί και σε αυστηρό ύφος μου είπε: μην ξαναπείς αυτό το τραγούδι, αυτό είναι για βασιλιάδες, δεν είναι για αντάρτες (ακόμα νιώθω ότι με πονάει το αυτί μου).

Φύγαμε και πήγαμε στην πλατεία του Μαυρολιθαρίου.  Ήταν γεμάτη κόσμο και αντάρτες.  Είχαν έρθει και πολλοί από τα γύρω χωριά.  Δεν θυμάμαι ποια ώρα ήταν που ακούστηκαν τα κλαρίνα.  Αμέσως έπιασαν χορό.  Μπροστά ο Ζέρβας.  Τον κρατούσε ο Άρης.  Μετά ο Περικλής,  ένας Εγγλέζος που τους χάλαγε το βήμα…

 Αργότερα, ακούστηκε η σάλπιγγα για φαγητό.  Πρώτοι πήραν φαγητό οι άντρες του Ζέρβα και μετά τοι άλλοι.  Στους Καπετάνιους είχαν τραπέζι σε ένα καφενείο. Νομίζω ήταν του Μαχλίρη.  Κατά τις 3 το απόγευμα, συγκεντρώθηκαν όλοι στο σχολείο.

Παρατάχθηκαν χωριστά οι άνδρες του Ζέρβα που ήταν 40-50. Πιο καλοντυμένοι από τους πολλούς άλλους του Άρη.  Μπροστά ήταν ο Νικηφόρος, ο Περικλής, ο Αίας κ.α.  Στην άκρη ήταν μερικοί του Καραλιβάνου.  Μπροστά ήταν ο Μπάφας με ένα μεγάλο γιαταγάνι ζωσμένο μπροστά του.  Εκεί στη γωνία και πάνω από το σχολείο του χωριού, σε σημείο υπερυψωμένο από το δρόμο, ανέβηκε ο Ζέρβας,  ο Άρης και ένας Άγγλος (νομίζω ο Μάγιερς).  Είχαν μαζευτεί και πολλοί χωριανοί εκεί. Ήταν και η θεία Γαρέφω.

Πρώτος μίλησε ο Ζέρβας.  Κάποια στιγμή που έλεγε ότι «θα έχετε ότι θέλετε» (απευθυνόμενος στους Αντάρτες)  πετάχτηκε ένας από τους άντρες του Άρη και του είπε «παπούτσια θέλουμε καπετάνιε».

Τότε παρενέβη ο Άρης και φώναξε να έρθει μπροστά αυτός που φώναξε. Πράγματι ήρθε.  Φάνηκε ότι φορούσε κάτι χαλασμένα παπούτσια που τα είχε δέσει με σύρματα.  Ο  Άρης του είπε: σήμερα θα σου βρούμε παπούτσια.  Εάν δεν βρούμε, θα σου δώσω τα δικά μου.  Σύσσωμοι όλοι οι άντρες του και οι χωριάτες τον χειροκρότησαν.  Τελείωσε ο λόγος του Ζέρβα και άρχισε να μιλάει ο Άρης. Και οι δυο μίλησαν για ελεύθερη πατρίδα…

Σε μια στιγμή κάτι είπε ο Εγγλέζος και έδωσε κάτι στον Άρη που το πήρε ο Περικλής.  Τέλειωσαν και δόθηκε εντολή στο Τμήμα του Ζέρβα για αναχώρηση.  Αφού πέρασαν μπροστά από τον Ζέρβα και τον Άρη, αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν. 

Η στιγμή αυτή μου έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου, γιατί οι αντάρτες και οι πολίτες χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν.

 Έτσι, χώρισαν τότε οι αρχηγοί και οι συναγωνιστές που πέτυχαν εκείνο το μεγάλο άθλο της Εθνικής Αντίστασης και της Ελληνικής ψυχής.  Δεν ξέρω πόσο συνέβαλε στον πόλεμο η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου... Αυτό που ξέρω είναι ότι εμψύχωσε το λαό και φούντωσε το Αντάρτικο για να γράψει το Εθνικό μεγαλείο της Αντίστασης του Λαού μας…»

Εκείνο, που αντίθετα ωστόσο είναι λιγότερο γνωστό, είναι πως ο αιωνόβιος Πλάτανος του Μαυρολιθαρίου, (στον ίσκιο του οποίου - όπως προαναφέρθηκε – οι δύο Άνδρες συναντήθηκαν, όρκισαν τα παλικάρια τους, σχεδίασαν την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου και χόρεψαν μονιασμένοι γιορτάζοντας τη νίκη τους) ανακηρύχθηκε, στις   16 Αυγούστου 2012, «ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» (ΦΕΚ 35, 4/2/2014).

Ήταν ένα όραμα … ένα όνειρο γενιών και γενιών που προσωπικά πήρα την πρωτοβουλία να το υλοποιήσω !.. Ύστερα από πολύχρονες γραφειοκρατικές διαδικασίες και με ιστορικά (και όχι μόνον) ντοκουμέντα και αποδεικτικά στοιχεία αλλά και με τη συνδρομή που είχα από την τ. Αντιπεριφερειάρχη  Φωκίδας Γιώτα Γαζή, την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, τα καθ’ ύλην αρμόδια Υπουργεία, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και άλλους Φορείς, τελικά ο Πλάτανος Μαυρολιθαρίου χαρακτηρίσθηκε  «ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟ ΜΝΗΜΕΙΟ».

Ιδιαίτερα σημαντική σ’ αυτή την πρωτοβουλία μου για την ανακήρυξη του Πλατάνου ήταν και η συμβολή του ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ ΦΥΣΙΚΗΣ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ – ΚΕΝΤΡΟ ΓΑΙΑ και ειδικότερα της Προέδρου του ΝΙΚΗΣ ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ και του Προέδρου του Ελληνικού Κέντρου Βιοτόπων – Υγροτόπων (Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας) καθηγητή Πανεπιστημίου ΣΠΥΡΟΥ ΝΤΑΦΗ … Τις θερμότερες ευχαριστίες μου, για άλλη μια φορά …

Και κάτι ακόμα: ο αιωνόβιος Πλάτανος του Μαυρολιθαρίου αποτελεί ιστορικό σημείο αναφοράς, καθώς - σύμφωνα με τα «απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη» - συνδέεται με το πέρασμα από το Μαυρολιθάρι του Μακρυγιάννη, του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του Πανουργιά, του Γκούρα, του Δυοβουνιώτη, του Καλτσοδήμου και άλλων ηρώων του 1821.

Και όχι μόνον: συνδέεται με το πέρασμα των βασιλέων Όθωνα και Αμαλίας, του Πρωθυπουργού στρατηγού Πλαστήρα («Μαύρος καβαλάρης») και άλλων.

* * * * * * * * * * * * *

Από την ιστοσελίδα αυτή,  κάναμε λόγο πριν από πέντε μήνες, στις 10 Ιουλίου 2014 με το σχόλιό μας "Πολιτικός Γάμος προ των πυλών;", αλλά και αργότερα πριν από ένα μήνα στις 23 Οκτωβρίου 2014 με το σχόλιό μας "Από δυό χωριά....χωριάτες. Βρείτε τα!.."  για την ανάγκη μιας έστω στοιχειώδους συνεννόησης, μιας έστω ελάχιστης συμφωνίας των κομμάτων και των ηγεσιών τους για κρίσιμα ζητήματα, όπως:

·        το χρέος και η βιωσιμότητά του

·        η εκλογή του επόμενου προέδρου της Δημοκρατίας και

·        ο χρόνος των εθνικών εκλογών…

Η επιτακτική αυτή αναγκαιότητα επανήλθε τούτες τις μέρες στο προσκήνιο της επικαιρότητας, καθώς η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη περίοδο, σε μια κρίσιμη καμπή… σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν τώρα, θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τη μελλοντική πορεία της χώρας. Τα πολιτικά κόμματα του συνταγματικού τόξου πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Χαρακτηριστικό εξάλλου ήταν το προχθεσινό άρθρο του δάσκαλου μου στη δημοσιογραφία Χρήστου Πασαλάρη (Realnews) που μεταξύ άλλων υπογράμμιζε : «Ωρέ, ούτε μια χειραψία ; Ούτε ένα τηλεφώνημα; Και συνέχιζε «Φαγωθήκαμε στην Κατοχή και αμέσως μετά τους δύο εμφυλίους πολέμους … Φαγωθήκαμε περισσότερες φορές από όσες ενωθήκαμε !..»

«Ώρα… μηδέν! Δεν το βλέπουν;»: απορούσε, ταυτόχρονα, με κύριο άρθρο του στη Realnews, και ο Νίκος Χατζηνικολάου.

* * * * * * * * * * * * *

… Ίσως είναι η ώρα … Ίσως είναι η ευκαιρία τα πολιτικά κόμματα και οι ηγεσίες τους να παραδειγματισθούν από την – έστω και προσωρινή και ολιγόχρονη – ομόνοια του Άρη και του Ζέρβα, ακριβώς πριν από σαράντα δύο χρόνια, σαν σήμερα, για το καλό της Πατρίδας….

Άλλωστε, κάτι φαίνεται να … «κινείται» τις τελευταίες μέρες στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο… Κι’ είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, καθώς το φως της δημοσιότητας είδαν πρόσφατα κάποιες διερευνητικές δηλώσεις και ανοίγματα ένθεν κακείθεν: του Δημήτρη Αβραμόπουλου, της Όλγας Κεφαλογιάννη, της Ντόρας Μπακογιάννη, του Γιάννη Μιχελάκη, του Δημήτρη Παπαδημούλη, του Μανώλη Γλέζου, του Γιώργου Σταθάκη κ.α.

Δεν είναι βέβαιο, φυσικά, πως όλες αυτές οι φωνές θα τύχουν ευήκοα ώτα… Σύμφωνα, ωστόσο, με πολιτικούς αναλυτές, η συναίνεση δεν πρέπει να αποκλείεται!...

Ας ελπίσουμε πως.. «ο καλός θεός της Ελλάδας» θα κάνει το θαύμα του!...

Και, φυσικά, τώρα!… Τα χρονικά όρια πιέζουν ασφυκτικά…

Άλλωστε, ο χρόνος δεν είναι… Πηνελόπη!

Δεν περιμένει κανέναν!..   

History Painting

100 Greatest Painting Masterpieces of All Time By Famous Artists and Painters of History

The History of Art in 3 Minutes

Space Music

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ δεν είναι… «event» και « ροζ κορδελάκια»

                                                                                                        

            Υπογράφει

                                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος

     Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

Η προληπτική ιατρική είναι η πλέον κεντρική και στοχευμένη επιδίωξη όλων των μη κερδοσκοπικών Ενώσεων, Συλλόγων, Σωματείων, Ομοσπονδιών και Φορέων που δραστηριοποιούνται – εδώ και χρόνια – στον τομέα του κοινωνικού, ανθρωπιστικού και ιατρικού γίγνεσθαι.

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον ΚΑΡΚΙΝΟ: την ενημέρωση, την πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωσή του!..

Πρόκειται για ένα στόχο, μια ειδική μέριμνα που αποτελεί, εδώ και δεκαετίες, το επίκεντρο της αποστολής και της στοχευμένης επιδίωξης και δραστηριότητας της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας.

Ένα Σωματείο που ιδρύθηκε το 1958 από τους αξιόλογους επιστήμονες, με περισσή αφοσίωση και αγάπη για τον Άνθρωπο: τους αείμνηστους Αλέξανδρο Τζαζόπουλο και Γεώργιο Κατσαφάδο .

Το Γεώργιο Κατσαφάδο, τον οποίο παρότρυνε για τη δημιουργία του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Μεταξά, στον Πειραιά και τον ώθησε ταυτόχρονα στην ίδρυση της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας (1957) ο αείμνηστος Γεώργιος ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Μια εξέχουσα προσωπικότητα και μέγας ερευνητής και ευεργέτης της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα των Γυναικών (test pap).

Σήμερα, η μεγάλη δύναμη της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας οριοθετείται  εκτός των άλλων και από τα Παραρτήματά της σ’ όλες τις πόλεις της Ελληνικής Επικράτειας, μαζί με το Εθελοντικό Σώμα, τα μέλη και τις ομάδες φίλων των κατά τόπους Παραρτημάτων.

*   *   *   *

Ένα απ’ αυτά εγκαινιάσθηκε, προχθές βράδυ, στη Ν. Ιωνία, στην Αθήνα…

Ένα όραμα, ένα κάλεσμα και μια πρωτοβουλία που είχαν την έμπνευση να πάρουν «λειτουργοί της ζωής», ανεξάρτητα από την επαγγελματική της ιδιότητα, δραστηριότητα και καταξίωση της στην κοινωνία:

Ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Παλιούρας, η Δέσποινα Θωμαϊδου, η Ελισσάβετ Γεωργιάδου, ο Παναγιώτης Βλασσάς, η Καλλιόπη Μπολώτη, η Μαρία Στασινοπούλου – Οικονομίδη, ο Νίκος Φραντζόλας, ο Βασίλειος Ραφτόπουλος, η Καλλιόπη Κοντογιάννη και η Κωνσταντίνα Θεοχάρη.

Ήταν άλλωστε όλοι εκεί… Πλήθος δημοτών της Ν. Ιωνίας, αλλά και πολλοί κάτοικοι από τη γύρω περιοχή. Μα πάνω απ’ όλους ήταν παρόντες «οι λίγοι που έχουν αποφασίσει να διακονούν τους πολλούς!...»

Με προεξάρχοντα, εμπνευσμένο καθοδηγητή και συμπαραστάτη, το νέο Ποιμενάρχη τους, το Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας και Φιλαδέλφειας κ. Γαβριήλ, αλλά και με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας Ευάγγελο Φιλόπουλο.

Είχα την τιμή και τη χαρά να παρευρεθώ κι εγώ σ’ αυτό το ανθρωπιστικό αντάμωμα, σ’ αυτή την κοινωνική σύναξη αλληλεγγύης.  

Ανεβαίνοντας στο Βήμα για ένα σύντομο χαιρετισμό – μια σύντομη παρέμβαση είχα την ευκαιρία να αντικρύσω στα μάτια των εκατοντάδων παρευρισκόμενων τη… δίψα για ενημέρωση και για προσφορά, αλλά και τη βούλησή τους να αξιοποιήσουν το πλεονέκτημα της ΖΩΗΣ που προσφέρουν σε όλους μας οι προληπτικές εξετάσεις που σήμερα πλέον δίνουν έγκυρα αποτελέσματα.

Άλλωστε, τα περισσότερα στη ζωή είναι τυχερά!..

Προηγουμένως,  ωστόσο, πρέπει να κάνουμε «όλα, όσα περνάνε από το χέρι μας»

Να καταλάβουμε τί έχει αξία και τί έχει νόημα…   Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τα ασήμαντα από τα σημαντικά και να απολαμβάνουμε τις στιγμές της Ζωής με όλους τους αγαπημένους μας, συγγενείς, φίλους και γνωστούς!..

Και πάνω απ’ όλα να «ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ» με μια γλυκιά νοσταλγία του ΧΘΕΣ, με την αγάπη του ΣΗΜΕΡΑ και τον έρωτα του Αύριο!..

 Παράλληλα, από το Βήμα της εκδήλωσης είχαν την ευκαιρία, ως ιδρυτικό και ενεργό μέλος  εδώ και είκοσι πέντε χρόνια αντίστοιχων Οργανώσεων, Ενώσεων και Φορέων, να εκφράσω :

• τη χαρά μου που βρέθηκα ανάμεσα σε πρόσωπα που ευαισθητοποιούνται στον τομέα της αλληλεγγύης και πασχίζουν για την … ανθρωποίηση του Ανθρώπου,
• την απόλυτη ικανοποίησή μου και την απεριόριστη ευαρέσκειά μου, τόσο προς το Διοικητικό Συμβούλιο, όσο και προς όλους όσοι με περισσή αρωγή, διάθεση και ενθουσιασμό ανταποκρίθηκαν σ’ αυτή την πρωτοβουλία, σ’ αυτό το κάλεσμα, σ’ αυτό το αξιακό εγχείρημα!..
• την εκτίμησή μου πως ο Καρκίνος δεν είναι… «Event» και «ροζ κορδελάκια»!…  Ο καρκίνος είναι ένας ύπουλος εχθρός που πρέπει να αντιμετωπίζεται… «κατάματα» και με αισιοδοξία… Προϋποθέτει, πάνω απ’ όλα ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ και ΠΡΟΛΗΨΗ!...Και σ’ αυτό αποσκοπεί η ίδρυση και συγκρότηση του Παραστήματος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρίας στη Νέα Ιωνία !...

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Παραρτήματος Ν. Ιωνίας της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, αναλαμβάνει σημαντικές ευθύνες και καθήκοντα… Αναλαμβάνει σπουδαία, σοβαρή, επίπονη και αξιόπιστη, αλλά και αξιόλογη δουλειά σ’ αυτό το διάβα… σ’ αυτή την πορεία που επιλέξανε τα μέλη του…

Θα είμαι δίπλα τους … Θα τους ακολουθήσω στην πορεία τους … Θα πορευτώ μαζί τους … Συμπορευτής … Αλλά και συμπαραστάτης και αρωγός, με όποιο τρόπο μπορώ… Γιατί πιστεύω πως όποιος θέλει, βρίσκει τρόπους, όποιος δε θέλει βρίσκει προφάσεις.   

Πιστεύω εξάλλου στην επιτυχία του Διοικητικού Συμβουλίου της Αντικαρκινικής Εταιρίας… Και το πιστεύω, γιατί όλους αυτούς που το συγκροτούν, τους γνωρίζω!... Τους ξέρω πολύ καλά… Και πάνω απ’ όλα γνωρίζω πως δεν κάνουν ό, τι τους αρέσει, αλλά τους αρέσει αυτό που κάνουν!... Το πιστεύω ακράδαντα…

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΕΣ, του Νίκου Κυριακίδη

Η παραλία ήταν χωματόδρομος

Με τα μάτια της τα κίτρινα,

έψαχνε ίχνη.

Δεν υπήρχε μυρωδιά ανθρώπου

Μια πικροδάφνη έστεκε

στολισμένη γύρω-γύρω με τενεκεδάκια.

‘’Λουλούδια που επιμένουν’’, σκέφτηκε,

‘’πουθενά ένα ίχνος’’.

Έβαλε κι έναν αέρα

Σήκωνε το χώμα.

‘’Είμαι ένοχη,

δεν θα με συλλάβουν όμως.

Θα με δικάσουν τα δάκρυα.

Ίσως θα φύγει τότε κι η πικροδάφνη

Ο χωματόδρομος θ ́αδειάσει από κουτάκια

Θα μείνει μια υπόλευκη θάλασσα 

αρχής άνοιξης’’

Μείναν ακίνητα

τα κίτρινά της μάτια,

ορθάνοιχτα

-ίσως για να φωτίζουν καλύτερα-

μετά ήπιε λίγο θαλασσινό νερό.

Κοίταξε τις φλέβες στα χέρια

Ύστερα τις πέτρες στα λειβάδια του νερού.

Συνέχισε να περπατά,

ο ουρανός γινόταν πορτοκαλής πριν το καθαρό μωβ

στην απέραντη αμμουδιά.

Ο Νίκος Κυριακίδης με τις ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΕΣ κέρδισε α΄βραβείο στον ''3ο διεθνή λογοτεχνικό διαγωνισμό'', του ''Ομίλου για την UNESCO Τεχνών Λόγου & Επιστημών Ελλάδος''...

Νίκο σε ευχαριστώ...

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»

Θέσεις και αντιθέσεις

                                                                                                         

                                                                                                          Υπογράφει

                                                                                               ο Γιώργος Καραχάλιος

     Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

… Στον απόηχο της χθεσινής μέρας του εορτασμού για την επέτειο του Νοέμβρη 1973. Ημέρα μνήμης και τιμής για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πρωτοφανή και μεγαλειώδη, χαρακτήρισαν πολιτικοί συντάκτες και παρατηρητές την ογκώδη συγκέντρωση και την πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία.

«…Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο»: Θύμησες και μνήμες από το παρελθόν. Πολλά και ποικίλα γράφονται, ακούγονται και μεταδίδονται τέτοιες μέρες – εδώ και σαρανταένα ολόκληρα χρόνια – από «ειδήμονες» και μη, από «άσχετους» και σχετικούς, από «απόντες» και παρόντες…

Θέσεις και αντιθέσεις επί διαχρονικού τάπητος. ‘Ενθεν κακείθεν.

Άλλοι να κάνουν λόγο για «λαϊκό ξεσηκωμό κατά της στρατιωτικής δικτατορίας» και για «πηγή έμπνευσης μηνυμάτων και διδαγμάτων κι άλλοι για «καθεστωτικό μύθο», «ρητορικές υπερβολές και ψεύδη», «ιδεολογική τρομοκρατία αριστερής έμπνευσης» και για «ανυπαρξία νεκρών»…

Το φακό της επικαιρότητας, ωστόσο, μονοπώλησε η χθεσινή ανάρτηση που έκανε στο facebook η υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με το Γιώργο Κουμουτσάκο στις εκλογές του Μαϊου 2014,  Έλλη Παπαγγελή…

Πτυχιούχος της αρχαιολογίας η εκκολαπτόμενη σέξι πολιτευτής, με τη λαμπερή εμφάνιση στην πασαρέλα και τις προκλητικές φωτογραφίες με τα «άκρως απαραίτητα», η οποία με την τύχη της ομορφιάς βρέθηκε στο στίβο της πολιτικής και ταυτόχρονα έχει  χιλιάδες φίλους στη σελίδα της στο facebook, όχι φυσικά – όπως αντιλαμβάνεστε – λόγω της αρχαιολογικής κατάρτισής της . (αγόρια, εσείς με καταλαβαίνετε …)

Τι είπε λοιπόν, ανάμεσα στ΄άλλα, η κυρία ;

«Ότι δεν υπήρξε κανένας νεκρός στο Πολυτεχνείο …»,  «Ο μύθος του Πολυτεχνείου δεν ήταν παρά προπαγάνδα αριστερών δογμάτων …»  Και πρόσθεσε : «Τέσσερις δεκαετίες αρλούμπας αρκούν …  Δεν χρειαζόμαστε νέα Πολυτεχνεία και νέους μάρτυρες, αλλά μια επανάσταση του πιο αυτονόητου πράγματος : της κοινής λογικής»

Τι ακολούθησε ;

 Θύελλα αντιδράσεων με αναρτήσεις και καταχωρήσεις στο διαδίκτυο και με το Γιώργο Κουμουτσάκο να απαντά με σκληρό σχόλιο – μέσω twetter – στην προκλητική ανάρτηση της Έλλης Παπαγγελή:

«Για το θέμα Παπαγγελή έχω να πω μόνον αυτό: το ότι κατέβασε την κατάπτυστη ανάρτηση, δεν αρκεί. Οφείλει να ζητήσει δημοσίως συγνώμη».

Αυτό που μπορούμε και πρέπει να πούμε εμείς είναι μια αναδιαμφισβήτητη εκτίμηση – διαπίστωση : το Πολυτεχνείο είναι ένα Ιστορικό γεγονός που συμβολίζει τη μετάβαση της χώρας στην πιο μακρά περίοδο δημοκρατίας, ομαλότητας και πολιτικής σταθερότητας στην σύγχρονη Ιστορία.

Και κάτι ακόμα όσον αφορά στους ισχυρισμούς για «ανυπαρξία τραυματιών και νεκρών στο Πολυτεχνείο».  Στεκόμαστε απλά και μόνο σε δύο γεγονότα :

Πρώτο : Στην κατάθεση στο δικαστήριο του προσωπικού οδηγού, Αντώνη Αγριτέλλη, του χουντικού συνταγματάρχη Νικόλαου Ντερτιλή που καταδικάστηκε σε ισόβια για τη δολοφονία του νεαρού Μιχάλη Μυρογιάννη :

΄΄Ήμουνα προσωπικός οδηγός του Συνταγματάρχη Ντερτιλή. Ξημερώνοντας Σάββατο παρέλαβα τον Ντερτιλή και τον μετέφερα από την ΑΣΔΕΝ στο Πολυτεχνείο με το τζιπ. Σταμάτησα κοντά στην κατεστραμμένη πύλη, ο Ντερτιλής κατέβηκε και συζητούσε με κάποιον αξιωματικό της Αστυνομίας.

Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα. Παρατήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό. Ξαφνικά, αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες. Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί. Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο. Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας.

Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί. Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός.

Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε ΄΄Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι΄΄. Εγώ τα είχα χάσει και ήμουνα φοβερά ταραγμένος και φοβισμένος.

Από το σημείο εκείνο φύγαμε και πήγαμε σε μια υπηρεσία της Χωροφυλακής. Οι Χωροφύλακες έτρεξαν να τον υποδεχτούν. Αυτός όμως τους είπε, σαν να τους μάλωνε, ΄΄Τι φοβάστε ρε; Βαράτε στο ψαχνό, εγώ έκανα την αρχή΄΄. Τότε κατάλαβα ότι είχε μαθευτεί η πράξη του.

Μετά από μέρες με ρώτησε ο Ντερτιλής: ΄΄Θυμάσαι ρε, αυτόν που πυροβόλησα στο Πολυτεχνείο; Ε, τη γλύτωσε τελικά.΄΄ Φυσικά ήταν προφανής ο σκοπός του, ήθελε να απαλύνει την τρομερή εντύπωση που μου είχε δημιουργήσει με τον φόνο που έκανε εν ψυχρώ και να τον λησμονήσω. Αλλά το φοβερό αυτό γεγονός θα το θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή. Έκανα πως τον πίστεψα αλλά δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο νεαρός ήταν νεκρός. Πράγμα που το διάβασα αργότερα στις εφημερίδες. Μετά από αρκετές μέρες μ’ έδιωχναν με δυσμενή μετάθεση στο Πολύκαστρο”.     ( Πηγή : www.Mediasoup.gr/16.11.2011)

Και το υστερόγραφο :

“Στην πρώτη λίστα με τους καταγεγραμμένους νεκρούς της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως δόθηκε από τον προϊστάμενο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών Δημήτρη Καψάσκη σε συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε ο υφυπουργός της Χούντας Σπύρος Ζουρνατζής στις 19 Νοεμβρίου 1973, αναφέρονται τα ονόματα των νεκρών που είχαν νεκροτομηθεί ως το απόγευμα της Κυριακής 18 Νοεμβρίου 1973. Ανάμεσά τους και ο Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα, βληθείς δια περιστρόφου εις την κεφαλήν”.

Δεύτερο: Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη που είχα την τιμή να μου παραχωρήσει ο Μίμης Τραϊφόρος ο σύντροφος της Σοφίας Βέμπο, της τραγουδίστριας της Νίκης. Τον είχα συναντήσει στο σπίτι του, στην οδό Αγίας Λαύρας,, στην Κυπριάδου (Άνω Πατήσια) το 1988, δέκα χρόνια μετά το θάνατο της Σοφίας Βέμπο (1977), αλλά και δέκα χρόνια πριν πεθάνει ο ίδιος (1998).

Ξεφυλλίζοντας μαζί του τα βιβλία, εφημερίδες, ημερολόγια, προσωπικά σημειώματα κ.λ.π. για την προετοιμασία της συνέντευξης, ο Μίμης Τραϊφόρος, ανάμεσα στ’ άλλα, μου είχε μιλήσει και για τη συμμετοχή της Σοφίας Βέμπο στη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου. Συμμετοχή την οποία είναι πιθανόν οι περισσότεροι να αγνοούν :

«… Η Βέμπο λάτρευε το Στρατό, τα Σώματα Ασφαλείας. Κι εκείνοι αγαπούσαν τη Σοφία. Άλλωστε, να σας υπενθυμίσω πως όσο διαρκούσε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, χάριζε σχεδόν όλα τα έσοδα της στο Στρατό… Η Σοφία αγαπούσε την πατρίδα, λάτρευε την Ελλάδα, αγαπούσε τα παιδιά που αγωνίζονταν για την Ελλάδα και πίστευαν στην πατρίδα… Στο Πολυτεχνείο, η Σοφία Βέμπο στάθηκε στους φοιτητές που συμμετείχαν στην εξέγερση. Κι΄ευθύς εξαρχής από τα γεγονότα της Νομικής Σχολής έκρυβε τους φοιτητές και τους φιλοξενούσε για αρκετές μέρες στο σπίτι της…Τη νύχτα του Πολυτεχνείου είδε από το μπαλκόνι ένα ανήλικο παιδί, χτυπημένο από σφαίρα. Η Σοφία έμεινε εμβρόντητη. Δεν τάχασε όμως. Πήρε σεντόνια και κατέβηκε να το μαζέψει. Ήταν όμως νεκρό!.. Αργότερα, ήρθε η μάνα του παιδιού και το πήρε από το σπίτι της Βέμπο. Και μέσα στην τρέλα της, η μάνα έσκυψε και της φιλούσε τα πόδια. Η Βέμπο τη σήκωσε, την αγκάλιασε και έκλαιγε μαζί της για ώρα για τον άδικο χαμό του παιδιού…».

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους!... Κι η Ιστορία είναι αμείλιχτη για τον ξεσηκωμό των τότε εικοσάρηδων και σημερινών εξηντάρηδων. Των σημερινών εξηντάρηδων οι οποίοι κείνη την εποχή ζητούσαν τα αυτονόητα !...

Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο:

«Πόσα εγκλήματα άραγε έχουμε διαπράξει εμείς οι σημερινοί εξηντάρηδες για να ζητούν ακριβώς τα ίδια ύστερα από σαρανταένα χρόνια και οι σημερινοί εικοσάρηδες ;». Ας το σκεφθούμε!...           

Οταν οι νέοι δημιουργούν....

Είναι γενικά παραδεκτό ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν καλλιεργεί τη δημιουργικότητα. Ξέρουμε ότι οι νέοι σήμερα δεν έχουν πρόσβαση σε χώρους όπου ο πολιτισμός είναι το ζητούμενο.Δίνουμε στους νέους κατευθύνσεις, οράματα, ελπίδες ? Προωθούμε την  αφύπνιση συνειδήσεων και την έμπνευση για κάτι καλύτερο?

Κι όμως...υπάρχει ελπίδα...

Ο Δημήτρης Μιχόπουλος είναι ένας νέος που, κόντρα στις αντίξοες συνθήκες, ασχολείται με την Τέχνη. Και τα καταφέρνει πολύ καλά...γιατί  προχωρά δίνοντας έμφαση στο θεμελιώδες, το σημαντικό, το αξιοσημείωτο και το γόνιμο...  

«Ο Στύλιος, το στυλιάρι και η …ΠΑΙΔΕΙΑ»

                                                                                                       

 Υπογράφει

                                                                                               ο Γιώργος Καραχάλιος

     Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

Ο Γιώργος – ο Γιώργος Στύλιος – τάβαλε με τη Λιάνα – τη Λιάνα Κανέλη – και ο Αντώνης – ο Αντώνης Σαμαράς – πήρε το …στυλιάρι και τον …«καρατόμησε»!..

Σύμφωνα με το «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις…» και το «Υφυπουργέ τα περί Παιδείας φρόντιζες και την Παιδεία, την κοινοβουλευτική, δεν έλαβες υπόψη…»

Ο λόγος για τον αποπεμφθέντα πρόσφατα τ. Υφυπουργό Παιδείας Γιώργο Στύλιο και το διαλεκτικό επεισόδιο για την «Αντουανέτα», το «Παντεσπάνι» και τη διαβόητη πλέον ατάκα «…θέλετε να με κάνετε Κασιδιάρη» που ακούστηκαν στην αίθουσα των Εθνοπατέρων…

Δε θα σταθούμε στο ποιός είχε δίκιο και ποιός είχε άδικο… Πολλά, άλλωστε, ειπώθηκαν, ακούστηκαν και γράφηκαν. Κι’ όλα φυσικά κρίθηκαν εκ του αποτελέσματος, καθώς η «φρασεολογία» του τ. Υφυπουργού Παιδείας δεν εξαντλήθηκε σε μια συγνώμη που έσπευσε αργότερα να ζητήσει…

Όσο αθόρυβη ήταν η παρουσία του κ. Στύλιου στο Υπουργείο Παιδείας ,  τόσο θόρυβο, ταραχή και αίσθηση προκάλεσε η διαβόητη πλέον απάντησή του προς τη Λιάνα Κανέλη.

 *  *  *  *

Ωστόσο, είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων, αλλά και από την απόφαση, που ορθώς πήρε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, να σταθούμε σε όσα ακολούθησαν της αποπομπής του Υφυπουργού από το Υπουργείο Παιδείας.

Άλλωστε, η «Τέχνη του Εφικτού» - τουτέστιν η Πολιτική - πρέπει εκτός των άλλων να πλαισιώνεται και από μια ενδεδειγμένη πείρα… Η πείρα που δυστυχώς μας διδάσκει, αφού προηγουμένως την πληρώσουμε με τα σφάλματά μας.

Κι ήταν σφάλμα του αποπεμφθέντα  Υφυπουργού - κατά την εκτίμησή μας - το γεγονός πως αντί να καθίσει έως την αντικατάστασή του στο Γραφείο του, στο Υπουργείο, στο Μαρούσι, πήρε την ίδια μέρα αμπάριζα τα τηλεοπτικά κανάλια για να …«διασκεδάσει», ενδεχομένως, τις εντυπώσεις και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, μπλέκοντας - κατά το κοινώς λεγόμενο - «τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια με τις …μπαλαντέζες».

Κι’ έτσι, αντί ο επί μόλις δυο μήνες Υφυπουργός να απαντήσει ευθέως στις ερωτήσεις των τηλεοπτικών δημοσιογράφων για την επίμαχη δήλωση του στη Βουλή (για την οποία ορθώς ο Αντώνης Σαμαράς -επαναλαμβάνουμε – ζήτησε την παραίτησή του), έσπευσε να …«πετάξει  την μπάλα στην εξέδρα»:

Μίλησε για την  εκλογική του Περιφέρεια, την Άρτα, το Αρτινό ορεινό χωριό του και το σχολειό που αποφοίτησε, το έργο που έκανε στο Υπουργείο και τον πολιτισμένο χαρακτήρα που πρέπει να …«σκιαγραφεί» το διάλογο στην Εθνική Αντιπροσωπεία (sic).

Επιπροσθέτως, δεν ξέχασε να βάλει και… «το κερασάκι στην τούρτα», ρίχνοντας τις ευθύνες της αποπομπής του στον… Εταίρο της συγκυβέρνησης :

Στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο με ανακοίνωση του  επεσήμανε πως «η ανάρμοστη συμπεριφορά του Υφυπουργού Παιδείας, καθ’ υπέρβαση κάθε μέτρου και δεοντολογίας, πλήττει κατάφορα το κύρος του Κοινοβουλίου… και όλοι πρέπει από τη θέση τους να συμβάλλουν στην εμπέδωση της Δημοκρατίας και των αρχών του Κοινοβουλευτισμού…»

Όλα αυτά έκαναν τους νεοέλληνες να διερωτηθούν και συνάμα να μην μπορούν  να καταλάβουν, για άλλη μια φορά, το γεγονός πώς γίνεται ένας Υπουργός, σήμερα να είναι Υγείας, αύριο Δημόσιας Τάξης, μεθαύριο Υποδομών,  στο απώτερο μέλλον Περιβάλλοντος και  Κλιματικής Αλλαγής και σε βάθος χρόνου Εθνικής Άμυνας ;

Διαπιστώσεις, αντίστοιχες εκείνων των περιπτώσεων, κατά τις οποίες ένας απόφοιτος της Φιλοσοφικής  Σχολής  διεκδικεί θέση «πολυδύναμου φιλολόγου» στη Μέση Εκπαίδευση, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.

Πώς να διδάξει, βρε αδερφέ, Λατινικά στη Μακρακώμη Φθιώτιδας ο απόφοιτος της Φιλοσοφικής και της Ψυχολογίας;

Θα μπορούσε, βέβαια, να αρνηθεί στο Γυμνασιάρχη ή στο Λυκειάρχη να αναλάβει αυτό  το μάθημα. Μάθημα που πρέπει να διδάξει απόφοιτος του Τμήματος Κλασσικών Σπουδών…

Τι να κάνει όμως ;  Σκέφτεται και τα «μετέπειτα». Το αναλαμβάνει και το μαθαίνει μαζί με τους μαθητές του… Ή καλύτερα μια μέρα νωρίτερα, διαβάζοντάς το μόνος στο σπίτι του πριν το διδάξει!!!

Σε κάθε, ωστόσο, περίπτωση αυτό που θα θέλαμε να επισημάνουμε είναι πως οι Πολιτικές Ηγεσίες των Υπουργείων θα πρέπει - εκτός των άλλων - να είναι και διαμορφωτές ήθους.

Πόσω  μάλλον, η Πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας !..

Το Υπουργείο Παιδείας που - εκτός των άλλων – διαμορφώνει και τους ηθικούς κώδικες για τη νεολαία, μιας και προετοιμάζει, με την αρωγή των Σχολείων και των Πανεπιστημίων, για τα υψηλά ιδανικά και υλοποιεί την εσωτερική της  φιλοσοφία, τη Στάση Ζωής…

Και όχι, βέβαια, μηχανιστικά, ουδέτερα, αλλά θετικά. Μια Στάση Ζωής που καταφάσκει τη δημιουργία, την προσφορά στην πατρίδα, την ανθρωπιά και την ευαισθησία!..

Το Υπουργείο Παιδείας που – εκτός των άλλων – θα πρέπει να είναι και ο κύριος κυματοθραύστης της πολιτιστικής ευτέλειας, του καταναλωτικού ναρκισσισμού και της υιοθέτησης γενικότερα μιας Στάσης Ζωής που εδράζεται στην ευκολία και στη μικρότερη δυνατή προσπάθεια…

Και μια, και αυτό τον καιρό (και όχι μόνον), μιλάμε όλοι για την Αμφίπολη,  καθώς οι μοναδικοί πολύτιμοι θησαυροί της μονοπωλούν το παγκόσμιο ενδιαφέρον, όλως επικουρικά, επισημαίνουμε:

Απαιτείται όχι να αντιγράψουμε μόνον το παρελθόν, αλλά να δημιουργήσουμε έργα ΑΝΤΑΞΙΑ του παρελθόντος!..

Να αφήσουμε δηλαδή το δικό μας στίγμα στη σύγχρονη εποχή!..

Και το Υπουργείο Παιδείας, μαζί με τα Σχολειά και τα Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της πατρίδας μας, μπορούν να γίνουν το εφαλτήριο και να αποτελέσουν συνάμα το διαβατήριο για μια ηθική, πνευματική, πολιτική και πολιτιστική  

π ο ι ό τ η τ α!..