Ύμνος στην Αρετή (του Σταγειρίτη Αριστοτέλη)

«Ἀρετὰ πολύμοχθε γένει βροτείωι,  

θήραμα κάλλιστον βίωι,

σᾶς πέρι, παρθένε, μορφᾶς  

καὶ θανεῖν ζηλωτὸς ἐν Ἑλλάδι πότμος

καὶ πόνους τλῆναι μαλεροὺς ἀκάμαντας·

τοῖον ἐπὶ φρένα βάλλεις  

καρπὸν ἰσαθάνατον χρυσοῦ τε κρείσσω

καὶ γονέων μαλακαυγήτοιό θ᾽ ὕπνου.

σεῦ δ᾽ ἕνεκεν ὁ δῖος   Ἡρακλῆς Λήδας τε κοῦροι

πόλλ᾽ ἀνέτλασαν ἐν ἔργοις

σὰν ἀγρεύοντες δύναμιν.

σοῖς τε πόθοις Ἀχιλεὺς Αἴας τ᾽ Ἀίδαο δόμους ἦλθον·

σᾶς δ᾽ ἕνεκεν φιλίου μορφᾶς Ἀταρνέος  

ἔντροφος ἀελίου χήρωσεν αὐγάς.

τοιγὰρ ἀοίδιμος ἔργοις, 

ἀθάνατόν τέ μιν αὐξήσουσι Μοῦσαι,

Μναμοσύνας θύγατρες, Διὸς

ξενίου σέβας αὔξουσαι φιλίας τε γέρας βεβαίου».

«Αρετή, που των θνητών το γένος με μόχθους πολλούς σε κατακτά,

της ζωής κάλλιστο θήραμα,

για την δική σου όψη, παρθένε,

ακόμη και ο θάνατος είναι ζηλευτή στην Ελλάδα μοίρα

κι η αντοχή σε κόπους φοβερούς και ακάματους.

Τόσο πολύτιμος είναι ο καρπός που τρέφεις μέσα στον νου,

ισαθάνατος, από το χρυσό ανώτερος

κι από τους γονείς κι από τον ύπνο που μαλακώνει τα μάτια.

Για χάρη σου του Δία, ο Ηρακλής, της Λήδας οι γιοί

πολλά υπέφεραν στους άθλους τους,

τη δύναμη σου θηρεύοντας,

από πόθο για σένα ο Αχιλλεύς και ο Αίας πήγαν στα δώματα του Άδη.

Για την δική σου αγαπημένη μορφή, του Αταρνέως

το θρέμμα έχασε του ήλιου το φώς.

Για αυτό και του αξίζει ο ύμνος των έργων του

κι αθάνατο θα τον κάνουν οι Μούσες,

της Μνημοσύνης οι κόρες,

που ψέλνουν το σέβας του ξένιου Δία και το βραβείο της σταθερής φιλίας».



http://eleysis69.wordpress.com/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%B8%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA/%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84/