Με σπουδές στη Θεολογική και Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, δρ. Φιλοσοφίας, εκπαιδευτικός με πολυετή πείρα, γυμνασιάρχης, συγγραφέας, η Μυτιληνιά Μαριέττα Μιχάλη - Βασιλικού μάς έδωσε προσφάτως μια μικρή μελέτη για το πολυεπίδεδο ποιητικό έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Η μελέτη χωρίζεται στα παρακάτω μέρη: Το τραγικό πνεύμα, Ο ξεπεσμός, Ο Καβάφης του κεφαλαίου «Τ», Επιδράσεις της Παλατινής Ανθολογίας στην ποίηση του Καβάφη, Από το αδιέξοδο της πόλης στο προσωπικό αδιέξοδο, «Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου…», «Εκόμισα εις την τέχνην».
Διαβάζουμε ανάμεσα στα άλλα στα συμπεράσματα: «Ο Κωνσταντίνος Καβάφης δίνει την εντύπωση ότι είπε πολύ λιγότερα απ’ όσα μπορούσε να πει ένας άνθρωπος με το δικό του φιλοσοφικό στοχασμό και διάθεση. Δεν ενθουσιάζει, δε χρησιμοποιεί εύκολους τρόπους και μεγάλα λόγια για να συγκινεί.
Όμως οπλίζει τον άνθρωπο με καρτερία και αξιοπρέπεια για τις μεγάλες περιπέτειες, τις δύσκολες αποφάσεις των κρίσιμων στιγμών. Είναι περισσότερο ένας τραγικός, παρά ένας λυρικός ποιητής. Είναι τραγικός στην ουσία της ποίησής του ανεξάρτητα από τη δραματική εξωτερική μορφή των ποιημάτων του.
Όμως πέρα από όλα, είναι ένας τραγικός άνθρωπος που αισθάνθηκε πολύ, που υπέφερε περισσότερο και που έριξε φως βαθιά στον ψυχικό μας κόσμο, φωτίζοντας μεγάλες και αιώνιες αρχές. Έμεινε πάνω από όλα, αφού τα γνώρισε, τα έζησε, τα στοχάστηκε, τα εκτίμησε.»