Ομιλία της Marie de Hennezel, κλινικής ψυχολόγου
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου, 19:00
Η ομιλία θα γίνει στα γαλλικά
με ταυτόχρονη μετάφραση στα ελληνικά
Είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας
Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 17:30
«Μετά από τόσα χρόνια που πέρασα κοντά σε ανθρώπους στις τελευταίες τους ώρες, δεν ξέρω τίποτα παραπάνω για το θάνατο, αλλά έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στη ζωή. Ζω πιο έντονα και πιο ουσιαστικά τις λύπες και τις χαρές που μου αναλογούν και εκτιμώ τα μικρά, καθημερινά, αντανακλαστικά πράγματα, όπως η αναπνοή και το περπάτημα».
Η Μarie de Hennezel αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτούς που είναι κοντά στο τέλος της δικής τους, έζησε με τον καθένα τους την κορυφαία ώρα του τέλους και έμαθε ότι η επίγνωση της θνητότητας μπορεί να δώσει στην ύπαρξή μας τη βαθύτερη ουσία της.
Για αυτή την μεταμορφωτική εμπειρία της έρχεται να μιλήσει στην Αθήνα, στις 13 Ιανουαρίου, στο πλαίσιο της σειράς εκδηλώσεων του Μegaron Plus και να μοιραστεί με το κοινό μια γνώση κατάκτησης της ζωής και συμφιλίωσης με το τέλος της. Την ομιλία της, που πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Γαλλική Πρεσβεία και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, θα προλογίσει ο καθηγητής, Στέφανος Γερουλάνος.
Η Μarie de Hennezel, γεννήθηκε στην Λυών, το 1946 και ήταν ήδη καθηγήτρια αγγλικών και μητέρα τριών παιδιών, όταν αποφάσισε να γυρίσει στο Πανεπιστήμιο, για να σπουδάσει ψυχολογία. Αφού απέκτησε μεταπτυχιακούς τίτλους στην κλινική ψυχολογία και στην ψυχανάλυση, στο Πανεπιστήμιο Paris VII, εργάστηκε, για τα πρώτα επτά χρόνια της καριέρας της, με γυναίκες που ήθελαν να κάνουν διακοπή κύησης και στη συνέχεια, για τρία χρόνια, κοντά σε έγκλειστους, βαριά ψυχασθενείς.
Από τους πρωτοπόρους της παρηγορητικής φροντίδας στην Γαλλία, με στερεή πίστη στην ποιότητα της αποχώρησης από τη ζωή, συνέβαλε στη δημιουργία της πρώτης Μονάδας Παρηγορητικής Αγωγής της Ευρώπης, η οποία ιδρύθηκε το 1987 στο διεθνές νοσοκομείο της Πανεπιστημιούπολης του Παρισιού.
Σε έναν κόσμο που αρνείται το θάνατο και τον θεωρεί ανυπόφορο σκάνδαλο, σε έναν πολιτισμό αγωνιώδους παράτασης της ζωής και υπεριατρικής, η πρωτοβουλία της Παρηγορητικής Αγωγής υπήρξε και παραμένει μια ανατρεπτική πρόκληση. Η αποστολή της είναι να δημιουργήσει ένα νοσοκομειακό περιβάλλον ώστε να μπορεί να πεθάνει κανείς σε αξιοπρεπείς συνθήκες, χωρίς αφόρητη οδύνη, πλαισιωμένος από την οικογένεια και τους φίλους του.
Η δουλειά της Marie de Hennezel στη μονάδα αυτή της πρόσφερε ένα συγκλονιστικό υλικό, για να γράψει το βιβλίο, «Ο Μύχιος Θάνατος» (1995), το οποίο έγινε παγκόσμια επιτυχία, μεταφράστηκε σε 20 γλώσσες και αποτέλεσε για εκατομμύρια ανθρώπους ένα απελευθερωτικό μάθημα σοφίας, οδηγό τρυφερότητας και γενναιοδωρίας για τους οικείους μας, ωδή για τη ζωή. Τον πρόλογο του βιβλίου έγραψε ο Φρανσουά Μιτεράν, λίγους μήνες πριν πεθάνει, ο οποίος είχε παίξει καθοριστικό ρόλο, ως πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, στην ίδρυση της Μονάδας Παρηγορητικής Αγωγής. (Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Synergie).
«Όσοι έχουν το προνόμιο να συντροφέψουν κάποιον στις τελευταίες ώρες της ζωής του», γράφει η Μarie de Hennezel στον «Μύχιο Θάνατο», «γίνονται μάρτυρες των πιο πολύτιμων στιγμών. Λίγο πριν το τέλος, όλοι προσπαθούν να αφήσουν τη μύχια ουσία τους: μια κίνηση, μια φράση, κάποτε μόνο ένα βλέμμα, που δηλώνει τι έχει πραγματική σημασία και αυτό που δεν ειπώθηκε σε ολόκληρη ζωή, από αδυναμία ή δισταγμό».
Η Μarie de Hennezel μπήκε ώριμη σε αυτήν την περιπέτεια, προικισμένη με ευαισθησία και με την επίγνωση του τραγικού υπαρξιακού βάρους του θανάτου, αποφασισμένη να τον αποδραματοποιήσει, να τον απαλλάξει από τα βασανιστικά στερεότυπα και να τον μεταμορφώσει στην κορυφαία εκδήλωση της ζωής, στη στιγμή της ολοκλήρωσης, που δίνει ουσία και αξία στη διαδρομή που προηγήθηκε. «Το γεγονός ότι είμαστε πεπερασμένοι είναι, παραδόξως, ο δεσμός μας με τους άλλους. Γι αυτό και μας αφορά ο θάνατός τους. Μας επιτρέπει να διεισδύσουμε στην καρδιά του μόνου ουσιαστικού ερωτήματος: Τι νόημα έχει, λοιπόν, η ζωή μου;», γράφει.
Μετά την επιτυχία του βιβλίου αυτού και ενώ είχε εργαστεί και στην Ένωση για την Παρηγορητική Φροντίδα των Πασχόντων από AIDS, η Μarie de Hennezel ανέλαβε να κάνει το 2002, τον απολογισμό του γαλλικού Υπουργείου Υγείας για τον «ανθρώπινο χαρακτήρα» του γαλλικού συστήματος παρηγορητικής φροντίδας. Συμμετείχε επίσης,
ως εμπειρογνώμων, στην ομάδα που επεξεργάστηκε τον νόμο Leonetti (Γάλλος Υπουργός Υγείας), ο οποίος διαχωρίζει την ευθανασία από την παρηγορητική ιατρική.
Η Μarie de Hennezel , που πιστεύει ότι η συντροφιά σε όσους βαδίζουν προς το θάνατο είναι ιερός προορισμός, περιοδεύει , αυτόν τον καιρό, σε όλα τα γαλλικά νοσοκομεία, ώστε να συμβάλει στη δημιουργία ομάδων που θα φροντίζουν τους ασθενείς χωρίς ελπίδα ίασης. Παράλληλα συντονίζει διαλέξεις και σεμινάρια, στην Γαλλία και το εξωτερικό, για την φροντίδα όσων αποχωρούν από τη ζωή, αλλά και για την αποδοχή και τον χειρισμό του γήρατος.
Από το 2008, η Μarie de Hennezel, αναγνωρίζοντας ότι στις μέρες μας το να μεγαλώνεις είναι μια νέα και έντονη αγωνία, κάνει σεμινάρια για την «τέχνη να γερνάς», σε συνεργασία με το συνταξιοδοτικό ταμείο των επαγγελματιών του θεάματος, της τηλεόρασης και του τύπου.
Η Μarie de Hennezel έχει τιμηθεί με το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, μετά από πρόταση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού, Λιονέλ Ζοσπέν, καθώς και με τα διάσημα της αξιωματούχου της Εθνικού Τάγματος της Αρετής.
Εκτός από τον «Μύχιο Θάνατο», έχει γράψει πολλά άλλα βιβλία, εξίσου επιτυχημένα: “Une vie pour se mettre au monde”, δοκίμια σε συνεργασία με τον Bertrand Vergely, “La chaleur du Coeur empeche nos corps de rouiller”, “Le souci de l’ autre”, “Mourir les yeux ouverts”, “L’ amour ultime”, “Nous ne nous somme pas dit au revoir” (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Synergie).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου