Η άλλη Ελλάδα.Το "θαύμα" του 401 στις επεμβάσεις ανευρύσματος εγκεφάλου

Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ

Πολύ συχνά στο Onalert,έχουμε γράψει ότι η “άλλη Ελλάδα”,αυτή της προκοπής,της οργάνωσης και της δουλειάς,υπάρχει! Είναι…κρυμμένη σε διάφορες γωνιές του δημόσιου τομέα ,τον οποίο όλοι έχουμε το “κακό συνήθειο” να τον βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι. Το κακό είναι ότι μένει κρυμμένη εκεί “φοβούμενη” πως αν βγει στο φως θα “καεί” από το τέρας της γραφειοκρατίας και του φθόνου που έχει μπει για καλά στο DNA μας.Μένει εκεί και με ευθύνη δική μας -των δημοσιογράφων - λόγω του …δόγματος που μας κατατρέχει ότι “ειδήσεις είναι μόνο οι κακές ειδήσεις”.Λάθος.

Πριν λίγο καιρό σας είχαμε παρουσιάσει τρεις Έλληνες Αεροπόρους οι οποίοι “έβαλαν τα γυαλιά” στη τρόϊκα μ΄ένα πρόγραμμα κωδικοποίησης φαρμάκων που έφτιαξαν.Σήμερα θα σας γράψουμε για το “θαύμα” του 401 παρά το γεγονός ότι προσπάθησαν να μας πείσουν να μην κάνουμε καμία αναφορά.

Στο 401 εδώ και αρκετά χρόνια -από το 2008- γίνεται μια πρωτοποριακή για την Ελλάδα,χειρουργική επέμβαση σε περιπτώσεις ανευρύσματος στον εγκέφαλο. Ένας στρατιωτικός γιατρός μας εκπαιδεύτηκε με δική του πρωτοβουλία και με τη βοήθεια της υπηρεσίας στην Αγγλία.Επιστρέφοντας δυσκολεύτηκε πολύ να πείσει το σύστημα να του επιτρέψει να χειρουργεί ανευρύσματα στον εγκέφαλο,χωρίς να αγγίζει καν το κεφάλι του ασθενούς.Η μέθοδος,πολύ απλοϊκά θα σας το πούμε,προβλέπει την εισαγωγή κάποιων “ελατηρίων” μέσα στο ανεύρυσμα ,τα οποία εξασφαλίζουν ότι αυτό δεν πρόκειται να σπάσει.Φθάνουν εκεί μέσω μιας μικρής τομής που γίνεται όχι στο κεφάλι,αλλά ψηλά στο μηρό του ασθενούς! 

Με συμπαραστάτη έναν παλαιότερο νευροχειρουργο, ο νέος γιατρός ξεκίνησε τη νέα μέθοδο στο 401. Κάθε χρόνο το νοσοκομείο κάνει περίπου 100 τέτοια χειρουργεία,με τους ασθενείς να αποχωρούν υγιέστατοι από το νοσοκομείο 24 ώρες μετά την επέμβαση! Όλα τα δημόσια νοσοκομεία στέλνουν τέτοια περιστατικά στο 401 το οποίο “χρεώνει” τα ταμεία με κόστος από 3000 έως 5000 ευρώ! Είναι το κόστος των υλικών ανάλογα με το μέγεθος τος ανευρύσματος.Το νοσοκομείο χρεώνει αλλά εννοείται ότι …δεν πληρώνεται.Παρόλα αυτά συνεχίζει να παρέχει ουσιαστικό κοινωνικό έργο,γιατί αν ένας ασθενής κάνει αυτή την επέμβαση σε κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο θα πρέπει να πληρώσει 50.000 ευρώ!

Αυτό είναι το μικρό αλλά πολύ ουσιαστικό “θαύμα” του 401.Το μάθαμε τυχαία και εκπλαγήκαμε όταν διαπιστώσαμε ότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν επιθυμούσε τη δημοσιότητα! Οι άνθρωποι του νοσκομείου επειδή “θέλουν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους” και από το ΓΕΣ για να “μην θεωρηθεί ότι …διαφημιζόμαστε”!

Γι’ αυτό και δεν αναφέρουμε ονόματα γιατρών αλλά και του προσωπικού του νοσοκομείου το οποίο αγόγγυστα και χωρίς κανένα όφελος υποστηρίζει το χειρουργείο κάθε μέρα,ακόμη και στις αργίες! 

Υπάρχει λοιπόν πολύ …”άλλη Ελλάδα” .Ακόμη και μέσα σ΄ αυτόν τον διαρκώς κατηγορούμενο δημόσιο τομέα .Ας την ανακαλύψουμε και ας την αναδείξουμε.Κυρίως βέβαια ας της επιτρέψουμε να συνεχίσει να δουλεύει  

http://www.onalert.gr/stories/H_allh_ElladaTo_thayma_toy_401_stis_epembaseis_aneyrysmatos_egkefaloy

ΑΜΦΙΠΟΛΗ: Δίκην ριάλιτι σόου και η ημιμάθεια χτύπησε κόκκινο!...

Υπογράφει

  

                                                            ο Γιώργος Καραχάλιος

 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

Αναμφίβολα είναι μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη-επιτυχία. Παγκόσμιας εμβέλειας. Ενδεχομένως, και μεγαλύτερη από εκείνη της Βεργίνας που έφερε στο φως ο Μανώλης Ανδρόνικος. Η αποτίμηση θα έρθει μετά την ολοκλήρωση της ανασκαφής. Η αρχαιολογική σκαπάνη θα δείξει! Υπομονή…

Μια ανασκαφή, που ωστόσο, έχει μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο ριάλιτι σόου, σκηνοθετημένο – με άκομψο τρόπο – πάνω στη «σκηνή» του λόφου «Καστά» και με πρωταγωνιστές αρχαιολόγους, ιστορικούς, εκπροσώπους της κεντρικής πολιτικής σκηνής, κοινοβουλευτικούς πατέρες, εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ανταποκριτές και απεσταλμένους δημοσιογράφους, ειδήμονες και μη, και άλλους σχετικούς και άσχετους που προσπαθούν με κάθε τρόπο να λύσουν το …μυστήριο.

Μια αρχαιολογική ανασκαφή – παγκόσμιας εμβέλειας και ενδιαφέροντος – που συνεχίζεται στην Αμφίπολη και δε θα ήταν υπερβολικό να πούμε πως «τεκμηριώνεται» στα …τηλεοπτικά παράθυρα, στις ζωντανές συνδέσεις και στα μικρόφωνα των ραδιοτηλεοπτικών θαλάμων. (Έλεος) 

Και μάλιστα από εκπροσώπους της κεντρικής (και όχι μόνον) πολιτικής σκηνής, που ως άλλες … Κασσάνδρες διατυπώνουν - χωρίς κανένα δισταγμό - την εκτίμησή τους για όλους και για όλα που κρύβονται μέσα στο χώμα της μακεδονικής γης.

Κι όταν ορισμένοι απ’ αυτούς δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τον Ιωνικό από το Δωρικό ρυθμό, δε γνωρίζουν τί είναι το κιονόκρανο, η ζωφόρος και τα κτερίσματα και δεν μπορούν  να ξεχωρίσουν τον ταφικό  πορόλιθο από το … μάρμαρο!

Και παρ’ όλα αυτά, σπεύδουν διαδοχικά στην Αμφίπολη, προκειμένου να αντικρίσουν κατάματα τον … τηλεοπτικό φακό και να συνδυάσουν την παρουσία τους με μια «χαρούμενη και ευχάριστη είδηση», μέσα στην καταχνιά και τη μιζέρια της τρέχουσας ειδησεογραφίας, μήπως και προσθέσουν κανένα … ψηφαλάκι στην κομματική τους φαρέτρα…  Είναι άλλωστε, της μόδας και οι … selfies ! Να μην είμαστε και εκτός κλίματος εποχής… 

Κι ύστερα, επιστρέφοντας από την Αμφίπολη, να … εναλλάσσονται από κανάλι σε κανάλι και από ραδιόφωνο σε ραδιόφωνο, με αποκλειστικό στόχο την τηλεθέαση, την ακροαματικότητα και την αύξηση της αναγνωρισιμότητας, στο «ρόλο» του… Διονύση Παπαγιαννόπουλου στο δημοφιλές τηλεοπτικό σήριαλ «Λούνα Παρκ» (1974-1981).

Και τούτο, γιατί ; Γιατί άλλα προστάζει η επικοινωνία, οι επικοινωνιολόγοι, ο επικοινωνιακός σχεδιασμός και το επικοινωνιακό παιχνίδι.

Όλοι έχουν την ψευδαίσθηση πως ο τάφος είναι … δικός τους (!) και σπεύδουν ως άλλη … «Πυθία» να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους μερίδιο αρωγής, συμβολής και … επιτυχίας και ενδεχομένως πολιτικά και κομματικά οφέλη.

Αντίθετα, είναι κοινά αποδεκτό πως το ταφικό μνημείο της Αμφίπολης - με όλα όσα κρύβει μέσα του - ανήκει στην Ελλάδα, σε όλους τους Έλληνες και στην Ιστορία του τόπου μας …

Κι αν ο «στόχος» των διαδοχικών επισκέψεων ήταν και είναι να αναδειχθεί (και όχι μόνον) το μεγαλείο της Αμφίπολης στη διεθνή κοινότητα, η κοινή γνώμη δε θα είχε αντίρρηση και θα έβλεπε με καλύτερη διάθεση και από την καλύτερη οπτική γωνία μια ενδεχομένως μελλοντική κοινή επίσκεψη όλων των πολιτικών αρχηγών στο χώρο της αρχαιολογικής ανασκαφής.

…Μια ιδιαίτερης σημασίας συμβολική επίσκεψη που θα έστελνε ένα βαρυσήμαντο μήνυμα με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, προς όλες τις κατευθύνσεις και ποικίλους αποδέκτες, με ό, τι αυτό θετικό συνεπάγεται για την οικουμενικότητα της Ελλάδας!

Κι από κοντά και όλοι οι ανταποκριτές, οι απεσταλμένοι και οι τηλεαστέρες που από..κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, εγκληματολόγοι, σεισμολόγοι, λοιμωξιολόγοι, και σε όλα τα εις (-λόγοι), πρόσφατα έχουν «αναδειχθεί» και σε αρχαιολόγοι… Αρχαιολόγοι που έχουν μεταβληθεί, σε «σεισμολόγους  του μέλλοντος…»

Κι όταν πολλοί απ΄ αυτούς δεν γνωρίζουν τί είναι: κύαθος, πρόχους, λύχνος, πινάκιο, δακτύλιος, ειδώλιο, στλεγγίδα, ταινιόσχημος λαβή, καστανέρυθρο και μελανέρυθρο χρώμα και …«εκ της οπτήσεως ερυθρό»…

Κι όταν, ειδικότερα, μια κομψευόμενη ξανθιά νεόκοπη τηλεοπτική ρεπόρτερ έφθασε να …«συνδυάσει» - στην ανταπόκρισή της – την Αμφίπολη ακόμα και με το νομπελίστα …Ελύτη(!) που από το 1996 έχει αφήσει τα εγκόσμια… Πάλι καλά που δεν έμπλεξε την Αμφίπολη και με τις γνωστές …ομώνυμες φρυγανιές!...

Και να μην ξεχάσουμε και τους συμπαθέστατους ταξιτζήδες που δε χάνουν την ευκαιρία να μοιραστούν τις «εκτιμήσεις τους με τους λιγοστούς, σε καθημερινή βάση, πελάτες τους …

Ακόμη και Εταιρεία στοιχημάτων μπήκε στο … «παιχνίδι» με το ερώτημα : «ποιός είναι ο ένοικος του τάφου;» … Το πάθος του νεοέλληνα για τον τζόγο σ’ όλο του το μεγαλείο!...

**************

Προσδοκίες λοιπόν … όραμα … όνειρα … εθνικά οφέλη… φιλοδοξίες … και μελλοντικές επενδύσεις στην περιοχή.

Επενδύσεις, φυσικά, όχι σαν τα ευκαιριακά… «τσαντίρια» της αρπαχτής που κάποιοι επιτήδειοι έστησαν στα πέριξ του ταφικού μνημείου … Ούτε σαν τους κτηματομεσίτες εκείνους που πήραν «αμπάριζα» τα χωράφια της Αμφίπολης και ανεβάζουν μέρα με τη μέρα τις τιμές στο … χρηματιστήριο της γης.

Ωστόσο, αυτό που απαιτείται και επιβάλλεται στην περίπτωση της Αμφίπολης, είναι η υπομονή, η σοβαρότητα, η σεμνότητα και κυρίως η υπευθυνότητα.

Κι όπως έλεγε ο αείμνηστος καθηγητής μου, αρχαιολόγος Μανόλης Ανδρόνικος, «καμία δήλωση δε γίνεται πριν ολοκληρωθεί η ανασκαφή…» Φαίνεται πως οι εποχές και οι τακτικές από τότε άλλαξαν…

Άλλωστε, θυμίζουμε πως στην περίπτωση της Βεργίνας οι δηλώσεις έγιναν από τον ίδιο το Μανόλη Ανδρόνικο αμέσως μόλις ολοκληρώθηκαν οι αρχαιολογικές ανασκαφές στην περιοχή.

Κι ήταν ακριβώς εκείνη η χρονική στιγμή που– αμέσως μετά τις δηλώσεις του ανασκαφέα –ο Κων/νος Καραμανλής, οι σύν αυτώ και όλοι  οι εκπρόσωποι του τότε πολιτικού φάσματος που επισκέφθηκαν την περιοχή για να θαυμάσουν από κοντά τα ευρήματα και την ιστορία που έκρυβε ο τάφος της Βεργίνας.

Εξ άλλου, «όπου τάφος, εκεί και Ανάσταση», όπως έλεγε ο Μακάριος…Κι όμως αμέτρητοι οι τάφοι αγωνιστών στην Κύπρο που έπεσαν για τη λευτεριά και την αντίσταση… Κι Ανάσταση πουθενά!

Κάτι άλλο φαίνεται πως πρέπει να …πεθάνει πρώτα.

Αυτό το κάτι άλλο ήρθε να …εξηγήσει ο Μανόλης Ανδρόνικος, όταν βρήκε τους θησαυρούς της Βεργίνας.

«Έχουμε τάφους και …τάφους στην Ελλάδα», είχε πει ο καθηγητής. Μέσα σ΄ αυτούς – για να θυμηθούμε τον Κολοκοτρώνη – πρέπει να θάψουμε τη φαγωμάρα και τη διχόνοια για να ζήσουμε και να χαρούμε την Ανάσταση αυτού του τόπου.

**************

…Σ΄ αυτή την «Ανάσταση», σ΄ αυτό το «ξαναζωντάνεμα» της Ιστορίας, που Πολιτισμού, των Παραδόσεων και της κοινής μας καταγωγής για το καλό του τόπου μας στοχεύει – ανάμεσα στα άλλα – και η συγκλονιστική αρχαιολογική ανακάλυψη στην Αμφίπολη.

Αρκεί όλοι – ανεξαιρέτως όλοι – να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων με σεβασμό στην Ιστορία μας και στον απαράμιλλο Πολιτιστικό πλούτο μας, ο οποίος συνεχώς εξελίσσεται και διανθίζεται!...       

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, εδώ και τώρα!...

                                                                                            

                                                                                   

        

                                                                                         Υπογράφει

                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος

      Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

Στον απόηχο της πρόσφατης απεργίας των Δημοσίων Υπαλλήλων, με ...«αιχμή του δόρατος» την αξιολόγησή τους, «πολεμική σύρραξη» ξέσπασε μεταξύ Κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ και εκρηκτική συνάμα σκιαγραφείται η …«κόντρα» ανάμεσα στον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκο Μητσοτάκη και την Περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου, καθώς με δηλώσεις τους …ξιφολκούν ο ένας εναντίον της άλλης και αντίστροφα:

ΚΥΡΙΑΚΟΣ: «…Οι διαδικασίες θα προχωρήσουν οπωσδήποτε … Θα επιστρατεύσουμε μέχρι και εισαγγελείς για να γίνει η αξιολόγηση…»

ΡΕΝΑ: «…Δεν μπορούν να είναι τιμητές του Δημοσίου αυτοί που το ξεχαρβάλωσαν…»    

Και κοντά σ’ αυτούς και ο Γιώργος Κουμουτσάκος που ζήτησε να «ξεχωρίσει η ήρα των λαμογιών από το στάρι των αποδοτικών υπαλλήλων…».

Άλλοι, εξάλλου, ένθεν κακείθεν, βλέπουν… στο βάθος Πάκη - τουτέστιν Προκόπη Παυλόπουλο, καθώς αναφορικά με τον επανέλεγχο των συμβάσεων εκείνων που μετατρέπονται από ορισμένου σε αορίστου χρόνου, οι περισσότερες περιπτώσεις φέρουν την… υπογραφή του, αφού έγιναν με το περίφημο Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου.

*   *   *   *

Ανεξάρτητα, ωστόσο, αν πρόκειται για «παραμύθι χωρίς δράκο» όπως διατείνεται η Ρένα Δούρου… ή για μια «πραγματική ιστορία» με όλες τις .. παθογένειες του παρελθόντος, ας μην ξεχνάμε τούτο:

Η επετηρίδα ήταν – πάλαι ποτέ – «η αποθέωση της μετριότητας στο όνομα του δικαίου».

Μιας διαδικασίας που έβαλε την «ταφόπλακα» και ισοπέδωσε κάθε έννοια δικαίου, ξεχαρβαλώνοντας τις δομές και τη λειτουργία του Δημοσίου.

Κι’ από την άλλη, τα κόμματα και οι συνδικαλιστές «έδρασαν» όλα αυτά τα χρόνια, προς αυτή την κατεύθυνση και πάντα στο πλαίσιο του «πελατειακού κράτους».  

Σε κάθε περίπτωση , ένα είναι το γεγονός:

Η εύλογη και έκδηλη απαίτηση της κοινωνίας και των πολιτών: «να πάνε στο σπίτι τους» - εδώ και τώρα – οι αργόμισθοι, οι αργόσχολοι, οι κατεργαραίοι, οι απατεώνες, οι επίορκοι, οι κοπανατζήδες, τα λαμόγια και οι παράτυπα και παράνομα μονιμοποιηθέντες… Και όχι μόνον:

Θα πρέπει άμεσα να ασκηθούν ποινικές διώξεις και να πάρουν το δρόμο προς τη Δικαιοσύνη και ενδεχομένως προ …τον Κορυδαλλό και όλοι εκείνοι , όλοι αυτοί που πολλά χρόνια παραβίασαν τους νόμους, ανέχθηκαν αυτούς τους υπαλλήλους, τους προστάτευσαν, τους στήριξαν και τους κάλυπταν!...

Έλεος!... Ας φύγει, επιτέλους, η σκόνη …η μούχλα και η …αράχνη!.. Καιρός είναι.

ίρβιν γιάλομ: αυτό που είμαστε

“Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.”

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.

1. Αυτό που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.

2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.
Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.

3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.

Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωήςμας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.

Από το βιβλίο του Irvin Yalom, Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, εκδόσεις Άγρα.

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2014/09/irvin-yalom-ayto-pou-eimaste/#ixzz3EDPVp8eP

«Χρειάζεται να δώσουμε νέο όραμα στον αραβικό κόσμο»

• 
  
• 
  
• ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  
• 
  
•   http://www.kathimerini.gr/785002/article/proswpa/synentey3eis/xreiazetai-na-dwsoyme-neo-orama-ston-araviko-kosmo
• 
  
• 

Ο πρίγκιπας Μπιν Ταλάλ επισκέφθηκε την Αθήνα, όπου είχε συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια και τον υπουργό Αμυνας Δ. Αβραμόπουλο.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Ο πρίγκιπας Χασάν μπιν Ταλάλ προέρχεται από την οικογένεια των Χασεμιτών και ανήκει στη 42η γενιά απογόνων του Μωάμεθ. Διετέλεσε επίσημος διάδοχος του θρόνου από το 1965 έως τον Ιανουάριο του 1999, όταν ο αδελφός του, βασιλιάς Χουσεΐν, έδωσε, λίγες ημέρες πριν από τον θάνατό του, το χρίσμα στον γιο του, Αμπντάλα. Αυτές τις μέρες, ο πρίγκιπας Μπιν Ταλάλ επισκέφθηκε την Αθήνα, όπου είχε συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια και τον υπουργό Αμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο. Μοιραία, η συζήτησή μας ξεκίνησε από την προέλαση του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) σε Συρία και Ιράκ, και τις απειλές των τζιχαντιστών πως επόμενος στόχος τους θα είναι η Ιορδανία.

«Αν δούμε το θέμα στην ιστορική του διάσταση», μας λέει ο πρίγκιπας Μπιν Ταλάλ, «η Σοβιετική Ενωση ηττήθηκε τελικά στο Αφγανιστάν, από τους προδρόμους του ISIS, τους μουτζαχεντίν, από τους οποίους ξεπήδησε η Αλ Κάιντα. Πρόσφατα, η Αραβική Ανοιξη, που ξέσπασε με το αίτημα της ελευθερίας έκφρασης για τον λαό, κατέληξε σε ορισμένες περιπτώσεις σε ελευθερία κίνησης των ισλαμιστών μαχητών. Ενας άλλος παράγοντας που έπαιξε ρόλο ήταν η απόλυση των πρώην στρατιωτικών του Μπάαθ από τον ιρακινό στρατό μετά την αλλαγή καθεστώτος. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μια αλλόκοτη συμμαχία ετερογενών δυνάμεων -ισλαμιστών, μπααθικών- στο πεδίο της μάχης. Στη Μοσούλη, τη δεύτερη μέρα μετά την κατάληψή της από το ISIS ύψωσαν σημαίες του Σαντάμ Χουσεΐν, οι οποίες αφαιρέθηκαν στη συνέχεια, πιθανόν από τους σκληροπυρηνικούς σαλαφιστές. Σημειώνω ότι οι μυστικές υπηρεσίες της Δύσης γνώριζαν ότι κάτι ανησυχητικό συνέβαινε στο Ιράκ τουλάχιστον έξι μήνες πριν από την άλωση της Μοσούλης και της Τικρίτ.

Η Ιορδανία συμμετείχε στις διεθνείς συναντήσεις στην Τζέντα, στην Ουαλλία και στο Παρίσι (σ.σ. για τη δημιουργία συνασπισμού εναντίον του ISIS). Οι δυτικές δυνάμεις έχουν την πολυτέλεια να λένε “δεν θα βάλουμε στρατιώτες μας στο πεδίο της μάχης”. Εμείς δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Η Ιορδανία έχει ήδη αντιμετωπίσει τρομοκρατικές ενέργειες στο έδαφός της και έχει προχωρήσει σε προληπτικά πλήγματα, με συλλήψεις τρομοκρατών και την προώθηση αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας. Οπως δήλωσε ο βασιλιάς Αμπντάλα, είμαστε αποφασισμένοι να μεταφέρουμε τον πόλεμο στην πλευρά του ISIS».

Να περιμένουμε, λοιπόν, εκστρατεία ενόπλων δυνάμεων σουνιτικών, αραβικών στρατών για την ανακατάληψη της Μοσούλης; «Νομίζω ότι υπάρχει αυτή η πιθανότητα, ωστόσο πρέπει να λάβετε υπ’ όψιν ότι δεν πολεμάμε έναν τακτικό στρατό, αλλά αντάρτικες δυνάμεις. Σε κάθε περίπτωση, η εκστρατεία κατά του ISIS δεν θα είναι αποτελεσματική εάν περιοριστεί στο στρατιωτικό επίπεδο, χωρίς να αντιμετωπιστούν οι πολιτικές παράμετροι της κρίσης. Πρώτα απ’ όλα, απαιτείται ο σχηματισμός αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης στο Ιράκ, ικανής να εφαρμόσει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα απαντά και στις ανησυχίες των σουνιτών. Επειτα, αναγκαία είναι η εμπλοκή και του Ιράν, κάτι που αναγνωρίζει τώρα και ο πρόεδρος Ομπάμα. Η σταθεροποίηση της περιοχής μας δεν είναι δυνατή χωρίς τη συμμετοχή των «μεγάλων παικτών», όπως η Ρωσία, το Ιράν και η Σ. Αραβία.

Ενα άλλο ζήτημα που έχει σημασία είναι ότι το ISIS ελέγχει πετρελαιοπηγές και διυλιστήρια και πουλάει πετρέλαιο στη διεθνή «μαύρη» αγορά. Την ίδια ώρα, οι Κούρδοι δεν μπορούν να πουλήσουν απευθείας πετρέλαιο στις ΗΠΑ. Επομένως, είναι δουλειά μόνο των σουνιτικών αραβικών κρατών να αντιμετωπίσουν το ISIS ή μήπως είναι και καθήκον εκείνων που παραδοσιακά ελέγχουν τις ροές του χρήματος και των πετρελαίων; Αν σημειώσετε σε ένα χάρτη τις εστίες συγκρούσεων και σε έναν άλλο τις μεγάλες εγκαταστάσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, θα δείτε ότι οι δύο χάρτες επικαλύπτονται απολύτως».

Συλλογική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού

Η προέλαση του ISIS στη Συρία και στο Ιράκ προκάλεσε τεράστια ανθρωπιστική κρίση, με τις γειτονικές χώρες, και κυρίως την Τουρκία και την Ιορδανία, να δέχονται παλιρροϊκά κύματα προσφύγων. Ο πρίγκιπας Μπιν Ταλάλ μάς εξηγεί: «Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, που μάλλον υποτιμούν την κατάσταση, η Ιορδανία φιλοξενεί αυτή τη στιγμή 1.398.000 πρόσφυγες από τη Συρία. Καταλαβαίνετε τις διαστάσεις του προβλήματος για μια χώρα με πληθυσμό 6,5 εκατομμυρίων. Φυσικά, δεν είναι όλοι αυτοί απόκληροι, πολλές συριακές επιχειρήσεις, που δημιουργούν θέσεις εργασίας, εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος είναι τεράστιο. Το πρόβλημά μου είναι ότι οι αραβικές χώρες δεν μιλούν για Αραβες πολίτες. Οι όποιες δράσεις εκτάκτου ανάγκης που εκτυλίσσονται κατά καιρούς για τη Γάζα, τη Συρία και πάει λέγοντας δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ανάγκη για ένα ευρύτερο πρόγραμμα περιφερειακής ανάπτυξης και σταθερότητας».

Αποτιμώντας θετικά την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Ιορδανίας, ο συνομιλητής μας τονίζει την ανάγκη συλλογικής αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος στην ευρύτερη περιοχή μας και σημειώνει: «Με χαροποίησε ο διορισμός του κ. Αβραμόπουλου ως επιτρόπου Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων στη νέα Κομισιόν. Πιστεύω ότι οι χώρες της περιοχής, ευρωπαϊκές και αραβικές, χρειαζόμαστε μια κοινή, συλλογική προσέγγιση στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος. Θα έβλεπα μια πρωτοβουλία η οποία να καλύπτει όλες τις χώρες της Αν. Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας. Πιστεύω ότι η περιοχή μας έχει μέχρι σήμερα υποτιμηθεί, στις ευρωπαϊκές προτεραιότητες, σε σύγκριση με τη Δυτική Μεσόγειο».

Να μοιραστούν τον πλούτο τους οι χώρες του Κόλπου

Ιδιαίτερα τολμηρές ακούγονται οι επισημάνσεις του πρίγκιπα Μπιν Ταλάλ για τις ευθύνες αραβικών κρατών και οι απόψεις του για το μέλλον της ευρύτερης περιοχής.

«Το μεγάλο δίλημμα είναι, νομίζω, το εξής: θα ανταποκριθούμε στις νόμιμες προσδοκίες των Αράβων της γενιάς του 1914, για ένα ομόσπονδο αραβικό κράτος, όπου θα έχουν θέση όλες οι θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες, ή θα συνεχίσουμε τον αδιέξοδο δρόμο που ακολουθήσαμε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τρέχοντας να σβήσουμε τη μία πυρκαγιά μετά την άλλη;

Νομίζω ότι ισχύει για εμάς τους Αραβες σήμερα αυτό που έλεγε ο Τσώρτσιλ για τη Δύση το 1946: χρειαζόμαστε μια ευρύτερη έννοια του πατριωτισμού, που θα υπερβαίνει τα σύνορα των εθνών-κρατών. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες δημογραφικές και οικονομικές προκλήσεις στην κλίμακα των εθνικών κρατών, παρά μόνο στην προοπτική ενός μεγάλου περιφερειακού σχεδίου. Αυτό μας φέρνει στην καρδιά όλων των προβλημάτων που συζητάμε: θα συνειδητοποιήσουν οι πετρελαιοπαραγωγοί χώρες του Κόλπου ότι η γενναιοδωρία -με τη διοχέτευση κονδυλίων για μεγάλα αναπτυξιακά σχέδια μέσω θεσμοθετημένων οδών- τελικά ανταμείβεται, ή θα συνεχίσουν, ορισμένες από αυτές, να προσφέρουν, τουλάχιστον μέσω ιδιωτικών δρόμων, κονδύλια που φτάνουν σε ομάδες τύπου ISIS;».

Λύση δύο κρατών

Η Ιορδανία έχει υπογράψει συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ, ενώ συνορεύει με τη Δυτική Οχθη και μεγάλο μέρος του πληθυσμού της είναι παλαιστινιακής καταγωγής. Ρωτήσαμε τον πρίγκιπα Μπιν Ταλάλ αν, μετά τον νέο πόλεμο στη Γάζα και την προσάρτηση νέων παλαιστινιακών εδαφών από τον ισραηλινό στρατό, πιστεύει ότι η προοπτική των δύο κρατών είναι ακόμη ζωντανή. «Το 1977, η τότε κυβέρνηση του Λικούντ στο Ισραήλ συζητούσε το ενδεχόμενο ενσωμάτωσης της Γάζας είτε στο Ισραήλ είτε στη Αίγυπτο», μας υπενθυμίζει. «Σήμερα γυρίζουμε κατά κάποιο τρόπο προς τα εκεί, καθώς η Γάζα μετατρέπεται σε πόλη-κράτος, αποκομμένη από τη Δυτική Οχθη. Ταυτόχρονα, το πρόβλημα των υδάτων είναι τόσο οξύ που, σύμφωνα με μελέτες, η κατάσταση θα είναι αβίωτη στη Γάζα έως το 2017. Παράλληλα, το Ισραήλ αποκλείει τη Γάζα από το μερίδιο που της ανήκει στο γιγαντιαίο κοίτασμα φυσικού αερίου «Λεβιάθαν». Τουλάχιστον η Γάζα είναι μια ενιαία παλαιστινιακή περιοχή. Για τη Δ. Οχθη, το σχέδιο του Ισραήλ μιλούσε για οκτώ παλαιστινιακές κοινότητες - στην Ιερουσαλήμ, τη Χεβρώνα, την Τζενίν, τη Νάμπλους, την Τουλκαρέμ κ.λπ. Υπήρξα από την αρχή υποστηρικτής της λύσης των δύο κρατών, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης περιφερειακής συμφωνίας για τη σταθεροποίηση του Λεβάντε. Αυτή είναι η μόνη λύση που ανταποκρίνεται, πιστεύω, στα συμφέροντα όλων των χωρών, συμπεριλαμβανομένου και του Ισραήλ».

Ο πρίγκιπας Μπιν Ταλάλ έχει αφιερώσει προσπάθειες δεκαετιών στην προώθηση του διαθρησκευτικού διαλόγου μεταξύ όλων των μεγάλων δογμάτων και εκκλησιών. Τον ρωτήσαμε αν αισθάνεται απογοήτευση τη στιγμή που η περιοχή του μοιάζει να βυθίζεται στον Μεσαίωνα των θρησκευτικών πολέμων.

Η απάντησή του: «Φυσικά, αισθάνομαι θλίψη έχοντας αφιερώσει προσπάθειες 40 χρόνων στον διαθρησκευτικό διάλογο, ωστόσο θεωρώ ότι έχει σπουδαίο ρόλο να παίξει. Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε το προσκύνημα στη Μέκκα. Αυτή η σημαντική θρησκευτική εκδήλωση δεν θα έπρεπε να έχει μόνο τον χαρακτήρα της τελετουργίας. Γιατί δεν θα μπορούσαν οι αραβικές χώρες να δημιουργήσουν, με αυτή την αφορμή, ένα οικουμενικό ίδρυμα ανθρωπιστικής βοήθειας και αλληλεγγύης δίνοντας ουσιαστικό περιεχόμενο στη “ζακάτ” (σ.σ. μουσουλμανική φιλανθρωπία, ένα είδος θρησκευτικού φόρου για τη μείωση των ανισοτήτων), έναν από τους πυλώνες της πίστης μας; Κάτι τέτοιο θα μας επέτρεπε να αντιμετωπίσουμε πολύ πιο αποτελεσματικά προβλήματα όπως το προσφυγικό και τις ανάγκες των πιο ευπαθών κοινωνικών ομάδων».

Ο Ίρβιν Γιάλομ και το δώρο της ψυχοθεραπείας

Το ανθρώπινο μυαλό είναι μεγαλειώδες και πολλοί είναι οι άνθρωποι που, με το δικό τους πνευματικό μεγαλείο, έχουν ξεχωρίσει, δημιουργήσει και προσφέρει ριζικά στην κοινωνία. Καλλιτέχνες, επιστήμονες, συγγραφείς, ηγέτες, φιλόσοφοι! Υπάρχουν, όμως, κάποιοι που μπορούν να συνδυάσουν επάξια πολλά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. 

Είμαι πολύ χαρούμενη που σήμερα θα αναφερθώ σε έναν άνθρωπο που, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι επιστήμονας, φιλόσοφος, συγγραφέας και καλλιτέχνης ταυτοχρόνως. Ένας άνθρωπος που με την πρωτοτυπία, την αφοσίωση και την ευαισθησία του έχει υπάρξει απόλυτος γνώστης της ανθρώπινης ψυχής, αρωγός στην προσπάθεια ερμηνείας και ίασης του ψυχικού κόσμου, υπαρξιστής φιλόσοφος, πιστός στην έμφυτη τάση του ανθρώπου να εξυψώνεται, δημιουργός μερικών από τα διασημότερα βιβλία των τελευταίων δεκαετιών και εμπνευστής του φιλοσοφικού και επιστημονικού κόσμου εδώ και μισό αιώνα περίπου. Αυτός είναι ο Irvin Yalom, ένα όνομα που σίγουρα θα μείνει σε πολλούς ανεξίτηλο.

Ο Yalom γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου του 1931 στην Ουάσιγκτον, γόνος μιας φτωχής εβραϊκής οικογένειας. Μεγάλωσε σε ένα υποβαθμισμένο και επικίνδυνο περιβάλλον, με αποτέλεσμα να αποφεύγει να παίζει στη γειτονιά, μένοντας σπίτι και διαβάζοντας βιβλία. Τη δεκαετία του 1950 εισήχθη στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και σπούδασε Ιατρική. Στη συνέχεια έκανε την πρακτική του στο νοσοκομείο Mount Sinai Hospital της Νέας Υόρκης και, έπειτα, ειδικεύτηκε ως ψυχίατρος στο νοσοκομείο Johns Hopkins. H εκπαίδευσή του ολοκληρώθηκε το 1960. Μαθητής και αργότερα συνεργάτης του γνωστού ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα Rollo May, ο Yalom ασχολήθηκε με την υπαρξιακή ψυχιατρική και έγινε γρήγορα γνωστός για την κλινική και ερευνητική ενασχόληση του με την ομαδική ψυχοθεραπεία. Λίγα χρόνια μετά, ξεκινά και η ακαδημαϊκή του καριέρα στο πανεπιστήμιο του Stanford. To 1963 εισχώρησε στην κοινότητα του Stanford, ενώ το 1968 ορκίστηκε ως επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής, αξίωμα που του έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξει ευρέως την υπαρξιακή του θεωρία και να μεταβιβάσει με καινοτομία το θεραπευτικό του πλαίσιο σε μια νέα γενιά ψυχοθεραπευτών.

Παράλληλα με την ακαδημαϊκή του πορεία, ο Yalom ασχολείται εκτενώς με την ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία, τόσο σε διάφορα νοσοκομεία και κλινικές όσο και σε προσωπική ψυχανάλυση με τους ασθενείς του. Όντας ήδη συγγραφέας πολλών επιστημονικών άρθρων και δοκιμίων, συγγράφει το πρώτο του βιβλίο “ Theory and Practice of Group Psychotherapy” ( « Θεωρία και πρακτική της ομαδικής ψυχοθεραπείας»), το οποίο έχει μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες και αποτελεί το βασικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας σε όλο τον κόσμο. Ο ίδιος ακολουθεί τα βήματα των προκατόχων του υπαρξιστών φιλοσόφων και ψυχοθεραπευτών, ενσωματώνει όμως τις ιδέες τους σε ένα δικό του υπαρξιακό οικοδόμημα, βασική θεώρηση του οποίου είναι ότι ο άνθρωπος είναι ον φτιαγμένο να εξελίσσεται θετικά και να εξυψώνεται πνευματικά, αρκεί να ξεπεραστούν όλα τα εμπόδια που δεν επιτρέπουν αυτή τη θετική πορεία. Τα ψυχικά προβλήματα των σημερινών ανθρώπων είναι στην πλειοψηφία τους δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην ανθρώπινη επαφή, καθώς και αδυναμία του ανθρώπου να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα τρία μεγάλα υπαρξιακά θέματα: την ελευθερία, το θάνατο και το νόημα της ζωής. Ο Yalom δίνει, επίσης, μεγάλη έμφαση στις επιλογές και στην προσωπική ευθύνη. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να κατηγορούν κάθε εξωγενή παράγοντα για τον προσωπικό εγκλωβισμό τους, αγνοώντας απλά ότι τα δεσμά τους είναι οι ίδιες οι επιλογές τους. Ο ψυχοθεραπευτής πρέπει να βοηθήσει τον ασθενή( αν και ο Yalom αποφεύγει συνήθως τον όρο αυτό, προτιμώντας τον χαρακτηρισμό «συνταξιδιώτη») να λύσει τα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα της ζωής, να ξεπεράσει τα εμπόδια που αναστέλλουν την ψυχική του ανάπτυξη και να συνειδητοποιήσει τη δύναμη που έχει να καθορίζει τη ζωή του και να κάνει σωστές επιλογές. Ο Yalom δηλώνει ότι αντιμετώπιζε πάντα κάθε νέο ασθενή του με δέος για την προσωπική ιστορία που ήταν έτοιμος να του ξεδιπλώσει. Πιστεύει στη μοναδικότητα του κάθε ατόμου, γι’ αυτό και κατακρίνει σταθερά τις παγιωμένες μεθόδους και θεραπευτικές τεχνικές, υποστηρίζοντας ότι κάθε μοναδικό άτομο χρειάζεται και μία μοναδική θεραπεία.

Το ευρύ κοινό, ωστόσο, γνώρισε το συγγραφέα-Yalom, μέσω των πολυάριθμων διηγημάτων και μυθιστορημάτων του. Το 1974 εκδίδει το “ Everyday gets a little closer”, ένα πείραμα που έκανε με μία ασθενή του που βρισκόταν σε ψυχοθεραπεία, δείχνοντας την αναγκαιότητα της κατανόησης και την επικοινωνίας μέσα στο θεραπευτικό πλαίσιο. Το 1989 εκδίδεται το πολυαγαπημένο « O δήμιος του έρωτα», μια συλλογή δέκα διηγημάτων, που αποτελούν αληθινές περιπτώσεις ασθενών του συγγραφέα. Το πρώτο του best-seller έρχεται το 1992 και δεν είναι άλλο από το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται τις απαρχές της ψυχοθεραπείας, μέσα από μια φανταστική «ψυχανάλυση» ανάμεσα στον θρυλικό γιατρό Joseph Breuer και το Νίτσε. Ακολουθούν τα « Στο ντιβάνι»(1996), «Η μάνα και το νόημα της ζωής»(1999), «Το δώρο της ψυχοθεραπείας»(2001),«Η θεραπεία του Σοπενάουερ»(2005) και το πρόσφατο «Με το βλέμμα στον ήλιο: ξεπερνώντας τον τρόμο του θανάτου»(2008).

Το αναγνωστικό κοινό έχει αγαπήσει τα βιβλία του Yalom, γιατί εκτός από τη μαγευτική μυθοπλασία του και το συγγραφικό του ταλέντο, τις σελίδες τους διαπερνά μια συγκινητική αισιοδοξία, ευαισθησία και αγάπη για τον άνθρωπο. Το χιούμορ ,βεβαίως, έχει πάντα εξέχουσα θέση, ειδικότερα μέσω του αυτοσαρκασμού και της απόλυτης ειλικρίνειας του συγγραφέα τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους ασθενείς ή τους ήρωές του. Πολλά βιβλία του περιέχουν αποκαλυπτικά αυτοβιογραφικά στοιχεία, καθώς ο ίδιος εξομολογείται πολλούς φόβους, όνειρα, σκέψεις και βιώματά του ( όχι πάντα και τόσο ευπρεπή!). Έχει γνωρίσει κάθε όψη της ανθρώπινης ζωής: ευτυχία και δυστυχία, νιάτα και γεράματα, θάνατο και αναγέννηση. Και μέσα από την πολύχρονη εμπειρία, έρευνα και «συνοδοιπορία» με τους ανθρώπους καταλήγει στο συμπέρασμα: « Για να ζήσεις τη ζωή στο μεδούλι της πρέπει να δεχτείς ότι τελειώνει. Για να πεθάνει κανείς καλά, πρέπει πρώτα να μάθει να ζει καλά».

Σήμερα ο Irvin Yalom είναι σχεδόν 80 χρονών, έχει τέσσερα παιδιά και πέντε εγγόνια. Συνεχίζει να εργάζεται, να δημιουργεί και να εμπνέει τις νέες γενιές ψυχοθεραπευτών. Θα αναρωτιέται κανείς γιατί στην αρχή χαρακτήρισα αυτόν τον άνθρωπο καλλιτέχνη. Καλλιτέχνης είναι αυτός που μπορεί από ένα απλό υλικό να δημιουργήσει κάτι νέο, όμορφο και δυνατό. Έτσι και αυτός. Μόνο που δεν εργάζεται ούτε με νότες ούτε με χρώματα. Δουλεύει με τους ανθρώπους, δουλεύει με τις ψυχές…


Πηγή: Ο Ίρβιν Γιάλομ και το δώρο της ψυχοθεραπείας - RAMNOUSIA 
http://www.ramnousia.com/2010/08/blog-post_9263.html#.VBfeKPl_veE

Να’ σαι καλά, κοπέλα μου

 

• 
  

• 
  

• 
  

• 
  

• 

•   

•  

Σε σένα μιλώ, με το κίτρινο καπέλο, το κράνος ασφαλείας - έτσι δεν το λέτε;

Εκεί που παρατηρούσα στις φωτογραφίες της Καρυάτιδας, την τελειότητα των μαλλιών και των πτυχών του ενδύματος, την αγέρωχη ομορφιά του κορμιού, το βλέμμα που αφήνει τη φαντασία να δώσει όποια έκφραση προτιμά, το μειδίαμα στο χείλη, σε είδα να της χαμογελάς με αγάπη συγκινητική την ώρα που την καθάριζες από τις άμμους αιώνων. Σε φαντάστηκα να δακρύζεις μπροστά της, καθώς σπιθαμή-σπιθαμή, πόντο-πόντο, σου αποκαλυπτόταν η ομορφιά της.

Σε ζήλεψα για τη στιγμή.

Ζήλεψα την αγωνία σου για να τη δεις.

Ζήλεψα τη συγκίνησή σου, όταν την είδες.

Ζήλεψα ακόμα και την προσδοκία χρόνων να βρεθείς μπροστά της. Κάποτε…

Τόση είναι η ζωντάνια της, η απαράμιλλη με την ανάσα και το καρδιοχτύπι του νέου που βράζει το αίμα στο κορμί του, που συγκινήθηκα τόσο καθώς είδα εκείνη να μειδιά και σένα να χαμογελάς με θαυμασμό και λατρεία.

Γι’ αυτό, για αυτό το από ψυχής  χαμόγελο, για κείνο το βλέμμα-χάδι, για κείνη την προσμονή σου μήπως και σου αρθρώσει το «σ’ ευχαριστώ για το φως», υποκλίνομαι ταπεινά στο δικό σου μεγαλείο. Και ας λένε τρελο-αρχαιολόγους. Έτσι είναι τα πάθη. Σε τρελαίνουν. Κι έτσι πάει μπροστά η ζωή. Από τους τρελούς και παθιασμένους ονειροπόλους, που στην πέτρα και στο άψυχο, μαρμάρινο άγαλμα, βλέπουν μια κόρη θαυμαστή, μια Καρυάτιδα να  θριαμβεύει με την απλότητα και την εντέλειά της. Τόση εντέλεια που σε μεθά. Και πιάνεις  την κουβέντα μαζί της. Για το χθες τόσων αιώνων που πέρασε, για το αύριο άλλων τόσων που έρχεται. Και ξεχνάς τις πίκρες σου από τη στιγμή, που λες χαλάλι που πατώ ακόμα τούτα τα ευλογημένα χώματα. Κάπου-κάπου έχουν ζωή πιο ηχηρή κι από την πιο πολύβουη πόλη. 

Τζίνα Δαβιλά 

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=36326

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Φεύγουν καράβια - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στίχοι:  

Πάνος Φαλάρας

Μουσική:  

Αντώνης Βαρδής

1.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Φεύγουν καράβια στο γιαλό

κι εγώ τους γνέφω στο καλό

κι εγώ τους γνέφω στο καλό, 

παράπονό μου.

Χάνομαι τώρα τις νυχτιές

μέσα στου κόσμου τις φωτιές

μέσα στου κόσμου τις φωτιές

με τ’ όνειρό μου.

Φεύγουν καράβια στο γιαλό

και με τα κύματα μιλώ

και με τα κύματα μιλώ

και τ’ όνειρό μου.

Τώρα μια πέτρινη σιωπή

είναι η δικιά μου προκοπή

είναι η δικιά μου προκοπή, 

παράπονό μου.

Να ’σουνα, θάλασσα κι εσύ

και η ζωή μικρό νησί

και η ζωή μικρό νησί

να ’ρθω ν’ αράξω.

Να ’χα καρδιά μα και πυγμή

όλα στη γη σε μια στιγμή

όλα στη γη σε μια στιγμή

για να τ’ αλλάξω.