(Έρημη χώρα - ΚΡΙΣΗ-μοι καιροί)
Η νέα μεγάλη παραγωγή του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης για το 2ο Φεστιβάλ contrast – Νοέμβριος 2011.
Αυτό είναι το θέμα της μεγάλης ομαδικής έκθεσης, με την οποία θα συμμετέχει το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης στο 2ο Φεστιβάλ Φωτογραφίας Contrast. Το σκεπτικό που επικράτησε στην ανοικτή συγκέντρωση μελών και φίλων ήταν να μιλήσουν οι φωτογράφοι και να πάρουν θέση με το έργο τους για αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, για τους δύσκολους καιρούς που περνάμε, για την αλλαγή στις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις, για την ευτέλεια της δημόσιας ζωής, την καταβαράθρωση των πολιτιστικών αξιών και γιατί όχι, για την αντίσταση στην κρίση αυτή που αρθρώνεται, όταν αρθρώνεται . Φυσικά ο καθένας με το δικό του περιεχόμενο, με τον δικό του τρόπο προσέγγισης και τη δική του φόρμα.
Δεν είναι εύκολο θέμα, αλλά είναι θέμα μέσα στη ζωή για την ίδια τη ζωή, για την ίδια την υπόστασή μας σαν άτομα με σκέψη, σα δημιουργοί με υποχρεώσεις, πρώτα και κύρια απέναντι στον εαυτό μας και μετά απέναντι στην τέχνη μας.
Καλή μας επιτυχία.
ΥΓ (μια πρώτη αντίδραση μέσω mail)
Ωραίο κείμενο....
μακάρι να έχει ανταπόκριση αυτή η ιδέα. Είμαι συγκρατημένα απαισιόδοξος.
Οι περισσότεροι φωτογράφοι από τον κύκλο μου, φαίνεται ότι δεν έχουν
συνδέσει ποτέ στη ζωή τους την έκφραση των συναισθημάτων τους μέσω της
φωτογραφίας.
...αυτό που λέμε δηλαδή "πολιτική τέχνη" δεν είναι και εύκολο. Θέλει
ανοιχτά μυαλά και κεραίες, ευαισθησία και να κατέχουμε καλά το
φωτογραφικό μέσο.
Μη ξεχνάμε ότι το πολιτικό περνάει από το βαθύ προσωπικό. Τις ελάχιστες
φορές που το έχω καταφέρει με την τέχνη ήταν απίστευτα λυτρωτικό.
μακάρι να έχει ανταπόκριση αυτή η ιδέα. Είμαι συγκρατημένα απαισιόδοξος.
Οι περισσότεροι φωτογράφοι από τον κύκλο μου, φαίνεται ότι δεν έχουν
συνδέσει ποτέ στη ζωή τους την έκφραση των συναισθημάτων τους μέσω της
φωτογραφίας.
...αυτό που λέμε δηλαδή "πολιτική τέχνη" δεν είναι και εύκολο. Θέλει
ανοιχτά μυαλά και κεραίες, ευαισθησία και να κατέχουμε καλά το
φωτογραφικό μέσο.
Μη ξεχνάμε ότι το πολιτικό περνάει από το βαθύ προσωπικό. Τις ελάχιστες
φορές που το έχω καταφέρει με την τέχνη ήταν απίστευτα λυτρωτικό.
Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν θα πρέπει να στείλουν μέχρι τις 15 Ιουνίου:
- Portfolio 10 -25 φωτογραφιών , με email σαν απάντηση στην παρούσα ανακοίνωση και οπωσδήποτε με την ένδειξη ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ, αρχεία jpeg, με μέγεθος περίπου 10Χ15 cm, 300 dpi)
- Τίτλο της σειράς, αν υπάρχει.
- Κείμενο που να μιλάει ή να περιγράφει την δουλειά, πιθανώς να υποδεικνύει , τον προτεινόμενο τρόπο ανάρτησης και τα πιθανά μεγέθη ανάρτησης, αν φυσικά, υπάρχουν αυτές οι προτάσεις.
- Βιογραφικό (μέχρι 150 λέξεις).
Η επικοινωνία και οι αποστολές θα πρέπει να γίνονται απευθείας στον επιμελητή της έκθεσης:
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ
Διανύουμε την πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα. Αυτοί που λέγαν τόσα χρόνια ότι ο καπιταλισμός πέθανε, επιβεβαιώνονται. Όλα αυτά που έκανε τα τελευταία είκοσι χρόνια, ασελγώντας πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζόμενων δεν ήταν παρά οι τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις πριν από τον επιθανάτιο ρόγχο του.
Πόλεμοι, επεμβάσεις, βομβαρδισμοί, ακρότητες και φανατισμοί δείχνουν το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας.
Πολιτισμοί καταστρέφονται, ήθη και έθιμα καταργούνται, λαοί ισοπεδώνονται. Η αυτοδιάθεση λαών και ανθρώπων είναι έννοιες που έχουν καταπατηθεί βάναυσα.
Η ελληνική κοινωνία είναι μέσα στο παιγνίδι του παγκόσμιου καταμερισμού. Προσπαθεί να πάρει ένα κομμάτι από την πίτα.
Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και της νεολαίας στρέφονται στο κυνήγι του κέρδους και την ιδιώτευσης. Στο ανώτερο πεδίο, πολιτική και πολιτιστική αφασία, ενώ στην κοινωνία αμοραλισμός, βία, φόβος, θυμός και ένας έρπον ρατσισμός κυριαρχούν, σ αυτήν που κάποτε ήταν γεμάτη ευαισθησίες. Το πιο ενεργό κομμάτι της κοινωνίας, η νεολαία απαξιώνεται, η μεταναστεύει στο εξωτερικό η περιθωριοποιείται.
Θυμός γιατί μας πρόδωσαν αυτοί στους οποίους πιστέψαμε.
Θυμός γιατί τα όνειρα μας δεν πραγματοποιήθηκαν.
Στον πολιτισμό, το κιτς, τα σκουπίδια, η φθήνια και το κέρδος είναι στην πρώτη γραμμή.
Πως απαντά ο σύγχρονος καλλιτέχνης, ο σύγχρονος φωτογράφος, σε όλα αυτά? Πως αντιδρά? Μιλά? Αντιστέκεται?...η σιωπή είναι συνενοχή.
Είναι προφανές ότι η αλληγορία, η αφαίρεση, το συμβολικό θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην έκφραση των φωτογράφων. προτάσεις όχι μόνον φωτογραφικές, αλλά και εγκαταστάσεις, βίντεο κ.λ.π., είναι προς συζήτηση.( μόλις άνοιξε).
Όλα αυτά έγραφε ο υπογράφων σε ένα εσωτερικό κείμενο στις 4/12/08.
Είκοσι επτά μήνες μετά τι άλλαξε;
Αυτοί που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, σε συνεργασία με ξένα οικονομικά και πολιτικά κέντρα, αποφάσισαν να μας σώσουν.
Αυτοί που ευτέλισαν την ζωή μας, είναι δυνατόν να γίνουν οι σωτήρες μας;
Αυτοί που ευτέλισαν τους ποιητές, μοιράζουν βραβεία χωρίς αντίκρισμα.
Αυτοί που ευτέλισαν τους νέους, ιδρύουν Υπουργείο Νεολαίας.
Αυτοί που ευτέλισαν την τέχνη, βαφτίζονται κριτικοί τέχνης.
Αυτοί που ευτέλισαν την παιδεία, μας «κάνουν» μάθημα.
Αυτοί που ευτέλισαν την υγεία, να γίνουν οι σωτήρες μας.
Αυτοί που πούλησαν την πατρίδα μας, τρείς φορές, να γίνουν πατριώτες.
Αυτοί που μας έκαναν συνενόχους, τώρα ζητούν ευσυνειδησία.
Αυτοί που μιλούν για αξιοκρατία, την τορπιλίζουν συνεχώς.
Αυτοί που ποτέ δεν πληρώνουν, πάντα ζητούν να πληρώνουμε εμείς.
Αυτοί που για τα πάντα έχουν άσυλο, τώρα, ζητούν να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο….
ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου