ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ | PROJECT SPACE Ράνια Εμμανουηλίδου - “Ορλάντο” Εγκαίνια: 6 Μαΐου, 20.30 Διάρκεια: 7 Μαΐου – 26 Ιουνίου 2011

Στόχος του Project Space του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης είναι να ρίξει φως στη στιγμή της γέννησης της ιδέας που οδηγεί στη δημιουργία του σύγχρονου έργου τέχνης. 
Στο χώρο του Project Space δημιουργείται το στούντιο του καλλιτέχνη, όχι με τρόπο σκηνογραφικό (ως απεικόνιση μιας υλικής πραγματικότητας), αλλά με τρόπο μεταφορικό: η γέννηση της έμπνευσης συλλαμβάνεται μέσω του υλικού αναφοράς του καλλιτέχνη (βιβλία, ταινίες, μουσική κ.λπ.), καθώς και μέσω συζητήσεων με επιμελητές και θεωρητικούς ή ακόμη και με άλλους καλλιτέχνες. Το “μέσον” είναι καθετί που μπορεί να προκαλέσει την έμπνευση.
Συγχρόνως, στο “εκθεσιακό” τμήμα του χώρου δε στήνεται μια έκθεση με την τυπική της μορφή, αλλά μια καταγραφή του έργου του καλλιτέχνη, ή ακόμη και μια παρουσίαση έργων άλλων καλλιτεχνών, αν αυτό είναι η θέληση ή ο προβληματισμός ή το κέντρισμα που θέλει να προκαλέσει. Ο τρόπος παρουσίασης και η διαμόρφωση του χώρου θα αποφασίζεται κάθε φορά μαζί του και σε συνάρτηση με το έργο του.
Απώτερος στόχος του Project Space είναι να καταστεί το κοινό –ειδικό και μη (φιλότεχνοι, φοιτητές, νέοι καλλιτέχνες, επαγγελματίες του χώρου, γενικό κοινό…)– μάρτυρας ή ακόμη και συμμέτοχος μιας δημιουργικής διαδικασίας, με τρόπο διαδραστικό και διαφωτιστικό. 
Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες προσκαλούνται με κριτήριο τη φύση της δουλειάς τους και τη δυνατότητά τους να χρησιμοποιήσουν τις ιδιαίτερες αυτές συνθήκες ως εμπειρία

Η Ράνια Εμμανουηλίδου χρησιμοποιεί τη σύγχρονη ζωγραφική για να αφηγηθεί ιστορίες που θυμίζουν στιγμιότυπα από ένα ανολοκλήρωτο θεατρικό έργο, όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει η ιστορικός τέχνης-επιμελήτρια Αρετή Λεοπούλου. Τα στιγμιότυπα αυτά παίζουν με την ένταση ανάμεσα σε μια ευχάριστη, σχεδόν παραμυθένια εικόνα, και σε μια ανοίκεια απειλητική ατμόσφαιρα. Η αίσθηση της ασφάλειας που προσφέρει το καταρχάς οικείο και γνώριμο διαταράσσεται, όταν ο θεατής κοιτάξει καλύτερα και διαπιστώσει πως μια έντεχνα διακριτική λεπτομέρεια ανατρέπει αυτήν την ψευδαίσθηση. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι φρικιαστικό, ακόμη και γκροτέσκο. Η Εμμανουηλίδου αποδίδει το ίδιο καλά και τις δύο πλευρές, τόσο αυτή της ηρεμίας, όσο και εκείνη του φόβου και της απέχθειας, έτσι ώστε να αναρωτιέται κανείς ποια είναι τελικά η πραγματικότητα –είναι αλήθεια το ροζ ή το μαύρο;

Η