Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης παρουσιάζει "ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

Μια εικαστική πρόταση (μελέτη) πάνω στη σχέση της μουσικής με το χρώμα. Μια ιστορία που έρχεται από πολύ παλιά και απασχόλησε μουσικούς, ζωγράφους και αρχιτέκτονες. Γιατί όπως λέει ο Kandinsky: “Το μάτι μπορεί να ακούσει και το αυτί μπορεί να δει”

Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στο foyer του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από τις 29 Νοεμβρίου έως τις 30 Δεκεμβρίου με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Όσοι παρευρεθούν στα εγκαίνια της έκθεσης, τη Δευτέρα 29 Νοεμβρίου και ώρα 21:00, θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν ζωντανά μουσικές του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο mcf Bar - Restaurant, στον 3ο όροφο του Πολιτιστικού Κέντρου.

ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ - Πως ξεκίνησαν... Όλα ξεκίνησαν από το φαινόμενο που λέγεται συναισθησία. Ως συναισθησία (εκ του συν και του αίσθησις), ονομάζουμε τη μη φυσιολογική (με την έννοια ότι εμφανίζεται σπάνια), νευρολογική κατάσταση κατά την οποία ένας, κατά τα άλλα υγιής άνθρωπος, βιώνει δύο ή και περισσότερες αισθήσεις ταυτόχρονα. Ένα ερέθισμα, το οποίο εγείρει μια συγκεκριμένη αίσθηση, ακούσια εγείρει και μια επιπλέον αίσθηση. Με απλά λόγια, αν βρίσκετε λίγο «αλμυρό» το ορθογώνιο τρίγωνο που σχεδιάσατε, για να αποδείξετε το Πυθαγόρειο Θεώρημα, τότε μάλλον είστε συναισθητικός (πολύ πιο ενδιαφέρον από το να είστε συναισθηματικός).


Μουσική – Χρωματική συναισθησία
Αντιστοίχηση των τονικών υψών (π.χ. Do, Re…) με συγκεκριμένα χρώματα. Δεν βλέπουν όλοι οι μουσικά-χρωματικά συναισθητικοί τα ίδια χρώματα, (π.χ. το χρώμα του Re του Messiaen διαφέρει από αυτό του Scriabin). Αισθανόμουνα το φαινόμενο, δεν ήξερα όμως, ούτε την ονομασία του, ούτε ότι αυτό συνέβαινε και σε άλλους ανθρώπους.

Ήθελα μια αντιστοίχηση αντικειμενική, που να βασίζεται στους νόμους της φυσικής. Ήμουνα σίγουρος, πως υπάρχει σχέση, της συχνότητας του ήχου, με το μήκος κύματος του χρώματος. Το έψαξα και το προχώρησα, όσο μπορούσα, με στοιχεία, που ζήτησα από φίλους. Έναν μουσικό (ήχος) και έναν φωτιστή (χρώμα). Βρισκόμαστε στο 2001. Εκ των υστέρων, διαπίστωσα, ότι ήμουν πολύ κοντά σ’ αυτό που, χιλιάδες χρόνια πριν, είχε διατυπώσει ο Πυθαγόρας, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεοσοφιστές και σχετικά πρόσφατα (γύρω στο 1850) η Madame Helena Blavatsky.

Έτσι άρχισαν όλα. Είπα: αφού οι νότες έχουν χρώματα, θα τις βάλω στη σειρά, και θα φτιάξω κοσμήματα, που θα είναι τραγούδια. Έψαξα λοιπόν για χάντρες, που να έχουν περίπου το σχήμα των πλήκτρων του πιάνου (παραλληλόγραμμο). Στην ουσία δηλαδή: Τα χρωματιστά τραγούδια είναι ένα θαρραλέο βήμα, προς τα μπροστά.

από το site του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης