«Τεχνόπολις» Δήμου Αθηναίων, Αίθουσα Δ9, Πειραιώς 100, Γκάζι
Από 5 Δεκεμβρίου 2011, Δευτέρα και Τρίτη, ώρα 21:15
Με την υποστήριξη του Ρωσικού Πολιτιστικού και Επιστημονικού Κέντρου
Σε ένα μεγάλο τσίρκο, κάπου έξω από μία μεγαλούπολη, εμφανίζεται ένας μυστηριώδης άντρας, που ζητά μία θέση στο θίασο ενώ αρνείται να αποκαλύψει το πραγματικό του όνομα και την κοινωνική του θέση. Ελλείψει όμως οποιασδήποτε προϋπηρεσίας και ειδίκευσης, προτείνει και τελικά αναλαμβάνει ένα πρωτότυπο πόστο: θα ονομάζεται Εκείνος και θα είναι αυτός που δέχεται χαστούκια, μπροστά στο κοινό. Το νούμερο γνωρίζει τεράστια επιτυχία, παρόλο που κάθε φορά, στο τέλος, οι θεατές νιώθουν σαν να τα δέχτηκαν οι ίδιοι.
Στα παρασκήνια του τσίρκο, ένας παράξενος κύκλος χορευτών, ακροβατών, κλόουν, τζόκεϊ, θηριοδαμαστών, βαρώνων και λιονταριών κινούνται και διασταυρώνονται διαρκώς. Ο κόμης Μαντσίνι, η Κονσουέλα, βασίλισσα του ταγκό πάνω στα άλογα, η θηριοδαμάστρια Ζινίδα, ο βαρώνος Ρενιάρ, ο πρίγκηψ Πανιατόφσκι, ο χορευτής Μπεζανό, ο κλόουν Τζάκσον, ο Τίλι και ο Πόλι, ο παλαιστής Τόμας. Ανάμεσά τους ο Εκείνος, ένας ζωντανός «φιλόσοφος», βλέπει τον κόσμο και τη ζωή μέσα από μια σκοπιά σχεδόν μεταφυσική και κινείται σε πορεία αντίθετη. Αυτό όμως θα προκαλέσει μία επικίνδυνη αλυσιδωτή αντίδραση: ο καθένας θ’ αποκαλύψει τις βαθύτερες προθέσεις και επιθυμίες του, όμως Εκείνος στο τέλος θα ορίσει το πεπρωμένο επεμβαίνοντας με τρόπο μοιραίο στις ζωές των άλλων και στη δική του.
Πρόκειται για το τελευταίο θεατρικό έργο του L. Andreyev που έγραψε το 1915 και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του συμβολικού και εξπρεσσιονιστικού ύφους του συγγραφέα. Το έργο είχε μεγάλη απήχηση στην εποχή του, μια ανάσα πριν την ρωσική επανάσταση, σε τέτοιο βαθμό ώστε μόλις το 1916 έγινε η κινηματογραφική μεταφορά του στη Ρωσία και το 1924 στις ΗΠΑ από την MGM Studios (He who gets slapped, με τους Lon Chaney, Norma Shearer και John Gilbert).
Μετάφραση: Δαυίδ Μαλτέζε
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τσιάμης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ειρήνη Σαγκριώτη, Ελισσάβετ Ξανθοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική: Νίκος Κολλάρος
Ενορχήστρωση-εκτέλεση: Mother Shipton: Δήμος Μπάλος, Κώστας Πέγιος, Ιάκωβος Σιαπαρίνας
Ηχοληψία-μίξεις: Νίκος Μανιάς
Φωτογραφίες: Δημήτρης Μπαμπίλης
Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Δημήτρης Καρτέρης
Τεχνική υποστήριξη: Μαρία Λαμπράκη
Παραγωγή: Μεταξύ Σοβαρού και Αστείου ΑΜΚΕ
Παίζουν (αλφαβητικά):
Ελισσαίος Βλάχος, Παρασκευή Καλογεράκη, Δαυίδ Μαλτέζε, Διονύσης Μπουλάς, Ειρήνη Σαγκριώτη
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ κανονικό, 10 ευρώ εκπτωτικό (φοιτητικό, κάρτα ανεργίας, ΑΜΕΑ, αλλοδαποί με άδεια παραμονής, άτομα κάτω των 20 και άνω των 60 ετών)
Διάρκεια: 90 λεπτά
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6936113806
Ευχαριστούμε από καρδιάς την Έλενα Άντζακα και τον Νίκο Γιούσεφ για την τόσο σημαντική υποστήριξή τους
Leonid Andreyev
Ο Λεονίντ Νικολάγιεβιτς Αντρέγιεφ (1871‐1919), υπήρξε σπουδαίος ρώσος θεατρικός συγγραφέας και ένας από τους πιο ταλαντούχους και παραγωγικούς εκπροσώπους της αργυρής περιόδου στη ρωσική ιστορία. Ο τρόπος γραφής του συνδυάζει με αριστοτεχνικό τρόπο τις σχολές του ρεαλισμού, του νατουραλισμού και του συμβολισμού.
Γεννημένος στην επαρχία Οργιόλ της Ρωσίας, μέλος μεσοαστικής οικογένειας, ο Αντρέγιεφ σπούδασε αρχικά τη νομική επιστήμη στη Μόσχα και στην Αγ. Πετρούπολη. Η πρώτη του επαγγελματική απασχόληση ήταν ως δικαστικός δημοσιογράφος για την εφημερίδα «Ημερησία της Μόσχας». Την περίοδο εκείνη έγραψε κάποια ποιήματα αλλά στην προσπάθειά του να τα εκδώσει, γνώρισε την απόρριψη από τους περισσότερους εκδότες.
Το 1898, το πρώτο του διήγημα,"Μπαργκαμό και Γκαράσκα" δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα της Μόσχας και προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Μαξίμ Γκόρκι, που πρότεινε στον Αντρέγιεφ να επικεντρωθεί στη λογοτεχνική του κλήση. Η συμβουλή αυτή τον οδήγησε σταδιακά στο να εγκαταλείψει τα νομικά και να αφοσιωθεί στη συγγραφή ενώ μεταξύ των δύο αντρών αναπτύχθηκε μία σπουδαία πολυετή φιλία.
Η πρώτη συλλογή του με διηγήματα κυκλοφόρησε το 1901 και σε ελάχιστο χρόνο πουλήθηκαν 250.000 αντίτυπα. Αναγνωρίστηκε ως νέο συγγραφικό ταλέντο, ενώ σύντομα η πρωτότυπη συγγραφική τάση που εκπροσωπούσε πήρε το όνομά του. Το 1902 δημοσίευσε τα μυθιστορήματα "Στην Ομίχλη" και "Άβυσσος", τα οποία προκάλεσαν μεγάλη αναταραχή εξαιτίας της ειλικρινούς και τολμηρής τοποθέτησής του για τον έρωτα και το σεξ. Στα χρόνια μεταξύ 1898 και 1905 ο Αντρέγιεφ δημοσίευσε πολυάριθμα διηγήματα με διάφορα θέματα. Μεταξύ άλλων παρουσίασε την εξαθλίωση της ζωής στις επαρχίες της Ρωσίας, τις αιματηρές συγκρούσεις στις φυλακές αλλά ασχολήθηκε και με ιδιαίτερα ιατρικά περιστατικά: το μεγάλο του ενδιαφέρον του για την ψυχολογία και την ψυχιατρική τον οδήγησε στην εξερεύνηση σε μεγάλο βάθος της ανθρώπινης ψυχής και στην σύλληψη σπουδαίων χαρακτήρων που αργότερα θα θεωρηθούν κλασικοί ήρωες της ρωσικής λογοτεχνίας («Σκέψη» 1902).
Κατά τη διάρκεια της ρωσικής επανάστασης ο Αντρέγιεφ συμμετείχε ενεργά στην κοινωνική και πολιτική συζήτηση υπερασπιζόμενος τα ιδανικά της δημοκρατίας. Πολλά από τα έργα του, όπως το "Κόκκινο γέλιο" (1904), Ο "Κυβερνήτης" (1905) και οι "Επτά που κρεμάστηκαν" (1908) αποτυπώνουν το πνεύμα εκείνης της περιόδου. Από το 1905 συγγράφει πολλά θεατρικά έργα:"Η ζωή του Ανθρώπου" (1906), "Ο Τσάρος της Πείνας" (1907), "Οι Μαύρες Μάσκες" (1908), "Ανάθεμα" (1909), "Οι Ημέρες της Ζωής μας" (1909). Το 1907 Η "Ζωή του Ανθρώπου" παρουσιάστηκε ταυτόχρονα στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας από το θίασο του Στανισλάβσκι στην Αγία Πετρούπολη από το θίασο του Μέγερχολντ.
Το 1916, ανέλαβε συντάκτης του λογοτεχνικού τμήματος της εφημερίδας "Ρωσική Θέληση" και ενώ υποστήριξε την επανάσταση των μπολσεβίκων, προέβλεψε την εξουσία της ως καταστροφική. Την εποχή εκείνη κυρίως δημοσίευσε πολιτικά άρθρα ενώ τα έργα του κατά την πρώτη περίοδο μετά την ρωσική επανάσταση αποτυπώνουν την απαισιοδοξία του. Το 1917, μετακόμισε στη Φινλανδία όπου συνέγραψε άρθρα κατά των υπερβολών των μπολσεβίκων και των κινδύνων που αυτές έκρυβαν.
Ιδεαλιστής και επαναστάτης, Ο Αντρέγιεφ πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην πικρή φτώχεια και τον πρόωρο θάνατό του από καρδιακή ανεπάρκεια
μπορεί να είχε επισπεύσει η μεγάλη του αγωνία για την εξέλιξη της ρωσικής επανάστασης. Πέθανε το 1919 χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει το τελευταίο μυθιστόρημά του, το "Ημερολόγιο του Σατανά".
Ήταν παντρεμένος με την Άννα Βιελχόρσκα, ανιψιά του μεγάλου ουκρανού ποιητή και ουμανιστή Τάρας Σεβτσένκο ενώ ο γιος του, Δανιήλ Αντρέγιεφ, ποιητής και μυστικιστής, έγινε αργότερα γνωστός με το βιβλίο "Η Μεταφιλοσοφία της Ιστορίας" (Roza Mira).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου