Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τη σχέση της τέχνης με το βιοπορισμό. Βιοπορίζεσαι αποκλειστικά από τη μουσική; Η δημιουργία, όταν είναι συνδεδεμένη με το βιοπορισμό, είναι ανεπηρέαστη;
Είναι ένα ερώτημα που έχει τεθεί, παλαιό. Κι ο Μπρεχτ με το Λούκατς είχανε μια τέτοια συζήτηση. Ένα είναι δεδομένο: από τη στιγμή που το έργο του καλλιτέχνη φεύγει από το γραφείο του, από το ατελιέ του, από το στούντιό του, είναι εμπόρευμα. Και το επίσης σίγουρο είναι ότι από αυτό το εμπόρευμα τα λιγότερα τα εισπράττει ο καλλιτέχνης. Εγώ θα έλεγα για τον εαυτό μου μακάρι να ζούσα σε μια κοινωνία όπου να σιτιζόμουνα στο Πρυτανείο και να έδινα την τέχνη μου δωρεάν. Αν δεν είχα πρόβλημα στα γηρατειά μου να πεθάνω από ασιτία, όπως πέθαναν πολλοί συνάδελφοί μου, θα έλεγα ότι δεν θέλω να πληρωθώ. Αν είχα την υγεία μου και την περίθαλψή μου χωρίς να χρειάζεται να πληρώσω δραχμή, αν είχα εξασφαλίσει τα γηρατειά μου, θα έλεγα ότι δε με ενδιαφέρει να αμοιφθώ. Αυτό είναι προσωπικό όμως. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να σου πει ότι η τέχνη, όπως και οι πολύτιμοι λίθοι, εξαιρούνται από το μαρξιστικό νόμο της αξίας, ακριβώς γιατί δεν έχουν να κάνουν με το χρόνο παραγωγής του προϊόντος. Η αξία αυτό σημαίνει: ο ενσωματωμένος χρόνος για την παραγωγή ενός προϊόντος. Το καλλιτεχνικό έργο είναι κάτι άλλο. Όπως και οι πολύτιμοι λίθοι είναι κάτι άλλο. Αλλά επειδή δε μιλάμε για πολύτιμους λίθους, αλλά μιλάμε για τέχνη, λέω ότι, προφανώς και στις συνθήκες αυτές που ζούμε, εφόσον δεν υπάρχουν Πρυτανεία και οι ιδανικές κοινωνίες που θα θρέψουν έναν καλλιτέχνη, οφείλει ο καλλιτέχνης να αμείβεται για αυτό που παράγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου