Αν υπηρχε σκοπος στη ζωη, τα πραγματα δεν θα ηταν τοσο ομορφα, επειδη μια μερα θα εφτανες στο τελος και τοτε απο κει και περα, τα παντα θα ηταν βαρετα. Τοτε τα παντα θα ηταν μια συνεχης επαναληψη. Θα συνεχιζοταν η ιδια μονοτονια. Και η ζωη σιχαινεται την μονοτονια. Δημιουργει συνεχως καινουριους στοχους, επειδη εκεινη δεν εχει κανεναν. Απο τη στιγμη που φτανεις σε μια συγκεκριμενη κατασταση, η ζωη σου δινει εναν αλλο στοχο.
Ο οριζοντας συνεχιζει να τρεχει μπροστα σου. Ποτε δεν τον φτανεις,εισαι παντοτε στο δρομο. Παντοτε πλησιαζεις και πλησιαζεις. Και αν το καταλαβεις αυτο, τοτε ολη η ενταση του νου εξαφανιζεται, επειδη η ενταση βρισκεται στο οτι αναζητας ενα σκοπο, στο οτι θελεις να φτασεις καπου.
Ο νους συνεχως θελει νε φτασει καπου και η ζωη συνεχως φτανει και αναχωρει-φτανει για να αναχωρησει και παλι. Δεν υπαρχει τελος σε αυτο. Ποτε δεν ειναι τελεια και αυτη ειναι η τελειοτητα της. Ειναι μια δυναμικη διαδικασια, δεν ειναι ενα νεκρο, στατικο πραγμα.
Η ζωη δεν ειναι στασιμη, ειναι μια συνεχης ροη. Απο τη στιγμη που το καταλαβεις αυτο, αρχιζεις να απολαμβανεις το ιδιο το ταξιδι. Καθε βημα ειναι ενας σκοπος και δεν υπαρχει κανενας αλλος σκοπος. Αυτη η κατανοηση, απο τη στιγμη που εδραιωνεται μεσα στον βαθυτερο πυρηνα σου, σε χαλαρωνει. Τοτε δεν υπαρχει ενταση, επειδη δεν υπαρχει πουθενα να πας, οποτε δεν μπορεις ουτε και να ξεστρατισεις....
OSHO
Πηγή: http://www.awakengr.com/2015/02/blog-post_90.html#ixzz3SOk5JA1B
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου