Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΕΝΘΕΙ !..

  

          

                                                                                           

Υπογράφει

                                                                                                          ο Γιώργος Καραχάλιος    

                                                                                                 Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

  Πενθεί, από προχθές,η Ήπειρος για δυό λόγους :

·        για την απώλεια ενός ιερού μνημείου, του Γεφυριού της Πλάκας – την «Ακρόπολη» της περιοχής, και

·        για το χαμό του μεγάλου της τραγουδιστή Αλέκου Κιτσάκη – το «αηδόνι της Ηπείρου»!..

… Ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι στα Βαλκάνια.  Άντεξε για περισσότερες από δεκαπέντε δεκαετίες στο διάβα του χρόνου !

Δεν άντεξε,  ωστόσο, στην τελευταία μανία και οργή της Φύσης.  Σωριάστηκε. Και πήρε μαζί του στα αφρισμένα νερά του Άραχθου, την ιστορία, τις μνήμες και τις θύμησες από το παρελθόν.

Μεγάλη «απώλεια», η κατάρρευση του Γεφυριού της Πλάκας. Σοκ και απέραντη θλίψη στους Ηπειρώτες (και όχι μόνον) για ένα ιερό μνημείο – σημείο αναφοράς της Ηπειρώτικης  γης και γενικότερα της Πατρίδας μας.

Το Ιστορικό γεφύρι ήταν το σύνορο της Ελλάδας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία … Δρόμος εμπορίου, ένωνε τα Τζουμέρκα με την υπόλοιπη ΄Ηπειρο και τη Θεσσαλία.

Αποτέλεσε «θέατρο» σκληρών συγκρούσεων στους ελληνοτουρκικούς πολέμους, ενώ στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και του Εμφυλίου, φιλοξένησε – το Φεβρουάριο του 1944 – τη Συνδιάσκεψη των ελληνικών αντιστασιακών Οργανώσεων.

Ταυτόχρονα, μετασχηματίσθηκε σε πολιτισμικό πεδίο,  συνδέθηκε με το συλλογικό μύθο και κατέληξε να γίνει αλληλένδετο στοιχείο με την ιστορία της Ηπείρου.

Ωστόσο, ό,τι δεν κατάφεραν οι Γερμανοί κατακτητές, το κατάφερε η οργή και η μανία της φύσης !..

Και όχι μόνον αυτό :

Παράλληλα, στην καταστροφή του Γεφυριού «βοήθησε» και η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ για τη συντήρηση του εκ μέρους των αρμοδίων και ιθυνόντων :

ήτοι των διαδοχικών Υπουργών Πολιτισμού, οι οποίοι, ωστόσο, (κατά κόρον και κατά τακτά χρονικά διαστήματα) «εκμεταλλεύτηκαν» και «επένδυσαν» - για ευνόητους λόγους - σε τηλεοπτικές «καμπάνιες αξιοποίησης» της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Και κοντά στην αδιαφορία αυτή και ο «ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟΣ» ορισμένων «καρεκλοκένταυρων»  και «γραφειοκρατών» υπηρεσιακών παραγόντων…

Παράγοντες, οι οποίοι αγνόησαν τις διαχρονικές αγωνιώδεις προφορικές και γραπτές εκκλήσεις του Συλλόγου Προστασίας  του Άραχθου, Φορέων και κατοίκων της περιοχής για τη συντήρηση του Γεφυριού της Πλάκας.

Κατόπιν τούτου :

·        η απόδοση ευθυνών είναι εκ των ων ουκ άνευ, ενώ

·        η δέσμευση της Πολιτείας για την αποκατάσταση του μνημείου – με την ευγενική χρηματοδότηση της γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας του Νίκου Λούλη - γεννάει ελπίδα και αισιοδοξία.

Ωστόσο, το Γεφύρι της Πλάκας δε θα είναι ποτέ το ίδιο !..

Εκτός από το γεφύρι της πλάκας, η Ήπειρος πενθεί και για «το αηδόνι της»: το δημοφιλή τραγουδιστή Αλέκο Κιτσάκη.

Έφυγε χθες από τη ζωή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων και οδεύει αύριο στην τελευταία κατοικία του: στα Κοπανά Ιωαννίνων.

Φτωχότερο λοιπόν από χθες το δημοτικό τραγούδι, καθώς σίγησε για πάντα η φωνή του μεγάλου καλλιτέχνη.

Ήταν ένας σημαντικός Ηπειρώτης που:

·        εξέφρασε, για πολλές δεκαετίες, τις χαρές και τις λύπες των Ηπειρωτών

·        «εικονοποίησε» τον καημό και τα προβλήματα των ξενιτεμένων συντοπιτών του

·        συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, καθώς και με τους μεγαλύτερους και καλύτερους δημοτέχνες στο κλαρίνο, και

·        ηχογράφησε περίπου 2.500 τραγούδια, αφήνοντας μια μεγάλη παρακαταθήκη στην ελληνική δισκογραφία.

Τον αποκάλεσαν «Καζαντζίδη του δημοτικού τραγουδιού». Τον τίτλο αυτό τον απέσπασε από την τεράστια έκταση της φωνής του, τα μελωδικά γυρίσματα, αλλά και από τη σχέση του με τους μετανάστες.

Ήταν ο καλλιτέχνης εκείνος που το 1983 τραγούδησε στη Μελβούρνη, μπροστά σε 120.000 κόσμο.

Αποτέλεσμα: Η Εφημερίδα της Ομογένειας έγραψε:

«Η επίσκεψη του μεγάλου Έλληνα τραγουδιστή Αλέκου Κιτσάκη στην Αυστραλία επισκίασε και αυτή του Κων/νου Καραμανλή» (ένα χρόνο πριν είχαν σπεύσει να ακούσουν τον Καραμανλή μόνο 70.000 άτομα).

* * * * * * * * * * * *

Οι Ηπειρώτες, και κατ΄ επέκταση οι λάτρεις του δημοτικού τραγουδιού, θα θυμούνται για πάντα το δημοφιλή και αγαπημένο συνθέτη και τραγουδιστή τους.

Μα πάνω απ’ όλα θα τους συντροφεύει στις χαρές και τις λύπες τους η φωνή του, όπως ακριβώς  χαρακτηριστικά απέδωσε με το κλαρίνο του τα γνωστά τραγούδια:

«…Στης Πάργας τον ανήφορο κανέλλα και γαρύφαλλο

Με γέλασαν δυο παργιανές κοντούλες και μελαχρινές…»

και το

«…Δεν μπορώ μανούλα μ’ δεν μπορώ,

Αχ σύρε να φέρεις το γιατρό,

Αχ σύρε να φέρεις το γιατρό

Μην πεθάνω η δόλια και χαθώ…»