«…Στο Μάριο Τόκα»

                                                       Υπογράφει

                                                                                               ο Γιώργος Καραχάλιος

     Δημοσιογράφος - Φιλόλογος

Παρασκευής φθινοπωρινό απόβραδο στην Αθήνα: εκατοντάδες κόσμου ανηφορίζουν την Αρειοπαγείτου  για μια σύναξη πολιτιστική στο Ηρώδειο…

Για ένα… «αντάμωμα» με το Μάριο. Mε το Μάριο από τον… «ουρανό» και τους χιλιάδες φίλους του στα διαζώματα του πάλαι ποτέ τυπικού ρωμαϊκού ωδείου… Αλλά και για ένα συναπάντημα με την Πατρίδα του Μάριου: «τη δική του πατρίδα, που έχει μοιραστεί στα δυό»!...

Ήταν μια βραδιά παρέας, όπως θα έλεγε - και θα το ήθελε άλλωστε - ο Μάριος.

Ήταν μια μουσική βραδιά, αφιερωμένη στο Μάριο και εμμέσως και στους φίλους του που κάνουν παρέα στη «γειτονιά των αγγέλων»: το Γιάννη (Ρίτσο), το Δημήτρη (Μητροπάνο), τον Άλκη (Αλκαίο), τον Ιάκωβο (Καμπανέλλη)…

Θύμησες και μνήμες από το παρελθόν, με τον αφηγητή-ηθοποιό Στέλιο Μάινα να ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής και της προσφοράς του Μάριου…

Μια ζωή και μια προσφορά, «ένα ταλέντο και ένα έργο, που – όπως είπε ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης – το σφράγισε η ευαισθησία του Μάριου και η σεμνή, διακριτική, «σιωπηλή», όμως πάντα σοβαρή παρουσία του στο χώρο της ελληνικής μουσικής»!.

…Ήταν μια ανεπανάληπτη μουσική-παρουσίαση, ένα αφιέρωμα στα τραγούδια και τη μουσική του αγαπημένου μας Μάριου, αλλά και στην αγάπη του για την πατρίδα του: την Κύπρο, τη Λεμεσό που γεννήθηκε…

Ταυτόχρονα, ήταν μια «ειδική», ωστόσο, βραδιά, στο πλαίσιο τω εκδηλώσεων για την επέτειο της εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας της Κύπρου και τη συμπλήρωση σαράντα χρόνων από την τουρκική εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού.

Ζεστή ατμόσφαιρα και θερμά χειροκροτήματα… θλίψη, συγκίνηση και μάτια βουρκωμένα… Ακόμα και του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη, που διακρίναμε  στην πρώτη σειρά του Ηρωδείου μαζί με άλλα αναγνωρίσιμα πρόσωπα από τον κόσμο των γραμμάτων και των τεχνών, του πνεύματος και την πολιτικής σκηνής…

Μα πάνω απ’όλα με τους χιλιάδες ανώνυμους που αγάπησαν το Μάριο, τη μουσική και τα τραγούδια του.      

… Και με το Γιώργο Νταλάρα, τη Γλυκερία, το Γιάννη Κότσιρα, το Μίλτο Πασχαλίδη, το Δώρο Δημοσθένους και τη Δήμητρα Σταθοπούλου, με μια 12μελή ορχήστρα καταξιωμένων μουσικών - υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Παπαζαχαράκη και με το Γιώργο Παπαχριστούδη στο πιάνο - να συνεπαίρνουν τους χιλιάδες θεατές με τα :

«Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη»,  « Λαδάδικα», «Αννούλα του Χιονιά»,  «Θάλασσες», «Το Σημάδι»,  «Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη», «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί», «Κι όλο εγώ περίμενα», «Έλα κρυφά, έλα λαθραία», «Εξαρτάται», «Η εθνική μας μοναξιά»,  «Φωνάζουν οι γειτόνοι», «Μια στάση εδώ»,  «Σαν τρελό φορτηγό»,  «Επιστροφές, καταστροφές»,  «Μια βροχή», «Κάνε το δάκρυ σου φιλί», «Τον Αύγουστο που μου χρωστάς»,  «Δίδυμα φεγγάρια»…

Κι ακόμη : «Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου», «Η δική μου Πατρίδα», «Κερύνεια 1974», «Στιγμές Εισβολής», «Δεν κλαίω γι ‘ αυτά που μου’ χεις πάρει»

                                   * * * * * * * * * * * * * *

Το Μάριο τον γνώρισα στην Αθήνα, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου,  όπου ήρθε να σπουδάσει αμέσως μετά τη στρατιωτική του θητεία στην Κύπρο και το τέλος του Πολέμου στο νησί.

Κι αργότερα, στα τηλεοπτικά στούντιο και πλατό και στις μουσικές συναντήσεις, παρουσιάσεις και συναυλίες. …Οικείος και γλυκομίλητος, σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή. Πολύ ευαίσθητος, απλός, τρυφερός άνθρωπος. Αυτό που φαίνεται και στις μελωδίες του. Αυτό ήταν ο Μάριος: Με τρυφερά αισθήματα. Αυτό που βγαίνει και μέσα από τη μουσική του. Σεμνός και άξιος μουσικός συνθέτης, αλλά και ένας σπάνιος άνθρωπος.

Μια ξεχωριστή καλλιτεχνική προσωπικότητα με κοινωνικές και εθνικές ανησυχίες.

Ίσως γι’ αυτό ν’ αγαπιούνται τα τραγούδια του από τον κόσμο, γιατί «του μίλησαν», γιατί «μιλάνε στην καρδιά του».

Και σίγουρα για «κάποιους τόσο σημαντικούς ανθρώπους δεν υπάρχει λησμονιά», όπως είπε ο Γιάννης Κότσιρας…

·        Θα τον θυμόμαστε για πάντα το Μάριο…

·        Όπως οι μελωδίες του θα τον κρατάνε για πάντα δίπλα μας…

·        Όπως θα τον θυμούνται για πάντα η γυναίκα του, η Αμαλία και τα τρία τους παιδιά: η Χαρούλα, ο Κωστής και ο Άγγελος.

Νάναι όλοι τους καλά!­­­­­