Υπογράφει
ο Γιώργος Καραχάλιος
Δημοσιογράφος - Φιλόλογος
… Τη συνάντησα προχθές .
Στο Ζάππειο. Στον “6ο Αγώνα δρόμου -
περιπάτου Greece Race for the Cure”, ενάντια στον Καρκίνο του Μαστού.
Διοργανωτής : ο Πανελλήνιος Σύλλογος
Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής»
Σύνθημα :
«Τρέχουμε … πιο γρήγορα από τη σκιά του!»
… Την πρωτογνώρισα,
ωστόσο, ακριβώς πριν από έντεκα χρόνια
. Στο Ινστιτούτο Παστέρ. Σε μια ενημερωτική συνάντηση για τον Καρκίνο του Μαστού, που είχε οργανώσει το «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ».
Τη λένε
Μ α ρ γ α ρ ί τ α .
Είναι παντρεμένη, με ένα παιδί…
Ήταν τότε όλες εκεί. Γυναίκες καρκινοπαθείς, χτυπημένες από την «επάρατο» νόσο στο μαστό. Κι ακόμη : συγγενείς, φίλοι και πάνω απ΄ όλα
η ψυχή του «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» : η πρόεδρός του,
η αγαπητή φίλη μου Κλεοπάτρα. Η Κλεοπάτρα
Γαβριηλίδου.
Αισθητά τα σημάδια της
αρρώστιας στις περισσότερες. Μ’ ένα
πλαστικό ποτήρι καφέ στο χέρι, στο προαύλιο του Παστέρ. Και μ’ ένα απλανές βλέμμα στο … κενό. Αλλά και με πολλές σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό τους. Κάποιες δεν
άντεξαν : κρυφά ή φανερά κρατούσαν κι ένα τσιγάρο στο άλλο χέρι …
Ωστόσο, όλες - μα όλες, είχαν
κάτι να πουν, μόλις μπήκαν στην αίθουσα
του Ινστιτούτου. Μια μαρτυρία: την προσωπική τους ιστορία, τη δική τους εμπειρία, το δικό τους βίωμα με τον καρκίνο του μαστού.
Συντονιστής της ενημέρωσης και
συνάμα κεντρικός ομιλητής, ο καθηγητής
Ογκολογίας της Ιατρικής Σχολής του
Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Γεννατάς.
Ένας
καταξιωμένος επιστήμονας-λειτουργός διεθνούς εμβέλειας. Ένας Άνθρωπος
με Α κεφαλαίο. Και ειδικότερα, με κύρος, ήθος και σοβαρότητα.
Πάντα μειλίχιος, χαμογελαστός και ευγενέστατος: αυτό το γιατρό
που χρειάζεται ως συμπαραστάτη της
στον αγώνα της μια πονεμένη γυναίκα: ανύπαντρη, σύζυγος,
μητέρα, εργαζόμενη…
Τον
γνωρίζω,
χρόνια τώρα, τον καθηγητή. Όπως γνωρίζω
πολύ καλά τον αγώνα του, την
καθημερινή μάχη του στον …«πόλεμο» για την αντιμετώπιση του καρκίνου του Μαστού (Και όχι μόνον…).
Και τον ευχαριστώ, για άλλη μια φορά, που με θεωρεί φίλο του. Όπως και την Κλεοπάτρα Γαβριηλίδου…
Κι ύστερα ήρθε η σειρά της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ… Ανέβηκε, αργά αλλά σταθερά, στο βήμα της αίθουσας. Κοίταξε, για
τριάντα δευτερόλεπτα, το ακροατήριο.
Στα χέρια
της κρατούσε ένα λουλούδι: μια Μ α ρ γ α
ρ ί τ α.
Την είχε κόψει, πριν έρθει στο Ινστιτούτο
Παστέρ, από τον κήπο της πολυκατοικίας της.
Την έφερε μπροστά στο μικρόφωνο. Κι άρχισε να μαδάει τη μαργαρίτα - θυμίζοντας σ’ όλους εμάς το πάλαι ποτέ «παιχνιδάκι» με το λουλούδι: «… μ’ αγαπάς … δε μ’ αγαπάς κ.ο.κ.»
Η φωνή της ήταν ψυχρή. Το πρόσωπό της, ωστόσο, γαλήνιο:
«Θα
ζήσω … Δε θα ζήσω … Θα ζήσω … Δε θα ζήσω … Θα ΖΗΣΩ !..»
Τελικά της βγήκε : «Θα ΖΗΣΕΙ», όπως είπε ….
Η
Μαργαρίτα
κόμπιασε για λίγο. Έβγαλε έναν αναστεναγμό …
Κι
ύστερα; Ύστερα άρχισε να ξετυλίγει το «κουβάρι» της περιπέτειάς της - την «Οδύσσειά» της :
Δύσβατος και ανηφορικός όλος ο δρόμος του αγώνα της :
·
Η
διάγνωση της αρρώστιας της
·
Το
πρώτο … «ξάφνιασμα»
·
Το
μυαλό της κόλλησε στη λέξη : Κ α ρ κ ί ν ο ς. «Καρκίνος Μαστού - στάδιο
δεύτερο»
Ο χρόνος και ο κόσμος γύρω της πάγωσε. Ήταν ανυποψίαστη. Ήταν αναπάντεχο.
Εύλογο, το ερώτημά της : «Γιατί
σε μένα, Θεέ μου;».
Χωρίς απάντηση, ωστόσο.
Όλα τα σχέδιά
της φάνηκαν να καταρρέουν σα χάρτινος Πύργος …
Και τα συναισθήματα: Θλίψη, πίκρα αλλά και θυμός. Και πάντα το ίδιο ερώτημα:
«Γιατί σε μένα Θεέ μου;».
Χωρίς απάντηση,
για άλλη μια φορά…
Προβληματίστηκε στιγμές, ώρες,
μέρες … Θα έχανε το «σαρκικό της σύμβολο»…
Η
λογική της,
ωστόσο, αρνήθηκε να «υποκύψει»
μπροστά σ΄ αυτή τη σωματική της αλλαγή!
Προείχε - όπως είπε - το υπέρτατο
δώρο της ΖΩΗΣ !... Όπως πιστεύουν οι περισσότερες ομοιοπαθείς του «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ»
Είδε τον καρκίνο … «κατάματα». Και θεώρησε τη
συνάντηση ΜΑΖΙ του σαν μια δεύτερη ευκαιρία για ΖΩΗ!...
«Το καρκίνο
σίγουρα, δε τον διάλεξε εκείνη. Τη διάλεξε εκείνος.»
Όπως, άλλωστε πρεσβεύουν και όλες οι γυναίκες που βρίσκονται στη θέση της Μαργαρίτας.
Κι ύστερα - όπως είπε η Μαργαρίτα - θυμήθηκε τον αγαπημένο της Νίκο Καζαντζάκη. Τον διάβαζε στα
εφηβικά της χρόνια :
«Μη
ρωτάς αν θα νικήσεις ή θα νικηθείς - Πολέμα!...»
Κι η απόφασή της ήρθε αβίαστα :
«Θ α π ο λ ε μ ή σ ω !..»
Πίσω της, εξάλλου, είχε έναν άντρα, με πολλές υπευθυνότητες στη δουλειά του και πολλές ώρες να λείπει από το σπίτι. Αλλά και ένα γυιό στο … κατώφλι των Πανελληνίων Εξετάσεων.
΄Επρεπε να τους
συμπαρασταθεί, αλλά και να της
συμπαρασταθούν κι εκείνοι.
Ο
γιατρός
που διάλεξε, ήταν ο Κωνσταντίνος
Γεννατάς… Αυτός που καθόρισε την
θεραπεία της, το Σχήμα που θα ακολουθούσε, ύστερα από τη
χειρουργική της επέμβαση στο μαστό:
Χημειοθεραπεία… Ακτινοθεραπεία… Ορμονοθεραπεία… και εξετάσεις.
Πολλές και – κατ΄ επανάληψη –
εξετάσεις.
Κι όλα αυτά να τα ακολουθεί με «θρησκευτική ευλάβεια». Και σε χρόνο
πρίν από την ώρα που το παιδί της θα επέστρεφε από το Σχολειό!..
Ταυτόχρονα, έπρεπε να διαχειριστεί το χρόνο της, τις υποχρεώσεις και την καθημερινότητά
της…
Και το κυριότερο:
να κρατήσει το «μυστικό». Να μην περάσει ούτε καν σαν υποψία στο
γυιό της ότι ήταν άρρωστη.
Η
αγάπη
που της είχε το παιδί της, σίγουρα
θα το επηρέαζε στις εξετάσεις του για το Πανεπιστήμιο:
Και κάθε φορά να υποκρίνεται απέναντι στο γυιό
της: πονοκέφαλος, στομάχι, ίωση, δισκοπάθεια, περίοδος…
Δεν έχασε – η
Μαργαρίτα – τα μαλλιά της. Όπως
συνήθως, συμβαίνει. Κι αυτό ήταν μια
«αναλαμπή» στην καθημερινή μάχη της.
Αντίθετα, ο δρόμος της αποθεραπείας
εξακολουθούσε να είναι δύσκολος,
επώδυνος και με κατάπτωση: σωματική και ψυχική.
Ωστόσο, σήκωσε το βάρος της αρρώστιας της στους ώμους της… Και προχώρησε!…
* * * *
* * * *
Τη Μαργαρίτα
την είδα ξανά, ύστερα από οχτώ
χρόνια. Το 2011. Σε μια Ημερίδα, αυτή τη φορά. Σε μια Ημερίδα
που είχα την πρωτοβουλία και την τύχη να οργανώσω στο Πνευματικό
Κέντρο. Αφορμή: η «Ημέρα της
Γυναίκας». Θέμα της Ημερίδας: «Γυναίκα
και Υγεία».
Ομιλητές: ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου
Αθηνών και Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου
Αθηνών καθηγητής
Μαιευτικής-Γυναικολογίας Γεώργιος Κρεατσάς, ο καθηγητής Ογκολογίας-Παθολογίας
Κωνσταντίνος Γεννατάς, ο καθηγητής Μαιευτικής-Γυναικολογίας – Ουρογυναικολογίας καθηγητής Άγγελος Λιάπης και ο επίκουρος
καθηγητής Μαιευτικής-Γυναικολογίας Κων/νος Πανούλης.
Κι ακόμη: ο ομότιμος καθηγητής Καρδιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών και Ιδρυτής του
ΕΛΙΚΑΡ Παύλος Τούτουζας, ο επίκουρος καθηγητής Καρδιολογίας Κων/νος Τσιούφης, η
ομότιμη καθηγήτρια Διατροφής και προληπτικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Αντωνία Τριχοπούλου και ο Διευθυντής Ορθοπεδικής Κλινικής του ΚΑΤ Παναγιώτης
Σμυρνής.
Όλοι
τους διακεκριμένοι και καταξιωμένοι επιστήμονες με σημαντική συμβολή και
προσφορά στο παγκόσμιο «ιατρικό γίγνεσθαι»…
Κι ακόμη ήταν εκεί το «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ», το «Κ.Ε.Φ.Ι.»,
το «ΑγκαλιάΖΩ», το «ΕΥ ΖΩ με καρκίνο», η Unicef κ.α.
Όλοι τους, καθηγητές, πρόεδροι και μέλη των συλλόγων, προσωπικοί μου φίλοι, που ανταποκρίθηκαν άμεσα στο κάλεσμά μου.
Και
πάνω από όλους:
η Μαργαρίτα.
Ήταν
ίδια – όπως πριν από οκτώ χρόνια…
Ίσως και καλύτερη. Πιο νέα, πιο ζωντανή και με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη.
Κομψή και ντυμένη με την …«τελευταία λέξη της μόδας». Και χωρίς τσιγάρο στο χέρι…
Έτρεξε και μ΄ αγκάλιασε. Μου έσκασε ένα
φιλί στο μάγουλο και με μια αισιοδοξία στο πρόσωπο της ….αναφώνησε:
«Σε
δυό χρόνια, Γιώργο, κλείνω την κρίσιμη δεκαετία… Θα τα καταφέρω!..»
…Ήταν η «διαβεβαίωση» της.
Κι’ αμέσως άρχισε να γελά δυνατά και ασταμάτητα.
Ξαφνιάστηκα… Απόρησα… Ίσως, και να την
κοίταξα περίεργα, αν κρίνω από τα λόγια
της:
«Γιώργο,
δεν γερνάς, επειδή γελάς… Γερνάς επειδή δε γελάς!..», μου είπε
Χαμογέλασα… Κι εκείνη έσκυψε και μου σκασε,
για ακόμη μια φορά, άλλο ένα φιλί στο
μάγουλο…
Σε λίγο, οι καθηγητές άρχισαν τις ενημερωτικές ομιλίες-παρεμβάσεις τους...
Κι εγώ (παίρνοντας θάρρος από τη Μαργαρίτα) να προσπαθώ να συντονίσω τη
συζήτηση και τις ερωτοαπαντήσεις ακροατών και ομιλητών…
Σ΄ ένα ακροατήριο
που διψούσε για πληροφόρηση,
ενημέρωση, μάθηση και πρόληψη. Ανάμεσα και πολλές γυναίκες-Γυναίκες με καρκίνο μαστού.
To
κλίμα, ωστόσο, και η ατμόσφαιρα (θα έλεγα) μελαγχολική…
Πρόσωπα μελαγχολικά, αλλά με ανοιχτά
μάτια και κυρίως αυτιά!...
Κι αφού τελείωσαν οι γιατροί, σειρά είχαν
οι …«γιατροί της καρδιάς μας»:
Οι τραγουδοποιοί
και αφιλοκερδώς συμμετέχοντες φίλοι μου, Διονύσης
Τσακνής και Ανδρέας Παπασταματίου,
καθώς και το μουσικό συγκρότημα «Τρόπος».
«Μουσικός
επίλογος…»
για αλλαγή σκηνικού, σελίδας και ατμόσφαιρας, προκειμένου όλες
και όλοι να αποχωρήσουν ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι.
* * * *
* * * *
Η Τρίτη
φορά που συνάντησα τη Μαργαρίτα ήταν
ύστερα από τρία χρόνια. Φέτος. Προχθές στο Ζάππειο.
Στον «Αγώνα
δρόμου-περιπάτου» που οργάνωσε το «ΑΛΜΑ
ΖΩΗΣ». Μια εκδήλωση που μου έδωσε την αφορμή
γι’ αυτή τη γραπτή «απόπειρα παρέμβασης». Γι΄ αυτό το γραπτό Σημείωμα…
Η
Μαργαρίτα
ήταν ανάμεσα στους «δρομείς-αθλητές»… Χαρούμενη,
ευδιάθετη, ζωντανή, γύρω στα εξήντα, με την αθλητική της φόρμα, έτοιμη να κάνει
το …«γύρο της Αθήνας».
«Γιώργο, την πέρασα τη
δεκαετία… Ζω, χαίρομαι και αισιοδοξώ… Χαίρομαι την οικογένειά μου: τον άντρα
μου και το γυιό μου, που σήμερα είναι πλέον ένας νέος επιστήμονας, με όνειρα
και φιλοδοξίες!..»
Την
αγκάλιασα, την έσφιξα πάνω μου, της έδωσα ένα ζεστό φιλί και της είπα ένα …
μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ !..
Και
η ατάκα της Μαργαρίτας ήρθε ξανά να… με αποστομώσει
:
«Γιώργο, να ξέρεις πως
τίποτα δεν αρχίζει χωρίς αισιοδοξία και τίποτα δεν τελειώνει χωρίς μάχη και
αγώνα», είπε με νόημα.
Με
κοίταξε … συγκαταβατικά κι έσπευσε να κρυφθεί στο «μπουλούκι» των αγωνιστών -
αθλητών …
Έναν
αγώνα που οργάνωσε η πρόεδρος και τα
μέλη του «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» : όλες γυναίκες, με ιστορικό καρκίνου μαστού … Αλλά και με μια απεριόριστου μεγέθους και ανυπολόγιστη διαχρονική
ποιοτική προσφορά…
Γενναίες
γυναίκες που δίνουν κουράγιο και δύναμη, ολόψυχα και ακούραστα, στις άλλες γυναίκες που ζουν το δικό τους … μαρτύριο,
το δικό τους γολγοθά και σηκώνουν στους ώμους τους το Σταυρό της αρρώστιας τους !..
Και,
ταυτόχρονα, εκπέμπουν προς κάθε κατεύθυνση
και πολλούς και ποικίλους αποδέκτες
το μήνυμα :
·
Τίποτα
δεν είναι σίγουρο και δεδομένο …
·
Ούτε
τα υλικά αγαθά … Ούτε οι φίλοι μας …
·
Ούτε
οι άνθρωποί μας : αυτοί που αγαπάμε και αυτοί που μας αγαπούν
·
Ο
καρκίνος δεν είναι … «ροζ κορδελάκια» και Pink event
·
Ο
καρκίνος μαστού είναι πάνω απ’ όλα:
Π
Ρ Ο Λ Η Ψ Η !..
Και
κάτι ακόμα :
«… Δεν είμαι
μόνη. Ούτε η μόνη …
Δεν νιώθω
ενοχή
Δεν πάω εκεί
που είναι η ενοχή.
Υπομένω,
επιμένω και πάω παραπέρα,
Δεν μετράω
τις μέρες…
Μετράω
στιγμές…
Στιγμές που
κόβουν την ανάσα
Γελάω μέχρι
να μου κοπεί η ανάσα…»
…
Λόγια, στίχοι και προβληματισμοί από μια γενναία
γυναίκα.
Μια
γυναίκα που κατάφερε με αγώνα, αισιοδοξία, επιμονή και υπομονή να είναι πλέον…
«ελεύθερη από τον καρκίνο της!..»
Λόγια
της Πάκυ Καραλή, Γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Γυναικών Μαστού Νομού Αχαΐας, «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ»…
Λόγια
που κρύβουν δύναμη, κουράγιο και αισιοδοξία…
* * * *
«Να ναι όλες τους καλά… Γερές και δυνατές!».
Το ευχόμαστε ολόψυχα!..
* *
* *
Υστερόγραφο: Το όνομα «Μαργαρίτα»
μπορεί οποιοσδήποτε να το αντικαταστήσει με όποιο άλλο όνομα ήθελε επιλέξει…
Σίγουρα,
όλοι μας έχουμε κάποιο κοντινό πρόσωπο με Καρκίνο Μαστού: συγγενή, φίλη, συνάδελφο, γειτόνισσα, γνωστή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου