Τα ανθρωπάρια που μοιράζουν λέξεις αγάπης, που το παίζουν συγγραφείς και γράφουν λόγια ρομαντικά και ιστορίες έρωτος και μόλις αφήσουν κάτω τα μολύβια φέρονται στις γυναίκες σαν να είναι πόρνες.
Τα ανθρωπάρια που έχουν ολόκληρη συλλογή από προσωπεία στο σπίτι τους και τα αλλάζουν όπως τους βολεύει , που παρατάνε τις γυναίκες σχεδόν στα σκαλιά της εκκλησίας προφασιζόμενοι χίλιους δυο ανύπαρκτους λόγους ενώ στην ουσία προσπαθούν να βρουν αφορμή να φύγουν από την πίσω πόρτα σαν τους κλέφτες.
Τα ανθρωπάρια που έχουν ολόκληρη συλλογή από προσωπεία στο σπίτι τους και τα αλλάζουν όπως τους βολεύει , που παρατάνε τις γυναίκες σχεδόν στα σκαλιά της εκκλησίας προφασιζόμενοι χίλιους δυο ανύπαρκτους λόγους ενώ στην ουσία προσπαθούν να βρουν αφορμή να φύγουν από την πίσω πόρτα σαν τους κλέφτες.
Αυτά τα όντα έχουν γεμίσει τον κόσμο, την ζωή μας, φορούν το καλύτερο χαμόγελο τους, μοιράζουν την καλύτερη αγκαλιά τους και προσπαθούν έτσι να κρύψουν τα όποια κόμπλεξ τους μειώνοντας τους γύρω τους.
Αυτά τα αντράκια ρίχνουν γυναίκες στην θλίψη και στον πόνο μη υπολογίζοντας την αρρώστια που προκαλούν σε αυτές. Μη υπολογίζοντας τις επιπτώσεις που θα έρθουν μετά στην ζωή τους.
Και μετά…
Αυτές οι γυναίκες γιατί να πιστέψουν ξανά άντρα…
Γιατί να νιώσουν πάλι τι σημαίνει εμπιστοσύνη…
Αυτές οι γυναίκες δεν θα φερθούν το ίδιο σκληρά σε κανέναν αλλά δεν θα αγαπήσουν όμως πάλι γιατί για αυτές η αγάπη είναι ιερή και προτιμούν να μείνει έτσι παρά να βρωμιστεί ξανά.
Υπάρχει κι αυτό το είδος “άνδρα”…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου