«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»

Θέσεις και αντιθέσεις

                                                                                                         

                                                                                                          Υπογράφει

                                                                                               ο Γιώργος Καραχάλιος

     Δημοσιογράφος – Φιλόλογος

… Στον απόηχο της χθεσινής μέρας του εορτασμού για την επέτειο του Νοέμβρη 1973. Ημέρα μνήμης και τιμής για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πρωτοφανή και μεγαλειώδη, χαρακτήρισαν πολιτικοί συντάκτες και παρατηρητές την ογκώδη συγκέντρωση και την πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία.

«…Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο»: Θύμησες και μνήμες από το παρελθόν. Πολλά και ποικίλα γράφονται, ακούγονται και μεταδίδονται τέτοιες μέρες – εδώ και σαρανταένα ολόκληρα χρόνια – από «ειδήμονες» και μη, από «άσχετους» και σχετικούς, από «απόντες» και παρόντες…

Θέσεις και αντιθέσεις επί διαχρονικού τάπητος. ‘Ενθεν κακείθεν.

Άλλοι να κάνουν λόγο για «λαϊκό ξεσηκωμό κατά της στρατιωτικής δικτατορίας» και για «πηγή έμπνευσης μηνυμάτων και διδαγμάτων κι άλλοι για «καθεστωτικό μύθο», «ρητορικές υπερβολές και ψεύδη», «ιδεολογική τρομοκρατία αριστερής έμπνευσης» και για «ανυπαρξία νεκρών»…

Το φακό της επικαιρότητας, ωστόσο, μονοπώλησε η χθεσινή ανάρτηση που έκανε στο facebook η υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με το Γιώργο Κουμουτσάκο στις εκλογές του Μαϊου 2014,  Έλλη Παπαγγελή…

Πτυχιούχος της αρχαιολογίας η εκκολαπτόμενη σέξι πολιτευτής, με τη λαμπερή εμφάνιση στην πασαρέλα και τις προκλητικές φωτογραφίες με τα «άκρως απαραίτητα», η οποία με την τύχη της ομορφιάς βρέθηκε στο στίβο της πολιτικής και ταυτόχρονα έχει  χιλιάδες φίλους στη σελίδα της στο facebook, όχι φυσικά – όπως αντιλαμβάνεστε – λόγω της αρχαιολογικής κατάρτισής της . (αγόρια, εσείς με καταλαβαίνετε …)

Τι είπε λοιπόν, ανάμεσα στ΄άλλα, η κυρία ;

«Ότι δεν υπήρξε κανένας νεκρός στο Πολυτεχνείο …»,  «Ο μύθος του Πολυτεχνείου δεν ήταν παρά προπαγάνδα αριστερών δογμάτων …»  Και πρόσθεσε : «Τέσσερις δεκαετίες αρλούμπας αρκούν …  Δεν χρειαζόμαστε νέα Πολυτεχνεία και νέους μάρτυρες, αλλά μια επανάσταση του πιο αυτονόητου πράγματος : της κοινής λογικής»

Τι ακολούθησε ;

 Θύελλα αντιδράσεων με αναρτήσεις και καταχωρήσεις στο διαδίκτυο και με το Γιώργο Κουμουτσάκο να απαντά με σκληρό σχόλιο – μέσω twetter – στην προκλητική ανάρτηση της Έλλης Παπαγγελή:

«Για το θέμα Παπαγγελή έχω να πω μόνον αυτό: το ότι κατέβασε την κατάπτυστη ανάρτηση, δεν αρκεί. Οφείλει να ζητήσει δημοσίως συγνώμη».

Αυτό που μπορούμε και πρέπει να πούμε εμείς είναι μια αναδιαμφισβήτητη εκτίμηση – διαπίστωση : το Πολυτεχνείο είναι ένα Ιστορικό γεγονός που συμβολίζει τη μετάβαση της χώρας στην πιο μακρά περίοδο δημοκρατίας, ομαλότητας και πολιτικής σταθερότητας στην σύγχρονη Ιστορία.

Και κάτι ακόμα όσον αφορά στους ισχυρισμούς για «ανυπαρξία τραυματιών και νεκρών στο Πολυτεχνείο».  Στεκόμαστε απλά και μόνο σε δύο γεγονότα :

Πρώτο : Στην κατάθεση στο δικαστήριο του προσωπικού οδηγού, Αντώνη Αγριτέλλη, του χουντικού συνταγματάρχη Νικόλαου Ντερτιλή που καταδικάστηκε σε ισόβια για τη δολοφονία του νεαρού Μιχάλη Μυρογιάννη :

΄΄Ήμουνα προσωπικός οδηγός του Συνταγματάρχη Ντερτιλή. Ξημερώνοντας Σάββατο παρέλαβα τον Ντερτιλή και τον μετέφερα από την ΑΣΔΕΝ στο Πολυτεχνείο με το τζιπ. Σταμάτησα κοντά στην κατεστραμμένη πύλη, ο Ντερτιλής κατέβηκε και συζητούσε με κάποιον αξιωματικό της Αστυνομίας.

Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα. Παρατήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό. Ξαφνικά, αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες. Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί. Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο. Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας.

Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί. Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός.

Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε ΄΄Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι΄΄. Εγώ τα είχα χάσει και ήμουνα φοβερά ταραγμένος και φοβισμένος.

Από το σημείο εκείνο φύγαμε και πήγαμε σε μια υπηρεσία της Χωροφυλακής. Οι Χωροφύλακες έτρεξαν να τον υποδεχτούν. Αυτός όμως τους είπε, σαν να τους μάλωνε, ΄΄Τι φοβάστε ρε; Βαράτε στο ψαχνό, εγώ έκανα την αρχή΄΄. Τότε κατάλαβα ότι είχε μαθευτεί η πράξη του.

Μετά από μέρες με ρώτησε ο Ντερτιλής: ΄΄Θυμάσαι ρε, αυτόν που πυροβόλησα στο Πολυτεχνείο; Ε, τη γλύτωσε τελικά.΄΄ Φυσικά ήταν προφανής ο σκοπός του, ήθελε να απαλύνει την τρομερή εντύπωση που μου είχε δημιουργήσει με τον φόνο που έκανε εν ψυχρώ και να τον λησμονήσω. Αλλά το φοβερό αυτό γεγονός θα το θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή. Έκανα πως τον πίστεψα αλλά δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο νεαρός ήταν νεκρός. Πράγμα που το διάβασα αργότερα στις εφημερίδες. Μετά από αρκετές μέρες μ’ έδιωχναν με δυσμενή μετάθεση στο Πολύκαστρο”.     ( Πηγή : www.Mediasoup.gr/16.11.2011)

Και το υστερόγραφο :

“Στην πρώτη λίστα με τους καταγεγραμμένους νεκρούς της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως δόθηκε από τον προϊστάμενο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών Δημήτρη Καψάσκη σε συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε ο υφυπουργός της Χούντας Σπύρος Ζουρνατζής στις 19 Νοεμβρίου 1973, αναφέρονται τα ονόματα των νεκρών που είχαν νεκροτομηθεί ως το απόγευμα της Κυριακής 18 Νοεμβρίου 1973. Ανάμεσά τους και ο Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα, βληθείς δια περιστρόφου εις την κεφαλήν”.

Δεύτερο: Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη που είχα την τιμή να μου παραχωρήσει ο Μίμης Τραϊφόρος ο σύντροφος της Σοφίας Βέμπο, της τραγουδίστριας της Νίκης. Τον είχα συναντήσει στο σπίτι του, στην οδό Αγίας Λαύρας,, στην Κυπριάδου (Άνω Πατήσια) το 1988, δέκα χρόνια μετά το θάνατο της Σοφίας Βέμπο (1977), αλλά και δέκα χρόνια πριν πεθάνει ο ίδιος (1998).

Ξεφυλλίζοντας μαζί του τα βιβλία, εφημερίδες, ημερολόγια, προσωπικά σημειώματα κ.λ.π. για την προετοιμασία της συνέντευξης, ο Μίμης Τραϊφόρος, ανάμεσα στ’ άλλα, μου είχε μιλήσει και για τη συμμετοχή της Σοφίας Βέμπο στη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου. Συμμετοχή την οποία είναι πιθανόν οι περισσότεροι να αγνοούν :

«… Η Βέμπο λάτρευε το Στρατό, τα Σώματα Ασφαλείας. Κι εκείνοι αγαπούσαν τη Σοφία. Άλλωστε, να σας υπενθυμίσω πως όσο διαρκούσε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, χάριζε σχεδόν όλα τα έσοδα της στο Στρατό… Η Σοφία αγαπούσε την πατρίδα, λάτρευε την Ελλάδα, αγαπούσε τα παιδιά που αγωνίζονταν για την Ελλάδα και πίστευαν στην πατρίδα… Στο Πολυτεχνείο, η Σοφία Βέμπο στάθηκε στους φοιτητές που συμμετείχαν στην εξέγερση. Κι΄ευθύς εξαρχής από τα γεγονότα της Νομικής Σχολής έκρυβε τους φοιτητές και τους φιλοξενούσε για αρκετές μέρες στο σπίτι της…Τη νύχτα του Πολυτεχνείου είδε από το μπαλκόνι ένα ανήλικο παιδί, χτυπημένο από σφαίρα. Η Σοφία έμεινε εμβρόντητη. Δεν τάχασε όμως. Πήρε σεντόνια και κατέβηκε να το μαζέψει. Ήταν όμως νεκρό!.. Αργότερα, ήρθε η μάνα του παιδιού και το πήρε από το σπίτι της Βέμπο. Και μέσα στην τρέλα της, η μάνα έσκυψε και της φιλούσε τα πόδια. Η Βέμπο τη σήκωσε, την αγκάλιασε και έκλαιγε μαζί της για ώρα για τον άδικο χαμό του παιδιού…».

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους!... Κι η Ιστορία είναι αμείλιχτη για τον ξεσηκωμό των τότε εικοσάρηδων και σημερινών εξηντάρηδων. Των σημερινών εξηντάρηδων οι οποίοι κείνη την εποχή ζητούσαν τα αυτονόητα !...

Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο:

«Πόσα εγκλήματα άραγε έχουμε διαπράξει εμείς οι σημερινοί εξηντάρηδες για να ζητούν ακριβώς τα ίδια ύστερα από σαρανταένα χρόνια και οι σημερινοί εικοσάρηδες ;». Ας το σκεφθούμε!...