Η χαρά με βρήκε ξυπόλυτο
σε μια μικρή κουκέτα τρένου.
Πηγαίναμε για τα πιο αστεία μας βάσανα,
σαν ήρθε.
‘’Πολύ το αίμα’’
Μέσα του γεννιόμαστε
Από την πλημμύρα του, ζούμε
Κόκκινη, αιμάτινη είναι η φυγή.
Ήταν χέρια αυτά που ήρθαν.
Άγγιξαν το κουτελό μου και ξαπλώσαν
Στην ίδια κουκέτα στο κάτω κρεβάτι.
Κάθε σταθμός , είχε στάση μες το βράδυ
Κάθε στάση είχε και αναγγελία
Ήταν νύχτα και τις άκουσα όλες
Ο ύπνος του λαγού.
Τα χέρια κοιμούνται από κάτου,
Ίσως και να μην ακούνε.
Χαρά...πλησιάζουμε.
Φοράμε κι οι δυο χοντρά αμπέχονα
Και μέσα άσπρη, πράσινη και πιο χοντρή φανέλα
Ο στρατός θέλει πολλά ρούχα,
να μην κρυώσει.
Θυμάμαι τις προειδοποιήσεις για την άφιξη:
‘’Να φωνάξεις δυνατά, οι λέξεις να τρυπήσουν το κρύο
Έχεις ακόμη αίμα’’
του Νίκου Κυριακίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου