Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης
Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει από την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου μέχρι 12 Φεβρουαρίου 2012, για δωδέκατη φορά από το 1999, την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS 2012” στο Ξενοδοχείο “St George Lycabettus”, στην Δεξαμενή, Κολωνάκι.
Σε μια από τις πλέον δημοφιλείς και ιστορικές εκθέσεις Σύγχρονης Τέχνης, 23 Επιμελητές Εκθέσεων, Ιστορικοί & Θεωρητικοί Τέχνης, Αρχιτέκτονες, θεατρο΄λόγοι, χορογράφοι, επιλέγουν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή ομάδα καλλιτεχνών ο καθένας, που θα παρουσιασθούν στα δωμάτια ενός ορόφου του Ξενοδοχείου. Συμμετέχουν 30 καλλιτέχνες που θα παρουσιασούν ζωγραφικά έργα, γλυπτικά, εικαστικές - ηχητικές, φωτογραφικές και σκηνογραφικές εγκαταστάσεις, αρχιτεκτονικά projects, design, performances, προβολές, ταινίες, και άλλα έργα.
Κάθε καλλιτέχνης παρουσιάζεται ατομικά σε κάθε ένα δωμάτιο σε έναν όροφο του ξενοδοχείου, όπου το περιβάλλον του δωματίου μεταμορφώνεται σε ένα προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να παρουσιασθούν και να καταγραφούν οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος.
Η επιλογή ενός διαφορετικού χώρου, ενός ξενοδοχείου, για την διοργάνωση αυτής της έκθεσης, ήταν συνάρτηση και της επιλογής για αυτόνομες παρουσιάσεις των καλλιτεχνών στον ίδιο χώρο αλλά και της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και αρμονία με τον χαρακτήρα και το νόημα του σήμερα.
Ο χώρος του Ξενοδοχείου είναι ένας χαρακτηριστικός μαζικός χώρος με συγκεκριμένη δομή, λειτουργία και κοινωνικό ρόλο στα πλαίσια μιας πόλης, χώρος επίσκεψης, ανάπαυσης, συνάντησης, γνωριμίας, επικοινωνίας. Στον γνώριμο τρόπο λειτουργίας του, όπου φιλοξενούνται για κάποιο διάστημα κυρίως “ξένοι” σε μια πόλη, αλλά και άνθρωποι της πόλης που περνούν κάποιες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους, θα προστεθεί και μια άλλη διάσταση, αυτή της φιλοξενίας καλλιτεχνικών έργων. Έτσι ο κοινωνικός ρόλος του Ξενοδοχείου διευρύνεται και αποκτά ένα πολιτισμικό και επικοινωνιακό χαρακτήρα και γίνεται ένα βήμα των καλλιτεχνών προς το ευρύ κοινό που θα επισκεφθεί και θα βρεθεί στον ίδιο χώρο τις ίδιες μέρες και θα “συζήσει” με τα έργα.
Για πολλούς από τους καλλιτέχνες, ο θαυμάσιος και φιλόξενος χώρος του Ξενοδοχείου St George Lycabettus που βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα και ωραιότερα σημεία της Αθήνας, αποτελεί μια ευκαιρία για να δημιουργήσουν έργα ειδικά για αυτή την έκθεση, έργα που συσχετίζονται με αυτές ακριβώς τις λειτουργίες και τον ρόλο του “φιλόξενου χώρου”.
Το Ξενοδοχείο St George Lycabettus, ενδιαφέρεται και συνεχίζει σταθερά να φιλοξενεί και να προβάλει πολιτιστικές δραστηριότητες και συμμετέχοντας για πολλοστή φορά σε αυτή τη διοργάνωση στηρίζει και ανοίγεται στους χώρους της σύγχρονης τέχνης και της κριτικής σκέψης.
Εγκαίνια Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012, 20:00 – 24:00 Διάρκεια Έκθεσης μέχρι 12 Φεβρουαρίου 2012.
Ώρες Λειτουργίας: Καθημερινές 16:00 – 22:00, Σάββατο & Κυριακή 12:00 – 22:00.
ROOMS 2012 plus+
Για πρώτη χρονιά φέτος, παράλληλα με την έκθεση Rooms 2012, διοργανώνεται στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος η έκθεση Rooms 2012 plus +.
Εγκαίνια: Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012, 12:00 – 16:00 Διάρκεια Έκθεσης μέχρι 25 Φεβρουαρίου 2012.
Ώρες Λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή 12:00 – 20:00 και Σάββατο 12:00 – 16:00
ROOMS 2012
Επιμελητές:
Χριστίνα Ανδρουλιδάκη, Βασιλική Βαγενού, Χριστιάνα Γαλανοπούλου, Μαρία Γοργία, Γκέλυ Γριντάκη, Γιώργος Δάβος, Δηώ Καγγελάρη, Χάρις Κανελοπούλου, Μαργαρίτα Καταγά, Τάσος Κουτσουρής, Γιώτα Κωνσταντάτου, Αρετή Λεοπούλου, Μαρία Μαραγκού, Νίκος Μυκονιάτης, Αλέξιος Παπαζαχαρίας, Κωνσταντίνος Πατέστος, Ειρήνη Σαββανή, Χάρης Σαββόπουλος, Κωστής Σταφυλάκης, Εφη Στρούζα, Φαίη Τζανετουλάκου, Γιάννης Τουμαζής, Λίνα Τσίκουτα.
Καλλιτέχνες :
Ιάνθη Αγγελίογλου, Λίζα Αλεξανδροπούλου, Ομάδα Αμάλγαμα, Νικολέττα Αντωνάκου, DASHNDEM (Demitrios Kargotis και Dash MacDonald), Στέλλα Δρυγιαννάκη, Αλέξανδορς Κακλαμάνος, Χριστίνα Καμμά, Ιωάννα Κασίκη, Πέγκυ Κλιάφα, Ματίνα Κουσίδη, Θάνος Κυριακίδης, Χρήστος Κωτσούλας, Βιργινία Μαστοργιαννάκη, Ναταλία Μηλιώκα, Γιάννης Μουράβας, Γιάννης Μπελημπασάκης, Θεοφάνης Νούσκας, Παναγιώτης Ντρέτας, Δημήτρης Παπουτσάκης, Νίκος Ποδιάς, Πάνος Σκλαβενίτης, Έφη Σπύρου, Γιάννης Σταματίου, Θεόδωρος Σταματογιάννης, Αναστάσης Στρατάκης, Ξένιος Συμεωνίδης, Νίκη Τσάχρα, Αγάθη Τσορώνη.
Ιάνθη Αγγελίογλου
Η εγκατάσταση της Ιάνθης Αγγελίογλου, με τίτλο Σεντόνι / Ημερολόγιο, ΙΙ, με βασικά εργαλεία τον λόγο και τη γραφή, σκηνοθετεί σ’ ένα από τα δωμάτια του ξενοδοχείου St. George Lycabettus, την αποκατάσταση της αμεσότητας στην επαφή μεταξύ του έργου και του θεατή, του καλλιτέχνη και του δέκτη σ’ επίπεδο νοητικό και σωματικό. Δυο κρεβάτια, τακτικά στρωμένα με σεντόνια, όπου πάνω τους είναι τυπωμένα σπαράγματα και αποσπάσματα από το προσωπικό της Ημερολόγιο, ορατά αλλά και παράλληλα ερμητικά απομονωμένα από κάθε σωματική επαφή, κλεισμένα σε μια διάφανη προθήκη, μαζί με τη φωνητική συνοδεία του δικού της προφορικού λόγου γίνονται το κεντρικό έκθεμα κι ερέθισμα για την ανταπόκριση και διάδραση του θεατή. Μέσα στο δωμάτιο, η Αγγελίογλου προκαλεί μια εξομολογητική δράση και απογύμνωση των μύχιων σκέψεων καλλιτέχνη και θεατή γύρω από την ζωή, τον έρωτα, τον εαυτό, τον άλλον, το όραμα και την απώλειά του σε μια ανοιχτή δια-δραστική σχέση, όπου ο κεντρικός ρόλος του καλλιτέχνη διαπλέκεται με αυτόν του θεατή, διαλύοντας τα διαχωριστικά όρια μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου.
Έφη Στρούζα
Ομάδα Αμάλγαμα
Με βασικά εργαλεία ένα στρώμα ύπνου και ένα ανθρώπινο σώμα, η ομάδα Αμάλγαμα ανασκευάζει σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας και των πρωταγωνιστών της, από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Από το 1996 η ομάδα αξιοποιεί στοιχεία από την καλλιτεχνική performance, το βίντεο, τη κίνηση, τη πρόζα, το θέατρο και το χοροθέατρο. Στις πιο πρόσφατες δουλειές της ερευνά τη κοινωνική κανονιστικότητα και ιδιαίτερα της έμφυλες σχέσεις, όπως αυτές αποκρυσταλλώνονται στην ελληνική κοινωνία. Η δράση που θα παρουσιάσει αποτελεί προσωρινό απόσπασμα ενός μελλοντικού έργου που βασίζεται στην ακολουθία στιγμών που δίνουν την αίσθηση ενός «ρυθμού της ιστορίας» και έτσι αποκαλύπτουν πως διαμορφώνεται η ίδια η συλλογική αντίληψη για μια «κοινή» ιστορία (www.amalgama.com.gr).
Μαρία Γοργία
Νικολέττα Αντωνάκου , Βιργινία Μαστοργιαννάκη, Αναστάσης Στρατάκης
Οι τρεις καλλιτέχνες η Νικολέττα Αντωνάκου, η Βιργινία Μαστοργιαννάκη και ο Αναστάσης Στρατάκης διατυπώνουν το ζήτημα επαναδιαπραγμάτευσης της ζωγραφικής στην εποχή του ψηφιακού πολιτισμού. Ποια μπορεί να είναι σήμερα η ζωγραφική και μέσα από ποιους όρους υπάρχει.
Η Αντωνάκου σχεδιάζει στο χώρο, με λεπτά χρωματισμένα ελάσματα, ελλειμματικές ανθρώπινες φιγούρες, η Μαστρογιαννάκη καίγοντας τη ζωγραφική επιφάνεια συσσωρεύει κυκλικά κενά, ενώ ο Στρατάκης εξωθεί σε ακραία όρια την τεχνική αρτιότητα της ζωγραφικής.
Χάρης Σαββόπουλος
DASHNDEM (Demitrios Kargotis και Dash MacDonald)
Οι DASHNDEM ή κατά κόσμον Demitrios Kargotis (γ.1982/Λονδίνο) και Dash MacDonald (γ.1983/ Wendover) αποτελούν καλλιτεχνικό δίδυμο από την ημέρα που αποφοίτησαν από το Royal College of Art του Λονδίνου. Η καλλιτεχνική τους πρακτική χρησιμοποιεί κυρίως την περφόρμανς στο δημόσιο χώρο, την παρέμβαση και το πείραμα και εκθέτει τις επιπτώσεις των υφιστάμενων κοινωνικών και πολιτικών συστημάτων και των εκάστοτε θεσμικών μηχανισμών. Στα Rooms 2012 οι DASHNDEM θα παρουσιάσουν το έργο τους με τίτλο Imagine Being a World Leaderστο οποίο οι καλλιτέχνες με τη δημιουργία μιας άσκησης role-play διδάσκουν σε ένα γκρουπ παιδιών του δημοτικού σχολείου, ηγεσία και δεξιότητες για την εκφορά δημοσιών λόγων. Αποδομώντας τις τεχνικές και τις μεθόδους της ρητορικής οι οποίες χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια από τους πολιτικούς, οι καλλιτέχνες συνθλίβουν το μύθο του προικισμένουομιλητή, δίνουν την ευκαιρία στον θεατή να επανεξετάσει αυτούς τους μηχανισμούς ελέγχου, ενώ ταυτόχρονα βοηθάν τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν τους τρόπους με τους οποίους η χρήση του προφορικού λόγου μπορεί να διαμορφώσει τη ζωή τους.
Χριστίνα Ανδρουλιδάκη
Στέλλα Δρυγιαννάκη
Εδώ και 10 περίπου μήνες, καθημερινά, πολεμικά αεροπλάνα διασχίζουν τον ουρανό της Κρήτης. Η Στέλλα Δρυγιαννάκη ζει στο Ρέθυμνο και στη διπλανή πόλη, τα Χανιά, “φιλοξενούνται” εδώ και χρόνια οι μεγαλύτερες ΝΑΤΟικες και αμερικάνικες πολεμικές βάσεις της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ο τίτλος του έργου War Plays iii προέκυψε από το θεατρικό έργο του Edward Bond, The War Plays όπου ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης σχολιάζει την κοινωνία και το σύστημα και πόσο οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν απάνθρωποι. Όταν τελικά τα πράγματα δεν περνάνε από το χέρι μας κοιτάμε πάνω από τα αεροπλάνα, πέρα από τα σύννεφα και ψάχνουμε για τα ιερά και τα όσια. Ανέκαθεν, απ’ τις σπηλιές.
Νίκος Μυκονιάτης
Αλέξανδρος Κακλαμάνος, Θεόδωρος Σταματογιάννης
Ο Θεόδωρος Σταματογιάννης, δημιουργεί μία αρχέτυπη γλώσσα αχνών φθόγγων, από 36 embossed (ανάγλυφα) σχέδια/ χαρακτικά που μεταφέρουν και επανασυνθέτουν ανεπαίσθητα τον κάθε χώρο της κάτοψης του ξενοδοχείου, προσφέροντας μία νέα ανάγνωση της ποιητικής της αρχιτεκτονικής, όταν ο ίδιος ο χώρος γίνεται το έργο.
Ο φετινός αριστούχος της ΑΣΚΤ Αλέξανδρος Κακλαμάνος δοκιμάζει τις προσδοκίες μας σε σχέση με την ακινησία της αρχιτεκτονικής, καθώς τροποποιεί το χώρο έτσι ώστε να τον αισθανόμαστε ρευστό και μεταβαλλόμενο κάτω από τα πόδια μας. Ο προσεκτικός θεατής τότε παρατηρεί ότι η τριβή (frottage) με την ανθρώπινη παρουσία οδηγεί στην εμφάνιση ενός ίχνους, ενός σημείου συνάντησης και εκκίνησης, ενός επίκεντρου με πολλές εισόδους/ εξόδους, μίας αρχής.
Φαίη Τζανετουλάκου
Ιωάννα Κασίκη
Με εκατοντάδες χιλιάδες καρφίτσες, βαλμένες μία-μία με το χέρι πάνω σε μια λεπτή, εύπλαστη pvc επιφάνεια, η Ιωάννα Κασίκη κατασκεύασε το γλυπτό της σε φυσικό μέγεθος. Ένα ένδυμα που φέρει, από τη στάση του στο χώρο ή υπό το βάρος του υλικού του και μόνο την αίσθηση ενός αγάλματος, μιας παρουσίας που υποδηλώνει το θρησκευτικό, την πράξη μιας τελετουργίας.
Υπάρχει κάτι έντονα κλασσικό, σχεδόν αρχαίο σε αυτό το γλυπτό ένδυμα, «ραμμένο» από μοντέρνα, τετριμμένα, βιομηχανικά υλικά. Η φόρμα του, η πλαστικότητα των πτυχώσεων, το εξαιρετικό μοίρασμα των όγκων, ο ρυθμός και η κίνησή του, όλα ανακαλούν ένα αισθητικό πρότυπο που έρχεται από πολύ παλιά.
Φτιάχνεται όμως σήμερα, είναι ένα έργο γλυπτικής του 21ου αιώνα από μια γυναίκα καλλιτέχνιδα που εξαρχής του δίνει συμβολικό περιεχόμενο. Μέρος ενός διπλού έργου –το βραδινό φόρεμα ως αντικείμενο φετίχ για τη γυναίκα της Δύσης μαζί με μια μπούρκα, σύμβολο καταπίεσης για τη γυναίκα της Ανατολής, επίσης φτιαγμένη από καρφίτσες- το γλυπτό της ένδυμα, στην αιχμηρή του όψη, μεταφέρει και όλο το βαρύ φορτίο, την βία, τον πόνο, την επίθεση που κουβαλούν οι γυναίκες στο σώμα και την ψυχή τους.
Γιώτα Κωνσταντάτου
Πέγκυ Κλιάφα, Γιάννης Μουράβας
Δύο νέοι καλλιτέχνες που μόλις αποφοίτησαν από την ΑΣΚΤ, η Πέγκυ Κλιάφα και ο Γιάννης Μουράβας, παρουσιάζουν έργα τους στο δωμάτιο που επιμελείται η Λίνα Τσίκουτα, σε μία αρμονική συνύπαρξη και αλληλουχία παρά τις διαφορετικές εικαστικές τους προσεγγίσεις. Συνδετικός κρίκος στις δημιουργίες τους είναι η ιδιαίτερη χρήση και η οικειοποίηση ενός επιλεγμένου πρωτογενούς υλικού και η αναδημιουργία του. Η Πέγκυ Κλιάφα επιλέγει ως βάση ως συστατικό στοιχείο, το φάρμακο ή το περιτύλιγμα, την συσκευασία του φαρμάκου. Με μονάδα το φάρμακο συνθέτει εικόνες από μεταλλικούς τοίχους, βιτρό, ταπετσαρίες, δαντέλες, ψηφιδωτά, γλυπτό ανθρώπου από αναβράζοντα δισκία, το οποίο παρουσιάζεται σε βίντεο, κατά την διαδικασία διάλυσής του στο νερό. Ο Γιάννης Μουράβας μέσα από μια διαδικασία μετά – αφήγησης, προσλαμβάνοντας ετερόκλιτες, αναπάντεχες εικόνες από το διαδίκτυο, τις οικειοποιείται και τις αναπαράγει, δημιουργώντας νέες εικόνες, σε μια νέα αφήγηση, με διάφορες τεχνικές και μέσα, όπως γλυπτική, ζωγραφική και βίντεο. Κοινό στοιχείο η ιδιαίτερη χρήση του πρωτογενούς υλικού, του φαρμάκου ή της εικόνας, πολλοί οι συνειρμοί, με κυρίαρχο το εννοιολογικό πλαίσιο που χρησιμεύει ως βάση της δημιουργίας τους.
Λίνα Τσίκουτα
Ματίνα Κουσίδη
: to put a room on :
Θεωρώντας ότι η αρχιτεκτονική είναι ένα σύνολο από υφές και ραφές, η εγκατάσταση ‘to put a room on’ ενσωματώνει ένα δειγματολόγιο από πολυμορφικά στοιχεία που υπηρετούν την επένδυση και την ένδυση, ταυτόχρονα. Οι επενδύσεις επίπλων και αντικειμένων αντικαθίστανται από ισοδύναμες επενδύσεις του σώματος, ενώ το σώμα ανάγεται σε προέκταση και επιμέρους μέλος της αρχιτεκτονικής. Το ένδυμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν προσεγγίζεται ως ένα πρόσθετο εξάρτημα του εσωτερικού χώρου, αλλά ως η διαφοροποιός συνθήκη του.
Κωνσταντίνος Πατέτσος
Θάνος Κυριακίδης
Το πρότζεκτ BLIND ADAM και ο δημιουργός του Θάνος Κυριακίδης παρουσίαζουν το έργο Le Trophée de la Gloire. Γλυπτό και περιβάλλον ταυτόχρονα, το τρόπαιο της δόξας, μετατρέπει το δωμάτιο του ξενοδοχείου από χώρο προσωρινής διαμονής σε χώρο παραμονής της παρελθούσης αίγλης, σχολιάζοντας πολυεπίπεδα την πράξη της υπερβολής και την απώλεια του μέτρου. Μνημείο και μνήμη, ιδέα, εικόνα και φόρμα είναι έννοιες τις οποίες διαπραγματεύεται ο Θάνος Κυριακίδης, ταυτίζοντας το σκελετό και το περίγραμμα προσδίδοντάς τους την ελαστικότητα που παραδοσιακά απουσιάζει από τις δομές αυτές.
Αλέξιος Παπαζαχαρίας
Χρήστος Κωτσούλας
Η εγκατάσταση του εικαστικού Χρήστου Κωτσούλα (aka Capten) με τίτλο “Capten in Wonder-land” είναι έντονα συμβολική και αυτοβιογραφική. Χρησιμοποιώντας τα δικά του εικαστικά σύμβολα, όπως η στολή του υποπλοιάρχου, το κίτρινο παπάκι του μπάνιου, η αυτοσχέδια κατσαρίδα και το τραινάκι-παιχνίδι, ο Capten θέτει ερωτήματα για την «ιδιωτική» πραγματικότητα του ανθρώπου και τους τρόπους με τους οποίους ο καθένας αποσπά και συνθέτει, αποκωδικοποιεί και νοηματοδοτεί, απορρίπτει και επιλέγει τους όρους του δικού του υπαρξιακού σύμπαντος. Αντιμέτωπος με στοιχεία της «εγκόσμιας» εμπειρίας του, που έχουν θρέψει και κατακρημνίσει τις προσδοκίες διαφορετικών γενεών, ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι η ιστορία είναι μια διαδικασία που μπορεί να γίνει κατανοητή από όλους.
Βασιλική Βαγενού
Ναταλία Μηλιώκα
H Ναταλία Μηλιώκα, κάνει ζωγραφική σε καμβά μεγάλων διαστάσεων, όπου χρησιμοποιεί διάφορα υλικά, όπως ακρυλικά, λάδια, μελάνι, σπρέι, τσιμέντο, δημιουργώντας μια σύνθετη επιφάνεια με πολλές διαφορετικές υφές. Ο τρόπος που χειρίζεται τα υλικά είναι σχεδόν βιωματικός, βασίζεται στην πολυπλοκότητα και καταλήγει σε αφαίρεση. Η προσέγγιση είναι γλυπτική και το αποτέλεσμα σχεδόν απτικό.
Μαρία Μαραγκού
Γιάννης Μπελημπασάκης
«Η γωνιά του αγορητή»
Το speaker’s corner, στο βορειοανατολικό μέρος του Hyde Park του Λονδίνου, έχει εγγραφεί στην κοινωνική μνήμη, για ενάμισι περίπου αιώνα, ως σημείο ελευθερίας του δημόσιου λόγου και ανοχής σε εκκωφαντικά ξεσπάσματα διαφωνίας και διεκδίκησης. Σήμερα συγκεντρώνει αγορητές, ρήτορες, αιρεσιάρχες, προφήτες, μεσσίες που ανεβαίνουν σε μια καρέκλα και αγορεύουν βασιζόμενοι σε μια φήμη πως η απόσταση που τους εξασφαλίζει το ύψος της καρέκλας από το βρετανικό έδαφος τους προσφέρει κάποια νομικά κατοχυρωμένη ασυλία. Στο μέσο του 19ου αιώνα το σημείο συνδέθηκε με εργατικές εξεγέρσεις και διεκδικήσεις για ιστορικές μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού. Σήμερα παρακολουθείται στενά από την αστυνομία και μετατρέπεται σε τουριστικό αξιοθέατο, μνημείο του παρελθόντος. Ο Μπελημπασάκης καταγράφει μέσα από τεχνικές φωτοχάραξης και εκτύπωσης την παρακμή του εργατικού κινήματος και την αντικατάστασή του από ένα πολυπολιτισμικό «νέο-λούμπεν».
Κωστής Σταφυλάκης
Θεοφάνης Νούσκας
Όλα ξεκίνησαν από ένα ορθογραφικό λάθος: ψυχουλοσυλλέκτης, αντί για ψιχουλοσυλλέκτης. Ήταν ένα λάθος στις οδηγίες χρήσης μιας φρυγανιέρας που διέθετε ειδική θήκη για τα εναπομείναντα ψίχουλα.
Κάποιος αμελής, χαριτωμένος ή κυνικός μεταφραστής έκανε το «λάθος» στις οδηγίες χρήσης της συσκευής. Η ορθογραφία άλλαξε την έννοια, οι ψυχές, τα ψίχουλα και η συγκέντρωσή τους μέσα σε μία θήκη, σχεδόν ταυτίστηκαν.
Η πρόταση του Θεοφάνη Νούσκα για τα ROOMS 2012 θα πραγματοποιηθεί σε δύο στάδια. Στο πρώτο, ένας γυμνός άντρας θα φωτογραφηθεί κρατώντας μία φρατζόλα ψωμί. Στο δεύτερο στάδιο, ο άντρας και το ψωμί θα έχουν εξαφανιστεί. Τη θέση τους θα έχουνε πάρει αμέτρητα ψίχουλα (ή ψύχουλα).
Το συγκεκριμένο έργο συνειδητά επιδιώκει να δικαιώσει το ίδιο το λάθος, οτιδήποτε μπορεί να είναι απαρατήρητο και ασήμαντο, να υπενθυμίσει και να καταδείξει τον κυνισμό και την ευκολία με την οποία μας διαφεύγουν απλά και καθημερινά πράγματα. Στόχος είναι να δημιουργήσει μία κατάσταση -και όχι υποχρεωτικά εγκατάσταση- από την οποία το μόνο που θα απομένει θα είναι ψίχουλα και όχι κατ’ ανάγκη κάποιο έργο τέχνης.
Αρετή Λεοπούλου
Δημήτρης Παπουτσάκης
Το έργο που θα παρουσιάσει εμπνέεται από εγκαταλειμμένες ξενοδοχειακές μονάδες της δεκαετίας του '70, όπως τα Ξενία, και σχολιάζει μια δραστηριότητα που ανήκει στον παλαιό βιομηχανικό κόσμο. Έναν κόσμο που έχει παρέλθει και που, υπό το πρίσμα των ηλεκτρονικών μέσων, η αρχική του χρήση μεταβάλλεται σε κάτι ανορθόδοξο. Το βασικό εικαστικό στοιχείο θα είναι ένα κομοδίνο από το Ξενία της Ναυπάκτου, χαρακτηριστικό της δεκαετίας του '70 (αυτό με τα κουμπιά του ραδιοφώνου στο συρτάρι). Η ένταση του ήχου από το ηχείο του θα διεγείρει ένα σερβομοτέρ το οποίο με μια γραφίδα θα "γράφει" πάνω σε χαρτί που θα ξετυλίγεται από ρολό. Ο απόηχος του πρόσφατου παρελθόντος μετατρέπεται σε κάτι μη λογικό (ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα εποχής 70'-80' μετατρέπεται σε ακατάσχετη και ακατάληπτη γραφή) ανασύροντας την αμηχανία που αισθανόμαστε γι' αυτό το αντικαταστημένο και "προσφάτως ανακαινισμένο" βιομηχανικό παρελθόν, που, παρά τη νοσταλγία μας γι' αυτό, δεν βρήκε τελικά συνέχεια στη σύγχρονη πραγματικότητά μας.
Χριστιάνα Γαλανοπούλου
Νίκος Ποδιάς
Ο Νίκος Ποδιάς με την εγκατάστασή του Sleeping beauty, προσεγγίζει το γνωστό παραμύθι της Ωραίας κοιμωμένης μέσα από μια ατμοσφαιρική εγκατάσταση σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Είναι γνωστό ότι σχεδόν σε όλες τις διαχρονικές ιστορίες, πίσω από τους μύθους κρύβονται ή αποκαλύπτονται συχνά και κάποιες αλήθειες. Ο βαθύς ύπνος της Βασιλοπούλας για εκατό χρόνια, συγγενεύει τόσο με το μικρό θάνατο του ανθρώπου όταν κοιμάται, όσο και με την έννοια της χρονικής προετοιμασίας που χρειάζεται όταν πρόκειται να περάσει σε διαφορετικό στάδιο της ζωής του. Η προσέγγιση του καλλιτέχνη –ευαίσθητη και σκληρή, ρεαλιστική και ονειρική –προτρέπει το θεατή να γίνει κοινωνός του έργου και να ανακαλύψει τις δικές του αλήθειες.
Ειρήνη Σαββανή
Πάνος Σκλαβενίτης
Ο Πάνος Σκλαβενίτης επανεξετάζει την έννοια του ‘εκθέματος. Μελετάει με προσωπικές διαδικασίες την επανανοηματοδότηση του χώρου και των αντικειμένων που ‘εμφανίζονται΄ για τους σκοπούς της προβολής. Στο εκθεσιακό περιβάλλον -σε αντίθεση με τους ανοιχτούς, απροστάτευτους, αστικούς χώρους- οι σχέσεις των αντικειμένων παραπέμπουν αυτομάτως σε νοηματικές αφηγήσεις και σε οριοθετημένες, απαράβατες θέσεις και σχέσεις. Στη συγκεκριμένη μελέτη, η οποία στηρίζεται στη σημειολογία του χώρου, τα επιλεγμένα αντικείμενα, τα έργα, η κινούμενη εικόνα και η ανθρώπινη παρουσία αποτυπώνουν τη διάσπαση των συμβολικών κινήσεων τόσο του «συλλέγειν», όσο και του «εκθέτειν». Η μελέτη η οποία εκτυλίσσεται στο δωμάτιο, στο πλαίσιο της έκθεσης Rooms 2012, αντιπαραβάλλει τη διασύνδεση της καλλιτεχνικής παραγωγής και της αισθητικής αυτονομίας με το πεδίο της κατανάλωσης και με τις ευρύτερες οικονομικές και κοινωνικές δομές που ορίζουν τα σύγχρονα δίκτυα ανταλλαγής.
Μαργαρίτα Καταγά
Έφη Σπύρου
Η Έφη Σπύρου παρουσιάζει το έργο Antivainin, μία εγκατάσταση όπου καθημερινά στοιχεία και εικόνες μιας προσωπικής αφήγησης μετατρέπονται σε «ποιητικά» αντικείμενα, ανοιχτά στις διαφορετικές αναγνώσεις κάθε θεατή. Κεντρικό στοιχείο της εγκατάστασης αποτελεί το κρεβάτι, μια λιτή κατασκευή, με αδρές γραμμές και κυρίαρχο σκελετό, στην οποία στήνεται ένα «παιχνίδι» ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στην ανάμνηση και την πραγματικότητα. Η Σπύρου επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στο βίωμα και στον τρόπο που αυτό επανέρχεται και διαδραματίζεται ξανά, έτσι ώστε να εξελιχθεί όπως η ίδια η ζωή. Η πορεία αυτή εγγράφεται τόσο στα σχέδια όσο και στο βίντεο που συνοδεύουν την εγκατάστασή της. Στο τελευταίο, πρωταγωνίστρια είναι μία γυναικεία μορφή που, μέσα από μία διαδικασία τελετουργική, μεταφέρεται σε ένα ταξίδι αυτοσυνειδησίας και επίγνωσης, λυτρωτικό για τον εαυτό της και αποκαλυπτικό για τους θεατές της.
Χάρις Κανελοπούλου
Γιάννης Σταματίου
Ο Σίσυφος κι η ευτυχία
Η performative δουλειά του Γιάννη Σταματίου έχει ως αφετηρία το μυθικό Σίσυφο. Διαπραγματεύεται την τραγικότητά του αδιεξόδου του και σχολιάζει την πολυσημία του. Με βασικό άξονα δράσης την επανάληψη – τη σχέση αφέντη- δούλου σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, σε ένα σκηνικό που παραπέμπει αόριστα στην ταινία Η γυναίκα στους αμμόλοφους του Τεσιγκαχάρα – πρωταγωνιστούν σε πρώτη ανάγνωση η ατελέσφορη εργασία, η εκλιπούσα ελπίδα και η επίγνωση της ματαιότητας που καθιστά τραγικό τον ήρωα μέσα από τη συνειδητοποίηση της πεπερασμένης μοίρας του. Σε ένα δεύτερο όμως επίπεδο ανατρέχει στις αναπόφευκτες δυνάμεις της φύσης- όπως εξάλλου είναι και η ίδια η βαρύτητα που τραβάει το βράχο του Σίσυφου κάτω- στην μη αναστρέψιμη αποστράγγιση της ενέργειας που προβλέπει η σύγχρονη επιστήμη και στο συνεπαγόμενο κοσμικό τέλος, η επίγνωση του οποίου καθιστά μοιραία την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Η άφεση όμως λόγω της αποδοχής του πεπρωμένου αποτελεί την παγίδα του μοιραίου, θέτοντας μέσα στις τρέχουσες πολιτικοοικονομικές συνθήκες ένα καίριο και ουσιαστικά οντολογικό ερώτημα.. Πρέπει τελικά- όπως αφορίζει ο Καμύ- να θεωρήσουμε το Σίσυφο ευτυχισμένο;
Γκέλυ Γριντάκη
Ξένιος Συμεωνίδης
O Ξένιος Συμεωνίδης στην εγκατάσταση του "Δωμάτιο 301" πραγματεύεται έννοιες χωροχρονικότητας, μνήμης και ιστορίας.
Το δωμάτιο 301 του εμβληματικού για την Κύπρο, κοσμοπολίτικου ξενοδοχείου Λήδρα Πάλας, είναι γνωστό και σαν “Δωμάτιο Ελίζαμπεθ Τέιλορ - Ρίτσαρντ Μπάρτον” καθώς σε αυτό διέμεναν οι δύο γνωστοί σταρ του κινηματογράφου στις επισκέψεις τους στην Κύπρο.
Στις μέρες μας το ίδιο δωμάτιο φιλοξενεί τον εκάστοτε διοικητή των Ηνωμένων Εθνών αφού το ξενοδοχείο, που βρίσκεται στη Νεκρή Ζώνη της Λευκωσίας, έχει μετατραπεί σε στρατώνα κυανοκράνων και έχει μεταξύ άλλων υπάρξει θέατρο μαχών, ανταλλαγών αιχμαλώτων, διαπραγματεύσεων και δι κοινοτικών συναντήσεων μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Το έργο εξυφαίνει με κριτικό τρόπο θέματα σύγχρονης μυθολογίας της μαζικής κουλτούρας και της κοινωνικό-πολιτικής πραγματικότητας.
Γιάννης Τουμαζής
Νίκη Τσάχρα, Αγάθη Τσορώνη
Η Νίκη Τσάχρα και η Αγάθη Τσορώνη επιχειρούν με διαφορετικά μέσα μια εικαστική παρέμβαση βασισμένη στην αντίληψη του ιδιωτικού περιβάλλοντος και την ταυτότητα των αντικειμένων στο χώρο. Η δεσμευτική λειτουργία του χώρου και του περιεχομένου αποτελούν αφετηρία και πρόκληση για την ενεργή εμπλοκή του θεατή, προσφέροντας σύνθετα πεδία ανάγνωσης.
Κατασκευασμένα από ευτελή χρηστικά αντικείμενα τα έργα της Νίκης Τσάχρα σχηματίζουν επιφάνειες με επαναλαμβανόμενα γεωμετρικά σχήματα, αποκτούν νέα υπόσταση, ανατρέποντας μέσα από τη συσσώρευση και επανάληψη τη συμβατική λειτουργία των επί μέρους στοιχείων και προκαλώντας πολλαπλούς εννοιολογικούς συνειρμούς.
Αντίστοιχα η Αγάθη Τσορώνη παρεμβάλει διαδοχικές σχεδιαστικές απεικονίσεις του ιδίου χώρου με συμβατικά ζωγραφικά μέσα. Ωστόσο, μέσα από τη ψηφιακή επεξεργασία και χρήση φωτο-εκτυπωτικών τεχνικών μεταβάλει το ρόλο του έργου τέχνης, προβάλλοντάς το ως χρηστικό αντικείμενο, συνδεδεμένο με καθημερινές οπτικές εμπειρίες και πρακτικές.
Τάσος Κουτσουρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου