«Ανάμεσα σε ένα εκατομμύριο χρήστες του Διαδικτύου που θα κατεβάσουν τη μουσική μου πειρατικά και 100.000 αγοραστές του cd μου, θα επέλεγα τους πρώτους. Σημασία έχει να με εκτιμά όλο και περισσότερος κόσμος» (Δήλωση του διάσημου dj Τιέστο, στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, στις 6-11-2009)
Αγαπητέ Τιέστο
Δεν σου κρύβω, πως η τολμηρή σου αυτή δήλωση, εισέβαλε στην συνείδηση μου με την ορμή ενός χάκερ, που αγόγγυστα και απροκάλυπτα επισκέπτεται την ευαισθησία ενός δημιουργού. Ξύπνησε, θα έλεγα, το αντιιικό μου σύστημα και μια φωνή μέσα μου, με σπαστά ελληνικά άρθρωσε ένα «Avast-ατε παλικάρια»!!!
Το «να με εκτιμά όλο και περισσότερος κόσμος», δανείζομαι μια φράση από τα λεγόμενα σου, είναι πόθος σεβαστός, ανθρώπινη, αρχαία επιθυμία. Η εκτίμηση, αγαπητέ Τιέστο, είναι πρώτη ξαδέλφη της αθανασίας. Δεν κερδίζεται τόσο εύκολα όσο εσύ περιγράφεις. Είναι υπερήφανη, ακριβοθώρητη , ακριβοδίκαιη , με αχτένιστα μαλλιά για να μπερδεύεται και να πλέκεται στα χέρια του αποδέκτη. Προσωπικά, δεν έχω ακούσει ποτέ, ότι μετριέται με δωρεάν διαδικτυακά «κατεβάσματα».
Α! Φλυαρώ τόση ώρα κι ακόμα δεν σου έχω συστηθεί. Με λένε Κώστα Φασουλά, γράφω λόγια στα τραγούδια, συνήθως λυπημένα, (αυτό μπορεί και να σου είναι αδιάφορο), όμως μην το αγνοήσεις, καθότι το επίθετο «λυπημένος» αιωρείται του κειμένου μου, οπότε κρατά το, θα με νιώσεις καλύτερα…
Εδώ που λες στην Ελλάδα, εμείς οι δημιουργοί, δεν συμφωνούμε και τόσο με την δήλωση σου, όπως δεν συμμαχούμε με όσους συνοδοιπορούν με τις δικές σου απόψεις… Να σου το πω πιο απλά; Η έμπνευση και η διάθεση για δημιουργία, θυμώνουν με την λεηλασία που εσύ εκτιμάς! Αδυνατίζουν, χλομιάζουν, οδηγούνται σε μια «νευρική ανορεξία», γίνονται μανεκέν της θλίψης και της ακεφιάς. Η υφαρπαγή του καλλιτεχνικού μόχθου δεν αποτελεί εκτίμηση. Είναι τσάμπα παιχνίδι, για καλομαθημένα παιδιά (μικρά και μεγάλα), ένα παιχνίδι που εκβιάζει την συμπάθεια τους και την υπόσχεση τους ότι θα ξαναπαίξουν μαζί σου.
Κι έρχεσαι τώρα εσύ, όπως και τόσοι άλλοι, με τα φιλολαϊκά σας χαϊδολογήματα, να μας πείτε, ότι ο καλύτερος τρόπος να προστατευτεί κανείς από το χαλάζι, δεν είναι η πρώτη μαρκίζα που θα συναντήσει, (δηλαδή μια άμυνα), αλλά η παραμονή του καταμεσής του δρόμου, μέχρι να γίνει ο ίδιος ένας χαλαζό-πτωχος « ήρωας », κάνοντας το χατίρι στα μαύρα σύννεφα που γελούν πάνω από το κεφάλι του! Και για να έρθω πιο κοντά στον δικό σου κόσμο, να σου πω ότι το χαλάζι είναι ένα «δωρεάν κατέβασμα της γης από τον ουρανό». Όμως η γη το πληρώνει ακριβά, βλέποντας τους δροσερούς κλώνους των δέντρων της, να σωριάζονται ανήμποροι. Όπως και συ θα το πληρώσεις όταν στη δική σου γη, θα μπερδεύεις το χαλάζι με το βαμβάκι! Kαι τότε θα είσαι ένας «αυτοαγνοούμενος», μέσα στην αυλή της θεόρατης «μεγαλοψυχίας» σου.
Εύχομαι να μην σε κούρασα και προπαντός να μην σε στεναχώρησα όσο εσύ εμένα. Κλείνοντας την επιστολή μου, να σου πω, ότι ποτέ ο άνθρωπος δεν άνθισε μέσα από «κατεβάσματα». Τα «ανεβάσματα» τον ωθούν κι αυτά του δίνουν την δύναμη να υπάρχει…
«Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια (μου) μας». Το είπε κάποτε ένας μέγιστος δικός μας ποιητής ο Σεφέρης. Τον ξέρεις; Αν όχι μάθε τον. Θα ανέβεις ψηλότερα…
Σε χαιρετώ
Κώστας Φασουλάς
Στιχουργός
ΠΗΓΗ: http://musicunites.gr/2009/11/%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%82/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου